Παρίσι: Ηρώ Σιαφλιάκη
Ο Ernest Pignon-Ernest είναι παρών, για μία ακόμη συμβολική επέτειο της Παρισινής Κομμούνας. Αυτή τη φορά βάζει χρώμα στο αγαπημένο του γκρι, στην αφίσα που ετοίμασε για τα 150 χρόνια. Μία γυναίκα που περιμένει παιδί. Μία ελπίδα για ένα αύριο που περνά μέσα από τις κατακτήσεις του τότε, σε χρώμα κόκκινο!
Ο Pignon-Ernest, προπομπός της τέχνης του δρόμου. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αμφισβητεί τη θέση τέχνης του δρόμου σε εκθεσιακούς χώρους έργων τέχνης και την τοποθετεί στο φυσικό της περιβάλλον, επιλέγοντας τη χρονικότητα που θέλει να ξυπνήσει μέσα από τους δρόμους, τα σκαλιά του μετρό, τις γωνίες. Με την τέχνη του από το 1966 επιχειρεί να κάνει τους δρόμους να μιλήσουν και φέρνει πιο κοντά στο σήμερα το χθες, ζωγραφίζοντας εφήμερα έργα ιδιαίτερα φορτισμένων χώρων και φωτίζοντας τα αρνητικά σημεία αλλά και την ομορφιά τους μέσα από την τέλεια κυριαρχία της γραφίδας του στις αποχρώσεις του γκρι.
1971. Eκατό χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού. Προτείνουν στον Ernest Pignon-Ernest να συμμετάσχει σε μια έκθεση για την Ματωμένη Εβδομάδα, που σήμανε το τέλος των 72 ημερών αυτής της συγκλονιστικής πολιτικής – κοινωνικής εμπειρίας. «Μου ήταν αδύνατο να πλησιάσω ένα τέτοιο γεγονός με έναν πίνακα που θα έπαιρνε τη θέση του σε μια έκθεση. Κάτι τέτοιο μου φαινόταν χωρίς νόημα : άρνηση του πνεύματος της Κομμούνας.» Φτιάχνει λοιπόν και κολλά εκατοντάδες τεράστιες ασπρόμαυρες αφίσες κατευθείαν στο έδαφος, σε χώρους ιδιαίτερα φορτισμένους από την ιστορία. 
Σώματα σε φυσικό μέγεθος που κείτονται χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μόνο σώματα, βανδαλισμένα. Μπορεί να αναγνωρίσει κανείς τα θύματα μιας διαρκούς καταπίεσης κάθε είδους.
Διαλέγει στο χάρτη του Παρισιού τόπους που συνδέονται με την Κομμούνα, όπως εκεί που στήθηκαν τα τελευταία οδοφράγματα, αλλά κι άλλους που θυμίζουν επόμενους αγώνες για την ελευθερία και τοποθετεί εκεί τα έργα του πάνω στο πλακόστρωτο ή σε γωνίες δρόμων.
Σε μια συνομιλία του χθες με το σήμερα. Ξαναφέρνει στο φως σκιές που χάραξαν τη συλλογική κοινωνική μνήμη και υπενθυμίζει, όπως μόνο η τέχνη μπορεί την ιστορία του τόπου, την ιστορία του δρόμου.
Η επιλογή του λόφου της Μονμάρτης ως χώρος της κατασκευής της εκκλησίας της Sacré-Coeur, που δεσπόζει της πόλης, μόλις ένα χρόνο μετά την Κομμούνα προκαλεί έντονες συζητήσεις. Η εκκλησία εμφανίζεται ως σύμβολο της άγριας καταστολής της Κομμούνας, στην καρδιά της γειτονιάς όπου ξεκίνησαν τα γεγονότα.
2021. Στα 150 χρόνια πια από την Κομούνα ζητείται στον Ernest Pignon-Ernest, από τον σύλλογο “Φίλες και Φίλους της Κομμούνας του Παρισιού 1871”, να φιλοτεχνήσει το σύμβολο δράσης του συλλόγου για την επέτειο των 150 χρόνων κι αυτός καταθέτει το έργο του στον αντίποδα ακριβώς της προηγούμενης εικαστικής παρέμβασής του: “εκείνες οι αφίσες θύμιζαν πως το μαυσωλείο της Sacré-Cœur χτίστηκε πάνω σε χιλιάδες πτώματα. Σήμερα, που βλέπουμε τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, όλο και πιο αήθη, κυνικό και αναξιοπρεπή, να συγκεντρώνει τεράστια έσοδα, κερδισμένα πάνω στην υγεία των λαών, σκέφτηκα πως δε θα έπρεπε – χωρίς να ξεχνάμε τα θύματα – να τονίσουμε την άγρια καταστολή, αλλά να επιβεβαιώσουμε όσα πέτυχε, όσα επιδίωξε, τις προοπτικές που η Κομμούνα ανέδειξε. Να δοξάσουμε την ελπίδα”.
