Της Σοφίας Σπυριδωνίδου
Χθες, 22 Μαρτίου, στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνα, στην 14η δικάσιμο της υπόθεσης της δολοφονίας σε κοινή θέα του Ζακ Κωστόπουλου, ήταν η ημέρα απολογίας των κατηγορουμένων, αν και τελικά …δεν απολογήθηκαν για κάτι. Δεν εξέφρασαν την μεταμέλεια τους για το λιντσάρισμα του Ζακ αλλά ούτε και την πρόθεση τους να ζητήσουν συγγνώμη, καθώς δεν θεωρούν πως πρέπει να τους αποδοθεί καμία ευθύνη, πως όλες τους οι πράξεις και οι αντιδράσεις εκείνο το κρίσιμο οκτάλεπτο, ήταν φυσιολογικές!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι κατηγορούμενοι δεν θέλουν να δείξουν μεταμέλεια, έστω και προσχηματικά. Μετά από όλα αυτά που ακούστηκαν στις προηγούμενες δικασίμους (όπου αποδείχθηκε απόλυτα πως η αιτία θανάτου ήταν ισχαιμικό επεισόδιο από τα χτυπήματα και αποκλείστηκε οποιοδήποτε παθολογικό αίτιο), στις χθεσινές ερωτήσεις τις προέδρου, αν θα έκαναν κάτι διαφορετικό σήμερα, απάντησαν ξεκάθαρα πως όχι, δεν θα προσπαθούσαν ούτε να εκτονώσουν την κατάσταση, δεν θα άλλαζαν κάτι, δεν θα προσπαθούσαν να σώσουν έναν άνθρωπο. Χαρακτηριστική η ψυχρή απάντηση του κοσμηματοπώλη Δημόπουλου, ο οποίος δήλωσε απλά πως θα έφευγε. Θα παρέδιδε δηλαδή, όπως και έγινε, έναν εμφανώς τρομοκρατημένο και τραυματισμένο άνθρωπο, στον όχλο.
Από τις απαντήσεις και το ύφος των κατηγορουμένων, έγινε σαφές πως είχαν πλήρη συνείδηση των πράξεών τους εκείνο το μεσημέρι, πως οι πράξεις τους δεν ήταν αποτέλεσμα πανικού. Ο Χορταριάς δήλωσε πως είχε την ψυχραιμία μέσα σε όλο αυτό που διαδραματιζόταν να σκεφτεί να ενημερώσει άμεσα τον αστυνομικό πως πάνω στο μαχαίρι θα βρεθούν και αποτυπώματα του ιδίου, καθώς είχε αφοπλίσει όπως υποστηρίζει νωρίτερα τον Ζακ. Οι ίδιοι επεδίωξαν να συνεχίσουν το αφήγημα της υπεράσπισης – να αντιστρέψουν δηλαδή τους ρόλους, ισχυριζόμενοι πως σε καμία περίπτωση δεν δολοφονήθηκε ο Ζακ, αλλά πως σκοτώθηκε ο ίδιος μόνος του, υποστηρίζοντας πως αυτό που βλέπουμε στο φρικτό βίντεο είναι οι προσπάθειές του να τον σώσουν, να τον προστατέψουν να μην τραυματιστεί από τα τζάμια. Αμφισβητήθηκαν επανειλλημένα τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων και τα πορίσματα της νεκροψίας-νεκροτομής.
Οι κατηγορούμενοι έπεσαν σε πολλές αντιφάσεις, έγινε, όμως ξεκάθαρο χθες, από τις απαντήσεις τους, πως ο Χορταριάς και ο Δημόπουλος δεν είχαν την εντύπωση πως έγινε ληστεία, πως οι αστυνομικοί γνώριζαν πως αντιμετώπιζαν έναν άνθρωπο ήδη εξουδετερωμένο.
Παρακάτω απομονώνονται κάποια σημαντικά αποσπάσματα της δικασίμου.
Την πλήρη και ακριβή καταγραφή μπορείτε να διαβάσετε στο Παρατηρητήριο της δικης για τον φόνο του/της Ζακ Κωστόπουλου/Zackie oh:
https://zackieohjustice.watch/h-dikh/anafores-dikasimon/imera-14i-apologies-katigoroymenon-dim/
Τον ακριβή χρονικό προσδιορισμό όλων των κινήσεων των κατηγορουμένων και την εξέλιξη των γεγονότων της 21ης Σεπτεμβρίου 2018, μπορείτε να δείτε στην δουλειά των Forensic Architecture:
https://forensic-architecture.org/investigation/the-killing-of-zak-kostopoulos
Πρώτος απολογήθηκε ο ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου στη Γλάδστωνος, Σπυρίδωνας Δημόπουλος.
