Ρεύματα μαζικής αντίστασης
στις κρατικές- κυβερνητικές πολιτικές

Σε ώσμωση τα κινήματα αντίστασης στον αυταρχισμό και την καταστολή, την αντιεκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, την πολιτική υπέρ κερδοφορίας των ιδιωτών έναντι του δημόσιου συστήματος υγείας. Το νέο φοιτητικό κίνημα, οι δράσεις επανοικειοποίησης χώρων κοινωνικής ζωής και οι κινήσεις από κάτω.

Ένας χρόνος πανδημίας, με κρατικές πολιτικές και κυβερνητικές ντιρεκτίβες αστυνομικής διαχείρισης, βίας, καταστολής και τρομοκρατίας εναντίον όλης της αντιδρώσας κοινωνίας, με την προώθηση πλήθους αντιδραστικών μέτρων κατά της εργασίας, της υγείας, της παιδείας και σε όλα τα μέτωπα όπου η ακροδεξιά κυβέρνηση έχει επιλέξει την ένταση, επιδεικνύοντας μάλιστα το κυνικό και εκδικητικό πρόσωπο της εξουσίας.

Ο ασφυκτικός κλοιός που άρχισε να εφαρμόζεται με το δεύτερο κύμα της πανδημίας, το φθινόπωρο, και με τα κυβερνητικά-αστυνομικά “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, αντιμετωπίστηκε με πολλή προσοχή από τις δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος, οι οποίες από την πρώτη στιγμή ξεδίπλωσαν μια αποφασιστικότητα μη υπακοής και κατέβηκαν στους δρόμους (Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος, πανεκπαιδευτικά, απεργιακές κινητοποιήσεις). Τότε που προωθούνταν το νομοσχέδιο για την αντιεκπαιδευτική αναδιάρθρωση, το οποίο πολύ εύστοχα ονομάστηκε νομοσχέδιο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, αφού -πέραν των ταξικών φραγμών, ακαδημαϊκών περιορισμών και αποκλεισμών- εισάγει την αστυνόμευση των πανεπιστημίων.

Ο χειμώνας που ακολούθησε, με κλεφτοπολέμους στους δρόμους και καταστολή από την πρώτη στιγμή, χαρακτηρίστηκε και με την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος ξεκίνησε απεργία πείνας στις 8/1 (μέχρι 13/3), όπου συσπειρώθηκαν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θέτοντας το ζήτημα της αντιδημοκρατικής εκτροπής μέσα από την ανεξέλεγκτη λειτουργία κρατικών μηχανισμών. Εξήντα πέντε μέρες απεργία πείνας και οι συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις γινόταν καθημερινά τις τελευταίες μέρες σε πολλές πόλεις, βλέποντας το άκαμπτο του κράτους που έδειχνε κυνικά ότι τον ήθελε νεκρό. Εξέπεμπε το μήνυμα ότι κανένας δεν θα ξεφύγει από τον νεο-ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Την ίδια ώρα, φοιτητές και φοιτήτριες κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους σε συνεχείς κινητοποιήσεις για την ανατροπή του νόμου πλέον Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, πραγματοποιώντας μεγαλειώδεις διαδηλώσεις με χιλιάδες συμμετέχοντες. Άρχισε πλέον να γίνεται ευδιάκριτο ένα νέο φοιτητικό κίνημα, με την ενεργοποίηση και ένταξη σε αυτό πολλών νέων φοιτητ(ρι)ών, που μάλιστα συνειδητοποίησαν την εναντίον τους επέλαση πολιτικοποιούμενοι-ες και ευρισκόμενοι-ες εκτός φυσικού του χώρου, εκτός των σχολών τους. Κι όταν αυτό το κίνημα προχώρησε σε δυναμική διεκδίκηση και στην πράξη αντίσταση στα υπό εισαγωγή νέα αστυνομικά μέτρα στα πανεπιστήμια, η κυβερνητική εξουσία διά χειρός -ή καλύτερα ροπάλων- των πραιτοριανών του υπουργείου Δημόσιας Τάξης διέταξε την εισβολή της αστυνομίας στην πρυτανεία του ΑΠΘ με τη σύμπραξη του πρύτανη των ΜΑΤ! Ε, μετά από αυτό, δεν ήταν έκπληξη τα ποτάμια χιλιάδων φοιτητ(ρι)ών που κατέβηκαν στους δρόμους. Εμφανής ήταν και η υποστήριξη που έτυχαν από πολλά μέλη του πανεπιστημιακού προσωπικού, τους συλλόγους και τις πρωτοβουλίες τους.

