Χαιρετισμός του αιχμάλωτου μέλους της Οργάνωσης Αναρχική Δράση για τις διεθνείς εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον σύντροφο George Ibrahim Abdallah.
Τι αξία έχει μία ελευθερία αφοπλισμένη, απογυμνωμένη από την αδιαλλαξία της επαναστατικής φλόγας; Αυτό είναι το ερώτημα που πλανιέται στο νου κάθε εξεγερμένης καρδιάς. Μία ελευθερία νεκρή, εκφυλισμένη και παραδομένη στους ιδιοτελείς σκοπούς της ανθρώπινης αδυναμίας. Και αν υπερασπίζεσαι με πάθος και ένταση την κάθε στιγμή της ζωής, οφείλεις πρώτα απ’ όλα να πολεμήσεις το θάνατο των αξιών. Το θάνατο της ηθικής. Οι ιδέες δεν θανατώνονται, κυοφορούνται σε επαναστατημένα σώματα που ακόμα και όταν θάβονται στο μπετό, ριζώνουν σαν σπόροι και αναρριχώνται ψηλά για να αναδύουν τον πιο όμορφο ανθό: τον ανθό της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 όπου ξεσπούν αντάρτικες αντιστάσεις ενάντια στις ιμπεριαλιστικές κινήσεις τόσο στο Βιετνάμ όσο και στην Παλαιστίνη. Και ενώ εκατοντάδες διεθνιστές στρατεύονται στις αντάρτικες μονάδες της Παλαιστινιακής αντίστασης, ένα νέο ρεύμα ένοπλης πάλης ξεσπά στις Ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εκατοντάδες ένοπλοι πυρήνες οικοδομούν ένα μαχόμενο επαναστατικό μέτωπο που μετατόπισε τον πόλεμο στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Τη συνέπεια και μαζικότητα του μαχόμενου αντιπολεμικού κινήματος πλαισιώνει ένα πλήθος ενεργειών ένοπλης προπαγάνδας: απαγωγές και εκτελέσεις στρατιωτικών, διπλωματών και πρακτόρων ξένων μυστικών υπηρεσιών, βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις σε στρατόπεδα, νατοϊκές βάσεις, μιλιταριστικές και
διοικητικές εγκαταστάσεις, σφαίρες σε πρεσβείες των ιμπεριαλιστών υφαίνουν το φάσμα της προπαγάνδας μέσα από την πράξη. Τα όπλα των αντιαποικιοκρατικών κινημάτων ηχούν πλέον στην καρδιά του κτήνους.
Για τους επαναστάτες υπάρχουν δύο προορισμοί: η φυλακή ή ο θάνατος. Η ένοπλη αδιαλλαξία άφησε πίσω της δεκάδες συντρόφους, το αίμα των οποίων γέμισε το μελανοδοχείο της ιστορίας. Ένοπλοι σύντροφοι και συντρόφισσες έχασαν τη ζωή τους σε συμπλοκές με τους μπάτσους, όπως η πρώτη νεκρή μαχήτρια της RAF Petra Schelm, άλλοι σε αντιτρομοκρατικές επεμβάσεις όπως η Mara Cagol των Ερυθρών Ταξιαρχιών, άλλοι έσβησαν σε θανατηφόρες απεργίες πείνας όπως ο Bobby Sands του IRA, άλλοι δολοφονήθηκαν στα κελιά της αισθητηριακής απομόνωσης όπως οι νεκροί αντάρτες της RAF στο Stammheim. Ένοπλοι σύντροφοι πεθάναν κατά τη διάρκεια ενεργειών επαναστατικής βίας όπως ο Γιώργος Τσικούρης και η Elena Angeloni, ενώ εκατοντάδες μάρτυρες του επαναστατικού αγώνα παραδόθηκαν στην ανωνυμία της ιστορίας. Όσοι δεν αναμετρήθηκαν με το θάνατο, γέμισαν τα κάτεργα της τυραννίας. Βασανίστηκαν, κακοποιήθηκαν, θάφτηκαν στο μπετό για δεκαετίες. Κάποιοι νικήθηκαν.
