Μικροφωνική συγκέντρωση για τις εξώσεις των μεταναστ(ρι)ών,
5/7 11:00 έξω από τα γραφεία της ΜΚΟ ”Φάρος Ελπίδας” – ΦΩΤΟς και ΒΙΝΤΕΟ

Θα πραγματοποιηθεί μικροφωνική συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της ΜΚΟ ”Φάρος Ελπίδας” (Ερμού 31) στις 11 π.μ.

ΓΙΑ ΤΗ ΜΚΟ ΦΑΡΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ RE.A.C.T.

Οι μετανάστες/τριες που φτάνουν στην ελλάδα, καταφέρνοντας να ξεφύγουν από ένα αστυνομικό-στρατιωτικό και τεχνολογικό σύμπλεγμα ελέγχου και επιτήρησης των συνόρων, στην πλειοψηφία τους θα αναγκαστούν να ζήσουν εντός της πραγματικότητας του εγκλεισμού σε ένα camp. Ένας πιο μικρός αριθμός μεταναστών (καθώς τα κριτήρια είναι αυστηρά, έτσι αναφερόμαστε σε οικογένειες με παιδιά, προβλήματα υγείας ή μονογονεϊκές οικογένειες) θα θεωρηθεί δικαιούχος των προγραμμάτων στέγασης και έτσι θα μείνει σε κάποιο διαμέρισμα ή ξενοδοχείο εντός του αστικού ιστού.

Το πρόγραμμα ESTIA που απευθύνεται σε αιτούντες άσυλο είναι αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα που προσφέρει τις περισσότερες θέσεις στέγασης. Τα προηγούμενα χρόνια (2015-2020) χρηματοδοτούνταν από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ενώ από το καλοκαίρι του 2020 ξεκίνησε μία διαδικασία μετάβασης από την Ύπατη Αρμοστεία στο ελληνικό κράτος και το υπουργείο μετανάστευσης και ασύλου, διαδικασία η οποία πλέον έχει ολοκληρωθεί. Με τη νέα μορφή του προγράμματος, η χρηματοδότηση είναι μειωμένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και σε αυτό συμμετέχουν οι ΜΚΟ, διάφοροι δήμοι ανά την επικράτεια καθώς και διάφορες εταιρείες. Συνολικά, το πρόγραμμα παρέχει 24.440 θέσεις στέγασης ενώ οι θέσεις στη Θεσσαλονίκη ανέρχονται σε περίπου 3.000.

Το πρόγραμμα απευθύνεται σε αιτούντες άσυλο. ‘Ετσι, με τη νέα μορφή του προγράμματος εφόσον βγει η απόφαση για το άσυλο, όποια και αν είναι αυτή, τόσο οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες όσο και οι μετανάστ(ρι)ες των οποίων η αίτηση απορρίφθηκε (καθώς και οι μετανάστ(ρι)ες οι οποίοι βρίσκονται στο μεσοδιάστημα απόρριψης της μιας αίτησης και της διαδικασίας αίτησης σε δεύτερο βαθμό) καλούνται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εντός 30 ημερών, ενώ ταυτόχρονα τους κόβεται το ήδη μικρό επίδομα προς αιτούντες άσυλο. Έτσι, οι μεν μετανάστες των οποίων η αίτηση εγκρίθηκε είναι αντιμέτωποι με τις γραφειοκρατίες του HELIOS (πρόγραμμα ενσωμάτωσης) ενώ οι μετανάστες των οποίων η αίτηση απορρίφθηκε έρχονται αντιμέτωποι με την αστεγία, χωρίς καμία οικονομική βοήθεια ή καμία άλλη πρόσβαση σε πρόνοια. Αντιμέτωποι/ες με την αστεγία, πολλοίες μετανάστ(ρι)ες αρνούνται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, άρνηση που εκφράζεται είτε ατομικά-μοριακά είτε σε συλλογικό επίπεδο, σπανιότερα.

