Όλοι στους δρόμους, όλοι στην πλατεία, τα Εξάρχεια έχουν ιστορία, διαδήλωση το Σάββατο 24/9 στις 18:00 στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Τα ξημερώματα της 9ης Αυγούστου δυνάμεις καταστολής απέκλεισαν τη γειτονιά των Εξαρχείων και στρατοπέδευσαν στην πλατεία προκειμένου να εγκατασταθεί το εργοτάξιο κατασκευής σταθμού μετρό. Από εκείνη τη νύχτα η γειτονιά τελεί υπό κατοχή και κάθε διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται με καταστολή, ενώ οι φραστικές παρενοχλήσεις και εκφοβισμοί, αλλά και τα επεισόδια κακοποίησης δε σταματούν. Αυτός τελικά είναι ο μόνος τρόπος που τους έμεινε για να επιβάλουν ένα έργο που κανείς δε θέλει.
Δε μας τρομάζουν. Θα είμαστε στον δρόμο για όσο χρειαστεί μέχρι να κερδίσουμε… Και ξέρουμε ότι αυτό θα γίνει!
Η πορεία στις 9 Σεπτέμβρη έδωσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Είμαστε χιλιάδες και δε μας τρομοκρατούν. Συνεχίζουμε!
Στις 24 Σεπτεμβρίου… Πλατεία, Στρέφης, Πολυτεχνείο.. πάνε στο Μουσείο! Δίνουμε το παρόν 6μ.μ. στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
Θέλουμε μια πλατεία ζωντανή για όλους και όλες. Μια πλατεία με πράσινο και χώρο, μια πλατεία της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας. Δε χαρίζουμε τα Εξάρχεια στο κέρδος και την τουριστικοποίηση.

https://www.facebook.com/events/1446994475810773

Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία. Όλοι στΟ δρόμο Ολοι στην πλατεία Διαδήλωση Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου Μουσείο (Πατησίων] 6 μ.μ. QXI Μετρόλλατει S"


Ανοιχτή Συνέλευση υπεράσπισης του Λόφου Στρέφη


Από τις 9 Αυγούστου η πλατεία Εξαρχείων είναι αποκλεισμένη από τις λαμαρίνες προκειμένου να εγκατασταθεί το εργοτάξιο της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ. Ταυτόχρονα, αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονται νυχθημερόν πάνω στην πλατεία και στα γύρω στενά, χτυπώντας τον κόσμο που αντιδρά, εκφοβίζοντας τους περαστικούς, φυλώντας λαμαρίνες.

Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) είναι πρωτοβάθμιο, πανελλαδικό, κλαδικό σωματείο. Από την ίδρυσή του τον Απρίλιο του 2010 στεγάζεται σταθερά στα Εξάρχεια. Πολλά από τα μέλη του ΣΒΕΜΚΟ ζουν και εργάζονται στα Εξάρχεια, ενώ σε εβδομαδιαία σχεδόν βάση κάνουμε τις συνελεύσεις μας στα Εξάρχεια. Πολλά μέλη μας εργάζονται στις λεγόμενες ΜΚΟ του προσφυγικού και οι μετανάστριες και μετανάστες με τις οποίες καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή έβρισκαν καταφύγιο και αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια. Κυρίως, όμως, η γειτονιά είναι ένα μέρος όπου μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς να ανησυχούν συνέχεια ότι θα γίνουν στόχος παρενοχλήσεων και ρατσιστικών συμπεριφορών από αστυνομικούς και ακροδεξιούς.

Η δραστηριοποίησή μας στα Εξάρχεια δεν είναι τυχαία. Συνδέεται με το χαρακτήρα της γειτονιάς, χαρακτήρα για τον οποίο σταθερά μπαίνει στο στόχαστρο της ακροδεξιάς ρητορικής της εκάστοτε κυβέρνησης σαν «άβατο» και «άντρο ανομίας» (sic) που πρέπει να «καθαριστεί» ή μάλλον να εξευγενιστεί. Την περίοδο της καραντίνας δόθηκε η ευκαιρία στην κυβέρνηση να καταλάβει την πλατεία με συνεχή και αδικαιολόγητη παρουσία αστυνομικών εντός της και στους γύρω δρόμους. Τα περιστατικά ξυλοδαρμών, ρατσιστικών και σεξιστικών επιθέσεων από τους αστυνομικούς προς τα άτομα που κυκλοφορούσαν στη γειτονιά αυξήθηκαν δραματικά και, πλέον, μετά και την έναρξη των εργασιών για τη γραμμή 4 του μετρό, η γειτονιά αποτελεί πραγματικά «άντρο ανομίας», καθώς οποιοδήποτε δεν «αρέσει» στους φύλακες των λαμαρίνων παρενοχλείται συστηματικά, συλλαμβάνεται, κρατείται αυθαίρετα, ακόμη και εγκλωβίζεται εντός των λαμαρίνων και ξυλοκοπείται.

Για όλα εμάς που ζούμε, εργαζόμαστε, δραστηριοποιούμαστε συλλογικά και πολιτικά στα Εξάρχεια, είναι ξεκάθαρο ότι το μετρό δεν γίνεται για να εξυπηρετήσει κανένα άτομο που ζει και εργάζεται στη γειτονιά. Το ότι το μετρό γίνεται στην πλατεία ακριβώς για να αλλάξει ο χαρακτήρας της γειτονιάς, να προωθηθούν τα επενδυτικά συμφέροντα και να ισοπεδωθεί όποια μορφή αντίστασης επίσης γνωστό. Εκφράζεται άλλωστε και απροκάλυπτα από την κυβέρνηση.

Τα κτήρια αγοράζονται από εταιρίες, οι κάτοικοι και τα σωματεία εκδιώκονται από χώρους που νοικιάζουν για χρόνια, ενώ η γειτονιά γίνεται αργά και σταθερά πόλος έλξης τουριστών και ο χαρακτήρας της πλατείας χρυσωρυχείο για όσους θέλουν να πουλήσουν «εναλλακτικό» τουρισμό και την αντίσταση και την αλληλεγγύη σαν προïον προς κατανάλωση.

Στηρίζουμε τον αγώνα της Συνέλευσης «ΌΧΙ Μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων» και το κάλεσμα για συγκέντρωση/πορεία στις 24 Σεπτεμβρίου.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ


Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία.

Όλ@ στο δρόμο.
Όλ@ στην πλατεία.

Συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά κέντρα με συνεχή πολιτική και πολιτιστική παρουσία, ένα εργαστήρι συλλογικής δράσης, μια γειτονιά, μία κοινότητα. Στα Εξάρχεια αναπνέουμε πάντα έναν αέρα ελευθερίας. Εδώ κανένα δεν είναι μόνο. Εδώ ζούμε μαζί και ότι φτιάχνουμε είναι από εμάς για εμάς. Στα Εξάρχεια, αν πεινάσεις ξέρεις που θα βρεις φαγητό, αν σου κόψουν το ρεύμα υπάρχουν άνθρωποι να σε βοηθήσουν, αν χρειαστείς βοήθεια, θα σου δοθεί με σιγουριά.