Δημόπουλος: Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να συλλυπηθώ την οικογένεια, και εγώ και η οικογένειά μου, για το θάνατο του Ζαχαρία, και δεν το περίμενα ποτέ. Είμαι 77 χρονών, από 13 χρονών στη δουλειά, έμαθα την τέχνη του ρολογά δίπλα στον πατέρα μου. Ανοίξαμε το πρώτο μαγαζί το 1971. (…).Το 2012 άνοιξα το μαγαζί στη Γλάδστωνος με το γιο μου και ήρθε η στιγμή που αυτό το γεγονός με έφερε κατηγορούμενο. Ήταν Παρασκευή μεσημέρι, 14-14:30, ένα ωραίο απόγευμα, καλοκαιρινό, έκλεισα για να πάω να πάρω εφημερίδα. Γυρνώντας και ύστερα από 7-8 λεπτά είδα κόσμο από το κατάστημα απ’ έξω που φώναζαν. Πλησίασα και άκουσα φωνές. Λέω «παιδιά, τι γίνεται;» και μου λένε «μην πλησιάζετε, κάποιος είναι μέσα και κρατάει μαχαίρι».
Πρόεδρος: Αυτό ποιος το είπε;
Δημόπουλος: Ένας εκεί που βρισκόταν. Εγώ έπαθα σοκ εκείνη τη στιγμή. Πλησιάζω το κατάστημα και βλέπω έναν νέο άνθρωπο μέσα στο μαγαζί, δίπλα στην ταμειακή μηχανή, να λέει διάφορα σε έξαλλη κατάσταση. Τα έχασα, λέω «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα» και περιμέναμε να δούμε την εξέλιξη. Λέω κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτό το πράγμα, θα ησυχάσει. Λέω η αστυνομία θα τον πιάσει, τι να κάνω; Βλέποντας το μαχαίρι φοβήθηκα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Χτύπαγε τη μηχανή, τράβαγε τα συρτάρια, έψαχνε για λεφτά, δεν ξέρω… (σημ: σύμφωνα με τα αναγνωστέα, τα αποτυπώματα του Ζακ δεν έχουν βρεθεί πουθενά μέσα στο χώρο, παρά μόνο στην πόρτα και τον πυροσβεστήρα)
Πρόεδρος: Πώς έσπασε από μέσα τη βιτρίνα είπατε;
Δημόπουλος: Με τον πυροσβεστήρα. Έδωσε 2-3 και την έσπασε και μετά έσπασε και την εξωτερική.
Πρόεδρος: Άρα έσπασε και το κάτω με τον πυροσβεστήρα;
Δημόπουλος: Ξεκίνησε από μέσα και έσπασε και το εξωτερικό με προσπάθειες. Ο πυροσβεστήρας ήταν 7-8 κιλά, δεν ξέρω, δυσκολεύτηκε αλλά την έσπασε. Μετά ξαναπήγε στην ταμειακή και άρχισε να κάνει τα ίδια πράγματα και να πατάει πλήκτρα.
Πρόεδρος: Δηλαδή, ενώ είχε σπάσει τη τζαμαρία, πήγε πάλι πίσω;
Δημόπουλος: Nαι, γύρισε, πήρε τον πυροσβεστήρα, του πέταξα μια πέτρα κι εγώ από το επάνω μέρος για να σταματήσει να σπάει το μαγαζί.
Πρόεδρος: Tο επάνω εξωτερικό είχε σπάσει;
Δημόπουλος: Nαι.(σημ.: Η δήλωση πως ο Ζακ έσπασε την βιτρίνα, καταρρίπτονται από τα διαθέσιμα βίντεο του συμβάντος, όπου βλέπουμε τους κατηγορούμενους να σπάνε την βιτρίνα)
Πρόεδρος: Την πέτρα την πετάξατε στο τελευταίο στάδιο;
Δημόπουλος: Όχι, πριν.
Πρόεδρος: Την πέτρα γιατί την πετάξατε;
Δημόπουλος: Για να τον σταματήσω.
Πρόεδρος: Kαι το πετύχατε;
Δημόπουλος: Όχι.(σημ.: Στο βιντεοληπτικό υλικό φαίνεται ξεκάθαρα πως η πέτρα βρίσκει τον Ζακ στο κεφάλι.)
Δημόπουλος: Για να τον εμποδίσω εκεί τον κλώτσησα. Δεν ξέρω αν τον πέτυχα, αλλά παρ’ όλα αυτά βγήκε. Ξάπλωσε ματωμένος στο πεζοδρόμιο και τότε ήρθε ο ΕΚΑΒίτης και του έδεσαν το κεφάλι.
Πρόεδρος: Άρα λέτε μία φορά τον κλωτσήσατε;
Δημόπουλος: Νομίζω ναι, μία φορά, γιατί ήμουν και σοκαρισμένος.(σημ: Διαψεύδεται και αυτό από το βιντεοληπτικό, οι κλωτσιές είναι στοχευμένες και πάνω από μία, ο Ζακ δεν «ξάπλωσε» στο πεζοδρόμιο από μόνος του)
Πρόεδρος: Κι εσείς τι σκεφτήκατε ότι θα συνέβαινε;
Δημόπουλος: Ότι θα τον σταματούσα για να τον συλλάβει η αστυνομία. Αυτός ήταν ο σκοπός μου.