Στην άρνηση αυτή των μεταναστών, οι ΜΚΟ γνωρίζοντας ότι ο μόνος νόμιμος δρόμος για να βγει κάποιος/α από το σπίτι του είναι η δίκη, πέδιο κατ’ εξοχήν δημόσιο που συνεπώς αποφεύγεται μέχρι τώρα πάση θυσία, ξεκινούν παράτυπες μεθόδους εκβιασμού προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους. Είναι άλλωστε πολλά τα χρήματα που λαμβάνουν από το ελληνικό κράτος και έτσι τα στατιστικά του ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τα σπίτια δεν πρέπει να παρεκκλίνουν από τις λογιστικές του κράτους. Οι εκβιαστικές μέθοδοι των ΜΚΟ περιλαμβάνουν από συνεχή τηλεφωνήματα στους/ις μετανάστ(ρι)ες για να εγκαταλείψουν το σπίτι, επισκέψεις ανθρώπων των ΜΚΟ στα σπίτια σε μια αναβαθμισμένη πρακτική ψυχολογικής βίας μέχρι τακτικές υποκόσμου όπως το κόψιμο του ρευματος, του νερού, της θέρμανσης ή η αλλαγή κλειδαριάς. Όπως επίσης και η υπόθαλψη κανιβαλιστικών τάσεων, με το να στρέφουν τους νέους δικαιούχους των διαμερισμάτων ενάντια στους “παλιούς” που ζουν “παράτυπα” στο σπίτι.

Στη Θεσσαλονίκη, διάφορες ΜΚΟ σχετίζονται με το ESTIA (πχ PRAKSIS). Από την επικοινωνία μας με τους μετανάστες, μάθαμε ότι η ΜΚΟ Φάρος Ελπίδας και το στεγαστικό πρόγραμμα RE.A.C.T. (σύμπραξη μεταξύ των δήμων θεσσαλονίκης, νεάπολης-συκέων, καλαμαριάς, διάφορων εταιρειών και διάφορων ΜΚΟ πχ PRAKSIS και ΑΡΣΙΣ) επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν εξώσεις σε μετανάστ(ρι)ες χρησιμοποιώντας πολλές φορές πέρα από τα συνεχή τηλεφωνήματα και κάποιες από τις τεχνικές που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτές οι ΜΚΟ, όπως και το σύνολο των ΜΚΟ που εμπλέκονται στη διαχείριση του μεταναστευτικού, χρησιμοποιούν τη φιλάνθρωπή τους κοινωνική εικόνα για να κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν οι “επαγγελματίες ανθρωπιστές”: business as usual… Άλλωστε, από το 2015 και έπειτα η μορφή που πήρε κοινωνικοιστορικά το παράδειγμα των ΜΚΟ σε σχέση με τη διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών ήταν το φιλάνθρωπο συμπλήρωμα της στρατοαστυνομικής διαχείρισης, μορφή που ενώ παρουσιάζεται ως η αρχή της λύσης του “προβλήματος” ανήκει στην καρδιά της ρατσιστικής πολιτικής του ελληνικού κράτους.

Απέναντι στην αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και απέναντι στις ΜΚΟ που ευθυγραμμίστηκαν με την πολιτική αυτή, οι μετανάστ(ρι)ες έχουν δώσει πλήθος αγώνων, υποδειγματικών αντιστάσεων και εξεγέρσεων, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι το κέντρο των μητροπόλεων. Μαζί τους και από κοινού αγωνίζεται μία μερίδα ντόπιων που βλέπει τους κοινούς αγώνες ντόπιων – μεταναστών ως τη μόνη δυνατή απάντηση να ανατιμήσουμε τις ζωές μας. Γιατί η εκμετάλλευση στην εργασία, οι αποκλεισμοί από την υγεία, οι ταξικοί αποκλεισμοί από την εκπαίδευση, η καταστολή και οι εθνικισμοί που επιχειρούν να τσακίσουν την προοπτική της απελευθέρωσής μας, η δυσκολία να ζήσουμε με αξιοπρεπείς όρους εντός του κέντρου των πόλεων και άλλα πολλά, είναι προβλήματα κοινά: Και οι κοινοί αγώνες ντόπιων – μεταναστριών η μόνη δυνατή απάντηση.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ/ΤΡΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΧΤΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

There will be a protest with PA system outside of the NGO ”Lighthouse of Hope” office (Ermou 31) at 11 a.m.

