Αντιπολεμική – αντικαπιταλιστική διαδήλωση
ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
Το παρόν χωράει όλο και λιγότερες/ους. Αυτή η διαπίστωση είναι τόσο προφανής, όμως συνειδητοποιούμε ξανά και ξανά την κυριολεξία της σε κάθε κρίση που ξεσπάει η μία μετά την άλλη, σε μια
μη αντιστρέψιμη πορεία παρακμής του δυτικού και παγκόσμιου καπιταλισμού. Από κρίση σε κρίση, η ένταση του συναισθήματος ότι ο κόσμος δεν μας χωράει μεγαλώνει. Οικονομικές κρίσεις, κοινωνικές κρίσεις, «προσφυγικές κρίσεις», υγειονομικές κρίσεις, οικολογικές κρίσεις, κρίσεις ενέργειας και εφοδιαστικής αλυσίδας, πολεμικές κρίσεις, όλες μαζί συνθέτουν το παζλ ενός κόσμου, του οποίου η μορφή δεν θα θυμίζει σε τίποτα από τα προνόμια και την ασφάλεια που συνήθισε να ζει κομμάτι του κορμού του δυτικού κόσμου.
Παράλληλα με την κρίση, που έχει μονιμοποιηθεί και κανονικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζει αξεδιάλυτη με την «ομαλότητα» της ζωής μας, από το 2008 και έπειτα έχει ανοίξει για τα καλά ένας κύκλος κοινωνικών εξεγέρσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μοιάζει να αρκεί μία σπίθα για να εκραγεί η κοινωνική δυσαρέσκεια σε συνθήκες που μπορεί να φάνταζε αδύνατον. Από την αραβική άνοιξη μέχρι την αμερική, από τη χιλή μέχρι το μπαγκλαντές, από τα κίτρινα γιλέκα μέχρι το καζακστάν, το φάντασμα των κοινωνικών εξεγέρσεων κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο, αλλάζοντας μορφές και αποκτώντας πολλές φορές άλλα (και ετερόκλητα) περιεχόμενα.
Όταν τα κοινωνικά κινήματα και οι εξεγέρσεις δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα όρια τους και επικρατούν οι πιο ρεφορμιστικές τάσεις τους τότε υποχωρούν και ενσωματώνονται στο κεφάλαιο. Αυτή η ενσωμάτωση στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει να παίρνει διάφορες μορφές αναλόγα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κινήματος και χώρας. Όταν δεν καταστέλλονται από τις (δια)κρατικές δυνάμεις ασφαλείας και αποκατάστασης της τάξης, τους μηχανισμούς του στρατού και τα στρατιωτικοποιημένα τμήματα της αστυνομίας, όπως συνέβη πριν λίγους μήνες στο καζακστάν (και δεν προκάλεσε τη δημοκρατική ευαισθησία της δυτικής φράξιας του κεφαλαίου), ή δεν επιλύεται η κοινωνική σύγκρουση μέσα από εθνικές σοσιαλδημοκρατικές λύσεις, τότε έρχονται αντιμέτωπα με την πιο πρωτοφανή μορφή βίας: τον πόλεμο. Με κορυφαία παραδείγματα την ουκρανία και τη συρία, αλλά και στη λιβύη και αλλού, ο κοινωνικός ανταγωνισμός πήρε τη μορφή ένοπλου εμφυλίου πολέμου, καταλήγοντας τελικά σε σύγκρουση δύο ή περισσότερων αντίπαλων αστικών στρατοπέδων εξουσίας με τα κοινωνικά “μπλοκ” να αναζητούν την ένταξή τους στην αντίστοιχη περιφέρεια ασφαλείας και ανάπτυξης, με αποτέλεσμα πάνω σε αυτούς τους εμφυλίους πολέμους να ξεσπούν διακρατικοί πόλεμοι, δι’ αντιπροσώπων ή και όχι. Η «επιστροφή» του πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος, λίγο δίπλα από τις στρατιωτικοποιημένες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, δεν είναι παρά ένα ακόμη σύμπτωμα της συστατικής σχέσης του καπιταλισμού με τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, σε συνθήκες που αυτός ο πόλεμος δε μπορεί πλέον να εξάγεται απλώς στην «περιφέρεια» χωρίς κυριολεκτικά να επιστρέφει στο «κέντρο» του.
Σε ό,τι αφορά τον εν εξελίξει πόλεμο στην ουκρανία, με τη ρωσική εισβολή να αποτελεί την τραγική κλιμάκωση ενός πολέμου που διαρκεί χρόνια, είναι δεδομένο ότι δεν υποστηρίζουμε καμία από τις δύο πλευρές. Ούτε με τη ρωσία ούτε με την ουκρανία και το ΝΑΤΟ. Αυτό όμως δεν αρκεί. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε τη γλώσσα της γεωπολιτικής: Είναι μια γλώσσα ξένη σε εμάς, μας αποξενώνει και κυρίως, περιγράφει έναν κόσμο χωρίς κινήματα, χωρίς κοινωνικό ανταγωνισμό, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς τον απρόβλεπτο και χαοτικό παράγοντα ενός ωκεανού αποκλεισμένων που αγωνίζονται, διεκδικούν, ανατρέπουν. Εν ολίγοις, περιγράφει έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Προτιμούμε να μιλάμε τη γλώσσα των κοινωνικών κινημάτων, τη γλώσσα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι μόνες πλευρές που βλέπουμε, και στις οποίες παίρνουμε θέση χωρίς να κρατάμε «ίσες αποστάσεις», είναι ένα παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας από τη μία, το οποίο αφού επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης εμφανίζεται πλέον πιο διασυνδεδεμένο από ποτέ, και από την άλλη, ένας τεράστιος πληθυσμός αποκλεισμένων, καταπιεσμένων, προλεταρίων, μεταναστριών σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν τον πόλεμο παίρνουμε θέση με την πλευρά των καταπιεσμένων. Θέλουμε να νικήσει η ζωή απέναντι στον καπιταλιστικό θάνατο που αφού απλώθηκε στην αφρική και τη «ανατολή» επιστρέφει πάλι πίσω. Στους καπιταλιστικούς πολέμους και ανταγωνισμούς που ξεσπούν, επειδή για οικονομικούς, στρατιωτικούς και κοινωνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η επικράτηση του ενός ή του άλλου μπλοκ σε έναν κόσμο του οποίου το καπιταλιστικό κέντρο βάρος έχει μετατοπιστεί από εκεί που παραδοσιακά βρισκόταν (τη δύση), είναι δεδομένο ότι αυτά τα μπλοκ, ως πόλοι της ίδιας σχέσης που έχει επικρατήσει πάνω στα τσακισμένα σώματα των καταπιεσμένων παγκόσμια, θα εντείνουν τον «πόλεμο» στο εσωτερικό τους. Αυτό σημαίνει φυσικά, ακρίβεια, υποτίμηση της ζωής μας, εθνικισμός, μιλιταρισμός, εν τέλει μια διαδικασία διαλογής ζωών που είναι άξιες να βιωθούν και πέταγμα όσων κρίνονται ανάξιες.
Μετά τη ρωσική εισβολή, που επέστρεψε το θέαμα και τη σκηνοθεσία του πολέμου στις οθόνες μας, πέρα από την εμφάνιση ενός υγιούς, αυθόρμητου, αντιπολεμικού αντανακλαστικού, έχει εμφανιστεί μια γενικευμένη σύγχυση γύρω από τον πόλεμο. Πέρα από την προφανή ευθύνη της μηντιακής παρουσίασης του πολέμου ως θέαμα προς κατανάλωση στη γενικευμένη σύγχυση που επικρατεί, πολλές αφηγήσεις μυστικοποιούν τις αιτίες του καπιταλιστικού πολέμου. Αναφερόμαστε στις αντιλήψεις που βλέπουν τον πόλεμο: α) με τρόπο που προσωποποιεί τις αιτίες και αναφέρεται στην «παράνοια» του τάδε ή του δείνα ηγέτη, β) στο πλαίσιο της διαπάλης μεταξύ «ολοκληρωτισμού» και «δημοκρατίας», τονίζοντας την αξία της δεύτερης έναντι του πρώτου, ή γ) ως ενέργεια για την «αποναζιστικοποίηση» όπως αντίστοιχα τα προηγούμενα χρόνια ο δυτικός καπιταλισμός εφορμούσε για την «ειρήνη» και τη «δημοκρατία», δ) ως αποτέλεσμα των ενεργειών των «πολεμοχαρών γερακιών της δύσης» και μόνο που σέρνουν τα «αδύναμα κράτη» σε έναν ακόμη πόλεμο (στο πλαίσιο ενός παραδοσιακού αντιιμπεριαλιστικού συγκειμένου). Στο δια ταύτα, πρόκειται για εν τέλει δύο αντιλήψεις που μας καλούν να συστρατευτούμε με το ένα ή με το άλλο μπλοκ. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο αντιλήψεων: Η απουσία οποιοσδήποτε προοπτικής κοινωνικής απελευθέρωσης.
Εμείς, υποκείμενα που ζούμε και δρούμε στην ελλάδα, εκκινούμε με τη διαπίστωση ότι ο δικός μας εχθρός βρίσκεται εδώ. Εχθρός μας είναι το ελληνικό κράτος, ο μιλιταρισμός, ο ελληνικός εθνικισμός. Το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία. Ο πόλεμος του ελληνικού κράτος εκτείνεται σε όλες εκείνες τις περιοχές που ξεκινούν από τη Μ. Ανατολή και την Αφρική και τελειώνουν στα Βαλκάνια και τις ελληνικές μητροπόλεις. Από τον πόλεμο στην γιουγκοσλαβία μέχρι τους πολέμους σε ιράκ, αφγανιστάν, συρία, λιβυή, από τον έλεγχο του εναέριου χώρου των βαλκανίων μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών και τις δολοφονίες στα σύνορα, το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο σε εσωτερικό και εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι με αφορμή τον πόλεμο στην ουκρανία, τα think tanks του ελληνικού μιλιταρισμού έχουν επανεκκινήσει τη συζήτηση για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Είναι αυτό που κάνει εδώ και χρόνια το ελληνικό κράτος: Να παίρνει θέσεις μάχης στο εξωτερικό, πατώντας πάνω στα σώματα των καταπιεσμένων στο εσωτερικό.
Οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν είναι διεθνικές. Από το αντιπολεμικό και φεμινιστικό κίνημα στη ρωσία που δρα ενάντια στον πόλεμο στις πλέον αντίξοες, πολεμικές συνθήκες μέχρι του ιταλούς λιμενεργάτες που αρνήθηκαν την αποστολή πολεμικού υλικού στην ουκρανία. Πρώτα και κύρια, για να σταματήσουμε τους καπιταλιστικούς πολέμους που εδώ και δεκαετίες δε φαίνονται να τελειώνουν, πρέπει να ξαναθέσουμε το ζήτημα της χειραφέτησης με κοινωνικούς όρους. Να δημιουργήσουμε τα διεθνικά δίκτυα και συνδέσεις που θα μπλοκάρουν τις πολεμικές μηχανές, τις πολεμικές επεμβάσεις, τις πολεμικές προετοιμασίες. Να δημιουργήσουμε τους όρους για να μπλοκάρουμε τις μηχανές του κέρδους που είναι ταυτόσημες με τις μηχανές του πολέμου. Αντιπολεμικές απεργίες, διεθνιστική αλληλεγγύη.
Δε θα πεθάνουμε, δε θα πολεμήσουμε, δε θα συμμετέχουμε στους καπιταλιστικούς πολέμους!
Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση
ΟΣΑ ΕΙΠΑΜΕ ΠΑΛΙΑ ΙΣΧΥΟΥΝ!
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 31/3 ΣΤΙΣ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
«Ακούμε σήμερα τους Σοσιαλιστές να εγείρουν, σαν κάθε άλλο αστό, τη “Γαλλία”, ή τη “Γερμανία”, και άλλες πολιτικές και εθνικές συσσωματώσεις -αποτελέσματα ιστορικών αγώνων- σαν ομοιογενείς εθνογραφικές μονάδες, που η κάθε μία έχει τα δικά της συμφέροντα, φιλοδοξίες, και αποστολή, σε αντίθεση με τα συμφέροντα, τις φιλοδοξίες και την αποστολή των αντίπαλων μονάδων. Αυτό μπορεί να είναι σχετικά αληθές, όσο οι καταπιεσμένοι, και κυρίως οι εργάτες, δεν έχουν αυτοσυνείδηση, δεν αναγνωρίζουν την αδικία των καταπιεστών τους. Υπάρχει, λοιπόν, μόνο η εξουσιαστική τάξη που μετράει και αυτή η τάξη, λόγω της επιθυμίας της να διατηρήσει και να αυξήσει την δύναμή της, τις προκαταλήψεις και τα ιδεώδη της, μπορεί να το βρίσκει βολικό να διεγείρει φυλετικές φιλοδοξίες και μίσος, και να στέλνει το έθνος της, το “ποίμνιο” της, ενάντια σε “ξένες” χώρες, με σκοπό να τις απαλλάξει από τους υπάρχοντες καταπιεστές τους, και να τις υποτάξει στη δική της πολιτική οικονομικής κυριαρχίας».
(Ερρίκο Μαλατέστα, Νοέμβριος 1914)
Ποιος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ξανά τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο, από όπου ποτέ δεν ξέφυγαν οι χώρες και οι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν στην επονομαζόμενη
«ανεπτυγμένη» Δύση; Είναι ο Πούτιν και ο ανατολίτικος αυταρχισμός, είναι τα πολεμοκάπηλα γεράκια των ΗΠΑ, ή οι νεοφιλελεύθεροι χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η απάντηση είναι απλή: ΟΛΟΙ∙ γιατί αυτό που γεννάει τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, τους νεκρούς και τις ανείπωτες τραγωδίες της ανθρωπότητας είναι το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα. Σε καιρό ειρήνης καθυποτάσσει εκμεταλλεύεται και ξεζουμίζει τους εργαζόμενους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, καταπιέζει και κακοποιεί τους πλέον αδύναμους και συσσωρεύει αμύθητα πλούτη για τους παγκόσμιους ολιγάρχες – όμοιοι παντού: στις ΗΠΑ, στην Ε.Ε., στη Ρωσία στην Κίνα. Το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να φέρει εντός του τις αντιφάσεις του, ο ανταγωνισμός μεταξύ των αστικών επιτελείων για την καλύτερη τοποθέτησή τους στη σκακιέρα για την καταλήστευση και τον διαμοιρασμό των πολύτιμων και περιορισμένων φυσικών πόρων, το άπλωμα της «σφαίρας επιρροής» τους είναι που κάνει τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν ξανά και ξανά. Γιατί όσο οι κοινωνίες βρίσκονται δέσμιες του λεγόμενου «εθνικού συμφέροντος», του ιδιωτικού κέρδους και της καπιταλιστικής συσσώρευσης ο πόλεμος θα αποτελεί τον μονόδρομο των αυτοκρατοριών σε σύγκρουση. Αυτή η καπιταλιστική νομοτέλεια, ωστόσο καθόλου δεν σημαίνει ότι το σύστημα της καταπίεσης οδεύει μόνο του στον αφανισμό του, μέσω των αδιεξόδων και των αντιφάσεων του. Αν οι λαοί δεν διεκδικήσουν να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους τότε οι συνολικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνουν ακόμη χειρότερες, με κυριότερη απειλή αυτήν του πολέμου, καθώς επίσης και της περαιτέρω φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Παρατηρούμε ότι ενόσω ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ενοποιεί τα πεδία μέσω της αποικιοποίησης του χώρου από τις σχέσεις εξουσίας που φέρει ταυτόχρονα διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού η εθνικιστική αφήγηση σε κάθε έθνος-κράτος είτε ως δήθεν απαραίτητη συνθήκη άμυνας απέναντι σε ορατές και αόρατες απειλές είτε ξεκάθαρα ως ιδεολογική προετοιμασία των πληβείων για τη συμμετοχή τους στην πολεμική μηχανή των κυρίαρχων. Παντού τα ίδια χιλιοπαιγμένα σενάρια: καλλιέργεια αποσχιστικών εθνικιστικών δυνάμεων στη Γιουγκοσλαβία, εμφύλιες συρράξεις, εμπλοκή του εκάστοτε ισχυρότερου ιμπεριαλιστικού πόλου στο πεδίο, πόλεμος, βομβαρδισμοί, φτώχεια, εξαθλίωση για τις μάζες με μοναδικό σκοπό να επιβληθεί δια της βίας η θέληση του επικυρίαρχου. Στην Ουκρανία ξανά στο ίδιο έργο θεατές, τα γνωστά δυτικά καθάρματα εκμεταλλεύονται την κοινωνική διαμαρτυρία, την εκτρέπουν σε χειραγωγήσιμο πολιτικό γεγονός, χρηματοδοτούν την ακροδεξιά που έχει αναπτυχθεί σε ένα πλαίσιο έξαρσης του αντιρωσικού εθνικισμού, κατορθώνοντας να επιβάλουν στο πολιτικό πεδίο μια δυτική φιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία ηγεμονεύουσα νομιμοποιεί τους νεοναζί ως εμπροσθοφυλακή για τις πολύ βρώμικες δουλειές: εξοντώνονται δεκάδες άοπλοι άνθρωποι στην Οδησσό… Από την άλλη πλευρά οι Ρώσοι εκμεταλλεύονται την καχυποψία των Ρωσόφωνων της περιοχής, υποστηρίζουν στρατιωτικά τις απόπειρες απόσχισης τους και εν τέλει με το γνωστό πρόσχημα της υποστήριξης των μειονοτήτων και του «ζωτικού χώρου» εισβάλουν σε όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη για να πετύχουν μια νέα ανατροπή στο πολιτικό πεδίο και να επαναφέρουν την Ουκρανία στη σφαίρα επιρροής τους. Άμαχοι βομβαρδίζονται, άνθρωποι σκοτώνονται, υποδομές και ζωές καταστρέφονται… Το να διαλέγει κάποιος πλευρά είναι σαν να βάζει ένα πιστόλι στο κεφάλι του. Το να επιλέγει πλευρά κάποιος φτωχός, κάποιος εργάτης, κάποιος που δεν έχει απολύτως κανένα συμφέρον να το κάνει αποτελεί μια απεριόριστη τραγωδία όχι μόνο γιατί βαδίζει με ταχύτερο βήμα στον όλεθρο του πολεμικού αφανισμού, αλλά γιατί σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει την τεράστια σημασία του να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να σταματήσει αυτόν τον πόλεμο και κάθε πόλεμο. Όπως αποδείχτηκε και στην Ουκρανία η ειρήνη δεν βρίσκεται στους εθελόδουλους εναγκαλισμούς με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο, ούτε στην προτεκταριοποίηση, δεν βρίσκεται στον εθνικισμό, στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στα τάγματα και τις ταξιαρχίες των τεθωρακισμένων. Η ειρήνη βρίσκεται στον κοινό διεθνιστικό αγώνα ενάντια στους εξουσιαστές, τα αφεντικά ανατολής και δύσης, βρίσκεται στη συναδέλφωση των λαών που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν… Σήμερα, που τα οπλικά συστήματα των κυρίαρχων μπορούν να επιφέρουν τεράστιες απώλειες στους από τα κάτω, περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη ξανά η παλιά περίφημη κραυγή του διεθνισμού: ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Να μην γίνουμε κρέας για τις οβίδες τον αφεντικών, να αντιπαλέψουμε τον μιλιταρισμό, να μπλοκάρουμε τον πόλεμο εδώ αλλά και παντού στον πλανήτη. Η Ελλάδα αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι βαθιά προσδεδεμένη στο άρμα του Ευρωατλαντισμού, υπεύθυνου για τόσες και τόσες εγκληματικές επεμβάσεις τα τελευταία και όχι μόνο χρόνια. Ήδη το υποπόδιο του Δυτικού Συνασπισμού που φέρει τον τίτλο του πρωθυπουργού της χώρας, χωρίς φυσικά να ρωτήσει κανέναν ξεκίνησε αποστολές πολεμικού υλικού με C-130, ο κρετινισμός του μπορεί να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της χώρας. Είναι καθήκον να αγωνιστούμε ενάντια στην επίσημη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο. Ωστόσο αυτή η θέση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το υποκριτικό πρόσχημα για την έμμεση υποστήριξη οποιουδήποτε εξουσιαστικού στρατοπέδου. Με την ίδια πίστη στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού που καλούμε σε αντιπολεμική κινητοποίηση εδώ ενάντια σε όλους τους στρατιωτικούς συνασπισμούς με την ίδια ένταση υποστηρίζουμε τις αντιπολεμικές συγκεντρώσεις στη Ρωσία και όπου αλλού οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το πεδίο του πολέμου αποτελεί το σφαγείο των αδύναμων. Γιατί εμείς μπορεί να δρούμε σε αυτό το κομμάτι γης όμως ο εχθρός είναι παντού είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός σε όλες τις εκδοχές του. Παντού επίσης όμως βρίσκονται επίσης αναρχικοί και άνθρωποι που θέλουν να παλέψουν ενάντια στην πολεμική κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Οι αναρχικοί στη μεγάλη ιστορία τους δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται απέναντι στους εξουσιαστές όποια προβιά κι αν αυτοί φορούσαν για να ικανοποιήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους: τα συμφέροντα των αφεντικών. Είτε αγγλικός ιμπεριαλισμός, είτε αμερικάνικος «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» είτε σοβιετική «σοσιαλιστική και αντιμπεριαλιστική» επέμβαση, οι αναρχικοί χτυπούσαν τον συναγερμό ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, προσπαθώντας να καλύψουν τις σειρήνες των επικείμενων βομβαρδισμών, της επικείμενης βαρβαρότητας. Αυτό θα πράξουμε και σήμερα! Γιατί ή θα σταματήσουμε τον πόλεμο ή θα πρέπει να υποστούμε τις φοβερές συνέπειές του. Συνέπειες που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των φτωχών και των αδύναμων, είτε αυτές αφορούν το κόστος ζωής είτε την ίδια τη ζωή, η αξία της οποίας αρχίζει να ευτελίζεται και στο ευρωπαϊκό έδαφος, όσο την έχουν ευτελίσει τα πλανητικά αφεντικά στην καπιταλιστική περιφέρεια και στα κορμιά των προσφύγων και των μεταναστών που ξεριζώνονται. Είναι καθήκον των επαναστατών να φτιάξουν ένα ισχυρό και πραγματικά ακηδεμόνευτο αντιπολεμικό κίνημα που θα παλεύει για το δίκιο των από τα κάτω εν αντιθέσει με τα υποκριτικά καλέσματα των φιλελεύθερων που προσπαθούν να καπηλευτούν την ανθρωπιά για να την κάνουν καύσιμα για τα νέα πολεμικά τους σχέδια. Καμία εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε δεν κρατά ψηλά τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού – και μόνον αυτή!