Κάποιοι πρόδωσαν τον αγώνα, υποτάχθηκαν, κατέδωσαν συντρόφους και υποδομές, συνθηκολόγησαν και καταδικάστηκαν από την ίδια την ιστορία για κάποιες ανάσες ελευθερίας που κουβαλούν ολάκερη την ασφυξία. Οι αληθινοί επαναστάτες έμειναν αλύγιστοι μέχρι τέλους υποστηρίζοντας αμετανόητα τον αγώνα.
“Ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Είναι αυτοί που σκοτώνουν έναν νεαρό της Δυτικής Όχθης επειδή αντιστέκεται στην προσάρτηση της χώρας του από το Ισραήλ, είναι αυτοί που βομβαρδίζουν τους άμαχους πληθυσμούς του Νότιου Λίβανου, είναι αυτοί που σκοτώνουν τυφλά και τολμούν να επικαλούνται μία δήθεν “κατάπαυση πυρός”. Εμείς χτυπάμε αυτούς που οργανώνουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Εμείς διασφαλίζουμε τη ζωή των αθώων, ακόμα και με κίνδυνο της δικής μας ασφάλειας.(…) Είναι δικαίωμά μας να αμυνθούμε. Είναι επίσης δικαίωμά μας να χτυπάμε τον ιμπεριαλισμό παντού όπου ενσκήπτει και ειδικότερα εκεί όπου επωφελείται από την πολιτική στήριξη της υπάρχουσας κυβέρνησης”.
FARL
Ο σύντροφος George Ibrahim Abdallah είναι και αυτός ένα από τα κύματα αυτής της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Γεννήθηκε στον Λίβανο όπου και ωρίμασε πολιτικά. Στρατεύθηκε στις γραμμές του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης συμβάλλοντας από νεαρός ακόμα στη μαχητική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Το 1980 η κατοχή του Νότιου Λίβανου από το Ισραήλ και τους συμμαχικούς μισθοφόρους της Δύσης οδήγησε τον George I. Abdallah και άλλους αγωνιστές στην οικοδόμηση της οργάνωσης Λιβανέζικες Επαναστατικές Ένοπλες Φράξιες – FARL, μεταφέροντας την ένοπλη αντίσταση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού.
Παρότι η αρχική του σύλληψη το 1984 αφορούσε την κατοχή πλαστών εγγράφων, το 1986 παραπέμφθηκε σε ειδικό δικαστήριο κατηγορούμενος για τις εκτελέσεις του στρατιωτικού ακόλουθου της Αμερικάνικης Πρεσβείας στο Παρίσι Charles R. Ray και του Ισραηλινού μυστικού πράκτορα της Mossad Yacov Barismantov. Ενέργειες που πραγματοποίησαν οι FARL ως αντίποινα στην εμπλοκή της Γαλλίας και των ΗΠΑ στην επιχείρηση “Ειρήνη στη Γαλιλαία” από τον Ισραηλινό στρατό το 1982, για το τσάκισμα των αντιστάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – OLP. Έκτοτε (και ενώ από το 1999 δικαιούται διακοπή ποινής) βρίσκεται αιχμάλωτος στα γαλλικά κολαστήρια 38 χρόνια. Αλύγιστος, αμετανόητος, ακούραστος, “ένας αδυσώπητος και αποφασισμένος μαχητής” όπως τον χαρακτηρίζει η απορριπτική απόφαση του εφετείου του Παρισιού το 2009. Έχοντας απέναντί του την εγχώρια και διεθνή τρομοκρατία, καθώς Ισραήλ και ΗΠΑ πιέζουν συνεχώς για την καθολική αιχμαλωσία του με τους δεύτερους να παρίστανται ακόμα και ως πολιτική αγωγή στο ειδικό δικαστήριο, ο σύντροφος αποτελεί σημαία του αμετάκλητου αγώνα για τη διεθνή επανάσταση.
Στο πρόσωπο του συντρόφου μας George I. Abdallah βλέπουμε την ασίγαστη θέληση που αντλεί το επαναστατικό δίκαιο. Βλέπουμε την πίστη και την προσήλωση στην αναγκαιότητα της ριζοσπαστικής αντίστασης έξω από τα αφοπλισμένα μονοπάτια του ρεφορμισμού και της συνθηκολόγησης. Βλέπουμε το επαναστατικό καθήκον ενός αλώβητου αγωνιστή να υπερασπιστεί την ιστορική ευθύνη της ένοπλης διαδρομής με κάθε κόστος, μακριά από τις εκπτώσεις και τις συμβάσεις του υπερεγώ. Και έπειτα βλέπουμε το δικό μας καθήκον απέναντι στην ιστορία των αγώνων να μην παραδώσουμε τα όπλα, να μην υποχωρήσουμε, να μην ξεχάσουμε τον επαναστατικό πόλεμο και τους αιχμαλώτους του.
