Grup Yorum: Έχουμε πετύχει μια πολιτική νίκη, διακόπτουμε την απεργία πείνας

Το δικαίωμα στη ζωή που λέει “θέλω να παίξω μουσική” πέτυχε μια πολιτική νίκη σήμερα στην Τουρκία. Με ανακοίνωσή του το Grup Yorum γνωστοποίησε τη λήξη της απεργίας πείνας. Στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή ο μπασίστας του συγκροτήματος Ibrahim Gökçek σταμάτησε την απεργία πείνας μετά από 323 ημέρες και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, έπειτα από αίτημα για συναυλία του συγκροτήματος στην Κωνσταντινούπολη που έγινε δεκτό. «Μου πήραν το μπάσο και για να εκφράσω τον εαυτό μου χρησιμοποιώ το σώμα μου ως όργανο», ανέφερε σε μία επιστολή του την 314η ημέρα απεργίας πείνας του ο Ibrahim Gökçek, διεκδικώντας το δικαίωμα του καλλιτέχνη να εκφράζεται ελεύθερα.

Η αντίστασή μας κέρδισε μια πολιτική νίκη. Όλος ο κόσμος άκουσε τον αγώνα μας. Αναστέλλουμε την απεργία πείνας θανάτου” σημείωσε το Grup Yorum σε ανακοίνωσή του, προσθέτοντας: “Ελπίζουμε ότι η αίτηση για συναυλίες μας θα είναι επιτυχής. Σήμερα το πρωί καταθέσαμε μαζί με τους δικηγόρους μας αίτηση για τρεις πλατείες στη νομαρχία της Κωνσταντινούπολης καθώς και στο δήμο της Σμύρνης για το ετήσιο διεθνές φεστιβάλ, που γίνεται στις 3 Ιουλίου”, αναφέρεται στην ανακοίνωση. “Μετά από αυτές τις εξελίξεις πήραμε την απόφαση για τη διακοπή τις απεργίας πείνας μέχρι θανάτου”.

Το αίτημα έγινε δεκτό έπειτα από κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακτιβιστών και κομμάτων της αντιπολίτευσης, προκειμένου να αποφευχθεί μία ακόμη τραγωδία μετά την απώλεια της τραγουδίστριας του Grup Yorum, Helin Bolek. Όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση: “Μετά τις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν με το υπουργείο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της Τουρκίας, η Şebnem Korur Fincancı, πρόεδρος του TİHV (Ίδρυμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Τουρκίας), διανοούμενοι, βουλευτές του CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα), του HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών), του TİP (Εργατικό Κόμμα της Τουρκιάς), μπήκαν εγγυητές για την πραγματοποίηση των αιτημάτων για τη διεξαγωγή των συναυλιών και την απελευθέρωση των μελών μας”.

«Χθες ήμουν κιθαρίστας, σήμερα έγινα τρομοκράτης», ανέφερε στην επιστολή του ο Ibrahim Gökçek πριν από μία εβδομάδα και σημείωνε: Από το δωμάτιό μου, σε μια παραγκούπολη της Κωνσταντινούπολης, κοιτάζω έξω από το παράθυρο τον κήπο. Βγαίνοντας εκεί, μπορούσα να δω τον Βόσπορο λίγο πιο κάτω. Αλλά τώρα είμαι στο κρεβάτι και ζυγίζω μόλις 40 κιλά. Τα πόδια μου δεν έχουν πλέον τη δύναμη να μεταφέρουν το σώμα μου. Προς το παρόν, μόνο μπορώ να φανταστώ τον Βόσπορο…

Βρίσκομαι στη σκηνή, στον λαιμό μου το λουράκι κρατά αυτό που μου αρέσει περισσότερο, την κιθάρα μου… Μπροστά μου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, γροθιές που υψώνονται, τραγουδούν το ‘Bella Ciao’. Το χέρι μου χτυπά τις χορδές της κιθάρας…

(…) ζω στην Τουρκία και είμαι μέλος μιας ομάδας που κάνει πολιτική μουσική. Έτσι, η δική μου ιστορία είναι μέρος της μεγάλης ιστορίας της χώρας μου…

Το όνομά μου είναι Ibrahim Gökçek… Για 15 χρόνια παίζω μπάσο στο Grup Yorum. Το Grup Yorum δημιουργήθηκε πριν από 35 χρόνια από τέσσερις μαθητές, έχει μια ιστορία περίεργη όπως αυτή της Τουρκίας. Αυτή η ιστορία μάς έφερε σήμερα στην απεργία μέχρι θανάτου, για να μπορέσουμε να κάνουμε πάλι συναυλίες.