Τα Εξάρχεια της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, ο τόπος μας.
Αυτό τους ενοχλεί. Και για αυτό θέλουν να καταστρέψουν την πλατεία μας και ότι αυτή συμβολίζει. Ναι, το μετρό εξυπηρετεί και μειώνει τη χρήση του αυτοκινήτου. Όμως στην περίπτωση της πλατείας Εξαρχείων δεν είναι αυτό το ζήτημά μας. Γιατί στα Εξάρχεια, αν και υπάρχουν εναλλακτικά σημεία, καταλληλότερα για το μετρό, έγινε η επιλογή της πλατείας, μία επιλογή με βάση ξεκάθαρες πολιτικές σκοπιμότητες και σκοτεινά σχέδια της εξουσίας για να καταστείλει, να εμπορευματοποίησει, να πλουτίσει.

Υπερασπιζόμαστε την πλατεία Εξαρχείων, υπερασπιζόμαστε τη γειτονιά μας.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση το Σάββατο 24 Σεπτέμβρη στις 18:00 στο Μουσείο (Πατησίων) και την πορεία στη γειτονιά.

https://www.facebook.com/solidarity.crew.Athens
https://www.facebook.com/elchef.gr

Η συλλογική κουζίνα Ελ σεφ μαγειρεύει καθημερινά εκτός Πέμπτης στην Τσαμαδού 15.

Η ομάδα αλληλεγγύης αστέγων μαγειρεύει από Δευτέρα έως Παρασκευή στο Κοινωνικό Κέντρο Βοξ, Θεμιστοκλέους και Αραχώβης.


Τα Εξάρχεια είναι από τις λίγες περιοχές του κέντρου της Αθήνας στις οποίες έχει επιβιώσει ο όρος γειτονιά. Ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πλατείας, δε θα επιτρέψουμε την εφαρμογή καμίας παρανοϊκής ιδέας εις βάρος του Δημόσιου Χώρου, εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Όλοι/ες στη συγκέντρωση/πορεία το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου, στις 6μμ, στο Μουσείο.

Τα Εξάρχεια είναι από τις λίγες περιοχές του κέντρου της Αθήνας στις οποίες έχει επιβιώσει ο όρος γειτονιά. Είναι μια γειτονιά όπου οι κάτοικοι γνωρίζονται μεταξύ τους, συμμετέχουν στα κοινά, συναντιούνται, συνδιαλέγονται και συναποφασίζουν για θέματα που αφορούν τη γειτονιά και όχι μόνο. Είναι μία γειτονιά που κατοικείται από φίλους, από πολίτες.

Ντόπιοι, μετανάστες, πρόσφυγες ζουν, εργάζονται, δημιουργούν, σε μια κοινότητα. Κέντρο αυτής της κοινότητας, όπως και σε κάθε κοινότητα, είναι η πλατεία της γειτονιάς. Πλήθος εκδηλώσεων έχουν φιλοξενηθεί στην πλατεία, που λειτουργεί ως χώρος συνάντησης: συνελεύσεις, συζητήσεις, συναυλίες, παρουσιάσεις συλλογικοτήτων, σεμινάρια. Σε αυτήν την πλατεία παίζουν τα παιδιά των Εξαρχείων. Σε αυτήν την πλατεία κατασκευάστηκαν 2 παιδικές χαρές από τους ίδιους τους κατοίκους. Τι σημασία όμως έχει η ζωή των κατοίκων μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα της Prodea και της Αττικό Μετρό;! Ειδικά όταν αυτά συνδυάζονται άριστα με τα σχέδια του κράτους για καταστολή οποιασδήποτε ελεύθερης σκέψης;

Το κράτος δεν επιθυμεί οι πολίτες του να ενημερώνονται, να συνδιαλέγονται, να αποφασίζουν (πού ακούστηκε), να συμμετέχουν σε συλλογικότητες, στα κοινά. Δε θέλει πολίτες. Θέλει ανθρώπους κλεισμένους στον εαυτό τους και στα μικρά τους διαμερίσματα, να ενημερώνονται από τους πληρωμένους εκπροσώπους τους, τα ΜΜΕ. Η έννοια του Δημόσιου χώρου πρέπει να χαθεί. Η μοναδική πλατεία στη γειτονιά πρέπει να δώσει τη θέση της σε ένα κέντρο διερχομένων αγνώστων μεταξύ αγνώστων που θα πηγαινοέρχονται προς άγνωστες κατευθύνσεις και για άγνωστους σκοπούς. Τι σημασία έχουν 70 δέντρα στο κέντρο της Αθήνας; Ο Δήμαρχος άλλωστε μας λάνσαρε προ μηνών την ωραιότατη συσκευή του που καθαρίζει τον αέρα και ισοδυναμεί με 30 δέντρα! Κάτι ήξερε φαίνεται.

Όλα αυτά ακούγονται σα φουτουριστική δυστοπία, αλλά δυστυχώς είναι η νέα πραγματικότητα που φαντασιώνεται ο Μπακογιάννης που, ως άλλος Νέρων, οραματίζεται και υλοποιεί την ολική καταστροφή της πόλης, πνίγοντάς την στο τσιμέντο. Θέλοντας να μας δείξουν ποιος κάνει κουμάντο στην τόσο δημοκρατική αυτή χώρα, έχουν φροντίσει ώστε τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι και οι επισκέπτες των Εξαρχείων να αντικρίζουμε καθημερινά τη σουρεαλιστική εικόνα μιας πλατείας κλεισμένης σε λαμαρίνες, που φρουρείται από πάνοπλους, ένστολους κηφήνες. Καθώς όμως, όπως προαναφέρθηκε, σε μια δημοκρατική κοινωνία τις αποφάσεις για τη ζωή μας τις παίρνουμε εμείς, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε την υλοποίηση του καταστροφικού έργου. Η σουρεαλιστική εικόνα που βλέπουμε σήμερα θα μείνει μια ηλίθια σκέψη στο μυαλό ενός παρανοϊκού δικτάτορα, που θα τη θυμόμαστε και θα γελάμε. Γιατί απλά δεν ανεχόμαστε τίποτα άλλο.

Η Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων (ΑΔΥΕ) λειτουργεί από το 2013 στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Βοξ στην πλατεία Εξαρχείων. Στην ΑΔΥΕ έχουν δεχτεί ιατρική βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη χιλιάδες άνθρωποι ως σήμερα. Ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πλατείας, δε θα επιτρέψουμε την εφαρμογή καμίας παρανοϊκής ιδέας εις βάρος του Δημόσιου Χώρου, εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας.

Όλοι/ες στη συγκέντρωση/πορεία το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου, στις 6μμ, στο Μουσείο.

Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων


Ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα της Συνέλευσης Όχι Μετρό στην πλατεία κ κάλεσμα για συγκέντρωση/πορεία Σάββατο 24/9, 18:00 Πατησίων (Αρχαιολογικό Μουσείο)

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ,

ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Τα Εξάρχεια αποτελούν εδώ και χρόνια μια γειτονιά στο κέντρο της πόλης με ζωντανή ιστορία, με αναφορές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαδρομή της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ζωής, της κριτικής σκέψης, των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, της διακίνησης ιδεών, του ριζοσπαστικού λόγου, της αμφισβήτησης και της αντίστασης, χώρος γνήσιας έκφρασης καλλιτεχνικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων απέναντι και κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα.

Το σωματείο μας, εδώ και περίπου 30 χρόνια, ζει και αυτό στην περιοχή των Εξαρχείων. Σε κάθε τετράγωνό της υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο, ένας εκδοτικός οίκος ή ένα τυπογραφείο. Συνελεύσεις, εκδηλώσεις, ομιλίες και προβολές ταινιών έχουν γίνει σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους της, ενώ επιπλέον τη διασχίζουμε για να πάμε (ή. ακόμα καλύτερα, να φύγουμε) από τη δουλειά μας. Ακόμα και συνάδελφοι που εργάζονται αλλού χρειάζεται να περάσουν τακτικά από αυτήν στην εργασιακή τους καθημερινότητα. Ο χώρος των Εξαρχείων είναι και χώρος δικός μας.

Ως εργαζόμενοι έχουμε βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωποι με τη φρίκη της εκμετάλλευσης που τα αφεντικά μας προσπαθούν να κρύψουν με όμορφες φράσεις, όπως «μπόνους παραγωγικότητας», «ανταποδοτικότητα», «ευέλικτα ωράρια», «κινητικότητα». Με αυτή μας την εμπειρία, καμία εντύπωση δεν μας προκαλεί ούτε η «ανάπλαση», ούτε ο «εξωραϊσμός» ή η «αξιοποίηση» που εξελίσσεται στην περιοχή μας. Ξέρουμε ποιος θα επωμιστεί το κόστος και πού θα πάνε τα κέρδη.

ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ, ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Η καταστροφή της μοναδικής πλατείας της περιοχής, δεν είναι η αρχή, αλλά το τελευταίο (;) βήμα διάλυσής της. Με αφετηρία την άνοδο των ενοικίων και την «τουριστική αξιοποίηση» των κατοικιών από εταιρείες, ακολουθούμενη από τη συστηματική αδιαφορία όλων απέναντι στα παράπονα των κατοίκων, καταλήγουμε στη σημερινή καταστροφή.

Λίγη (ή και καθόλου) σημασία δεν δόθηκε στο προηγούμενο σχέδιο για τη δημιουργία του σταθμού, καθώς αντιβαίνει τον κεντρικό (για κράτος και επενδυτές) στόχο, που είναι η τουριστοκοποίηση και η εκμετάλλευση της περιοχής. Δέντρα ξηλώνονται, δημόσιοι χώροι αποκλείονται και η περιοχή γύρω από την πλατεία θα θαφτεί τα επόμενα χρόνια σε τόνους σκόνης, μέχρι να φύγουν όσοι άνθρωποι απέμειναν και να κλείσει και το τελευταίο μαγαζάκι, ώστε να μείνει το πεδίο ελεύθερο για «αξιοποίηση». Το μετρό στη συγκεκριμένη πλατεία δεν έρχεται να εξυπηρετήσει κοινωνικές ανάγκες, αλλά τους σχεδιασμούς πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

Παράλληλα, ο λόφος του Στρέφη υπό διωγμό και σειρά παίρνουν και άλλοι ανοικτοί και ελεύθεροι χώροι και πάρκα. Το ξήλωμα δέντρων και βλάστησης βαφτίζεται αντιπλημμυρικό έργο κόντρα σε κάθε λογική και πίσω από τα έργα βρίσκει κανείς κτηματομεσιτικές εταιρείες επενδύσεων που έχουν εργολαβικά αναλάβει το έργο, φυσικά χωρίς διαγωνισμό.

Συντονισμένες κινήσεις καταστροφής σε ζωντανό κομμάτι της πόλης, που συναντιέται, συζητά, οργανώνεται. Εδώ βρίσκονται εργασιακοί χώροι, κατοικίες, πανεπιστημιακές σχολές, φροντιστήρια, χώροι ψυχαγωγίας, αλλά και χώροι σωματείων, κοινωνικών-ταξικών συλλογικοτήτων, αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, πολιτικών ομάδων και οργανώσεων.

Η πραγματικότητά μας βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα που λυσσαλέα επιδιώκουν να δημιουργήσουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς τους (καθεστωτικούς και κατασταλτικούς) εδώ και παρά πολλά χρόνια προκειμένου να κάμψουν κάθε φωνή συλλογικής αντίστασης και διεκδίκησης που δεν εντάσσεται στη δική τους λογική.

«ΚΑΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΝ ΑΣΠΙΔΑ ΣΑΣ ΝΑ ΜΠΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ;»

Το πράσινο των δέντρων έχει αντικατασταθεί από το πράσινο των ΜΑΤ, καθώς κράτος και αφεντικά προσπαθούν να επιβάλουν με τη βία τον σχεδιασμό τους. Κάθε μέρα η περιοχή κατακλύζεται από πλήθος πάνοπλων αστυνομικών, με πρόσχημα τη φύλαξη των λαμαρινών. Οι προκλητικές συμπεριφορές και οι εκφοβιστικοί έλεγχοι στους ανθρώπους που απλώς ζουν στον τόπο τους γίνονται καθημερινό φαινόμενο. Μια ολόκληρη γειτονιά σε επιτήρηση, επειδή διεκδικεί το αυτονόητο: το δικαίωμά της στην πόλη.

Η κατάσταση είναι εξοργιστική και σαν κερασάκι στην τούρτα συνειδητοποιεί κανείς το υπέρογκο κόστος της ενέργειας αυτής, την ίδια στιγμή που οι μισθοί μας αδυνατούν να μας εξασφαλίσουν τα βασικά και το κράτος μάς εμπαίζει με επιδόματα. Ωστόσο, για τα κέρδη των ιδιωτών φαίνεται πως δεν λυπάται να βάλει το χέρι στην τσέπη.

ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ

Αυτό που εξελίσσεται είναι προφανές ότι δεν αφορά μόνο την περιοχή και δεν σταματά εδώ. Κάθε δημόσιος χώρος είναι γι’ αυτούς ευκαιρία εμπορικής εκμετάλλευσης, κι αν αυτό δεν είναι δυνατό, όπως στην περίπτωση των ελεύθερων χώρων των πανεπιστημίων, επιθυμούν τον πλήρη έλεγχό του. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι ασύνδετες και άσχετες μεταξύ τους, αλλά αποτελούν την υλοποίηση του νέου σχεδιασμού. «Αν όχι εμείς, κανείς», αυτό φαίνεται να είναι το νέο δόγμα και δεν στερούνται αυταρχισμού και βαναυσότητας για να το καταστήσουν πραγματικότητα.