Για τα υπερεθνικά αντιτρομοκρατικά επιτελεία οι αμετανόητοι αιχμάλωτοι επαναστάτες αποτελούν τρόπαιο της καταστολής. Ο George I. Abdallah, ο αμετανόητος αναρχικός αντάρτης Claudio Lavazza, τα φυλακισμένα μέλη της 17 Νοέμβρη και του Επαναστατικού Αγώνα, οι Τούρκοι επαναστάτες αλλά και οι αμετανόητοι Ερυθροταξιαρχίτες, ο σύντροφος Jean-Marc Rouillan της Action Directe, που παρότι αποφυλακίστηκαν, βρίσκονται μόνιμα σε καθεστώτα επιτήρησης και καταστολής, θα βρίσκονται ισόβια στο στόχαστρο του φασισμού και του ιμπεριαλισμού ως αμετάπειστοι εχθροί του. Για εμάς οι διαδρομές τους στο τότε και στο τώρα είναι η αιτία και η αφορμή για τις μάχες που έπονται. Ο σύντροφος George I. Abdallah είναι αναπόσπαστο κομμάτι μίας εποχής γεμάτη φωτιά και μολύβι και η απελευθέρωσή του είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός για τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά.
Σύντροφε George,
Ίσως και εσύ να έχεις ξεχάσει την ασχήμια αυτού του κόσμου. Σε τόπους μακρινούς απ’ τα κελιά μας έχει χαθεί η λάμψη. Το πράσινο ολοένα και σβήνει απ’ τα βουνά και τα δάση. Τα ποτάμια χάνουν την ορμή τους, στερεύουν. Ο ουρανός γεμίζει όλο και περισσότερους λεκέδες που σκορπίζουν θάνατο. Τα πουλιά στέκουν βουβά, με τη σιωπή που καλύπτει τις σύγχρονες μητροπόλεις. Ο κόσμος μας έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο. Και το γκρίζο απ’τα μπετά μας ξεχύνεται όλο και περισσότερο στις πόλεις – φυλακές. Ξέρεις σύντροφε, ίσως τελικά να είμαι και εγώ πολύ μικρός για να σταθώ δίπλα σου. Και όμως, με το χέρι στην καρδιά, θα ‘ρθει για όλους μας η μέρα που θα ξαναζωγραφίζουμε με χρώματα.
Νίκη στα όπλα της παλαιστινιακής αντίστασης
Δύναμη στους Παλαιστίνιους αιχμαλώτους που πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια στο
καθεστώς διοικητικής κράτησης που φυλακίζει, προληπτικά και χωρίς κατηγορητήριο, αγωνιστές
Καμιά μετάνοια μπροστά στην αναγκαιότητα να αλλάξει αυτός ο κόσμος
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση, Δ’ Πτέρυγα, Φυλακές Κορυδαλλού
George Ibrahim Abdallah: sometimes a flower, sometimes a thorn
Greeting of Thanos Chatziangelou, captive member of the Organisation Anarchist Action for international solidarity events to the comrade George Ibrahim Abdallah.
What is the value of a freedom disarmed, stripped of the intransigence of the revolutionary flame? This is the question that wanders in the mind of every rebellious heart. A freedom dead, degenerate and surrendered to the selfish ends of human weakness. And if you defend with passion and intensity every moment of life, you must first of all fight the death of values. The death of morality. Ideas are not killed, they are conceived in revolutionary bodies that even when buried in concrete,they root like seeds and climb up to present the most beautiful flower: the flower of social liberation.
It was in the mid-1960s that guerrilla resistance against imperialist movements evolved in both Vietnam and Palestine. And while hundreds of internationalists are enlisting in the guerrilla nuclei of the Palestinian resistance, a new wave of armed struggle is breaking out in European metropolises. Hundreds of armed cells build a fighting revolutionary front that has taken the war to the heart of the imperialist centers. The consistency and massiveness of the militant anti-war movement is accompanied by various armed propaganda actions: kidnappings and executions of soldiers, diplomats and agents of foreign secret services, bombing and arson attacks on camps, NATO bases, military and administrative facilities, bullets in the imperialist’s embassies weave the spectrum of propaganda through action. The weapons of the anti-colonialist movements now sound in the heart of the beast.