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ – ΑΜΕΣΗ ΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ & ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – ΝΑ ΜΠΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ & ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΟΥΤΕ ΜΕ ΡΩΣΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση
Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΕΡΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΕΜΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
Με διάγγελμα του Ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, δόθηκε το πράσινο φως για τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν διατείνεται πως η πράξη πολέμου της Ρωσίας κατά
της Ουκρανίας αποσκοπεί στην υποστήριξη της υπό ρωσικής κατοχής Κριμαίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από το φιλο-ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας, που φλερτάρει κατόπιν δυτικών υποδείξεων με την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Λίγα 24ωρα πριν, η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των άτυπων προτεκτοράτων της στο Ντονμπάς, οξύνοντας την ήδη υπάρχουσα ένταση με τον ευρωατλαντικό άξονα που στηρίζει το καθεστώς της Ουκρανίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ουκρανία διεξάγεται ήδη από το 2014 ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης, όταν η τότε φιλορωσική κυβέρνηση του προέδρου Γιανούκοβιτς ανατράπηκε από μια «πορτοκαλί επανάσταση» που έφερε στην εξουσία ένα φιλοδυτικό καθεστώς, πρόθυμο να συνταχθεί στο πλευρό του ευρωατλαντικού άξονα. Το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Euromaidan απέσπασε την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ενδυνάμωσε, επίσης, την ουκρανική ακροδεξιά, που έλαβε θέσεις στο κοινοβούλιο και ανέπτυξε παραστρατιωτικές μονάδες που διέπραξαν θηριωδίες κατά ρωσόφωνων και μελών εργατικών συνδικάτων. Αυτό το καθεστώς αναγνωρίζουν και στηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά τα κράτη που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (την ίδια ώρα που εικόνες από σβάστικες σε δημόσια κτήρια διέρρεαν μέσω των social media), που τώρα αναζητούν διπλωματικές λύσεις για την επικράτηση των «δυτικών δημοκρατικών αξιών».
Η Ρωσία από την άλλη εξαρχής δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει τα ιμπεριαλιστικά της πατήματα στην Ουκρανία και ιδίως στην περιοχή της Κριμαίας, ανεξαρτήτως της θέλησης του λαού της Ουκρανίας. Μπορεί η εξέγερση του Euromaidan να κατέληξε στο φιλοναζιστικό καθεστώς που κατέληξε, αλλά δεν υπάρχει κάποιος που αυταπατάται ότι η μη αποδοχή του καθεστώτος αυτού προέκυψε από το “αντιφασιστικό” αίσθημα της Ρωσίας ή την “ανάγκη της να προστατεύσει τους Ρώσους πολίτες”. Εξάλλου, το απολυταρχικό καθεστώς του Πούτιν στη Ρωσία πριμοδοτεί τους ναζί και τους φασίστες στο εσωτερικό της χώρας φυλακίζοντας και σκοτώνοντας παράλληλα τους αντιφασίστες, ενώ οι πολυάριθμες επεμβάσεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ δε χρειάζονταν ανάλογες δικαιολογίες. Ένα ήθελε και ένα θέλει η Ρωσία: να επιβάλει τους δικούς της όρους στους εξελισσόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν θα ανεχτεί τη στρατιωτική περικύκλωση που υφίσταται από το ΝΑΤΟ, την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων έξω από την πόρτα της, τη δυτική παρακίνηση για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, τον επιχειρούμενο ενεργειακό αποκλεισμό της από την παροχή φυσικού αερίου σε χώρες της ΕΕ και τη μείωση του ελέγχου της στην πρώην σοβιετική περιφέρεια. Στην αντιπέρα όχθη, οι ΗΠΑ και το ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με εξέχουσα δύναμη και το Ηνωμένο Βασίλειο, πιέζουν κατά παράβαση διεθνών συμφώνων για την ανατολική εξάπλωση του ΝΑΤΟ, την άσκηση οικονομικής και ενεργειακής πίεσης στη Ρωσία προς όφελος του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και τον έλεγχο του εμπορικού δρόμου της Αρκτικής, που ανοίγει με το λιώσιμο των πάγων λόγω της καταστροφικής επίδρασης του καπιταλισμού στο φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα. Τόσο η Ρωσία, όσο και οι ΗΠΑ, προσπαθούν να εξάγουν την εσωτερική τους κρίση στο εξωτερικό, επιχειρώντας παράλληλα να προκαλέσουν ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική ιεραρχία.
Η Ρωσία που συγκεντρώνοντας περίπου 200.000 στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία προελαύνει διαρκώς επί ουκρανικού εδάφους και σφυροκοπά και βομβαρδίζει τις μεγαλοπούλεις και τα χωριά της ουκρανικής επικράτειας, πολιορκώντας ήδη το Κίεβο, το Χάρκοβο και τη Μαριούπολη. Οι πρώτες απώλειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι γεγονός. Γίνεται ήδη λόγος και για απώλειες αμάχων. Η ουκρανική κυβέρνηση, που ας μην ξεχνάμε ότι αποτελεί μια σύμπλευση νεοφιλελεύθερων και νεοναζί, έχει κηρύξει στρατιωτικό νόμο σε όλη τη χώρα. Στρατιωτικές και παραστρατιωτικές μονάδες εμποδίζουν αμάχους να εγκαταλείψουν το Κίεβο, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως «ασπίδα» για τους ρωσικούς βομβαρδισμούς. Ακόμα είμαστε στην αρχή της φρίκης του πολέμου…
Η μόνη χαμένη από τον πόλεμο πρόκειται να είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, ειδικά οι προλετάριοι της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Αυτούς προορίζουν για κρέας για τα κανόνια τους τα κράτη και οι καπιταλιστές. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται για τον διαμοιρασμό των σφαιρών επιρροής, των ενεργειακών δρόμων και την αναδιάταξη της γεωπολιτικής ισχύος. Κανένα συμφέρον δεν έχουμε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ισχυρών, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιπλέον, η έκρηξη του πολέμου αναμένεται να φέρει επιπλέον ανατιμήσεις και πληθωρισμό τόσο στην ενέργεια, όσο και σε βασικά προϊόντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις τσέπες όσων ήδη αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πόλεμος είναι μια λύση του κεφαλαίου, για να ξεπεραστούν οι δομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης από τις οποίες ταλανίζεται περιοδικά ο καπιταλισμός. Η καταστροφή σταθερού (μέσα παραγωγής) και μεταβλητού κεφαλαίου (εργατική δύναμη) ανοίγει τον δρόμο για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη.
Το ελληνικό κράτος αποτελώντας προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και όντας στρατηγικά στοιχισμένο στις επιλογές και τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού θα βρεθεί στη δίνη των πολεμικών εξελίξεων. Ήδη ο πρωθυπουργός ανήγγειλε την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία (20.000 καλάσνικοφ που είχαν κατασχεθεί το 2013 από το πλοίο Nour-M, 2 μεταγωγικά αεροσκάφη C-130 φορτωμένα με οπλισμό, φάρμακα και τρόφιμα). Το ελληνικό κράτος υπακούοντας τις ΝΑΤΟϊκές προσταγές αρχίζει ήδη την εμπλοκή του στον πόλεμο. Από την άλλη μεριά, ο Πούτιν προειδοποίησε πως οποιαδήποτε αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία δε θα μείνει αναπάντητη, ειδικά αν ο απεσταλμένος στρατιωτικός εξοπλισμός αποδειχτεί ότι έχει χρησιμοποιηθεί κατά του ρωσικού στρατού. Την ίδια στιγμή απειλεί με εισβολή τη Σουηδία και τη Φινλανδία σε περίπτωση ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, ενώ δηλώνει ότι είναι έτοιμος ακόμα και για πόλεμο με τη χρήση πυρηνικών όπλων! Οι ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ διαβουλεύονται για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών τους. Ήδη η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα ενισχύσει με 100 δις τον εθνικό της στρατό. Κερδισμένες θα είναι σίγουρα οι μεγάλες οπλοβιομηχανίες (ειδικά οι αμερικανικές) που θα θησαυρίσουν σε βάρος των λαών, οι οποίοι θα ματώσουν για τα έξοδα των στρατιωτικών εξοπλισμών και τις διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις. Η κοινωνική βάση οφείλει να αποτρέψει πάση θυσία την εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να εμποδίσει τη χρησιμοποίηση των εγχώριων ΝΑΤΟϊκών βάσεων για πολεμικές επιχειρήσεις, την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και στρατιωτικών μονάδων σε μια τοπική ή διευρυμένη ένοπλη ιμπεριαλιστική σύρραξη.
