Τη Δευτέρα 8 Μαρτίου πλήθος κινήσεων γυναικών, σωματείων, συλλόγων, συλλογικοτήτων και οργανώσεων καλούν σε κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, που συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις του metoo. Για τις γυναίκες που πλήττονται καθημερινά από την πατριαρχία, το σεξισμό, την έμφυλη βία, στο σπίτι, στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς. Σε έναν αγώνα διαρκείας για την από κοινού χειραφέτηση όλης της κοινωνίας.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ
Αθήνα : 13:00 Πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 Πλατεία Συντάγματος
Θεσσαλονίκη : 13:00 και 17:00 Άγαλμα Βενιζέλου
Πάτρα : 12:00 Πλατεία Βασ. Γεωργίου Α’
Γιάννενα : 12:00 Περιφέρεια Ηπείρου (Πρώην Νομαρχία)
Ηράκλειο : 13:00 Πλατεία Ελευθερίας
Χανιά : 14:00 Πλατεία Αγοράς
Καρδίτσα : 13:00 Πλατεία Παυσίλυπου
ΦΩΤΟΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ – ΠΟΡΕΙΕΣ
Θεσσαλονίκη 17:30: Οι συγκεντρωμένοι-ες στο άγαλμα Βενιζέλου ξεκινούν πορεία επί της Εγνατίας προς τα ανατολικά.
17:45 Οι διαδηλωτές-ώτριες κατεβαίνουν την Αγ. Σοφίας, Μακένζυ Κινγκ, Διαγώνιο και επί της Τσιμισκή κατευθύνονται προς δυτικά.
18:00 Η φεμινιστική πορεία φθάνει στο Αμερικανικό προξενείο…
Ξεκινάει η πορεία για την #8μαρτη από το αγ. Βενιζέλου pic.twitter.com/HW9i0xXuqc
— infolibregr (@infolibregr) March 8, 2021
18:10 Η πορεία περνάει μπροστά από το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου επί της Αριστοτέλους.
18:20 Κατάληξη στο σημείο εκκίνησης το άγαλμα Βενιζέλου.
18:30 Όμως, οι συγκεντρωμένοι-ες παραμένουν στο χώρο. Η πορεία έληξε αλλά η συγκέντρωση συνεχίζεται…
Αθήνα
ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ – ΠΟΡΕΙΕΣ
Θεσσαλονίκη 13:10 : Τα πρώτα πανό στο Αγ. Βενιζέλου.
13:30 Πορεία επί της Εγνατίας προς ανατολικά, κάθοδος από Αγ. Σοφίας, Τσιμισκή
14:00 Η πορεία ολοκληρώθηκε στο άγαλμα Βενιζέλου
ΑΘΗΝΑ
Πλήθος γυναικών συγκεντρώθηκε την ίδια ώρα και στο κέντρο της Αθήνας στην πλατεία Κοραή, με σημαντική την παρουσία των γυναικών μεταναστριών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας
ΒΕΡΟΙΑ: Από την παράσταση διαμαρτυρίας της φεμινιστικής συλλογικότητας “Κιλοτίνα” έξω από το δημαρχείο
ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ 8 ΜΑΡΤΗ ΑΝΑ ΠΟΛΗ
ΑΘΗΝΑ :
8 ΜΑΡΤΗ… Ο αγώνας των Γυναικών δεν είναι μια μόνο ημέρα. Είναι διαρκής!
8η Μαρτίου: ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες. Ευκαιρία κατανάλωσης και ημέρα εμπορικών προσφορών; ΟΧΙ. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που βιώνουν, ακόμα και σήμερα, την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω του φύλου τους, την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες που αγωνίζονται να ζήσουν αξιοπρεπώς. Ένας αγώνας που δε σταματά!
Ιστορικά Στοιχεία
Η μέρα αυτή γιορτάστηκε πρώτα στις ΗΠΑ και σταδιακά και σε άλλες χώρες μέχρι την υιοθέτησή της από τα Ηνωμένα Έθνη το 1975. Η πρωτοβουλία για τον εορτασμό της ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο οι ρίζες της απλώνονται ως τις αρχές του 19ου αιώνα και συνδέονται με μαζικές και μαχητικές απεργίες γυναικών – εργατριών των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων της εποχής σε Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και άλλες χώρες. Τα αιτήματα ήταν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθοί και μικρότερα ωράρια. Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892, από τις υφάντρες του δεύτερου εργοστασίου υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Παράλληλα σε αυτές τις εργατικές διεκδικήσεις είναι σημαντικό να αναφέρουμε και το ευρύ και μαζικό κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα οι γυναίκες ψήφισαν πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές, χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις, το 1956.
Σήμερα
«Πως τα καταφέρνετε και συνδυάζετε δουλειά και οικογένεια;»
Αυτή είναι η ερώτηση που απευθύνεται, ακόμα και σήμερα, σχεδόν αποκλειστικά στο γυναικείο κοινό. Η πατριαρχία είναι ακόμα ισχυρή και η κοινωνία έχει να διανύσει πολύ δρόμο στον αγώνα της διεκδίκησης για την ισότητα και την ισονομία.
Παρόλο που δεκάδες οργανώσεις, δίκτυα και φεμινιστικά κινήματα υπέρ της ισότητας και της κατάργησης των διακρίσεων, αγωνίζονται κινηματικά, υποστηρικτικά και ενημερωτικά, η θέση της γυναίκας σε όλο το φάσμα της σύγχρονης κοινωνίας εξακολουθεί να είναι υποδεέστερη.
Οι στερεοτυπικές απόψεις για το διαχωρισμό άνδρα-γυναίκας (π.χ. «οι γυναίκες ανατρέφουν τα παιδιά, ο άντρας φέρνει τα λεφτά») δεν είναι αμβλυμένες, αλλά καθορίζουν την καθημερινότητα της γυναίκας σήμερα, με την συσσώρευση πολλαπλών ρόλων. Κάτω από τις σύγχρονες επισφαλείς εργασιακές συνθήκες, η ευάλωτη θέση των γυναικών στο εργασιακό τοπίο είναι έκδηλη με παραδείγματα (ισχυρά), όπως την πεποίθηση ότι στη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας από έναν άντρα και μια γυναίκα με τα ίδια προσόντα, ο άντρας έχει περισσότερες πιθανότητες να προσληφθεί, ή τον αποκλεισμό/απόλυση της γυναίκας ανάλογα με την οικογενειακή της κατάσταση (π.χ πιθανότητα εγκυμοσύνης, κλπ).
Ειδικά σε μία περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, που οι γυναίκες βλέπουν να ακυρώνονται στην πράξη τα κεκτημένα δικαιώματά τους, όπως η άδεια εγκυμοσύνης/λοχείας και η προστασία από την απόλυση, περιθωριοποιούνται ευκολότερα, γίνονται αποδέκτες απολύσεων και οδηγούνται μαζικότερα στην ανεργία. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν και είναι πάντα μέρος του συνολικού αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της ίσης αμοιβής είναι ένα ακόμα αίτημα που δεν έχει διευθετηθεί.
Κλείνοντας ένα χρόνο καραντίνας, «βλέπουμε» συναδέλφισσες που εργάζονται από το σπίτι να μην παίρνουν τις άδειες ειδικού σκοπού λόγω φόρτου εργασίας, με αποτέλεσμα να κλέβουν ώρες απ’ τον ύπνο για τη δουλειά. «Είδαμε» συναδέλφισσες που έκαναν χρήση του δικαιώματος της άδειας ειδικού σκοπού να μην έχουν ούτε μία διαθέσιμη ημέρα άδειας το καλοκαίρι, αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να χρεώσει τη μία στις τέσσερις ημέρες στην ετήσια άδεια. Και παρατηρούμε τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, να επιβαρύνεται σωματικά και ψυχολογικά για να συνδυάσει την τηλεργασία, τη φροντίδα των παιδιών, την τηλε-κπαίδευση κ.ο.κ.
Η ενίσχυση των προστατευτικών διατάξεων για τη γυναίκα, εργαζόμενη και μάνα, είναι αίτημα και άμεση ανάγκη.
Έμφυλη Βία
Η έμφυλη βία αποτελεί ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο, που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων γυναίκες και κορίτσια, ανεξάρτητα από την ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο, την εθνικότητα και την κοινωνική τάξη. Για τις γυναίκες με επισφαλή θέση εργασίας, τις άνεργες, φτωχές ή μετανάστριες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, η αναζήτηση βοήθειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η βία αυτή έχει ένα ευρύ φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την παρενόχληση και τη λεκτική/ψυχική βία και να φτάνει μέχρι τον βιασμό και την γυναικοκτονία. Η βία αυτή συναντάται οπουδήποτε, από την οικογένεια μέχρι το εργασιακό περιβάλλον
Στη χώρα μας, περίπου 4000 βιασμοί διαπράττονται ετησίως, δηλαδή περίπου 10 κατά μέσο όρο την ημέρα. Παρόλα αυτά μόνο 200 περίπου καταγγέλλονται ετησίως.