For revolutionaries there are two destinations: prison or death. The armed intransigence left behind dozens of comrades, whose blood filled the inkwell of history. Comrades in arms lost their lives in clashes with the cops, such as the first dead RAF fighter Petra Schelm, others in counter-terrorist operations such as Mara Cagol of the Red Brigades, others perished in deadly hunger strikes such as the IRA’s Bobby Sands, others murdered in the sensory isolation cells like the dead RAF insurgents at Stammheim. Comrades of the armed struggle died during actions of revolutionary violence such as Giorgos Tsikouris and Elena Angeloni, while hundreds of witnesses of the revolutionary struggle consigned themselves to the anonymity of history. Those who did not face death, filled the dungeons of tyranny. They were tortured, abused, buried in concrete for decades. Some were defeated. Some betrayed the struggle, submitted, snitched on comrades and infrastructures, capitulated and were condemned by history itself for some breaths of freedom that carry suffocation itself. The true revolutionaries stood firm to the end unrepentantly supporting the struggle.
“Who are the terrorists? They are the ones who kill a young man in the West Bank for resisting the annexation of his country by Israel, they are the ones who bomb the civilian populations of South Lebanon, they are the ones who kill blindly and dare to invoke a so-called “cease” fire”. We strike those who organize the genocide of the Palestinian people. We secure the lives of the innocent, even at the risk of our own safety.(…) It is our right to defend ourselves. It is also our right to strike imperialism everywhere where it takes plaec and especially where it benefits from the political support of the existing government”.
FARL
Comrade George Ibrahim Abdallah is also one of the waves of this stormy sea. He was born in Lebanon where he politicallymatured . He enlisted in the ranks of the Popular Front for the Liberation of Palestine contributing from a young age to the militant struggle against imperialism and Zionism. In 1980 the occupation of Southern Lebanon by Israel and allied Western mercenaries led George I. Abdallah and other militants to build the organization Lebanese Revolutionary Armed Factions – FARL, taking armed resistance to the heart of imperialism.
Even though his initial arrest in 1984 was regarded possession of forged documents, in 1986 he was brought before a special court and was accused of the executions of the military attaché of the American Embassy in Paris Charles R. Ray and the Israeli Mossad secret agent Yacov Barismantov. Actions carried out by the FARL in retaliation for the involvement of France and the US in Operation “Peace in Galilee” by the Israeli army in 1982, to crush the resistance of the Palestine Liberation Organization – PLO. Since then (and since 1999 he has been entitled to a suspended sentence) he has been imprisoned in the French dungeons for 38 years. Unyielding, unrepentant, tireless, “a relentless and determined fighter” as described by the Paris appeals court’s rejection in 2009. Facing domestic and international terrorism, as Israel and the US constantly push for his universal captivity with the latter even being present as a civil suit in the special court, the comrade is a symbol of the irrevocable struggle for the international revolution.
In the face of our comrade George I. Abdallah we see the indomitable will that the revolutionary law draws. We see faith and commitment to the necessity of radical resistance outside the disarmed paths of reformism and capitulation. We see the revolutionary duty of an unscathed fighter to defend the historical responsibility of the armed path at all costs, away from the discounts and conventions of the superego. And then we see our own duty to the history of struggle not to lay down arms, not to retreat, not to forget the revolutionary war and its prisoners.
For international anti-terrorist forces, unrepentant captured rebels are a trophy of repression. George I. Abdallah, the unrepentant anarchist rebel Claudio Lavazza, the imprisoned members of November 17 and the Revolutionary Struggle, the Turkish revolutionaries but also the unrepentant Red Brigade prisoners, comrade Jean-Marc Rouillan of Action Directe, who, although released, are permanently in regimes of surveillance and repression, will be forever in the line of fire of fascism and imperialism as their implacable enemies. For us, their paths then and now are the cause and occasion for the battles that follow. Comrade George I. Abdallah is an integral part of an era full of fire and history and his release is an open case for each and every one of us.