Το ταξικό μας καθήκον υπαγορεύει την οργάνωση και την ενίσχυση του διεθνιστικού, αντιπολεμικού και αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Η λογική του επιθετικότερου ή του προοδευτικότερου ιμπεριαλισμού είναι μια λογική που οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή ιμπεριαλιστική οδός. Δεν μπορούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να ταυτιστούν με αυτά των καπιταλιστών και των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το σαμποτάζ της πολεμικής μηχανής, η οργάνωση του ταξικού και διεθνιστικού αντιπολεμικού κινήματος και η ενδυνάμωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων στην κατεύθυνση της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης για την οικοδόμηση μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι τα επιτακτικά και ιστορικά καθήκοντα των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με μεσοβέζικες και επιζήμιες διευθετήσεις.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία δεν έχουμε κανέναν λόγο να συρθούμε στον πόλεμο για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ας έχουμε επίγνωση της κοινωνικής μας θέσης και των ταξικών μας συμφερόντων. Αυτοί να είναι οι δείκτες της στάσης και της δράσης μας και όχι τα πολεμοκάπηλα, διαταξικά και εθνικιστικά κελεύσματα που προάγουν τα αφεντικά και τα προπαγανδιστικά μέσα που ελέγχουν. Δε θα πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με το αίμα μας. Δε θα αλληλοσκοτωθούμε με τους φτωχοδιαβόλους των άλλων χωρών. Αντιθέτως, είναι χρέος μας να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή και να ανασυγκροτήσουμε τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, έχοντας ως γνώμονα την προώθηση των ταξικών συμφερόντων και των υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης. Να οργανωθούμε στους κοινωνικούς και ταξικούς σχηματισμούς της εργατικής τάξης, οργανώνοντας με μαζικούς και μαχητικούς όρους την αντεπίθεση της τάξης μας. Αυτό το σύστημα γεννά τους πολέμους και ευθύνεται για τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Καιρός, λοιπόν, να το αμφισβητήσουμε οργανωμένα και δυναμικά, οργανώνοντας την ανατροπή του σε διεθνή κλίμακα.
ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ:
ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ
18.00 | ΚΑΜΑΡΑ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)
Όταν μιλάμε για τον πόλεμο στην Ουκρανία, μιλάμε (και) για τις ζωές μας
Όσο ο πόλεμος φτάνει πιο κοντά μας τόσο περισσότερο εντείνεται ο φόβος του θανάτου και η αγωνία για τη ζωή. Αν υπάρχει ένας τρόπος για να φανούμε αλληλέγγυες σ’ όσους αυτήν τη στιγμή καλούνται είτε να γίνουν κρέας για τα κανόνια, είτε να ζητήσουν καταφύγιο σε ξένους τόπους, αυτός είναι να ψάξουμε και να βρούμε σε ποια σημεία τέμνονται οι δικές μας εμπειρίες με τις δικές τους· να βρούμε και να εναντιωθούμε σ’ αυτά τα ιδεολογήματα, τις κοινωνικές κατασκευές και τις σχέσεις που σε οποιαδήποτε χώρα, είτε εν καιρώ πολέμου είτε σε καιρό «ειρήνης», θρέφουν το εθνικιστικό μίσος, τροφοδοτούν πολεμικές συρράξεις και ενσταλάζουν το μίσος για κάθε τι διαφορετικό. Γιατί ο μόνος τρόπος για να σπάσουμε μια αφήγηση που θέλει να μας παρουσιάσει τον πόλεμο ως ένα θέαμα που εκτυλίσσεται εκεί, είναι να βρούμε τα δικά μας επίδικα εδώ. Να μιλήσουμε, όπως πάντα, σε πρώτο πρόσωπο.
Για εμάς, λοιπόν, εναντίωση στον πόλεμο σημαίνει:
Εναντίωση στον μιλιταρισμό.
Οι κάννες των όπλων δε μας προκαλούν αποστροφή μόνο όταν κρατιούνται από χέρια με το εθνόσημο στο πέτο τους. Το ίδιο αποκρουστικές μας φαίνονται όταν αποτελούνε τον ένοπλο βραχίονα
άτακτων στρατών, «επαναστατικών» πρωτοποριών ή «αντιφασιστικών» πολιτοφυλακών. Όπως και να βαφτίζεται κάθε φορά η στρατιωτικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος, πάντα αποτελεί εγγύηση για την καταστροφή του.
Εναντίωση στις ρητορείες περί «δίκαιων» και «άδικων» πολέμων.
Οι στρατιωτικές, διακρατικές αντιπαραθέσεις καμία σχέση δεν έχουν με το δίπολο θύτη και θύματος, δεν πρόκειται για κάποια μάχη μεταξύ καλού και κακού. Τα εθνικοαπελευθερωτικά κηρύγματα, οι αντιιμπεριαλιστικοί τακτικισμοί ή οι αφηγήσεις που μιλάνε για «καλούς» στρατούς, το μόνο που καταφέρνουν είναι να θεμελιώνουν μιλιταρισμούς με άλλα ονόματα, να δημιουργούν νέες μορφές βαρβαρότητας.
Εναντίωση σ’ όσους βαφτίζουν τη στήριξη των εθνικών τους μπλοκ σε «αγώνα για τη διάσωση ενός κοινού τόπου, παράδοσης ή πολιτισμικών αξιών».
Εθνικισμός δεν είναι μόνο τα κράτη και οι μηχανισμοί πειθάρχησης που αυτά συγκροτούν και επιβάλουν (σχολεία, στρατός κλπ.). Οι φαντασιακές κοινότητες που εχθρευόμαστε κατασκευάζονται εξίσου πάνω σε «πολιτιστικές αυτονομίες», ταυτίσεις με τοπικά ή γλωσσικά χαρακτηριστικά και άλλα ιδιαίτερα πολιτισμικά γνωρίσματα -συνήθως μέσα από την επίθεση και τις απαγορεύσεις από άλλους κυρίαρχους κρατικούς σχηματισμούς.
Εναντίωση στις αξίες της ανδρείας, του ηρωισμού και λοιπών αρρενωποτήτων.
Οι μιλιταρισμοί κάθε είδους εκφράζουν και εκφράζονται, υποστηρίζουν και υποστηρίζονται, από την πατριαρχία, την ετεροκανονικότητα και τις έμφυλες (και όχι μόνο) ιεραρχήσεις. Από μικρά παιδιά, οικογένεια και σχολείο μας προετοιμάζουν για τον έμφυλο ρόλο που θα κληθούμε να φέρουμε εις πέρας, πάντα με στόχο να υπηρετήσουμε την πατρίδα. Από τη μία ο ρόλος της εθνικής αναπαραγωγικής μηχανής για τις θηλυκότητες· από την άλλη ο ρόλος του προστάτη της πατρίδας μέσα από τη δημιουργία ηγεμονικών αρρενωποτήτων. Όπως και σε κάθε πόλεμο, αυτοί που θα χαρακτηριστούν ως «δειλοί» και «προδότες» είναι όσοι επιλέξουν να λιποτακτήσουν μπροστά στα κελεύσματα της πατρίδας· όσες δε θα ποζάρουν περήφανα στα χακί προσπαθώντας να μοιάσουν στους άνδρες συμπολεμιστές τους, αλλά θα διαρρήξουν την εθνική συναίνεση γεννώντας αμφιβολίες, αμφισβητήσεις, απειθαρχίες.
Εναντίωση σ’ όσους μιλάνε για «καλούς» και «κακούς» πρόσφυγες.
Το κύμα ευαισθητοποίησης προς τις προσφυγικές οικογένειες ήδη έχει οδηγήσει στον διαχωρισμό μεταξύ των Ουκρανών που αξίζουν της αμέριστης συμπαράστασής μας, και των «άλλων», των «σκουρόχρωμων» που προέρχονται από τα κράτη της Μέσης Ανατολής και αντιμετωπίζονται ως εισβολείς ή υγειονομικές βόμβες και εξοντώνονται στα σύνορα ή τα κλειστά κέντρα κράτησης.
Εναντίωση στη θεαματική απεικόνιση του πολέμου από τα media.
Η διαμεσολάβηση των ειδικών της πληροφορίας θέλει να στενέψει τις επιλογές ανάμεσα στην υποχρεωτική συστράτευση με κάποια από τις εμπόλεμες πλευρές και το πλυντήριο συνειδήσεων που ονομάζεται «ανθρωπισμός». Σε κάθε περίπτωση η θέση που μας διαφυλάσσεται είναι αυτή των ανήμπορων καταναλωτών των εικόνων του πολέμου.
Εναντίωση σ’ όσους στο αίτημα της μη-συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο, αφήνουν ανοιχτά παραθυράκια στα πατριωτικά προστάγματα.
Όταν η πατριωτική αριστερά απαιτεί «να μην πολεμήσουν οι Έλληνες για ξένα συμφέροντα», δεν το κάνει από αντιπολεμική διάθεση. Αντιθέτως, αυτό που υπονοεί είναι ότι οι Έλληνες πρέπει να πολεμάνε για τα εθνικά τους συμφέροντα και μόνο. Δε μας αρκεί το «να μη στείλουμε τα παιδιά μας στην Ουκρανία», όταν καθημερινά τα γαλουχούμε στην ιδέα του να πεθάνουν για τις βραχονησίδες του Αιγαίου.
Εναντίωση στον στρατό που καλούμαστε να υπηρετήσουμε.
Η στρατιωτική θητεία είναι εκπαίδευση στη βαρβαρότητα, την ιεραρχία, τον ανταγωνισμό, την πατριαρχία. Είτε με δημόσιες (ατομικές ή συλλογικές) αρνήσεις στράτευσης, είτε με την επιλογή του Ι5, φροντίζουμε ν’ αποφεύγουμε τον χακί εκβιασμό και να επικοινωνούμε τους τρόπους με τους οποίους το πετυχαίνουμε αυτό.
Εναντίωση, τέλος, και στον καθημερινό πόλεμο που διεξάγεται εν καιρώ ειρήνης.