Η Ελλάδα έχει τους χαμηλότερους δείκτες καταγεγραμμένων βιασμών και καταγγελιών στην Ευρώπη με αποτέλεσμα οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι. Μια σειρά από εμπόδια και παραλείψεις εμποδίζουν τα θύματα να βρουν τη δικαίωση, ενώ η ντροπή, ο φόβος και η προοπτική του δημόσιου διασυρμού, το victim blaming αποτελούν από τους βασικότερους παράγοντες που κάνουν τα θύματα να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ακόμα και στα δικαστήρια γίνονται ερωτήσεις όπως, «Ανέβηκε στο σπίτι του δράστη με τη θέλησή της; Περπατούσε μόνη τη νύχτα; Είχε πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους; Τι ρούχα φορούσε;». Ένας ακόμα κυρίαρχος παράγοντας είναι το ζήτημα της συναίνεσης και η απόδειξη της έλλειψής της. Η επιθυμία της γυναίκας όμως απλά δε λογίζεται ως κριτήριο. Δεν αρκεί η μη συναίνεση. Πρέπει να αποδείξει με το σώμα της ότι βιάστηκε, να κουβαλάει ισχυρά ίχνη βίας πάνω της. Ακόμα και στις περιπτώσεις της τονικής ακινησίας, τα θύματα οφείλουν να αποδείξουν ότι αντιστάθηκαν. Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής. Οι διατάξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαφείς. Οτιδήποτε δεν περιέχει συναίνεση είναι βιασμός.
Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, η χώρα μας διανύει το δικό της #metoo. Είναι η περίοδος της επώνυμης καταγγελίας για σεξουαλική, σωματική και ψυχική κακοποίηση από θύματα που έχουν υποφέρει είτε στον εργασιακό χώρο, είτε στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο. Τα όσα παρακολουθούμε να διαδραματίζονται σε χώρους προβεβλημένους δε μας εφησυχάζουν. Η εργασιακή έμφυλη βία προερχόμενη συχνά από σχέσης ιεραρχίας είναι καθημερινό φαινόμενο και οι εργαζόμενες είναι απροστάτευτες σε καθεστώς εκβιασμού.
Κάθε θύμα είχε και έχει φωνή. Η πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν για χρόνια. Τα αυτιά πρέπει να ανοίξουν ακόμα περισσότερο, ο κλοιός του φόβου να σπάσει, τα δικαιώματα των θυμάτων οφείλουν να μπουν μπροστά στα αιτήματα μας.
Στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το γεγονός πως τα φαινόμενα βίας έχουν ενταθεί λόγω της καραντίνας. Η ενδο-οικογενειακή βία βάρεσε κόκκινο. Ειδικά κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown παρατηρήθηκε κατακόρυφη αύξηση των καταγγελιών από γυναίκες που ήταν αναγκασμένες να μένουν στο σπίτι, σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.
Τέλος, καμία ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν έχει συμπεριλάβει στο ποινικό της δίκαιο τη «γυναικοκτονία» ως αυτοτελές έγκλημα, ακόμη και σήμερα. Μέσα στο τελευταίο χρόνο καταγράφηκαν περισσότερες από 10 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα μόνο. Το έγκλημα της γυναικοκτονίας χαρακτηρίζεται παγκοσμίως από έναν υψηλό σκοτεινό αριθμό. Τα ποσοστά που γνωστοποιούνται είναι απλώς ενδεικτικά της κατάστασης και οι πραγματικοί αριθμοί είναι ακόμη μεγαλύτεροι.
Αυτοδιάθεση Τέλος, θέλουμε να τονίσουμε τη σημασία της αυτοδιάθεσης και του αυτοελέγχου των γυναικών σε σχέση με το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους. Υποστηρίζουμε αφενός το δικαίωμά τους να ελέγχουν την κύηση τους και την πιθανή απόρριψή της χωρίς να υπόκεινται σε ψευδο-ηθικούς περιορισμούς, αφετέρου το να εκφράζουν ή όχι την σεξουαλικότητά τους, χωρίς τους περιορισμούς ή τα στερεότυπα που αξιώνει να επιβάλει η μάτσο αντρική ματιά και διάθεση για τα γυναικεία σώματα. Σε μια εποχή που το συνταγματικό δικαστήριο της Πολωνίας έκρινε αντισυνταγματικές τις αμβλώσεις λόγω προβλημάτων στην ανατομία του εμβρύου (οι οποίες αποτελούν το βασικό λόγο για τις νόμιμες αμβλώσεις στη χώρα) και η Ιερά Σύνοδος πήρε την απόφαση να καθιερώσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού, λαμβάνοντας και επίσημα θέση κατά των εκτρώσεων, αντιλαμβανόμαστε πως κεκτημένα δικαιώματα αναθεωρούνται και πλήττονται καθημερινά.
Και φέτος
Κάθε 8η του Μάρτη συμμετέχουμε ενεργά στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για μια παγκόσμια φεμινιστική απεργία. Φέτος έχουμε ένα λόγο παραπάνω, ύστερα από το περιστατικό καταστολής στις 25 Νοεμβρίου. Την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η κυβέρνηση συνέλαβαν τις φεμινίστριες που συμμετείχαν σε συμβολικές δράσεις στην πλατεία Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι τηρούσαν τα μέτρα προστασίας για τον COVID-19, φορώντας μάσκες και τηρώντας αποστάσεις. Την ίδια μέρα ο Υπουργός Κ. Χρυσοχοΐδης έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «εργάζονται κάθε μέρα του χρόνου για να μείνει η βία κατά των γυναικών πίσω», και δημοσιοποίησε οδηγίες της Ελληνικής Αστυνομίας για να μάθουμε πώς θα προστατευτούμε σε περίπτωση που βιώσουμε έμφυλη βία.
Γιατί τελικά, σε μια εποχή όπου όλα αμφισβητούνται, η μάχη για την άρση των έμφυλων διακρίσεων παραμένει πραγματικά επίκαιρη.
Συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα των ΓυναικώνΔευτέρα 8 Μάρτη:- 1.00 μ.μ. έξω από τι Υπουργείο Εργασίας στη Σταδίου- 5,30 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος
…………………………………………………………………………………………
Κλαδικά και Επιχειρησιακά Εργατικά Σωματεία:
– Σωματείο Εργαζομένων στη NOKIA
– Σωματείο Εργαζομένων στα Public
– Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ)
-Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ)
– Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών
– ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΡΣΙΣ
Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων – Δικηγορική Ανατροπή
8 Μάρτη – Διεθνής Ημέρα των γυναικών, Ημέρα κατά της πατριαρχίας!
Κάλεσμα στις κινητοποιήσεις τόσο το μεσημέρι όσο και το απόγευμα της Δευτέρας απευθύνει και η Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων – Δικηγορική Ανατροπή, η οποία μεταξύ άλλων σημειώνει:
Φυσικά ο δικηγορικός κλάδος δεν είναι μια αεροστεγώς κλειστή κάψουλα, σε αυτόν αντανακλάται η ανισότητα των φύλων και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων σε ολόκληρη την κοινωνία. Ως Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων – Δικηγορική Ανατροπή αναγνωρίζουμε το κοινό νήμα που συνδέει όλα τα πεδία παραγωγής και εμπέδωσης διακρίσεων και ανισοτήτων: από την κεντρική – θεσμική εξουσία μέχρι τις διαπροσωπικές και τις εργασιακές σχέσεις, τις οποίες διαπερνά η έμφυλη διάσταση διακριτά και ταυτόχρονα άρρηκτα συνδεδεμένη με την έμφυλη βία, τη ρητορική μίσους, τον ρατσισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Ο αγώνας για την ισότητα των φύλων και την κοινωνική χειραφέτηση γυναικών και θηλυκοτήτων πρέπει να δίνεται και «επί του συγκεκριμένου» αλλά και να συνδέεται με τους αγώνες άλλων εργασιακών κλάδων, για να αποκτήσει εκείνη την κεντρικότητα και ευρύτητα που θα τον κάνει αποτελεσματικό.
Ως παράταξη έχουμε λάβει την πρωτοβουλία διακίνησης ενός ερωτηματολογίου, το οποίο θα αποτελέσει την αφορμή για την οικοδόμηση διεκδικητικών πρωτοβουλιών, ώστε οι σεξιστικές συμπεριφορές, παρενοχλήσεις και επιθέσεις στον δικηγορικό κλάδο να μην μένουν στο σκοτάδι.
Στις 8 Μάρτη μαζί με εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο διαδηλώνουμε, σπάζοντας τον φόβο απέναντι στην κυβερνητική καταστολή, αναδεικνύοντας ζητήματα για όσα αντιμετωπίζουμε στους χώρους δουλειάς, από σεξιστικές και απαξιωτικές συμπεριφορές μέχρι και συνολικά ζητήματα εργασιακής ανασφάλειας, εκμετάλλευσης από εργοδότες και «συνεργάτες» και την επιθετική κυβερνητική πολιτική.
Άραγε πόσες εργαζόμενες – και εργαζόμενοι – σε δικηγορικά γραφεία θα έχουν βγει σε αναστολή καθώς δεν καλύπτονται σχεδόν από πουθενά; Άραγε πόσες εργαζόμενες -και εργαζόμενοι – σε δικηγορικά γραφεία μπορούν να επιβιώνουν στην περίοδο της πανδημίας;
Διεκδικούμε:
– την έγκαιρη και ουσιαστική οικονομική ενίσχυση κατά το χρόνο της κύησης και για χρονικό διάστημα έξι μηνών μετά τον τοκετό
– την έγκαιρη κάλυψη από τον ΕΦΚΑ του συνόλου των εξόδων του τοκετού.
– τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών κατά το χρόνο της κύησης και για έξι μήνες μετά τον τοκετό.
– τη θεσμοθέτηση της εγκυμοσύνης και της λοχείας ως σπουδαίων λόγων αναβολής σε ΚΠΔ, ΚΠολΔ και ΚΔΔ.
– την ουσιαστική κάλυψη εξόδων για βρεφονηπιακό και παιδικό σταθμό τέκνων δικηγόρων
Δευτέρα 8 Μάρτη διαδηλώνουμε με τα σωματεία του δημόσιου τομέα (ΑΔΕΔΥ) τα πανεπιστήμια, τα πρωτοβάθμια σωματεία, με τις φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικότητες και άλλους φορείς στις 13:00 στην Πλατεία Κλαυθμώνος και στις 17:30 στην πλατεία Συντάγματος.