Comrade George,
Maybe you have, also, forgotten of the ugliness of this world. In places far away from our cells, the shining is lost. Green is gradually fading from the mountains and forests. Rivers lose their momentum, they dry up. The sky is filled with more and more trash that spread death. The birds are muted, with the silence that covers modern metropolises. Our world has been become a vast graveyard. And the grey of our cements pours more and more into the prisonlike cities. You know, comrade, maybe I am, also, too small to stand beside you after all. And yet, hand on the heart, the day will come for us all when we will draw again with colours.
Victory to the arms of the Palestinian struggle
Power to the Palestinian prisoners who are on hunger strike against the administrative detention regime that preemptively imprisons activists without charge
No repentance while facing the necessity to change this world
Thanos Chatziangelou, imprisoned member of the Organisation Anarchist Action, D’ wing, Korydallos’ prison
George Abdallah : Parfois une fleur, parfois une épine
Salutation du membre captif de l’Organisation d’action anarchiste pour les événements de solidarité internationale avec le camarade George Ibrahim Abdallah.
Quelle est la valeur d’une liberté désarmée, dépouillée de l’intransigeance de la flamme révolutionnaire ? C’est la question qui plane dans l’esprit de tout cœur rebelle. Une liberté morte, dégénérée et livrée aux fins égoïstes de la faiblesse humaine. Et si vous défendez avec passion et intensité chaque moment de la vie, vous devez d’abord combattre la mort des valeurs. La mort de la moralité. Les idées ne sont pas mises à mort, elles sont en gestation dans des corps rebelles qui, même enterrés dans le béton, s’enracinent comme des graines et montent haut pour faire germer la plus belle des fleurs : la fleur de la libération sociale.
C’est au milieu des années 60 que la résistance de la guérilla contre les mouvements impérialistes a éclaté au Vietnam et en Palestine. Et tandis que des centaines d’internationalistes sont recrutés dans les unités de guérilla de la résistance palestinienne, un nouveau courant de lutte armée éclate dans les métropoles européennes. Des centaines de cellules armées construisent un front révolutionnaire combatif qui a déplacé la guerre au cœur des centres impérialistes. La cohérence et la massivité du mouvement militant anti-guerre s’accompagnent d’une multitude d’actions de propagande armée : enlèvements et exécutions de soldats, de diplomates et d’agents des services de renseignement étrangers, bombardements et incendies de camps, de bases de l’otan, d’installations militaristes et administratives, balles dans les ambassades impérialistes tissent le spectre de la propagande par l’action. Les canons des mouvements anticoloniaux résonnent désormais au cœur de la bête.
Pour les révolutionnaires, il y a deux destinations : la prison ou la mort. L’intolérance armée a laissé derrière elle des dizaines de compagnons dont le sang a rempli l’encrier de l’histoire. Des compagnons armés sont morts dans des bagarres avec les flics, comme la première combattante de la RAF Petra Schelm ; d’autres sont morts dans des opérations antiterroristes comme Mara Cagol des Brigades rouges ; d’autres ont été tués dans des grèves de la faim meurtrières comme Bobby Sands de l’IRA ; d’autres encore ont été assassinés dans des cellules d’isolement sensoriel comme les guérilleros de la RAF morts à Stammheim. Des compagnons armés sont morts lors d’actes de violence révolutionnaire, comme George Tsikouris et Elena Angeloni, tandis que des centaines de témoins de la lutte révolutionnaire ont été relégués dans l’anonymat de l’histoire. Ceux qui n’ont pas affronté la mort ont rempli les tombes de la tyrannie. Ils ont été torturés, maltraités, enterrés dans du béton pendant des décennies. Certains ont été vaincus. Certains ont trahi la lutte, se sont rendus, ont trahi leurs compagnons et les infrastructures, ont capitulé et ont été condamnés par l’histoire elle-même pour quelques souffles de liberté qui ont porté toute la suffocation. Les vrais révolutionnaires sont restés impassibles jusqu’à la fin, soutenant la lutte de manière impénitente.
“Qui sont les terroristes ? Ce sont eux qui tuent un jeune homme en Cisjordanie pour avoir résisté à l’annexion de son pays par Israël, ce sont eux qui bombardent les populations civiles du Sud-Liban, ce sont eux qui tuent aveuglément et osent appeler à un soi-disant “cessez-le-feu”. Nous frappons ceux qui organisent le génocide du peuple palestinien. Nous sauvegardons la vie des innocents, même au risque de notre propre sécurité.(…) C’est notre droit de nous défendre. C’est aussi notre droit de frapper l’impérialisme partout où il entre et surtout là où il bénéficie du soutien politique du gouvernement en place.”