Δεν ξεχνάμε πως τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ μέσω του εκβιασμού της μισθωτής εργασίας και της φτωχοποίησης, της γενικευμένης επισφάλειας, της καθημερινής εξόντωσης μεταναστ(ρι)ών, της έμφυλης βίας, της λεηλασίας της φύσης, της κανονικοποίησης κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Αν οι βόμβες που πέφτουν αποτελούνε την κόλαση αυτού του κόσμου, τότε με την ίδια οργή θέλουμε να παλέψουμε κι ενάντια στον παράδεισό του: τα πειθήνια εργασιακά 8-ωρα, τις προγραμματισμένες εκτονώσεις του σαββατοκύριακου, τις βουβές διαδρομές στα λεωφορεία και τη μοναξιά των διαμερισμάτων μας.
Όσο ο φόβος κλιμακώνεται, όλο και περισσότεροι τείνουν να διαλέξουν πλευρά. Εμείς, από την άλλη, θα παραμείνουμε ενάντια σε κάθε είδους στράτευση που έχει ως στόχο να φαγωθούμε μεταξύ μας για τα κέρδη άλλων. Στεκόμαστε δίπλα στους λιποτάκτες των πολέμων, στις ανυπότακτες, στους εκτοπισμένους, στις καταπιεσμένες του κάθε τόπου που μας ενώνει κοινή μοίρα. Να δημιουργήσουμε κοινούς αγώνες, να τελειώνουμε με έθνη, κράτη, πατριαρχία, σύνορα, θρησκείες και κάθε άλλη μορφή εξουσίας που καταδυναστεύει τις ζωές και τα σώματα μας.
Να λιποτακτήσουμε από τους πολέμους και την επίπλαστη ειρήνη τους
Δε μας ενώνει καμιά πατρίδα, αλλά ο αγώνας εναντίον της
Φάμπρικα * Υφανέτ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 31/3 ΣΤΙΣ 18:00, ΚΑΜΑΡΑ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ – ΠΑΝΤΑ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου ξεκινούν να ηχούν οι πρώτες εκκωφαντικές σειρήνες διακρατικού πολέμου στην Ουκρανία. Τα υπεράριθμα ρωσικά στρατεύματα, μετά από εντολή του προέδρου του ρωσικού κράτους Βλάντιμιρ Πούτιν, πραγματοποιούν τριπλή εισβολή από Βορρά, Ανατολή και Νότο στο Ουκρανικό έδαφος, βομβαρδίζοντας ανειλεώς συγκοινωνιακές και τηλεπικοινωνιακές δομές, συνεχίζοντας το έργο του Ρωσικού κράτους που είχε ξεκινήσει από το 2014 με την προσάρτηση της Κριμαίας. Ενώ ο Ουκρανικός άμαχος πληθυσμός χάνει κάθε ελπίδα για το μέλλον του, αδυνατώντας ακόμα και να ονειρευτεί την επιβίωσή του στο παρόν, ο υπόλοιπος κόσμος, σε μία αμήχανη προσπάθεια να διαχειριστεί την ποδοσφαιρικού τύπου αναμετάδοση των γεγονότων από το πολεμικό μέτωπο που παρέχουν όλα τα καθεστωτικά δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, προσπαθεί να διαλέξει τον νικητή που του ταιριάζει αδυνατώντας να κοιτάξει στον καθρέφτη του για να δει τον πραγματικό ηττημένο. Καθώς εντέλει, κανένας εθνοκρατικός, επεκτατικός πόλεμος δεν προσφέρει κάτι στην κοινωνική βάση, παρά μόνο νεκρούς, κατεστραμμένο βιος, προσφυγιά και χρέη.
Έχοντας ως βασικό πρόσχημα την “αποναζιστικοποίηση της περιοχής”, το εισβάλλον ρωσικό κράτος προσπαθεί να συγκινήσει κάθε αντιφασίστα έτσι ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει τη
δολοφονική εισβολή, τους βομβαρδισμούς σε λιμάνια, αεροδρόμια και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντόνεσκ, όντας μία καλά δοκιμασμένη τεχνική από το Ρωσικό κράτος ήδη από την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, ήταν η πρώτη κίνηση του Ρωσικού κράτους για να θέσει σε θέσεις εισβολής τον Ρωσικό στρατό. Οι εν λόγω περιοχές αποτέλεσαν, από τις πρώτες στιγμές της εισβολής, προτεκτοράτο του Ρωσικού Κράτους και φυσικά μία πανίσχυρη στρατιωτική δίοδο για τα ρωσικά στρατεύματα, που θα μπορούσαν πλέον να ξεκινήσουν την αποτρόπαια επίθεση στην Ουκρανία και από τα Ανατολικά. Έτσι κι έγινε. Από τον βορρά, στις πόλεις Λουτσκ, Τσερνίχιβ, Σούμι και Χάρκοβο, από την ανατολή στις πόλεις Ιζιούμ και Βολνοβάκα και από τον νότο στις πόλεις Χερσώνα, Μελιτόπολη, Μπερντιάνσκ και Μαριούπολη, τα ρωσικά στρατεύματα πραγματώνουν την καλά σχεδιασμένη επιχείρηση της “πολιορκίας και λιμοκτονίας” της Ουκρανικής χώρας, αφήνοντας μονάχα τα δυτικά σύνορα ως δρόμο διαφυγής για άμαχο πληθυσμό, δημιουργώντας μία ασφυκτική προσφυγική ροή. Όσο, λοιπόν, οι ρωσικές μπότες επελαύνουν εντός του Ουκρανικού εδάφους, ο εντολέας αυτού του πολέμου, Βλάντιμιρ Πούτιν, προσπαθεί να “νομιμοποιήσει” την διαταγή του στα αυτιά του κάθε αντιναζιστή και αντιφασίστα, αναφερόμενος στην προσάρτηση του Λουχάνσκ και Ντόνεσκ ως “αντιφασιστική εξέγερση”, μιας και ρωσόφωνες μερίδες αυτονομιστών ανέπτυξαν έντονη στρατιωτική δράση, βοηθώντας την ρωσική εισβολή, ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί την ρώσικη εταιρεία μισθοφόρων Wagner Group, απαρτιζόμενη από νεοναζί, για να φέρει εις πέρας τις ειδεχθείς πολεμικές του επιδιώξεις. Εντούτις, το ρωσικό κράτος συνεχίζει την αυταρχική, στα όρια της φασιστικής, πολιτική του και στο εσωτερικό του, λογοκρίνοντας ό,τι προβάλλει αντίσταση ή αντίρρηση,
καταστέλλοντας και συλλαμβάνοντας χιλιάδες αγωνιστές που ορθώνουν αντιπολεμικό ανάστημα, απάγοντας δημοσιογράφους και φυλακίζοντας πολιτικούς αντιπάλους που διαφωνούν με την κυβερνητική γραμμή. Παράλληλα, με την ανοχή του ρωσικού κράτους, οι ρώσοι φασίστες στο δρόμο, έχουν πετύχει τραγικές επιδόσεις μαύρης τρομοκρατίας, με τελετουργικούς αποκεφαλισμούς μεταναστών, δολοφονίες συνδικαλιστών, κοινωνικών ακτιβιστών, αναρχικών και ακροαριστερών αντιφασιστών, ενώ σκληρά ναζιστικά μικρο-κόμματα, που «φιλοξένησαν» το 2015 στην Πετρούπολη τη διεθνή σύνοδο των ευρωπαίων Ναζί, έχουν σήμερα βρει καταφύγιο μέσα στο κόμμα του Πούτιν. Όσο, λοιπόν, τα ρωσικά στρατεύματα επιδίδονται σε ένα από τα πιο καλά οργανωμένα εγκλήματα πολέμου στην παγκόσμια ιστορία, ο πανίσχυρος Ρώσος πρόεδρος, που συγκεντρώνει όλη την εξουσία επί του ρωσικού κράτους στα βαμμένα με αίμα χέρια του, προσπαθεί, επί ματαίω, να “βαφτίσει” τον πόλεμο ως “αντιφασιστικό” και “αντιναζιστικό”, ενόσω αναδεικνύεται περίτρανα ο ίδιος ως ένας ακόμη αυταρχικός πρόεδρος.
Στον αντίποδα, το Ουκρανικό κράτος έχει αναμειχθεί ουκ ολίγες φορές σε γεωπολιτικές επιδιώξεις, τα συμφέροντα των οποίων πότε βαραίνουν την δύση και πότε την Ρωσία, πάντα με την υλική και οργανική υποστήριξη ακροδεξιών μερίδων πληθυσμού και από τις δύο πλευρές. Ήδη από το 2009, το Ουκρανικό κράτος χρησιμοποίησε τις κλειστές στρόφιγγες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη ως μοχλό πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου η τελευταία να μεσολαβήσει για να επιτευχθούν ευμενέστερες τιμές αγοράς ρώσικου φυσικού αερίου από την Ουκρανία. Πιο πρόσφατα, από το 2014 κι έπειτα, εδραιώθηκε μία έντονη αντιπαράθεση μεταξύ φιλορωσικών και φιλοευρωπαϊκών μερίδων ουκρανικού πληθυσμού, καθώς και διχοτόμηση σε όλο το Ουκρανικό ακροδεξιό φάσμα, οι οποίες χρησιμοποιούνται πότε για την καλλιέργεια των σχέσεων με Ευρώπη και πότε με τη Ρωσία. Ειδικά σε ό,τι αφορά μάλιστα το φιλοευρωπαϊκό ακροδεξιό ρεύμα, το “τάγμα Αζόφ” και ο “Δεξιός Τομέας”, με έδρα την Μαριούπολη, αποτελούν καθόλα νόμιμες οργανώσεις, με σημαντική επιρροή, που έχουν στόχο την ευθεία σύγκρουση με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία. Ενώ οι συγκεκριμένες μονάδες έχουν κατηγορηθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για βασανιστήρια, ξυλοδαρμούς αμάχων, ηλεκτροπληξίες, εικονικούς πνιγμούς καθώς και για την αποτρόπαια φρίκη της Οδυσσού το 2014, με το κάψιμο και βασανισμό 200 ανθρώπων, αποτελούν από το 2014 μέχρι και σήμερα επίσημα σώματα της Εθνικής Φρουράς της Ουκρανίας. Μολονότι, λοιπόν, το Ουκρανικό κράτος εμμένει στο αφήγημα του ότι το ποσοστό των 2% των ναζιστικών κομμάτων έχει πραγματικό πληθυσμιακό αντίκρυσμα, είναι ξεκάθαρο ότι η ναζιστική μερίδα του πληθυσμού συντηρείται και εξοπλίζεται από το Ουκρανικό κράτος με την άμεση εμπλοκή ακροδεξιών πολιτικών όπως ο Άρσεν Αβάκοφ στο υπουργείο εσωτερικών, αφενός για την υποδαύλιση των Ευρωπαϊκών του επιδιώξεων και αφετέρου για την ευθεία αντιπαράθεση με στους ρωσόφωνους αυτονομιστές, του οποίους με κυβερνητικές εντολές στοχοπ
οιεί απαγορεύοντας την χρήση της ρωσικής γλώσσας ως μία εκ των επίσημων γλωσσών.