Πρόεδρος: Εκείνος, λοιπόν, έρχεται μια πέτρα πάνω του, είπατε δεν τον χτύπησε. Και εκεί γιατί δεν τον εγκλωβίσατε με κάτι άλλο; Τραπέζι, καρέκλα; Όχι να τον χτυπήσετε, να βάλετε εκεί ένα αντικείμενο ή να του μιλήσετε; Να του πείτε να ηρεμήσει και να έρθει η αστυνομία;
Δημόπουλος: Το μυαλό μου δεν λειτουργούσε καλά μετά το σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τον έχω σταματήσει με κάποια καρέκλα.
Πρόεδρος: Κάνατε καμία προσπάθεια να του μιλήσετε; Να του πείτε «τι κάνεις εδώ; περίμενε!».
Δημόπουλος: Εκείνη τη στιγμή δε σκέφτηκα τέτοιο πράγμα, κυρία Πρόεδρε. Ήταν σε έξαλλη
κατάσταση δεν μπορούσα να του μιλήσω.
Πρόεδρος: Κάποια στιγμή χτυπήσατε το κεφάλι του. Εκεί δεν είχατε στο μυαλό σας ότι χτυπάτε έναν άνθρωπο;
Δημόπουλος: Ήθελα να τον συλλάβει η αστυνομία.(σημ: εδώ ο Δημόπουλος δεν αρνείται το χτύπημα στο κεφάλι, ενώ πριν λίγο έχει δηλώσει πως δεν θυμάται και πως ήταν ταραγμένος, σοκαρισμένος.)
Πρόεδρος: Αν έφευγε χωρίς να τον βρει η αστυνομία απλά δεν θα είχε συλληφθεί. Υπήρχε κάτι άλλο που σας επέβαλε να χτυπήσετε το κεφάλι του;
Δημόπουλος: Ήθελα να δω αν είχε κλέψει κάτι.
Πρόεδρος: Την αστυνομία ποιος την κάλεσε;
Δημόπουλος: Κάποιος που βλέπει ένα μαγαζί να το κλέβουν μπορεί να το νιώθει σαν δικό του μαγαζί.
Πρόεδρος: Κι αν σας είπαν ψέματα ότι κάλεσαν την αστυνομία;
Δημόπουλος: Κάποιος το ένιωσε σαν δικό του μαγαζί και κάλεσε.
Πρόεδρος: Ναι, αλλά αυτά γίνονται κάθε μέρα. Κάποιος μπαίνει κάπου και με καλάσνικοφ, αλλά εδώ δεν είχαμε κάτι τέτοιο.
Δημόπουλος: Ναι, αλλά έπρεπε να δω αν είχε πάρει κάτι.
(…)
Πρόεδρος: Είχατε εκείνο το κοντρολάκι που πατάμε για να ανοίξει;
Δημόπουλος: Η πόρτα είναι με ισχυρό μαγνήτη. Με κοντρόλ που έχω πάντα μαζί μου. Μπαίνοντας ο Ζαχαρίας με πολλή μεγάλη φόρα…(σημ.: Ο Δημόπουλος πέφτει σε αντίφαση καθώς έχει ήδη καταθέσει πως είχε πάει να αγοράσει εφημερίδα τα κρίσιμα λεπτά κατά τα οποία ο Ζακ μπήκε και εγκλωβίστηκε στο κατάστημα. Σε προηγούμενη δικάσιμο, αυτόπτης μάρτυρας έχει καταθέσει πως ο Δημόπουλος βρισκόταν στον χώρο έξω από το κοσμηματοπωλείο όταν μπήκε ο Ζακ. Η πρόεδρος δείχνει πως θυμάται την κατάθεση αυτή απαντώντας του αμέσως.)
Πρόεδρος: Αυτό δεν το ξέρετε, το υποθέτετε…
Δημόπουλος: Είμαι σιγουρος ότι μπήκε με το σώμα. Μου είπε κάποιος που έπινε καφέ ότι ακούστηκε ένα μεγάλο μπαμ όταν μπήκε και ήταν θόρυβος από την πόρτα. Έγινε ντόρος.
Πρόεδρος: Και αυτό έγινε την ώρα που λείπατε;
Δημόπουλος: Κλείνοντας η πόρτα δεν μπορείς να βγεις, μόνο κλείνοντας εγώ το κοντρόλ.
Πρόεδρος: Γιατί δεν το πατήσατε το κοντρόλ να φύγει, αφού λέτε ότι σας έκλεβε;
Δημόπουλος: Και να ανοίξω για να με μαχαιρώσει ο Ζαχαρίας; Ποιος το κάνει αυτό;
Πρόεδρος: Και λέτε ότι το κάνατε αυτό επειδή ήταν οπλισμένος;
Δημόπουλος: Ναι. Δεν με ένοιαζε το μαγαζί. Μόνο ότι ήταν οπλισμένος.(σημ: Σε ακόμα μία αντίφαση πέφτει ο κοσμηματοπώλης. Σε προηγούμενες ερωτήσεις, έχει παραδεχτεί ότι κλώτσησε στον Ζακ στο κεφάλι για να τον ακινητοποιήσει και για να ελέγξει αν του έχει κλέψει κάτι, αλλά δεν κάλεσε την αστυνομία ο ίδιος. Εδώ δηλώνει πως ο προβληματισμός του ήταν το μαχαίρι του Ζακ.)
