Τις μέρες της αστυνομοκρατούμενης Θεσσαλονίκης, τις μέρες των εγκαινίων της ΔΕΘ, επέλεξε η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης και ο Ελεύθερος Κοινωνικός χώρος «Respiro di Liberta» για να παρουσιάσει την εκδήλωση με θέμα: «Νομιμότητα και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Το Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού και οι Αντιστάσεις».
Σε μια γεμάτη πλατεία από κόσμο κάθε ηλικίας, στη Ροτόντα, την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου, οι προσκεκλημένοι ομιλητές και ομιλήτριες πάνελ με ξεχωριστή την παρουσία της Μάγδας Φύσσα για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ανέδειξαν τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνική δικαιοσύνη απαξιώνεται σήμερα και έστειλαν το μήνυμα πως υπάρχει πιο μεγάλη ανάγκη από ποτέ για συλλογικοποίηση των αγώνων στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις πλατείες και όπου αλλού χρειαστεί.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια ολοκληρωμένη, ουσιαστική και στοχευμένη εισήγηση από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης που είχε και το συντονισμό της διοργάνωσης: «Είναι πλέον ξεκάθαρο σε όλες μας ότι ο νόμος είναι απροκάλυπτα το δίκαιο της αγοράς, του κράτους, του ισχυρού. Περισσότερο από ποτέ, η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας είναι διάχυτη σε όλη την κοινωνία», τόνισε η Κωνσταντίνα Θεοδωρίδου, μέλος της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και εισηγήτρια συνεχίζοντας: «Τα δικαστήρια μοιράζουν ala carte αποφάσεις συντασσόμενα στο πνεύμα των καιρών. Έχοντας το χώρο και τον χρόνο με το μέρος τους, απαλλάσσουν οικείους και καταδικάζουν εχθρούς σε ευθεία αντιπαράθεση. Είναι η επίδειξη ισχύος όχι της εφαρμογής του νόμου αλλά της παράβασής του».
Η εισήγηση συνεχίστηκε με την παράθεση ανάλυσης σύμφωνα με την οποία κοινοβουλευτικά καθεστώτα της Δύσης στηρίζονται στο Σύνταγμα και τους νόμους για να αποσπάσουν τη συναίνεση, και στην παράβασή τους για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Γι’ αυτό το κράτος δεν δεσμεύεται έναντι όλων, αλλά μόνο με όσους έχει δεσμούς αμοιβαίου συμφέροντος. Η δέσμευσή του είναι ευθέως ανάλογη με το ύψος των αμοιβαίων συμφερόντων και σε κάθε περίπτωση τα συμφέροντα των καταπιεσμένων παραμερίζονται εντελώς και μόνο κατόπιν επίμονης κοινωνικής πίεσης, τίθενται ξανά υπό διαπραγμάτευση. Μέσα από αυτή την ανάλυση αναδείχτηκε και ερμηνεύτηκε στη συνέχεια ο όρος: ποινικό δίκαιο του εχθρού: «Αυτή η λυσσαλέα επίθεση του κράτους μεταφράζεται με νομικούς όρους ως καθεστώς εξαίρεσης και ποινικό δίκαιο του εχθρού. Ως εχθρός λογίζεται το κάθε υποκείμενο ή ομάδα που είναι μη διαχερίσιμο, μη κυβερνήσιμο και δύναται να δημιουργήσει ρωγμές στην κρατική παντοδυναμία ή την εθνική συνοχή. Οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια της κανονικότητας και θέτει σε κίνδυνο το κοινωνικό φαντασιακό που διαιωνίζει τις κυρίαρχες αξίες, θεωρείται απειλή για το έθνος-κράτος και κατ’ επέκταση εχθρός που πρέπει να αντιμετωπιστεί με μηδενική ανοχή. Όσο σε καθεστώτα που επιβάλλουν συστηματικά συνθήκες εξαίρεσης, η ισονομία έχει καταλήξει έννοια σχεδόν ξεπερασμένη, το κράτος δεν ενδιαφέρεται να είναι ούτε κατ’ επίφαση δημοκρατικό. Ο σημερινός κυρίαρχος σχηματισμός έχει διαρρήξει πρώτος το κοινωνικό συμβόλαιο, αθετώντας κάθε υπόσχεση προς τους «υπηκόους» του, και έχει αποβάλλει κάθε δημοκρατικό προσωπείο επιδιώκοντας πια ξεκάθαρα και μόνο την κυβερνησιμότητα».