Κατάληψη Στέγη Προσφύγων και Μεταναστ(ρι)ων Νοταρά 26
Η 8η Μάρτη είναι ημέρα αντίστασης και αγώνα.
Όλες και όλοι σήμερα στις 5:30 στην πλατεία Συντάγματος!
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συλλογικό κείμενο της συνέλευσης γυναικών της Κατάληψης Στέγης Προσφύγων και Μεταναστ(ρι)ων Νοταρά 26 σε φετινή διαδικτυακή εκδήλωση για την βία κατά των γυναικών.
Ως συνέλευση γυναικών της Κατάληψης Στέγης Προσφύγων και Μεταναστ(ρι)ων Νοταρά 26 αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα συλλογικό κείμενο και να παρέμβουμε σ’ αυτή την εκδήλωση. Είμαστε γυναίκες προσφύγισσες και μετανάστριες από διαφορετικές χώρες, προερχόμαστε από διαφορετικά πολιτισμικά και θρησκευτικά περιβάλλοντα αλλά μαζί και με τις αλληλέγγυες θηλυκότητες της κοινότητας μας, μας ενώνουν κοινά βιώματα και κοινά οράματα.
Η καταπίεση που βιώνουμε τώρα έχει ξεκινήσει από τις οικογένειές μας, από τις μανάδες μας που είναι και αυτές καταπιεσμένες. Έχουμε διαμορφωθεί από μικρή ηλικία να ακολουθούμε κανόνες συμπεριφοράς που σημαίνουν υπακοή και συστολή. Μας έχουν μάθει πως είμαστε κατώτερες από τους αδερφούς και πατεράδες μας, πως η δική μας φωνή, επιθυμία και ζωή δε μετράει το ίδιο με των ανδρών. Αντίθετα οι άνδρες μαθαίνουν πως ο δικός τους λόγος έχει σημασία, πως έχουν δικαίωμα να κυριαρχούν πάνω στις γυναίκες χωρίς να λογοδοτούν. Έτσι εισερχόμαστε στις κοινωνίες από θέσεις ανισότητας μα και άγνοιας. Ποτέ όμως, δεν μας εξήγησαν τί είναι η βία ή η παρενόχληση. Νιώθουμε πως μας έχουν κλέψει τα παιδικά μας χρόνια και κομμάτια από την αυτονομία μας. Σε κάποιες χώρες ήδη από την ηλικία των επτά θεωρούμαστε ενήλικες, ενώ από τα εννέα μας υποχρεώνουν να φοράμε χιτζάμπ. Ως γυναίκες δε θεωρούμε ντε φάκτο ότι το χιτζάμπ ή οποιοδήποτε θρησκευτικό ή κοινοτικό σύμβολο σηματοδοτεί από μόνο του καταπίεση. Καταπίεση, όμως, είναι να σε υποχρεώνουν ή να σου απαγορεύουν να φοράς χιτζάμπ. Καταπίεση είναι οτιδήποτε μας επιβάλλεται και δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μας βούλησης.
Οι θρησκείες και οι οικογένειες μας αντιμετωπίζουν ως άτομα δεύτερης κατηγορίας. Μας φορτώνουν ντροπή εξαιτίας του φύλου μας. Σε κάποιες ακραία συντηρητικές και πουριτανικές χώρες η πρώτη επαφή μου έχουμε με άνδρα είναι στο γάμο μας. Εκεί συχνά βιώνουμε χείριστες συμπεριφορές και παρενόχληση, με αποτέλεσμα να τις δεχόμαστε, μη γνωρίζοντας αν υπάρχει άλλος δρόμος. Μας μαθαίνουν πως αν δεχτούμε όλες αυτές τις δυσκολίες και την καταπίεση, εξασφαλίζουμε τη θέση μας στον παράδεισο.
Ακόμα και βάσει νόμου φαίνονται οι ανισότητες. Ο νόμος ορίζει πως οι ζωές μας κοστίζουν λιγότερο από τη ζωή ενός άντρα γιατί αν κάτι μας συμβεί, αν έχουμε κάποιο ατύχημα, η αποζημίωση στην οικογένειά μας είναι λιγότερη απ’ ότι αν πεθάνει κάποιος άντρας. Επίσης, ανεξαρτήτως της στενότητας της συγγένειας με το άτομο που πέθανε, η κληρονομιά ανήκει πάντα στους άντρες της οικογένειας.
Απαγορεύεται η πρόσβασή μας στην εκπαίδευση και περιορίζεται η μάθησή μας στις δουλειές του σπιτιού. Και αυτό γιατί ο δρόμος που θα ακολουθήσουμε είναι προκαθορισμένος, να είμαστε σκλάβες στο ίδιο μας το σπίτι και αργότερα σκλάβες στο σπίτι του άντρα μας, χωρίς τη δυνατότητα να ξεφύγουμε και να ανεξαρτητοποιηθούμε. Μας εξαναγκάζουν να παντρευόμαστε, ακόμα κι αν είμαστε παιδιά. Μας εξαναγκάζουν να μείνουμε κυοφορούμε ακόμα κι αν δεν το θέλουμε. Στο Αφγανιστάν θεωρούμαστε αντικείμενα προς αντάλλαγμα. Μας πουλάνε στην οικογένεια του άντρα μας και μετά η οικογένειά μας δεν έχει κανένα δικαίωμα να μας προστατεύσει, ακόμα κι αν κινδυνεύουμε από κακοποίηση ή θάνατο. Στο Κονγκό οι άντρες μπορούν να έχουν πολλές γυναίκες και οι γυναίκες απαγορεύεται να βγαίνουν από το σπίτι, είναι υποχρεωμένες να μένουν μέσα και να φροντίζουν τα παιδιά.
Στην Ερυθραία τα κορίτσια πηγαίνουν σχολείο στην ίδια ηλικία με τα αγόρια και η εισαγωγή στο στρατό είναι υποχρεωτική. Αν κάποια από εμάς θέλει να φύγει από το στρατό θα πρέπει είτε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, είτε να φύγει από τη χώρα. Υπάρχουν όμως, φορείς που μπορούμε να απευθυνθούμε και να έχουμε πρόσβαση σε δικηγόρους σε περίπτωση που αντιμετωπίσουμε κάποιο πρόβλημα, όπως εξαναγκασμένο γάμο ή βιασμό.
Είμαστε πάντα λιγότερες στον εργασιακό τομέα. Ενώ μπορεί να κάνουμε την ίδια δουλειά ή ακόμα και πιο δύσκολη πληρωνόμαστε λιγότερο από τους άντρες. Αν βιώσουμε οποιαδήποτε παρενόχληση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό. Εκτός του ότι δεν μας πιστεύουν, καταστρέφεται οποιαδήποτε πιθανότητα πρόσληψής ή ανέλιξης μας.
Κάποιες από εμάς δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας ως ανεξάρτητες, χωρίς άντρα. Ίσως επειδή μας λένε διαρκώς ότι αν διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας αυτό θα ισοδυναμεί με ατίμωση της οικογένειας μας. Ίσως επειδή ως διαζευγμένες ή χήρες γυναίκες δεν θεωρούμαστε ελεύθερες, όπως οι άντρες που επιστρέφουν σε προηγούμενη ιδιότητά τους, δε θεωρούμαστε πια αγνές και αθώες για την κοινωνία. Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες που προκαλεί σε μια γυναίκα το διαζύγιο. Δεν υπάρχουν δομές να μας στηρίξουν, ενώ το στίγμα είναι πολύ ισχυρό.
Έχουμε υπόψη μας γυναίκες που αποφάσισαν να σπάσουν τον κύκλο της σιωπής και της καταπίεσης κι αυτό σήμαινε και κινδύνευσαν ή ακόμα έχασαν τη ζωή τους. Τα άτομα που μάχονται για τα δικαιώματα των γυναικών διώκονται αυστηρά σε κάποιες από τις χώρες από τις οποίες προερχόμαστε. Συλλαμβάνονται και δολοφονούνται γιατί φαίνονται ως απειλή για το κράτος και τα θρησκευτικά πρόσωπα. Πριν κάποιες μέρες δολοφόνησαν μια ακτιβίστρια στην Καμπούλ σε κοινή θέα.
Προσπαθούμε να γλιτώσουμε από τον πόλεμο και τα τραύματα του και ταξιδεύουμε ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. Ωστόσο, συχνά αναγκαζόμαστε να αναμετρηθούμε με άλλα πρόσωπα της βίας και της καταπίεσης. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την Ευρώπη βιώνουμε έντονο ψυχικό στρες. Αν είμαστε μόνες γυναίκες χωρίς τη συνοδεία άνδρα θεωρούμαστε εύκολος στόχος για τους διακινητές, οι οποίοι συχνά κακοποιούν κι εκμεταλλεύονται γυναίκες. Όταν φτάνουμε στα σύνορα οι αστυνομικοί έλεγχοι και οι σωματικές έρευνες προστίθενται στις τραυματικές εμπειρίες. Οι αστυνομικοί που σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι άνδρες, ακουμπούν τα κορμιά μας επιθετικά ακόμα κι αν βλέπουν πως φοράμε μαντήλα και δεν νιώθουμε καλά. Όταν αρνούμαστε να μας ακουμπήσουν μας χαστουκίζουν και συνεχίζουν να μας ακουμπούν. Έχουμε γίνει μάρτυρες της αστυνομικής βίας ενάντια σε μετανάστρια που την τράβαγε από τα μαλλιά αστυνομικός για να τη σύρει στα σύνορα. Στο αεροδρόμιο μας ζητούν να γδυθούμε ολόκληρες για να μας ψάξουν κι αν αρνηθούμε μας γδύνουν αυτοί με το ζόρι. Μας ντροπιάζουν και μας εξευτελίζουν.
