Η ιδιωτική πρωτοβουλία και η ελεύθερη αγορά αποδείχτηκαν και ανίκανες, αλλά και ανοικονόμητες για να διαχειριστούν την κρίση, αποκαθηλώνοντας έτσι την κρατική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Το νεοφιλελεύθερο πουκάμισο αποσύρεται για να μείνει το γυμνό αυταρχικό και συγκεντρωτικό κράτος. Η πιο στέρεη δομή, αυτή του ελέγχου και της επιτήρησης, αναδύεται στην επιφάνεια. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης στο πρώτο κιόλας διάγγελμα διέψευδε τον ίδιο του τον εαυτό λέγοντας πως “το κράτος είναι παντού”, υπονοώντας πως η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν είναι πουθενά.
Η προτεραιοποίηση της επιτήρησης και του ελέγχου είναι πολιτική και ιδεολογική επιλογή, πέρα από το στενά οικονομικό πεδίο. Οι προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών/τριων, η επίταξη του ιδιωτικού συστήματος υγείας, ο πολλαπλασιασμός των τεστ, μέτρα περισσότερο – σε κάθε περίπτωση όχι λιγότερο- αποτελεσματικά δεν επιλέγονται, αν και θα σώσουν ζωές. “Η ανοσία της αγέλης”, παρόλο που τώρα την εξορκίζουν, παραμένει το έμβλημά των νεοφιλελεύθερων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής βάζοντας ως κορωνίδα την “ατομική ευθύνη” και την εσωτερίκευση της καταστολής.
Τα περιοριστικά μέτρα απέκτησαν την ίδια ταχύτητα μετάδοσης με αυτήν του κορονοϊού. Με το ξέσπασμα της επιδημίας τα κράτη, σαν έτοιμα από καιρό, επιδόθηκαν σε μια σειρά διατάγματα και προσταγές, που τα ενώνει και τα συντάσσει στην ενιαία φόρμα της καταστολής. Έχει στηθεί μια μέγα-μηχανή ελέγχου, το δημόσιο χώρο που μας απέμεινε τον έχει καταλάβει η αστυνομία και σε πολλές περιοχές του πλανήτη ο στρατός. Είναι η μεγαλύτερη άσκηση ελέγχου του πληθυσμού και συνάμα εκτελείται όχι πια σε εικονικές, αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Πολλές από αυτές τις μεθόδους εφαρμόζονταν ήδη, όμως ποτέ σε τέτοια κλίμακα. Αν αναλογιστούμε την οικονομική καταστροφή που συντελείται και ότι οι πιο αδύναμοι θα κληθούν να την πληρώσουν, εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι θεσμοθετείται τώρα, θα το βρούμε μπροστά μας σύντομα. Θα ήμασταν αρκετά αφελείς για να πιστέψουμε ότι αυτά θα αποσυρθούν με την παύση του συναγερμού, που έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει, σε βάθος χρόνου.
Όπως τηρούμε και απαιτούμε τα αναγκαία μέτρα προστασίας, έτσι θα υπερασπιστούμε με κάθε μέσο τα κοινωνικά δικαιώματα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, των εργαζομένων στην υγεία, των φτωχών, των ευπαθών ομάδων και των αποκλεισμένων: των αστέγων, των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων. H προστασία του ατόμου και της κοινωνίας μπορούν να γίνουν συνειδητή επιλογή, τόσο ατομική όσο και συλλογική, χτίζοντας ταυτόχρονα δομές και ζώνες αυτοάμυνας και αντίστασης. Αυτές δημιουργούνται τώρα, σε χρόνο ενεστώτα!
Δεν θα αφήσουμε τους κυρίαρχους να αλωνίζουν στη διάρκεια της κρίσης ελπίζοντας στους αγώνες του αύριο!
Η απάντησή μας για ό,τι έρχεται είναι, δίκτυα αλληλεγγύης/ αλληλοβοήθειας και συλλογικοί αγώνες, για το σταμάτημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, για την ισότητα και την ελευθερία.
