Κάτω ο νόμος 4777 και το νέο εργασιακό νομοσχέδιο
Νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777)
- Πειθαρχικά και πανεπιστημιακή αστυνομία
- Ν + Ν/2 και διαγραφές
- Έλεγχος και καταστολή
- Ειδική βάση εισαγωγής και διπλό μηχανογραφικό
Ο νόμος αυτός έρχεται ως απόρροια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η οποία είναι μια συνεχής διαδικασία αλλαγών/μεταβολών στον χώρο της εκπαίδευσης, έτσι ώστε αυτή να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κάθε κοινωνικοπολιτικού συστήματος και, στην δική μας περίπτωση, του καπιταλισμού και του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαία η περίοδος στην οποία ψηφίστηκε, καθώς η πανδημία έχει δώσει την ευκαιρία για μια σειρά νομοσχεδίων που πλήττουν την κοινωνική βάση, η οποία βρίσκεται αποδυναμωμένη λόγω των περιοριστικών μέτρων.
Οι πρώτοι επηρεαζόμενοι από τον νόμο 4477 είναι οι μαθητές. Η επιβολή ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα Α.Ε.Ι. και διπλού μηχανογραφικού, στερεί, σε τεράστιο αριθμό μαθητών, τη πρόσβαση στα δημόσια πανεπιστήμια. Έτσι, εντείνεται η ήδη προϋπάρχουσα εντατικοποίηση και βαθμοθηρία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα την έλλειψη προσωπικού χρόνου και την παρεμπόδιση ανάπτυξης κριτικής σκέψης. Ακόμα, οξύνεται ο ανταγωνισμός, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από το συλλογικό πνεύμα και την προαγωγή του ατομικού δρόμου στα έφηβα ή/και μικρότερα παιδιά. Όσοι/ες μαθήτ(ρι)ες, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα παρακολούθησης φροντιστηρίου θα δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο ή/και θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ως συνέπεια της περαιτέρω ύψωσης ταξικών φραγμών. Την ίδια ώρα, προωθείται η τεχνική εκπαίδευση και ο θεσμός της μαθητείας (μεταλυκειακό έτος, ετήσια εργασία με ελάχιστες αποδοχές που αιτιολογείται ως πρακτική και ωθεί σε κακοπληρωμένη εργασία).
Μία ακόμα βασική αιχμή του νέου νόμου, αποτελεί και η θέσπιση ορίου φοίτησης στα ν + ν/2 έτη, η οποία αυξάνει τους ταξικούς φραγμούς και εισάγει την εντατικοποίηση και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς φοιτήτ(ρι)ες, που πρέπει να εργάζονται για βιοποριστικούς λόγους παράλληλα με τις σπουδές τους, αποκλείονται από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και αντιμετωπίζονται από την κρατική προπαγάνδα ως «οικονομικά βάρη», με όρους κοινωνικού κανιβαλισμού. Η εφαρμογή του νέου ‘νόμου θα ισχύσει, επίσης, και για τα παιδιά που έχουν εισέλθει στις σχολές πριν τη ψήφιση του νόμου, γεγονός που συνεπάγεται μαζικές διαγραφές και μείωση των πτυχιούχων, σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Ο νέος πειθαρχικός κώδικας ποινικοποιεί οποιαδήποτε δραστηριότητα μη εγκεκριμένη από αρχές, πρυτανεία και διοικήσεις τμημάτων, όπως τη χρήση αιθουσών για Γενικές Συνελεύσεις, πολιτικές δραστηριότητες, καταλήψεις και πολιτιστικά δρώμενα, τα οποία είναι φύσει ασυμβίβαστα με το «αποστειρωμένο ακαδημαϊκό περιβάλλον» που επιθυμεί το κράτος. Τα όργανα με τα οποία θα επιχειρηθεί η καταστολή των παραπάνω και η επιβολή του νόμου είναι, φυσικά, και άλλοι μπάτσοι του νέου σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας που βρίσκεται προ των πυλών. Σε συνδυασμό με την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης σε όλο το πανεπιστήμιο, στην πραγματικότητα, το κράτος δημιουργεί ένα σύγχρονο Πανοπτικόν εντός του campus, ενώ μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε αστυνομοκρατούμενο χώρο, καταργώντας, έτσι, και τον δημόσιο/ανοιχτό χαρακτήρα του. Τα μέτρα αυτά έχουν σκοπό τη διασφάλιση της επέλασης των επιχειρηματικών και κρατικών συμφερόντων.