FARL
Le camarade George Ibrahim Abdallah est également l’une des vagues de cette mer agitée. Il est né au Liban où il a mûri politiquement. Il s’est engagé dans les rangs du Front populaire de libération de la Palestine, contribuant dès son plus jeune âge à la lutte militante contre l’impérialisme et le sionisme. En 1980, l’occupation du Sud-Liban par Israël et les mercenaires occidentaux alliés a conduit Georges I. Abdallah et d’autres combattants à créer les Fractions armées révolutionnaires libanaises – FARL, portant la résistance armée au cœur de l’impérialisme.
Bien que sa première arrestation en 1984 ait eu lieu pour possession de faux documents, il a été traduit devant un tribunal spécial en 1986, accusé des exécutions de l’attaché militaire de l’ambassade américaine à Paris Charles R. Ray et de l’agent secret du Mossad israélien Yacov Barismantov. Actions menées par les FARL en représailles à l’implication de la France et des USA dans l’engagement de l’armée israélienne dans l’opération Paix en Galilée en 1982 pour écraser la résistance de l’Organisation de Libération de la Palestine – OLP. Depuis lors (et bien qu’il ait droit à une peine avec sursis depuis 1999), il est prisonnier dans les enfers français depuis 38 ans. Inébranlable, impénitent, infatigable, “un combattant acharné et déterminé” comme le décrit le renvoi de la Cour d’appel de Paris en 2009. Confronté au terrorisme national et international, alors qu’Israël et les États-Unis font constamment pression pour sa capture universelle, ces derniers assistant même au tribunal spécial en tant que procureur, le compagnon est un étendard de la lutte irréversible pour la révolution internationale.
En la personne de notre compagnon George I. Abdallah, nous voyons la volonté inébranlable qui puise dans le droit révolutionnaire. Nous voyons la foi et l’engagement envers la nécessité d’une résistance radicale en dehors des voies désarmées du réformisme et de la capitulation. Nous voyons le devoir révolutionnaire d’un militant indemne de défendre à tout prix la responsabilité historique de la voie armée, loin des rabais et des conventions du surmoi. Et nous voyons alors notre propre devoir envers l’histoire des luttes de ne pas rendre les armes, de ne pas battre en retraite, de ne pas oublier la guerre révolutionnaire et ses prisonniers.
Pour les états-majors anti-terroristes transnationaux, les révolutionnaires capturés impénitents sont un trophée de la répression. George I. Abdallah, les membres emprisonnés du 17 novembre et de la Lutte Révolutionnaire, les révolutionnaires turcs mais aussi les impénitents Brigades Rouges, le compagnon Jean-Marc Rouillan d’Action Directe, qui, bien que libérés de prison, sont en permanence sous surveillance et répression, seront dans le collimateur du fascisme et de l’impérialisme à vie comme ses ennemis impénitents. Pour nous, leurs voyages dans le passé et le présent sont la cause et l’occasion des batailles à venir. Le camarade George I. Abdallah fait partie intégrante d’une ère de feu et de plomb, et sa libération est un compte ouvert pour chaque individu.
Compagnon George,
Peut-être que toi aussi tu as oublié la laideur de ce monde. Dans des endroits éloignés de nos cellules, la lueur a disparu. Le vert s’estompe dans les montagnes et les forêts. Les rivières perdent leur élan, s’assèchent. Le ciel se remplit de plus en plus de taches qui dispersent la mort. Les oiseaux restent muets, avec le silence qui recouvre les métropoles modernes. Notre monde est devenu un vaste cimetière. Et le gris de notre béton se répand de plus en plus dans nos villes-prisons. Tu sais, camarade, je suis peut-être trop jeune pour me tenir à tes côtés. Et pourtant, la main sur le cœur, le jour viendra pour nous tous où nous peindrons à nouveau avec des couleurs.
Victoire aux armes de la résistance palestinienne
Force aux prisonniers palestiniens en grève de la faim contre le régime de détention administrative qui emprisonne, à titre préventif et sans charge, des militants.
Pas de regrets face à la nécessité de changer ce monde
Thanos Hatziangelou, membre prisonnier de l’Organisation Action Anarchiste, Quartier 4, Prison de Korydallos
