Διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα για την παγκόσμια ημέρα γυναικών στις 8 Μάρτη

Αθήνα: 13:00 Πλατεία Καυθμώνος, 18:00 Πλατεία Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: 13:00 Άγαλμα Βενιζέλου, 18:00 Καμάρα, 19:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα: 18:00 Πλατεία Βασ. Γεωργίου (Πορεία), Τετάρτη 9/3 17:30 Πλατεία Όλγας (Συγκέντρωση)
Βόλος: 18:30 Πλατεία Αγίου Νικολάου Βόλου
Ηράκλειο: 13:00 Απεργιακή Συγκέντρωση Πλατεία Λιονταριών, 17:30 Πλατεία Λιονταριών (Πορεία)
Χανιά: 12:00 Πλατεία Αγοράς
Καβάλα: 18:00 Πλατεία Καπνεργάτη

ΑΘΗΝΑ

8 ΜΑΡΤΗ – ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Πίσω από τους βολικούς για την κυριαρχία µύθους, που διαστρεβλώνουν την υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης παρουσιάζοντάς την ως αίτηµα “ισότητας” στη διαχείριση της εξουσίας, κρύβεται η ιστορία αιματηρών, μαχητικών αγώνων και εξεγέρσεων γυναικών από τα κάτω. Οι ρίζες της 8ης Μάρτη, ως ημέρας μνήμης των γυναικείων αγώνων και αντιστάσεων, βρίσκονται στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες μεταναστριών εργατριών που ξέσπασαν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. Αγώνες ριζοσπαστικοί και μαχητικοί, που ξεσπούσαν μέσα από τους κόλπους του πιο άγρια εκµεταλλευόµενου κοµµατιού της κοινωνίας. Αγώνες που δείχνουν τον δρόμο στο σήμερα, σε μια περίοδο όπου η όξυνση της πατριαρχικής βίας προς τις γυναίκες, ιδιαίτερα των πληβειακών στρωμάτων, πάνω στα σώματα τους και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής τους ζωής, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: των θανάτων λόγω της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας και της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, της θεσμικής αδιαφορίας για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και της συνεχούς επίθεσης απέναντι στους φτωχούς, τους αποκλεισμένους, τους αδύναμους.

Αυτοί που γαλουχούν και οπλίζουν τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους κακοποιητές και εκμεταλλευτές μας και έπειτα σπεύδουν να τους καλύψουν και να τους δικαιολογήσουν είναι ένα ολόκληρο σύστημα που έχει όνομα και λέγεται κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία: από τις δεκάδες γυναικοκτονίες, που καταγράφονται σε σχεδόν καθημερινή βάση, με πλέον πρόσφατη τον ξυλοδαρμό 79 χρονης γυναίκας μέχρι θανάτου από τον σύζυγό της στα Ιωάννινα και τις απόπειρες γυναικοκτονίας, όπως η απαγωγή γυναίκας στην Ξάνθη, την οποία ο δράστης κράτησε δεμένη επί 20 ώρες και αποπειράθηκε να πνίξει καθώς και η περίπτωση της 20χρονης Μαριάννας από τον πρώην σύζυγό της ο οποίος αφού την ξυλοκόπησε και προσπάθησε να την πνίξει, έβαλε φωτιά στο διαμέρισμα προκειμένου να την κάψει· από τους βιασμούς – με πλέον πρόσφατο το παράδειγμα της Γεωργίας που ανέδειξε τη συστηματική εγκληματική δράση ενός κυκλώματος, στο οποίο εμπλέκονται μεγαλοαφεντικά, παράσιτα-γόνοι μεγαλοαστικών οικογενειών και μαφίες – και τους παιδοβιασμούς, την υπόθεση του άλλοτε εκλεκτού της ΝΔ, Δ. Λιγνάδη, την περίπτωση του παιδεραστή καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Α. Δράκου και τον βιασμό ανήλικης από ιερέα στην Αθήνα μέχρι τα κυκλώματα trafficking και παιδικής πορνογραφίας, και τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στα σχολεία και τις σχολές. Πρόκειται για μια σειρά εγκλημάτων που συγκαλύπτονται και ξεπλένονται από τους κρατικούς θεσμούς, την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα ΜΜΕ.

Είναι το ίδιο σύστημα που δαιμονοποιεί τη φτώχεια, εντείνει το κυνήγι και την τιμωρία του αδύναμου στην ταξική και κοινωνική ιεραρχία, και μεθοδικά νομιμοποιεί την εξόντωση όσων θέτει στο περιθώριο και τους προγράφει επανειλημμένα ως «απειλή» για την τάξη και την ασφάλεια, των φτωχών, των απόκληρων, των αποκλεισμένων και εκμεταλλευόμενων. Εκείνο που υιοθετεί τις παράνομες επαναπροωθήσεις και τον εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως επίσημη κρατική πολιτική απέναντι στις προσφύγες, τις μετανάστριες ακόμα και σε εγκύους και ανήλικα παιδιά, στο πλαίσιο της οποίας οι κατασταλτικοί μηχανισμοί έχουν την ασυλία να τις καταδιώκουν, να τις απαγάγουν, να τις βιάζουν, να τις βασανίζουν, να τους αποσπούν ακόμα και τα ελάχιστα υπάρχοντά τους και έπειτα τις εγκαταλείπουν να πνιγούν στα θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης Φρούριο. Εκείνο που ευθύνεται για τη δολοφονία του 18χρονου ρομά Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από αστυνομικές δυνάμεις μέσα σε έναν καταιγισμό από 38 σφαίρες. Εκείνο που νομιμοποιεί τη στοχοποίηση, και τις διακρίσεις εις βάρος των ΛΟΑΚΤΙ ατόμων. Δεν ξεχνάμε τη συμμετοχή των αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh!, τον ρόλο των ΜΜΕ στην σκύλευση της ζωής και της ταυτότητας του ως οροθετικού, μέλους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και ακτιβιστή, και των δικαστικών στην απελευθέρωση των φασιστών δολοφόνων του. Εκείνο που μέσα από την εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής, επιστρατεύει τη στυγνή καταστολή και τις διώξεις, απέναντι στις διαδηλώσεις, στις αγωνιζόμενες και τους αγωνιζόμενους, σε όσους αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Είναι οι ίδιοι οι κρατικοί θεσμοί που εντείνουν την περαιτέρω φτωχοποίηση των γυναικών των πληβειακών στρωμάτων, που τις αποκλείουν από τα αγαθά της παιδείας, της υγείας, της στέγασης, που περικόπτουν τις ελάχιστες κοινωνικές παροχές για την αξιοπρεπή τους διαβίωση. Εκείνοι που ψηφίζουν νόμους που ενισχύουν την εργοδοτική τρομοκρατία και ασυδοσία, που ωθούν εργαζόμενες στην ανεργία και σε μισθούς πείνας. Εκείνοι που συστηματικά προωθούν και καλλιεργούν τον ακροδεξιό συντηρητισμό, προωθώντας μεταξύ άλλων καμπάνιες που υπονομεύουν το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους.

Απέναντι στο υποκριτικό ενδιαφέρον των θεσμών για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και των διακρίσεων, στέκονται οι χιλιάδες γυναίκες που σπάνε τη σιωπή, που αρνούνται το ρόλο του θύµατος, που στέκονται αλληλέγγυες η µία δίπλα στην άλλη, που χτίζουν µέσα από την ατοµική και συλλογική τους εξέγερση την προοπτική ενός κόσµου πραγµατικής ισότητας και ελευθερίας. Ως αναρχικές και ως γυναίκες, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μέχρι το γκρέμισμα του κόσμου της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού. Για να οικοδομήσουμε στα συντρίμμια του, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, της αναρχίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αθήνα:

Πλ. Κλαυθμώνος

-Απεργιακή Συγκέντρωση και πορεία, 13.00

-Διαδήλωση, 18.00

Θεσσαλονίκη:

– Πορεία, 18.00, Καμάρα

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ενάντια στον πόλεμο, στον μιλιταρισμό και στην ειρήνη των κυρίαρχων

Στο πέρας των χρόνων, η 8η Μάρτη απονοηματοδοτήθηκε και αποπολιτικοποιήθηκε από την κυριαρχία, η οποία επιχείρησε να μετατρέψει μια ιστορική μέρα συμβολισμού της γυναικείας, μαχητικής, ταξικής και κοινωνικής διεκδίκησης σε επιφανειακή, καταναλωτική και εμπορευματοποιημένη γιορτή, απογυμνωμένη από κάθε πολιτικό και ιστορικό υπόβαθρο. Διαιωνίζοντας έτσι, και αναπαράγοντας την cis-ετεροκανονικότητα, με τις γυναίκες σήμερα να γιορτάζουν με ένα τριαντάφυλλο την ύπαρξή τους, η οποία αποτυπώνεται ξανά μέσα από ένα στερεοτυπικό και βαθιά πατριαρχικό πρίσμα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η 8η Μάρτη επιχειρεί να ξαναβρεί τον χαρακτήρα της, με γυναίκες και queer άτομα σε διάφορα μέρη του κόσμου να κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο για να απεργήσουν και να διεκδικήσουν ξανά όλα όσα τους ανήκουν.

Δεν θέλουμε απλά να διαπραγματευτούμε «λίγο καλύτερους όρους» με τους οποίους θα συνεχίζεται η έμφυλη καταπίεση και η βία, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε την εκμετάλλευση των φεμινισμών από ένα κράτος το οποίο επιδιώκει να διαμεσολαβεί στη επίλυση των προβλημάτων μας και που αναπαράγει την πατριαρχία, τον ρατσισμό και την ταξική καταπίεση μέσα από τους θεσμούς του, με σκοπό να αφομοιώσει και να αποριζοσπαστικοποιήσει τα κινήματα και να περιφράξει τις αντιστάσεις τους σε «μη επικίνδυνα» όρια, απομακρύνοντάς τα έτσι από τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά. Σκοπός μας δεν είναι να δούμε ισόποσα μερίδια στην εκμετάλλευση, αλλά να αγωνιστούμε για τη συντριβή της. Θέλουμε να παλέψουμε για την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, να ορίσουμε εμείς τις ανάγκες και τη σεξουαλικότητά μας, πέρα από τα κοινωνικά πρότυπα που μας έχουν επιβληθεί από την γέννηση μας ως ιερές αξίες.

Βλέπουμε ως ρίζα της πατριαρχίας την ίδια την εξουσία και έτσι θεωρούμε ως μοναδικό δρόμο την αντίληψη ότι η καταπίεση δεν είναι μόνο έμφυλη, αλλά είναι και ταξική και φυλετική. Για τους εξουσιαστές μας, δεν έχουν όλες οι ζωές -ανθρώπινες και μη- την ίδια αξία και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αμφισβητήσουμε εκ βάθρων την εξουσία στο σύνολό της. Σήμερα, με το ξέσπασμα ενός νέου πολέμου μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία, αρνούμαστε ξανά την καταδυνάστευση των ζωών μας από την κυριαρχία. Είναι η ίδια κυριαρχία που λεηλατεί τον φυσικό κόσμο για το κέρδος, που μας βυθίζει στην φτώχεια και την εξαθλίωση, που απομυζεί την καθημερινότητά μας με τη μισθωτή σκλαβιά, που μας καλεί να τεκνοποιούμε για να παράγουμε καταναλωτές και κρέας για τις οβίδες των κρατών και του κεφαλαίου. Είναι η εξουσία που προωθεί τον μιλιταρισμό, τον ολοκληρωτισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας, και δεν θα σταματήσει αν δεν αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε της μορφή. Αν δεν αποκτήσουμε δυναμικές πρακτικές, μακριά από το δίπολο του «μάχιμου αρσενικού» και του «φροντιστικού θηλυκού», πρακτικές που θα αποτελέσουν την μετουσίωση των ουρλιαχτών μας, των δικών μας αναγκών και προταγμάτων, θα απειλήσουν να διαρρήξουν την κανονικότητα που μας έχουν επιβάλει και μας κοστίζει ακόμη και ζωές. Αν δεν μετατρέψουμε την καταπίεση και τον φόβο μας σε εξέγερση…

Συνέλευση για την οργάνωση αναρχοφεμινιστικού μπλοκ την 8η Μάρτη

Η 8η Μάρτη αποκαλείται μια επέτειος, μια γιορτή.

Μια γιορτή των επιτευγμάτων των κινημάτων για την ισότητα των φύλων, τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα και την καταπολέμηση της κακοποίησης και της βίας κατά των γυναικών.

Τι από όλα αυτά θα μπορούσε να γιορτάσει κάποια, όμως, μόλις λίγες ημέρες έπειτα από ακόμη μία γυναικοκτονία, από τις συνεχείς παρενοχλήσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό χώρο, από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις εκκλησίας – κράτους – κεφαλαίου στα σώματα και στα κεκτημένα α δικαιώματά μας;

Η 8η Μάρτη δε θα μπορούσε ποτέ να είναι μια γιορτή.

Η 8η Μάρτη μπορεί μόνο να είναι μία μέρα υπενθύμισης για τις υπόλοιπες 364 ημέρες κάθε χρόνου που η πατριαρχία και ο καπιταλισμός συνεχίζουν να μας δυναστεύουν.

Μια μέρα υπενθύμισης για κάθε επόμενη που οφείλουμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την ολική κατάρρευσή τους.

Θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα μία μέρα; Όχι, αλλά μπορεί να τα αλλάξει ο συνολικός αγώνας των ατόμων που θα ενωθούν για αυτόν τον σκοπό.

Διότι όπως έθεσε και η Silvia Federici:

...το πιο σημαντικό πράγμα είναι πάντα η διαδικασία, όχι η ημερομηνία, αλλά η διαδικασία της οικοδόμησης. Η 8η Μαρτίου είναι η εκδήλωση αυτή που έχει προηγηθεί, είναι μια πολύ σημαντική συμβολική στιγμή, αλλά το πιο σημαντικό είναι αυτό που έχει χτιστεί στη διαδικασία της επαφής με τις γυναίκες που, αν και συχνά έχουν κοινά συμφέροντα, δεν συναντώνται – η διαδικασία δημιουργίας νέων χώρων.

Είναι επίσης μια στιγμή για να εμβαθύνουμε σε αυτό που θέλουμε. Στη συνέχεια, αφενός για να δημιουργήσουμε στην πράξη νέες μορφές οργάνωσης, νέους χώρους – επειδή ο χώρος είναι θεμελιώδης – όπου να μπορούμε να συναντηθούμε. Αφετέρου, για να δημιουργήσουμε το πρόγραμμα, αυτό που θέλουμε, γιατί έχουμε ακόμα πολλά πράγματα να ξεκαθαρίσουμε…

Καλούμε στη συμμετοχή όλων στις πορείες της 8η Μάρτη, για τη δημιουργία αυτών των χώρων, για τη δημιουργία αυτής της συμπόρευσης, για τη συνέχεια αυτών των απαιτήσεων κάθε επόμενη ημέρα.

Πλατεία Κλαυθμώνος – 13:00 και 18:00

Φεμινιστικός Τομέας Ρουβίκωνα

8η Μάρτη : Ημέρα Πάλης και Αγώνα | Όλες και όλοι στον δρόμο

Τρίτη 8 Μάρτη – συγκέντρωση 6μμ στην πλ. Κοραή (μετρό Πανεπιστήμιο)

Το 1910 κατά τη Β’ Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, η επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν προτείνει την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως ημέρα εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας των Εργαζόμενων Γυναικών τιμώντας την ηρωική θυσία των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, οι οποίες έπεσαν μαχόμενες από τα πυρά της αστυνομίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων διεκδικώντας «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών».