For NGO Lighthouse of hope (Faros Elpidas) and the housing program RE.A.C.T.

Migrants that arrive in Greece, managing to escape from the technological police – military complex of control and surveillance of boarders, in their majority will be forced to live the reality of being locked in a camp. A smaller number of migrants (as the criteria are strict, so we are talking about families with children, health problems or single-parent families) are deemed beneficiaries for housing programs and so they will have access to an apartment or a hotel room inside the cities.

ESTIA program that is designed for asylum applicants is at the moment the program that offers the majority of the homes. In the previous years (2015-2020) it was funded by the United Nations High Commission and from the summer of 2020 it slowly transferred to the greek state and the ministry of migration. The new form of the program has a lower funding in comparison with the previous years and the NGOs, several municipalities and also private companies. Overall, the program offers 24.440 housing positions while 3.000 of them are in Thessaloniki.

The program is addressed to asylum seekers. Therefore with the new form of the program when the asylum decision is announced, whichever this decision is, both recognized refugees and migrants that their application was declined (also the migrants that are in between a rejection and a new application for asylum) are called to abandon their homes within the next 30 days, while on the same time the already small income support they were getting is stopped. So the migrants that their application was approved are then faced with the bureaucracy of Hellios (integration program) while the migrants that got a negative decision are faced with homelessness, being without any financial help or any access to healthcare. Facing homelessness, many of the migrants refuse leaving their home, a refusal that is expressed either individually or less often collectively.

To this negation of migrants, the NGOs knowing that the trial is the only legal way for someone to get out of his house, a public field that is avoided until now under any circumstances, they respond with illegal actions of blackmailing to fulfill their purpose. The statistic numbers of who gets in the house and who is thrown out must not deviate from the state’s logistics for there is too much money they get from it (the Greek state) at stake. The blackmailing methods of the NGOs include from constant telephone calls telling them to leave their homes, visits of the NGO’s workers at the houses as an upgraded method of psychological violence, to underworld tactics such as cutting off the electricity, the water, the heat, or changing the door’s lock. In some cases they have even helped to form cannibalistic situations by turning the new proprietors of the apartments against the ”old” ones who live ”illegaly” in the house.

In Thessaloniki, different NGOs are connected with ESTIA (for example PRAKSIS). Through our communication with migrants we found out that the NGO Lighthouse of Hope (Faros Elpidas) and the housing program RE.A.C.T. (partnership between: different municipalities of Thessaloniki, Neapoli-Sykies, Kalamaria, different companies and different NGOs such as PRAKSIS and ARSIS) are trying to evict migrants from their houses using the techniques that we described above. These NGOs, like the rest of the NGOs that is involved in the migrants’ management, use their humanitarian social image to do the things the ”humanitarian business people” know how to do: business as usual… From 2015 and afterwards the social-historical form of the NGOs concerning the migrants’ management was the humanitarian complement of the militaristic-police management, a form that although it’s presented as the beginning of the solution of the ”problem”, it belongs in the heart of the racist policy the Greek state follows.

Against the anti-migration policy of the Greek state and against the NGOs that followed this policy, the migrants have struggled a lot, they have resisted and up-rised, from the concentration camps to the city centers. Together with them, a part of the locals is also struggling, a part that sees the common struggle of migrants-locals as the only possible answer to reclaim our lives. Because the labor exploitation, the exclusions from healthcare, the class exclusions from education, the repression and the nationalisms that are trying to smash every expectation of our liberation, the hardships to live under decent circumstances inside the city centers and so much more, are common problemsSo the common struggle between migrants and locals is the only possible answer.

To live with migrants together in the cities

Houses-Access to healthcare and education-Papers and freedom of movement for all

Common struggle of migrants and locals

Συνέλευση Stop War on Migrants/Assembly Stop War on Migrants

Μοιραστείτε το άρθρο