Για όσες από εμάς είμαστε μαύρες γυναίκες η καταπίεση έχει τριπλή διάσταση. Είμαστε μαύρες, γυναίκες, μετανάστριες.
Όταν φτάνουμε στην Ελλάδα δεχόμαστε διακρίσεις σε μαγαζιά, καφετέριες, φαρμακεία, νοσοκομεία. Όταν πηγαίνουμε σε μαγαζιά μας ακολουθούν γιατί μας θεωρούν κλέφτρες και φοβούνται μην τους κλέψουμε. Αρνούνται να μας σερβίρουν, μας υποτιμούν και μας χλευάζουν, μας διώχνουν. Στα νοσοκομεία, επίσης, έχουμε συναντήσει ανθρώπους απρόθυμους να μας εξετάσουν, έχει τύχει να μας δώσουν λάθος φάρμακα ενώ έχει συμβεί γυναίκες σε εγκυμοσύνη να χάσουν τα παιδιά τους, επειδή δεν είχαν πρόσβαση σε προγεννητικό έλεγχο και κατάλληλη φροντίδα. Στα λεωφορεία μας αποφεύγουν, αρνούνται να κάτσουν δίπλα μας, μας στραβοκοιτάνε, μαζεύουν τις τσάντες τους να μην τους κλέψουμε.
Όμως εμείς είμαστε δυνατές. Έχουμε χτίσει την γυναικεία κοινότητα της Νοταρά 26 παρέα. Νιώθουμε επιτέλους έτοιμες να μιλήσουμε για όλα όσα έχουμε βιώσει. Στεκόμαστε δίπλα η μία στην άλλη, κρατάμε τα χέρια και είμαστε έτοιμες να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο. Ξέρουμε πως αν πέσουμε η αδελφή μας θα μας σηκώσει. Κρατάμε το μέλλον στα χέρια μας. Είμαστε αποφασισμένες να μεγαλώσουμε διαφορετικά τα παιδιά μας. Θα τα μάθουμε όλα όσα στέρησαν από εμάς. Μέχρι να είμαστε όλες μας ελεύθερες, δεν είναι καμιά μας.
Μέχρι να γίνει το ταξίδι των προσφύγων προς την επιβίωση, ένα ταξίδι της ανθρωπότητας προς την ελευθερία.
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΙΡ ΦΕΜΙΝΙΣΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Παρά την ριζοσπαστική προέλευση της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, την ημέρα την έχουν πια καπηλευτεί ο καπιταλισμός και τα κράτη. Είτε πρόκειται για το σλόγκαν του ΟΗΕ σχετικά με τις 8 Μάρτη 2021, <<women in leadership>> (#choosetochallenge) [<<γυναίκες στην εξουσία>> (#διαλεξετηνπροκληση)], είτε για τη θεσμικά εγκεκριμένη ετήσια πορεία, οι επιλογές που μας δίνονται για να μοιραστούμε δημόσια τις εμπειρίες και την οργή μας είναι συνήθως εξαιρετικά φιλελεύθερες, cis-ετεροκανονικές, ειρηνευτικές και, εν τέλει, περιοριστικές. Παρόλο που αναγνωρίζουμε τη δύναμη μαζικών φεμινιστικών πορειών και απεργίων, βλέπουμε επίσης και τα όριά τους, καθώς συχνά αποκλείουν συγκεκριμένα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που περιθωριοποιούνται περισσότερο από την πατριαρχία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ηλικιακό αποκλεισμό, ρατσισμό, αρτιμέλεια, αποικειοκρατία, κράτος και εκκλησία.
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι καθημερινός.
Στις 8 Μάρτη θα είμαστε στους δρόμους γιατί θέλουμε να απευθυνθούμε σε όσα έχουν περιθωριοποιηθεί από τις κύριες φεμινιστικές αφηγήσεις και να φέρουμε τους δικούς μας όρους αγώνα. Η άφιξη του #MeToo στην Ελλάδα είναι σημαντική στην προβολή και επισήμανση της καθημερινής πραγματικότητας της πατριαρχικής βίας. Αλλά, παρατηρούμε τους τρόπους που μετατρέπεται σε επικοινωνιακό θέαμα – όπου τα ΜΜΕ επιλέγουν να δαιμονοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα, μετατρέποντάς τους σε ‘τέρατα’ διαφοροποιώντας τους από ισχύουσες δομές εξουσίας και καταπίεσης που επέτρεπαν, και ακόμη επιτρέπουν, σε δράστες να δρουν ελεύθερα. Συνεπώς δε στοχεύουμε στα κεφάλια μερικών υπουργών και ισχυρών αντρών μόνο, απαιτούμε την πτώση ολόκληρου του συστήματος!
Τον τελευταίο χρόνο η διαχείριση του COVID έχει εκθετικά σφίξει τη θηλιά καταπιεστικών κοινωνικών δομών στις ζωές μας, μειώνοντας την κινητικότητά μας, κλείνοντάς μας μέσα και περαιτέρω αλλοτριώνοντάς μας από δίκτυα φροντίδας. Παρόλο που όλα βιώνουμε τον έλεγχο, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι χτυπάει κάποια από μας πιο πολύ από άλλα – σεξεργάτριες/ες ωθούνται σε περαιτέρω ανομία, επισφάλεια και αστυνομική βία· μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· άνθρωποι κλειδώνονται με τους κακοποιητικούς συντρόφους ή γονείς τους. Είναι ουσιαστικής σημασίας να βγούμε στους δρόμους, να γνωριστούμε μεταξύ μας και να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην πατριαρχία.
Δεν αγωνιζόμαστε για την ελευθερία των γυναικών μόνο. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων όσων η πατριαρχία καταπιέζει. Αυτό απαιτεί ένα συνεχή, διαθεματικό και πολύμορφο αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένου των μορφών καταπίεσης που οι ίδιες οι γυναίκες διαιωνίζουν, όπως η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, η πρόασπιση του έθνους κράτους και η ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Για παράδειγμα, πρέπει να αμφισβητήσουμε την αποθέωση της πυρηνικής οικογένειας, την cis-ετεροκανονικότητα και την πραγματικότητα του τρανσμισογυνισμού. Συνεπώς, δε γιορτάζουμε, όπως ο ΟΗΕ, ‘κοριτσοαφεντικά’ ή ‘γυναίκες στην εξουσία’. Δεν αγωνιζόμαστε, όπως οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, για το δικαίωμα γυναικών να είναι τόσο εκμεταλλευτικές όσο και άντρες. Αντίθετα, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων από τη λευκή ανωτερότητα, την πατριαρχία και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Καλούμε για ένα μπλοκ στην πορεία της 8 Μάρτη. Στοχεύουμε σε μία μαχητική, θορυβώδης, ορατή παρουσία στους δρόμους. Θέλουμε το μπλοκ μας να είναι συμπεριληπτικό – συνεπώς, καθώς ο αγώνας μας είναι διαθεματικός, δε θα ανεκτούμε καμία καταπιεστική συμπεριφορά.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ
Viktoria Solidarity
Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή 8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών
8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών
Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή
Έναν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 η συστημική κρίση εντείνεται όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα οξύνονται οι επιθετικές πολιτικές που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες αυξάνονται τα περιστατικά/συμπεριφορές βίας και παρενόχλησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Από την άλλη, είδαμε τα ίδια τα υποκείμενα που υπέστησαν αυτές τις συμπεριφορές να βρίσκουν το θάρρος να τις καταγγείλουν, να κατορθώνουν να ακουστεί η φωνή τους αποτελώντας παραδείγματα γενναιότητας.
Μηδενική ανοχή στην παρενόχληση και τη βία
Το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας της εργαζόμενης γυναίκας ξεκινά από «αθώα» αστειάκια και μπορεί να καταλήξει στη σεξουαλική παρενόχληση ή την επίθεση. Πρόκειται για συμπεριφορές τις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πριν αναζητήσουν την πρώτη τους δουλειά, στην οικογένεια και στο σχολείο. Τις συναντούν σε ανδροκρατούμενους χώρους δουλειάς, όπου βρίσκουν «κλειστές πόρτες», αλλά και στους χώρους όπου πλειοψηφούν, σε υπο-αμειβόμενες θέσεις. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι η άλλη όψη των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία. Είναι συχνά ο τρόπος να κρατούν τις γυναίκες «στη θέση τους».
Οι διακρίσεις ξεκινούν από τις αγγελίες με προσδιορισμό φύλου: «ζητείται πωλήτρια», «ζητείται καθαρίστρια» κ.o.κ. Συνεχίζουν με πρακτικές εργασίας που αναπαράγουν τα στερεότυπα εναντίον των γυναικών, ότι δήθεν προορίζονται μόνο για ορισμένες ειδικότητες και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται τόσο «δεδομένη», που πολλές φορές και οι ίδιες οι γυναίκες καταλήγουν να τη θεωρούν «φυσική» και να προσαρμόζονται ανάλογα προκειμένου να επιβιώσουν. Μέσα σε ένα κλίμα σεξιστικών διακρίσεων, η σεξουαλική παρενόχληση δίνει στην εργοδοσία ένα επιπρόσθετο, ισχυρό όπλο εκφοβισμού απέναντι στις γυναίκες ενός εργασιακού χώρου. Ένα όπλο που αντλεί από αιώνες σεξιστικής καταπίεσης.