Η φετινή 8η Μάρτη έρχεται σε μια περίοδο όπου καθημερινά βρισκόμαστε μπροστά σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, κακοποιήσεων, βιασμών και γυναικοκτονιών. Σε μια περίοδο όπου οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους επιτίθενται στο δικαίωμα στην άμβλωση μέσω μεταφυσικών-αντιεπιστημονικών θεωρημάτων και «επιστημονικών» συνέδριων γονιμότητας ενώ παράλληλα επιλέγουν να διαπαιδαγωγήσουν τη νεολαία με απαξιωτικές και απαρχαιωμένες αντιλήψεις σχετικά με τη γυναικεία φύση και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία που μας γυρνά πίσω στον 19ο αιώνα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης ενάντια σε κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών του λαού έρχεται να ενταχθεί και ο νόμος της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τη θέση των γυναικών και των παιδιών μέσα στην οικογένεια.

Η φετινή 8η Μάρτη έρχεται σε μια περίοδο όπου καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από το αφήγημα των ΜΜΕ τα οποία αναλαμβάνοντας τον ρόλο τους ως ιδεολογικοί μηχανισμοί υπεράσπισης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος συγκαλύπτουν «αυτοδημιούργητους» επιχειρηματίες της «καλής κοινωνίας» που συμμετέχουν σε κυκλώματα μαστροπείας και βιάζουν ομαδικά, «πέφτουν από τα σύννεφα» που ανήλικα κορίτσια και αγόρια κακοποιούνται σεξουαλικά από παπάδες, δίνουν βήμα σε «επιφανείς προσωπικότητες» να ξεπλένουν τους διάφορους Λιγνάδηδες που μέσω της ταξικής τους θέσης και του εργοδοτικού τους ρόλου εκβιάζουν, εκμεταλλεύονται και κακοποιούν. Ενώ την ίδια στιγμή που τα αστικά δικαστήρια αφήνουν ελεύθερους τους επιχειρηματίες που βιάζουν (Θεσσαλονίκη) να σουλατσάρουν, ασκούν διώξεις σε κομμουνιστές / κομμουνίστριες, αναρχικούς / αναρχικές και αντιφασίστες / αντιφασίστριες αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τον ρόλο τους ως οργανικό κομμάτι εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Τα παραπάνω δεν έπεσαν από τον ουρανό, συμβαίνουν μέσα σε μια συνθήκη όξυνσης της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό στα πλαίσια της βαθιάς κρίσης στην οποία έχει μπει το σύστημα, με την δυνατότητα επιβίωσης της εργατικής τάξης και του λαού να μειώνεται δραματικά, και η οποία χτυπάει τις γυναίκες του λαού που υφίστανται διπλή καταπίεση, στο σπίτι και στη δουλειά. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και του λαού βρίσκονται μετέωρες δεχόμενες χτυπήματα σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Όχι μόνο δεν μπορούν να επιβιώσουν λόγω της ταξικής εκμετάλλευσης που υφίστανται στη δουλειά (πενιχροί μισθοί – φτηνά εργατικά χέρια, εχέγγυα ότι δεν θα θελήσουν να κάνουν οικογένεια, ανεργία) αλλά παράλληλα «απογυμνώνονται» από την ανθρώπινη φύση τους και συχνά χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα από τους άντρες (βιασμοί, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, γυναικοκτονίες) ως συνέπεια του μισογυνισμού που αναπαράγεται από το σύστημα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και του λαού, πρώτα και κύρια, βιώνουν την πατριαρχία όντας εγκλωβισμένες σε καταπιεστικά οικογενειακά και κοινωνικά περιβάλλοντα από τα οποία αδυνατούν να ξεφύγουν λόγω της απουσίας κοινωνικών παροχών και δημόσιων και δωρεάν δομών σχετικά με την ανατροφή των παιδιών (οικονομική ενίσχυση, πρόσβαση σε κρατικούς παιδικούς/βρεφονηπιακούς σταθμούς κλπ), την εγκυμοσύνη (άδειες, πρόσβαση σε δωρεάν και ασφαλή άμβλωση, δημόσιος και δωρεάν προγεννητικός έλεγχος κλπ), την διαφυγή από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας (έλλειψη κρατικών δομών για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, εργασιακή αβεβαιότητα και οικονομική εξάρτηση από το οικογενειακό εισόδημα ή/και το εισόδημα του συζύγου κ.ά.).

Οι γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης είναι αυτές που πρέπει να μετατρέψουν την 8η Μάρτη σε ημέρα πάλης και αγώνα ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ενάντια στην γυναικεία ανισοτιμία και την πατριαρχία ως ιδεολογικό μηχανισμό της αστικής τάξης.

Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα πρέπει να βγει ξανά στο προσκήνιο, να συγκροτήσει τους όρους για τη ισότιμη και πλατιά συμμετοχή των φτωχών εργαζόμενων γυναικών, των γυναικών του λαού σε όλα με μέτωπα πάλης του ταξικού-λαϊκού κινήματος, ενάντια στο σύστημα που γεννά και θρέφει την ανισοτιμία των γυναικών, που αναπαράγει την πατριαρχία σαν κυρίαρχη αστική ιδεολογία, που κουρελιάζει την δυνατότητα επιβίωσης της εργατικής τάξης και του λαού.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, καλούμε αγωνίστριες/ες, συντρόφισσες/ους, την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία να συναντηθούν μαζί μας, να συμμετέχουν στο μπλόκ μας την Τρίτη 8 Μάρτη, με σημείο συγκέντρωσης την πλ. Κοραή στις 6μμ, για να διαδηλώσουμε οργανωμένα και δυναμικά βάζοντας ανοιχτά το γυναικείο ζήτημα από ταξική σκοπιά. Είναι καθήκον των γυναικών της εργατικής τάξης και του λαού να μετατρέψουν την 8η Μάρτη ξανά σε ημέρα πάλης και αγώνα ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ενάντια στην γυναικεία ανισοτιμία και την πατριαρχία που ως ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης προσπαθεί να διαχωρίσει την εργατική τάξη βάσει του φύλου και να καθυποτάξει τις γυναίκες που είναι το μισό του ουρανού.

Να διαδηλώσουμε από κοινού κρατώντας πάντα στο νου μας ότι οι γυναίκες του λαού, ιστορικά, σμίλεψαν την λευτεριά και την ισοτιμία τους οργανωμένες και αυτοτελώς σε γυναικείες οργανώσεις-επιτροπές που όμως βρίσκονταν πάντα και απαραίτητα συνδεδεμένες με την συνολική πάλη απέναντι στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης που γεννά τη γυναικεία ανισοτιμία.

Κάλεσμα: Τρίτη 8 Μάρτη – συγκέντρωση 6μμ στην πλ. Κοραή (μετρό Πανεπιστήμιο)

ΚΑΤΩ Η ΔΙΠΛΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΣΜΙΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ-ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ

Πρωτοβουλία Γυναικών για μια Ταξική 8η Μάρτη

Απόφαση της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

Στηρίζουμε τη διαδήλωση των πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ενάντια στον Νόμο Χατζηδάκη την Τρίτη 22/2 6:30 μ.μ. στον πεζόδρομο Κοραή. Διεκδικούμε μείωση ωρών εργασίας μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, όχι απολύσεις, αυξήσεις στους μισθούς.
Στηρίζουμε την πανελλαδική απεργία στα νοσοκομεία στις 23 Φλεβάρη και καλούμε στην απεργιακή συγκέντρωση στις 8.30 πμ στην πλατεία Μαβίλη και στην πορεία προς το Υπουργείο Υγείας. Ενώνουμε τη φωνή μας με τους υγειονομικούς που διεκδικούν μαζικές προσλήψεις, μονιμοποιήσεις, επιστροφή όσων βρίσκονται σε αναστολή, επίταξη του ιδιωτικού τομέα, ενίσχυση του ΕΣΥ. Θα κυκλοφορήσει ανακοίνωση με την οποία οργανώνουμε εξορμήσεις στα νοσοκομεία.
Το Σάββατο 26 Φλεβάρη συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο που καλούν τα σωματεία και οι ομοσπονδίες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, στα πετρέλαια της Καβάλας, στην COSCO, μαζί με πολλά ακόμα συνδικάτα και Εργατικά Κέντρα. Υποδεχόμαστε τους απεργούς στις 10 πμ στην Ομόνοια και διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Με απεργιακή κλιμάκωση και συντονισμό μπορούμε να τσακίσουμε τις αντεργατικές επιθέσεις, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το νόμο – έκτρωμα Χατζηδάκη.
Στις 8 Μάρτη, στην παγκόσμια μέρα ενάντια στον σεξισμό και την καταπίεση των γυναικών, συμμετέχουμε στην στάση εργασίας και την απεργιακή συγκέντρωση που καλούν σωματεία, κινήσεις και συλλογικότητες, στη 1 μμ στην πλατεία Κλαυθμώνος. Απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην κυβέρνηση και το σύστημα που θρέφει τις σεξιστικές διακρίσεις, τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς. Διεκδικούμε δουλειά, ισότητα, παιδικούς σταθμούς, ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις. Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις και στις δράσεις που οργανώνονται από φεμινιστικές συλλογικότητες πανελλαδικά εκείνη την ημέρα.
Στις 19 Μάρτη συμμετέχουμε στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις που οργανώνονται από αντιρατσιστικές/αντιφασιστικές κινήσεις, κοινότητες μεταναστών και επιτροπές προσφύγων, συνδικάτα και οργανώσεις. Για να πέσουν τα τείχη της Ευρώπης – φρούριο και να σταματήσουν οι δολοφονικές επαναπροωθήσεις, άσυλο και στέγη, χαρτιά και δικαιώματα σε πρόσφυγες και μετανάστες, στη φυλακή για πάντα οι νεοναζί.
Πρωτοστατούμε σε όλες τις μάχες, προβάλλοντας την εναλλακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Με τη δύναμη των αγώνων μας, με ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά, συμβάλλοντας στο πολιτικό προχώρημα του μαχόμενου κόσμου, να διώξουμε τη μισητή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από κάτω και από τα αριστερά, ν’ ανοίξουμε την προοπτική να απαλλαγούμε συνολικά από το σύστημα που απειλεί τη ζωή μας με φτώχεια, πόλεμο, ρατσισμό, σεξισμό και περιβαλλοντική καταστροφή.

Χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, δυνατή αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά. Ενωτική στη δράση και ξεκάθαρη στην στρατηγική της ανατροπής.

Η 5η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προγραμματίζεται για τον Μάη, θα είναι σημαντικό βήμα σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Έχει ξεκινήσει στην ΚΣΕ η συζήτηση για το κείμενο των Θέσεων της Συνδιάσκεψης, με στόχο να ολοκληρωθεί μέσα στον επόμενο μήνα και να ακολουθήσει γύρος συνελεύσεων και εκδηλώσεων πανελλαδικά.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ 8 ΜΑΡΤΗ 2022

Κλείνουμε ένα χρόνο από τη εμφάνιση του metoo στη χώρα μας, που έκανε ορατή κάθε μορφή έμφυλης βίας (γυναικοκτονίες, βιασμοί, παρενοχλήσεις, trafficking, «revenge porn», κ.ά.) Αντί για μέτρα προστασίας είδαμε ένα οργανωμένο θεσμικό σεξισμό να ξεδιπλώνεται.

❌ Άρνηση της αναγνώρισης της γυναικοκτονίας ώστε να αποδίδεται δικαιοσύνη.

❌ Προσπάθεια διοργάνωσης συνεδρίων γονιμότητας και σεμινάρια προγεννητικής αγωγής που αμφισβητούν αναπαραγωγικά δικαιώματα.

❌ Ψήφιση του νόμου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια -με τον κακοποιητή ν` αποκτά δικαιώματα στη ζωή της πρώην συζύγου και των ανήλικων παιδιών- που ανοίγει το δρόμο για την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου.

❌ Περικοπή των συντάξεων χηρείας.

Κύρωση της C190 στο αντεργατικό νόμο του Χατζηδάκη όπου η εργοδοσία (στην οποία συνήθως οφείλονται οι σεξιστικές και σεξουαλικές επιθέσεις) «αναλαμβάνει» την προστασία από την έμφυλη βία.

🌂 Αυτά είναι μερικά από τα έργα της κυβέρνησης ενάντια στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων που αποθρασύνουν τους κακοποιητές, που επιδιώκουν να σηκώσουμε τα βάρη ενός κράτους πρόνοιας που διαλύουν και που αποσκοπούν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα, να ωφεληθούν ακόμα περισσότερο οι επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα οι προσπάθειες συγκάλυψης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τις Αρχές και την Αστυνομία αποκαλύπτουν τον τρόπο που αντιμετωπίζει το σύστημα την έμφυλη βία. Αναπαράγει τις σεξιστικές αντιλήψεις, γεννάει τη βία και τελικά, στηρίζει και καλύπτει τα «δικά του παιδιά», απέναντι στα θύματα.

☂️ Πιστεύουμε πως η 8η Μάρτη αποτελεί υπόθεση όχι μόνο του φεμινιστικού κινήματος, αλλά και του εργατικού, του νεολαιίστικου και κάθε στρώματος που αγωνίζεται. Τα σωματεία θα έπρεπε να διεκδικούν φεμινιστική απεργία και να πρωτοστατούν μαζί με το φεμινιστικό κίνημα στη μάχη ενάντια στον θεσμικό σεξισμό, τη φτώχεια και τη βία.

✊🏽 Έτσι η φωνή μας μπορεί να δυναμώσει για να υπερασπιστούμε από καλύτερη θέση και τις πιο ευάλωτες γυναίκες και θηλυκότητες, Ρομά, προσφύγισσες και μετανάστριες, ανάπηρες, τρανς, σεξεργάτριες. Η φωνή μας πρέπει να δυναμώσει για να δώσουμε από κοινού και τη μάχη ενάντια στις πολεμικές προετοιμασίες και τους εξοπλισμούς που αποσπούν πόρους από τις ανάγκες μας, που ενισχύουν την ακροδεξιά και το μιλιταρισμό.

🌹 Σας καλούμε να στηρίξετε τις κινητοποιήσεις που καλούνται για τις 8 Μάρτη!

📢1μμ άγαλμα Βενιζέλου, απεργιακή συγκέντρωση των συνδικάτων

📢7μμ άγαλμα Βενιζέλου, απογευματινή διαδήλωση

Ομάδα Sylvia Rivera, για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride, Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη και Μαχητικές και Ελεύθερες

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ – ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Ενάντια στην κυβέρνηση του σεξισμού και των πλουσίων (εκ)βιαστών

Η οργή ξεχειλίζει παντού ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Σε όλο τον κόσμο φουσκώνει ένα κίνημα που αντιστέκεται στις σεξιστικές επιθέσεις, διεκδικεί ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις κόντρα στις απαγορεύσεις, στηρίζει τις εργάτριες που απεργούν για ισότητα στους μισθούς και μόνιμη και σταθερή δουλειά. Και εδώ βγαίνουμε στους δρόμους ενάντια στους πλούσιους βιαστές, τις γυναικοκτονίες και την κυβέρνηση που κάνει αίσχη για να τους καλύπτει.