Ως εργατικό σωματείο, θεωρούμε ότι η συζήτηση αυτή μας αφορά, και όχι μόνο επειδή έτυχε να στεγαζόμαστε στην περιοχή. Οι ζωές μας δεν είναι μια διαδρομή «σπίτι-δουλειά», οι χώροι στους οποίους κινούμαστε είναι και δικοί μας, επειδή ζούμε μέσα σ’ αυτούς.

Για εμάς είναι εξίσου επιβαρυντικό το καθημερινό μας «ξεζούμισμα» στη δουλειά, όσο και το επιχειρούμενο «ξεζούμισμα» του δημόσιου χώρου. Και τα δυο καταλήγουν, από διαφορετικές διαδρομές, στην απαξίωσή μας. Με αυτές τις διαδικασίες αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται είναι να μετατρέπεται το δικαίωμα όλων στην αναψυχή σε προνόμιο για λίγους.

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση οι εργαζόμενοι και τα σωματεία μας δεν θα μείνουμε απαθείς και φοβισμένοι.

Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να συμμετάσχουμε ενεργά στην προγραμματισμένη διαδήλωση για την υπεράσπιση της πλατείας. Παράλληλα, απευθύνουμε το κάλεσμα και στα υπόλοιπα εργατικά σωματεία. Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τους κατοίκους, αλλά όλους. Η αλληλεγγύη θα νικήσει.

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24/9, στις 18:00 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (ΠΑΤΗΣΙΩΝ)

ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής


ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΕΦΗ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΤΑΘΜΟΥ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, ΤΗ ΜΟΥΣΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ

ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Το αμέσως προηγούμενο διάστημα, ο Δήμος Αθηναίων και ιδιωτικές εταιρείες προχώρησαν τους επιθετικούς τους σχεδιασμους θέτοντας στο στόχαστρο τους το σύνολο των δημόσιων πράσινων χώρων στην Αθήνα, από την πλατεία Εξαρχείων και τον Λόφο του Στρέφη ως το πάρκο Δρακοπούλου, το πάρκο Κύπρου και Πατησίων, το πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος, τον λόφο Φιλοπάππου κ.α.
Η γειτονιά των Εξαρχείων βρέθηκε στο επίκεντρο της επίθεσης, με επανειλημμένες εισβολές μηχανικών και εργολάβων με τη συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων στον λόφο του Στρέφη και την περικύκλωση της πλατείας Εξαρχείων με λαμαρίνες και συρματοπλέγματα και την εγκατάσταση ενός αστυνομικού στρατού κατοχής, προκειμένου να προχωρήσουν την κατασκευή του σταθμού μετρό. Έτσι από τις 9 Αυγούστου κάθε λογής κατασταλτικές δυνάμεις επιστρατεύτηκαν για να τρομοκρατήσουν τη γειτονιά, κατοίκους, εργαζόμενους και θαμώνες και για καταπνίξουν κάθε συλλογική έκφραση κοινωνικής αντίστασης απέναντι στα σχέδια ανάπλασης, εμπορευματοποίησης και ιδιοποίησης του δημόσιου χώρου. Επίσης τα ξημερώματα της 20ης Σεπτεμβρίου αστυνομικές δυνάμεις με εντολή του δήμου Αθηναίων και του δημάρχου Μπακογιάννη, περικύκλωσαν το πάρκο της Κύπρου και Πατησίων προκειμένου να επιβάλλουν με την τρομοκρατία τα σχέδια ανάπλασης του χώρου. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν άγρια στους συγκεντρωμένους, προκαλώντας τους τραυματισμούς, με έναν εκ των οποίων να μεταφέρεται στο νοσοκομείο με χτυπήματα στο σώμα και στο κεφάλι. Έξι συναγωνιστές και συναγωνίστριες συνελήφθησαν με τις κατηγορίες της απείθειας, της βιας κατά αστυνομικών και της εξύβρισης.

Τα Εξάρχεια παραδοσιακά αποτελούν μια γειτονιά που είναι ταυτισμένη τόσο με την ανάπτυξη μιας κοινωνικής κουλτούρας ανοιχτής στη διαφορετικότητα όσο και με τους αγώνες πολιτικής αμφισβήτησης και αντίστασης, με ένα πλήθος πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών εγχειρημάτων και δομών αυτοοργάνωσης. Εδώ στα Εξάρχεια ξέσπασε η σπίθα της μεγάλης εξέγερσης του Δεκέμβρη το 2008 που εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Και αυτή η γειτονιά, με τα ιδιαίτερα κοινωνικο-πολιτικά χαρακτηριστικά της και την αγωνιστική της ιστορία, στάθηκε ένας από τους στόχους της ευρύτερης αντι-εξεγερτικής πολιτικής του κράτους που εξελίσσεται από το 2009 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχει καταφέρει ακόμα να εξαφανίσει τους χώρους, τα υποκείμενα και το πνεύμα της εξέγερσης που παραμένουν πάντα ζωντανά.

Διαχρονικά, στρατηγικής σημασίας εργαλείο (συμπληρωματικά των επίσημων κατασταλτικών μονάδων) για την επιβολή της κρατικής πολιτικής καταστολής στα Εξάρχεια αποτέλεσε σε βάθος χρόνου το ναρκεμπόριο, πάντα υπό την πλήρη καθοδήγηση και εποπτεία της αστυνομίας, ώστε να συκοφαντηθεί και να απονοηματοδοτηθεί ο ανοιχτός, δημόσιος, ελεύθερος χώρος που διαμορφώνεται από την έμπρακτη κοινωνική αμφισβήτηση και εντέλει για το παραδειγματικό χτύπημα των αγωνιστών, του κινήματος και των δομών του. Ιδιαίτερα μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στο κοινωνικό έδαφος των Εξαρχείων γειώθηκαν και αναπτύχθηκαν ακόμα περισσότερο τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης, της ταξικής αλληλεγγύης και της μαχητικής αντίστασης, αποκτώντας κοινωνική επιρροή, σε ανταγωνισμό με τις κυρίαρχες αξίες και σχέσεις του κράτους και του καπιταλισμού. Έτσι, οι ναρκομαφίες και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού επιχείρησαν να καταλάβουν αυτό το έδαφος για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των ιδιοτελών σκοπών τους: έλεγχος, κέρδος και εξουσία. Οι ναρκέμποροι αποτέλεσαν το μακρύ χέρι του κράτους στα Εξάρχεια, αφού τόσο οι ίδιοι όσο και η κουλτούρα της επιβολής και του νόμου της ζούγκλας που φέρνει μαζί της η επικράτηση του ναρκεμπορίου σε μια περιοχή αναπτύσσονται ευθέως εχθρικά προς τις αξίες της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Πρόκειται για παρακρατικές συμμορίες που αποτελούν αξιοποιήσιμη δύναμη για το κράτος, το οποίο εμφανίζεται ως φύλακας της νομιμότητας, καταγγέλλοντας με τη συστράτευση των ΜΜΕ την «ανομία» στα Εξάρχεια, στοχοποιώντας αυτούς που αγωνίζονται από τα κάτω απέναντι τους, ενώ ταυτόχρονα το ίδιο καλύπτει, ελέγχει και χρησιμοποιεί το ναρκεμπόριο για να υλοποιήσει τις επιδιώξεις του.