Τέλος, μέσα σε μια συνολική επιθετική πολιτική, το χτύπημα στα κεκτημένα της κοινωνίας στην εκπαίδευση σε συνδυασμό με την καταστολή της ριζοσπαστικοποίησης και της πολιτικοποίησης εντός των πανεπιστημίων, οδηγεί σε αναχρονιστικές εργασιακές σχέσεις ενός αιώνα πίσω. Τόσο οι μαθητές όσο και οι φοιτητές από την κοινωνική βάση πλήττονται σφοδρά από τον νόμο, γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη δόμησης κοινού αγώνα ενάντιά του.
Αντεργατικό νομοσχέδιο
Η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου προς την κοινωνική βάση πέρα από το πανεπιστήμιο, εντείνεται και απέναντι στον κόσμο της εργασίας με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που θα καταθέσει σύντομα η κυβέρνηση. Με αυτό, καταργείται τυπικά το κερδισμένο με αγώνες αιώνων, 8ωρο εργασίας και επεκτείνεται μέχρι και σε 10ωρο εργασίας με απλήρωτες τις υπερωρίες. Μόνη προϋπόθεση για την επέκταση του ωραρίου εργασίας, αποτελεί η εξόφληση των παραπάνω ωρών σε ρεπό, άδειες και μείωση αντίστοιχων ωρών. Ουσιαστικά παραχωρεί τη δυνατότητα στα αφεντικά να εκμεταλλεύονται παραπάνω την εργατική δύναμη και τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων.
Το κράτος επιλέγει να ποινικοποιήσει και να υπονομεύσει την απεργία ως μέσο πίεσης. μέσω πολλαπλών διατάξεων του νέου νομοσχεδίου. Αυξάνει το προσωπικό ασφαλείας (δηλαδή το ελάχιστο ποσοστό των εργαζομένων που απαιτείται ώστε να μπορεί να λειτουργούν επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο όπως Δημόσιο, ΟΤΑ) στο 40%, διασφαλίζοντας την λειτουργία των επιχειρήσεων ακόμα και σε περίπτωση απεργίας. Αναγνωρίζει ως νόμιμες τις συνελεύσεις των σωματείων που ψηφίζει το 50% των εγγεγραμμένων μελών τους (νόμος που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ). Με αυτό τον τρόπο τίθενται περαιτέρω φόβητρα και νομικά εμπόδια ώστε να μη συνδικαλίζονται και να μην απεργούν – η απεργία θα κρίνεται παράνομη αν ασκεί <<ψυχολογική βία>> – οι εργαζόμενες/οι, χτυπώντας ταυτόχρονα τις δομές και τους φορείς οργάνωσής τους και κρίνοντας παράνομη κάθε απόφαση διαδικασίας που δεν δίνει τη δυνατότητα ηλεκτρονικής συμμετοχής. Πρακτικά, σε μία περίοδο όπου η φτώχεια και η ανεργία αυξάνονται γοργά, μεγαλώνει το κλίμα τρομοκρατίας απέναντι στον κόσμο της εργασίας που έχει την ανάγκη να διεκδικεί καλύτερους μισθούς, συνθήκες εργασίας κ.ά., προσπαθώντας να τους υποτάξει στην εξαθλίωση. Ακόμη, ευνοείται το ψηφιακό φακέλωμα των εργαζομένων, καθώς δικαίωμα διαπραγματεύσεων με την εργοδοσία για τη σύναψη ΣΣΕ (συλλογικής σύμβασης εργασίας) έχουν μόνο οι οργανώσεις εργαζομένων που έχουν εγγραφεί στα νομοθετημένα ψηφιακά μητρώα.
Το πλάνο της 《ανακούφισης》 των επιχειρήσεων από την κρίση του Covid19 που προβλέπει η κυβέρνηση, αφορά στην πραγματικότητα την ανακούφιση των εργοδοτών από περιττά έξοδα, αφού το νέο νομοσχέδιο προβλέπει και την απελευθέρωση των απολύσεων όσων εργαζόμενων βρέθηκαν σε αναστολή κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το μέτρο αυτό θα ωθήσει ακόμα περισσότερο κόσμο στην ανεργία, καθώς θα επιτρέπεται η άνευ όρων απόλυση όσου από το προσωπικό δε χρειάζεται λόγω της μειωμένης ή καθόλου δουλειάς που προκάλεσε η πανδημία.
Η απάντηση και η αντίσταση σε όλα τα παραπάνω και η εντεινόμενη εξαθλίωση των ζωών μας είναι μόνο οι αγώνες. Ο δικός μας αγώνας ως φοιτητές και φοιτήτριες είναι κοινός με τον αγώνα των εργαζομένων.
Πρωτοβουλία φοιτητ(ρι)ών Φυσικού