Φασίστες και αστυνομία δολοφόνησαν τον Ζακ Κωστόπουλο και προσπαθούν ακόμα και μέσα στη δίκη που γίνεται με μεγάλη καθυστέρηση να κουκουλώσουν το έγκλημα. Έχουν τις πλάτες της κυβέρνησης του Μητσοτάκη που στηρίζει όλα τα ακροδεξιά καθάρματα και απλώνει δίχτυ προστασίας στους Λεβέντηδες ακόμα και στα πιο φριχτά εγκλήματά τους.

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση εργατών και εργατριών και χρησιμοποιεί την καταπίεση των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των τρανς για τα κέρδη του. Γι’ αυτό η μάχη ενάντια στην κυβέρνηση που διαχειρίζεται αυτό το σύστημα χρειάζεται να είναι σκληρή και διαρκείας μέχρι να τους ξηλώσουμε.

Το κλειδί σε αυτόν τον αγώνα βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης. Το εργατικό κίνημα είναι η δύναμη για να νικάμε κόντρα στις σεξιστικές επιθέσεις. Καταφέραμε τα τελευταία χρόνια να μετατρέψουμε την παγκόσμια μέρα των γυναικών στις 8 Μάρτη σε απεργία και αυτό δίνει δύναμη σε κάθε γυναίκα που αντιστέκεται στις διακρίσεις. Θέλουμε τα συνδικάτα στο πλευρό όλων των γυναικών που βρίσκουν το κουράγιο να καταγγείλουν όσα υποφέρουν.

Γι’ αυτό οργανώνουμε και φέτος την απεργιακή 8 Μάρτη. Στηριζόμαστε στους αγώνες που ξεδίπλωσαν και ξεδιπλώνουν οι εργάτες της Υγείας, οι εκπαιδευτικοί, οι εργάτες στην COSCO, στον Πρίνο και στα Λιπάσματα της Καβάλας, οι γυναίκες και οι άντρες που δουλεύουν στον Επισιτισμό, στα ξενοδοχεία και στα μηχανάκια των ντελιβεράδων.

Μαζί οργανώνουμε την απεργία στις 8 Μάρτη για να απαιτήσουμε την τιμωρία των βιαστών και των δολοφόνων των γυναικών, ίση αμοιβή με αυξήσεις στους μισθούς και ΣΣΕ σε όλους τους χώρους, ελεύθερες δωρεάν και ασφαλείς εκτρώσεις με ενίσχυση των νοσοκομείων, παιδικούς σταθμούς και κοινωνικές παροχές στους χώρους δουλειάς και στους Δήμους.

• Ξεκινάμε με τα άμεσα αιτήματα του κινήματος αλλά και με σταθερή την προοπτική ότι παλεύουμε για να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό γιατί θέλουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

• Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο όπου οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες οργανώνουν την κοινωνία με βάση της ανάγκες μας και όχι τα κέρδη των αφεντικών. Έναν κόσμο όπου ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να καθορίζει τη ζωή και το σώμα του χωρίς την απειλή της σεξιστικής βρωμιάς που σήμερα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων μας.

ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ 8 ΜΑΡΤΗ

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια ιστορία αγώνων που ξεκίνησε από τις απεργίες εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Εκείνη τη μέρα κατέβηκαν σε απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών. Όπως και τώρα, έτσι και τότε, τα αιτήματα για αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, συνάντησαν την καταστολή της αστυνομίας με την παρότρυνση των ιδιοκτητών των εργοστασίων. Η πρώτη απάντηση στην αναλγητική στάση κράτους και αφεντικών, ήρθε το 1910 με την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη από τη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Οι αγώνες συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την σταδιακή θέσπιση της γυναικείας ψήφου ανά τα χρόνια, αναγνώριση πολιτικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενικότερη αυτοθέσμιση και χειραφέτηση της γυναίκας.

Παρά τον διαρκή και αδιάκοπο αγώνα των γυναικών, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, το πατριαρχικό οικοδόμημα εξακολουθεί να αναπαράγεται και να συντηρείται, διαιωνίζοντας έτσι την έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις. Από την καταπίεση στην προσωπική ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις, τη συστηματική βία στο σπίτι, τη δουλεία, το δρόμο, την έλλειψη αυτοδιάθεσης του σώματος μας, τα σεξιστικά αστεία που αναπαράγονται, το εργασιακό μισθολογικό χάσμα και τις συνολικότερες διακρίσεις εις βάρος των γυναικών, γίνεται σαφές ότι παρά τα μέχρι τώρα κεκτημένα υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν και πολλά ακόμα που πρέπει να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε. Η πραγματική και ουσιαστική ισότητα των φύλων, δεν μπορεί να κατοχυρωθεί μόνο μέσα από νόμους και δικαιώματα περί ισότητας, αλλά μέσα από αλλεπάλληλες και καθημερινές μάχες σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα για τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία στην Ελλάδα αποτελεί το κίνημα του #Metoo που κατέδειξε δεκάδες μαζικές καταγγελίες παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών σε διάφορους χώρους και αποτέλεσε γροθιά στο φιλελεύθερο φεμινισμό και τις συντηρητικές προσεγγίσεις γύρω από το φύλο. Οι καταγγελίες αυτές δεν αποτέλεσαν μεμονωμένα τυχαία περιστατικά έμφυλης βίας, αλλά αποτύπωσαν μια ολόκληρη κουλτούρα που ξεπλένει, κανονικοποιεί και αναπαράγει τις εξουσιαστικές σεξιστικές τάσεις πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Και ενώ οι καταγγελίες πληθαίνουν από το ξεκίνημα του #Metoo, παράλληλα δεν μειώθηκαν τα περιστατικά έμφυλης βίας. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, παραβιαστικές συμπεριφορές. κακοποιήσεις και σεξουαλικές παρενοχλήσεις γνωστοποιούνται σχεδόν καθημερινά μέσα από ίντερνετ και ΜΜΕ. Το 2021, καταγράφηκαν τουλάχιστον 19 επίσημα θύματα γυναικοκτονιών και αμέτρητες υποθέσεις έμφυλης βίας, revenge porn, που επιτέλους άρχισαν δειλά να γίνονται αντιληπτά από την κοινωνία ως κατακριτέα για τον θύτη και όχι το θύμα, οι νοηματικές συγγένειες των οποίων είναι -ή θα έπρεπε να είναι- έκδηλες.

Το 2022, καταγράφηκε ήδη ένα περιστατικό γυναικοκτονίας στα Γιάννενα, ενώ συνεχίστηκε η έμφυλη βία και η κουλτούρα του βιασμού κάτι που αναδείχθηκε και μέσα από μια σειρά καταγγελιών: «24χρονη βιάστηκε στην Θεσσαλονίκη», «κύκλωμα μαστροπείας», «Παπάς στην Ηλιούπολη βίασε ανήλικη», «τρίτη καταγγελία για βιασμό από 16χρονο μαθητή στο Κορδελιό», «εγχώρια DIY και εμπορική ραπ σκηνή γεμάτη (παρα)βιαστές», και το βαρέλι της πατριαρχίας δεν έχει πάτο. Μέσα σε όλα αυτά, μόνη θετική συνιστώσα αποτελεί το γεγονός, πως πλέον οι θηλυκότητες βρίσκουν την δύναμη και νιώθουν άνετα να σταθούν όρθιες απέναντι στους (παρα)βιαστές τους και να τους καταγγείλουν συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην αλλαγή του βαθιά ριζωμένου σεξισμού στην ελληνική – και οχι μόνο – κοινωνία.

Η αναπαραγωγή και διαιώνιση του πατριαρχικού οικοδήματος, επηρεάζει σημαντικά και τον εργασιακό τομέα. Παρόλη την προσπάθεια που γίνεται με σκοπό την εξάλειψη κάθε έμφυλης διάκρισης και την αποτίναξη των πατριαρχικών φραγμών, παρατηρείται ακόμα και σήμερα, στους εργασιακούς χώρους ανισότητα, εκμετάλλευση και σεξισμός από μεριάς συναδέλφων, αφεντικών και κράτους. Πολλές γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν εργασία εφόσον τα κριτήρια που θέτουν οι εργοδότες πολλές φορές είναι η «ομορφιά» και γενικότερα η εξωτερική εμφάνιση και η ηλικία, πρότυπα δηλαδή που έχει δημιουργήσει δεκαετίες τώρα η πατριαρχία, φαινόμενο καλά ριζωμένο στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην περίπτωση ωστόσο που προσληφθούν, έχουν να αντιμετωπίσουν διαφοροποιήσεις στους μισθούς συγκριτικά με τους άνδρες, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, σεξιστικά σχόλια και χαρακτηρισμούς λόγω του φύλου τους, μείωση της προσπάθειάς τους σε οποιονδήποτε τομέα και εκμετάλλευση είτε από τα αφεντικά τους, είτε από τους άνδρες συναδέλφους τους. Σημαντικό γεγονός είναι και η υιοθέτηση μιας διαστρεβλωμένης γνώμης για την μητρότητα, η οποία δυστυχώς μπορεί να καθορίσει το αν μια γυναίκα θα αναλάβει μια επαγγελματική θέση ή όχι, γεγονός που οδηγεί αυτή την εντελώς προσωπική υπόθεση κάθε γυναίκας- στην οποία δεν έχει λόγω κανείς- σε πεδίο συζητήσεων, γνώμης και κατ’ επέκταση απόφασης του άνδρα αφεντικού στον εργασιακό χώρο.

Και στην περίπτωση της μητρότητας, η επίθεση που βιώνουν οι μέλλουσες μητέρες είναι τεράστια. Πολλές έχουν χάσει την θέση εργασίας τους, λόγω εγκυμοσύνης, για άλλες είναι αποτρεπτικό να κάνουν το βήμα προς την μητρότητα λόγω εργασιακής ανασφάλειας. Οι άδειες μητρότητας είναι μόλις 8 εβδομάδες πριν την γέννα και 9 μετά τον τοκετό. Αγνοούνται έτσι οι ανάγκες της κάθε γυναίκας, αλλά και η επικινδυνότητα του να δουλεύεις (αν μπορείς) μέχρι τους 7 μήνες και μετέπειτα η γρήγορη επιστροφή πίσω στην εργασία. Όλες οι θηλυκότητες της κοινωνικής βάσης, λιγότερο ή περισσότερο αντιμετωπίζουν καθημερινά την κυριαρχία του ανδρικού φύλου και τον σεξισμό, σε όλους τους εργασιακούς χώρους, με το αφήγημα που διαχέεται στην κοινωνία, να θεωρεί μια τέτοια κατάσταση κανονικότητα και «φυσική ροή των πραμάτων».

Όσο η πατριαρχία θα είναι εδώ να χτίζει και να διαιωνίζει την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο περισσότερο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις και καταπιεσεις, που μας φόρτωσε. Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας – να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 19:00 ΑΓ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΑ & ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ ΓΩΝΙΑ

Ανοιχτή πολιτική συνέλευση

κάθε Δευτέρα στις 19:00

Φεμινιστική Απεργία

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 8Η ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

Από τα μέσα του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, η μαζική είσοδος των γυναικών στην εργασία με όρους ακραίας υποτίμησης, πυροδότησε γυναικείους ταξικούς αγώνες παγκοσμίως. Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, η οποία γνώρισε άγρια καταστολή.

Το 1910 η «Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών», πρότεινε να οριστεί η 8η Μάρτη, ως ημέρα που θα τιμώνται οι γυναικείοι αγώνες, ενώ το προσεχές διάστημα πραγματοποιήθηκε μια σειρά από μαχητικές απεργίες γυναικών: Η ‘εξέγερση των 20.000’ στις βιομηχανίες ένδυσης της Νέας Υόρκης, η φωτιά της TriangleWaist και η απεργία των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης, θα αποτελούν σύμβολα μιας εποχής, η οποία στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες. Παράπλευρα με τους ταξικούς αγώνες των βιομηχανικών εργατριών, οι γυναίκες εισήλθαν δυναμικά στις επαναστάσεις της εποχής, στην Έφοδο στον Ουρανό της Παρισινής Κομμούνας και στην Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία θα πρωτοκαθιερώσει το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, ανακηρύσσοντας την 8η Μάρτη εθνική αργία.

Στα ελληνικά δεδομένα, η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία εργατριών ξέσπασε τον Απρίλη του 1892, από τις νέες υφάντριες του εργοστασίου Ρετσίνα στον Πειραιά, που διαμαρτύρονταν για τη μείωση των αμοιβών τους από την εργοδοσία. Ήταν το πρώτο παράδειγμα για τους μεγάλους ταξικούς αγώνες των καπνεργατριών στο Μεσοπόλεμο, που ολοκληρώθηκαν με τη μεγαλειώδη συμμετοχή των γυναικών στις επαναστατικές διαδικασίες της Αντίστασης και του ΔΣΕ τη δεκαετία του ’40. Με την προώθηση μύθων περί δήθεν ισότητας των δύο φύλων στο δυτικό κόσμο και την καλλιέργεια ενός φιλελεύθερου αστικού φεμινισμού, επιχειρείται η απογύμνωση της 8ης Μάρτη από τα ιστορικά και πολιτικά της νοήματα, με τις αγωνιζόμενες γυναίκες ανά τον κόσμο να στήνουν ανάχωμα στην λήθη και την υποτίμηση των ζωών τους από το σύστημα. Ως γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πέρα από την ταξική καταπίεση, βιώνουμε ταυτόχρονα εκείνη των έµφυλων διαχωρισμών, που αναπαράγεται και τροφοδοτείται από το κυρίαρχο σύστημα. Αντιλαμβανόμενες την πατριαρχία σαν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και προϋπόθεση αναπαραγωγής του, που διαχέεται στις κοινωνικές σχέσεις, είναι για μας ξεκάθαρο πως βαθύτερα στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται οι γυναίκες της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενες και οι εργάτριες, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες, οι έγκλειστες και όσες ζουν και δραστηριοποιούνται στο «περιθώριο». Καθώς ο καπιταλισμός τρέφει την πατριαρχία, χρησιμοποιώντας την ως ένα ακόμα εργαλείο επιβολής πάνω στις ζωές μας, πάνω στα σώματα μας, για όλες εμάς, οι αγώνες για τη γυναικεία απελευθέρωση, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, χαράσσουν μια διαδρομή αντίστασης στην καταπίεση και τους διαχωρισμούς που απορρέουν από τις εξουσιαστικές και πατριαρχικές σχέσεις και λειτουργούν εν τέλει διαιρετικά για την εργατική τάξη.