Απέναντι σε αυτήν τη διαχρονική κρατική επιχείρηση ιδιοποίησης του δημόσιου χώρου από την κρατική καταστολή, το ναρκεμπόριο, την εμπορευματοποίηση, την ανάπλαση, τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και τις αντικοινωνικές συμπεριφορές, εμείς δεν ήμαστε απόντες ή και κατήγοροι των αντιστάσεων που προβλήθηκαν, αλλά με πολλούς ακόμα, αγωνιστές και αγωνίστριες, κατοίκους, θαμώνες και εργαζόμενους/ες στη γειτονιά, ορθώσαμε συλλογικά αναχώματα στους κρατικούς σχεδιασμούς, σηκώσαμε τη σημαία της μαχητικής αντίστασης, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης, και κρατήσαμε ανοιχτό το δρόμο για τον αγώνα σήμερα. Από τις συγκεντρώσεις, τις καταλήψεις, τις περιφρουρήσεις των χώρων αγώνα και τις διαδηλώσεις στους δρόμους της γειτονιάς ενάντια στην αστυνομική κατοχή, τις μαφίες, τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις κανιβαλικές και σεξιστικές επιθέσεις και τους βιασμούς, μέχρι τις εκδηλώσεις κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης στην πλατεία και τους δρόμους των Εξαρχείων. Και αντιλαμβανόμαστε τα Εξάρχεια ως ένα πεδίο ιστορικής σημασίας για τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό αγώνα, έχοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία των κινητοποιήσεων που προηγήθηκαν για την επανοικειοποίηση της γειτονιάς και γνωρίζοντας πως η πολιτική αξιοπιστία του αγώνα αυτού μπορεί να στηρίζεται σε σταθερές θέσεις μάχης μέσα στον χρόνο, που να προωθούν τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης ενάντια σε κάθε μορφή της κρατικής επιβολής και απέναντι σε αντιλήψεις που προωθούν είτε την παραίτηση είτε τη διαμεσολάβηση.

Η σημερινή ακροδεξιά διαχείριση, λαμβάνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική, ήρθε να ανταποκριθεί και αυτή πλήρως στις επιταγές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και της αντι-εξέγερσης. Το εργαλείο της αφομοίωσης, που έδωσε ένα συντριπτικό αφοπλιστικό χτύπημα στα κινήματα, αντικαταστάθηκε από αυτό της ωμής καταστολής. Η δουλειά που επιτέλεσε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στα Εξάρχεια, δηλαδή η γιγάντωση του ναρκεμπορίου και η διαμόρφωση μιας αντικοινωνικής συνθήκης -που στάθηκαν απέναντι στην ανάπτυξη των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στη γειτονιά και αποσάθρωσαν την περιοχή-, επιχειρείται εδώ και δύο χρόνια να συμπληρωθεί. Έτσι, η τωρινή πολιτική διαχείριση, εκμεταλλευόμενη τους τόνους μιντιακής προπαγάνδας -μέσω της οποίας χρόνια επιχειρούνταν να ταυτιστούν οι αγώνες και η γειτονιά των Εξαρχείων με τις συμμορίες που τη λυμαίνονται και που στόχευε στην άντληση κοινωνικής νομιμοποίησης για εισβολή στην περιοχή- εξαπέλυσε τις δυνάμεις καταστολής στα Εξάρχεια, εγκαθιστώντας έναν στρατό κατοχής, εκκενώνοντας καταλήψεις προσφύγων/μεταναστών, τρομοκρατώντας εργαζόμενους και κατοίκους, χτυπώντας αγωνιστές και όσους αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Στρατηγικός στόχος του κράτους δεν ήταν και δεν είναι άλλος από την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση της περιοχής, την αλλοίωση των κινηματικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών των Εξαρχείων, την αποστέρηση της αγωνιστικής ιστορίας τους και τη μετατροπή τους σε ελεγχόμενη ζώνη κερδοφορίας. Αλλά η καταστολή ποτέ δεν ήταν αρκετή, όσο σφοδρή κι αν ήταν εδώ και δεκαετίες, όπως και οι συμμορίες των ναρκέμπορων και τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού τα προηγούμενα χρόνια, για να κάμψουν τις αντιστάσεις στην περιοχή και να αλλοιώσουν αποφασιστικά τα χαρακτηριστικά της, διαμορφωμένα σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης μετά την πτώση της χούντας. Και με την αστυνομική εισβολή και κατοχή της γειτονιάς ξεδιπλώθηκαν ευρύτεροι σχεδιασμοί ανάπλασης κι «εξευγενισμού» της, εντάσσοντάς την στο ευρύτερο σχέδιο ανάπλασης και ελέγχου του κέντρου της πόλης.

Κομβικά στοιχεία για την ανάπλαση της γειτονιάς, τον «εξευγενισμό» και την αλλαγή χρήσης της, καθώς και την ανασύνθεση του πληθυσμού της, είναι η προγραμματιζόμενη ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, η μετατροπή της πλατείας Εξαρχείων σε σταθμό του μετρό και η μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο, κεντρικό σημείο εξεγέρσεων, πολιτικών και κοινωνικών εκδηλώσεων, συναντήσεων και ζυμώσεων σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι ήδη κλειστό. Όσον αφορά τον Στρέφη, έναν λόφο άρρηκτα συνδεδεμένο με τη γειτονιά και έναν από τους ελάχιστους δημόσιους πράσινους χώρους στο κέντρο της πόλης, τον Γενάρη του 2021 ανατέθηκε από το Δήμο στην εταιρεία Prodea και την UNISON Facilities Services τόσο η ανάπλαση και οικονομική εκμετάλλευσή του όσο και η φύλαξη, η περίφραξη και ο έλεγχος της πρόσβασης σε αυτόν. Όσο για την πλατεία Εξαρχείων, αναμένεται η καταστροφή και η εκσκαφή της, ενταγμένη ως σταθμός σε μία γραμμή του μετρό για την οποία έχουν αρχίσει ήδη οι εκσκαφές στις πλατείες Κολωνακίου και Κυψέλης, την Ευελπίδων και το Γαλάτσι.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που επιχειρείται η ανάπλαση της περιοχής (έστω κι αν αυτή τη φορά έχει γενικευμένο χαρακτήρα), με κορυφαίο παράδειγμα τα έργα στην πλατεία Εξαρχείων το 2003, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες, τα οποία σε μεγάλο βαθμό ματαιώθηκαν, χάρη στη δυναμική και μαζική αντίσταση που προβλήθηκε, τότε που πρωτογράφτηκε και το σύνθημα «Σήμερα τα Εξάρχεια – αύριο όλη η πόλη». Και σήμερα καλούμε και εμείς με τη σειρά μας, όλους και όλες, συλλογικότητες και ατομικότητες, κατοίκους, θαμώνες και εργαζόμενους της γειτονιάς, που έδωσαν το παρών στους αγώνες που προηγήθηκαν, να πλαισιώσουν και πάλι τον αγώνα για την υπεράσπιση των Εξαρχείων της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης.