Οι άνδρες συνάδελφοι που αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές ή που δεν τις καταδικάζουν, όταν γίνονται εν γνώσει τους, κάνουν τη δουλειά του αφεντικού. Υπονομεύουν τη δυνατότητα όλων – ανδρών, γυναικών, μεταναστών, μεταναστριών – να σταθούμε από κοινού απέναντί του. Η δυναμική παρέμβαση των σωματείων και οι καταγγελίες απέναντι σε τέτοια φαινόμενα στο πλευρό κάθε συναδέλφισσας πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική. Να εφαρμόζουμε την πολιτική της μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση από όποιον και να προέρχεται. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συστηματική δουλειά διαπαιδαγώγησης των συναδέλφων και των συναδελφισσών, καθώς και συστηματική δουλειά ενίσχυσης του σωματείου ως εργαλείου πάλης με τησυμπερίληψη περισσότερων γυναικών σε κάθε όψη της λειτουργίας και της δράσης του. Και σε αυτό το ζήτημα η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και δικαστηρίων, που κρύβονται πίσω από τη δήθεν άγνοια.
Τα ζητήματα αυτά θα καθορίσουν το μέλλον του εργατικού κινήματος στους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας…
Η πάλη για τη δουλειά
Η ανεργία είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως εργαζόμενοι/ες σήμερα και χτυπά δυσανάλογα τις εργαζόμενες γυναίκες. Τον Οκτώβρη του 2020 η ανεργία για τις γυναίκες ήταν 20,6%, ενώ για τους άνδρες 13,5%. Στον ΟΑΕΔ σήμερα είναι καταγεγραμμένα 1.133.432 άτομα. Οι άνδρες ανέρχονται σε 422.487 (37,28%) και οι γυναίκες σε 710.945 (62,72%). Το τελευταίο επίδομα λόγω αναστολής δόθηκε επιπρόσθετα σε 662.123 άτομα. Αν προστεθούν και οι πολλές χιλιάδες που εργάζονται αδήλωτα, φτάνουμε σε κοντά 2 εκατ. ανθρώπους. Με δεδομένο ότι πρόκειται κυρίως για θέσεις εργασίας στο λιανεμπόριο, στην εστίαση, στον τουρισμό, στο θέαμα κ.λπ., η ψαλίδα ανεργίας μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται περισσότερο.
Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Το επιβεβαιώνουν όσα ζούμε καθημερινά. Μια γυναίκα πρέπει σε πολλές περιπτώσεις να έχει τη διπλάσια εμπειρία, για να προσληφθεί έναντι ενός άνδρα. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι θα «συμφέρει», επειδή θα πληρώνεται λιγότερο.
Η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει τη γυναίκα στην αγορά εργασίας με «ψαλιδισμένα» δικαιώματα και άθλιες εργασιακές σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα την επιφορτίζει εξ ολοκλήρου με τα καθήκοντα της νοικοκυράς και της μητέρας (τα οποία γίνονται ασήκωτα όταν τα συστήματα υγείας και παιδείας διαλύονται), με αποτέλεσμα συχνά να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση η εισβολή της τηλεργασίας στα σπίτια μας.
Σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι:
- Να παλέψουμε για τα υγειονομικά μέτρα που θα μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε το συντομότερο στη δουλειά (που καλύτερα από όλους έχουν διατυπώσει με τα αιτήματά τους οι υγειονομικοί) και για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων (με τα μέτρα που έχουν διατυπώσει τα σωματεία των εκπαιδευτικών, οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι συλλογικότητες των μαθητών).
- Να αγωνιστούμε για μαζικές προσλήψεις σε όλους τους τομείς που αφορούν την αναγκαία αναβάθμιση της παιδείας, της υγείας και των μεταφορικών υποδομών.
- Κάθε φορά να κάνουμε συγκεκριμένο το πάγιο αίτημα για λιγότερες ώρες δουλειάς χωρίς μείωση μισθού.
Η πάλη για την επιστροφή στη δουλειά είναι η βάση για κάθε άλλη διεκδίκηση, και αφορά τις γυναίκες εργαζόμενες πάνω από όλους.
Να κλείσει η ψαλίδα αποδοχών
Το εργατικό κίνημα της μεταπολίτευσης κέρδισε τη μάχη για «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Όμως αυτή η βασική κατάκτηση ίσχυσε κατά βάση σε χώρους με συνδικαλιστική κάλυψη. Αυτή η κατάκτηση δεν μπορεί να διασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Χωρίς ΣΣΕ, όταν είναι ταμπού ακόμα και να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας πόσα παίρνουμε, ανοίγει ένα πραγματικό χάσμα ανάμεσα στους μισθούς γυναικών και ανδρών. Δεν κερδίζει όμως ο συνάδελφος επειδή η συναδέλφισσά του πληρώνεται λιγότερα. Κερδίζει μόνο το αφεντικό, που τσεπώνει τη διαφορά. Και το αποτέλεσμα είναι η συμπίεση όλων των μισθών προς τα κάτω (όπως είδαμε την περασμένη δεκαετία).
Χωρίς ΣΣΕ, οι γυναίκες γκετοποιούνται όλο και πιο πολύ στις λιγότερο ειδικευμένες, περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας με τις λιγότερες ώρες και τη μικρότερη διάρκεια. Στρώνοντας πάντα το χαλί για όλους. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι ένα ακόμα όπλο εναντίον των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών.
Το χάσμα διατηρείται και μεγαλώνει επειδή διατηρούνται στεγανά ανάμεσα σε «παραδοσιακά γυναικείες» και «παραδοσιακά ανδρικές» δουλειές. Ο κανόνας είναι ότι κάθε ειδικότητα, θέση ή τομέας όπου υπερέχει γυναικεία εργατική δύναμη έχει χαμηλότερη «ταρίφα». Αυτός ο διαχωρισμός είναι ένας χάρτης της εκμετάλλευσης της γυναίκας και της κυρίαρχης σεξιστικής ιδεολογίας. Είναι επίσης πηγή τεράστιων κερδών για τα αφεντικά.
Χρειάζεται μακροπρόθεσμη προσπάθεια αγώνων και διαπαιδαγώγησης ώστε να σπάσουμε αυτά τα στεγανά. Το διακύβευμα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πλήρη ενσωμάτωση των γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η πάλη για να σπάσουν οι διαχωρισμοί έχει ωριμάσει διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό δείχνει η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας τις αποκαλύψεις για κακοποίηση επί μακρόν στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου. Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι σήμερα συμμετέχει στην αγορά εργασίας ένα ιστορικά υψηλό ποσοστό των γυναικών (65,9%). Οι περισσότερες βρίσκονται σε χώρους αχαρτογράφητους από σωματεία. Η οργάνωσή τους είναι ζωτικής σημασίας.
Να ορίζεις τη ζωή σου
Η προσπάθεια το κεφαλαίου να ισοπεδώσει τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος επαναφέρει το ζήτημα της απαγόρευσης των αμβλώσεων (Πολωνία, Αργεντινή). Θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της πρόσβασης στην άμβλωση και να συμμετάσχουμε σε ό,τι αγώνες προκύψουν για το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν.
Έχουμε πολλά να μάθουμε από την Αργεντινή και την πρόσφατη νίκη εκεί. Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων είναι κομμάτι ενός πακέτου που εξασφαλίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει τη ζωή της. Γι’ αυτό το σύνθημα στην Αργεντινή ήταν «Εκπαίδευση για να γνωρίζουμε, αντισύλληψη για να αποφασίζουμε, αμβλώσεις για να μην πεθαίνουμε». Το δικαίωμα να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη που δεν θέλεις είναι προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή. Η υποστήριξη του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ζήτημα στοιχειώδους συνέπειας και δικαιοσύνης για κάθε εργατικό σωματείο. Στέλνει επίσης μήνυμα ότι είναι διατεθειμένο να σταθεί στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών που επιδιώκει να συμπεριλάβει στις τάξεις του.
Η κυρίαρχη ιδεολογία που εξυψώνει τη μητρότητα, τη χρησιμοποιεί επίσης διαχρονικά για να «τιμωρήσει» την εργαζόμενη μητέρα. Προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή είναι και η εξασφάλιση να μπορείς να γεννήσεις χωρίς να επηρεάζεται η πρόσβασή σου στην αγορά εργασίας ή η εξέλιξή σου σε αυτή. Προϋπόθεση είναι και η πρόσβαση στην ποιοτική προσχολική φύλαξη των παιδιών. Η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων και σωματειακής κάλυψης έχουν συστηματικά υποσκάψει το δικαίωμα στην άδεια μητρότητας. Για όλο και πιο πολλές γυναίκες, μητρότητα σημαίνει αναγκαστική ανεργία. Ταυτόχρονα, η εργασιακή επισφάλεια οδηγεί τις εργαζόμενες γυναίκες σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά διλήμματα.
Είμαστε με την πλευρά των αποκλεισμένων
Ως σωματείο θεωρούμε σημαντικό βήμα την ανάδειξη των κυριαρχικών συμπεριφορών, των διάφορων μορφών βίας που υφίστανται οι γυναίκες τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί ο αγώνας για το γυναικείο ζήτημα αποτελεί το πρώτο βήμα για τη χειραφέτηση, την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων όλων μας, όλων των έμφυλων ταυτοτήτων. Εργαζομένοι/ες, μετανάστριες/ες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενα, από κοινού να παλέψουμε ενάντια στις σεξιστικές, κακοποιητικές και ρατσιστικές συμπεριφορές σε μια κατεύθυνση σύνδεσης των αγώνων μας με κοινό στόχο την ισότιμη μεταχείριση και την κατάκτηση αξιοπρεπών όρων ζωής, εντός και εκτός των χώρων δουλειάς.