Η γυναικεία εργασία, πέρα από την υποτίμηση που υφίσταται λόγω της τάξης, υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο λόγω του φύλου, καθώς η γυναίκα στον καπιταλισμό είναι υπεύθυνη για την κοινωνική αναπαραγωγή, τη συντήρηση του θεσμού της οικογένειας, ως παραγωγικής μονάδας. Υπό αυτή την έννοια, η ανεύρεση δουλειάς είναι πολύ πιο δύσκολη για τις γυναίκες (απόδειξη αυτού αποτελεί το συντριπτικά υψηλό ποσοστό γυναικών μεταξύ των ανέργων), ενώ πολύ μεγαλύτερο είναι το ποσοστό της ελαστικής και «μαύρης» γυναικείας εργασίας. Ακόμα και όταν βρεθεί η θέση αυτή, η διατήρησή της απαιτεί συνεχή υπερπροσπάθεια για να επιβεβαιώσουμε δεξιότητες που αντικειμενικά υπάρχουν, ενώ οι αμοιβές μας είναι χαμηλότερες από τις αντίστοιχες των ανδρών. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες και οι απολαβές του μόχθου μας δεν επιτρέπουν στις περισσότερες από εμάς να λειτουργήσουμε με ορούς αυτοδιάθεσης και ειλικρινούς προγραμματισμού για τις ζωές μας. Κι αυτό, γιατί το αφεντικό μας πρέπει να γνωρίζει λεπτομερώς τον οικογενειακό μας προγραμματισμό, αποφασίζοντας αν είμαστε ασύμφορες για την επιχείρηση. Επιπλέον, ο κοινωνικός ρόλος της μητέρας-εργαζόμενης στην καπιταλιστική και πατριαρχική κοινωνία, δημιουργεί πολλαπλά βάρη για τις σύγχρονες γυναίκες, καθώς μόνο η ανατροφή των παιδιών αποτελεί full-time απασχόληση. Ή θα μείνουμε λοιπόν στο σπίτι και οικονομικά θα είμαστε εξαρτημένες από τον σύζυγο, τον σύντροφο, τον πατέρα, ή θα «ευχαριστούμε» κάποιο αφεντικό, που παρά την ταξική-έμφυλη-μητρική ταυτότητά μας, μας δίνει ψίχουλα τα οποία διοχετεύονται στην ανάθεση φύλαξης των παιδιών μας σε τρίτους, καθώς το ζήτημα της φύλαξης των παιδιών κατά τις ώρες εργασίας μας και της οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα τους αποτελεί διαχρονικά μελανό σημείο της «κρατικής πρόνοιας».

Το πρόβλημα οξύνθηκε ακόμη περισσότερο στην πανδημία, με το κλείσιμο των σχολείων και την εντατικοποίηση του ωραρίου εργασίας μας, οπότε πλήθος παιδιών παρέμεινε χωρίς επιτήρηση στο σπίτι. Η ταξική αναδιάρθρωση που επέβαλλε η πανδημία, συντελείται -όπως πάντα άλλωστε- με όρο την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας, με το νόμο Χατζηδάκη να αποτελεί το εγχώριο παράδειγμα, που νομιμοποιεί τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις απλήρωτες υπερωρίες και την επίθεση σε εργασιακά μας κεκτημένα, τις απεργίες, το 8ωρο. Παράλληλα, οι εκδηλώσεις του σεξισμού στους εργασιακούς μας χώρους εμφανίζονται κάθε μέρα σε εργοστάσια, γραφεία και κλινικές, με όρους σωματικής επιβολής και σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Κάποιες φορές από συναδέλφους, οι οποίοι στηρίζοντας τα πατριαρχικά αφηγήματα υπεροχής, διαιρούν την τάξη μας και εφήμερα νιώθουν «δυνατοί στη θέση των δυνατών» χωρίς να αντιλαμβάνονται τον αποπροσανατολισμό που τους κερνάει το κεφάλαιο για να παραμείνουν «από κάτω». Οι περισσότερες, ωστόσο, παρενοχλήσεις προέρχονται από τους εργοδότες. Οι ισχυροί της υπόθεσης, θεωρούν πως η επισφάλεια των καιρών και η ανάγκη για δουλειά, θα εξασφαλίσουν την σιωπή των εργαζομένων, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε ένα μεροκάματο να χαθεί. Ο νόμος-έκτρωμα Χατζηδάκη, ο οποίος σε άρθρο του υποδεικνύει τον εργοδότη ως «αρχή» διαχείρισης παραβιαστικών συμπεριφορών και έμφυλων διακρίσεων σε χώρους δουλειάς, κανονικοποιεί και αποσιωπά τα περιστατικά. Για τις εργαζόμενες/εργάτριες γίνεται, έτσι, ακόμα δυσκολότερο να προβούν σε καταγγελία. Κι αυτό, γιατί τις υποθέσεις τις διερευνά το αφεντικό που παραβιάζει. Το αφεντικό που δεν θέλει να δυσφημιστεί η επιχείρησή του. Το αφεντικό που απολύει. Η καταγγελία στην ΕΛΑΣ από την άλλη, συνοδεύεται από αδιαφορία, ξέπλυμα και συστηματικό εκφοβισμό των καταγγελουσών, λειτουργώντας πάντα στο πλευρό του κακοποιητή ως υπερασπιστές του κεφαλαίου.

Όσο η δομική κρίση του συστήματος προχωρά, η ακρίβεια σαρώνει και η έμφυλη βία γίνεται μάστιγα, οι γυναίκες της τάξης μας, καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την επισφάλεια και τη βαρβαρότητα, να παλέψουμε σε πολλαπλά πεδία για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Την ίδια στιγμή, καλούμαστε να πάρουμε θέσεις μάχης απέναντι στον εξελισσόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και στις μιλιταριστικές ονειρώξεις της ντόπιας πολεμοκάπηλης ελίτ, οι οποίες θα επιφέρουν άμεσες επιπτώσεις στο κοινωνικό πεδίο, ενισχύοντας, υπό την απειλή του πολέμου, τις πατροπαράδοτες υπερσυντηρητικές αξίες: το ρόλο της γυναίκας ως μηχανής αναπαραγωγής του έθνους και της οικογένειας. Όλες εμείς, ξέρουμε καλά πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από νομοσχέδια, κυβερνητικές παρεμβάσεις, καθιερώσεις παγκόσμιων ημερών, συγκροτήσεις εθνικών επιτροπών και στρατηγικών «πλάνων». Μόνο μέσα από τη μαχητική, συλλογική φεμινιστική δράση, την οργάνωση και τον αγώνα στους χώρους εργασίας, αλλά και όπου δραστηριοποιούμαστε στην κοινωνική σφαίρα, μπορούμε να τσακίσουμε τις έμφυλες καταπιέσεις, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον με τους όρους που επιθυμούμε. Μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες, που πάνε χέρι-χέρι με τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο σύστημα που γεννά και θρέφει το σεξισμό. Στο δρόμο του αγώνα, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ- ΣΧΟΛΕΙΑ- ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ

ΑΘΗΝΑ, ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 13.00/ καλούμε στην συγκέντρωση/ πορεία στις 18.00

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 13.00/ καλούμε στην συγκέντρωση/ πορεία στις 19.00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστριών)

8 ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

«H θέση μας στην ανθρωπότητα ως γυναίκες δεν πρέπει να αποκτάται με ικεσίες αλλά με αγώνα.»

Louise Michel

Η 8η Μάρτη, από ιστορική σκοπιά, καθιερώθηκε το 1910 μετά από μια σειρά γυναικείων συλλογικών και ριζοσπαστικών αγώνων. Οι διεκδικήσεις των εργατριών γυναικών, ντόπιων και μεταναστριών, που έλαβαν χώρας στις ΗΠΑ, κυρίως στα κλωστοϋφαντουργεία και τα εργοστάσια της Νέας Υόρκης, οδήγησαν σε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις και απεργίες. Οι ασυμβίβαστες εκείνες γυναίκες οργανώθηκαν, διεκδίκησαν, συγκρούστηκαν. Πάλεψαν, για να απαλλαχθούν από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίες, τα εξαντλητικά ωράρια και τους πενιχρούς μισθούς που λάμβαναν. Πάλεψαν για την απελευθέρωση από τις καταπιέσεις και τους παραδοσιακούς ρόλους που τους είχαν αποδοθεί. Όλοι αυτοί οι αγώνες δεν πήγαν χαμένοι, αφού η ημέρα αυτή αποτελεί σημείο τομής για την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Τι έχει καθιερωθεί, όμως, καθεστωτικά να είναι σήμερα η 8η Μάρτη; Το καπιταλιστικό σύστημα έχει επιδοθεί στην απονοηματοδότηση των κοινωνικών κινημάτων και εξεγέρσεων. Πρόκειται για μια συνήθη πρακτική που στοχεύει στην αφομοίωση κάθε μορφής αντίστασης και εναντίωσης στην εξουσία, ώσπου αυτές να καταλήξουν ουσιαστικά ακίνδυνες για την κυριαρχία του. Συνεπώς, δε μας προκαλεί καθόλου εντύπωση το γεγονός ότι η μέρα αυτή καθιερώθηκε απλά ως «γιορτή της γυναίκας». Πρόκειται για μια ποταπή προσπάθεια απόδοσης θεσμικής διάστασης στους αγώνες των γυναικών και απονεύρωσης οποιονδήποτε ταξικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους.

Όχι λοιπόν, η 8η Μάρτη δεν είναι για μας η γιορτή της γυναίκας, δηλαδή μια γιορτή κατά την οποία η γυναίκα επιβραβεύεται για τον ρόλο της ως καλή σύζυγος, μάνα και νοικοκυρά. Δεν είναι μια γιορτή, για να αναδειχθούν τα καπιταλιστικά πρότυπα ομορφιάς. Ούτε μια ακόμη γιορτή του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης στα πλαίσια της οποίας ανθοδέσμες και κάρτες αποστέλλονται σε όλες τις «κυρίες».

Η 8η Μάρτη αποτελεί ιστορικό κεκτημένο των γυναικών της τάξης μας, μέρα αντίστασης και αγώνα που αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για όλα τα θύματα της έμφυλης βίας, για όλες τις κακοποιημένες θηλυκότητες που βρήκαν την τόλμη να μιλήσουν, για κάθε εργαζόμενη που ενώ εξοντώνεται καθημερινά στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει και μια ψυχική εξόντωση, αυτή της διαρκούς υποτίμησης από τους άρρενες-συνεργάτες ή αφεντικά της, για κάθε φυλακισμένη αγωνίστρια που τιμωρείται για τα ιδεώδη και την κοινωνικοπολιτική της δράση, για κάθε μετανάστρια και έγκλειστη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες παλεύουν να απαλλαγούν από κάθε μορφή καταπίεσης. Αποτελεί έμπνευση για όλες όσες αγωνίζονται ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας, αλλά και κάθε άλλης εξουσίας.

Η πατριαρχία ως πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος

Ο ρόλος του κράτους στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων υποτιμάται εσφαλμένα, διότι στην περίπτωση της έμφυλης βίας, το πρόβλημα παρουσιαζόμενο ως απομονωμένη μορφή καταπίεσης, “σύμπτωμα των καιρών”, μετατοπίζεται μεταξύ των υποκειμένων άνδρας-γυναίκα/εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος και δεν αντιμετωπίζεται ως απορρέον φαινόμενο της σύμπραξης κράτους-κεφαλαίου. Αποκρύπτεται δηλαδή, για άλλη μια φορά, πως όσο υπάρχει καπιταλισμός, κάθε σχέση εξουσίας θα επιστρατεύεται με την καθοριστική συμβολή του κράτους, προς όφελος του κεφαλαίου. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πατριαρχική βία ανέκαθεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατακερματισμού της κοινωνικής βάσης, με απώτερο σκοπό την υποδούλωσή της.

Στην Ελλάδα του 2021 είδαμε να εφαρμόζεται ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο συντήρησης και προώθησης της έμφυλης βίας με πρωταγωνιστές: Κράτος, ΜΜΕ, αστική δικαιοσύνη, εκκλησία. Το τέρας της πατριαρχίας καθοδηγούμενο από τους προαναφερθέντες πυλώνες εξουσίας έχει φτάσει στο ζενίθ του. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Από τα αυξημένα ποσοστά καταγγελιών για κακοποιητικές συμπεριφορές, ειδικά κατά την περίοδο της καραντίνας, μέχρι τις 18 γυναικοκτονίες, τις αμέτρητες καταγγελίες βιασμών, τις επιθέσεις σε τρανς άτομα, τα κυκλώματα trafficking, την αποκάλυψη δικτύων μαστροπείας, η κοινωνία κατατρύχεται από την πατριαρχική βία. Ταυτόχρονα οι “ηθικοί αυτουργοί” αυτής της συνθήκης καμουφλάρονται πολύ καλά και φτάνουν στο σημείο να εμπαίζουν ευθαρσώς την κοινωνία αυτοπροβάλλοντας τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές της ισότητας των δυο φύλων.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση μιλάει για βήμα στην ισότητα των φύλων ψηφίζει το νόμο της συνεπιμέλειας, δίνοντας βαθιά συντηρητική κατεύθυνση στο ελληνικό οικογενειακό δίκαιο και εγκλωβίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Την ίδια στιγμή που νομοθέτες και δικαστές παίρνουν τον ρόλο του προστάτη των γυναικών, βιαστές και κακοποιητές αθωώνονται ή δέχονται ελαφρές ποινές, ενώ τα θύματα καλούνται να αποδείξουν ενώπιον δικαστηρίου την αθωότητα τους, επανατραυματίζοντας τους εαυτούς τους. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα στατιστικά έμφυλης βίας, σπεύδουν να στηρίξουν τον διορισμένο από τη δική τους κυβέρνηση, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη που κατηγορείται για παιδοβιασμό και κύκλωμα παιδεραστίας. Και όταν το κράτος δυσκολεύεται, επιστρατεύει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Δεν είναι τυχαίο το συντηρητικό και σκοταδιστικό αφήγημα της εκκλησίας σχετικά με τις αμβλώσεις αλλά και εν γένει με το ζήτημα του ελέγχου της αναπαραγωγής. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν θεσμό που στους κόλπους του έχει «ιερείς» που ασελγούν σε βάρος μικρών παιδιών, από μια θρησκεία στην οποία η υποτίμηση του γυναικείου φύλου έχει «θεόπνευστη» προέλευση. Η αστυνομία από την άλλη, με τα ένστολα καθάρματά της, πολλές φορές εμπλέκεται σε σκάνδαλα (βιασμός 19χρονης και trafficking στην Ηλιούπολη), άλλες φορές αδιαφορεί για τις καταγγελίες (βιασμός καθαρίστριας στα Πετράλωνα) και άλλες φορές, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα του συνδικαλιστή μπάτσου Σταύρου Μπαλάσκα, δίνει δημοσίως δωρεάν συμβουλές σε επίδοξους γυναικοκτόνους.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που επιβεβαιώνει την αγαστή συνεργασία οικονομικών ελίτ, αστυνομίας, δικαστικών αρχών και ΜΜΕ, αποτελεί η υπόθεση της 24χρονης Γεωργίας, η οποία έπεσε θύμα νάρκωσης και ομαδικού βιασμού σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης από κάτι λακέδες του μαφιόζικου υποκόσμου της πόλης, που εκμεταλλευόμενοι το αντρικό και ταξικό τους προνόμιο θεώρησαν πως με τη φήμη και τα λεφτά τους μπορούν να «εξαγοράσουν» μέχρι και το γυναικείο σώμα. Γιατί τα συγκεκριμένα αποβράσματα, όλοι τους εκπρόσωποι του ντόπιου κεφαλαίου, ήξεραν πως καμιά αστική «δικαιοσύνη» δεν αποζητά την τιμωρία τους. Ήξεραν ότι μπορούν να βρουν, και όντως βρήκαν, συγκάλυψη από την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της. Άλλωστε, αποτελούν γόνους αστικών τζακιών που προορίζονται να κληρονομήσουν ηγετικές θέσεις σε επιχειρήσεις, δημόσια διοίκηση και υπουργεία. Προφανώς και στη θεώρησή μας η έμφυλη βία παρατηρείται σε όλο το κοινωνικό σώμα ανεξαρτήτως της ταξικής θέσης του θύτη, αλλά το συγκεκριμένο παράδειγμα μαρτυρά γιατί ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, όπως και ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, πρέπει να εκκινεί από ταξική θέση.