Ενάντια στη συνολική κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση του κράτους που στοχεύει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, μέσα από τις συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών/τριών, τα στημένα κατηγορητήρια και τις σκευωρίες που μεθοδεύονται από τα κρατικά επιτελεία, τις εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων αγώνα, την αστυνομοκρατία, τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών/τριών, με σκοπό την επιβολή τρομοκρατίας και σιωπής.

Ενάντια στην επιχείρηση του κράτους να επιβληθεί και να ιδιοποιηθεί τους δημόσιους χώρους στο κέντρο της Αθήνας και τα Εξάρχεια, στα οποία ο κρατικός μηχανισμός πριμοδότησε τις ναρκομαφίες, με σκοπό τη συντριπτική εισβολή των κατασταλτικών δυνάμεων, την εγκατάστασή τους στη γειτονιά, τις επιθέσεις σε αγωνιστές και δομές αγώνα, την τρομοκράτηση εργαζόμενων και κατοίκων, επιδιώκοντας την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση της περιοχής και την αποστέρηση της αγωνιστικής ιστορίας της.

Συγκέντρωση-πορεία: Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2022, 18:00 | Μουσείο (Πατησίων)

Ανοιχτή συνέλευση της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37


ΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤAΛΗΨΗΣ ΜΑΣ

Η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να απαιτείται, πρέπει να διεκδικείται.

(Scroll down for French and English)

7 χρόνια ύπαρξης για μια κατάληψη στο κέντρο μιας μεγαλούπολης όπως η Αθήνα, είναι θέμα. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν περάσει από τη Νοταρά 26. Κάποιοι έχουν μείνει για μερικές εβδομάδες ή μήνες. Άλλοι έχουν ζήσει εδώ για χρόνια. Ο χώρος της ζωής και του αγώνα μας, γεννήθηκε από μια ζωτική ανάγκη να ανοίξουμε τις πόρτες της πόλης στους αποκλεισμένους, σε όσους διώκονται στις χώρες τους, αλλά και μέσα σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που οχυρώνεται εδώ και χρόνια, ξοδεύοντας αστρονομικά ποσά για να κυνηγήσει, να φυλακίσει, να βιάσει και να απελάσει τους εξόριστους.

Η κρατική βία κατά των εξόριστων και κατά όλων όσων αρνούνται αυτή τη θανατηφόρα κοινωνία αυξάνεται και επιταχύνεται. Και αυτή η βία γίνεται όλο και πιο ύπουλη. Ένας αλληλέγγυος δικηγόρος,00 CUISINE COLLECTIVE, DANSANT AVEC LA MUSIQUE D'AGIA FANFARA ET MAVRI OMIXLI MANIFESTATION DE MUSÉE CONTRE LA CONSTRUCTION DU MÉTRO À EXARCHEIA ET LA PIVATISATION DE NOTRE QUARTIER TOUT CE QUE NOUS AVONS EST L'AUTRE ET C'EST TOUT CE DONT NOUS AVONS BESOIN ΞΑΡΧΕΙΑ' μας ενημερώνει ότι από εδώ και στο εξής, για να κάνεις αίτηση ασύλου στην Ελλάδα, “πρέπει να είσαι καταγεγραμμένος στο στρατόπεδο της Μαλακάσας ή στη Θεσσαλονίκη”. Η κύρια συνέντευξη λαμβάνει χώρα μέσα στις επόμενες ώρες. Έτσι, τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει δυνατότητα προετοιμασίας με δικηγόρο καθώς χρειάζονται εβδομάδες ή και μήνες για να φτιάξεις μια ισχυρή υπόθεση. Στη συνέχεια, μετά από λίγες ώρες, η αίτηση ασύλου απορρίπτεται συστηματικά. Μέσα σε 7 ημέρες πρέπει κάποιος/κάποια να έχει φύγει από την Ελλάδα και μετά από 10 ημέρες μπορεί να ασκηθεί έφεση κατά της απόφασης. Η ιεράρχηση, η ταξινόμηση “υπηκόων” και “μη υπηκόων”, ο καθορισμός του ποιος “αξίζει” να ζει και ποιος όχι, ήταν πάντα στην ουσία του έθνους-κράτους.

Μετά τις εκκενώσεις δεκάδων καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα, τις συστηματικές αστυνομικές παρενοχλήσεις, τα βασανιστήρια, τις κρατικές δολοφονίες και τις φασιστικές επιθέσεις που συχνά διαπράττονται μακριά από τα μάτια μας, από τον Έβρο μέχρι το Αιγαίο, τα κινήματα αλληλεγγύης μας έχουν υποφέρει τα τελευταία χρόνια. Ταλαιπωρημένα από την αβεβαιότητα ή και ακόμα από την φτώχεια, εξαντλημένα από τις δοκιμασίες των συντρόφων μας, σημαδεμένα σωματικά και ψυχολογικά από τη βία των ένθερμων μπράβων της άρχουσας τάξης και του κράτους, είναι αλήθεια ότι μερικές φορές ο πολιτικός και ριζοσπαστικός αναβρασμός του 2015 μοιάζει μακρινός.

Ωστόσο, η αλληλεγγύη εξακολουθεί να υπάρχει. Σήμερα, ακόμα περισσότερο απ’ ότι το 2015, γνωρίζουμε ότι το σύστημα στο οποίο επιβιώνουμε μας οδηγεί συλλογικά στην καταστροφή μας. “Επειδή κάθε δραματική είδηση προμηνύει αυτό που αναπόφευκτα πλησιάζει, είναι καιρός, περισσότερο από ποτέ, να αλλάξουμε τη ζωή και την κοινωνία στο σύνολό της. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε τους πάντες. Χρειάζεται να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον στις αντιξοότητες που χτυπούν εδώ και εκεί, σαν αστραπές και χαλάζι, σαν φλόγες και ξηρασία, σαν πείνα και απελπισία”, έγραψε πρόσφατα ενας σύντροφος του αγώνα μας.