Μέσα στη δυστοπική κατάσταση, ένα οργουελικό τοπίο

Παράλληλα, η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη και με το οργουελικό σκηνικό που στήνεται για την απόκρυψη της αλήθειας και τη διαμόρφωση άλλης πραγματικότητας από αυτήν που βιώνουμε. Ένα ντελίριο κυβερνητικής προπαγάνδας από τα κυρίαρχα συστημικά μέσα, με απαγορεύσεις και υπαγορεύσεις. Και μαζί ένα μπαράζ λογοκρισίας στο διαδίκτυο, με κατέβασμα σελίδων που αναφέρονταν στην αλληλεγγύη προς τον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Κι όλα αυτά συνοδευόμενα από μέτρα περιορισμού των κινήσεων των δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ στην κάλυψη των γεγονότων στους δρόμους, όταν δεν τους χτυπάνε τα ΜΑΤ. Ο νόμος Χρυσοχοΐδη παίρνει καθημερινά σάρκα και οστά για τον περιορισμό και τον έλεγχο της ενημέρωσης. Όπως εφαρμόστηκε τη μέρα της επέμβασης της αστυνομίας στην πρυτανεία του ΑΠΘ, όπου απέκλεισαν τους δημοσιογράφους σε χώρο πολύ μακριά από τα γεγονότα και στη συνέχεια τους… μοίραζαν υλικό που είχαν παραγάγει οι ίδιοι οι αστυνομικοί (βίντεο και φωτογραφίες). Η αστυνομία στις αίθουσες σύνταξης!

Τρία κινήματα σε παράλληλη ανάδυση και ώσμωση στην πορεία: Το πανεκπαιδευτικό-φοιτητικό  κίνημα, το κίνημα αλληλεγγύης στα δικαιώματα του Δ. Κουφοντίνα, το κίνημα αντίστασης στην αστυνομοκρατία και καταστολή. Κι όλα μαζί στο πλαίσιο της ολοένα διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας για τη διαχείριση της πανδημίας, που αφορά μόνο σε αντεργατικά και αστυνομικά μέτρα και όχι στην ενίσχυση του συστήματος δημόσιας υγείας. Ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθεί ευρύτερη αντίδραση σε όσα βιώνουν όλοι εδώ και ένα χρόνο με μια κυβερνητική πολιτική που αποτελεί ένα μίγμα νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς. Από τη μια δηλαδή έχουμε πολιτικές υπέρ του κεφαλαίου και των ιδιωτών και ενάντια στο δημόσιο και την κοινωνία, που οδηγούν στη φτωχοποίηση και τον εγκλεισμό-εγκλωβισμό, και από την άλλη έχουμε την καταστολή κάθε κοινωνικής αντίδρασης με βία, αστυνομία και επιτήρηση.

Η κυβερνητική εκτράχυνση σε αντιδημοκρατικούς-αυταρχικούς δρόμους απαντήθηκε με μαζικές αντιδράσεις στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές. Κι εκεί η αστυνομική βαρβαρότητα και αυθαιρεσία εκδηλώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στα κορμιά και τα κεφάλια πλήθους ανθρώπων, που το “λάθος” τους  ήταν να βρεθούν στους απαγορευμένους δημόσιους χώρους, στους χώρους επανοικειοποίησής τους με την κοινωνική ζωή. Αυτήν που οι κυβερνητικές πολιτικές έχουν φέρει σε ασφυξία. Η οργή εκδηλώνεται μέσα από διάφορους δρόμους, και μάλιστα με νέα χαρακτηριστικά, όπως η αυθόρμητη εκδήλωση, η ευρεία ανοιχτή συμμετοχή, η οριζόντια δράση. Σημαντική φυσικά ήταν η συμβολή των αγώνων και δυνάμεων της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, με τις ιδέες της αυτονομίας και αυτοοργάνωσης να προβάλλουν ως ένα από τα νέα χαρακτηριστικά δράσης. Όπως σημαντική είναι η διαπίστωση για την παρουσία παραδοσιακών μορφών φοιτητικού αγώνα (φοιτητικοί σύλλογοι, παρατάξεις κ.ά.) και νέων μορφών συσπείρωσης και δράσης (πρωτοβουλίες οριζόντιας συμμετοχής και δράσης), σημειώνοντας τον κοινό δρόμο της αντίστασης, χωρίς περιττές αντιπαλότητες.