Στον δρόμο, σε σχολεία και σχολές, στη δουλειά, ποτέ καμία μόνη

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της πατριαρχίας σε κάθε έκφανση της ζωής των γυναικών.

Η σεξουαλική παρενόχληση στον δημόσιο χώρο και λόγο έχει γίνει για όλες τις γυναίκες καθημερινότητα: στον δρόμο, στο λεωφορείο, στις πλατείες, με σφυρίγματα και χειρονομίες, με ρητορικές που εξηγούν πως το θύμα «τα ήθελε και τα έπαθε», επειδή είχε προκλητικό ντύσιμο και με «συμβουλές» για το πώς να είναι προσεκτικές για το πού και πώς κυκλοφορούνε οι γυναίκες.

Το σχολείο, αποτελεί μια πρώτη βαθμίδα κοινωνικοποίησης του ατόμου, αλλά συγχρόνως και μια πρώτη βαθμίδα διάχυσης των πατριαρχικών στερεοτύπων. Πρόκειται για ένα πεδίο όπου ένα άτομο μπορεί να έρθει για πρώτη φορά αντιμέτωπο με σεξιστικά σχόλια και παραβιαστικές συμπεριφορές. Και αυτό σήμερα αποτυπώνεται στο πρόσφατο περιστατικό των καταγγελιών μαθητριών για σεξουαλική παρενόχληση, σε βάρος δύο καθηγητών του 3ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης. Προφανώς και οι κινήσεις της κυβέρνησης έχουν προλειάνει το έδαφος που θα λάβουν χώρα τέτοια περιστατικά, με την Υπουργό Παιδείας Ν. Κεραμέως να δίνει έγκριση για ένταξη Προγεννητικής Αγωγής στα σχολεία, με βίντεο προερχόμενα από κύκλους ρατσιστικών, ακροδεξιών, παραθρησκευτικών οργανώσεων και με περιεχόμενο άκρως σκοταδιστικό και αντι-επιστημονικό. Αυτό συνεχίζεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στο πανεπιστήμιο, σε αυτήν την «δημοκρατική» μήτρα παραγωγής γνώσης, όπου κοινωνικά “καταξιωμένοι” καθηγητές, υπό τη θέση του πανίσχυρου ακαδημαϊκού εκμεταλλεύονται τις φοιτήτριες τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο καθηγητής Μαιευτικής του ΔΙΠΑΕ που κατηγορείται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε βάρος φοιτητριών και ο καθηγητής της ΑΣΣΟΕ που παρόλο που κατηγορείται για παιδεραστία, μένει ανενόχλητος στη θέση του, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Στην εργασία, ο σεξισμός εκφράζεται με τους πιο υλικούς όρους. Ξεκινάει από την μισθολογική ανισότητα που είναι απολύτως διαδεδομένη πρακτική και συνεχίζει με την ταυτόχρονη υποχρέωση της γυναίκας να ανταπεξέλθει τόσο στις δύσκολες συνθήκες στο χώρο εργασίας, όσο και στο νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών στο σπίτι. Όσον αφορά τις εργαζόμενες μέλλουσες μητέρες, η πιθανότητα εγκυμοσύνης αποτελεί αιτία μη πρόσληψης, ενώ συχνοί είναι και οι εξαναγκασμοί σε υπογραφή συμβάσεων ή συμφωνητικών που ορίζουν ότι σε περίπτωση εγκυμοσύνης η σύμβαση λύνεται αυτοδικαίως. Αποκορύφωμα της βίας που αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλές εργαζόμενες αποτελούν οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από συναδέλφους, προϊστάμενους και αφεντικά.

Ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία, τον σεξισμό και την ομοφοβία είναι άμεσα συνυφασμένος με τον αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Η γυναικεία χειραφέτηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την οργάνωση και τη συλλογικοποίηση των καταπιεσμένων υποκειμένων. Όλες οι κολασμένες αυτής της γης πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να σταθούν αλληλέγγυες η μία δίπλα στην άλλη και να υψώσουν το ανάστημα τους ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και το σύστημα που τις γεννά. Εμείς σαν αναρχικές και αναρχικοί οφείλουμε να στηρίξουμε αυτούς τους αγώνες και να δώσουμε τη δική μας μάχη για την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας. Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ώστε πάνω στα συντρίμμια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 8/3, 19:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)

Δεν προσφέρεται για μικροπολιτικές σκοπιμότητες η Μέρα της Γυναίκας

Τρίτη 8 Μάρτη: συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο, 1μμ στο Άγ. Βενιζέλου – Πανελλαδική στάση εργασίας ΑΔΕΔΥ 12-2μμ

Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται από ομοσπονδίες, σωματεία και γυναικείες οργανώσεις- συλλογικότητες

Η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας δεν προσφέρεται για μικροπολιτικές σκοπιμότητες όπως αυτές που οδήγησαν το ΔΣ της Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης να αποφασίσει την αποχή από τις σχετικές κινητοποιήσεις. Παρά το γεγονός ότι η ΑΔΕΔΥ έχει προκηρύξει στάση εργασίας για το θέμα 12 με 2μμ, απορρίφτηκε η πρότασή μας για τη συμμετοχή στην συγκέντρωση που οργανώνουν ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ, αλλά και σε όλες τις κινητοποιήσεις που θα γίνουν το απόγευμα από γυναικείες-φεμινιστικές κινήσεις, καθώς ψηφίστηκε μόνο από την Αντεπίθεση. Το ΠΑΜΕ πρότεινε αντιπαραθετικά τη συμμετοχή στην πρωτοβουλία της ΟΓΕ το απόγευμα, ενώ απέρριψαν κάθε δράση ΔΑΚΕ, ΠΕΚ, αλλά και ΣΥΝΕΚ, παρά το γεγονός ότι στην ιστοσελίδα τους υπάρχει ανακοίνωση για τη σημασία της 8^ης Μάρτη και την ανάγκη να στηριχτεί στην …Αθήνα η στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ. Η κοινή δράση και ο συντονισμός ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ απορρίπτεται εκ των προτέρων και για κάθε ζήτημα…

Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις έχει σαν αφετηρία την σταθερή αντίθεση σε οπισθοδρομικές ανισότητες, παρωχημένες καταπιεστικές αντιλήψεις αλλά και βάρβαρες συμπεριφορές έμφυλης βίας. Υπάρχει όμως και μια ελπιδοφόρα και μαχητική δράση και διεκδίκηση στις μέρες από την οποία το εκπαιδευτικό κίνημα δεν μπορεί να λείπει.

Το κάλεσμα που προτάθηκε στο ΔΣ για τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι το εξής:

Η 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στη μνήμη του ηρωικού αγώνα των εργατριών στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης το 1857, έχει καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως μέρα- σύμβολο για τους αγώνες των γυναικών που διεκδικούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής, που παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Το αγωνιστικό της μήνυμα φωτίζει στις σύγχρονες συνθήκες την κοινή μας πάλη για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνική δράση.

Η φετινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας βρίσκει τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις φοιτήτριες, όλο το λαό μας αντιμέτωπους με την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα που γέννησε η κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας και η εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο και μαζί με όλα τα παραπάνω με την αύξηση των περιστατικών βίας απέναντι στις γυναίκες.

Τα πολυάριθμα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, οι γυναικοκτονίες, η σεξιστική βία, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις από εργοδότες και ιεραρχικά ανώτερους, φανερώνουν την υποτίμηση των γυναικών αλλά και το ρόλο που τους επιφυλάσσει το σύστημα στο οποίο ζούμε και δουλεύουμε, ώστε να κερδίζει διπλά από την εκμετάλλευση και την καταπίεση των γυναικών.

Στηρίζουμε τους γονείς των θυμάτων από τις γυναικοκτονίες, στηρίζουμε τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν και να αποκαλύψουν νέα ή παλιότερα περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Η καταπίεση που υφίστανται εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο, με παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η στέρηση της εκπαίδευσης, ο εξαναγκασμός σε σκληρή -χαμηλότερα ή καθόλου αμειβόμενη- εργασία, η έλλειψη φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, η βία, η σωματεμπορία, οι βιασμοί ακόμα και η αφαίρεση της ζωής, η ενδοοικογενειακή βία, σηματοδοτούν τις συνθήκες ζωής των γυναικών και τον «πολιτισμό» της κοινωνικής μας οργάνωσης.

Η εργασιακή επισφάλεια και ιδιαίτερα των γυναικών οξύνεται, με την ανεργία να πλήττει περισσότερο αυτές, ενώ η τηλεεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας συνθήκες διαρκούς καταπίεσης. Οι εργαζόμενες μητέρες ή εγκυμονούσες δεν είχαν και δεν έχουν καμία προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις. Οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης, όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους είναι σε ακόμα δυσμενέστερη θέση. Στον “αόρατο” χώρο του σπιτιού οι γυναίκες συνεχίζουν να καλύπτουν όλες τις ανάγκες για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει δημόσια κοινωνική στήριξη και πρόνοια .

Στην εκπαίδευση το καθεστώς της ελαστικής εργασίας των συμβασιούχων (αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών) δεν αναγνωρίζει ουσιαστικά δικαιώματα των γυναικών. Αν η ανάγκη κάλυψης όλων των κενών με μόνιμους διορισμούς και σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους με ίσα δικαιώματα είναι άμεσο και επιτακτικό αίτημα, οι κατάφωρες αδικίες και διακρίσεις σε βάρος των αναπληρωτών, και ιδιαίτερα των γυναικών, είναι ντροπή για την εκπαιδευτική κοινότητα.

Διεκδικούμε ίσα δικαιώματα για όλους/ες. Εξίσωση των αδειών διευκόλυνσης μητρότητας για όλες τις γυναίκες. Να δοθεί επιτέλους και στις αναπληρώτριες/τες χωρίς κωλυσιεργίες η άδεια ανατροφής, όπως ακριβώς προβλέπεται για όλους τους μόνιμους εκπαιδευτικούς, χωρίς «εκπτώσεις» και άλλες καθυστερήσεις.

Να εφαρμόσει το ΥΠΑΙΘ την απόφαση του ΣτΕ και να εκδώσει ΑΜΕΣΑ διευκρινιστική εγκύκλιο για τις άδειες ανατροφής των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών που να ευθυγραμμίζεται με το νομικό πλαίσιο που ισχύει για τις άδειες ανατροφής όλων των μονίμων εκπαιδευτικών.

Μειωμένο ωράριο εργασίας για γονείς με παιδιά ΑΜΕΑ, χωρίς περικοπές των αποδοχών τους. Άδειες ασθένειας τέκνου για όλους τους αναπληρωτές \τριες χωρίς καμία περικοπή των αποδοχών τους

Δίνουμε καθημερινά τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό, καλλιεργούμε τις αξίες της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης των ανθρώπων ανεξάρτητα από φύλο, εθνικότητα, κοινωνική τάξη. Ενάντια στη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση, που έχουν θύματά τους κυρίως τις γυναίκες·

Παλεύουμε για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης που είναι η αιτία για κάθε είδους διακρίσεων, καθώς και για τη βελτίωση της θέσης των γυναικών ενάντια σε σεξιστικές, βίαιες και προσβλητικές συμπεριφορές.

Οργανώνουμε και φέτος την απεργιακή 8 Μάρτη. Στηριζόμαστε στους αγώνες που ξεδίπλωσαν και ξεδιπλώνουν οι εργάτες της Υγείας, οι εργάτες στην COSCO στην e–food. Στηρίζουμε τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ οι οποίοι απολύονται και εκδιώκονται από τους οικισμούς που μένουν με τις οι οικογένειές τους κοντά στο εργοστάσιο. Μαζί οργανώνουμε την απεργία στις 8 Μάρτη για να απαιτήσουμε την τιμωρία των βιαστών και των δολοφόνων των γυναικών, ίση αμοιβή με αυξήσεις στους μισθούς και ΣΣΕ σε όλους τους χώρους, ενίσχυση των νοσοκομείων, παιδικούς σταθμούς και κοινωνικές παροχές στους χώρους δουλειάς και στους Δήμους.

Διεκδικούμε :

Ίσα δικαιώματα για όλες/ους. Πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα
Δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Αποφασιστική ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης Υγείας. Πλήρη δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
Άδεια κύησης, τοκετού, λοχείας, μητρότητας με πλήρεις αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης.
Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (γηροκομεία, παιδικοί σταθμοί, πρωτοβάθμια περίθαλψη), ώστε να απαλλαγούν οι γυναίκες από υπηρεσίες οι οποίες πρέπει να παρέχονται από το κράτος.
Ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με βάση τα αιτήματα του υγειονομικού κινήματος (προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας). Ασφαλή μεταφορά των εργαζομένων με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με πύκνωση των δρομολογίων.
Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, προστασίας του γυναικείου οργανισμού, της μητρότητας. Να στελεχωθούν άμεσα οι αρμόδιες ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους και να διενεργηθούν έλεγχοι σε όλους τους χώρους δουλειάς.
Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία σε κάθε νομό ιατροδικαστικών κέντρων και δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών για την πρόληψη του φαινομένου της βίας και για τη στήριξη των θυμάτων της έμφυλης βίας.
Καμιά γυναίκα μόνη! Καμία ανοχή στην παρενόχληση, στη βία και στην αυθαιρεσία στους εργασιακούς χώρους. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης στους εργασιακούς χώρους. Παραδειγματική τιμωρία των ενόχων χωρίς συγκαλύψεις.
Πλήρη δικαιώματα των μεταναστών και μεταναστριών στη μετακίνηση, στο άσυλο, σε στέγη, υγεία, παιδεία, εργασία. Προστασία των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων.

Τιμούμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Ø Συμμετέχουμε στο απεργιακό συλλαλητήριο την Τρίτη 8 Μάρτη, 1μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου, στα πλαίσια και της πανελλαδικής στάσης εργασίας της ΑΔΕΔΥ, από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τη λήξη του ωραρίου.

Ø Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται από ομοσπονδίες, σωματεία και γυναικείες οργανώσεις- συλλογικότητες. Στηρίζουμε τη συγκέντρωση στο άγαλμα του Βενιζέλου στις 7μμ

Αγωνιστική Παρέμβαση Α΄ΕΛΜΕ

8 ΜΑΡΤΙΟΥ | 19:00 | ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Να γκρεμίσουμε την πατριαρχία και το σύστημα που την γεννά!

Να διαλύσουμε το σύστημα και τους θεσμούς που δημιουργούν και συγκαλύπτουν έμφυλες και κοινωνικές ανισότητες, παραβιαστικές συμπεριφορές, γυναικοκτονίες, βιασμούς και κυκλώματα trafficking.

Να δημιουργήσουμε ενα κόσμο που θα νιώθουμε ασφαλείς και ελεύθερες στην εργασία, στο σχολείο και στον δρόμο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ!

ΑΝ.ΟΜΑ
(κατάληψη Σ22)

8η ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Σημαντική τομή για την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως ημέρα της γυναίκας, αποτελούν οι ριζοσπαστικοί και αιματηροί αγώνες που έδωσαν εργάτριες -κατά κύριο λόγο μετανάστριες- σε εργοστάσια και βιομηχανίες στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου αιώνα. Διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ισότητα ως προς την αμοιβή τους, αλλά και αμφισβητώντας τους παραδοσιακούς ρόλους που τους επιβάλλονταν λόγω του φύλου τους, συγκρούστηκαν τόσο με τα αφεντικά όσο και με τις δυνάμεις καταστολής.

