Συγκέντρωση μπροστά από το ισπανικό προξενείο πραγματοποιήθηκε σήμερα 1/7 στη Λεωφόρο Νίκης μετά τους πάνω από 30 νεκρούς μετανάστ(ρι)ες που επιχείρησαν να διασχίσουν τον φράχτη που βρίσκεται στην πόλη Μελίγια. Η Ισπανική και η Μαροκινή αστυνομία προχωρούν σε βάναυσες πρακτικές για να εμποδίσουν τους μετανάστ(ρι)ες, προκαλώντας τραυματισμούς και θανάτους. Οι πόλεις Μελίγια και Θέουτα αποτελούν τα μοναδικά χερσαία σύνορα της Ε.Ε. που τη συνδέουν με την αφρικανική ήπειρο και οι μετανάστ(ρι)ες αντιμετωπίζουν τις δολοφονικές πρακτικές των δυνάμεων καταστολής των δύο χωρών.
Στο κάλεσμα του, ο Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδίας Συλλογικοτήτων, με σύνθημα “Συγκέντρωση ενάντια στις δολοφονίες μεταναστών – Αλληλεγγύη με τους μετανάστ(ρι)ες”, τονίζει μεταξύ άλλων “Μέχρι και αυτή τη στιγμή μετράμε 31 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στον φράκτη στα ισπανικά σύνορα, μετά τη φρικαλέα καταστολή από την Μαροκινή και Ισπανική αστυνομία. Δεκάδες τραυματίες κείτονταν αβοήθητοι και πέθαναν κατά την διάρκεια της νύχτας καθώς η ιατρική περίθαλψη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή πρόνοιας ήταν ανύπαρκτη. Οι συλληφθέντες στοιβάζοντας χτυπημένοι σε σωρούς, ενώ δεν έγινε καν απόπειρα διαχωρισμού των νεκρών από τους τραυματίες.
Η Μελίγια και άλλος ισπανικός θύλακας, η Θέουτα, που βρίσκονται στο βόρειο Μαρόκο, είναι τα μοναδικά χερσαία σύνορα της ΕΕ στην αφρικανική ήπειρο και αποτελούν συχνά αντικείμενο προσπαθειών εισόδου από μετανάστες που επιδιώκουν να φθάσουν στην Ευρώπη. Μετά την τελευταία συμφωνία Μαρόκου – Ισπανίας, που προβλέπει μέσα σε όλα τα υπόλοιπα και κοινή συνεργασία των κατασταλτικών δυνάμεων των δύο κρατών προκειμένου να προφυλαχθεί η ακεραιότητα των συνόρων την επιδίωξη του Ισπανικού κράτους να συμπεριλάβει την «παράτυπη μετανάστευση» ως μία από τις απειλές για την ασφάλεια στη νότια πλευρά του ΝΑΤΟ, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη στις 29 και 30 Ιουνίου, είναι προφανές για ακόμη μία φορά πως το καπιταλιστικό σύστημα μέσω της κρατικής παρακμής, της μανίας για οικονομική μεγέθυνση και των διακρατικών ανταγωνισμών, πατάει στις πλάτες των από τα κάτω εξευτελίζοντάς τους με κάθε τρόπο. Από τη μία η αντικοινωνική διαχείριση της πανδημίας με την πληβειακή τάξη να απαριθμεί χιλιάδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ, η αντεργατική αναδιάρθρωση και οι δεκάδες εργατικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και από την άλλη, οι πόλεμοι που διεξάγονται εδώ και χρόνια ανά την υφήλιο για τα συμφέροντα των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών σκορπώντας θάνατο, καμένη γη, φτώχεια και ξεριζωμένους ανθρώπους, είναι μόνο λίγα από όσα αποδεικνύουν περίτρανα πως τα κράτη και τα αφεντικά είναι έτοιμα να θυσιάσουν τα πάντα για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, με την κοινωνική βάση να υφίσταται τις συνέπειες.
Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και παντού στον κόσμου τα κράτη και οι κυβερνήσεις μας γνωστοποιούν για χιλιοστή φορά πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία. Η εξουσία δολοφονεί. Παντοτινές προϋποθέσεις της είναι η εκμετάλλευση και ο θάνατος. Όλες οι πολιτικές αποσκοπούν στην ένταση της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της εδραίωσης του κοινωνικού κανιβαλισμού μεταξύ των εκμεταλλευομένων, τη λουμπενοποίηση των αντιστάσεων και των υποκειμένων, την ενίσχυση του καθεστώτος εξαίρεσης για τους πληθυσμούς που «περισσεύουν», το όρθωμα των τειχών απέναντι στον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν έγκλειστοι, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και τρεχούμενο νερό, στοιβαγμένοι σε σκηνές, ο παρατεταμένος εγκλεισμός τους μέσα στα κέντρα κράτησης με πρόσχημα την πανδημία, η παντελής έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και οποιασδήποτε άλλης πρόληψης αναφορικά με τα μέτρα για την αποφυγή της διασποράς του covid-19, η συνεχής απομόνωσή τους από τα κέντρα των μητροπόλεων αλλά και της κοινωνίας της ίδιας και η καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης είτε με την βία των ΜΑΤ είτε μέσω της τρομοκρατίας των pushbacks και των απελάσεων καθιστούν για μία ακόμη φορά έκδηλο το πλέον προφανές: η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών είναι μια διαχείριση εξόντωσης και το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας είτε απέναντι στους/στις μετανάστες/μετανάστριες είτε απέναντι στους αλληλέγγυους και σε όποιον επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι ενάντια στις δολοφονικές προσταγές του. Η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου απουσιάζουν ακόμα και οι στοιχειώδεις υποδομές κάλυψης των βασικών αναγκών και η διαρκής καταναγκαστική απομόνωση των ανθρώπων αυτών συνιστούν ένα ξεκάθαρο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα.
Ακόμα όμως και όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της διαβίωσης ως αόρατες υπάρξεις μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη και μέσω της εγκληματικής πολιτικής τους η οποία συνίσταται στις εκκενώσεις των προσφυγικών καταλήψεων, τις έντονες πιέσεις με σκοπό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αλλά και τη διακοπή ή την τρομακτική περικοπή των οικονομικών βοηθημάτων και προγραμμάτων που τους παρέχονταν, τους επιβάλλουν να ζουν κάτω από ένα καθεστώς εξευτελισμού χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει. Οι εξώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ακόμη και σε όσους αιτούντες ασύλου έχουν πάρει θετική απόφαση, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να φεύγουν από τη χώρα ή να μένουν πολλά άτομα και οικογένειες μέσα σε ένα διαμέρισμα, ακόμα και να ζουν στο δρόμο μη έχοντας άλλη επιλογή.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο πρωτοφανές γεγονός, αλλά μία πάγια κατάσταση στη διαχείριση της ζωής των προσφύγων και των μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης. Σε μέρη αυτά η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς το πλέον απαξιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας στερούνται όχι μόνο τις στοιχειώδεις παροχές και δικαιώματα, όπως αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, περίθαλψης, εκπαίδευσης ακόμα και σίτισης αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Η κατάσταση αυτή, και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, είναι πλέον η θεμελιωμένη (και νομικά θεσπισμένη) διαχείριση των ανθρώπων που κρίνεται ότι περισσεύουν μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς ονόματα και τέλος δίχως ζωές προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας και πεθαίνουν, προσπαθώντας να κερδίσουν λίγη από την αξιοπρέπεια και τη ζωή που τους έχει στερήσει η βαρβαρότητα της εξουσίας είτε αυτή πετάει βόμβες είτε χτίζει κολαστήρια.
Από τη μεριά μας η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε χρονικά περιθώρια. Είναι διαρκής, έμπρακτη και δεν εγκλωβίζεται σε κανενός είδους διαχωρισμούς (πρόσφυγες – μετανάστες). Καμία λύση δεν μπορεί να είναι προσωρινή μιας και το πρόβλημα δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά δημιουργείται εδώ και χρόνια από τις χώρες που διαχειρίζονται τον παγκόσμιο πλούτο. Η οργάνωση των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο είναι η μόνη που μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία και να εξασφαλίσει ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων ξένων ή ντόπιων αποτελεί το όπλο μας ενάντια στους εκμεταλλευτές. Οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί με τους μετανάστες για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Αλληλεγγύη, κοινός αγώνας και κοινή ζωή.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ & ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Στο κάλεσμά της, η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας), αναφέρει: ” Η ένταση της καταστολής ήταν τέτοια που πολλοί τραυματίες αφέθηκαν για ώρες μαζί με τα πτώματα των δολοφονημένων μεταναστ(ρι)ών, ενώ πολλοί ξυλοκοπήθηκαν παρά τον τραυματισμό τους. Το γεγονός αυτό δεν έρχεται ούτε από το πουθενά, ούτε αποτελεί μια ακόμα κατάσταση εξαίρεσης. Αντιθέτως, αποτελεί μια ακόμα στιγμή του πολέμου εναντίον των μεταναστ(ρι)ών, μια ακόμα στιγμή κανονικότητας.