– Τα αιτήματα που αναπτύσσουν οι γυναίκες συναδέλφισσες και αφορούν τη ζωή τους πρέπει να γίνουν υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και απαιτούν νέους προσανατολισμούς στα αιτήματα και στο δυναμικό των σωματείων. Είναι προϋπόθεση για τη συσπείρωση των εργαζομένων σε έναν κοινό, αποτελεσματικό αγώνα.
– Σήμερα ως εργαζόμενες γυναίκες έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη συλλογική δύναμη που μας δίνει ένα σωματείο.
– Ως Σύλλογος, αγωνιζόμαστε για να δυναμώσει η θέση των γυναικών στους χώρους εργασίας, ενισχύοντας την ενότητα και τη δύναμη όλων μας.
Καμία συναδέλφισσα έξω από το Σύλλογο.
Ο ΣΥΒΧΨΑ πάντα θα βρίσκεται στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών.
Στις 8 Μάρτη συμμετέχουμε μαζικά στις κινητοποιήσεις (εφαρμόζοντας όλα τα μέσα προστασίας)
- Απεργιακή συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας στη 1:00 μ.μ. το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) έχει προκηρύξει 3ωρη Στάση Εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3.00 μ.μ.
- Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 5:30 μ.μ.
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής
Συγκέντρωση 8 Μάρτη
Tο ΣΒΕΜΚΟ κηρύσσει πανελλαδική απεργία την Δευτέρα 8 Μάρτη 2021, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Kαι συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εργασίας στις 13:00.
Καλούμε όλες/όλους τις/τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση, καθώς και στην απεργία και επισημαίνουμε ότι στην απεργία έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι/όλες οι εργαζόμενο/-ες στις παντός τύπου ΜΚΟ (ΑμΚΕ, σωματεία, κλπ.) ανεξαρτήτως του εάν αποτελούν μέλη του ΣΒΕΜΚΟ.
Η συμμετοχή δε σε προκηρυγμένη απεργία και εν γένει οι συνδικαλιστικές ελευθερίες προστατεύονται από το νόμο και τυχόν εκδικητικότητα του εκάστοτε εργοδότη
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο. – Σ.Β.Ε.Μ.Κ.Ο.
8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους
Τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλων των εργατών.
Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση (1:00 μ.μ. Κλαυθμώνος-Υπ. Εργασίας) και στην απογευματινή συγκέντρωση φεμινιστικών και εργατικών συλλογικοτήτων (5:30 μ.μ. Σύνταγμα).
Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.
Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.
Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.
Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.
Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.
Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.
Σ’ αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917.
Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλα τα μέλη της, της Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης την 8η Μάρτη στην Αθήνα, (Κλαυθμώνος – Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.) σε γειτονιές και σε σωματεία που δρουν. Στηρίζει την συγκέντρωση που καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5:30 στο Σύνταγμα.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ανακοίνωση της Ομάδας Φύλου για την 8η Μάρτη
Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι γυναίκες, οι θηλυκότητες, οι φεμινίστριες υπενθυμίζουν κάθε χρόνο σε όσους τους εύχονται χρόνια πολλά ότι η 8η Μάρτη είναι μέρα αγώνα.
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει βέβαια σε μια συνθήκη που το κίνημα metoo έχει ταράξει τα νερά της ελληνικής κοινωνίας, κι έτσι η ίδια η μέρα των γυναικών δε θα μπορούσε να έχει τίποτα το εθιμοτυπικό. Κι έτσι κάθε λεπτό αγώνα, θα’ ναι φέτος για μας γιορτή.
Το ξέσπασμα ενός κινήματος ενάντια στην αποσιώπηση κάθε είδους κακοποίησης ήρθε να γκρεμίσει την παρενοχλητική κουλτούρα που είναι χρόνια εμπεδωμένη στον κοινωνικό σχηματισμό.
Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να απαντήσει σε όσους ρωτούσαν μέχρι πρότινος “τι το θέλετε το φεμινισμό σήμερα” ότι θέλουμε σχέσεις ισότιμες και κουραστήκαμε από τις εξουσιαστικές συμπεριφορές.
Το ξέσπασμα του ελληνικού metoo ήρθε να πείσει όσες ανήκουν στα πιο ταξικά κομμάτια της κοινωνίας ότι το να φύγουν, το να τις πιστέψουν, το να δικαιωθούν δεν είναι πια προνόμιο μερικών άλλων.
Γιατί τώρα λοιπόν;
Γιατί τώρα!
Τώρα, γιατί δεν ξεχνάμε ούτε μια στιγμή της ζωής μας το πώς όλα τα συμπλέγματα των εξουσιών (πατριαρχία, καπιταλισμός) καθορίζουν τη ζωή μας. Η αριστερά και τα κινήματα πρέπει να διαπνέονται και να περιλαμβάνουν και τα φεμινιστικά προτάγματα, αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικά. Αντίστοιχα και το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να συνδέεται με τις ευρύτερες κοινωνικές καταπιέσεις και να αντιμάχεται τους κυρίαρχους.
Τώρα, γιατί κάθε μέρα της ζωής μας παίρνουμε την επιλογή να αντισταθούμε στην πατριαρχική εξουσία, τον καπιταλισμό και κάθε είδους εξουσιαστική σχέση που μας καταπιέζει.
Τώρα που μιλούν όλες δίπλα σου, μπορείς να μιλήσεις και συ, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι μόνη σου. Τώρα όλες έχουν φωνή. Τώρα θα ακουστούμε.
Ένας κόσμος πατριαρχικός, στον οποίο οι γυναίκες, οι θηλυκότητες μεγαλώνουν βλέποντας τις άλλες ανταγωνιστικά, τρέμει απ΄τα θεμέλια τώρα που αυτές οι γυναίκες, αυτές οι θηλυκότητες αλληλοστηρίζονται.
Φέτος, στις 8 Μαρτίου, απεργούμε και διαδηλώνουμε.
Από τις εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις εργαζόμενες στα call-centers της Αθήνας του σήμερα και από τις προσφύγισσες στα camps μέχρι κάθε σημείο που οι γυναίκες καταπιέζονται, η επιθυμία να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες μας ενώνει.
Θα ζήσουμε αλλιώς!
Ως Συνάντηση στηρίζουμε τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα
στην Αθήνα
τις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων με συγκέντρωση στη 1.00μμ στο Υπουργείο Εργασίας και Πλατεία Κλαυθμώνος και τη φεμινιστική συγκέντρωση στις 5.30μμ στο Σύνταγμα, την οποία θα ακολουθήσει πορεία
στη Θεσσαλονίκη την κινητοποίηση στις 5.00μμ στο άγαλμα Βενιζέλου.
8 Μάρτη κατεβαίνουμε στο δρόμο, επιλέγοντας να ενισχύσουμε εργατικά σωματεία και φεμινιστικές συλλογικότητες.
Ομάδα Φύλου Συνάντησης για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά
Στις 8 Μάρτη η θέση μας είναι στο δρόμο της ισότητας
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα των γυναικών και κάθε τέτοια μέρα βλέπουμε happy hours σε μαγαζιά και λουλούδια που «τιμούν το ωραίο φύλο». Στις 8 Μάρτη, βέβαια, έλαβαν χώρα οι διαδηλώσεις των κλωστοϋφαντουργών εργατριών που ζητούσαν μείωση του ωραρίου και ίσα εργασιακά δικαιώματα, και οι οποίες σηματοδότησαν τις διεκδικήσεις των γυναικών για κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα τα οποία σήμερα διακυβεύονται εκ νέου και κανένα λουλούδι, κανένα δώρο δεν θα μας τα φέρει πίσω.
Και ποιες είναι οι συνθήκες που συνιστούν καταπίεση για όλες εμάς; Είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε στο δρόμο και δυστυχώς πολλές φορές στον ίδιο τον χώρο εργασίας μας, εκτιθέμενες σε σχόλια και στις ορέξεις του καθενός, είναι η διαφορά που επικρατεί ακόμα μεταξύ των αποδοχών των γυναικών και των ανδρών για τις ίδιες θέσεις εργασίας, είναι οι συμβάσεις εργασίας που υπογράφουμε δηλώνοντας αν έχουμε σκοπό να κάνουμε οικογένεια στο εγγύς μέλλον, είναι οι απολύσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αν τυχόν μείνουμε έγκυες, ενώ παράλληλα ευθεία επίθεση δέχεται και η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας από αναχρονιστικές αντιλήψεις των δυνάμεων της συντήρησης σε σχέση με το δικαίωμα στην έκτρωση.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν βιώματα υπαρκτά σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας μας. Αποτελούν βιώματα στους χώρους εργασίας μας, στο δρόμο, στο σπίτι, στις γειτονιές που ζούμε και αναπνέουμε. Έτσι, και στον κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού αποτυπώνονται τα ίδια ελλείμματα και η ίδια εγκληματική αδιαφορία που ενυπάρχει και στο επίπεδο του κεντρικού κράτους. Δεν είναι λίγες φορές που συναδέλφισσες εξαναγκάζονται σε παραίτηση ή οδηγούνται σε απόλυση λόγω μιας εγκυμοσύνης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας που αντιμετωπίζουν τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα αλλά και ανοχής σεξιστικών συμπεριφορών μέσα στους χώρους δουλειάς. Επομένως το να είσαι γυναίκα και εργαζόμενη συνιστά συνθήκη διπλής καταπίεσης γιατί στη συνολικότερη επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση και τουριστικό κεφάλαιο απέναντι στους εργαζομένους/ες του κλάδου, στη περίπτωση των γυναικών προστίθενται και όλα τα παραπάνω.
Καλούμε, λοιπόν, το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου στις 8 Μάρτη να υιοθετήσει αγωνιστική στάση απέναντι στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συναδέλφισσες. Να σπάσουμε έμπρακτα τον έμφυλο διαχωρισμό εντός και εκτός των χώρων εργασίας.