Παρόλες τις προσπάθειες της κυριαρχίας να αποχαρακτηρίσει την συγκεκριμένη μέρα, αποκόπτοντας την από τις ρίζες της και υποβαθμίζοντάς την σε «γιορτή της γυναίκας», η 8η Μάρτη ως μέρα αντίστασης και αγώνα είναι πιο επίκαιρη και αναγκαία από ποτέ. Οι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά κρατούν ακόμα ανοιχτό τον δρόμο για την γυναικεία χειραφέτηση και τη συντριβή του κόσμου της εξουσίας, δημιουργώντας αναχώματα στην ολοένα και εντονότερη επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, φωνάζοντας ότι οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί και οι παρενοχλήσεις δεν θα γίνουν κανονικότητα, ότι δεν θα συνηθίσουμε τον θάνατο και τον εξευτελισμό.

Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, όσο το εξουσιαστικό κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα γαλουχεί, οπλίζει και ξεπλένει γυναικοκτόνους, βιαστές και παιδοβιαστές. Μοιάζει σαν τα αδιέξοδα μίας ολόκληρης κοινωνίας να τα κουβαλούν οι γυναίκες με τα σώματά τους. Καθώς οι εγγενείς αντιφάσεις του συστήματος αναδύονται με σφοδρότητα και ο κοινωνικός κανιβαλισμός θεριεύει, μετράμε πάνω από 20 γυναικοκτονίες, ενώ αμέτρητες φαντάζουν οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς και σωματική κακοποίηση.

Μπάτσοι – Μ.Μ.Ε. – Κράτος & θεσμοί, όλοι μαζί ξεπλένουνε τον κάθε βιαστή: Όταν ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. κατηγορείται για παιδεραστία και το εκπαιδευτικό ίδρυμα αποσιωπά το γεγονός μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση∙ όταν καθηγητής των Τ.Ε.Ι. συνεχίζει να διδάσκει, ενώ κατηγορείται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε βάρος φοιτητριών, δωροδοκώντας με βαθμούς όσες κατέθεταν δικαστικά υπέρ του∙ όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου κατηγορείται για παιδοβιασμούς και κύκλωμα παιδεραστίας και η κατ’ οίκων έρευνα αργεί μία εβδομάδα∙ όταν γόνοι αστικών οικογενειών, μεγαλοεπιχειρηματίες και άνθρωποι της νύχτας -με προσβάσεις και επιρροή στην αστυνομία και στις δικαστικές αρχές- ναρκώνουν και βιάζουν ομαδικά μία 24χρονη και συνεχίζουν ατάραχοι τις επαγγελματικές δραστηριότητες τους, γίνεται εμφανές ότι καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να υπάρξει στην αστική δικαιοσύνη, καμία αυταπάτη ότι η έμφυλη βία μπορεί να λειανθεί εντός του συστήματος που την θρέφει και την καλλιεργεί.

Η πατριαρχία είναι εξουσία και η εξουσία είναι συστημική βία. Διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά πεδία και αποσιωπάται για όσες καταπνίγεται η φωνή τους λόγω του περιθωρίου που η κυριαρχία τους επιβάλλει. Πρόσφυγες, μετανάστριες και φυλακισμένες -της γης οι κολασμένες-, στοιβαγμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σωφρονιστικά ιδρύματα, υφίστανται τις πιο βάναυσες και εξευτελιστικές συμπεριφορές, βιάζονται και κακοποιούνται χωρίς κανείς να το μαθαίνει, χωρίς οι κραυγές τους να διαπερνούν τα ψηλά τείχη.

Σχολεία, κράτος και εκκλησία όλα αναπαράγουν την πατριαρχία. Παραβιαστικές συμπεριφορές, σεξιστικά σχόλια και έμφυλες διακρίσεις αποτελούν καθημερινότητα και μέσα στις σχολικές κοινότητες. Οι καθηγητές -εκμεταλλευόμενοι την θέση ισχύος τους- δεν διστάζουν να απλώσουν χέρι σε ανήλικες, να σχολιάσουν την σεξουαλικότητα τους, να γίνουν παραβιαστικοί, ενώ παπάδες και λοιπά καθάρματα ασελγούν σε ανήλικες/ους.

Η οργάνωση των από τα κάτω και ο αγώνας απέναντι στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου είναι μονόδρομος. Καμία διαμαρτυρία που δεν επιλέγει να βγει στον δρόμο του αγώνα δεν αρκεί. Ο δρόμος για την εξάλειψη της έμφυλης βίας περνάει μέσα από τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση, έναν αγώνα συνολικό ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και κάθε μορφή εξουσίας. Καμία μόνη. Στεκόμαστε αλληλέγγυες η μία δίπλα στην άλλη, χέρι με χέρι και αγωνιζόμαστε για την εξάλειψη της έμφυλης καταπίεσης και όλων των μορφών εξουσίας. Αγωνιζόμαστε μέχρι να καταστρέψουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και φωνάζουμε μαζί με τις αδερφές μας σε όλο τον κόσμο ότι καμιά δολοφονία και καμία κακοποίηση δε θα μείνει αναπάντητη! Η συλλογική μας φωνή μπορεί να σπάσει όλα τα δεσμά και να ρίξει όλα τα τείχη. Μέχρι να κάνουμε τη φλόγα, φωτιά και να κάψουμε συθέμελα το σάπιο εξουσιαστικό πατριαρχικό σύστημα. Μέχρι να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα χωρά μέσα του όλους τους κόσμους.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ελεύθερες Γυναίκες, Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο” – Α.Π.Ο.-Ο.Σ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αθήνα: Πλ. Κλαυθμώνος

-Απεργιακή Συγκέντρωση και πορεία, 13.00

-Διαδήλωση, 18.00

Θεσσαλονίκη: Πορεία, 18.00, Καμάρα

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία/ Αναρχική Πολιτική Οργάνωση- Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

8η Μάρτη: Ημέρα Αντίστασης και Αγώνα

//ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

“Κατι μέρες σαν κι αυτές, δήθεν γιορτινές

ξυπνάνε στο κεφάλι μου εικόνες με φωτιές”

“Γυναίκες που ‘χαν μέσα τους την δίψα για ζωή, και τη λόξα εκείνου που γι’αυτή θ’ αγωνιστεί, τώρα εσείς θριαμβευτικά ρίχνετε στην πυρά, ό,τι είχε διασωθεί απ’ αυτή την πυρκαγιά”

Η 8η Μάρτη δεν είναι απλά η «γιορτή τη γυναίκας», όπως οι αφηγήσεις της κυριαρχίας θέλουν να παρουσιάζουν και να εξυμνούν, αποχαρακτηρίζοντας και υποβαθμίζοντάς την. Στις αρχές του 20ου αιώνα, στις βιομηχανίες και τα εργοστάσια των ΗΠΑ ξέσπασαν ριζοσπαστικοί και αιματηροί αγώνες εργατριών, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ίσους μισθούς με αυτούς των αντρών. Τα αφεντικά κλείδωναν τις εργάτριες στα εργοστάσια, κατά την διάρκεια της δουλειάς, αποτρέποντας κάθε συνδικαλιστική δράση και επαφή, έως ότου σε ένα εξ αυτών ξέσπασε φωτιά και 146 εργάτριες κάηκαν ζωντανές. Ακολούθησαν ισχυρές απεργίες και διαδηλώσεις που συγκρούστηκαν με την εργοδοσία και τις δυνάμεις καταστολής. Ακόμη μια φορά, η προσπάθεια αφομοίωσης κοινωνικών και ταξικών αγώνων από τον κόσμο της εξουσίας, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και την αδράνεια της κοινωνίας, γίνεται έκδηλη.

Η έμφυλη βία είναι καθεστώς, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Οι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία του παρελθόντος, φωτίζουν τον δρόμο για τους αγώνες του σήμερα, για την γυναικεία χειραφέτηση και την συντριβή του εξουσιαστικού συστήματος. Για μας, η πατριαρχία είναι εξουσία και η εξουσία δολοφονεί. 21 γυναικοκτονίες, βιαστές, επιχειρηματίες του trafficking, παιδοβιαστές, βασανιστές και δολοφόνοι, καθώς και η συγκάλυψη αυτών, από μπάτσους ΜΜΕ και δικαστική αρχή. Για μας, η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός είναι αλληλοεξαρτώμενα, ένα ολόκληρο σύστημα κακοποίησης, εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής και ξεπλύματος των δραστών. Οι δράστες, γόνοι αστικών οικογενειών, παπάδες, καθηγητές σχολείων και σχολών, μεγαλοεπιχειρηματίες της νύχτας, διευθυντές θεάτρων, γιατροί, δηλαδή άνθρωποι με θέσεις εξουσίας, αλλά και απλοί άνθρωποι, όπως ο δολοφόνος της πιο πρόσφατης γυναικοκτονίας στα Γιάννενα και οι καθημερινές σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο δρόμο, στο σπίτι, στην δουλειά, στο σχολείο, στην σχολή (όπως το πρόσφατο παράδειγμα στο 3ο γυμνάσιο και λύκειο Θεσσαλονίκης και ο παραβιαστής καθηγητής στο ΔΙΠΑΕ). Μη ξεχνάμε τα περιστατικά που αποσιωπούνται και δεν αγγίζουν την σφαίρα της δημοσιότητας καθημερινά, τις πρόσφυγες και μετανάστριες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακισμένες στα κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη, που ξυλοκοπούνται και βιάζονται από τους εκάστοτε φύλακες.

Για μας, η εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη τρέφει μόνο αυταπάτες λύτρωσης και σωτηρίας των καταπιεσμένων γυναικών. Η έμφυλη βία δεν μπορεί να καταπολεμηθεί από το σύστημα που την καλλιεργεί και οπλίζει το χέρι κάθε βιαστή και δολοφόνου. Αντίστοιχα, δεν μπορεί και να καταπολεμηθεί ατομικά, καθώς η εξάλειψη της έμφυλης καταπίεσης περνά μέσα από τον αγώνα για την γυναικεία χειραφέτηση. Για μας ο μόνος δρόμος λύτρωσης είναι η αυτοοργάνωση και ο αγώνας των καταπιεσμένων απέναντι στους δυνάστες εξουσιαστές. Ο αγώνας αυτός, λοιπόν, πρέπει ναι είναι συνολικός και όχι μονομερής και αποκομμένος, πρέπει να είναι συνολικός ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Από τις Κούρδισες αντάρτισσες και τις εξεγερμένες Ζαπατίστριες μέχρι τους αγώνες γυναικών εντός της χώρας παλεύουμε για ένα κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης. Ενάντια στον φόβο και στην καταστολή της εξουσίας, ενάντια στον θεσμικό φεμινισμό της αφομοίωσης και της υποταγής, έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ , ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ – ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/ριών Quieta Movere

//ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

8η Μάρτη: Ημέρα Αντίστασης και Αγώνα

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ, ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Απογευματινή διαδήλωση για 8 Μάρτη

Η 8Η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ-ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

8 Μάρτιου 1857. Οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στην Ν. Υόρκη απεργούν και διαδηλώνουν στον δρόμο ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στους χαμηλούς μισθούς.

8 Μαρτίου 1917. Οι εργάτριες στην Αγία Πετρούπολη απεργούν και συμμετέχουν σε πορεία με αιτήματα το τέλος του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου, τον τερματισμό των ελλείψεων τροφίμων και το τέλος του τσαρισμού.

8 Μαρτίου 2022. Έχουν δημοσιοποιηθεί στην ελληνική κοινωνία ακόμη 3 γυναικοκτονίες στην αιματηρή λίστα των 19 γνωστοποιημένων γυναικοκτονιών από το 2021 και μετά.

Γνωρίζουμε την 8η μάρτη ως ακόμη μία ευκαιρία κατανάλωσης, εμπορικών προσφορών και δώρων, αγορές που ”εξυμνούν” και ”τιμούν” την γυναικεία ύπαρξη ως το ωραίο, ιερό φύλο. Μέσα στην καπιταλιστική και πατριαρχική πραγματικότητα, η μνήμη των φεμινιστικών και ταξικών αγώνων, απεργιών, διαδηλώσεων και συγκρούσεων έχει αντικατασταθεί και έχει νομιμοποιηθεί κοινωνικά πλήρως , με πλήρη κοινωνική νομιμοποίηση, από την αγορά καταναλωτικών υλικών αγαθών, χάνοντας έτσι εντελώς την πολιτική και ιστορική σημασία της και μετατρέποντας την σε ακόμη μία εμπορευματοποιημένη μέρα.

Από τον Φεβρουάριο του ’21, οπού έφτασε και στην ελληνική κοινωνία το κίνημα του #metoo στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, ήρθαν στο φως παραβιαστικές συμπεριφορές, σεξουαλικές κακοποιήσεις, έμφυλες διακρίσεις καθώς και κυκλώματα παιδοβιασμού και sextrafficking κυρίως από την πολιτιστική και κοινωνική ελίτ. Αυτές οι καταγγελίες όμως δεν περιορίστηκαν στον αθλητισμό και στην τέχνη, αφού λίγο καιρό μετά γνωστοποιήθηκαν σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε φοιτήτριες από καθηγητές τους σε ΑΠΘ, ΔΙΠΑΕ και με τα πιο πρόσφατα περιστατικά στο πανεπιστήμιο Πάτρας, καθώς και στην ΑΣΟΕΕ, όπου εκεί οι καταγγελίες για τον καθηγητή κάνουν αναφορά για παιδεραστία ανηλίκων. Όλα αυτά τα περιστατικά δείχνουν την ωμή και βίαιη πραγματικότητα στην πατριαρχία, την οποία βιώνουν όλες οι θηλυκότητες σε κάθε κοινωνικό πεδίο, από τα σεξιστικά σχόλια στον δρόμο, τον εξευτελισμό, την εκμετάλλευση και τις διακρίσεις στον εργασιακό χώρο, μέχρι τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις και τις γυναικοκτονίες, πολλές φορές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τα περιστατικά αυτά, ακολουθούνται πάντα από ένα τηλεοπτικό σόου που εξευτελίζει κάθε καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση σε κάθε ειδησεογραφικό πάνελ, όπου κύριο θέμα συζήτησης είναι ο χαρακτήρας της καταγγέλουσας, οι ενδυματικές τις επιλογές, η σεξουαλική της ζωή, γελοιοποιώντας το βίωμα της καταγγέλουσας, δικαιολογώντας και ξεπλένοντας τον θύτη. Μάλιστα, ακόμη και στις πιο ακραίες μορφές που μπορεί να λάβει η πατριαρχία, όπως ας πούμε στις γυναικοκτονίες, τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τον εν λόγω φόνο ως έγκλημα ζήλιας, πάθους ή ως κάποιας ”έκρηξης” των ψυχολογικών προβλημάτων του γυναικοκτόνου. Ωστόσο, ενώ όλες οι γυναίκες και θηλυκότητες βιώνουν τις εκφάνσεις της πατριαρχίας, την κουλτούρα του βιασμού, τα έμφυλα πρότυπα, τον σεξισμό και τον μισογυνισμό, είναι σημαντικό να τονίζεται η διαφορετική αντιμετώπιση που λαμβάνουν οι γυναίκες και οι θηλυκότητες που ανήκουν στον πάτο της ταξικής πυραμίδας, οι οποίες όχι απλά δεν μπορούν να στηριχτούν και να δικαιωθούν μέσω της αστικής δικαιοσύνης, αλλά δεν έχουν καν την ευκαιρία να το γνωστοποιήσουν και να το μοιραστούν, όπως ας πούμε οι μετανάστριες, οι τρανς γυναίκες, οι σεξεργάτριες κλπ.