Πρόεδρος: Υπήρχε κάποιος εκεί που παρενέβη και σας είπε «τι κάνετε εκεί»;
Δημόπουλος: Όχι, κανείς.
Πρόεδρος: Αυτό το κατάστημα το είχατε πάρει για τον γιο σας. Ο γιος σας γιατί δεν ήταν εκεί;
Δημόπουλος: Όχι, δεν ήταν εκεί. Λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτό το παιδί…
Πρόεδρος: Αν γυρνάγαμε το χρόνο πίσω, πώς θα ενεργούσατε;
Δημόπουλος: Θα έφευγα. Αυτό που περνάω εδώ και τριάμιση χρόνια… Δεν θέλω τίποτα πια. Είμαι απογοητευμένος από τη ζωή, από την κατάσταση αυτή.(σημ.: Απολύτως καμία μεταμέλεια. Ο κοσμηματοπώλης, δεν μπόρεσε να καταπιεί τα ένστικτά του ούτε εδώ, δεν αναφέρεται στον θάνατο, επιστρέφει την αφήγηση στην δική του καταστροφή.)
Πρόεδρος: Από τι είστε απογοητευμένος; Επειδή είστε κατηγορούμενος;
Δημόπουλος: Μου είχαν κάνει ριφιφί πριν 6 μήνες, τα είχαν πάρει όλα.
Πρόεδρος: Ναι, αλλά από τι ήσασταν απογοητευμένος;
Δημόπουλος: Από την κατάσταση.
Πρόεδρος: Θα το ξανακάνατε;
Δημόπουλος: Όχι, αν δεν είχε μαχαίρι θα έμπαινα μέσα αλλά φαινόταν να ξέρει να το χειρίζεται το μαχαίρι.
Πρόεδρος: Όταν λέτε ότι το «χειρίζεται το μαχαίρι» τι εννοείτε;
Δημόπουλος: Το κρατούσε.
Πρόεδρος: Του το πήρε ο δεύτερος κατηγορούμενος. Αφότου τον αφόπλισε τι έγινε;
Δημόπουλος: Μου χτυπάει την πλάτη, χωρίς να τον ξέρω, και μου είπε ότι το μαχαίρι το πέταξε
μέσα και ότι έχει τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Αυτό δεν θα το ξεχάσω.
Πρόεδρος: Αυτό είναι πολύ τεχνικό, γιατί σας το είπε; Αυτό τον ένοιαζε εκείνη τη στιγμή;
Δημόπουλος: Δεν ξέρω. Αυτό μου είπε.
Πρόεδρος: Τη στιγμή που βγήκε ο Κωστόπουλος, τι έγινε;
Δημόπουλος: Του πήρε το μαχαίρι.
Πρόεδρος: Και αφού του πήρε το μαχαίρι ποιος ο λόγος για την τελευταία κλωτσιά; (σημ.: Είναι ξεκάθαρο πως ξετυλίγεται το ρατσιστικό κίνητρο πίσω από την δολοφονία. Η πρόεδρος επαναλαμβάνει ερωτήσεις, για ποιο λόγο να κλωτσήσουν έναν άνθρωπο που ήταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, αιμόφυρτος και τρομοκρατημένος, και οι κατηγορούμενοι δεν αρνούνται πως συνειδητοποιούσαν την κατάστασή του. Είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης, σκοπός τους δεν ήταν να τον κρατήσουν μέχρι να έρθει η αστυνομία, καθώς από τα λεγόμενα τους δεν ήταν καν σίγουροι ότι κάποιος είχε καλέσει την αστυνομία)
(..)
Πρόεδρος: Εγώ σας λέω, βρέθηκε κάτι επάνω του;
Δημόπουλος: Όχι.
Πρόεδρος: Είχε τη δυνατότητα να κλέψει όσο λείπατε εσείς;
Δημόπουλος: Μπήκε να κλέψει. Σε δευτερόλεπτα θα μπορούσε να έχει αδειάσει το μαγαζί. Πήγε στο ταμείο, δεν είχε λεφτά και όταν πήγε να φύγει είδε ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη και είπε «τι να κλέψω τώρα, θα με πιάσουν». Αυτά τα σκέφτομαι εγώ ύστερα από τόσα χρόνια. Τόσα μερόνυχτα τα σκέφτομαι, τριάμιση χρόνια έχουν περάσει. Λυπάμαι πολύ για το παιδί, θα ήθελα να ήταν παρών εδώ.
Πρόεδρος: Όταν χτυπήσατε το κεφάλι του, σκεφτήκατε ότι χτυπάω κεφάλι;
Δημόπουλος: Δεν ήταν δικά μου τα χτυπήματα.
Πρόεδρος: Μισό λεπτό. Υπάρχει βίντεο. Πατάω το χέρι κάποιου με το πόδι και χτυπάω το κεφάλι κάποιου, πώς το σκέφτεστε; Έχει κάποια διαφορά;
Δημόπουλος: Δεν μπορεί να επιφέρει θάνατο.