Παρά το γεγονός ότι δεν λαμβάνουν κάνεναν από τους ρόλους του “επιτιθέμενου” και του “αμυνόμενου”, ΝΑΤΟ και ΕΕ έχουν ρίξει και οι δύο το λάδι που τους αναλογεί στις μηχανές αυτού του πολέμου. Ήδη από το, όχι και τόσο μάκρινο, 2014, η ΕΕ ήταν φιλικά προσκύμενη στις εθνικιστικές φιλοναζιστικές μερίδες ουκρανικού πληθυσμού, που αντιδρούσαν με την ακύρωση των διαδικασιών για ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ. Ενώ υπήρχαν φιλοναζιστικές Ουκρανικές κυβερνήσεις, ο οποίες διαδέχτηκαν η μία την άλλη, την περίοδο 2014-2021, η ΕΕ αντί να καταδείξει το βαθιά σκοταδιστικό τους πολιτικό τους προφίλ, επέλεγε συστηματικά να τις στηρίζει, μιας και οι συγκεκριμένες μερίδες της κοινωνίας βρίσκονταν σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές στην Νοτιοανατολική Ουκρανία, τους οποίους προφανώς η ΕΕ απεχθανόταν. Αντίστοιχα, το ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας ως ενδιάμεσο στάδιο ένταξης την ΕΕ, επεδίωκε να αποκλείσει στρατιωτικά το Ρωσικό κράτος, οικοδομώντας στρατιωτικές βάσεις, που θα υπόκειντο υπό ΝΑΤΟϊκό έλεγχο, πέριξ του Ρωσικού κράτους. Ήδη από το 2014, το ΝΑΤΟ είχε συνάψει συμφωνίες στρατιωτικής ενίσχυσης με την Ουκρανία, συνολικού ύψους 5.6 δισ. δολλαρίων, ενώ μόνο το 2021, προχώρησε σε διπλή συμφωνία στήριξης που περιελάμβανε 300 εκ. δολλάρια για την “δημοκρατική και οικονομική ανάπτυξη” της Ουκρανίας και άλλα 650 εκ. δολλάρια για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Τέλος, διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι η στροφή του Ευρωπαϊκού ανεφοδιασμού ενέργειας προς την Αμερικανική αγορά θα προκαλέσει ένα πολλαπλάσιο κόστος διαβίωσης του Ευρωπαϊκού πληθυσμού, το οποίο φυσικά θα το επωμιστεί η ευρεία κοινωνική ευρωπαϊκή βάση, ενώ τα κέρδη θα τα καρπωθούν εταιρείες εξόρυξης και εμπορίας υγροποιημένου φυσικού αερίου όπως οι Αμερικανικές ExxonMobil, η Chevron και η Cheniere. Πράγματι, η σκακιέρα για την διεξαγωγή αυτού του πολέμου φαίνεται να ήταν έτοιμη από καιρό και το μόνο που έλειπε ήταν η Ρωσική εισβολή, στην οποία ΝΑΤΟ και ΕΕ θα απαντούσαν με κυρώσεις κατά του Ρωσικού κράτους και με αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και χρημάτων στον Ουκρανικό στρατό, αυξάνοντας έτσι κατά πολύ το κόστος του πολέμου που θα κληθεί η κατακερματισμένη, φτωχή και δολοφονημένη Ουκρανική κοινωνία να αποπληρώσει μετά την λήξη του.
Η ελληνική κυβέρνηση έρχεται να συμπλεύσει πλήρως με τη ΝΑΤΟϊκή της συμμαχία και είναι κάθε άλλο παρά αμέτοχη στην εν λόγω σύρραξη, διασφαλίζοντας έτσι μία πολιτική συνέχεια στο νατοϊκό παρελθόν της. Η ελληνική αστική τάξη, συμπορευόμενη με το αμερικανικό κεφάλαιο, αναδεικνύεται ως ένας από τους μεγάλους νικητές της συγκυρίας, μιας και ήδη από το 2014 Έλληνες εφοπλιστές κατέχουν ένα μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας μεταφοράς του αμερικανικού φυσικού αερίου. Μία στροφή, λοιπόν, στην αγορά ενέργειας αμερικανικής προέλευσης έχει κέρδος που καρπώνεται και η ελληνική αστική τάξη, και κόστος που επωμίζεται η ελληνική κοινωνική βάση, καθώς οι υπερ-τετραπλάσιες τιμές λίτρου φυσικού αερίου είναι πλέον μηνιαίος πονοκέφαλος για κάθε νοικοκυριό της ελληνικής επικράτειας. Παράλληλα, την τελευταία 10ετία παρακολουθούμε τη δημιουργία και αναβάθμιση στρατιωτικών βάσεων σε διάφορα σημεία της επικράτειας, εντείνοντας την όποια πολεμική κατάσταση μπορεί να υπάρξει. Ενώ η ελληνική κοινωνία, προσπαθεί ακόμα να συλλέξει τα κομμάτια της από την βίαιη αναδιάρθρωση σε οικονομία και κοινωνικό status quo μετά από 3 μνημόνια και μία εξαθλιωτική πανδημία, στρατιωτικές ασκήσεις με αμερικάνικα, ισραηλινά και αιγυπτιακά οχήματα στο πλαίσιο των νατοϊκών συμμαχιών δίνουν και παίρνουν. Εν τέλει, διαφαίνεται καθαρά ότι η εξοπλιστική ενίσχυση στην Ουκρανία, και τα αστρονομικά ποσά στην εξόπλιση του Ελληνικού Στρατού, αντί να προστατεύουν την ελληνική κοινωνία διασφαλίζουν τα κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.
Ένας πόλεμος αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι ένα σύστημα είναι μη βιώσιμο και τελεί υπό κατάρρευση. Οποιοσδήποτε μηχανισμός εξουσίας βρίσκει γόνιμο έδαφος στην συσπείρωση της κοινωνικής βάσης μέσα από την καλλιέργια και διάνθηση της εθνικής συνείδησης, προκειμένου οι πραγματικοί λόγοι της κατάρρευσης του συστήματος να μην γίνουν αντιληπτοί, και ο αποδιοπομπαίος τράγος για την “συμφορά του πολέμου” να θεωρηθεί αποκλειστικά ο εξωτερικός εχθρός. Έτσι, ενώ τα κοινωνικά αγαθά, όπως υγεία, παιδεία και ενεργειακές εγκαταστάσεις λιμοκτονούν, ο εθνικός κορμός βρίσκεται σε πλήρη άνθιση και απολαμβάνει την κρατική του υποστήριξη τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε υλικό πλαίσιο. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, παρατηρείται ένα ολοένα και αυξανόμενο εθνικιστικό-φασιστικό μέτωπο, που θρέφεται από το εθνικό ιδεώδες, το οποίο απροκάλυπτα σμιλεύει το ίδιο το Ουκρανικό κράτος. Ενώ είναι σαφές, οτί υπάρχει μία σημαντική μερίδα πληθυσμού η οποία φαίνεται να θέλει να αντισταθεί στην Ρωσική εισβολή για να υπερασπιστεί την πρότερη ειρηνική ζωή και το βιος της, αυτή η αντίσταση επιχειρείται να κεφαλαιοποιηθεί από το κράτος ως ένας εθνικοκρατικός αγώνας υπεράσπισης του Ουκρανικού έθνους. Επομένως, γίνεται εμφανής ο πραγματικός χαμένος του πολέμου, που δεν είναι άλλος από τον πληθυσμό που είδε την ζωή του να καταστρέφεται εν μία νυκτί και είτε παραμένει άμαχος είτε βρέθηκε χωρίς να έχει προλάβει να το αντιληφθεί με όπλο στα χερία για να υπερασπιστεί το σπίτι του. Πρόκειται για τον ίδιο πληθυσμό που ή θα καταλήξει τραυματίας ή νεκρός ή θα κληθεί να αποπληρώσει τα υπέρογκα δάνεια που χρειαστούν για την ανοικοδόμηση του τόπου του. Ενός τόπου που κάποιοι άλλοι διάλεξαν να καταστρέψουν ολοσχερώς, έχοντας φροντίσει πρώτα να εξασφαλίσουν πρώτα τα δικά τους κέρδη και ναι καταστέλλουν οποιαδήποτε φωνή ορθώνει ανάστημα ενάντια σε διακρατικούς ανταγωνισμούς. Υπάρχουν άνθρωποι που συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν στη Ρωσία επειδή διαμαρτυρήθηκαν κατά του πολέμου. Υπάρχουν νεκροί στην Ουκρανία
που σκοτώθηκαν από τον ρωσικό στρατό. Τους ενώνει (και μας ενώνει μαζί τους), όχι μόνο το ΟΧΙ στον πόλεμο, αλλά και η άρνηση να «ευθυγραμμιστούν» με κυβερνήσεις που καταπιέζουν την κοινωνική τους βάση. Εμείς, λοιπόν, ως μέρος μιας κοινωνικής βάσης που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την θηριωδία που λαμβάνει χώρα λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας οφείλουμε να υψώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε αλληλέγγυοι με όλους όσους αντιστέκονται για την λήξη του πολέμου και στο πλάι όσων θα βιώσουν, μαζί με εμάς τις καταστροφικές του συνέπειες. Στο πλάι όλων ημών που θα δούμε το κόστος ενός πολέμου να μεταμορφώνεται σε ένα δυσβάσταχτο κόστος στις ζωές μας. Στο πλάι όλων των προσφύγων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις ζωές τους για να δώσουν εκ νέου μία αμφίρροπη μάχη για να ξανακερδίσουν μία αξιοπρεπή ζωή, αντιμετωπίζοντας την υποκρισία, τον ρατσιμό και την εξευτελιστική εργασιακή εκμετάλλευση ενός δυτικού νεοφιλελεύθερου κόσμου, που απροκάλυπτα συντηρεί και θρέφει εξουσιαστικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές και πατριαρχικές εξουσιαστικές δομές κομπαζόμενος μάλιστα για τα δημοκρατικά του ιδεώδη. Εμείς γνωρίζουμε ότι η ιστορία των διακρατικών ανταγωνισμών δεν έχει σωστές και λάθος πλευρές. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος και σε κανένα κομμάτι του κεφαλαίου να επωφεληθεί από το αίμα και τις ζωές μας. Ο μόνος πόλεμος που οφείλουμε να δώσουμε στον δρόμο της αλληλεγγύης και της ελευθερίας των ανθρώπων με τους οποίους δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, είναι ο κοινωνικοταξικός, ενάντια σε κράτη και εξουσιαστικές επιδιώξεις.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΟΣΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ, ΔΙΧΑΖΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο
Πλαίσιο Ελευθεριακού Σχήματος Φιλοσοφικής Ιστορικό-Αρχαιολογικό
1 χρόνο πίσω βρισκόμασταν στην κατάληψη Πρυτανείες, σε μαζικές διαδηλώσεις κάθε Πέμπτη, ενεργές συνελεύσεις συλλόγων σε δεκάδες σχολές και καταλήψεις τμημάτων, σ’ ένα πολύμορφο κίνημα ενάντια στις κρατικές απαγορεύσεις, τον νόμο 4777 και την καταστολή. Παρά τους βαυκαλισμούς ορισμένων δυνάμεων πως οι ανοιχτές σχολές θα φέρναν κίνημα, βλέπουμε να κυριαρχεί η εντατικοποίηση, αποπολιτικοποίηση και η ανάθεση.
