Η χθεσινοβραδινή χυδαία επίθεση της αστυνομίας στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ ήταν πέρα για πέρα αδιανόητη. Ποτέ κανένας λόγος δεν θα είναι επαρκής για να φλομώσει στα δακρυγόνα χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας που απολαμβάνουν μια συναυλία. Μια απόλυτα τρομακτική κατάσταση, με πλήθος κόσμου να βήχει, να λιποθυμά, σχεδόν να ποδοπατιέται για να βρει διέξοδο, να προσπαθεί να ανασάνει. Μόνο χάρη στην ψυχραιμία και την αλληλεγγύη που επιδείχθηκε αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, ενώ η αναίτια χρήση χημικών και κρότου-λάμψης συνεχίστηκε και εκτός του ΑΠΘ, με την επιστράτευση και της αύρας της ΕΛΑΣ.
Αυτό το όργιο καταστολής ήταν η κορύφωση ενός κλίματος αστυνομικής ασυδοσίας, που, σε συνδυασμό με την εκκωφαντική σιωπή των πρυτανικών αρχών, έχει οδηγήσει δεκάδες φοιτητές σε νοσοκομεία, έχει κατασκευάσει κατηγορίες εις βάρος τους και τους έχει επιβάλει ένα καθεστώς πλήρους αστυνομοκρατίας. Η εμφάνιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους του ΑΠΘ αυτήν την εβδομάδα προκάλεσε τις αντιδράσεις όλης της ακαδημαϊκής Κοινότητας, των φοιτητικών συλλόγων και συλλογικών φορέων της πόλης, που εδώ και καιρό απαιτούν την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το ίδρυμα.
Η πόλη της Θεσσαλονίκης βιώνει καθημερινά μια ολοένα και κλιμακούμενη αστυνομική βία και καταστολή με επίκεντρο το Πανεπιστήμιο, στο πλαίσιο της κυβερνητικής στρατηγικής της έντασης, με σαφή στόχευση την τρομοκράτηση της νεολαίας, του φοιτητικού κινήματος και την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Αυτή η κλιμάκωση έχει προ πολλού ξεπεράσει το όριο της παραβίασης των πολιτικών δικαιωμάτων και πλέον απειλεί ευθέως ακόμη και τη σωματική μας ακεραιότητα. Η σιωπή εκ μέρους του δημάρχου και των υπολοίπων φορέων της πόλης που κάθε φορά τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τις ανερυθρίαστες δικαιολογίες της ΕΛΑΣ, αποτελεί πλέον δήλωση συναίνεσης στο συντελούμενο έγκλημα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους καλούμε στη σημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Καμάρα (19:00) ενάντια στην κρατική βία, ζητώντας την άμεση αποχώρηση όλων των αστυνομικών δυνάμεων (ΟΠΠΙ – ΜΑΤ) από το Πανεπιστήμιο, καθώς και την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων στα πρόσφατα γεγονότα.
Απέναντι στον φόβο και την τρομοκράτηση εμείς προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, όπως περιγράφει μέλος μας που ήταν παρούσα στη χτεσινή συναυλία:
«Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν φοβήθηκα καθόλου μπροστά στην κρατική αγριότητα. Όχι ότι είμαι καμιά γενναία, ίσα-ίσα. Αλλά η συντροφική φροντίδα είναι σαν αγκαλιά χωρίς χέρια. Μόνο με ένα βλέμμα. Με μια φωνή πίσω σου που σου λέει “εδώ είμαι” και με ενα σακουλάκι ριοπάν στα 5 άτομα. Και είναι πολύ κρίμα που τόσοι άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να τη βιώσουν. Την αλληλεγγύη και το “μαζί” να σου διαλύουν κάθε τσούξιμο, κάθε δάκρυ, κάθε φόβο.»
Η Πόλη Ανάποδα