Η 7η επέτειός μας συμπίπτει με τους αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή στα Εξάρχεια και σε όλη την Αθήνα. Εδώ και χρόνια βλέπουμε τη γειτονιά μας να εξευγενίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τα συμφέροντα Ελλήνων και ξένων καπιταλιστών ροκανίζουν καθημερινά τους χώρους διαβίωσης και την αλληλεγγύη μας. Αγωνιζόμαστε από τον Ελαιώνα μέχρι το Δρακόπουλο, από το Πεδίον του Άρεως μέχρι το λόφο του Στρέφη, από την κατάληψη των προσφυγικών στην Αλεξάνδρας μέχρι την πλατεία των Εξαρχείων, το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος ή το πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Όπου κι αν προσπαθήσουν να επιβάλλουν τη ρατσιστική και αστική τους κοινωνία ο Μπακογιάννης, ο Μητσοτάκης και οι φίλοι τους-καπιταλιστές, θα μας βρουν στο δρόμο τους!

Η Notara 26 θα συμμετάσχει στην ημέρα δράσης στις 24 Σεπτεμβρίου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και “μουσειοποίηση” της Εξαρχείων. Ξεκινώντας στη 3μμ, θα συναντηθούμε στην κατάληψη μας όπου θα μαγειρέψουμε και θα φάμε μαζί με μουσική – χάρη στους συντρόφους μας από την συλλογική κουζίνα Mano Aperta, την Μαύρη Ομίχλη και την Αγία Φανφάρα. Στη συνέχεια καλούμε στη διαδήλωση που θα ξεκινήσει στις 6μμ μπροστά από το αρχαιολογικό μουσείο.

Ας είμαστε δημιουργικοί, αθόρυβοι, επιθετικοί και αλληλέγγυοι. Η αλληλοβοήθεια γκρεμίζει τα τείχη και τις φυλακές τους.

LES 7 ANS DE NOTRE SQUAT

La dignité ne se demande pas, elle s’arrache

7 années d’existence pour un squat dans le centre-ville d’une métropole comme Athènes, ce n’est pas rien. Des milliers de personnes sont passées par Notara 26. Certaines sont restées quelques semaines ou quelques mois. D’autres sont là depuis des années. Notre espace de vie et de lutte est né d’un besoin vital d’ouvrir les portes de la ville aux exclu.es, à celles et ceux persécuté.es dans leur pays, mais aussi au sein d’une Union Européenne qui se barricade depuis des années, en dépensant des sommes astronomiques pour pourchasser, enfermer, violenter et expulser les exilé.es.

Les violences d’Etat contre les exilé.es et contre tous.tes celles et ceux qui refusent cette société mortifère se renforcent et s’accélèrent. Et elles sont toujours plus sournoises. Une avocate solidaire nous informe que, désormais, pour faire sa demande d’asile en Grèce, « il faut être enregistré dans le camp de Malakassa ou celui de Thessalonique. Après seulement quelques heures, vous avez votre entretien principal. Dans la grande majorité des cas, il n’y a donc aucune possibilité de se préparer avec un avocat ‒ cela demande des semaines voire des mois pour constituer un dossier solide. Ensuite, après quelques heures, vous avez systématiquement un refus de votre demande d’asile. Vous avez 7 jours pour quitter la Grèce et 10 jours pour faire appel de la décision ». Hiérarchiser, classer « nationaux » et « non-nationaux », déterminer qui « mérite » de vivre et qui ne le « mérite » pas, cela a toujours été dans l’essence de l’État-Nation.

Entre les expulsions de dizaines de squats dans toute la Grèce, le harcèlement policier désormais systématique, les cas de torture, les meurtres d’État et les actes fascistes souvent commis loin des regards d’Evros à la mer Egée, notre camp solidaire a énormément souffert ces dernières années.

Rongés par la précarité voire par la misère, épuisés par les procès de nos camarades, marqués physiquement et psychologiquement par la violence des valets zélés de la classe dirigeante et de l’État, il est vrai que l’effervescence politique et radicale de 2015 nous semble parfois bien loin.

Pourtant, la solidarité est toujours là. Aujourd’hui, encore plus qu’en 2015, nous savons que le système dans lequel nous survivons nous mène collectivement à notre perte. « Parce que chaque nouvelle dramatique augure de ce qui se rapproche inéluctablement, il est temps, plus que jamais, de changer la vie et la société tout entière. Pour y parvenir, nous avons besoin de toutes et tous. Nous avons besoin de nous encourager, de nous entraider, de nous aimer, de veiller les uns sur les autres dans l’adversité qui frappe ici et là, comme la foudre et la grêle, comme les flammes et la sécheresse, comme la faim et le désespoir », a écrit récemment une compagnon de luttes.

Notre 7e anniversaire coïncide avec les luttes brûlantes pour vivre dignement à Exarcheia et un peu partout à Athènes. Depuis des années, nous voyons notre quartier s’embourgeoiser à une vitesse vertigineuse. Les intérêts des capitalistes grecs et étrangers grignotent tous les jours un peu plus nos espaces de vie et de solidarité. Nous luttons d’Elaionas à Drakopoulos, de Pedion tou Areos à Strefi du squat de Prosfiyika à Alexandras, de la place d’Exarcheia jusqu’au parc d’Akadimia Platonos. Partout où Bakoyannis, Mitsotakis et leurs amis-rapaces-capitalistes tentent d’imposer leur société raciste et bourgeoise, ils nous trouveront sur leur chemin !

Notara 26 se joindra à la journée d’actions du samedi 24 septembre contre la privatisation et la muséification d’Exarcheia. À partir de 15h, rendez-vous à notre squat où nous cuisinerons et mangerons ensemble et en musique avec nos camarades de Mano Aperta, Mavri Omichli et Agia Fanfara. Nous appelons ensuite à rejoindre la manifestation qui débutera à 18h devant le musée archéologique.

Soyons créatifs, furtifs, offensifs et solidaires. L’entraide renverse leurs murs et leurs prisons.

7 YEARS OF OUR SQUAT

Dignity cannot be asked for, it must be taken away

7 years of existence for a squat in the city center of a metropolis like Athens, that’s matter. Thousands of people have passed through Notara 26. Some have stayed for a few weeks or months. Others have been living here for years. Our space of life and struggle was born from a vital need to open the doors of the city to the excluded, to those persecuted in their own countries, but also within a European Union that has been barricading itself for years, spending astronomical sums of money to hunt down, imprisoned, violate and expel the exiles.

The state violence against the exiles and against all those who refuse this deadly society is increasing and accelerating. And this violence is becoming ever more insidious. A solidarity lawyer informs us that, from now on, in order to apply for asylum in Greece, “you have to be registered in the camp of Malakassa or in Thessaloniki. After only a few hours, you have your main interview. So most of the time there is no possibility to prepare with a lawyer – it takes weeks or months in order to make a solid case. Then, after a few hours, your asylum application is systematically refused. You have 7 days to leave Greece and 10 days to appeal the decision. Prioritizing, classifying “nationals” and “non-nationals”, determining who “deserves” to live and who does not, has always been in the essence of the nation-state.