Μεγάλο κομμάτι του νόμου 4777 τίθεται ήδη σε εφαρμογή:
-Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό 40.000 χιλιάδων εισακτέων και ταυτόχρονα σχολές χωρίς εισακτέους που οδηγούνται προς συγχώνευση ή κατάργηση,
-Εκκενώσεις καταλήψεων, όπως η πρυτανεία στο ΑΠΘ την περσινή άνοιξη και στέκια όπως το Βιολογικό, ασφαλίτες σουλατσάρουν στις σχολές, μπάτσοι εισβάλλουν και κάνουν συλλήψεις, στήνουν δικαστικές σκευωρίες. Ενώ η εκπαίδευση της ΟΠΠΙ έχει ξεκινήσει και «ορκίζεται» στις 15-20 Μάη, η βασική «φουρνιά» των 400 προσληφθέντων θα τοποθετηθούν στις σχολές καλοκαίρι-αρχές νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα εγκατασταθούν στο ΑΠΘ, το ΟΠΑ (ΑΣΟΕΕ), ΕΚΠΑ, ΕΜΠ και το Πανεπιστήμιο Πατρών.
Η μόνιμη παρουσία της ΟΠΠΙ, χτίζει το έδαφος για περαιτέρω εφαρμογή του νόμου, όριο φοίτησης, πειθαρχικές διώξεις φοιτητ(ρι)ών και διαγραφές, σ’ ένα πανεπιστήμιο ελέγχου κι αποστείρωσης με κάμερες, ελεγχόμενη είσοδο-έξοδο και τουρνικέ. Ταυτόχρονα η μόνιμη παρουσία της αστυνομίας περιφρουρεί την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την περαιτέρω λεηλασία των κοινωνικών αναγκών για τα κέρδη των λίγων. Ήδη έχουν ξεκινήσει συζητήσεις για το νομοσχέδιο του «Πανεπιστημίου 2030» και επίσημα στη σύνοδο Πρυτάνεων μέσα από προτάσεις του Υπουργείου.
Βασικά σημεία του Πανεπιστημίου 2030:
-Η διοικητική αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, ίδρυση Συμβουλίων Ιδρύματος κι αξιολόγηση των σχολών από τεχνοκράτες και managers. Η αξιολόγηση είναι ιδιαίτερα γνώριμη πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μάλιστα πρόσφατα ξεκίνησε η εφαρμογή της στα σχολεία. Επί της ουσίας αφορά την οικονομική οργάνωση βάση κριτηρίων ανταγωνιστικότητας, προσέλκυσης κεφαλαίων και μετακύληση της συντήρησης και χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Στα πλαίσια της αξιολόγησης βάση εταιρικών προτύπων, ορίζονται επί πληρωμή προπτυχιακά για ξένους φοιτητές και μεταπτυχιακά με σκοπό την εύρεση πόρων και αυτοχρηματοδότηση των σχολών. Τέλος θεσμοθετούνται βιομηχανικά μεταπτυχιακά κι έρευνες, δηλαδή πλήρης εξάρτηση από την εργασία και τα πορίσματα που έχουν ανάγκη τα αφεντικά.
-Αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και διάσπαση του πτυχίου. Τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν ριζικά στην κατεύθυνση δημιουργίας «ευέλικτου» εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα φοίτησης. Έτσι, λοιπόν, μιλάμε για ειδικά διαμορφωμένες ενότητες μαθημάτων, οι οποίες προσιδιάζουν σε σειρές σεμιναρίων. Το ενιαίο πτυχίο που ως τώρα εξασφάλιζε -τυπικά τουλάχιστον- ισότιμα επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους καταργείται από την πολυδιάσπαση του σε επιμέρους τίτλους και ειδικεύσεις. Ο φοιτητής θα «χτίζει» το πτυχίο του ανάλογα με τις επιλογές μαθημάτων και θα χαράσσει τον ατομικό του δρόμο στην αγορά εργασίας.
-Ενίσχυση κι εγκαθίδρυση Κέντρων Δια Βίου Μάθησης (ΚΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) τα οποία στοχεύουν στην κατάρτιση των συμμετεχόντων σε αντικείμενα με άνοδο στην αγορά εργασίας. Τα προγράμματα αυτά ενισχύουν τους ταξικούς φραγμούς, αφού ως απαραίτητη προϋπόθεση έχουν τα δίδακτρα και αφετέρου δημιουργούν εργαζομένους πολλαπλών ταχυτήτων, αφού η περεταίρω κατάρτιση που δεν καλύπτεται από το πτυχίο καθίσταται απαραίτητη για την εύρεση εργασίας. Στην ίδια κατεύθυνση που προωθεί τη διασύνδεση της τεχνικής εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας υποτιμημένων και φθηνών εργατικών χεριών επαναφέρονται και τα Τμήματα Εφαρμοσμένων Επιστημών αντικαθιστώντας τα ΑΤΕΙ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης δηλαδή της μεθοδευμένης υποβάθμισης και πειθάρχησης της παιδείας σε σχολεία, τεχνική εκπαίδευση και σχολές. Μάλιστα, οι κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης έχουν κεντρικό χαρακτήρα βάση των προτύπων ανάπτυξης του καπιταλισμού και της επιβολής της κρατικής εξουσίας των αποκλεισμών. Στο εκπαιδευτικό σύστημα της αγοραίας γνώσης και των ταξικών φραγμών τα πτυχία δεν έχουν αξία και στο εξατομικευμένο περιβάλλον της «αριστείας» μόνη εργασιακή προοπτική είναι η «μαύρη» εργασία κι η επισφάλεια.
Η έρευνα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πανεπιστημίου, τόσο ως εργασιακή προοπτική για τους/ις φοιτητ(ρι)ες, όσο και ως πεδίο εκμετάλλευσης για τα αφεντικά και τους στρατιωτικούς και κατασταλτικούς σκοπούς του κράτους και των συμμάχων του. Η έρευνα παρότι αποτελεί εργασία βρίσκεται στην αφάνεια, “μαύρη” ανασφάλιστη, χαμηλά αμειβόμενη ή απλήρωτη. Τη συνθήκη αυτή εκμεταλλεύονται οι εταιρείες που χρησιμοποιούν τους/ις ερευνητ(ρι)ες και τους υποψήφιους διδάκτορες για να παράγουν έργο προδιαγραφών κι εξειδίκευσης, ανασφάλιστοι κι απλήρωτοι. Τέλος μέσω των αναδιαρθρώσεων προς το σύγχρονο πανεπιστήμιο φαίνεται να μετατρέπουν την έρευνα σε πεδίο χρηματοδότησης και εξυπηρέτησης των συμφερόντων.
Τα ερευνητικά που προωθεί το πανεπιστήμιο είναι εκείνα που ενισχύουν την κερδοφορία και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η μελέτη, παρακολούθηση και κατασκευή Επιχειρησιακού Κέντρου Επιτήρησης Συνόρων με θερμικές κάμερες στα σύνορα του Έβρου το 2012, ενώ από το 2019 στο ΕΜΠ είναι ενεργά το πρόγραμμα ANDROMEDA, πάλι με θέμα την επιτήρηση των συνόρων χρηματοδοτούμενο από υπουργεία άμυνας και την ελληνική αστυνομία, το PREVISION εργαλείο επίλυσης δύσκολων εγκληματικών υποθέσεων κι αξιολόγησης κινδύνου όπως «κίνδυνος ριζοσπαστικοποίησης», το πρόγραμμα SIRIUS το οποίο συλλέγει κι επεξεργάζεται στοιχεία σχετικά με το εργασιακό προφίλ μεταναστών, προσφύγων και αιτούντων άσυλο μετά το 2014 ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για την κοινωνική τους ένταξη και τις προοπτικές τους στην αγορά εργασίας.
Αντίστοιχα παραδείγματα ερευνητικών προγραμμάτων για τις ανάγκες του κράτους υπάρχουν και σε έρευνες με λιγότερη εφαρμογή στην άμεση παραγωγή, οι οποίες μάλλον εξυπηρετούν περισσότερο την εγκληματολογία και την αντιτρομοκρατική και μπορούν να βοηθήσουν στις αντι-αναρχικές πολιτικές του υπουργείου και στη νομική θωράκιση της δικαιοσύνης απέναντι στον αναρχικό αγώνα. Πιο συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην έρευνα των Λ. Ρόρη και Β. Γεωργιάδου, “Policy Brief for the Hellenic Observatory Research Grant. Low-intensity violence in crisis-ridden Greece: evidence from the far right and the far left”. Έχει ενδιαφέρον η σημειολογία στην πρώτη παρουσίαση της έρευνας η οποία έγινε στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου να απευθύνει χαιρετισμό και τον τότε Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να δίνει τον πολιτικό τόνο λίγες μέρες μετά το τελεσίγραφο απέναντι στις καταλήψεις το 2019. Στην έκθεση γίνεται μια προσπάθεια «να παράσχει το αναγκαίο θεωρητικό υπόστρωμα, επενδεδυμένο με το κύρος της ακαδημαϊκής αυθεντίας…ώστε να λειτουργήσει ως νομιμοποιητική αρχή των κρατικών πολιτικών διαχείρισης των σωμάτων.» , συγκεκριμένα γίνεται η προσπάθεια μέσω της εννοιολογικής υπερέκτασης της «βίας χαμηλής έντασης» να στοιχειοθετήσει το αναρχικό κίνημα ως γέφυρα για τη στρατολόγηση τρομοκρατών κι άρα τη πολιτική οχύρωση του συστήματος απέναντι σε αυτό.
