Γεγονότα στην Πλατεία Βικτωρίας στις 16 Μαρτίου
Το απόγευμα της 16ης Μαρτίου, μέσω των social media έμαθα για τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας κατά προσφύγων και μεταναστών γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, κατά τις οποίες η αστυνομία ήλεγχε τους ανθρώπους για χαρτιά. Εάν οι άνθρωποι δεν είχαν έγκυρα έγγραφα, η αστυνομία τους έστελνε σε ένα κέντρο κράτησης. Πήγα εκεί ως δημοσιογράφος για να καλύψω αυτό το γεγονός.
Οι αλληλέγγυοι κρατούσαν πανό και φώναζαν συνθήματα. Στη συνέχεια άρχισαν να περπατούν προς την 3ης Σεπτεμβρίου. Συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες και να καταγράφω την εκδήλωση.
Όσο ήταν εφικτό, ήμουν σε μία απόσταση από τη συγκέντρωση. Τη στιγμή που τα ΜΑΤ άρχισαν να επιτίθενται στους ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, ένας αστυνομικός μπήκε ανάμεσα σε εμένα και τους συγκεντρωμένους για να με κάνει να απομακρυνθώ περισσότερο και προσπάθησε να καλύψει την κάμερά μου. Με απώθησε πίσω και μου ζήτησε να δείξω τα διαπιστευτήριά μου ως δημοσιογράφος.
Αφού του έδειξα το σχετικό έγγραφό μου, με άφησε πίσω να τραβήξω τις φωτογραφίες μου, αλλά ρώτησε έναν μη ένστολο τι πρέπει να κάνει. Και όταν ήμουν μόλις δύο βήματα μακριά και προσπάθησα να κρατήσω την κάμερά μου, ένας άνδρας ΜΑΤ άρπαξε τα χέρια μου από πίσω και άρχισε να με σπρώχνει προς το λεωφορείο. Όλο αυτό το διάστημα, του έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος και τον ρώτησα «Συλλαμβάνεις δημοσιογράφο;» και είπε «Ναι».
Φώναξα, «είμαι δημοσιογράφος» και «ένας δημοσιογράφος συλλαμβάνεται για τη δουλειά του σε αυτή τη χώρα». Απλώς φώναζα και δεν πρέβαλα αντίσταση να μπω στο λεωφορείο. Όταν ήμουν μπροστά στην πόρτα του λεωφορείου, έδειξα ξανά την κάμερά μου στον κόσμο και φώναξα «Είμαι δημοσιογράφος».
Ένας αστυνομικός μέσα στο λεωφορείο άρπαξε το δεξί μου χέρι και με έσυρε βίαια μέσα στο λεωφορείο. Την ίδια ώρα, ο προηγούμενος μη ένστολος ήρθε κοντά μου και προσπάθησε να πιάσει το αριστερό μου χέρι για να με βγάλει από το λεωφορείο. Ο αξιωματικός μέσα από το λεωφορείο με τράβηξε βίαια από το χέρι και άρχισε να με χτυπάει.
Του είπα «τι κάνεις;», και ο άλλος έξω από το λεωφορείο, ενώ με τραβούσε κι αυτός έξω, του είπε κάτι που τον έκανε να αφήσει το χέρι μου. Πριν από αυτό, και οι δύο με τραβούσαν βίαια προς το μέρος τους για λίγα δευτερόλεπτα. Ενώ οι άλλοι αστυνομικοί γύρω του προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, ο αστυνομικός μέσα στο λεωφορείο με τραβούσε βίαια προς το μέρος του.
Ρώτησα το άτομο χωρίς αστυνομική στολή έξω από το λεωφορείο γιατί με συνέλαβαν και γιατί αυτός ο άντρας συμπεριφερόταν έτσι. Ρώτησα γιατί εκείνος (ο αξιωματικός μέσα στο λεωφορείο) το έκανε αυτό (με τράβηξε μέσα με βία). Μου απάντησε “φύγε”. Ρώτησα ξανά “γιατί πρέπει να με συλλάβουν;” Μου είπε ότι είσαι ελεύθερος. Του απάντησα, “Τώρα είμαι ελεύθερος”;
Αυτή η βίαιη εμπειρία, και το γεγονός ότι το να κρατάς ένα πανό και να φωνάζεις ένα σύνθημα δεν μπορεί να είναι έγκλημα, ήταν αρκετά για να ζητήσω την απελευθέρωση όλων. Είναι απαράδεκτο για μένα να αντιμετωπίζω παρόμοια είδη βίας σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπως είχα βιώσει στο Ιράν και την Τουρκία. Επανέλαβα τις ίδιες ερωτήσεις αλλά αυτός ο άντρας μου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Με έσπρωξαν για άλλη μια φορά μέσα στο λεωφορείο οι αστυνομικοί.
