ΟΛΟΙ/ΕΣ ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ
Από τις 26/1 έγινε το άνοιγμα της τραπεζαρίας της λέσχης του ΑΠΘ. Η είσοδος πλέον γίνεται μόνο με την επίδειξη πάσο και πιστοποιητικού εμβολιασμού/νόσησης για τους/ις καθήμενους/ες. Το νέο μέτρο έρχεται να κάνει πραγματικότητα τις επιδιώξεις των διοικήσεων και της εργολαβίας για περαιτέρω έλεγχο στην πρόσβαση στη δωρεάν σίτιση, αφού πλέον μόνο οι έχοντες πάσο θα έχουν πρόσβαση σε αυτή. Σκοπός τους είναι ο περιορισμός σε όσους/ες της κάρτας σίτισης, ένα μέτρο που χρόνια τώρα δεν έχουν καταφέρει να μονιμοποιήσουν βρίσκοντας απέναντι τους τις κοινωνικές
ανάγκες για ελεύθερη πρόσβαση στη σίτιση.
ΔΕ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΠΑΣΟ & ΚΑΡΤΑ ΣΙΤΙΣΗΣ
ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Όπως συμβαίνει στο σύνολο των εκπαιδευτικών χώρων, αποκλεισμός με ταξικά κριτήρια και κερδοφορία για τα αφεντικά, έτσι και στο κομμάτι της μέριμνας, τη σίτιση έχουν αναλάβει εργολαβικές εταιρείες από το 2013. Στο πρόσφατο παράδειγμα των δύο άγονων διαγωνισμών, υποχρέωση του δημοσίου είναι η ανάληψη της σίτισης. Η διοίκηση αρνούμενη να αναλάβει το κόστος, δέχεται προσφορές χαμηλότερου κόστους για την εργολαβία. Δηλαδή ενώ ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός, μειώνονται οι μερίδες, το κόστος πρώτων υλών κλπ.
ΕΞΩ Η ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ – Η CiTiCi ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ
Η συνεχής υποβάθμιση της μέριμνας φαίνεται και στις συνθήκες εργασίας του προσωπικού. Συμβάσεις εργασίας σύντομου χρόνου, μειώσεις προσωπικού, επισφάλεια κι ανεργία τις περιόδους που είναι κλειστή. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες ουρές και αποκλεισμός στην πράξη. Όσοι/ες δεν έχουν τον χρόνο να παραμένουν μίση ή και μία ώρα στις ουρές μένουν εκτός.
ΜΟΝΙΜΕΣ & ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Στις συνθήκες της γενικευμένης ακρίβειας, με ανατιμήσεις βασικών αγαθών, «φουσκωμένους» λογαριασμούς ρεύματος και θέρμανσης, την αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών μορφών εργασίας η πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου θέλει να μετακυλήσει την κρίση στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Γιατί η σίτιση δεν αποτελεί το αλισβερίσι καμίας φιλανθρωπικής
εταιρίας, που το μόνο που θέλει είναι να βγάλει φράγκα, αλλά αποτελεί αναπόσπαστη κοινωνική ανάγκη, πόσο μάλλον για τους καταπιεσμένους. Γιατίαν δεν νοιαστούμε εμείς οι ίδιοι/ες για τις ανάγκες μας, και δεν οργανωθούμε, τότε πως περιμένουμε να τις λύσει κάποιος άλλος για μας. Καμία εταιρεία, κανένα κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας. Μόνος δρόμος η αυτοοργάνωση κι η αλληλεγγύη. Να οργανώσουμε την κοινωνική & ταξική αντεπίθεση, οι ανάγκες μας μπροστά
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
ΤΡΟΦΗ – ΥΓΕΙΑ – ΣΤΕΓΑΣΗ – ΠΑΙΔΕΙΑ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΑΠΘ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ
Η αυλαία ανοίγει – η εικόνα είναι γνώριμη αλλά είχαμε ξεχάσει την μυρωδιές της, τις φωνές και τα χειροκροτήματα της- δυο χρονιά και βαλέ κάναμε να συναντηθούμε σε αυτήν την παράσταση της λέσχης. Οι ηθοποιοί της εργολαβίας είναι οι ίδιοι αλλά έχουν αναλάβει ένα πιο αυταρχικό προφίλ. Στην είσοδο για να μπούμε μας περίμεναν οι γνωστοί μπράβοι ζητώντας πιστοποιητικά εμβολιασμού και πάσο ή ταυτότητά -το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο και όταν πήγαμε να μπούμε στις σχολές μας! Πριν μας δοθεί η ευκαιρία να ξαναβρεθούμε στη λέσχη η διοίκηση μας είχε ταράξει με mail, εμάς τις φοιτήτριες, παρουσιάζοντας ως υποχρεωτική προϋπόθεση για να κόψουμε εισιτήριο στην παράσταση “σίτιση”, την έκδοση κάρτας σίτισης με το γνωστό αντίτιμο (πού ακούστηκε να τρώνε τζάμπα οι άξεστοι!). Πάλι αποφάσισαν να αποκλείσουν άστεγους, μετανάστριες, άτομα τα οποία δε φέρουν φοιτητικό πάσο, αλλά ακόμα και άτομα με όρους racial profiling. Αυτήν την παράσταση προσπαθούν να την ανεβάσουν εδώ και δεκαεπτά χρόνια, πρέπει να φροντίσουμε πως ούτε φέτος θα ανεβεί.