Πρόεδρος: Και ποιο ήταν το χτύπημα που θα μπορούσε να επιφέρει θάνατο αν όχι αυτό στο κεφάλι;
Δημόπουλος: Οι δικές μου τον βρήκαν ξώφαλτσα. Από άλλη αιτία πέθανε ο Ζαχαρίας. Όπως είπαν και οι δικηγόροι μου, είχε πάθει ισχαιμικό επεισόδιο πριν μπει στο κατάστημά μου. Έτρεχε σε έξαλλη κατάσταση από πριν.
Πρόεδρος: Κι αυτό που λέτε τι σημαίνει;
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όλες οι παραπάνω απαντήσεις είναι ψευδείς. Διαψεύδονται από την νεκροψία-νεκροτομή και από το βιντεοληπτικό υλικό. Η κατάσταση του Ζακ όταν μπαίνει στο γωνιακό καφέ δεν έτρεχε σε έξαλλη κατάσταση. Η κατάσταση του άλλαξε αφού τον πλησίασε σε ο άντρας με το κίτρινο μπλουζάκι στην πόρτα του καταστήματος.)
Δημόπουλος: Ότι δεν ήταν καλά. Είχε πρόβλημα. Δεν μπαίνεις σε ένα κατάστημα έτσι. Πρέπει να έχεις σοβαρό πρόβλημα..
(…)
Εισαγγελέας: Αν δεν κάνατε κάποιες ενέργειες εσείς και ο Χορταριάς θα είχε βγει έξω;
Δημόπουλος: Θα είχε βγει έρποντας.
Εισαγγελέας: Πώς;
Δημόπουλος: Εύκολα.
Εισαγγελέας: Σκεφτήκατε να μην κάνετε καμία ενέργεια και να μείνει μέσα ο Κωστόπουλος;
Δημόπουλος: Ναι, το σκέφτηκα.
Εισαγγελέας: Σπάζοντας την κάτω βιτρίνα πώς κρατάτε κάποιον μέσα;
Δημόπουλος: Με το πόδι.
Εισαγγελέας: Το να μην κάνετε τίποτα, σας πέρασε από το μυαλό;
Δημόπουλος: Ίσως παρασύρθηκα και από τις φωνές του κόσμου που έλεγαν να μην τον αφήσουμε να βγει.
Εισαγγελέας: Ο κόσμος όμως έλεγε να σταματήσετε γιατί θα τον σκοτώσετε.
Δημόπουλος: Κάποιοι έλεγαν αυτό και κάποιοι το άλλο.
(…)
Ένορκη: Έχετε ξαναχτυπήσει κάποιον άνθρωπο;
Δημόπουλος: Όχι, ποτέ.
Ένορκη: Χαίρομαι, αλλά εδώ πέρασε κάποιος μάρτυρας που είπε ότι σας είπε «σταματήστε, θα τον σκοτώσετε». Εσείς απαντήσατε «ξέρεις τι μου έχει κάνει εμένα αυτός;»
Δημόπουλος: Δεν το θυμάμαι.
Ένορκη: Και τι εννοούσατε μ’ αυτό;
Δημόπουλος: Εννοούσα, μάλλον, αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή.
Ένορκη: Ναι, αλλά αυτή η απάντηση ήταν ενστικτώδης;
Δημόπουλος: Ναι, εννοούσα αυτό για το μαγαζί…
Ένορκη: Ο μάρτυρας εδώ όμως ήταν ξεκάθαρος.
Δημόπουλος: Ναι, δεν ξέρω τι εννοούσα.
(…)
Πρόεδρος: Ο γιος σας τι σας είπε; Αν ήταν εκείνος πώς θα είχε αντιδράσει;
Δημόπουλος: Δεν έχουμε κάνει αυτή τη συζήτηση. Μου είπε να είμαι ψύχραιμος και ότι θα τα συναντήσω κι άλλες φορές αυτά τα πράγματα.
Πρόεδρος: Τόσα χρόνια δεν έχετε κάνει αυτή τη συζήτηση;
Δημόπουλος: Πώς θα αντιδράσει ο γιος μου; Δεν το έχουμε συζητήσει.
Πρόεδρος: Σας είπε ποτέ αν αντιδράσατε σωστά ή λάθος;
Δημόπουλος: Δεν το συζητήσαμε. Η ζημιά είχε γίνει, τι να πούμε αν ήμασταν σε άλλη θέση. Αυτά έρχονται ξαφνικά. Είσαι σε ένα μαγαζί και έρχεται κάποιος και σε μαχαιρώνει, τι να κάνεις;
(….)
Σύνεδρος: Ο γιος σας μας είχε πει ότι είχε έρθει κάποιος στο μαγαζί να κλέψει και τον αφήσατε να φύγει. Πείτε μας ποια ήταν η διαφορά;
Δημόπουλος: Ήταν ξένοι, ήταν μελαμψοί και παρίσταναν τους πελάτες. (..)