Τέλος δε μπορούμε να μην αναφερθούμε στο μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (ΔΠΘ) και Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (ΠΘ) με σκοπό την έρευνα, τον σχεδιασμό και στη συνέχεια την βιομηχανική παραγωγή ενός μη επανδρωμένου στρατιωτικού αεροσκάφους (UAV drone) σταθερής πτέρυγας με την επωνυμία του «Αρχύτας» με διάρκεια 2,5 χρόνια και δαπάνες περίπου 1,5 εκατομμύρια ευρώ. Η σχέση μεταξύ πανεπιστημίου, ερευνητικών προγραμμάτων και ΝΑΤΟ τονίστηκε στη σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στις 16-17 Φεβρουαρίου του 2022, λίγο πριν την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, στην οποία ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ότι υπάρχει η ετοιμότητα να φιλοξενηθεί το Περιφερειακό Γραφείο του DIANA (Επιταχυντής Αμυντικής Καινοτομίας) στην Ευρώπη, καθώς διαθέτει σημαντικά Κέντρα Ερευνών που συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα, χρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας.
Η αξία της ζωής υποβαθμίζεται καθημερινά, διάλυση της δημόσιας υγείας, γυναικοκτονίες, φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, μετανάστευση και παρανομοποίηση, ανασφαλής κι επισφαλής εργασία, ακρίβεια, και ο πόλεμος αποτελεί πραγματικότητα που όλο και πλησιάζει. Ο κόσμος γύρω μας καταρρέει κι εμείς αμήχανα αδιαφορούμε ή παρακολουθούμε παθητικά. Στο ερώτημα ποιος οδηγεί ξανά και ξανά τους λαούς στο πολεμικό σφαγείο, η αυταρχικότητα του Πούτιν ή οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ εμείς απαντάμε ξεκάθαρα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ. Γιατί αυτό που γεννάει τους πολέμους, τους νεκρούς, τη μετανάστευση και τη φτωχοποίηση είναι το κρατικό, καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δε πρόκειται να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα τους, να γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους, να πεθάνουμε για τις πολυεθνικές τους. Καμία εμπλοκή στον πόλεμο. Ούτε με τη Ρωσία, ούτε με το ΝΑΤΟ.
Ζούμε σε συνθήκες ακρίβειας, με ανατιμήσεις βασικών αγαθών, «φουσκωμένους» λογαριασμούς ρεύματος και θέρμανσης, την αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών μορφών εργασίας και μόνο σκοπό της εξουσίας να μετακυλήσει την κρίση στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Βλέπουμε την ίδια πολιτική να εφαρμόζεται και στη λέσχη του ΑΠΘ. Από τις 26/1 έγινε το άνοιγμα της τραπεζαρίας κι η είσοδος πλέον γίνεται μόνο με την επίδειξη πάσο και πιστοποιητικού και ταυτόχρονα με τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και το μειωμένο προσωπικό δημιουργούνται τεράστιες ουρές. Οι ουρές αποτελούν αποκλεισμό στην πράξη για όσους/ες δεν έχουν τον χρόνο να περιμένουν. Πρόσφατο είδαμε το παράδειγμα των δύο άγονων διαγωνισμών, παρ’ ότι υποχρέωση του δημοσίου ήταν η ανάληψη της σίτισης, η διοίκηση αρνούμενη να αναλάβει το κόστος, δέχεται προσφορές χαμηλότερου κόστους για την εργολαβία. Δηλαδή ενώ ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός, μειώνονται οι μερίδες, το κόστος πρώτων υλών κλπ. Ακόμα και η σίτιση λοιπόν αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για τα αφεντικά τα οποία δε νοιάζονται παρά να μετακυλήσουν το κόστος της κρίσης στις πλάτες μας.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΠΑΤΣΟΙ & ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΘΑ ‘ΝΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ
Άμεση αθώωση των 140 συλληφθέντων/είσσων από τις εκκενώσεις σε Κάτω Πολυτεχνείο (Αθήνα) Πρυτανείας ΑΠΘ και ΕΜΠ και τον αγώνα ενάντια στο νόμο 4777
Άρση της δικαστικής σκευωρίας σε βάρος 8 αγωνιστ(ρι)ών της ΑΣΟΕΕ, καμία υποχρεωτική λήψη DNA από τους 14 αγωνιστές της κατάληψης πρυτανείας ΕΜΠ
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Στέκι στο Βιολογικό και στο στέκι στο χημικό, Αθώωση των 15 συλληφθέντων/είσων
Λευτεριά στον Π. Καλαιτζή καμία ποινικοποίηση των φιλικών σχέσεων, Αλληλεγγύη στους διωκόμενους για την Οργάνωση Αναρχική Δράση
Η ακρίβεια είναι βία ταξική, η αλληλεγγύη το όπλο μας. Λέσχη ανοιχτή για όλους/ες. Έξω οι εργολαβίες.
Προχωράμε σε:
Συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση Πέμπτη 31/3, 12:00 στα Γρασίδια Φιλοσοφικής
Αντιπολεμική Συγκέντρωση Πέμπτη 31/3, 18:00 Καμάρα
Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 6 Απρίλη 10.30 Καμάρα
Εκδήλωση/Συζήτηση Τετάρτη 6 Απρίλη, 18:00 Πολυτεχνείο για τους φοιτητικούς αγώνες
Διαδήλωση ενάντια στην Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση, Πέμπτη 7/4, 13:00 στην Καμάρα
Ελευθεριακο Σχήμα Φιλοσοφικής Ιστορικό-Αρχαιολογικό
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ένοπλη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε στο προσκήνιο ένα νέο ψυχροπολεμικό κλίμα που εδώ και καιρό μαίνονταν υπογείως. Έναν πόλεμο που διεξάγουν οι οικονομικά και πολιτικά
κυρίαρχοι εις βάρος των φτωχών και καταπιεσμένων αυτού του κόσμου και που βιώνουμε οι από τα κάτω καθημερινά.
Οι εκατόμβες νεκρών από την πείνα, τους πολέμους ,τα εργατικά ατυχήματα, τα βασανιστήρια σε φυλακές, οι θάνατοι μεταναστών και προσφύγων, τα θύματα του trafficking , των φασιστών, της πατριαρχίας αποτελούν μερικές μόνο πτυχές αυτού του αφανούς πολέμου που διεξάγουν οι εξουσιαστές εναντίον μας .
Και από τον συγκεκριμένο όμως πόλεμο μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, όπως και από κάθε καπιταλιστικό- διακρατικό πόλεμο, οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι τα αφεντικά, ενώ οι φτωχοί και εκμεταλλευόμενες θα πληρώσουμε το κόστος φυσικά, υλικά, οικονομικά …. με τις ζωές και το αίμα μας, με την ραγδαία φτωχοποίηση, την προσφυγιά, τις διώξεις.
Εμείς οι καταπιεσμένοι/ες δεν έχουμε κανένα συμφέρον να συσστρατευτούμε στο στρατόπεδο κάποιας από τις δύο εθνικές πλευρές ή με κάποιο από τα δύο εμπόλεμο κράτη ή διακρατικές συμμαχίες αφομοιώνοντας την κυρίαρχη αφήγηση. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με όσους/ες βρίσκονται στην ίδια ταξική θέση με μας σε οποιαδήποτε πλευρά των συνόρων και δεν μας ενώνει τίποτα με τους ταξικούς μας εχθρούς είτε αυτοί βρίσκονται στην Ρωσία, είτε στην Ουκρανία, είτε στην Ελλάδα είτε στην Τουρκία. Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τα αίτια του πολέμου που δεν είναι άλλα από την επιδίωξη αύξησης της ισχύος, της εδραίωσης της κυριαρχίας του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, της οικονομικής και πολιτικής επέκτασης και της περαιτέρω αύξησης του πλούτου των αφεντικών εις βάρος μας. Δεν πολεμάμε για κανένα κράτος, για κανένα έθνος, για κανένα αφεντικό γιατί ο δικός μας πόλεμος είναι κοινωνικός/ταξικός.
Είναι ο πόλεμος ενάντια στα κράτη, στο κεφάλαιο, στα έθνη και στα σύνορα. Ο πόλεμος ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση την εξουσία για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ- ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 31/03 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
Ελευθεριακός χώρος Sabot
ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλους τους εθνικούς πολέμους.
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε κράτος
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε καπιταλιστή
ΕΝΑΝΤΙΑ σε κάθε εθνικισμό
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ που επιτείνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση σκλαβιάς των από τα κάτω και δυσχεραίνουν περαιτέρω την δυνατότητα απελευθέρωσής τους
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ / ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ
Όχι μόνο για να σταματήσει ο τωρινός πόλεμος και να επανέλθει η «ειρήνη» του κράτους και του κεφαλαίου η οποία είναι το ίδιο αιματοβαμμένη με τον πόλεμό τους, αλλά για να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο στον οποίο θα είναι πλέον αδύνατη η ύπαρξη πολέμων. Ενός κόσμου χωρίς πολιτική καταπίεση, οικονομική εκμετάλλευση, λεηλασία της φύσης και ανταγωνισμό όλων εναντίων όλων˙ ενός κόσμου δηλαδή χωρίς κράτη, καπιταλισμό και εξουσία. Να αγωνιστούμε για ένα νέο κόσμο ελευθερίας, κοινωνικής και οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης και με σεβασμό προς τη φύση.
Να πολεμήσουμε στον μοναδικό πόλεμο για τον οποίο αξίζει να παλέψουμε όλοι οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι˙ στον επαναστατικό απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε εξουσία.
ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ – ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΡΑΤΗ / ΚΕΦΑΛΑΙΟ / ΕΞΟΥΣΙΑ
Στηρίζουμε την Αντιπολεμική – Αντικαπιταλιστική πορεία
ΠΕΜΠΤΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ
αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω
