Του Σάββα Μιχαήλ
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τετάρτη 22/4/20), οι νεκροί στις ΗΠΑ από την πανδημία του κορoνοϊού έχουν επισήμως ξεπεράσει τους 40.000 – δηλαδή είναι περισσότεροι από όσους Αμερικανούς στρατιώτες σκοτώθηκαν στο Βιετνάμ. Κι αυτή τη φορά, οι χιλιάδες νεκροί του λεγόμενου “πολέμου με τον αόρατο εχθρό” χάνουν τη ζωή τους όχι εκτός Αμερικής -στην Ινδοκίνα, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Μέση Ανατολή- αλλά μέσα στην ίδια την αμερικανική επικράτεια, που θεωρούνταν και ήταν άτρωτη από εχθρικά πλήγματα μέχρι να έρθει το πρώτο σοκ στις αρχές του 21ου αιώνα, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 με το χτύπημα των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη.
Τώρα ο λαός της πιο πλούσιας και ισχυρής χώρας του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν μπορεί καν να θρηνήσει τους αναρίθμητους νεκρούς του, που συσσωρεύονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα. Ο μαζικός τάφος στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, και όχι το Άγαλμα της Ελευθερίας στη ωκεάνια είσοδό της, γίνεται το σύμβολο της βαθιάς παρακμής της καπιταλιστικής Αμερικής, της μετατροπής του “αμερικανικού ονείρου” σε εφιάλτη.
Η τραγωδία φαίνεται να μη βρίσκει κάθαρση, μια και η Ύβρις του Ανώτατου Άρχοντα Τραμπ ενσαρκώνει και υπηρετεί τις πιο καταστροφικές τάσεις του παρηκμασμένου καπιταλισμού. Ο Νέρωνας του Λευκού Οίκου βλέπει την εξάπλωση της πανδημίας πρωταρχικά σαν κίνδυνο στην επανεκλογή του στον καισαρικό θρόνο τον Νοέμβριο του 2020. Και γίνεται ο μαέστρος της καταστροφής. Ευθύνεται για το θάνατο χιλιάδων με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις κι εντολές του, με τη δημόσια περιφρόνηση των οδηγιών των ειδικών γιατρών, ή τώρα, με την ανοιχτή υποκίνηση φασιστικών ομάδων στο Αϊντάχο, το Μιζούρι, τη Μινεσότα, το Ουισκόνσιν και αλλού σε κινητοποιήσεις ενάντια στην καραντίνα και σε κάθε στοιχειώδες μέτρο προστασίας (κι αυτό σε μια χώρα χωρίς δημόσιο σύστημα υγείας, χωρίς δημόσια ασφαλιστική κάλυψη ούτε καν των υγειονομικών που δίνουν τη μάχη με τον ιό).
Ο Ένγκελς είχε χρησιμοποιήσει για τους μεγαλοβιομήχανους του Μάντσεστερ του 19ου αιώνα τον όρο “κοινωνικός δολοφόνος”. Ο όρος ταιριάζει γάντι στον Αμερικανό πρόεδρο. Κι όπως κάθε δολοφόνος, θέλει να βρει άλλοθι και να σβήσει τα ίχνη του στρέφοντας την προσοχή αλλού. Σε αποδιοπομπαίους τράγους, στους “ξένους”, στους “εχθρούς του αμερικανικού λαού”, στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και προπαντός, σήμερα, σε συνθήκες πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης και οικονομικών-εμπορικών πολέμων, στον Μεγάλο Άλλο κι ανταγωνιστή, την Κίνα.
Εξαπολύονται καθημερινά απειλές και ρατσιστικά σχόλια για τον “κινέζικο ιό” και τους “κίτρινους νυχτεριδοφάγους” (το τελευταίο αρέσει ιδιαίτερα και στον καθ’ ημάς ανεκδιήγητο Στέφανο Κασιμάτη της “σοβαρής” δεξιάς “Καθημερινής”, ο οποίος, συν τοις άλλοις, συνέκρινε, στις 12 Απριλίου, τον “σωτήρα” μας “Κούλη” Μητσοτάκη με τον… Αβραάμ Λίνκολν!).
Τις τελευταίες μέρες κατατέθηκαν και… μηνύσεις από Αμερικανούς Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες και μεγάλα δικηγορικά γραφεία των ΗΠΑ και του Ισραήλ απαιτώντας 2 με 3 τρισεκατομμύρια αποζημίωση για τις ζημιές από τον “κινεζικό ιό”!
Στον διεθνή πόλεμο της προπαγάνδας κατά της “κίτρινης απειλής” και του νέου “Φου Μαντσού” συμμετέχουν με τον δικό τους τρόπο και τα περισσότερα αστικά ΜΜΕ της Δύσης. Από τη μεριά του το Πεκίνο και διεθνείς υποστηρικτές του απαντούν κι αυτοί με τον τρόπο τους.
Στις 18 Απριλίου οργανώθηκε από τον ιστότοπο Learning from China ένα διεθνές σεμινάριο με τον τίτλο “Πώς η Κίνα νίκησε τον κορονοϊό – Μαθήματα για τον κόσμο”. Συμμετείχαν 150 άτομα από 30 χώρες (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου Σάββα Μιχαήλ). Μαζί με τον προπαγανδιστικό τίτλο, αρνητικά στοιχεία ήταν και ο υπερταξικός λόγος, η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στην αλληλεπίδραση πανδημίας και παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ο απολογητικός τόνος (περισσότερο των δυτικών υποστηρικτών του λεγόμενου “σοσιαλισμού με κινέζικα χαρακτηριστικά” -ή κινεζικού δρόμου ενσωμάτωσης στον παγκόσμιο καπιταλισμό- παρά των ίδιων των Κινέζων). Παρ’ όλα αυτά δεν έλειψαν μερικά αποκαλυπτικά σημεία, ιδιαίτερα στη σύγκριση και αντιπαράθεση που έγινε ανάμεσα στις διάφορες στρατηγικές υγειονομικής αντιμετώπισης της επιδημίας: α) την κινεζική στρατηγική της αυστηρής καραντίνας πόλεων και περιοχών για τη διακοπή της μετάδοσης του ιού με στόχο τον μηδενισμό των κρουσμάτων, β) τη στρατηγική της “ανοσίας της αγέλης” στη Δύση ή του Μπολσονάρο στη Βραζιλία και του Πινιέρα στη Χιλή και γ) τον αργοπορημένο κι εκλεκτικό συνδυασμό μέρους των δύο στρατηγικών με μερικό lockdown, όπως στην Ευρώπη.
Στην εισήγησή του ο Βρετανός John Ross (Senior Fellow, Chongyang Institute for Financial Studies, Πανεπιστήμιο Renmin, Κίνα) παρουσίασε πολύ ενδιαφέροντες πίνακες, βασισμένους σε στοιχεία όχι μόνον από κινεζικές πηγές αλλά κι από το ΔΝΤ, τους Financial Times, το έγκυρο βρετανικό ιατρικό περιοδικό Lancet και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Η σύγκριση είναι συντριπτική σε βάρος των μέτρων που πάρθηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική, όταν σαν βασικό κριτήριο λαμβάνεται ο αριθμός θανάτων ανά 1 εκατομμύριο πληθυσμού.
Στις 2 Απριλίου 2020, οι θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκους ήταν ανά χώρα:
Βρετανία: 191,3
ΗΠΑ: 78,1
Ιταλία: 359,4
Ισπανία: 396,4
Γαλλία: 264
Γερμανία: 43
Νότια Κορέα: 4,4
Κίνα: 3,3 (την 1η Απριλίου 2020)
Πολλά συμπεράσματα μπορούν να βγουν από τον πίνακα, εάν, μαζί με το κριτήριο των θανάτων ανά εκατομμύριο κατοίκων, ληφθούν υπόψη τα ταξικά κριτήρια από την εφαρμογή των μέτρων εργατικής πολιτικής, την καταστροφή ή μη του δημόσιου τομέα υγείας, το συνολικό πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων σε κάθε χώρα και τη θέση της στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου.
Ήδη, όμως, είναι σαφές από τα παραπάνω πόσο καταστροφικά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που ακολουθήθηκε στα μητροπολιτικά κέντρα της Αμερικής και της Ευρώπης ή και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η προετοιμαζόμενη και στην Ελλάδα “μερική χαλάρωση της καραντίνας” με γνώμονα τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι της λαϊκής πλειοψηφίας, των εργατών, των φτωχών, των απόκληρων, των προσφύγων, των φυλακισμένων, των εξαρτημένων, των αποκλεισμένων κάθε μορφής.
Σε τελευταία ανάλυση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο ποια είναι η καταλληλότερη υγειονομική στρατηγική κατά της πανδημίας αλλά το ποιοι και για ποιους την εφαρμόζουν, με ποια κοινωνικά ταξικά κριτήρια. Ο καπιταλισμός αποδείχτηκε ασύμβατος με τις πιο επείγουσες ανάγκες της ζωής. Όπως λέει και το σύνθημα που απλώνεται ολοένα πιο πλατιά: Ο λαός θα σώσει τον λαό!