Σύνεδρος: Και γιατί δεν αντιδράσατε διαφορετικά;
Δημόπουλος: Έτσι σκέφτηκα, ήταν τρεις.
Σύνεδρος: Τι διαφορά είχαν τα περιστατικά; Εδώ υπήρχε μια βιαιότητα.
Δημόπουλος: Δεν είναι το ίδιο πράγμα τώρα…
Σύνεδρος: Ενώ εδώ;
Δημόπουλος: Εδώ ήταν ένα σοβαρό θέμα.
Σύνεδρος: Επειδή δεν ξέρατε αν ήταν κλοπή, κι εσείς εικασίες κάνατε. Ποια είναι η διαφορά, λοιπόν; Γιατί κι εδώ μας είπατε ότι δεν ξέρατε αν έχει κλέψει. Άρα η έντονη αντίδραση από πού προήλθε και δεν περιμένατε την αστυνομία;
Δημόπουλος: Από το μαχαίρι… [κομπιάζει, δεν λέει κάτι άλλο].
Στην συνέχεια απολογήθηκε ο κατηγορούμενος Αθανάσιος Χορταριάς, ο ιδιοκτήτης του μεσιτικού γραφείου
Πρόεδρος: Ο κύριος Χορταριάς. Θα μας πείτε για εσάς, για την οικογενειακή σας κατάσταση…
Χορταριάς: Είμαι 59 ετών, από την ηλικία των 20 είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. (..)Το γεγονός ότι σε αυτό το περιστατικό που συνέβη 21 Σεπτεμβρίου 2018 είχαμε το θάνατο ενός, υπήρξε ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, είναι πράγματι πολύ λυπηρό. Η κατηγορία όμως που μου αποδίδεται ότι συνέβαλα στο θάνατο αυτό, την αρνούμαι κατηγορηματικά και δηλώνω αθώος. Πιστεύω δε ότι έχει να κάνει με εσφαλμένες παραδοχές της ιατροδικαστικής που έχουν φανεί και στο δικαστήριό σας. Θα ήθελα να σας περιγράψω και πώς έζησα το περιστατικό ξεκινώντας από το γεγονός ότι είχα συνεννοηθεί με τον φίλο μου, τον Π., να φάμε σε παρακείμενη ταβέρνα και όταν με πήρε τηλέφωνο κατέβηκα, δεν πρόλαβα να κάτσω στο τραπέζι και ακούσαμε σπασίματα και φωνές. Σαν περίεργοι σηκωθήκαμε και πήγαμε να δούμε τι γίνεται. Όταν έφτασα εγώ ήταν σπασμένη η τζαμαρία, είδα τον Κωστόπουλο να έχει στα χέρια του έναν πυροσβεστήρα… α, συγγνώμη, με το που φτάνω ρωτάω το πλήθος και μου λένε «ληστεία», μου είπαν ότι ειδοποιήθηκε και ήταν εκεί και μια κοπέλα που μιλούσε με την αστυνομία. Βλέπω τον Κωστόπουλο σε μια αλλόφρονα κατάσταση, πήρε τον πυροσβεστήρα, είχε πάρει την ταμειακή και τη χτύπαγε 2-3 φορές στο τραπέζι, προφανώς για να ανοίξει το συρτάρι το οποίο δεν μπόρεσε. Τον είδα να πιάνει τζάμια και προφανώς από εκεί μάτωσαν και τα χέρια του και έδειχνε να είναι σε κατάσταση αμόκ. Δεν μπορώ να την εξηγήσω. Τον βλέπω ότι η προσπάθειά του όλη βρίσκεται στο να διαφύγει διότι προφανώς είχε μπει για να κλέψει και εγκλωβίστηκε. Όταν άνοιξε την κάτω βιτρίνα για να βγει προς τα έξω είναι και το σημείο που είδα να κρατάει το μαχαίρι. Σκέφτηκα ότι αν βγει, θα γίνει κακό. Στην προσπάθειά του να διαφύγει, κάποιον μπορεί να μαχαιρώσει. Την ώρα που χτυπάει με το κεφάλι του την τζαμαρία για να σπάσει, λειτούργησα ενστικτωδώς και σκέφτηκα να φύγω για την ασφάλειά μου και μετά σκέφτηκα να τον περιορίσω για να μη βγει έξω και μαχαιρώσει κανέναν άνθρωπο. Έχοντας σπάσει με το κεφάλι του την τζαμαρία, εξείχαν τζάμια και σε κλάσματα δευτερολέπτου, αφού δεν είχε έρθει η αστυνομία, πήγα, έσπασα με λακτίσματα τα κομμάτια με το τζάμι για να μην τραυματιστεί κανείς και του φώναξα «κάτσε μέσα». Όταν έβγαλε το κεφάλι του έξω, τον βρήκαν ένα-δύο, δεν θυμάμαι, τον τραβάω έξω, του δεσμεύω τον καρπό και πραγματικά το κρατούσε πολύ σφιχτά. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ο τραυματιοφορέας και σε λίγα λεπτά, αν θυμάμαι καλά, έρχεται και η αστυνομία. Η αστυνομία έκανε έναν κύκλο ασφαλείας γύρω του και κανένας δεν πείραξε τον Κωστόπουλο. Κανείς δεν τον πειράζει τον Κωστόπουλο.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για ακόμη μια φορά, όλα τα παραπάνω αλλά και η παρακάτω περιγραφή του συμβάντος από τον κατηγορούμενο καταρρίπτονται από τα αναγνωστέα. Ο κατηγορούμενος αμφισβητεί όχι μόνο την νεκροτομή-νεκροψία, αλλά και την ίδια μας την όραση. Ο Ζακ δεν έσπασε με το κεφάλι την τζαμαρία, ο Χορταριάς δεν τον τράβηξε έξω, αλλά το θύμα λιποθύμησε σχεδόν μπροστά στα πόδια του μετά την κλωτσιά που δέχτηκε στο κεφάλι και δυο άτομα παρεμβαίνουν και προσπαθούν να απομακρύνουν τους δράστες).