Στη συνέχεια της εισήγησης τέθηκαν τα παρακάτω ρητορικά ερωτήματα: «Ποιοί είναι όμως οι εχθροί που το κράτος δικαιολογείται να τους στερεί θεμελιώδη δικαιώματα; Θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη θέση κάποιος γνωστός σκηνοθέτης με πολιτικά κονέ που βιάζει ανήλικα ή κάποιος ιδιοκτήτης καταστήματος που νιώθει απειλή στο πρόσωπο ενός φοβισμένου μη ετεροκανονικού ανθρώπου; Θα μπορούσε να είναι κάποιο μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης ή κάποιος ένοπλος κρατικός φρουρός; Αυτοί φαίνονται να είναι πλήρως δικαιολογημένοι να προβαίνουν σε εγκλήματα, επικαλούμενοι τη δουλειά τους, την ιδιοκτησία τους ή την υποκριτική τους τέχνη, σε αντίθεση με τα θύματά τους».
Αφού παρουσιάστηκε το θέμα της εκδήλωσης και αναδείχτηκαν από αυτό αρκετοί προβληματισμοί, ο λόγος δόθηκε στους προσκεκλημένους ομιλητές και ομιλήτριες που τοποθετήθηκαν ανάλογα με το πεδίο εμπλοκής και ενασχόλησής τους σε διάφορες περιπτώσεις όπως η δικαστική απόφαση μη φυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη, οι κατασταλτικές επιθέσεις και κατάληψη του δημοσίου χώρου από τις αστυνομικές δυνάμεις στο Α.Π.Θ. , η δίκη της Χρυσής Αυγής κι όχι μόνο, όπου η κοινωνική πίεση, επιμονή και επαγρύπνηση έφερε πιο νικηφόρες εκβάσεις σε αγώνες.
Αρχικά, ο λόγος δόθηκε στους προσκεκλημένους ομιλητές από τον Σύλλογο Πολιτισμού “Παύλος Killah-P Φύσσας”. Ο Αργύρης Συρίγος, ένας εκ των συνηγόρων της οικογένειας του Π. Φύσσα εξήγησε τους λόγους της δημιουργίας του συλλόγου, τα χαρακτηριστικά λειτουργίας καθώς και τη στόχευσή τους: «Καλούμε το κράτος να εφαρμόσει το δίκαιο και να περιορίσει τα δικαιώματα των Χρυσαυγιτών , αντιδίκων». Στο σύλλογο μαζί με τους συνηγόρους της οικογένειας Φύσσα, επιδιώκεται η προσπάθεια θεμελίωσης του ποινικού σκέλους, να καταδειχτεί η στενή σχέση κράτους – αστυνομίας , καθώς και να ζητηθεί και πάλι η εξάντληση αυστηρότητας των δικαστικών αρχών. «Προσπαθούμε να επανανοηματοδοτήσουμε τη σχέση δικαίου . Η δική μας προσπάθεια αφορά ένα συνολικό αγώνα που απευθύνεται στο κοινωνικό αξιακό. Όλοι οι Χρυσαυγίτες είναι καταδικασμένοι . Χρειάζεται η κοινωνική δυναμική πέρα από τη χρηματοδότηση. Ζητάμε τη στήριξη, καθώς η επόμενη δικάσιμος σε δεύτερο βαθμό έχει οριστεί για τις 28 Σεπτέμβρη. Δεν έχει τελειώσει ο φασισμός». Ο Στάθης από το σύλλογο, που έλαβε το λόγο στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο ότι ο σύλλογος δεν είναι κάποια πολιτική συλλογικότητα, αλλά προσπαθεί να ενισχύσει το λόγο του απέναντι στην κοινωνία: «Η υπόθεση της Χρυσής Αυγής είναι υπόθεση όλων μας . Ζητάμε ενότητα στην αντιφασιστική δράση. Καλούμε και την πόλη της Θεσσαλονίκης να μην τους δώσουμε καμιά σπιθαμή γης. Να ξεπερνάνε οι όποιες συλλογικότητες τα προβλήματα στο δρόμο και να έρχονται σε συνεννόηση». Και ο ίδιος αναφέρθηκε και στην ανάγκη οικονομικής στήριξης εν όψει του εφετείου με επόμενη δικάσιμο της υπόθεσης στις 28 Σεπτέμβρη. Στη συνέχεια, ο λόγος δόθηκε στη Μάγδα Φύσσα, μητέρα του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα, εμβληματική παρουσία και γυναίκα -σύμβολο για την αξιοπρέπεια και την αγωνιστικότητά της ενάντιο στο φασισμό. Πριν ακόμη ξεκινήσει, καταχειροκροτήθηκε από τον κόσμο, ενώ παράλληλα ακούστηκε δυνατά το σύνθημα: «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους Ναζί!». Τότε η Μάγδα Φύσσα ξεκίνησε λέγοντας συγκινημένη: «Ο Παύλος δε ζει. Δολοφονήθηκε από το χέρι φασίστα», εξηγώντας πως έτυχε σε αυτήν και την οικογένειά της να αλλάξει η ζωή τους πριν δέκα χρόνια περίπου, λόγου του φασισμού στην Ελλάδα. «Σηκώσαμε στα χέρια μας το φασισμό στη χώρα μας. Ο Παύλος δολοφονήθηκε γιατί στάθηκε όρθιος , δεν πρόδωσε τα ιδανικά και τις ιδέες του για την ελευθερία όλων. Από το 2013 έχω βιώσει όλους εσάς που βρεθήκατε δίπλα μας και μας κρατήσατε όρθιους». Στη συνέχεια και η Μάγδα Φύσσα αναφέρθηκε στην κρισιμότητα της δίκης σε δεύτερο βαθμό που ακολουθεί το επόμενο διάστημα και για την οποία χρειάζεται στήριξη , καθώς θα διαρκέσει πολύ. «Ζητάμε και πάλι τη συμπαράστασή σας, κουράγιο και δύναμη. Έστω και έναν να έχουμε γλυτώσει, είναι ό, τι πιο σπουδαίο έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Δεν έχει τελειώσει τίποτα». Η κ. Φύσσα δεν έκρυψε την ανησυχία της και για τη Θεσσαλονίκη όπου κι εδώ είναι ορατός ο κίνδυνος του φασισμού γι’ αυτό κάλεσε σε ενότητα όλους για αντιφασιστική δράση αφήνοντας στην άκρη ό, τι μας χωρίζει. «Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίζουμε αυτούς τους φασίστες .Είναι τόσο προκλητικοί. Δεν αντέχεται να λέει ο Λαγός ότι είναι πολιτικός κρατούμενος». Η ίδια, κλείνοντας την τοποθέτησή της, ζήτησε τη στήριξη της κοινωνίας για τον πόλεμο εναντίον του φασισμού: «Να διώξουμε αυτό το μόρφωμα, να το εξαφανίσουμε».