Ένας από εμάς, η αγαπητή μου σύντροφος Helin Bölek, πέθανε στις 3 Απριλίου, τη 288η ημέρα τής χωρίς τέλος απεργίας πείνας. Είμαι αυτός που συνεχίζει… Θα ρωτήσετε: ‘Γιατί τα μέλη μιας μουσικής ομάδας πηγαίνουν σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου; Γιατί προτιμούν ένα άγριο και φοβερό μέσο αγώνα όπως αυτό;’.

Η απάντησή μας βρίσκεται στη φλεγόμενη πραγματικότητα που οδήγησε τη Helin να θυσιάσει τη ζωή της σε ηλικία 28 ετών και ωθεί και μένα να λιώνω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Γεννηθήκαμε στους αγώνες για δικαιώματα και ελευθερίες που διεξήχθησαν στην Τουρκία το 1980. Κυκλοφόρησαν 23 άλμπουμ για να φέρουν κοντά τη λαϊκή κουλτούρα και τη σοσιαλιστική σκέψη. Αυτά τα 23 άλμπουμ πούλησαν συνολικά πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Τραγουδήσαμε τα καταπιεσμένα δικαιώματα στην Ανατολία και σε όλο τον κόσμο. Όλα όσα βιώθηκαν σ’ αυτή τη χώρα από εκείνους που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους, τους αντιπάλους, εκείνους που ονειρεύονταν μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα. Κι εμείς που τραγουδήσαμε τα τραγούδια τους βιώσαμε τα ίδια πράγματα: φυλακιστήκαμε, οι συναυλίες μας απαγορεύτηκαν, η αστυνομία εισέβαλε στο πολιτιστικό μας κέντρο και έσπασε τα όργανά μας. Και για πρώτη φορά, με το AKP στην Τουρκία, μπήκαμε στη λίστα ‘καταζητούμενων τρομοκρατών’ και μας επικήρυξαν.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα σήμερα κάτι που πρέπει να σας εκπλήσσει, να σταματήσω την τροφή. Διότι, παρά τα όσα έχω στο κεφάλι μου, δεν νιώθω καθόλου τρομοκράτης.

Ο λόγος για τον οποίο μπήκαμε σ’ αυτόν τον ‘κατάλογο τρομοκρατών’ είναι γιατί: μιλάμε στα τραγούδια για τους ανθρακωρύχους που αναγκάζονται να εργαστούν βαθιά στα έγκατα της γης, για τους εργαζόμενους που δολοφονούνται από εργατικά ατυχήματα, για τους επαναστάτες που σκοτώθηκαν από βασανιστήρια, για τους χωρικούς των οποίων το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται, για τους διανοούμενους που καίγονται, για τα σπίτια που καταστρέφονται στις παραγκουπόλεις, για την καταπίεση του κουρδικού λαού και επίσης για όσους αντιστέκονται. Το να μιλάμε για όλα αυτά θεωρείται στην Τουρκία ‘τρομοκρατία’. 