Απαιτούμε την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας γύρω απ την προστασία της μητρότητας. Παλεύουμε για την εξάλειψη σεξιστικών συμπεριφορών και πρακτικών στους χώρους εργασίας. Παλεύουμε για ισότητα και χειραφέτηση ενάντια στην καταπίεση.
Στις 8 Μάρτη, λοιπόν, όλες και όλοι στο δρόμο της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και της ισότητας.
Στηρίζουμε – συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις στη 13:00 στο Υπουργείο Εργασίας αλλά και στην πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στο Σύνταγμα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ… ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!
Στις 8 Μαρτίου 1857, στην Αμερική, χιλιάδες εργάτριες στην υφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, που διαδήλωσαν μαζικά ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό που βίωναν στη δουλειά. Απαίτησαν μείωση ωραρίου, ίση αντιμετώπιση ντόπιων και μεταναστριών, ίσο μισθό με τους άντρες. Οι αγώνες τους δέχτηκαν άγρια καταστολή και η ημέρα βάφτηκε με το αίμα τους.
Για εμάς η ημέρα αυτή δεν είναι μία γιορτή, όπως συνήθως αντιμετωπίζονται τέτοιες γιορτές και εκπροσωπούνται θεσμικά, από λευκές «κανονικές» γυναίκες, ξεχνώντας τις υπόλοιπες θηλυκότητες που καταπιέζονται. Για εμάς είναι ένας καθημερινός αγώνας, όχι για την ελευθερία των γυναικών μόνο, αλλά για την ελευθερία όλων όσων καταπιέζονται από την πατριαρχία. Γιατί η έμφυλη βία είναι ο δομικός τρόπος επιβολής της εξουσίας πάνω στα σώματά μας και τη βιώνουμε καθημερινά σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Οι δουλειές του σπιτιού και η φροντίδα της οικογένειας είναι το βιολογικό μας πεπρωμένο. Με αυτόν τον τρόπο η οικιακή εργασία υποτιμάται ως γυναικεία δουλειά και μένει απλήρωτη. Ακόμα και αν πληρωνόμαστε, όμως, τα επαγγέλματά μας θεωρούνται ως αυτονόητα γυναικεία και επομένως υποτιμημένα. Δουλεύουμε ως νοσοκόμες, νταντάδες, καθαρίστριες, σερβιτόρες, επαγγέλματα υπαμειβόμενα, αφού θεωρείται ότι έχουμε εκπαιδευτεί από μικρές, στην παροχή υπηρεσιών, φροντίδας και καθαριότητας, ως «φύσει» ευγενικές, υπομονετικές και χαμογελαστές.
Στον κλάδο του επισιτισμού βιώνουμε καθημερινά τη διάκριση με βάση το φύλο, τη φυλή, την ηλικία και την σεξουαλικότητά μας. Αν είσαι “κανονική”, ντόπια, όμορφη και νέα, πας στην κορυφή της πυραμίδας, μπορείς να πουλήσεις πιο ακριβά την εμφάνισή σου, αλλά δεν σου εξασφαλίζει ότι θα γλιτώσεις από τις σεξουαλικές επιθέσεις από πελάτες και αφεντικά. Τα τρανς άτομα σχεδόν αποκλείονται, γιατί ακόμα κι αν φαίνονται «κανονικά», θα έχουν πρόβλημα στην πρόσληψη λόγω ταυτότητας. Αν πεις ότι είσαι gay, δέχεσαι ομοφοβικές επιθέσεις. Αν μείνεις έγκυος κινδυνεύεις να απολυθείς και αν έχεις παιδιά, βρίσκεις πιο δύσκολα δουλειά. Κατεβαίνοντας στην πυραμίδα (π.χ. στις κουζίνες και στις καθαριότητες) θα βρούμε και ανθρώπους, που δεν ανταποκρίνονται στα κυρίαρχα πρότυπα, μιλάνε σπαστά ή καθόλου ελληνικά, δεν είναι νέες, δεν είναι λευκοί. Όσο πιο κάτω είσαι σε αυτή την πυραμίδα, τόσο πιο αναλώσιμο είσαι και τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κάνεις την οποιαδήποτε διεκδίκηση.
Ξέρουμε πολύ καλά ότι στον επισιτισμό, όπως και στις περισσότερες δουλειές, η έμφυλη βία είναι μέρος της εργασιακής μας καθημερινότητάς. Ένα αφεντικό που «απλώνει χέρι», ένας πελάτης που νομίζει ότι μας αγόρασε μαζί με την τυρόπιτα…
Παντού γύρω μας αναπαράγεται η κουλτούρα του βιασμού και κανονικοποιείται η έμφυλη βία. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην είδη υπάρχουσα καταπίεση από πολιτικές επιλογές του κράτους, που επιβάλει ελαστική εργασία, τη διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, την αποδυνάμωση του θεσμού του συνδικαλισμού και της ανοχής της μαύρης εργασίας. Αντιλαμβανόμαστε τις διακρίσεις μέσα στη τάξη μας ως εργαλείο των αφεντικών για να μας υποτιμούν, να μας διαιρούν, να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο και να μας πληρώνουν λιγότερο. Δε χρειάζεται να το διαβάσουμε σε έρευνες, ούτε να το δούμε στις ειδήσεις. Το ζούμε καθημερινά.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ
ΤΙΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ – ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ
ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΦΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ
ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΡΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
13:00 στο Υπουργείο Εργασίας
14:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος
17:30 στην πλατεία Συντάγματος
ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021, 13:00 – ΠΟΡΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΘΜΩΝΟΣ
Δίνούμε ολα και όλες ραντεβου στις 13:00 στη Πλατεια Κλαθμώνος με το δικο μας μπλοκ.
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
8 ΜΑΡΤΗ 2021: ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΙΡ ΦΕΜΙΝΙΣΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Παρά την ριζοσπαστική προέλευση της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, την ημέρα την έχουν πια καπηλευτεί ο καπιταλισμός και τα κράτη. Είτε πρόκειται για το σλόγκαν του ΟΗΕ σχετικά με τις 8 Μάρτη 2021, <<women in leadership>> (#choosetochallenge) [<<γυναίκες στην εξουσία>> (#διαλεξετηνπροκληση)], είτε για τη θεσμικά εγκεκριμένη ετήσια πορεία, οι επιλογές που μας δίνονται για να μοιραστούμε δημόσια τις εμπειρίες και την οργή μας είναι συνήθως εξαιρετικά φιλελεύθερες, cis-ετεροκανονικές, ειρηνευτικές και, εν τέλει, περιοριστικές. Παρόλο που αναγνωρίζουμε τη δύναμη μαζικών φεμινιστικών πορειών και απεργίων, βλέπουμε επίσης και τα όριά τους, καθώς συχνά αποκλείουν συγκεκριμένα υποκείμενα. Τα υποκείμενα που περιθωριοποιούνται περισσότερο από την πατριαρχία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ηλικιακό αποκλεισμό, ρατσισμό, αρτιμέλεια, αποικειοκρατία, κράτος και εκκλησία.
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι καθημερινός.
Στις 8 Μάρτη θα είμαστε στους δρόμους γιατί θέλουμε να απευθυνθούμε σε όσα έχουν περιθωριοποιηθεί από τις κύριες φεμινιστικές αφηγήσεις και να φέρουμε τους δικούς μας όρους αγώνα. Η άφιξη του #MeToo στην Ελλάδα είναι σημαντική στην προβολή και επισήμανση της καθημερινής πραγματικότητας της πατριαρχικής βίας. Αλλά, παρατηρούμε τους τρόπους που μετατρέπεται σε επικοινωνιακό θέαμα – όπου τα ΜΜΕ επιλέγουν να δαιμονοποιήσουν συγκεκριμένα άτομα, μετατρέποντάς τους σε ‘τέρατα’ διαφοροποιώντας τους από ισχύουσες δομές εξουσίας και καταπίεσης που επέτρεπαν, και ακόμη επιτρέπουν, σε δράστες να δρουν ελεύθερα. Συνεπώς δε στοχεύουμε στα κεφάλια μερικών υπουργών και ισχυρών αντρών μόνο, απαιτούμε την πτώση ολόκληρου του συστήματος!
Τον τελευταίο χρόνο η διαχείριση του COVID έχει εκθετικά σφίξει τη θηλιά καταπιεστικών κοινωνικών δομών στις ζωές μας, μειώνοντας την κινητικότητά μας, κλείνοντάς μας μέσα και περαιτέρω αλλοτριώνοντάς μας από δίκτυα φροντίδας. Παρόλο που όλα βιώνουμε τον έλεγχο, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι χτυπάει κάποια από μας πιο πολύ από άλλα – σεξεργάτριες/ες ωθούνται σε περαιτέρω ανομία, επισφάλεια και αστυνομική βία· μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· άνθρωποι κλειδώνονται με τους κακοποιητικούς συντρόφους ή γονείς τους. Είναι ουσιαστικής σημασίας να βγούμε στους δρόμους, να γνωριστούμε μεταξύ μας και να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην πατριαρχία.