Στη συνέχεια της εκδήλωσης, το λόγο πήρε ο Άρης Μερκενίδης , γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ) και απεργός της «Μαλαματίνα», μέλος ενός εργατικού αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη από τον Ιούλιο. «Είμαστε σε απεργία εδώ και ενάμιση μήνα». Ο ίδιος μίλησε επιγραμματικά για το χρονικό του αγώνα, το πως ξεκίνησαν οι απολύσεις, αλλά για τις διεκδικήσεις τους. Αναφέρθηκε στις παράνομες απολύσεις της καινούργιας εργοδοσίας που έλαβε προγράμματα εξυγίανσης της επιχείρησης. «30.000.000 τους χαρίστηκαν σε τράπεζες, ταμεία», ανέφερε ο κ. Μερκενίδης συνεχίζοντας: «αμέσως ξεκίνησαν την τρομοκρατία ζητώντας ατομικές συμβάσεις. Λίγοι μασήσανε, υπογράψανε. Όλοι οι άλλοι σταθήκαμε απέναντί τους». Ο κ. Μερκενίδης αναφέρθηκε και στα ελαστικά ωράρια του Νόμου Χατζηδάκη και στη συνέχιση των απολύσεων στην αποθήκη και στην παραγωγή της «Μαλαματίνα», εξηγώντας πως η νέα εργοδοσία δεν θέλει πια εξειδικευμένους εργάτες αλλά βοηθούς. Έτσι από τα τέλη Ιούλη οι εργαζόμενοι της επιχείρησης ξεκίνησαν 24ωρες απεργίες. «Ακολούθησαν μηνύσεις κατά των συνδικαλιστών στοχεύοντας στην οικονομική εξαθλίωση, καθώς και τηλέφωνα στις οικογένειες. Συνεχίζουμε ενωμένοι, μια γροθιά». Ο ίδιος κατήγγειλε τη μεθόδευση τηλεφωνικών παρακολουθήσεων των συνδικαλιστών, καθώς και τη συνεχή παρουσία της αστυνομίας και τη χρήση ωμής βίας απέναντι στους απεργούς: «Τα ΜΑΤ έδερναν απροκάλυπτα απεργούς και αλληλέγγυους που τραυματίστηκαν και με εγκαύματα από χημικά». Στη συνέχεια αναφέρθηκε και πάλι στη νέα εργοδοσία υπό τον κ. Κρομμύδα, ο οποίος έχει συγγενική σχέση με τον υπουργό ενέργειας της κυβέρνησης κ. Σκρέκα: «πήρε τη «Μαλαματίνα» για ένα κομμάτι ψωμί». Ο κ. Μερκενίδης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε όσους στέκονται απέναντι στις κοινές διεκδικήσεις, ενώ ευχαρίστησε θερμά την κοινωνία για το πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης που δέχονται οι απεργοί της «Μαλαματίνα»: «Τους απεργοσπάστες με το νόμο Χατζηδάκη τους θεωρούν νόμιμους. Εμείς τους θεωρούμε παράνομους. Όταν βλέπεις κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώπους, παίρνουμε μεγάλη δύναμη να συνεχίσουμε. Θέλουμε την παρουσία σας και ηθικά να παίρνουμε κουράγιο και υλικά. Δεν θα σταματήσουμε, αν δεν δικαιωθούμε». Στο σημείο αυτό της εκδήλωσης η συντονίστρια υπενθύμισε την πρωτοβουλία αλληλεγγύης από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης και τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο «Respiro di Liberta για συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης και οικονομική ενίσχυση στους απεργούς της «Μαλαματίνα». Στους πάγκους γύρω από το πάρκο της Ροτόντα, ήδη είχαν συγκεντρωθεί από αλληλέγγυο κόσμο, σακούλες με τρόφιμα.