Η πατριαρχία αποτελεί ένα απ’τα θεμέλια των εξουσιαστικών σχέσεων, όντας από μόνη της ένα σύστημα έμφυλης καταπίεσης, άμεσα διαπλεκόμενη όμως, με την την ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση. Πιο συγκεκριμένα, από την μία όψη του νομίσματος επικρατεί το πρότυπο της σωστής γυναίκας ως σωστής νοικοκυράς και προπάντων μητέρας, χρήσιμη μόνο για την κοινωνική αναπαραγωγή του κεφαλαίου και επομένως για την παραγωγή εργατικού δυναμικού. Από την άλλη, το κράτος στην προσπάθεια του να καταστείλει τους φεμινιστικούς αγώνες και κινήματα δημιουργεί ένα νέο πρότυπο, αυτό της επιτυχημένης γυναίκας με λαμπρή καριέρα, γεγονός που λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας για τον καπιταλισμό αποπροσανατολίζοντας και απονοηματοδοτόντας έτσι τον φεμινισμό από την αγωνιστική και επαναστατική του κατεύθυνση. Συνεπώς, ο νεοφιλελευθερισμός μέσω της αστικής δικαιοσύνης κι όχι μόνο, στοχεύει στην εξάλειψη του ταξικού προσήμου και ριζοσπαστικότητας του φεμινισμού, για την διατήρηση των τωρινών κοινωνικοπολιτικών συνθηκών. Έτσι, ενώ δίνεται η εντύπωση ότι νέες νομοθεσίες μπορούν να βάλουν τέλος στον σεξισμό, στην κουλτούρα του βιασμού και στις έμφυλες ανισότητες, στην πραγματικότητα εξασφαλίζουν περισσότερα προνόμια για τις γυναίκες και θηλυκότητες που βρίσκονται σε ήδη πιο προνομιούχες θέσεις από αυτές που είναι σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, ή αλλιώς στην αθέατη πλευρά αυτού του κόσμου όπως οι έγκλειστες σε κέντρα κράτησης και στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι άνεργες, αυτές που αναγκάζονται να εκδίδονται για να καταφέρουν να επιβιώσουν στην πατριαρχική και καπιταλιστική κοινωνία.

Η μόνη απάντηση σε όλα αυτά τα περιστατικά παραβιαστικών συμπεριφορών, βιασμών, γυναικοκτονιών και πατριαρχικών εγκλημάτων είναι η γνωστοποίηση- καταγγελία τους και η δημιουργία χώρων ασφαλείας για τα άτομα που μοιράζονται και επικοινωνούν τέτοια βιώματα. Δίχως ψευδαισθήσεις ότι το κράτος και η αστική δικαιοσύνη νοιάζεται και λειτουργεί ωφέλιμα προς τις καταπιεσμένες, και ενάντια στο αφήγημα ότι η αποκλειστική λύση είναι η δικαστική οδός -ακόμα και αυτός ο δρόμος χαρακτηρίζεται από ταξικές διακρίσεις-, εμείς προτάσσουμε την έμπρακτη και αδιαμφισβήτητη αλληλεγγύη προς όλες τις καταγγέλλουσες και καταπιεσμένες. Ο στόχος δεν είναι η διαπραγμάτευση ”λίγο καλύτερων όρων” ζωής ή η απόκτηση ισόποσων μεριδίων στην έμφυλη βία και εκμετάλλευση, αλλά η ολική συντριβή της πατριαρχίας. Και αυτή θα έρθει μόνο με διαθεματικούς και συνολικοποιημένους αγώνες ενάντια στην πατριαρχική και καπιταλιστική κυριαρχία, αυτή που πνίγει μετανάστριες στο Αιγαίο, που λεηλατεί τον φυσικό κόσμο για το κέρδος, που συγκαλύπτει βιασμούς και γυναικοκτονίες και που έχει οδηγήσει την κοινωνία στην απόλυτη εξαθλίωση και υποβάθμιση. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες!

Στηρίζουμε τα καλέσματα στην αντιπατριαρχική πορεία της 8ης Μάρτη στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΡΓΗ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΧΕΙΡΑΦΈΤΗΣΗ

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού

ΠΑΤΡΑ

από πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία

Η ανοιχτή συνέλευση για τη συγκρότηση μπλοκ, τη διοργάνωση και την προπαγάνδιση της διαδήλωσης της φετινής 8ης Μάρτη που πραγματοποιήθηκε, μετά από κάλεσμα της πρωτοβουλίας γυναικών ενάντια στην πατριαρχία, το Σάββατο 12/2 στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87) συζήτησε για τη σημασία των ταξικών αγώνων του παρελθόντος, την επίθεση που βιώνουν οι γυναίκες σήμερα και αποφάσισε να συμμετέχει στη διαδήλωση για την 8η Μάρτη, την Τρίτη 8 Μάρτη στις 18:00 στην πλ. Γεωργίου.

Επόμενη συνέλευση ορίστηκε το Σάββατο 26/2, στη 1 μ.μ., στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87) προκειμένου να αποφασιστούν δράσεις προπαγάνδισης της διαδήλωσης.

Το αρχικό κείμενο-κάλεσμα της πρωτοβουλίας γυναικών ενάντια στην πατριαρχία εδώ.

8η Μάρτη: Ημέρα Μνήμης και Αγώνα των Γυναικών της Τάξης μας

H 8η Μάρτη σηματοδοτεί πολλούς μαχητικούς εργατικούς γυναικείους αγώνες των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Σήμερα, η μέρα αυτή έχει καθιερωθεί καθεστωτικά ως η μέρα της γυναίκας. Αυτό επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και συλλογικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Έναν αγώνα, τον οποίο η κυριαρχία συνεχώς επιχειρεί να προβάλει ως «αίτημα για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας». Χαρακτηριστικό, άλλωστε, είναι το παράδειγμα της ομιλίας της υπουργού παιδείας Νίκης Κεραμέως την ερχόμενη 9 Μάρτη στο ξεχνοδοχείο Αστήρ στην Πάτρα. Μια υπουργός που με την υπογραφή της και το δημόσιο λόγο της έχει κατακρεουργήσει τις ζωές μας έρχεται σήμερα να μας μιλήσει για την ημέρα της γυναίκας.

Από τον υποχρεωτικό εγκλεισμό στο σπίτι κατά την περίοδο του lockdown και την αδιαφορία για τις γυναίκες και τα παιδιά που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία μέχρι την ψήφιση του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, από την συγκάλυψη της υπόθεσης Λιγνάδη μέχρι την αδιαφορία -αν όχι και συμμετοχή- της αστυνομίας σε κυκλώματα βιασμών και trafficking, από τις δημόσιες συμβουλές του συνδικαλιστή μπάτσου Μπαλάσκα σε μελλοντικούς γυναικοκτόνους μέχρι την αθώωση ή απόδοση ελαφρών ποινών σε βιαστές και κακοποιητές, το σύστημα βρωμάει βία και πατριαρχία.

Ωστόσο, η έμφυλη βία δεν είναι η μόνη διάσταση της πατριαρχίας που φέρουν οι γυναίκες στην εξέλιξη της ζωής τους. Στην ήδη μεγάλη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, ως γυναίκες, ερχόμαστε επιπλέον αντιμέτωπες με πιο δύσκολες συνθήκες εργασίας μόνο και μόνο εξαιτίας της γυναικείας μας φύσης.

Από τους αιματηρούς μαχητικούς γυναικείους εργατικούς αγώνες των αρχών του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα, η εργασιακή εκμετάλλευση για τις γυναίκες είναι ακόμη πιο δυσβάστακτη για την καθημερινότητά τους καθώς καλούνται να:

Αποδείξουν καθημερινά πως είναι ικανές.
Δουλέψουν σε συνθήκες μισθολογικής ανισότητας, επιφορτισμένες με πάγια έξοδα περιόδου και εγκυμοσύνης που πρέπει να καλύψουν οι ίδιες από τον μισθό τους, τα οποία με τις πρόσφατες ανατιμήσεις έχουν εκτοξευθεί στα ύψη.
Διαχειριστούν σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς τους.
Έρθουν αντιμέτωπες με την φτώχεια και την ανεργία που της πλήττει περαιτέρω.
Επιβεβαιώσουν στους δυνητικούς εργοδότες τους πως δεν θέλουν να γίνουν μητέρες προκειμένου να προσληφθούν.
Να εργαστούν με δυσβάστακτους πόνους περιόδου και πόνους εγκυμοσύνης καθώς αυτά δε θεωρούνται επαρκείς λόγοι για αναρρωτική άδεια.

Ο αγώνας για την απελευθέρωσή των γυναικών από τα δεσµά της πατριαρχίας, είναι αναπόσπαστο κοµµάτι του αγώνα για το γκρέµισµα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής. Όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, τότε σίγουρα θα υπάρχει και πατριαρχία, θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ: ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ, 18:00, ΠΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ενάντια στην παρουσία της υπουργού παιδείας Κεραμέως στην εκδήλωση της ΝΔ για την ημέρα της γυναίκας στο ξενοδοχείο Αστήρ: ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΜΑΡΤΗ, 17:30, ΠΛ.ΟΛΓΑΣ

Ανοιχτή συνέλευση αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση

ΒΟΛΟΣ

Αγώνας ταξικός, φεμινιστικός, συμπεριληπτικός ενάντια σε σεξισμό, πατριαρχία, καπιταλισμό.

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

8η Μάρτη-Φεμινιστικη απεργια απο δουλεια και σπιτι!

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ!

· Στάση εργασίας 12:00 έως λήξη ωραρίου. Απεργιακή συγκέντρωση 13:00 στα Λιοντάρια

· Συγκέντρωση και πορεία στις 17:30 στα Λιοντάρια

Η 8 Μάρτη αποτελεί μέρα αγώνα και διεκδίκησης ενάντια στην έμφυλη καταπίεση κάθε μορφής. Εν έτη 2022 και παρά το δήθεν προοδευτικό πρόσωπο που προσπαθούν να δείξουν οι κυβερνήσεις ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες, οι παρενοχλήσεις αλλά και οι έντονες διακρίσεις στην πρόσβαση και τη θέση στην εργασία, στην παιδεία και αλλού, δεν μπορούν να αποκρυφθούν.

Στην Ελλάδα ήδη από πέρυσι με το ελληνικό #metoo ήρθαν στην επιφάνεια περιστατικά έμφυλης βίας κάθε μορφής που ως τότε έμεναν θαμμένα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του κυκλώματος βιαστών στη Θεσσαλονίκη που εμπλέκει μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου. Οι χώροι εργασίας δεν έμειναν έξω από αυτό, με το χώρο του θεάματος να πρωταγωνιστεί στις καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βιασμούς και έμφυλες διακρίσεις.

Ταυτόχρονα η πανδημία και η κυβερνητική διαχείριση με τα συνεχόμενα λοκνταουν στον ελεύθερο χρόνο και τις εντεινόμενες απαγορεύσεις και περιστολές σε δικαιώματα και ελευθερίες, έφερε τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα της εργατικής τάξης σε ακόμη πιο δεινή θέση. Η τηλεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης. Οι εργαζόμενες μητέρες επιφορτίστηκαν με όλα τα βάρη που απαιτούσαν οι νέες συνθήκες, ενώ η δυνατότητα για γονική άδεια ήταν συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης προς την εργοδοσία, ενώ όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους ήταν σε ακόμα δυσμενέστερη θέση. Παράλληλα, με την αναγκαστική παραμονή στο σπίτι αυξήθηκαν ραγδαία οι σεξιστικές, ομοφοβικές κακοποιήσεις, ενώ το βάρος της φροντίδας των αρρώστων, των παιδιών έπεσε κυρίως στις γυναίκες.

Οι διαχωριστικές γραμμές στους χώρους εργασίας συνεχίζουν να είναι ξεκάθαρες με τις γυναίκες να υποαμείβονται με μέση απόκλιση ετήσιων αποδοχών 20,6 % ενώ η διαφορά του ποσοστού της ανεργίας ανδρών και γυναικών ανήλθε, τον Δεκέμβριο 2020, σε 6,7 μονάδες και ήταν η υψηλότερη μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί οι αριθμοί βέβαια έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν την σκληρή πραγματικότητα που πολλές γυναίκες έχουν βιώσει με απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης, με παρενοχλήσεις και μια σειρά από συστηματικές διακρίσεις στους εργασιακούς χώρους λόγω φύλου.

Στον κλάδο μας έχουμε εμπειρία διακρίσεων και των αντίστοιχων συμπεριφορών που δέχονται συναδέλφισσες από εργοδότες και προϊσταμένους. Από τις ερωτήσεις για το αν πρόκειται να κάνουν άμεσα παιδιά στις συνεντεύξεις, ως τις απαξιωτικές και παραβιαστικές συμπεριφορές. Η εγκυμοσύνη βρίσκεται στο στόχαστρο, ενώ η αμοιβή με το μπλοκάκι σημαίνει συχνά μηδενικά δικαιώματα για τις εργαζόμενες μητέρες.

Μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση έφερε το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που αποτελεί τομή στην επίθεση απέναντι τόσο στα εργασιακά δικαιώματα όσο και στον συνδικαλισμό στους εργατικούς χώρους. Το νομοσχέδιο πλήττει διπλά τις εργαζόμενες γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ που ήδη δουλεύουν με χαμηλότερους μισθούς και χειρότερες εργασιακές συνθήκες (ασφάλιση, σταθερότητα κλπ) από τους άντρες συναδέλφους τους. Επιπλέον το νομοσχέδιο παρουσιάζονταν ως «απάντηση» στις παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς για την έμφυλη βία, ενώ ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο για την απομάκρυνση (απόλυση) του θύματος από τη δουλειά του σε περίπτωση που κακοποιηθεί, παρενοχληθεί! Ειδικά όταν μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούμε να ξεχνάμε τις μετανάστριες οι οποίες δουλεύουν με τις χειρότερες συνθήκες, συνήθως σε εργασίας φροντίδας, καθαρισμού κλπ πλήρως ελαστικά και τις περισσότερες φορές ανασφάλιστες. Συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική που βαθαίνει την εκμετάλλευση και πλήττει διπλά τις πιο καταπιεσμένες δίνουν όλα τα αστικά κόμματα.

Καταδικάζουμε την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Παλεύουμε για να βελτιωθεί άμεσα η θέση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, σεξιστικές, βίαιες και προσβλητικές συμπεριφορές, αλλά και για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης που αναπαράγουν και οξύνουν τέτοια προβλήματα.

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών καλεί τα μέλη του, τις εργαζόμενες και εργαζόμενους του κλάδου να απευθυνθούν στο σωματείο για κάθε αντεργατική, παραβιαστική, κακοποιητική και σεξιστική συμπεριφορά στους χώρους εργασίας. Στηρίζει τα θύματα παρενόχλησης και βίας στους εργασιακούς χώρους στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Το ΣΜΤ θέλει να λειτουργήσει σαν ασπίδα προστασίας απέναντι στην ιδιαίτερη καταπίεση και τις διακρίσεις λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Θεωρούμε αναγκαία την ανάπτυξη της δράσης μας ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την ανισότητα, τη βία και τον σεξισμό. Με την συγκρότηση αντίστοιχης επιτροπής για τη στήριξη συναδελφισσών και την καταγραφή περιστατικών έμφυλης βίας και διακρίσεων στους χώρους δουλειάς. Με στόχο την καταπολέμηση της ανισότητας που αποτυπώνεται τόσο μισθολογικά αλλά και στις καθημερινές αρμοδιότητες σε κάθε επιχείρηση.

