Στις 21 Μάη του 2019 η συλλογικότητά μας έδρασε έξω από το κτίριο του ελληνικού κοινοβουλίου ανάβοντας καπνογόνα και ρίχνοντας μπογιές σε ένδειξη αλληλεγγύης στον τότε απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Τα μέλη μας δέχτηκαν άμεσα την βίαιη επίθεση των αστυνομικών που φρουρούν τη Βουλή, παρ’ όλ’ αυτά η δράση ολοκληρώθηκε. Δυστυχώς, ολοκληρώθηκε με τον σύντροφό μας Νίκο Ποργιώτη να συλλαμβάνεται και να οδηγείται στην ΓΑΔΑ. Η κατηγορία που του ασκήθηκε ήταν κακουργηματική και αφορούσε το αδίκημα της «φθοράς ιστορικού μνημείου». Έναν νόμο που ξέθαψαν για πρώτη και τελευταία έως τώρα φορά σε σχέση με κατηγορούμενους για κάθε είδους κινητοποίηση και δράση στην Βουλή. Και έχουν γίνει χιλιάδες τέτοια γεγονότα με αντίστοιχους συλληφθέντες από τότε που εκεί εγκαταστάθηκε η αφρόκρεμα της εξουσίας.
Με εμάς πάλι πρωτοτύπησαν.
Ας δούμε τι σημαίνει όμως η κατηγορία περί «φθοράς ιστορικού μνημείου». Είναι σα να μας λένε ότι το κοινοβούλιο είναι ένα μνημείο αντίστοιχο με την Ακρόπολη. Ανάμεσα στα τόσα που οι άνθρωποι της εξουσίας σκαρφίζονται για να οχυρωθούν, είναι και η πολιτιστική κληρονομιά. Η Βουλή όμως δεν είναι αξιοθέατο. Είναι το κέντρο της λήψης αποφάσεων από τους ισχυρούς για τους ανίσχυρους. Το κέντρο της κοινοβουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Το κέντρο μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας και μιας νομιμότητας φτιαγμένης στα μέτρα αυτών που εισπράττουν παχυλούς μισθούς και εξυπηρετούν αποκλειστικά τους εαυτούς τους, τις κομματικές τους κλίκες, τις πολιτικές ελίτ και φυσικά τους καπιταλιστές.
Η Βουλή είναι η καρδιά του κράτους με όλο το ουσιαστικό, αλλά και συμβολικό κύρος εξουσίας που εμπεριέχει.
Δεν υπάρχει πιο ταιριαστό μέρος για διαμαρτυρία, διεκδίκηση, αντίσταση και εξέγερση. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι όσο υπάρχει κράτος, είτε έχει ανάκτορα, είτε κοινοβούλιο. Αν τελικά το κτίριο που στεγάζεται η αστική δημοκρατία είναι μνημείο τέτοιας αξίας ας σηκωθεί η αστική δημοκρατία να φύγει από εκεί, το φθείρει η ίδια και το βάζει σε καθημερινό κίνδυνο.
Τέλος πάντων, αυτό κατάφεραν να σκεφτούν για να απαντήσουν με κακούργημα σε μια ενέργεια που ο συμβολισμός της προκαλούσε το συμβολικό κύρος των δημοκρατικών ανακτόρων. Και όπως γίνεται συνήθως με τις κατασταλτικές εμπνεύσεις τους, θα ήταν αστείο αν δεν ήταν πολύ σοβαρό. Το συλληφθέν μέλος μας πέρασε ανακριτή και αφέθηκε ελεύθερο με εγγύηση 30 χιλιάδων ευρώ και με σκληρότατους περιοριστικούς όρους. Λίγες μέρες μετά, και δεύτερο μέλος μας βρέθηκε κατηγορούμενο με την ίδια κατηγορία. Ο Γιώργος Καλαϊτζίδης «αναγνωρίστηκε» από υλικό κάμερας μακριά από το σημείο της δράσης και μπήκε κι αυτός στην δικογραφία. Κάτι που έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, για διάφορες δράσεις του Ρουβίκωνα, με «αναγνωρίσεις» από κάμερες για τον συγκεκριμένο σύντροφο στα πλαίσια μιας συνεχιζόμενης, και προσωπικής, στοχοποίησης που δε φαίνεται να πτοείται από τις αλλεπάλληλες αθωώσεις στα δικαστήρια που την ακολουθούν.
Του απαγγέλθηκε η ίδια κατηγορία, αυτή της «φθοράς ιστορικού μνημείου» και αφέθηκε ελεύθερος με τους ίδιους όρους. Και κάπως έτσι μια αναρχική οργάνωση έπρεπε να μαζέψει πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να μην μπουν φυλακή δύο μέλη της. Χρήσιμο να υπενθυμίσουμε εδώ ότι όλα αυτά γίνονται επί κυβέρνησης Σύριζα…
Με κόπο και αγωνία μαζέψαμε τις εγγυήσεις μέσα στην προθεσμία. Καλέσαμε δημόσια και λάβαμε τη βοήθεια χιλιάδων ανθρώπων, προλετάριων, ανέργων, φοιτητών, διανοούμενων, όλων από την βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Και καταφέραμε να μην μπουν φυλακή οι δύο σύντροφοι.