Μετά από την τοποθέτηση του εκπροσώπου από την «Μαλαματίνα», το λόγο έλαβε η κ. Άννυ Παπαρούσου, δικηγόρος, που εντοπίζοντας τα κοινά σημεία των δύο υποθέσεων που παρουσιάστηκαν προηγουμένως, τις υποθέσεις της Χρυσής Αυγής και του εργατικού αγώνα της «Μαλαματίνα», τις συνέδεσε και με άλλες υποθέσεις, όπως την υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου και τη δολοφονία Μάγγου και έθεσε το βασικό θέμα της εκδήλωσης σε μια χρήσιμη κι εποικοδομητική βάση: «Ο φασισμός είναι το μέσο του κράτους να εξαλείψει κάθε αντίσταση», υπογράμμισε σχολιάζοντας έπειτα, τις υποθέσεις Ζακ, Μάγγου, Φύσσα όπου σ’ αυτές η χρήση ωμής και ανεξέλεγκτης βίας δεν τιμωρείται και οι αστυνομικοί απαλλάσσονται. Συγκεκριμένα στην υπόθεση του Ζαχαρία Κωστόπουλου τα δικαστήρια καταδίκασαν αρχικά τους υπεύθυνους με 10 χρόνια χωρίς ελαφρυντικά και στο τέλος ο υπεύθυνος έλαβε εξαιρετική μεταχείριση. «Το κράτος λειτούργησε μ’ έναν ύπουλο τρόπο. Με απόφαση φαινομενικά δίκαιη και σε δύο μήνες την πιο ευνοϊκή», ανέφερε η κ. Παπαρούσου εξηγώντας στη συνέχεια ότι το ίδιο συνέβη και στην υπόθεση του Μάγγου στο Βόλο. Σε όλες τις υποθέσεις υπάρχουν ενδείξεις και εκφάνσεις του ίδιου φαινομένου με θεσμούς του κράτους και την αστυνομική βία που χρησιμοποιείται για να καταστείλει ολόκληρη την κοινωνία. Η κ. Παπαρούσου έθεσε και τον προβληματισμό για το πώς αντιδρά σε όλα αυτά ο νομικός κόσμος. Σύμφωνα με τη ίδια, πρώτον δεν πρέπει να σιωπούμε, αλλά τα γεγονότα και όλα τα στοιχεία πρέπει να κοινολογούνται παντού. Δεύτερον, σε κάθε υπόθεση ακόμη και αν συναντάμε «τοίχο», να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και να προσφεύγουμε στα δικαστήρια και να συνεχίσουμε να τα διεκδικούμε αφού έχουμε διαπιστώσει ότι ισχύει το ποινικό δίκαιο του εχθρού. Η δικαιοσύνη σύμφωνα με την κ. Παπαρούσου αποδίδεται για τους ευνοούμενους του κράτους με ευνοϊκές αποφάσεις με εξαιρετικά ελαφριές ποινικές κυρώσεις , ενώ για τις λαϊκές μάζες ισχύει το ποινικό δίκαιο των λαϊκών μαζών με χαμηλή ποιότητα απόδοσης δικαιοσύνης. «Το δίκαιο του εσωτερικού εχθρού είναι το δίκαιο που επιφυλάσσει το κράτος για τη διαχείριση των πολιτικών του αντιπάλων»,τόνισε. Αυτό σύμφωνα με την κ. Παπαρούσου στην πράξη σημαίνει νόμους που δεν εφαρμόζονται, ύπαρξη εύσχημου τρόπου υπέρβασης, απόδοση εκδικητικής ιδιότυπης απονομής δικαιοσύνης από τα όργανά της, υπερβάσεις καθηκόντων, αυθαιρεσία αστυνομίας. Έτσι είναι σαφές, ότι ο πολίτης αντιμετωπίζεται σαν δεύτερο υποκείμενο από το υποκείμενο αστυνομία, ως φασιστικό στοιχείο. Κι εδώ αναρωτιέται κανείς που βρίσκονται όλες οι δικαστικές κατακτήσεις . Η κ. Παπαρούσου αναφέρθηκε και στη δεύτερη κακοποίηση που υφίστανται τα θύματα μέσα στα δικαστήρια. Τέλος εξήγησε πως το κοινό περί δικαίου αίσθημα βασίζεται στη συλλογικότητα του αιτήματος. Γίνεται το κοινωνικό αίτημα για απονομή δικαιοσύνης.Μιας δικαιοσύνης με στοιχεία ταξικότητας. Το συλλογικό αίτημα ως κοινωνικό αίτημα για απονομή δικαιοσύνης χτίστηκε στην περίπτωση της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής με κοινωνικούς όρους , με συνελεύσεις , με δομές όπως το Golden Dawn Watch (Παρατηρητήριο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής) . Και στην περίπτωση Λιγνάδη τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι σημαντικά. Η κοινωνία κινητοποιείται και διεκδικεί με συλλογική διεκδίκηση για κοινωνικά διεκδικήσιμα πράγματα. Στην υπόθεση Λιγνάδη ευελπιστούν για έφεση σε τρία χρόνια. «Αν η κοινωνία είναι συσπειρωμένη το δικαστήριο στη δεύτερη φάση θα πάει καλύτερα», πρόσθεσε.
