Το βράδυ της Τετάρτης 5/4, η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε παρέμβαση με σπρέι σε χώρο που δραστηριοποιείται ένας από τους δυο τεχνικούς- αρχιτέκτονες που ενεπλάκησαν στην διαδικασία πλειστηριασμού του οικοπέδου στο οποίο στεγάζεται το αυτο-οργανωμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, ορίζοντας την αξία του οικοπέδου.
Όπως αναφέρει η ΕΠΘ:
«Σήμερα η ΒΙΟΜΕ αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας της. Σήμερα χρειάζεται τον κόσμο της αλληλεγγύης πιο πολύ από ποτέ.
Για εμάς η ΒΙΟ.ΜΕ. αποτελεί ένα ελευθεριακό παράδειγμα ταξικής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης της παραγωγής. Είναι μία έμπρακτη απόδειξη ότι εμείς, οι εργάτες και οι εργάτριες, μπορούμε να παράξουμε, να καλύψουμε τις ανάγκες μας, να ζήσουμε, ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ. Ότι όσα μας μοιάζουν αδύνατα, όταν ψιθυρίζουμε στους διάδρομους των χώρων εργασίας μας, αγανακτισμένοι με το αφεντικό μας που μας τσαλαπατά 8, 9 ή 10 ώρες τη μέρα για ένα μισθό που δεν φτάνει να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες μας, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. «Και τι να κάνουμε;», «Υπάρχει τεράστια ανεργία», «Τυχεροί είμαστε που έχουμε και αυτή τη δουλειά», «Δική του είναι η επιχείρησης, ότι θέλει κάνει». Να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε την ήττα μας. Να αντισταθούμε στη συνεχή υποτίμηση των ζωών μας. Η Αυτοδιαχείριση είναι δυνατή. Το να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής είναι δυνατό. Το να ζήσουμε χωρίς αφεντικά είναι δυνατό. Το να ζητήσουμε τη στήριξη άλλων εργατών/εργατριών και να την έχουμε είναι δυνατό. Και ποιος ξέρει; Ίσως αν κάνουμε αυτό, τελικά να φτάσουμε να μιλάμε για μια ζωή χωρίς αφεντικά, χωρίς κράτος, χωρίς πολέμους, χωρίς αδικία, χωρίς φτώχεια, χωρίς εξαθλίωση. Γιατί ίσως τότε να δούμε ότι τα αφεντικά, το κράτος και οι παρατρεχάμενοι τους δεν είναι αναγκαίοι πουθενά.
Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. αντιλαμβάνονται ότι την αξιοπρέπεια δε σου τη χαρίζει κανείς. Τη διεκδικείς και την κατακτάς. Οι ανυποχώρητοι αγώνες μας μπορούν να νικήσουν. Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ., με όπλο μας την ταξική αλληλεγγύη, έχοντας πάντα το βλέμμα μας στραμμένο στον συνεχή δρόμο για την κοινωνική επανάσταση. Έχοντας πάντα το βλέμμα μας στραμμένο στην προοπτική μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας».
Και καταλήγει με την αναφορά:
«Γιατί κάθε καταιγίδα ξεκινά με μία σταγόνα.
Και εμείς οφείλουμε να προσπαθήσουμε, μέσα στη μαυρίλα των καιρών, να γίνουμε αυτή η σταγόνα».
