Του Θάνου Λεύκου
Η ζοφερή πραγματικότητα με τις καθημερινές καταγγελίες και αποκαλύψεις για βιασμούς, κακοποιήσεις, γυναικοκτονίες και σεξουαλικές επιθέσεις και η αδράνεια του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, αποδεικνύουν τον εξωραϊσμό και την αποδοχή ως κανονικότητας μίας βαθιά αρρωστημένης κατάστασης. Αποδοχής της επιβολής της εξουσίας, της κουλτούρας του βιασμού και της σήψης που προκαλείται από την πατριαρχία και το γενικότερο σύστημα που αναπαράγει με κάθε τρόπο αυτές τις λογικές και νοοτροπίες.
Η δημόσια συζήτηση αρκετές φορές επικεντρώνεται στο αν τώρα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να αποκαλυφθούν ή να καταγγελθούν όλα αυτά που επί χρόνια κρύβονταν κάτω από το χαλάκι ή αν όντως ζούμε στην περίοδο όπου αυτά τα τα φαινόμενα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αυτό που αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα είναι ότι τα συντηρητικά και φοβικά τμήματα της κοινωνίας στην προσπάθεια να θεσμοθετηθούν και να διεκδικηθούν δυναμικότερα τα αυτονόητα δικαιώματα στον τομέα του έμφυλου, αντιδρούν με ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα, μνησικακία και μίσος. Τα φαινόμενα κακοποιήσεων σε όλα τα επίπεδα από τους έχοντες την εξουσία, ακόμη και στην μικροκλίμακα του σχολείου, της γειτονιάς, της οικογένειας γίνονται πιο συχνά. Η χρόνια ατιμωρησία σε θεσμικό και ηθικό επίπεδο, οι στερεοτυπικές και συντηρητικές νοοτροπίες που ποτέ δεν εξαλείφθησαν, αντίθετα προσαρμόστηκαν στις επιταγές της εξέλιξης του καπιταλισμού και η αδρανής και αδιάφορη στάση της κοινωνίας επέτρεψαν στον κάθε τύπου εξουσιαστή να επιβάλλεται και να νιώθει ασφαλής ότι δεν θα υπάρχει σοβαρή αντίδραση και κυρώσεις. Για παράδειγμα, τα σώματα ασφαλείας ξυλοκοπούν καθημερινά γνωρίζοντας ότι υπάρχουν οι πλάτες κράτους-κυβέρνησης και των πλήρως ελεγχόμενων ΜΜΕ για να καλύψουν και να ξεπλύνουν το οτιδήποτε και οι πρακτικές τους θα δικαιολογηθούν με τη χρήση όρων που θα υποβαθμίσουν και θα κανονικοποιήσουν τις πράξεις τους. Ο ξυλοδαρμός διαδηλωτών θα ονομαστεί άμυνα, ο βιασμός από αστυνομικούς κατάχρηση εξουσίας και ούτω καθεξής. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αδράνειας και αδιαφορίας που δεν χρειάζεται καν να μπουν στη διαδικασία να προβούν σε εξαγγελίες για υποτιθέμενες “ΕΔΕ”, όχι ότι ποτέ μαθαίναμε και τα αποτελέσματα.
Ένα ακόμη παράδοξο αποτελεί το ότι παρά τις ποινές που επιβάλλονται, ακόμη και αν δεν είναι αντάξιες των εγκλημάτων και των κακοποιήσεων, δεν φαίνεται να σταματά τους επίδοξους βιαστές, γυναικοκτόνους και κακοποιητές, αντίθετα η συχνότητα αυξάνεται καθώς και η βαρύτητα των εγκλημάτων ακολουθεί αντίστοιχη αυξητική τάση. Στην περίπτωση του Κολωνού, εκτός από την τρομακτική βαρύτητα της μαστροπείας και της παιδεραστίας, 213 άτομα προσέγγισαν είτε προσπάθησαν να προσεγγίσουν την 12χρονη. Αριθμός που σίγουρα σοκάρει αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για μία χώρα μόλις 10 εκατομμυρίων και για μία μόνο περίπτωση θύματος.
Θα ήταν ίσως ελπιδοφόρο αν οι νεότερες γενιές έδειχναν στην πλειοψηφία τους διάθεση να τελειώσουν επιτέλους με την έμφυλη βία και την πατριαρχία, αντιθέτως γινόμαστε μάρτυρες καθημερινών περιστατικών ακραία μισογύνικου και ομοφοβικού λόγου και βιασμών που αφορούν ακόμα και ανήλικους θύτες και θύματα. Τελευταίο παράδειγμα η καταγγελία βιασμού μαθήτριας γυμνασίου από μαθητή λυκείου στο Ηράκλειο.
Αυτή η φρίκη την οποία ζούμε δεν θα φύγει αν δεν προκύψουν άμεσα ριζικές αλλαγές, όχι μόνο νομικές και ηθικές καταδίκες για το φαίνεσθαι, αλλά πλήρης διάλυση των νοοτροπιών, πρακτικών αλλά και του ίδιου του συστήματος μέσα και παράλληλα με το οποίο αναπτύσσονται και συντηρούνται.