Ο γενικός γραμματέας του σωματείου ηθοποιών (Σ.Ε.Η.) Άρης Λάσκος δεν μπόρεσε να βρίσκεται δια ζώσης στην εκδήλωση λόγω της καθημερινής του παρουσίας στο δικαστήριο για την υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη. Έτσι, η τοποθέτησή του στην εκδήλωση έγινε διαδικτυακά μέσω τηλεδιάσκεψης. Ο ίδιος αναφέρθηκε στις υποθέσεις Λιγνάδη και Φιλιππίδη για τους βιασμούς και σημείωσε πως αναδύεται στις υποθέσεις και μια άλλη παράμετρος, ένα δίπτυχο εξουσίας που προέρχεται από τη σχέση με την οποία διέπονται οι ρόλοι ηθοποιού και σκηνοθέτη, ωστόσο μέσα από την ενασχόλησή του με τις υποθέσεις και δίκες που παρακολουθεί, διαπιστώνει πολλά κενά στους θεσμούς και στην οργάνωση του αστικού δικαίου. «Πού προσφεύγουμε; σε ποια αστυνομική αρχή; μια γυναίκα σε ποιόν εισαγγελέα και εσχάτως σε ποιο σωματείο; Και μετά έρχεται το βάσανο της προδικασίας». Ο κ. Λάσκος σχολίασε αναλυτικά για διαδικασία που ακολουθήθηκε πως δε βρέθηκε το laptop, δε δόθηκε άρση τηλεφωνικού απορρήτου, ενώ επίσης εξήγησε πόσο δυσβάσταχτες και οικονομικά είναι οι υποθέσεις. Τα έξοδα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι υπέρογκα, άνω των 12.000 ευρώ για να συνταχθούν μόνο οι φάκελοι. Επίσης αποκάλυψε τους εκβιασμούς που δέχεται το σωματείο ηθοποιών με μηνύσεις μαρτύρων και αγωγές λόγω των υποθέσεων . Στη συνέχεια ο κ. Λάσκος σχετικά με την υπόθεση Λιγνάδη, υπογράμμισε την πλήρη διάσταση των αποφάσεων εισαγγελέα και προέδρου του δικαστηρίου. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν πλήρως αντίθετη με αυτή του εισαγγελέα.
Τελευταίος από τους καλεσμένους ομιλητές, τοποθετήθηκε ο Γιάννης Ντουσάκης, φοιτητής από το ΑΠΘ που τραυματίστηκε στις 10 Μαΐου κατά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, όταν δέχτηκε κροτίδα κρότου λάμψης σε ευθεία βολή από αστυνομικό. «Χαίρομαι που είμαι καλεσμένος με ανθρώπους που μάχονται για το δίκαιο», ανέφερε ξεκινώντας την εισήγησή του. Μίλησε για τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος και την οξυμένη καταστολή με ΜΑΤ, αύρες , καθώς επίσης για την ένταση που καλλιεργείται και την αυταρχική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού. Εξήγησε το νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων που εφαρμόζεται από το ΑΠΘ κι όπου συνεχίζεται τώρα στο ΕΚΠΑ. «Ο νόμος μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε σωφρονιστικά ιδρύματα με την ποινικοποίηση των ομάδων, την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια», τόνισε ο ίδιος. Στη συνέχεια μίλησε για επίθεση από την αστική τάξη στα λαϊκά στρώματα, την ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας με εξοπλισμό, τα στημένα κατηγορητήρια, την ωμή και ανεξέλεγκτη βία και τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας που χτυπάνε απεργούς για κεκτημένα δικαιώματα και έδωσε συγχαρητήρια στους απεργούς της «Μαλαματίνα» που δεν έχουν λυγίσει. Ο ίδιος μίλησε για το οργανωμένο σχέδιο εις βάρος του φοιτητικού κινήματος στην ιστορία του με πρωτοφανείς δηλώσεις από κυβερνητικά στελέχη ( όπως δήλωση Συρίγου για το Πολυτεχνείο κλπ). « Η κυβέρνηση επιδιώκει να διορίσει πρυτάνεις , να εξοβελίσει τις κοινωνικές ομάδες από το πανεπιστήμιο, να το αποστειρώσει από κοινωνικές διεκδικήσεις. Το πείραμα ξεκίνησε από το ΑΠΘ με ένα εξάμηνο αστυνομίας στις σχολές μας με ΜΑΤ , ΟΠΚΕ, ασφάλεια και αντιτρομοκρατική. Πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο του πρύτανη με το υπουργείο παιδείας». Ο κ. Ντουσάκης αναφέρθηκε και στην δωρεά Μαρτίνου για τα τουρνικέ στο πανεπιστήμιο , ενώ έκλεισε την τοποθέτησή του απευθύνοντας το δικό του μήνυμα: «Χρειάζεται πλατύ μέτωπο υπεράσπισης του φοιτητικού αγώνα». Όπως είπε, η αστυνομία έχει γίνει ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής . «Χρειάζεται να αναδειχτεί η υπέρμετρη βία και η προσπάθεια τρομοκρατίας τόσο δικαστικά αλλά και στο δρόμο». Ακολούθησε ολιγόλεπτη συζήτηση όπου τέθηκε και το ζήτημα του ρόλου της Προέδρου της Δημοκρατίας στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» και κατά πόσο πρέπει να το λάβουν υπόψη τους οι δικαστές . «Ο σχηματισμός της δικαστικής κρίσης πρέπει να βασίζεται στην αίσθηση και αντίληψη που έχει ο μέσος πολίτης. Στην απόφαση Λιγνάδη η αντίδραση της κοινωνίας ενόχλησε. Αυτή η κρίση έχει μια σημασία», σημείωσε η δικηγόρος, Άννυ Παπαρούσου.
Στο τέλος της εκδήλωσης πλησιάσαμε τους ομιλητές και ειδικά την κ. Μάγδα Φύσσα για να τη χαιρετήσουμε και να την ευχαριστήσουμε. Τότε ο φοιτητής Γιάννης Ντουσάκης αφού την αγκάλιασε, της ζήτησε να φωτογραφηθεί μαζί της. Το infolibre με τον Β.Γ. πραγματοποίησε την επιθυμία του και απαθανάτισε τη στιγμή. «Αποκτήσατε πολλά παιδιά», είπα στην κ. Μάγδα Φύσσα και σκέφτηκα ότι ένα από αυτά είμαι κι εγώ.
Ρεπορτάζ :Χ.Χ και Β.Γ.
ΦΩΤΟΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ και ΒΙΝΤΕΟ με αποσπάσματα από την εκδήλωση
Εκδήλωση – Συζήτηση “No Justice No Peace”, Παρασκευή 9/9 στις 19:00 στο Πάρκο Ροτόντα