After the evictions of dozens of squats all over Greece, the systematic police harassment, the cases of torture, the state murders and the fascist attacks often committed far from sight from Evros to the Aegean Sea, our solidarity movements have suffered in the last years. Gnawed by precariousness and even misery, exhausted by the trials of our comrades, marked physically and psychologically by the violence of the zealous henchmen of the ruling class and the state, it is true that sometimes the political and radical effervescence of 2015 seems far away.

Yet solidarity is still there. Today, even more than in 2015, we know that the system we survive in is collectively leading us to our doom. “Because each dramatic news bodes of what is ineluctably approaching, it is time, more than ever, to change life and society as a whole. To achieve this, we need everyone. We need to encourage each other, to help each other, to love each other, to look after each other in the adversity that strikes here and there, like lightning and hail, like flames and drought, like hunger and despair”, wrote recently one of our comrade.

Our 7th anniversary coincides with the struggles to live with dignity in Exarcheia and all over Athens. For years, we have seen our neighborhood being gentrified at a dizzying speed. The interests of Greek and foreign capitalists are nibbling away at our living spaces and solidarity every day. We fight from Elaionas to Drakopoulos, from Pedion tou Areos to Strefi, from the squat of Prosfiyika in Alexandras to the square of Exarcheia or in the park of Akadimia Platonos. Wherever Bakoyannis, Mitsotakis and their friends-capitalists try to impose their racist and bourgeois society, they will find us on their way!

Notara 26 will join the day of action on September 24 against the privatization and museumization of Exarcheia. Starting at 3pm, we’ll meet at our squat where we’ll cook and eat together with music – thanks to our comrades from Mano Aperta, Mavri Omichli and Agia Fanfara. Afterwards we call to join the demonstration that will start at 6pm in front of the archaeological museum.

Let’s be creative, stealthy, offensive and solidarians. Mutual aid breaks down their walls and prisons.


Η περιοχή των Εξαρχείων πάντα ήταν μία γειτονιά ελεύθερης και ανατρεπτικής έκφρασης στην οποία βρίσκουν την ταυτότητα τους, εργάζονται και δημιουργούν ομάδες και σύνολα με ποικίλες ιδιαιτερότητες και ευαισθησίες με αρμονία και πολλές φορές συλλογικά.

Εδώ και αρκετές ημέρες ζει και αναπνέει με το βάρος μίας δυστοπικής κυβέρνησης η οποία αδιαφορεί για το κοινωνικό σύνολο και τις ανάγκες του προς όφελος επιχειρηματικών συμφερόντων ημετέρων, φίλων, συγγενών και κουμπάρων.

Αν και υπόσχεται ανάπλαση της Πλατείας Εξαρχείων μετά την καταστροφή της, έχει απορρίψει προτάσεις για την κατασκευή σταθμού ΜΕΤΡΟ σε τοποθεσία εντός των Εξαρχείων και σε χώρο που παρέχει πλείστα πλεονεκτήματα στην εξυπηρέτηση των κατοίκων. Εγκαταλείπει τον λόφο του Στρέφη στην φυσιολογική φθορά ενός άλσους εντός του αστικού ιστού, εμποδίζοντας ταυτόχρονα τις εθελοντικές προσπάθειες των κατοίκων για καθαρισμό, πότισμα και διατήρηση της ταυτότητας του λόφου, μόνο για να νομιμοποιήσει το πρόσχημα της περιβαλλοντικής ανάπλασης και να προχωρήσει σε “μάντρωμα”, και “τσιμέντωμα” του.

Ενάντια στις φυσιολογικές αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας μία μόνο απάντηση έρχεται από την πλευρά των εξουσιαστών.

“Μπατσοκρατία”

Προφασιζόμενη την διαφύλαξη των εργασιών και του εξοπλισμού από, όπως προσχηματικά τονίζει, τους δέκα διαφωνούντες κατοίκους, τοποθετεί τα σκυλιά φύλακες της, όπως κάνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις.

Σκυλιά εκπαιδευμένα με μίσος για τους ανθρώπους, με νοοτροπία εξουσιαστών, οι οποίοι όχι μόνο προσβάλουν και κακοποιούν όσους τολμούν να διαμαρτυρηθούν αλλά είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη έτοιμοι να αφαιρέσουν ζωές.

Δεν ξεχνάμε τον Μελίστα, και τον Κορκονέα,

Δεν ξεχνάμε τους δολοφόνους του Βασίλη Μάγκου.

Δεν ξεχνάμε όλους αυτούς που βιαιοπράγησαν και εξευτέλισαν ανθρώπους έχοντας την πλήρη κάλυψη και προστασία της εξουσίας.

Έτοιμοι είναι σε κάθε περίσταση να αποδείξουν στα αφεντικά τους πως είναι άξιοι συνεχιστές του Μάλιου και των βασανιστών της χούντας.

Να γιατί όπου βρεθούν οι φίλοι του Αστέρα, σε κάθε γειτονιά της Αθήνας και όχι μόνο, ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Δεν μας κάμπτει η βαρβαρότητα της συμμορίας που ονομάζετε ΕΛ.ΑΣ .

Συνεχίζουμε τον Αγώνα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο κάθε ένα από εμάς.

ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΣΤΡΕΦΗ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση και διαδήλωση στη γειτονία το Σάββατο 24 Σεπτέμβρη στις 18:00 στο Μουσείο

ΑΣΤΕΡΑΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ


Βαψιματικές σε Airbnbs στα Εξάρχεια εν όψη της πορείας 24/9

Συνθήματα με σπρέι βάφτηκαν σε διάφορα Airbnbs των Εξαρχείων καθώς και σε φρεσκοβαμένους τοίχους εν όψη της πορείας υπεράσπισης της πλατείας και της γειτονιάς που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 24/09 στις 18.00 στο Μουσείο.

Ως συντονιστικό δράσεων υπεράσπισης των Εξαρχείων στηρίζουμε την πορεία της συνέλευσης “Όχι μετρό στην Πλατεία Εξαρχείων”. Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να αντισταθεί στην καταστροφή των ζώων μας, στα καπιταλιστικά σχέδια ανάπλασης και ξεριζωμού των φτωχότερων, στην καταστροφή του πράσινου και στην πλέον στρατιωτικοποίηση της γειτονιάς. Η μπατσοκρατία και οί καθημερινοί πλέον τραμπουκισμοί και βασανισμοί από τους μπάτσους πέριξ της πλατείας δεν θα περάσουν.

Όλα στους δρόμους, όλα στην Πλατεία έξω το μετρό και η αστυνομία!

Ανάπλαση σημαίνει φτωχοί εκτοπισμένοι.

Από τα Εξάρχεια μέχρι τα Χανιά κανένα airbnb πότε και πουθενά.

Συντονιστικό δράσεων για την υπεράσπιση των Εξαρχείων


ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Συγκέντρωση-πορεία: Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2022, 18:00 | Μουσείο (Πατησίων)

Αναρχικό – Αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια

Μοιραστείτε το άρθρο