(…) Το Grup Yorum υπήρξε πάντα θύμα καταστολής, όποια κι αν ήταν η πολιτική δύναμη που ανερχόταν στην Τουρκία. Ύστερα όμως από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κηρύχθηκε το 2016 από το AKP και την αυξανόμενη πίεση σε όλες τις κατηγορίες -ακτιβιστές, δημοσιογράφους, προοδευτικούς, ακαδημαϊκούς-, καταλάβαμε ότι μια ακόμη χειρότερη καταστολή μας περίμενε. Ένα πρωί, όταν ξυπνήσαμε, διαπιστώσαμε ότι έξι από εμάς βρίσκονταν στον ‘κατάλογο τρομοκρατών’. Το όνομά μου ήταν σ’ αυτή τη λίστα. Ένας κιθαρίστας που είχε συμμετάσχει πέντε χρόνια νωρίτερα σε μια συναυλία που είχε συγκεντρώσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα είχε γίνει καταζητούμενος τρομοκράτης, επικηρυγμένος. Το κυβερνών AKP με κάθε κρίση εντείνει τις επιθέσεις του και επιτίθεται σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Μετά τη δημοσίευση αυτής της λίστας, σε δύο χρόνια, το πολιτιστικό μας κέντρο υπέστη εννέα αστυνομικές επιθέσεις. Σχεδόν όλα τα μέλη μας φυλακίστηκαν, σε σημείο που δεν υπήρχαν πλέον μέλη του Grup Yorum γενικά. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να κάνουμε συναυλίες για να ξεπεράσουμε αυτή την απαγόρευση πρόσληψης νέων μουσικών. Επομένως, οργανώσαμε συναυλίες μέσω του διαδικτύου με νέους από τις δημοφιλείς χορωδίες μας. Και ταυτόχρονα, ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις έπρεπε να εκδώσουμε δελτία τύπου και αναφορές. Αυτό δεν σταμάτησε τις επιθέσεις. Τον Φεβρουάριο του 2019 με συνέλαβαν ενώ πήγαινα στο πολιτιστικό μας κέντρο και τον Μάιο του 2019 ξεκινήσαμε την απεργία πείνας μας για ‘άρση της απαγόρευσης στις συναυλίες μας, για να σταματήσουν οι επιθέσεις στο πολιτιστικό μας κέντρο, για την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων μελών της ομάδας μας και την ακύρωση των δικών που ξεκίνησαν εναντίον τους, καθώς και για τη διαγραφή των ονομάτων μας από τη λίστα των τρομοκρατών’. Στη συνέχεια, με τη Helin Bölek μεταμορφώσαμε τη δράση μας σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα εγκαταλείπαμε αυτή την απεργία πείνας έως ότου γίνουν αποδεκτά τα αιτήματά μας. Με κόστος, εάν είναι απαραίτητο, ακόμη κι αυτόν τον θάνατο.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα μας, η Helin κι εγώ απελευθερωθήκαμε, αλλά παρά τη λαϊκή υποστήριξη και τη στήριξη από ακτιβιστές, καλλιτέχνες, μέλη του κοινοβουλίου, η κυβέρνηση αρνήθηκε να ακούσει τα αιτήματά μας. Όταν μας επισκέφθηκαν βουλευτές, η Helin είχε απαντήσει, ‘ας μας υπόσχονταν άδεια να κάνουμε μια συναυλία και θα σταματήσω την απεργία πείνας’. Αυτή η υπόσχεση δεν ήρθε. Και ακόμη περισσότερο, η κυβέρνηση μας εμπόδισε να οργανώσουμε την κηδεία, σύμφωνα με τις επιθυμίες της Helin.

Αυτό που γνωρίζω καλά είναι ότι, μέχρι την ικανοποίηση των απαιτήσεών μας, θα κρατήσω τη ζωή μου σε αυτήν την πορεία προς τον θάνατο”, κατέληγε η επιστολή του Ibrahim.

Σήμερα ο Ibrahim Gökçek μεταφέρθηκε στο κρατικό νοσοκομείο Esenyurt από το σπίτι του, στο Küçükarmutlu της Κωνσταντινούπολης. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μπορέσει να κρατήσει το μπάσο του στην πρώτη συναυλία του Grup Υorum, είναι σίγουρο όμως ότι θα είναι εκεί, για τη συντρόφισσά του Helin Bölek και για όλους αυτούς που δεν βρίσκονται σ’ αυτή τη συναυλία και που έδωσαν αγώνα ζωής για να πραγματοποιηθεί.

Μοιραστείτε το άρθρο