Κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, Παρασκευή 8/7

Αθήνα: Κεντρική Πλατεία Νέας Σμύρνης στις 20:00

Χανιά: Συντριβάνι, πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου στις 19:00

ΑΘΗΝΑ

Την Δευτέρα 20 Ιουνίου, το Δικαστικό Συμβούλιο της Άμφισσας απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, παρατείνοντας την ομηρία του. Ο σύντροφος βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23 Μαΐου και πλέον έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου κρατείται φρουρούμενος και χωρίς να επιτρέπεται σε οικεία του πρόσωπα να τον επισκέπτονται.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στην Πλατεία Νέας Σμύρνης, την Παρασκευή 8/7 στις 20:00

Κείμενο έναρξης απεργίας πείνας του Γ. Μιχαηλίδη https://www.athens.indymedia.org/post/1618734…

Επικίνδυνος για τέλεση νέων αδικημάτων ή Η «τυχαία» συνέχιση της ομηρίας του αναρχικού απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται είτε έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας για τη δράση του, είτε διωκόμενος από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αγωνιστική του στάση εντός και εκτός των τειχών, η αξιοπρέπεια των επιλογών του και η μαχητικότητα που έχει επιδείξει απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν θα μπορούσαν παρά να μας τοποθετήσουν αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό του. Μετά την απόδρασή του από τις φυλακές Τίρυνθας στις 7/6/19, αγωνιζόμενος για την ελευθερία του και αμφισβητώντας για άλλη μια φορά έμπρακτα την παντοδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών, ο σύντροφος συλλαμβάνεται εκ νέου στις 29/1/20 μαζί με τις συντρόφισσες Δήμητρα Βαλαβάνη και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, και αντιμετωπίζουν ένα ακόμη σαθρό κατηγορητήριο για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης το οποίο και καταρρέει συθέμελα στο δικαστήριο. Μετά από ακόμα δύο χρόνια εγκλεισμού, ο σύντροφος συμπληρώνει όλες τις τυπικές προϋποθέσεις της υφ’όρον αποφυλάκισής του στις 29/12/21, συμπεριλαμβανομένης της πειθαρχικής ποινής για την απόδραση. Η αίτηση αποφυλάκισης που καταθέτει απορρίπτεται από το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας, γεγονός που του γνωστοποιείται στις 22/2/2022. Το σκεπτικό της απόφασης είναι το γνωστό πλέον πασπαρτού του «κινδύνου τέλεσης νέων αδικημάτων».

«Πρόκειται φυσικά για οργουελικής σύλληψης δυστοπία, σύμφωνα με την οποία βρίσκομαι κρατούμενος όχι γιατί εκτίω ποινή για κάποια πράξη, αλλά προληπτικά, καθώς η αστυνομία σκέψης έκρινε ότι υπάρχει κίνδυνος νέων αδικημάτων, χωρίς τον χρονικό ορίζοντα κάποιου δικαστηρίου όπου θα κριθούν γεγονότα.»

Το δικαστικό σύμπλεγμα για μια ακόμα φορά κρίνει πολιτικές αντιλήψεις και ιδεολογίες ως καθ΄ αυτά αδικήματα βασιζόμενο στο ότι ο σύντροφος ουδέποτε αποποιήθηκε την πολιτική του ταυτότητα, υπερασπίστηκε την επιλογή της απαλλοτρίωσης τράπεζας, ενώ ταυτόχρονα αυτό που αναγνωρίζεται ως «καλή διαγωγή» σε άλλες περιπτώσεις, οι ίδιοι μηχανισμοί τo απορρίπτουν ως προσχηματικό. Αυτή η αιτιολόγηση χρησιμοποιείται εργαλειακά από μεριάς των κρατικών μηχανισμών για να εξαιρέσουν το σύντροφο από το κεκτημένο δικαίωμα των κρατουμένων για την υφ’ όρον απόλυσή τους όταν εκτίσουν τα 3/5 της ποινής τους, εφόσον δε συντρέχουν ενεργές ποινικές υποθέσεις για αυτούς.

Το κράτος επί της ουσίας μέσω της δικαστικής εξουσίας ποινικοποιεί τα πολιτικά κίνητρα μιας έκνομης πράξης ενισχύοντας και διευρύνοντας συνεχώς το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων. Ένα καθεστώς που κατασκευάζεται αργά και μεθοδικά χρόνια τώρα με στόχο να καταστείλει όχι μόνο τις πράξεις μας αλλά και τις σκέψεις που τις γεννούν. Τα ατελείωτα χρόνια που μοιράζουν δικαστές και εισαγγελείς βασιζόμενοι σε κακοφτιαγμένα αφηγήματα των μπάτσων και της αντιτρομοκρατικής, η στέρηση αδειών, τα πειθαρχικά, η ιδιωνυμική αντιμετώπιση σε αδικήματα που φέρουν πολιτικά χαρακτηριστικά, η ποινικοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων, η απομόνωση, αποτελούν πρακτικές εξάντλησης όσων αγωνίζονται για την διεκδίκηση ενός κόσμου που μας έχει στερηθεί. Ταυτόχρονα, οι πρακτικές αυτές επιχειρούν να παραδειγματίσουν και να καταστείλουν το συλλογικό αίσθημα οργής και ανυπακοής που κρύβεται αμορφοποίητο και ακατέργαστο σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φάσμα. Για να κατασκευάσουν τον οργουελικό κόσμο της πειθάρχησης και της δουλικότητας που φαντασιώνονται, πειραματίζονται πάνω στους/στις φυλακισμένους/ες αγωνιστές/ριες. Οι φυλακές ανέκαθεν υπήρχαν όχι μόνο για να συγκρατούν όσους και όσες βρίσκονται μέσα αλλά και για να απειλούν όσους και όσες βρίσκονται έξω, αποτελώντας έτσι ένα από τα ευνοϊκότερα εργαστήρια παραγωγής ιδεών και δογμάτων κοινωνικής υποταγής και συμμόρφωσης. Στην κατεύθυνση αυτή, οι κανόνες που το ίδιο το κράτος νομοθετεί λειτουργούν σαν ένα λάστιχο που τραβιέται πότε από τη μια μεριά για να τιμωρήσει με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο οποιονδήποτε επιλέγει να σηκώσει ανάστημα απέναντι στην βαρβαρότητα που η κυριαρχία ονομάζει κανονικότητα και ταυτόχρονα να παραδειγματίσει τους υπολοίπους, και πότε από την άλλη για να εξυπηρετήσει την επέλαση της εξουσίας και του κεφαλαίου σε όλο και περισσότερες πτυχές των ζωών μας.

Η δικαιοσύνη των από τα πάνω δεν είναι παρά δημιούργημά τους και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε παρά να προασπίζεται τα συμφέροντά τους και ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει με τον πιο σκληρό τρόπο τους φτωχούς, τις περιθωριοποιημένες, τους μετανάστες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, εν τέλει όποιον/α/ο κρίνεται ότι βρίσκεται εκτός κανονικότητας, ότι είναι έστω και εν δυνάμει εχθρικό και επικίνδυνο για την «τάξη» της πειθάρχησης και της σιγής που επιχειρούν να επιβάλλουν ολοκληρωτικά στους από τα κάτω. Δεν είναι παρά η νομιμοποίηση της κοινωνικής ιεραρχίας, η επιβολή της κρατικής βίας και απέναντι σε όποιον/όποια αγωνίζεται, το μέσο φίμωσης στις φωνές που αντιτάσσονται σε αυτή, το μέσο εξόντωσης των κοινωνικών, ταξικών αγώνων, όπως επίσης και όλων των κινημάτων που θέτουν το προτάγμα της ολικής απελευθέρωσης.

«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων.»

«Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους.»

Αντιλαμβανόμαστε την ομηρία του συντρόφου ως ένα ακόμα σημείο της εντεινόμενης επίθεσης που εξαπολύεται προς τους από τα κάτω. Με τους διακρατικούς ανταγωνισμούς για τον επανακαθορισμό της εκμετάλλευσης των πρώτων υλών αλλά και των σφαιρών επιρροής και κυριαρχίας να επαναφέρουν τον πόλεμο εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Με τη στρατιωτικοποίηση των ζωών μας να εντείνεται, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε και μέσω της πρόσφατης κρατικής διαχείρισης της Covid-19, σκορπώντας έλεγχο και την πειθάρχηση. Με το μιλιταρισμό να διαχέεται συνεχώς στον κοινωνικό ιστό και την κούρσα των εξοπλισμών να τρέχει με ιλιγγιώδης ρυθμούς. Κράτος και κεφάλαιο γεννούν συνεχώς κρίσεις των οποίων τις συνέπειες φορτώνουν στις πλάτες μας. Μέσα από μια συνολική παραγωγική και θεσμική αναδιάρθρωση που σαρώνει τις ζωές των υποτελών τάξεων σε πολλαπλά επίπεδα, στην εκπαίδευση, την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, την ποινική μεταχείριση κ.ά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η λαιμαργία του κεφαλαίου για επενδύσεις και πράσινη ανάπτυξη (πχ βιομηχανίες και ΑΠΕ), οδηγεί στην καταστροφή της φύσης, της βιοποικιλότητας και των δασών με πυρκαγιές και τσιμέντο, η οποία καταλήγει και στην εξαφάνιση ειδών. Την ίδια στιγμή μέσα στα αστικά κέντρα το κεφάλαιο καταστρέφει λόφους, δέντρα, πλατείες και πάρκα, δημιουργώντας χώρους για μετρό, εμπόρευμα και τουρισμό. Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία με φόντο της επερχόμενες εκλογές, αριστεροί και δεξιοί «σωτήρες» διαγωνίζονται για να μας πείσουν να υποταχθούμε στις υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης», «εκδημοκρατισμού» και «δικαιοσύνης». Απέναντι στην παγίδα της ανάθεσης και της αναπαραγωγής του κόσμου της εξουσίας οραματιζόμαστε την καταστροφή κράτους, κεφαλαίου, πατριαρχίας, του συνόλου των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Στεκόμαστε στο πλευρό του συντρόφου, που αποτελεί πλέον έναν επ’ αόριστον κρατούμενο λόγω της εκδικητικότητας του πολιτικοδικαστικού συμπλέγματος. Η απεργία πείνας που ξεκινά, η χρήση του ίδιου του του σώματος ως ανάχωμα στο βάθεμα του καθεστώτος εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατουμένων και των μεθοδεύσεων της δικαστικής εξουσίας δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά όλους όλες και όλα. Γιατί γνωρίζουμε ότι το οπλοστάσιο των αντιεξεγερτικών μεθοδεύσεων κράτους και κεφαλαίου δοκιμάζεται πάντα και πρώτα απέναντι σε όσους και όσες τολμούν να πορεύονται αγωνιζόμενοι/ες, σε όσους και όσες βρίσκονται αιχμάλωτοι/ες στα χέρια τους. Δίπλα στο Γιάννη Μιχαηλίδη, όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κρατούμενο/η, θα αγωνιστούμε για ένα κόσμο χωρίς κελιά και εκμετάλλευση. Μέσα και έξω από τα τείχη η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και η ανυποχώρητη σύγκρουση με τον κόσμο της εξουσίας χαράζουν το δρόμο για την ταξική και κοινωνική απελευθέρωση. Για την αναρχία.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ,

ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ/ΚΑΝΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/Η/Ο

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5 ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Συνέλευση αναρχικών ομάδων και ατόμων για την αλληλεγγύη στον σύντροφο απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη

ΧΑΝΙΑ

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης συνεχίζοντας να αγωνίζεται ενάντια στον κρατικό και δικαστικό ρεβανσισμό, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/05 με στόχο την αποφυλάκισή του. Σήμερα νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Λαμίας σε καθεστώς απομόνωσης, ενώ οι δικοί του άνθρωποι έχουν ελάχιστη εβδομαδιαία πρόσβαση. Ακόμα και σήμερα, ο σύντροφος εξακολουθεί να πληρώνει το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, και την επίθεση που έχουν εξαπολύσει σε ολόκληρη τη ζωή.

Ενώ από το Δεκέμβρη του 2021 πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για να αποφυλακιστεί υπό όρους, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας απέρριψε το αίτημά του «καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων». Παρατείνει έτσι την αιχμαλωσία του χρησιμοποιώντας νομικά παραθυράκια που επιτρέπουν τον προληπτικό εγκλεισμό του. Η απόφαση αυτή του συμβουλίου με ένα τέτοιο σαθρό επιχείρημα δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για τον εκδικητικό ρόλο της αστικής δικαιοσύνης προς όποιον και όποια δεν κάνει πίσω και στηρίζει τις επιλογές του αγώνα του/της.

Είναι πια ξεκάθαρο, ακόμα περισσότερο με την πρόσφατη αποφυλάκιση του δολοφόνου Κορκονέα, ότι ο βασικός ρόλος της αστικής δικαιοσύνης είναι να πειθαρχεί τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες, ώστε να μην αμφισβητεί τις δομικές αντιθέσεις της κρατικής – καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας. Σε συνεργασία με τα καθεστωτικά ΜΜΕ και social media, εξυπηρετεί και προστατεύει τα συμφέροντα των κυρίαρχων (υπόθεση Λιγνάδη, δολοφονία Zackie Oh, ξέπλυμα ένστολων δολοφόνων του Σαμπάνη, αποφυλακίσεις φασιστών της Χρυσής Αυγής, υπόθεση Noor 1), ενώ από την άλλη, φέρεται εκδικητικά στον κόσμο που αγωνίζεται.

Για εμάς ο αγώνας για την αποφυλάκισή του Γιάννη Μιχαηλίδη δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αφορά όλα εκείνα που αρνούνται να συμβιβαστούν στις κρατικές προσταγές και συνεχίζουν να αντιστέκονται στον κόσμο της κυριαρχίας. Διότι η ζωή αναπνέει μέσα στον αγώνα για το γκρέμισμα κάθε φυλακής, κάθε κλουβιού, κάθε ψυχιατρείου, μέχρι τη δόμηση ενός κόσμου ελευθερίας και αλληλεγγύης, ενός κόσμου όπου θα στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη, χωρίς σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς έμφυλη και φυλετική καταπίεση, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς τη λεηλασία και την καταστροφή του πλανήτη και της ζωής.

Δεν υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία. Η ελευθερία είναι ο δρόμος.