Παράλληλα εκείνη τη στιγμή πηγαίνω και στον κοσμηματοπώλη και στον αστυνομικό και λέω για τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Σκέφτηκα ότι θα έρθει η σήμανση και από την ώρα που το είχα πιάσει, σκέφτηκα ότι πρέπει να το αναφέρω. Προφανώς ο αστυνομικός νόμιζε οτι είμαι εγώ ο καταστηματάρχης. Χτυπάει, λοιπόν, με μια κλωτσιά την τζαμαρία ο Κωστόπουλος, παίρνει ένα γυαλί και προσπαθεί να καρφώσει τον ΕΚΑΒίτη. Εκείνος έκανε πίσω και τότε στράφηκε προς το πλήθος, που έκανε κι αυτό πίσω, μετά στρέφεται προς τους αστυνομικούς, κάνουν κι αυτοί πίσω γιατί φοβήθηκαν, και τότε ένας απ’ τους αστυνομικούς του χτύπησε το χέρι με ένα πτυσσόμενο γκλομπ και τον ρίχνει κάτω. Εκείνη τη στιγμή βλέπω τον Κωστόπουλο να πηγαίνει το τζάμι προς το λαιμό του. Τότε ένας από τους αστυνομικούς, νομίζω συγκατηγορούμενος, του λέει «μην το κάνεις, μην το κάνεις» και τότε οι αστυνομικοί μας λένε να φύγουμε. Εγώ όταν έμαθα ότι πέθανε ο Κωστόπουλος είχα την εντύπωση ότι αυτοκτόνησε. Γι’ αυτό και είχα την εντύπωση και είχα κάνει και δηλώσεις ότι αυτοκτόνησε. Έμαθα ότι δεν είναι αυτή η αιτία. Έμαθα τη Δευτέρα ότι κανένα από τα τραύματά του δεν είναι θανατηφόρα. Έμαθα επίσης την ίδια μέρα ότι με αναζητούν και πήγα την ίδια μέρα και παρουσιάστηκα. Όταν πήγα στην αστυνομία, δεν πρόλαβε να περάσει μισή ώρα, είχε γίνει γνωστό ότι ο άνθρωπος που πέθανε ήταν ο Κωστόπουλος που ήταν ένα σημαίνον πρόσωπο σε συγκεκριμένη κοινότητα και το γεγονός αυτό εργαλειοποιήθηκε από μερίδα ανθρώπων και από πολιτικά πρόσωπα με δύναμη και σε μέσα ενημέρωσης και ξεκίνησε μια προσπάθεια να στηθεί ένα αφήγημα άσχετο με τα πραγματικά γεγονότα και να προσδώσει σε εμένα χαρακτηριστικά άσχετα με την προσωπικότητά μου και μάλιστα από ανθρώπους που δεν με ξέρουν.
Στο σημείο αυτό έχουμε ένταση μεταξύ της κ.Παπαρρούσου και του κατηγορουμένου, μετά από ορισμένες απαράδεκτες δηλώσεις του σχετικά με συγγενικό της πρόσωπο, επικρατεί αναστάτωση μεταξύ πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης, παρεμβαίνει η πρόεδρος και συνεχίζεται η διαδικασία.
Πρόεδρος: Πάτε, λοιπόν, και βλέπετε ότι κάτι γίνεται. Ο άλλος κόσμος δεν αναμείχθηκε, εσείς γιατί αναμειχθήκατε;
Χορταριάς: Ήταν ενστικτώδης η αντίδρασή μου και την ώρα που τον βλέπω με το μαχαίρι να χτυπάει το κεφάλι του στην τζαμαρία, ένας άνθρωπος που κάνει κακό στον εαυτό του εκείνη τη στιγμή πώς να μην κάνει κακό στους άλλους;
(..)