Η φετινή 8η Μάρτη πρέπει να αποτελέσει έναν απεργιακό σημαντικό σταθμό στην πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στην γυναικεία εκμετάλλευση, τις έμφυλες διακρίσεις, την ανισότητα, τη βία και τον σεξισμό. Σε αυτό το πλαίσιο το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, κάλεσε τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και τα σωματεία-μέλη του, να λάβουν απόφαση για 24ωρη απεργία για εκείνη την ημέρα.

Διεκδικούμε:

–Να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη. Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών.Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Παλεύουμε για κλαδική ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα στην μητρότητα και στην εγκυμοσύνη.

-Καμία απόλυση εγκύου. Απαγόρευση των απολύσεων συνολικά. Πλήρη προστασία της μητρότητας. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών και για τους δύο γονείς, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Πλήρη προστασία και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μητέρων με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (άδειες, επιδόματα κ.ά.). Επίδομα γέννας σε όλες τις γυναίκες ντόπιες και μετανάστριες χωρίς αποκλεισμούς.

–Γονικές άδειες και για τους δύο γονείς για φροντίδα παιδιών που νοσούν με κορονοϊό. Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (γηροκομεία, παιδικοί σταθμοί, πρωτοβάθμια περίθαλψη).

– Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την Υγεία. Ενιαίο, καθολικό αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας- Πρόνοιας. Αποφασιστική ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης Υγείας. Πλήρη δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Κάλυψη όλων των εξόδων προγεννητικού ελέγχου, ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τοκετού από το κράτος.

-Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας που πλήττει περισσότερο τις εργαζόμενες γυναίκες.

-Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, στις παρενοχλήσεις, στις διακρίσεις λόγω φύλου και σεξουαλικότητας στους χώρους δουλειάς. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από την σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται μία γυναίκα να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.

-Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Καμία απαγόρευση ή περιορισμός των εκτρώσεων. Δημόσιες, δωρεάν ασφαλείς εκτρώσεις για όλες όσες το επιθυμούν.

–Να δημιουργηθούν ιατροδικαστικά κέντρα σε κάθε νομό, να αναγνωριστεί νομικά ο όρος «γυναικοκτονία». Δημόσια και δωρεάν ιατρική, ψυχολογική, νομική υποστήριξη των επιζωσών βίας λόγω φύλου και σεξουαλικότητας. Οικονομική στήριξη των επιζωσών.

–Κατάργηση του αντιδραστικού νομοσχεδίου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Προστασία μητέρας-παιδιού από την κακοποίηση.

-Πλήρη δικαιώματα για τους/τις μετανάστες/ριες σε μετακίνηση, άσυλο, υγεία, παιδεία, στέγη, εργασία. Προστασία των προσφυγόπουλων.

Παλεύουμε συνολικά για ένα κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών – Παράρτημα Ηρακλείου

ΧΑΝΙΑ

Σιχαθήκαμε να «γιορτάζουμε» το «ωραίο φύλο», την «καλή σύζυγο», την «καλή μητέρα», τη «νοικοκυρά». Το ωραίο φύλο δολοφονείται, η καλή σύζυγος κακοποιείται, η καλή μητέρα απολύεται γιατί γίνεται μητέρα, η νοικοκυρά προσφέρει δια βίου άμισθη εργασία. Όποια βάφεται πολύ είναι γλάστρα και όποια δεν ξυρίζεται είναι μπάζο. Η straight γυναίκα πρέπει να κάνει καριέρα και οικογένεια και η λεσβία πρέπει να θεραπευτεί ή να κρύβεται. Η γυναίκα που δεν γεννήθηκε «γυναίκα»; Αόρατη για μια ζωή.

Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι μέρα γιορτής αλλά μέρα υπενθύμισης. Μια μέρα υπενθύμισης όλων αυτών που αναγκαζόμαστε να υπομένουμε στην καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα που σίγουρα δεν είναι ίδια για όλα μας. Αφού καλούμαστε ανάλογα με το φύλο με το οποίο γεννηθήκαμε να ικανοποιήσουμε ένα σωρό «πρέπει», είτε είμαστε γυναίκες, είτε είμαστε άντρες, είτε δεν βρίσκουμε τον εαυτό μας σε κανένα από τα δύο, είτε βρίσκουμε την εαυτή μας και στα δύο. Μια μέρα υπενθύμισης του ότι η «ισότητα» δεν είναι ακόμα υπαρκτή.

Κι ενώ τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε ότι πληθαίνουν οι γυναίκες που κατάφεραν να μιλήσουν για ό,τι έχουν υποστεί, κυρίως μέσω του metoo, ωστόσο δεν βλέπουμε να μειώνονται τα περιστατικά έμφυλης βίας. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, κακοποιήσεις, σεξουαλικές παρενοχλήσεις έχουν γίνει μια must είδηση στα κανάλια, τις εφημερίδες και το ίντερνετ. Και ενώ φαινομενικά, ίσως πολλά άτομα να πιστεύουν ότι τα ΜΜΕ «στηρίζουν» τις γυναίκες σε αυτήν την προσπάθεια, σχεδόν πάντα απλά ξεπλένουν: τη μια τους επιφανείς πολίτες που μεμονωμένα δολοφόνησαν ή κακοποίησαν, την άλλη τους βιαστές ονομάζοντάς τους «διοργανωτές ροζ πάρτυ». Εκτός φυσικά αν δεν είναι Έλληνες, οπότε απλά ξερνάνε ρατσισμό. Και αφού Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι σπεύδουν να καταγγείλουν τα περιστατικά αυτά, δηλώνοντας σοκαρισμένοι, ενώ παράλληλα ψηφίζουν νόμους που όχι μόνο δεν προστατεύουν τις θηλυκότητες, αλλά επιδεινώνουν τη θέση της και διαιωνίζουν τα πατριαρχικά στερεότυπα, τα οποία είναι αυτά που στρώνουν το δρόμο προς την κακοποίηση ή και τη γυναικοκτονία. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις είναι πια πλημμελήματα και επιφέρουν μικρότερες ποινές, ο νόμος για τη συνεπιμέλεια κάνει ακόμα πιο δύσκολό για μια μητέρα να ξεφύγει από ένα κακοποιητικό περιβάλλον, η κοινωνική κατακραυγή και οι αρνήσεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία στερούν ουσιαστικά από μια γυναίκα την αυτοδιάθεση στο σώμα της στην περίπτωση που θέλει να κάνει έκτρωση.

Όσο και να ωρύονται λοιπόν στα καθεστωτικά ΜΜΕ, γνωρίζουμε καλά ότι τα όποια αιτήματα του έμφυλου κινήματος ικανοποιήθηκαν, δεν δώθηκαν απλόχερα αλλά προέκυψαν από μικρούς καθημερινούς αλλά και μεγάλους συλλογικούς αγώνες. Από τον αγώνα των μεταναστριών που λόγω εθνικότητας βιώνουν πολλαπλάσια την έμφυλη βία. Από τους αγώνες των εργατριών και των ανέργων, που η φωνή τους για τις έμφυλες διακρίσεις που βιώνουν δεν φτάνει όσο μακριά φτάνει η φωνή της αφεντικίνας τους. Από τους αγώνες των κρατουμένων γυναικών, των τρελών και αυτών που παλεύουν μόνες τους την παράνοια αυτού του κόσμου και χάνονται ανώνυμες και αόρατες στα κελιά, στα ψυχιατρεία, στο δρόμο. Από τους αγώνες αυτών που φωνάζουν ότι «οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, αλλά άντρες καθημερινοί» ή ότι «η ζήλεια δεν είναι αγάπη, αλλά βία». Από τους αγώνες αυτών που επιμένουν ότι το «προσωπικό είναι και πολιτικό» σπάζοντας την ομερτά της κλειστής πόρτας και του «τα εν οίκω μη εν δήμω». Από τους αγώνες των τρανς ατόμων που διεκδικούν την παρουσία τους στο δημόσιο χώρο ενώ έχουν βιώσει βία και bullying, έχουν φάει ντομάτες και ξύλο γιατί το υπέροχο – γυναικείο αν έτσι θέλουν – σώμα τους, έχει ή είχε και πέος. Από όλους τους αγώνες που έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν ανά τα χρόνια σε όλο τον πλανήτη. Και για όλα αυτά, για εμάς τα ίδια και για τα αδέρφια μας δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.

Για να κάνουμε παιδιά όποτε και αν θέλουμε˙ για να τα «ρίχνουμε» όποτε δεν θέλουμε˙ για να μπορούμε να γεννάμε και να μην τρέμουμε μήπως χάσουμε τη δουλειά μας ή να πρέπει να αποχωριστούμε το παιδί μας πριν νιώσουμε έτοιμα˙ για να γυρίζουμε σπίτι χωρίς φόβο ό,τι ώρα θέλουμε, φορώντας ό,τι θέλουμε, έχοντας πιει όσο θέλουμε˙ για να μη ντρεπόμαστε να είμαστε όσο αδύνατες, όσο χοντρές, όσο πλαδαρές, όσο βαμμένες, όσο τριχωτές, όσο σεξουαλικά ενεργές, όσο τσούλες και όσο τσόκαρα θέλουμε˙ για να μπορούμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως γυναίκες, ως άντρες, ως τίποτα από τα δύο, ως λίγο και από τα δύο αν το θέλουμε˙ για να μη χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλη θηλυκότητα, για να μην ξανανιώσουμε τα τραύματα στο σώμα, το νου και την ψυχή μας με κάθε νέο περιστατικό που μαθαίνουμε ή βιώνουμε.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 8.3.2022, 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ

Έμφυλες Αταξίες

8 ΜΑΡΤΗ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

…τίποτα δεν χαρίστηκε στις γυναίκες, όλα κατακτήθηκαν με αγώνες!

Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε το 1804 σε επαρχιακή πόλη της Αγγλίας από εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια, διαδηλώνοντας για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς. Στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη, πραγματοποιήθηκε μαζική απεργία και διαδήλωση από εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού, η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα,το 1859, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών συνεχίζοντας τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους. Στις 8 Μάρτη του 1908 15.000 γυναίκες βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Στις 8 Μαρτίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διαδήλωσαν αυθόρμητα γεμίζοντας τους δρόμους όλης της πόλης, σηματοδοτώντας την αρχή της ρωσικής επανάστασης. Παρότι η καθιέρωση της «Ημέρας της Γυναίκας (Women’s Day)» προτάθηκε για πρώτη φορά το 1910 από τη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών, ο ΟΗΕ αναναγνώρισε την ημέρα αυτή επίσημα ως «International Women’s Day» μόλις το 1977.

Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε το 1892 στο εργοστάσιο υφαντουργίας Ρετσίνα, στον Πειραιά. Ωστόσο, το φεμινιστικό κίνημα είχε κάνει την εμφάνισή του στον ελλαδικό χώρο ήδη από τις 8 Μαρτίου 1887 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της Εφημερίδας των Κυριών. Μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα οι συνδικαλιστικές προσπάθειες των γυναικών έβρισκαν σφοδρές αντιδράσεις και εμπόδια, καθώς η γυναικεία εργασία αντιμετωπιζόταν είτε ως «έκκληση των ηθών» είτε ως εργασιακή απειλή για τα ανδροκρατούμενα επαγγέλματα. Ωστόσο, εργαζόμενες και εργάτριες πήραν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις και έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Στην Καβάλα οι καπνεργάτριες συμμετείχαν ενεργά σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις από το 1914. Ανάμεσα στις γυναίκες που σκοτώθηκαν σε εργασιακές κινητοποιήσεις είναι οι καπνεργάτριες Μαρία Χουσιάδου το 1924 στην Καβάλα, η έγκυος και μητέρα Βασιλική Γεωργαντζέλη το 1926 στο Αγρίνιο, η Κωνσταντέλλη επίσης στο Αγρίνιο το 1927 και η Αναστασία Καρανικόλα το 1936 στην Θεσσαλονίκη.

Σήμερα, εμείς οι γυναίκες ως εργαζόμενες και εργάτριες, νοικοκυρές, μητέρες και κόρες, σύντροφοι και σύζυγοι, φοιτήτριες και μαθήτριες, άνεργες και συνταξιούχες, μετανάστριες και προσφύγισσες, συνεχίζουμε να ζούμε κάτω από επάλληλες και αυξανόμενες καταπιέσεις. Η πατριαρχική νοοτροπία μας κλειδώνει μέσα σε στεγανούς ρόλους που ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας, τη συμπεριφορά μας, τις κλίσεις μας,την εργασιακή μας ανέλιξη, την εμφάνισή μας, τη σεξουαλική μας ζωή, το σώμα μας, ακόμα και τις ίδιες μας τις σκέψεις. Μεγαλώνουμε με στερεότυπα και ακροβατούμε πάνω σε οξύμωρες ιδιότητες. Πρέπει να είμαστε φροντιστικές και ταυτόχρονα σκληρές, θελκτικές και ταυτόχρονα σεμνές, γλυκές αλλά και σοβαρές, έξυπνες αλλά και αφελείς, εργατικές αλλά και ακούραστες. Πρέπει να είμαστε ταυτόχρονα παραγωγικές και αναπαραγωγικές.

Η 8η Μάρτη δεν είναι μια μέρα που οι γυναίκες ξεδίνουν. Δεν είναι η μέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν. Είναι μια ακόμη μέρα διεκδίκησης και αφύπνισης. Μέρα που επαναφέρει στο σήμερα τους αγώνες των γυναικών, όλες τις γνωστές και άγνωστες μάχες που δόθηκαν και δίνονται από την κάθε μια μας. Οι παραμορφωτικές δυνάμεις της πατριαρχίας και του καπιταλισμού που έχουν την τάση νααλλοτριώνουν και να διαστρεβλώνουν τα κινήματα και τους αγώνες, παραποιούν το περιεχόμενο της 8ης Μάρτη, ακυρώνουν τον αγωνιστικό της χαρακτήρα και την προωθούν ως άλλη μια λαμπερή φιοριτούρα που περιορίζεται σε επιδερμικές εορταστικές εκδηλώσεις. Με τα λουλούδια, τα σοκολατάκια και τα σαχλά «χρόνια πολλά» δεν ξεχνάμε τις γυναίκες που αγωνίστηκαν για την αυτοδιάθεση, την ελευθερία και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Την 8η Μάρτη ενώνουμε τις φωνές μας και τις δυνάμεις μας ενάντια σε ό,τι μας θέλει υποταγμένες από τη γέννα. Αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας σκοτώνει, μας καταπιέζει, μας φιμώνει, μας παρενοχλεί, μας φοβίζει και μας αδρανοποιεί πολιτικά, συνδικαλιστικά, κοινωνικά ακόμη και προσωπικά.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ/ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΟΣ ΜΟΥ / ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΚΥΡΑ / ΠΑΝΤΑ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΦΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 18:00

Φεμινιστική Συλλογικότητα Καβάλας “Τσούχτρες“

Μοιραστείτε το άρθρο