Του Μάκη Αναγνώστου*
Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να εκτυλίσσονται γεγονότα που μόνο από την καλαισθησία των δημιουργών τους και τη δημοκρατική ευαισθησία αυτών που τα συλλαμβάνουν στα άρρωστα μυαλά τους δεν χαρακτηρίζονται.
Οι εικόνες που είδαμε να κυκλοφορούν και να γράφονται στα social media,: άνθρωποι να σακατεύονται γιατί βρέθηκαν σε ένα πάρκο στο κέντρο της Αθήνας, αγωνιζόμενοι φοιτητές να συλλαμβάνονται και να σέρνονται σε κλούβες της αστυνομίας, οικογενειάρχες και μανάδες να καθυβρίζονται δημόσια, στην κυριολεξία στα μούτρα τους (φυσικά χωρίς μάσκα) και κάποιοι να φέρονται σαν αφεντικά της κοινωνίας χωρίς να χρειάζεται να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Και δεν χρειάζεται να δώσουν, γιατί κανείς από τους πολιτικούς προϊστάμενούς τους δεν τους το ζητά. Αντίθετα τους ωθούν σε μεγαλύτερη αυθαιρεσία και καταστολή εναντίον του πολύπαθου λαού μας – που πόσα δεν έχει περάσει τα τελευταία τουλάχιστον δώδεκα χρόνια; Όπως λέει όμως και ο λαός “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”.
Στη συνείδηση της κοινωνίας όμως έχει πλέον καταστεί σαφές το πόσο επικίνδυνοι είναι αυτοί που έχει προσλάβει το σύστημα «για να μας προστατεύουν». Όχι ότι τρέφαμε αυταπάτες ότι η πανεπιστημιακή τους, τάχα, μόρφωση θα άλλαζε κάτι από τη σαπίλα με την οποία έχουν “ποτιστεί” από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.
Το αναφέρει και ο ποιητής της καρδιάς μας όταν ρωτάται στο δικαστήριο:
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Ο Συγγραφεύς – δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της- την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Καλά κάνει.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Δε θα μπορούσε, έξαφνα, να την παραδώσει εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ποιονών. Των χωροφυλάκων;
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Βεβαίως.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Κύριε Βάρναλη…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας.
Αυτά ήταν τα λόγια του Βάρναλη, αυτή είναι και η συνείδηση τεράστιου μέρους των συμπολιτών μας άσχετα αν μπορούν να την εκφράσουν ή όχι.
Εμείς ως η μεγαλύτερη γενιά αυτής της περιόδου και βλέποντας πως εξελίσσονται τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι κινδυνεύουν τα βλαστάρια μας, τα παιδιά μας, που με τόσες στερήσεις καταφέραμε να αναστήσουμε για να φτάσουν στο σημείο να σπουδάζουν σήμερα. Κινδυνεύουν και μάλιστα με νόμο. Τι κοινωνία είναι αυτή που αφήνει τη νέα γενιά δέσμια των δεσμοφυλάκων και τη μόρφωση υπό την επίβλεψη της αστυνομίας.;
Θεωρώ πως ήρθε η ώρα και της δικής μας γενιάς. Να απαντήσουμε και να πάρουμε θέση και απόσταση από όσους υπερασπίζονται τη βία του νόμου.
Θεωρώ πως ήρθε η ώρα να βάλουμε και εμείς τα στήθια μας μπροστά, για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από αυτούς που εκφράζονται με φράσεις όπως «πάμε να τους γ@μ@σ@με! πάμε να τους σκοτώσουμε!».
Ήρθε η σειρά της γενιάς μας, με πρωτοπόρα την εργατική τάξη, (που ιστορικά βρίσκεται δίπλα στους φοιτητικούς αγώνες), να σταθούμε όλοι μαζί δίπλα στους αγωνιζόμενους φοιτητές, φοιτήτριες. Σα μια ομπρέλα που θα προστατεύσει την ακεραιότητα του κορμιού τους και του ελευθέρου πνεύματος που διακρίνει αυτή τη νέα γενιά, απέναντι στα πτυσσόμενα γκλοπ των κουκουλοφόρων του συστήματος.
*μέλους του σωματείου εργαζομένων ΒΙΟΜΕ