Η λέσχη του ΑΠΘ βρίσκεται σε καθεστώς ιδιωτικής διαχείρισης από εργολαβική εταιρεία, η οποία διαχειρίζεται τις διανομές του φαγητού, τις προσλήψεις και τους μισθούς των εργαζομένων κ.ά. Ο στόχος, όπως σε κάθε εταιρία, είναι η μεγιστοποίηση των κερδών με κάθε πιθανό τρόπο. Εν προκειμένω βλέπουμε την θέσπιση κάρτας σίτισης οπού θέτει αντίτιμο για την σίτιση, δικαιούχοι της οποίας είναι μόνο φοιτητές με παράλληλη μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του φαγητού σταδιακά ώστε να μην είναι τόσο ευδιάκριτη η αλλαγή, με παράλληλες “εξαφανίσεις” προσωπικού ανά εποχιακά διαστήματα. Η ποιότητα και η ποσότητα του φαγητού είναι ανεπαρκής για να χορτάσει ο κόσμος και η γενικότερη κατάσταση υποτιμά την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που έχουν την ανάγκη να τρώνε στη λέσχη για τον οποιοδήποτε λόγο. Συν τούτου, το καθεστώς κάτω από το οποίο εργάζονται οι υπάλληλοι της λέσχης είναι απαράδεκτο, άκρως εντατικοποιημένο-πιεστικό και απόλυτα επισφαλές. Οι συμβάσεις με τις οποίες προσλαμβάνονται οι εργαζόμενοι της λέσχης είναι 6μηνες, ενώ κάθε φορά που λήγουν οι συμβάσεις, η εργολαβία προσπαθεί να προβεί ουσιαστικά σε μειώσεις προσωπικού, μη ανανεώνοντας (όπως πέρσι) τις συμβάσεις μερίδας των εργαζομένων. Το επόμενο ραντεβού για την ανανέωση των συμβάσεων των εργαζομένων να είναι στις 23 Μάρτιου οπού και αναμένεται να δούμε αν η εργολαβία θα επιλέξει να αφήσει κάποιους ανέργους. Η επιλογή αυτή, πιθανών να έχει ως αποτέλεσμα, όπως έχει παρατηρηθεί και στο παρελθόν,να τελειώνουν τα αποθέματα φαγητού και είτε να σερβίρεται αντίμερίδας ένα πολύ μικρό συμπλήρωμα ή το απόλυτο τίποτα.
Επιστρέφοντας στην λέσχη, αυτήν την φορά για να φάμε εκεί, παρατηρούμε ότι οι ουρές που χαρακτήριζαν την σίτιση μας στις διανομές το προηγούμενο διάστημα, λόγω υποστελεχώσεων του προσωπικού της λέσχης, ακολουθήθηκαν από παλιούς και γνωρίμους αποκλεισμούς. Για άλλη μια φορά η πανδημία χρησιμοποιείται ως εργαλείο από κράτος, πρυτανεία και εργολαβία για να υποτιμηθεί περεταίρω η ζωή της κοινωνικής βάσης και ενπροκείμενων των φοιτητ(ρι)ών. Ο έλεγχος τύπου facecontrol υποδυόμενος υγειονομικό μετρό επιστρέφει ως στρατηγική στην επέλαση του κράτους/κεφαλαίου στα κεκτημένα μας. Η υποχρεωτική ένδειξη των πιστοποιητικών εμβολιασμού και πάσων έχουν έρθειως “υγειονομικό” μετρό αλλά παρατηρούμε ότι επιβάλουν την επιτήρηση και την πειθάρχηση στην ύπαρξη υπό επίβλεψη. Το μόνιμο καθεστώς ελέγχου στην λέσχη είναι ο προάγγελος της πρόσβασής μας στο χώρο μόνο με κάρτα σίτισης, γεγονός που θα οδηγήσει στον αποκλεισμό πολλών ανθρώπων που έχουν ανάγκη την λέσχη για την καθημερινή τους σίτιση.