Κόντρα σε αυταρχισμούς, εγκλεισμούς, περιορισμούς, απαγορεύσεις, αστυνομοκρατία και καταστολή που επιβάλλουν οι νεκροπολιτικές κράτους και ακροδεξιάς κυβέρνησης.

Με τις αντιδράσεις για τις αστυνομικές επεμβάσεις σε δρόμους, πλατείες και πανεπιστήμια, και με το φοιτητικό κίνημα μπροστάρη, ο ίδιος αυτός κόσμος έσπευσε να στείλει δυναμικό μήνυμα συνέχισης του αγώνα ενάντια στην αντιεκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, στην αστυνομοκρατία σε πανεπιστήμιο και κοινωνία, στην κρατική καταστολή, στον κυβερνητικό αυταρχισμό. Πραγματοποιήθηκαν μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και πορείες, όπου οι φοιτητ(ρι)ές και οι φοιτητικοί σύλλογοι, μαζί με εκπαιδευτικούς, νομικούς-δικηγόρους, καλλιτέχνες, πολίτες, έσπασαν κάθε απαγόρευση στην πράξη, κουρελιάζοντας τις κυβερνητικές ντιρεκτίβες.

Παράλληλα όμως βλέπουμε και κάτι που χρόνια είχαμε να δούμε μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους: να αναπτύσσεται δηλαδή πλήθος πρωτοβουλιών με ποικιλόμορφες δράσεις, εκδηλώσεις, μαζικές συνελεύσεις, όπου οι συμμετέχοντες δίνουν τον δυναμικό τόνο της συνέχισης του αγώνα και μάλιστα με νέο χαρακτηριστικό την από τα κάτω συμμετοχή και δράση. Φοιτητ(ρι)ές με άποψη και θέση για μεγάλο εύρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και έρευνας, όχι συντεχνιακά, αλλά προσεγγίζοντάς την σε σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των αγορών κι επιχειρήσεων, για ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό, ελεύθερο, κοινωνικό.

Αυτά που είδαμε το προηγούμενο τριήμερο, με χαρακτηριστική εικόνα αυτή της Παρασκευής (βοηθούντος και του καλού καιρού), όπου χιλιάδες φοιτητ(ρι)ές σε πλήθος εκδηλώσεων, συζητήσεων, συνελεύσεων, συναθροίσεων, έδωσαν ζωή σε ένα νεκρό πανεπιστήμιο – το άνοιξαν! Όπως ενδεικτικά δηλώνουν: Επανοικειοποιούμαστε τον κοινωνικό μας χώρο. Κι αυτό δηλώνει ότι η σύγκρουση με τον χώρο της εξουσίας μόλις άρχισε. Γι’ αυτό βρήκαμε πολύ εύστοχο το σύνθημα της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ: “Δεν είναι εκκένωση, είναι εκκίνηση”… Εκκίνηση ενός νέου αγώνα, πλατιών κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες μέσα από διαφορετικά μονοπάτια συγκλίνουν στο νήμα που διαπερνά όλες τις αντιστάσεις. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την αποτροπή των πολιτικών του συστήματος διακυβέρνησης, που έχει δημιουργήσει το δυστοπικό περιβάλλον πλανητικής κατάστασης πολιορκίας.


Η αρχική φωτογραφία είναι από τις τελευταίες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη, οι άλλες τρείς μέσα στο κείμενο είναι σκηνές στην πανεπιστημιούπολη το τελευταίο τριήμερο και η τελευταία του μπλοκ της πρώην κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ.

Μοιραστείτε το άρθρο