Γενικά το κράτος, και όχι μόνο αυτή τη φορά, κατάλαβε ότι η τακτική της οικονομικής εξόντωσης πολιτικών οργανώσεων δεν είναι ο περίπατος που φαντάστηκε. Όχι γιατί οι ίδιες οι οργανώσεις «αντέχουν οικονομικά», αλλά γιατί κινητοποιείται ένα πολύ ευρύτερο κοινωνικό κομμάτι της βάσης που προσφέρει ασπίδα, αλλά και εκνευρίζεται με τέτοιου τύπου βρώμικο πόλεμο. Γενικά το «Αμερικανικό», φιλελεύθερο μοντέλο του «οικονομικού πνιγμού» αντιστάσεων δεν περπατάει ως κατασταλτικό εργαλείο.
Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι για την οργάνωσή μας, όπως για κάθε ριζοσπαστική οργάνωση, τέτοιες επιθέσεις έχουν μεγάλο κόστος. Που γίνεται μεγαλύτερο αν αθροίσουμε και το προσωπικό κόστος των κατηγορούμενων συντρόφων από την όλη διαδικασία και τα περιοριστικά μέτρα που τους ακολουθούν σχεδόν τρία χρόνια τώρα. Ο Νίκος Ποργιώτης, ναυτικός στο επάγγελμα, εξαιτίας αυτών των περιοριστικών μέτρων, για χρόνια δε μπορεί να ασκήσει το επάγγελμά του.
Κόστος που μπορεί να γίνει ανυπολόγιστο αν καταδικαστούν. Το αδίκημα μπορεί να τους οδηγήσει στη φυλακή με διψήφιο αριθμό χρόνων καταδίκης.
Οι μπογιές στο «μνημείο» είχαν καθαριστεί σε λίγες ώρες. Οι σύντροφοί μας μπορεί με αυτή την αφορμή να οδηγηθούν φυλακή για χρόνια.
Η δίκη τους γίνεται στις 27/6 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών.
Ο Ρουβίκωνας τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί πολλές φορές σε εδώλια και έχει αντιμετωπίσει δικαστικές απειλές ισάξιες ή και μεγαλύτερες από αυτή τη δίκη. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το καλοκαίρι έγινε άλλη δίκη, στην οποία ο σύντροφος Καλαϊτζίδης κινδύνεψε να καταδικαστεί σε ισόβια και τελικά αθωώθηκε ομόφωνα. Στις εκατοντάδες δίκες για τις δράσεις μας έχουμε επίσης αντιμετωπίσει ισάξια ή και περισσότερο «αστεία» κατηγορητήρια.
Η πολιτική μας στρατηγική ενσωματώνει την πιθανότητα να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση, εξ ου και η στωικότητα και η αποφασιστικότητα απέναντι σε κάθε μάχη. Περιμένουμε σκευωρίες, στοχοποιήσεις μελών μας, επικοινωνιακές καταιγίδες. Αυτό που κάνουμε μπροστά σε αυτή τη δίκη, που για μπογιές στη Βουλή θέλει να κλείσει για τα καλά φυλακή δύο αγωνιστές, είναι ό,τι κάνουμε πάντα, το όπλο κάθε ριζοσπαστικού πολιτικού υποκειμένου. Απευθυνόμαστε στην τάξη μας, στους συντρόφους/ισσες και ζητάμε την αλληλεγγύη τους. Την πολιτική και κοινωνική αλληλεγγύη που και σε αυτή την περίπτωση είναι εκείνο που θα κάνει την πλευρά τους κράτους να μαζευτεί. Κι είναι αναγκαίο να μαζευτεί γιατί όλο και πιο έντονα, όλο και πιο ύπουλα, όλο και πιο καθαρά το κράτος εξοπλίζεται με νέες εξουσίες. Αρπάζει αχόρταγα κάθε ευκαιρία για να κατοχυρώσει δικαιώματα στην αυθαιρεσία. Και το να βάλει φυλακή δυο αγωνιστές για χρώματα στους τοίχους της Βουλής είναι μια ευκαιρία που δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτη. Αν του επιτραπεί.
Αλληλεγγύη στους συντρόφους Νίκο Ποργιώτη και Γιώργο Καλαϊτζίδη.
Όλοι, όλες στα δικαστήρια Δευτέρα 27 Ιουνίου στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών (Λουκάρεως) στις 09:00.
Ρουβίκωνας