Από τη μεριά τους, τα διοικητικά όργανα του πανεπιστημίου που είναι υπεύθυνα για τη λέσχη, όταν τους επικοινωνούνται αυτά τα προβλήματα, αποκρίνονται με τρόπο υπεκφυγής, ότι δεν είναι επαρκής η κρατική χρηματοδότηση για την επίλυση αυτών των ζητημάτων, ενώ σε άλλη περίπτωση έχουν απαντήσει ότι προτιμούν αν περισσεύουν οι μερίδες να πετιούνται παρά να δίνονται σε όσους έχουν ανάγκη. Έχουν παρατηρηθεί ακόμα και να κλείνουν της διανομές εκδικητικά σε περίπτωσης διαμαρτυρίας για της προαναφερθείσες συνθήκες. Δείχνοντας μια σιδηρά πυγμή έναντι των παρεμβάσεων/διαμαρτυριών έχουν ως στόχο να διχάσουν τα φοιτητικά και αγωνιζόμενα υποκείμενα βάζοντας τα να επιλέξουν αναμεσά στο ατομικό και το συλλογικό συμφέρον. Έχουν επίσης εξαναγκάσει το προσωπικό της λέσχης σε στάση εργασίας στο παρελθών ως πλασματική διαμαρτυρία στις παρεμβάσεις των φοιτητών προσπαθώντας να διχάσουν τις φοιτήτριες και τις εργαζόμενες της λέσχης. Με λίγα λόγια, όπως προαναφέρθηκε η λέσχη λειτουργεί ακριβώς σαν εταιρεία, η οποία προφανώς δεν έχει σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας, αλλά τη μεγιστοποίηση των κερδών της. Ο μόνος κερδισμένος από αυτή την κατάσταση είναι η εργολαβία, ενώ τα ζημιωμένα άτομα είναι οι φοιτήτριες, οι οποίες βλέπουμε να μετακαλείται ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του κόστους ζωής και φοίτησης στις πλάτες μας. Οι εργαζόμενες οπού το περιβάλλον εργασία τους εντατικοποιείται συνεχώς και οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να τρώνε στη λέσχη οι οποίοι αποκλείονται.
Το γεγονός ότι η λέσχη του ΑΠΘ δεν έχει αντίτιμο ή ότι μπορεί ακόμη κάποιος κόσμος (λίγος πλέον) που το έχει ανάγκη και δε φέρει τη φοιτητική ιδιότητα να τρώει σε αυτή, είναι αποτέλεσμα κοινωνικών αντιστάσεων και ταξικών αγώνων που έχουν υπάρξει και υπάρχουν εντός του πανεπιστημίου. Στο πλαίσιο της γενικότερης πάλης για δημόσια και δωρεάν φοίτηση, αλλά και για την πρόσβαση της κοινωνικής βάσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θεωρούμε ότι οφείλουμε να διεκδικούμε την ελεύθερη πρόσβαση όσων έχουν ανάγκη στη λέσχη, με μόνο κριτήριο την ανάγκη για φαγητό και κανένα πάσο ή κάρτα σίτισης, καθώς αυτά εξυπηρετούν τη διαίρεση των ατόμων σε προνομιούχα και μη. Παράλληλα οφείλουμε, όπως έχει κάνει στο παρελθόν μερίδα του φοιτητικού κόσμου, να στεκόμαστε με αλληλεγγύη δίπλα στους εργαζόμενους της λέσχης και να εναντιωνόμαστε μαζί τους στις αντικοινωνικές συνθήκες εργασίας και στην εργασιακή επισφάλεια που βιώνουν. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι το πρόβλημα της πείνας θα λυθεί μέσα από τη λέσχη του ΑΠΘ, ωστόσο δε θα αφήσουμε χωρίς αγώνα όσα έχουν κατακτηθεί και θα προσπαθήσουμε να πάρουμε πίσω λίγα από όσα μας κλέβουν καθημερινά τράπεζες, αφεντικά, εταιρείες και κράτος.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕ ΜΟΝΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΜΕ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΦΑΓΗΤΟΥ
ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΘ
ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΛΕΣΧΗ – ΑΥΞΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ – ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
- Πανεκπαιδευτική Συγκέντρωση-πορεία Πέμπτη 13:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