Μας μετέφεραν όλους στη ΓΑΔΑ (Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας Αττικής). Ένας από τους ανθρώπους που μεταφέρθηκαν εκεί ήταν ένας μαύρος Βρετανός πολίτης. Ρωτούσε συνέχεια γιατί ήταν εκεί. Μου είπε ότι περπατούσε στο πεζοδρόμιο όταν συνελήφθη ξαφνικά. Η Ελλάδα ήταν ο προορισμός του για ένα ολιγοήμερο ταξίδι και για τα γενέθλια ενός φίλου του και σύντομα θα έφευγε από τη χώρα. Επικοινώνησε λοιπόν με τη βρετανική πρεσβεία για να ζητήσει βοήθεια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι μάρτυρας μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά επιβεβαιώνεται ότι όσοι βρίσκονται στην εξουσία που υποτίθεται ότι «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται» έχουν αυξήσει την κρατική καταστολή και τη ωμή βία κατά των διαδηλωτών στις πρακτικές τους. Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης εκείνη την ημέρα πρέπει να λογοδοτήσουν για την παράνομη ενέργεια επίθεσης στη δημοσιογραφία!
Το καλοκαίρι του 2020, όταν στην πλατεία Βικτωρίας δεκάδες πρόσφυγες είχαν μείνει άστεγοι από τη διοίκηση της Νέας Δημοκρατίας, βίωσα παρόμοια μεταχείριση. Στις 5 Ιουλίου, τη νύχτα που η αστυνομία επιτέθηκε σε άστεγους πρόσφυγες, παρόλο που έδειξα την κάρτα τύπου μου σε έναν αξιωματικό, μια ομάδα από αυτούς με ξυλοκόπησε και προσπάθησαν να με συλλάβουν, αλλά με προστάτευσαν οικογένειες προσφύγων. Τότε, όλα τα βίντεο κοινοποιήθηκαν στα social media.
Βλέπω τα ίδιο μοτίβο μεταξύ του Ιράν, της Τουρκίας και της Ελλάδας. Παρά το γεγονός των πολιτικών διαφορών μεταξύ αυτών των κρατών, οι σημερινοί κυβερνήτες τους φαίνεται να μοιράζονται τις ίδιες απόψεις σχετικά με τον περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου! Αν η δημοσιογραφία είναι έγκλημα σε αυτή τη χώρα, αν η ελευθερία της έκφρασης είναι έγκλημα, καλύτερα να το πει ξεκάθαρα η Νέα Δημοκρατία. Αν σε αυτή τη χώρα απαγορεύεται στους πρόσφυγες να ασκούν τη δημοσιογραφία, καλύτερα να το ανακοινώσει η κυβέρνηση και οι δημοσιογραφικές ενώσεις.
Με αυτό το επίπεδο βίας κατά των προσφύγων και των μεταναστών, και όσων στέκονται αλληλέγγυοι μαζί τους απέναντι στις τρέχουσες ανοιχτά ρατσιστικές πολιτικές, αυτή η κυβέρνηση δείχνει ότι είναι ξένη προς τη δημοκρατία και δεν μπορεί να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους με δημοκρατικό τρόπο.
Επιστρέφοντας στα γεγονότα στην πλατεία Βικτωρίας, σύμφωνα με τον Έλληνα υπουργό Προστασίας του Πολίτη, η αστυνομική επιχείρηση ήταν μέρος ενός συνολικού σχεδίου για την καταπολέμηση της «παράνομης μετανάστευσης». Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του είπε επίσης ότι η επιχείρηση είχε στόχο τη μείωση της εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας. Λέει ψέματα, φυσικά. Στα ρατσιστικά τους μάτια, το έγκλημα αφορά όλους εκείνους που το δέρμα τους δεν είναι λευκό! Αφορά τους πρόσφυγες!
Αυτή η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα σοβαρά παράνομο και απάνθρωπο καθεστώς ασύλου και ουσιαστικά εμποδίζει την καταγραφή των αιτημάτων ασύλου και καθυστερεί την απόκτηση και την ανανέωση των εγγράφων. Πρέπει επίσης να αναφέρω τη βάναυση βία στα σύνορα και τις επαναπροωθήσεις που στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνται για τη δολοφονία προσφύγων. Έχω δει και βιώσει αυτή τη συμπεριφορά και στις τρεις χώρες, του Ιράν, της Τουρκίας και της Ελλάδας σε διαφορετικές κλίμακες.
Υπάρχουν πολλά πράγματα για να πούμε, αλλά, στη ΓΑΔΑ, σε ένα μικρό δωμάτιο, ήμασταν 14 άνθρωποι στριμωγμένοι. Μετά από λίγες ώρες που ζητήσαμε νερό, μας έφεραν ένα ποτηράκι να πιούμε! Ήθελαν όλοι να πιούμε από ένα μικρό ποτήρι! Όμως, όταν μας άφησαν, μέσα στο ασανσέρ, ένας αστυνομικός φώναξε σε έναν από εμάς να φορέσει τη μάσκα του!
Γινόμαστε μάρτυρες εκτεταμένων επιθέσεων κατά των προσφύγων, των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, της δημόσιας υγείας, της εκπαίδευσης, ακόμη και των δημοκρατικών ελευθεριών. Με αυταρχισμό και καταστολή, με συστηματική παραπληροφόρηση, αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν σκοπεύει να αφήσει τίποτα όρθιο.
Από τη σελίδα στο fb του Ιρανού Δημοσιογράφου Siyâvash Shahabi