Χορταριάς: Θυμάμαι με το που αφήνει την ταμειακή επικεντρώνεται στο πώς θα βγει έξω. Ψάχνεται αν μπορεί να πηδήξει πάνω από τη βιτρίνα. Τον είδα ότι το σκέφτηκε γιατί τον κοίταξα στα μάτια και μου έκανε εντύπωση γιατί το βλέμμα του ήταν περίεργο, σαν να μην έχει συναίσθηση τι κάνει.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σχεδόν εμμονικά οι κατηγορούμενοι προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση πως ο Ζακ βρισκόταν σε κάποια ιδιαίτερη κατάσταση, υπονοώντας πως είχε την όψη ενός τοξικοεξαρτημένου ανθρώπου σε κρίση.)
Πρόεδρος: Όταν ήρθαν οι αστυνομικοί;
Χορταριάς: Πήρε το μαχαίρι [ο αστυνομικός].
Πρόεδρος: Είδατε πώς το πήρε το μαχαίρι;
Χορταριάς: Όχι, το είδα μετά σε φωτογραφία. Δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη. Μέχρι και σήμερα είμαι πεπεισμένος ότι ήταν ένα θλιβερό γεγονός αλλά δεν συνδέεται με τη δική μας δράση.
(…)
Πρόεδρος: Εσείς λέτε ότι δεν τον χτυπήσατε.
Χορταριάς: Όταν ήρθε το πόδι μου σε επαφή, αμέσως σταμάτησα
Πρόεδρος: Τι θα αλλάζατε;
Χορταριάς: Δε θα σηκωνόμουν από το τραπέζι που έκατσα να φάω. Το γεγονός όμως ότι είδα να κινδυνεύουν συνάνθρωποί μου, έναν άνθρωπο να κάνει μια άδικη πράξη, ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση.
Πρόεδρος: Άρα πάλι έτσι θα ενεργούσατε;
Χορταριάς: Ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση
Πρόεδρος: Είστε 59 χρονών άνθρωπος. Αν ενεργούσαμε όλοι ενστικτωδώς θα ήμασταν μια ζούγκλα.
Χορταριάς: Όταν ενεργούμε ενστικτωδώς ενάντια στο άδικο, δεν είναι ζούγκλα.
(…)
Ένορκη: Ναι, αλλά εμείς τον είδαμε αδύναμο να μην μπορεί να τον σηκώσει καν.(τον πυροσβεστήρα)
Χορταριάς: Εγώ, προσέξτε, όταν τον είδα με τον πυροσβεστήρα…
Ένορκη: Το είδατε όμως αυτό. Με τη λογική σας δεν θεωρήσατε ότι είναι αδύναμος;
Χορταριάς: Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι…
Ένορκη: Μα δεν μπορούσε να σταθεί.
Χορταριάς: Αδύναμος με μαχαίρι δεν υπάρχει…
Ένορκη: Μπορείτε να επικεντρωθείτε σε αυτό που σας ρωτάω; Εσείς, με αυτή την εικόνα βλέπετε έναν ρωμαλέο ή αδύναμο;
Χορταριάς: Δεν τον θεωρώ ρωμαλέο εκείνη τη στιγμή αλλά ούτε και αδύναμο. Μπορεί να ήταν υπό την επήρεια ουσιών, δεν ξέρω. Ότι κρατάς κάτι και παραπαίεις, μπορεί να είναι πολλοί οι λόγοι.
Ένορκη: Άρα εσείς σύμφωνα με αυτό που είδατε, και ότι μπορεί και να είναι υπό την επήρεια ουσιών, θεωρήσατε ότι κινδυνεύετε;
Χορταριάς: Τη στιγμή που ένιωσα κίνδυνο ήταν όταν τον είδα να κρατάει τον πυροσβεστήρα και να σπάει τη τζαμαρία με το κεφάλι του. Τότε λειτούργησα ενστικτωδώς.
Ένορκη: Αναφέρατε πολλές φορές ότι λειτουργήσατε ενστικτωδώς και άλλες φορές με τη λογική. Τελικά με τη λογική ή με το ένστικτο λειτουργούσατε;
Χορταριάς: Μπορούν να λειτουργούν και τα δυο.
Ένορκη: Μα ποιος ο λόγος να διευκολύνετε την έξοδο;
Χορταριάς: Γιατί ήταν αποφασισμένος να βγει έξω.
Ένορκη: Και πού το ξέρατε αυτό;
Χορταριάς: Από τη στιγμή που χτύπησε με το κεφάλι του την τζαμαρία να σπάσει, και αφού κρατούσε το μαχαίρι, εμένα εκείνη την ώρα η αντίληψή μου ήταν αυτή.
Ένορκη: Μα δεν το καταλαβαίνω, μεγαλώνοντας το άνοιγμα διευκολύνατε να βγει έξω.
Χορταριάς: Εγώ δεν ήθελα να τον τραυματίσω.
Ένορκη: Δεν μου απαντάτε.
Χορταριάς: Σας απάντησα. Αν δεν έσπαγα τα τζάμια θα είχε χτυπήσει και αυτός.
Ένορκη: Μα εσείς είπατε ότι σας ενδιέφερε να προστατεύσετε το κοινωνικό σύνολο.
Χορταριάς: Έτσι ένιωσα ότι έπρεπε να αντιδράσω εκείνη τη στιγμή.