Η Μελίγια και η Θέουτα, είναι τα μοναδικά χερσαία σύνορα της ΕΕ στην αφρικανική ήπειρο και αποτελούν συχνά το πεδίο στο οποίο λαμβάνει χώρα η στρατιωτική διαχείριση της μεταναστευτικής κίνησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι και η τελευταία συμφωνία μαρόκου – ισπανίας, που προβλέπει την αντιμετώπιση της “παράτυπης μετανάστευσης” ως απειλή , στα πλαίσια της κοινής συνεργασίας των δύο κρατών προκειμένου να προφυλαχθεί η ακεραιότητα των συνόρων. Η δήλωση του ισπανού πρωθυπουργού, αφού συνεχάρη τις μαροκινές δυνάμεις, ότι η προσπάθεια αυτή των μεταναστ(ρι)ών να περάσουν στην ευρώπη αποτέλεσε μια επίθεση ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της ισπανίας, αποτελεί τη συμπύκνωση του νέου δόγματος άμυνας-ασφάλειας των ευρωπαϊκών κρατών: κάθε κίνηση που διαταράσσει τους μηχανισμούς ρύθμισης του κεφαλαίου θα αντιμετωπίζεται ως εθνική απειλή.
Η πολιτική αυτή βέβαια δεν μας είναι ξένη. Το ελληνικό κράτος έχει υιοθετήσει και επεκτείνει αυτή τη λογική εδώ και χρόνια. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το πολεμικό σκηνικό που στήθηκε στον έβρο το φεβρουάριο-μάρτιο του 2020, όπου η μαζική προσπάθεια των μεταναστ(ρι)ών να περάσουν τα χερσαία σύνορα ελλάδας-τουρκίας βρήκε απέναντί της τη μεγαλύτερη κινητοποίηση του ελληνικού στρατού εδώ και χρόνια. Τρεις τουλάχιστον μετανάστες σκοτώθηκαν, ενώ υπάρχουν αναφορές για τραυματίες, μαζικά pushbacks και ξυλοδαρμούς.
Ο πόλεμος εναντίον των μεταναστ(ρι)ών αποτελεί κομμάτι της νέας κανονικότητας. Μιας κανονικότητας που παράγεται και αναπαράγεται τέμνοντας τόσο κάθετα όσο και οριζόντια το κοινωνικό γίγνεσθαι. Μια κανονικότητα που συνθέτει και ομογενοποιεί μέσω του αποκλεισμού, που κατασκευάζει τις νέες κοινωνικές φιγούρες του “εχθρού”, που δομεί τη νέα νομιμότητα. Μια κανονικότητα που αν δεν της αντισταθούμε, κάθε πρωί θα ξυπνάμε σε έναν κόσμο πιο βάρβαρο όπου μόνο οι κανίβαλοι θα έχουν θέση.
Ελευθερία στην μετακίνηση για όλες
Κοινοί αγώνες μεταναστ(ρι)ών – ντόπιων
Κάλεσμα για τη συγκέντρωση απηύθυνε επίσης η Συνέλευση Stop War on Migrants: “Ίσως πρέπει να αποδεχθούμε ότι ο διάλογος με κτήνη που έχουν απωλέσει κάθε έννοια ανθρωπιάς, ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης δεν έχει νόημα. Ίσως πάλι πρέπει απλώς να οπλιστούμε με οργή. Οργή για τις ζωές που «δε μετρούν». Οργή για τα σώματα παιδιών που ξεβράζονται στις ακτές «μας». Οργή για τα εγκλήματα τους. Οργή για τις δολοφονίες τους. Οργή για τη απανθρωπιά τους.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Για εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες ανεξαρτήτως εθνικότητας, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης κρατικών μηχανισμών και οικονομικών ελίτ. Δεν ανεχόμαστε η ανθρώπινη ζωή να εξαρτάται από αποφάσεις των διακρατικών οργανισμών όπως η ΕΕ και η Frontex, των εθνικών κρατών και των αναγκών της οικονομίας. Δεν ανεχόμαστε οι ζωές των μεταναστών αδερφών μας, να «μη μετράνε».
Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη. Οι ταλαιπωρημένοι, οι κυνηγημένοι εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους, αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.
Απαιτούμε να ανοίξουν άμεσα τα σύνορα της Ε.Ε. και να έχουν οι μετανάστες πρόσβαση στο αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα στο άσυλο. Απαιτούμε την παροχή δημόσιας περίθαλψης και στέγης σε όλους/όλες. Απαιτούμε να κλείσουν τώρα τα κολαστήρια-στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και να αρθούν τα κωλύματα στις διαδικασίες χορήγησης ασύλου, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και η αποστέρηση εργασιακών και προνοιακών δικαιωμάτων από τους μετανάστες. Απαιτούμε να πέσουν τώρα οι φράχτες.
Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι», ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.
ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΘΕΑΤΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ και ΒΙΝΤΕΟ (Β. Γλ.)
