Ανοιχτή αντιπολεμική συνέλευση
Τρίτη 19/4 στις 18.00 στο ΕΚΧ Σχολείο.
Με θέματα:
-απολογισμό και συνέχιση των δράσεων
-πανευρωπαικός συντονισμός για την 1 Μάη.
-νέα εκδήλωση
Δεν θα γίνουμε άλλο ένα γρανάζι στην πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους
Την Τετάρτη 13/4 έγινε μια πολύ σημαντική κινητοποίηση ενάντια στην πολεμική έρευνα στα πανεπιστήμια από τον φοιτητικό σύλλογο των Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων στο ΑΠΘ. Αμέσως μετά τα παπαγαλάκια του υπουργείου πιάσανε δουλειά: το militaire, το defence-point και διάφοροι “ντόπιοι παράγοντες” όπως ο αντιπρόεδρος του Μεγάρου Μουσικής (!) Θεσσαλονίκης ζητάνε την παρέμβαση της ΕΥΠ, της αστυνομίας, των εισαγγελέων και ότι άλλο βάλει ο νου σας εναντίων των μαχόμενων φοιτητ(ρι)ών. Ομως για να μην πλατιάζουμε ας τα πούνε οι φοιτήτ(ριε)ς με τον δικό τους λόγο:
54Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Γράμμα από Αφγανό πρόσφυγα για τους/τις πρόσφυγες από την Ουκρανία, την Παλαιστίνη κ.α [από Solidarity with migrants]
Μετά το workshop για τον πόλεμο και τη μετανάστευση, που πραγματοποιήσαμε με συμμετοχή ανθρώπων από την Ουκρανία, τη Ρωσία, το Ιράν και ντόπια άτομα, δημοσιεύουμε κείμενο που λάβαμε από Αφγανό μετανάστη για το ίδιο θέμα
”Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ευπρόσδεκτοι παντού στην Ευρώπη. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός και πραγματικά χαιρόμαστε που βλέπουμε μία τέτοια υποδοχή. Τους νοιώθουμε, νιώθουμε τον πόνο και τα συναισθήματά τους. Και ξέρουμε ότι και οι ίδιοι/ες μας νιώθουν, νιώθουν την λύπη μας… Μπορούν να καταλάβουν ότι αφήσαμε τις χώρες μας και όλον τον πόνο που νιώσαμε αφήνοντας τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι λοιπόν πολύ σημαντική αυτή η θερμή υποστήριξη προς τους/τις πρόσφυγες από την Ουκρανία.
Άνθρωποι υποφέρουν στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη και σε τόσες άλλες χώρες του κόσμου. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Όπου κι αν είναι, άνθρωποι πεθαίνουν. Γιατί λοιπόν για τους μη Ευρωπαίους εμφανίζονται τόσα εμπόδια για φτάσουν σε ένα ασφαλές μέρος; Γιατί δεν τους υποδέχονται όπως υποδέχονται και τους Ουκρανούς; Γιατί είναι τα σύνορα κλειστά για εμάς; Πολλοί/ες πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες κοιμούνται στον δρόμο. Πολλοί/ες πρόσφυγες φοβούνται μήπως τους πάρουν τα αποτυπώματα πριν φτάσουν στη Γερμανια, τη Γαλλία ή την Αγγλία, όπου τους περιμένουν οι οικογένειές τους.
Πολλοί/ες από εμάς περιμένουμε χρόνια για να λάβουμε μία απάντηση μετά από την συνέντευξη για το άσυλο. Η Ευρώπη άνοιξε τα σύνορά της για ανθρώπους που φεύγουν από την Ουκρανία. Εν τω μεταξύ, άνθρωποι από την Αφρική και την Ασία πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Πνιγμένοι και ξεχασμένοι. Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την δίψα στα ευρωπαϊκά σύνορα; Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο επειδή δεν έχουν κανέναν τρόπο να ζεσταθούν μες τη μέση του δάσους; Πόσοι άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από συνοριακές αστυνομικές δυνάμεις; Χτυπημένοι, επαναπροωθημένοι, αγνοημένοι, αφήνονται να πεθάνουν μέσα στη θάλασσα ή σε ποτάμια. Πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν εξαιτίας του πόνου και της απελπισίας τους; Πόσοι άνθρωποι έπεσαν σε εξαρτήσεις όπως τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για να ξεχάσουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα αυτού του αδιανόητου ταξιδιού στην Ευρώπη; Δεν είναι άνθρωποι αυτοί; Δεν είμαστε κομμάτι της ανθρωπότητας;
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην Ευρώπη που μας κοιτάν λες και είμαστε επικίνδυνα σκυλιά έτοιμα να τους δαγκώσουμε. Αυτό είναι ρατσισμός. Όπως όλοι εσείς, έτσι κι εμείς έχουμε οικογένεια, φίλους και αγάπη. Κι έχουμε συναισθήματα. Ελπίζουμε ότι αυτή η αλληλεγγύη που δείχνει η Ευρώπη προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες θα συνεχιστεί και ταυτόχρονα θα εκφραστεί και προς όλους τους πρόσφυγες παγκοσμίως. Αισθανόμαστε μεγάλη θλίψη όταν σκεφτόμαστε την Ουκρανία, γιατί μας ξυπνάει επώδυνες αναμνήσεις από την αρχή του πολέμου στο Αφγανιστάν. Ήταν το ίδιο: εξαιτίας του πολέμου, πολλοί από εμάς δεν μπορούσαμε να πάμε σχολείο. Γενιές Αφγανών μεγάλωσαν με την αγωνία για το τι θα φάνε την επόμενη μέρα και για το πώς θα επιβιώσουν. Γι’ αυτό λοιπόν μισούμε τον πόλεμο. Δεν θέλουμε να αρχίσει κανένας πόλεμος πουθενά στον κόσμο. Θέλουμε οι άνθρωποι να πηγαίνουν σχολείο. Δεν θέλουμε να περάσει κανείς και καμία αυτά που περάσαμε εμείς για να διασχίσουμε τα ευρωπαϊκά σύνορα. Θέλουμε να έχουν όλοι/ες μία καλή και χαλαρή ζωή: κανείς δεν πρέπει να βιώσει τον πόνο που βιώσαμε εμείς. Ευχόμαστε σε όλους/ες ένα καλό μέλλον, θέλουμε μία καλή ζωή για τα παιδιά μας. Θέλουμε ένα καλό μέλλον για ολόκληρη την ανθρωπότητα”.
Διεθνιστική Κίνηση Antiwar