Δεν αγωνιζόμαστε για την ελευθερία των γυναικών μόνο. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων όσων η πατριαρχία καταπιέζει. Αυτό απαιτεί ένα συνεχή, διαθεματικό και πολύμορφο αγώνα ενάντια σε όλες τις μορφές καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένου των μορφών καταπίεσης που οι ίδιες οι γυναίκες διαιωνίζουν, όπως η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός, η πρόασπιση του έθνους κράτους και η ομοφοβική και τρανσφοβική βία. Για παράδειγμα, πρέπει να αμφισβητήσουμε την αποθέωση της πυρηνικής οικογένειας, την cis-ετεροκανονικότητα και την πραγματικότητα του τρανσμισογυνισμού. Συνεπώς, δε γιορτάζουμε, όπως ο ΟΗΕ, ‘κοριτσοαφεντικά’ ή ‘γυναίκες στην εξουσία’. Δεν αγωνιζόμαστε, όπως οι φιλελεύθερες φεμινίστριες, για το δικαίωμα γυναικών να είναι τόσο εκμεταλλευτικές όσο και άντρες. Αντίθετα, αγωνιζόμαστε για την ελευθερία όλων από τη λευκή ανωτερότητα, την πατριαρχία και τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Καλούμε για ένα μπλοκ στην πορεία της 8 Μάρτη. Στοχεύουμε σε μία μαχητική, θορυβώδης, ορατή παρουσία στους δρόμους. Θέλουμε το μπλοκ μας να είναι συμπεριληπτικό – συνεπώς, καθώς ο αγώνας μας είναι διαθεματικός, δε θα ανεκτούμε καμία καταπιεστική συμπεριφορά.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΣ
8η Μάρτη ημέρα αντίστασης και αγώνα
Απέναντι στον σάπιο κόσμο της εξουσίας
– Στην αστυνομική κατοχή στους δρόμους και την κρατική καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την απαγόρευση και το χτύπημα των διαδηλώσεων και τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών.
– Στους βιασμούς, τις σεξουαλικές κακοποιήσεις και απειλές εις βάρος γυναικών, παιδιών και αντρών όπου οι δράστες οπλίζονται από τα κυρίαρχα πατριαρχικά πρότυπα και την ατιμωρησία που τους εξασφαλίζουν οι θεσμοί
– Στις φυλακές και τον εγκλεισμό προσφύγων και μεταναστών/στριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
– Στην επιβολή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης πάνω στις αγωνίστριες/ές και τους πολιτικούς κρατουμένους, που εξωθεί στον θάνατο τον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα
– Στη λεηλασία της δημόσιας υγείας, την υποβάθμιση της παιδείας και την απογείωση της ταξικής εκμετάλλευσης.
Να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η ελευθερία ούτε παραχωρείται ούτε χαρίζεται
Κατακτιέται µέσα από τους ίδιους τους αγώνες
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ & ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΘΗΝΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ 13:00 & ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 17:30
ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 17:00
ΟΜΑΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ/ ΑΠΟ – ΟΣ
Ανακοίνωση ΚΕΕΡΦΑ Νότια Προάστια
Καταγγέλουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, την αστυνομία και τον Δήμαρχο Ελληνικού-Αργυρούπολης Κωνσταντάτο που επιχείρησαν να εμποδίσουν τη σημερινή αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, στο Ελληνικό.
Η ΚΕΕΡΦΑ στα Νότια προάστια οργάνωνε κινητοποίηση ενάντια στην απόφαση του δημάρχου -και στην υπεράσπιση-ξέπλυμα αργότερα- να καλέσει τον ναζί γκραφιτά Εύρυτο και να βρωμίσει τους τοίχους της γειτονιάς μας.
Είναι ήδη σκάνδαλο με πανελλαδική διάσταση η πρόσκληση οπαδού του ναζισμού από δημάρχους και δείγμα της πολιτικής της κυβέρνησης και των εκλεκτών της δημάρχων, που ακόμα δεν έχει συλλάβει τον Παππά και τον Λαγό και καλύπτει φιέστες των καταδικασμένων νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες από τη μεριά μας ότι νόμιμα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε συγκέντρωση με βάση και την αντίστοιχη ΚΥΑ, η αστυνομία με παρουσία ΜΑΤ και κλούβας, προχώρησαν σε κόψιμο προστίμων και απειλές για προσαγωγές και αυτόφωρα, ακόμα και σε χρήση βίας σε όσους τράβηξαν φωτογραφίες ή βίντεο με τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας. Ο επικεφαλής της αστυνομίας επικαλέστηκε τις οδηγίες της ΓΑΔΑ για γενικευμένη απαγόρευση συγκεντρώσεων τη σημερινή μέρα.
Είναι η απόδειξη του πανικού της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, που θεωρεί ότι με την ωμή καταστολή θα μας σταματήσει. Αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν μπόρεσαν να σταματήσουν μαζική εξόρμηση που ακολούθησε, παρά τις απειλές, με την ένθερμη υποστήριξη του κόσμου της γειτονιάς στην Ιασονίδου.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας το επόμενο Σάββατο 13 Μάρτη που θα ξαναβγούμε στη γειτονιά για να καλέσουμε στη διαδήλωση στις 20 Μάρτη στις 3μμ στην Ομόνοια, Παγκόσμια μέρα δράσης ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό.
Μεθαύριο, Δευτέρα 8 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών, θα συμμετάσχουμε στην απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων, στη 1μμ στην Κλαυθμώνος.
ΚΕΕΡΦΑ
Οι καταπιεσμένες και οι καταπιεσμένοι αποκτούν φωνή! Στις 8 Μάρτη η φωνή τους γίνεται συλλογική μάχη και διεκδίκηση.
Η φετινή 8η Μάρτη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Ένας χρόνος πανδημίας και καραντίνας έχει αλλάξει τη ζωή μας ριζικά. Πολλές πτυχές της ζωής μας έχουν ανατραπεί. Στο όνομα της δημόσιας υγείας, ένα νέο κύμα οικονομικής ύφεσης είναι μπροστά μας. Τα βάρη και αυτής της οικονομικής κρίσης έρχονται να πλήξουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, με αύξηση της ανεργίας και μειώσεις μισθών. Μέσα σε αυτή τη χρονιά είδαμε ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με όλο και περισσότερα περιστατικά να καταγγέλλονται. Οι καταγγελίες για σεξιστικές επιθέσεις κάθε τύπου πληθαίνουν καθημερινά, οι γυναίκες παντού βρίσκουν το θάρρος να φωνάξουν “Ως εδώ!”. Παίρνουν θάρρος από τους φεμινιστικούς αγώνες παγκοσμίως.
Παρά τους περιορισμούς, είδαμε τις γυναίκες να διαδηλώνουν για το δικαίωμα στην έκτρωση, ενάντια στις κακοποιήσεις, ενάντια στην πατριαρχία. Με πιο τρανά παραδείγματα αυτά της Πολωνίας και της Αργεντινής. Το κίνημα #metoo, που τα προηγούμενα χρόνια έκανε δυναμικά την εμφάνισή του σε παγκόσμιο επίπεδο, έφτασε και στην Ελλάδα. Όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους, τόσο στο εργασιακό περιβάλλον, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το κίνημα #metoo δίνει δύναμη και ελπίδα για συλλογικές διεκδικήσεις, ώστε να αισθάνονται όλες ασφαλείς στα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους δρόμους. Πρέπει να εξαπλωθεί παντού. Να σηκώσει κάθε πέτρα και να αποκαλύψει την σαπίλα μιας κοινωνίας που νομιμοποιεί την κακοποίηση.
Τα παραδείγματα στο χώρο του θεάτρου και κυρίως η περίπτωση Λιγνάδη και η πολιτική συγκάλυψή της, δείχνουν τη δομική σύνδεση της πατριαρχίας με το καπιταλιστικό σύστημα. Δύο συστήματα που το καθένα συντηρείται και διαιωνίζεται βοηθούμενο από το άλλο. Τις πολιτικές απόψεις και επιλογές της ΝΔ τις αποδεικνύει περίτρανα και το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που προβάλλεται ως εξασφάλιση της ισότητας της γονικής μέριμνας, αλλά καθόλου δεν μεριμνά για τις κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, που θα υποχρεούνται όλη τους τη ζωή να δίνουν λογαριασμό στους κακοποιητές τους. Έτσι, αυτή η κυβέρνηση δεν δικαιούται να το παίζει ότι είναι δίπλα στα θύματα, είναι στην πραγματικότητα εχθρός τους. Το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα πρέπει να σταθεί απέναντί της, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να απειλήσει την πολιτική σταθερότητα του συστήματος.
Εδώ και δύο χρόνια, έχουμε καταφέρει η 8η Μάρτη να είναι μία μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, ενάντια στη διπλή εκμετάλλευσή τους: στη δουλειά τους και στο σπίτι. Στη δουλειά, οι εργαζόμενες γυναίκες δουλεύουν για τα κέρδη των καπιταλιστών. Στο σπίτι, δουλεύουν για να αναθρέψουν μελλοντικούς εργαζόμενους, δηλαδή να αναπαράγουν δωρεάν το εργατικό δυναμικό που χρειάζονται οι καπιταλιστές. Διαδηλώνουμε όλοι και όλες μαζί για να αναδείξουμε τον τρόπο με τον οποίο η κρίση φόρτωσε επιπλέον βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων γυναικών, των ανέργων και των μεταναστριών. Η προσπάθεια για να είναι αυτή η μέρα επιτυχημένη πρέπει να αποκαλύπτει την ταξική όψη της καταπίεσης της γυναίκας.
Όλοι και όλες στον δρόμο στις 8 Μάρτη!
Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση στην πλ. Κλαυθμώνος στη 13.00 και στην συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος στις 17.30.
- Μαζί με αυτές και αυτούς που απεργούν και διαδηλώνουν, δείχνοντας ότι είναι μέρα αγώνα.
- Μαζί με τις φεμινιστικές συλλογικότητες και ομάδες που δίνουν φωνή στις γυναίκες που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στη σεξιστική βία.
- Δίνουμε όλες και όλοι τη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
- Καμία μόνη, καμία λιγότερη, για να περπατάμε στο δρόμο ελεύθερες, όχι γενναίες.
- Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη διαδήλωση, τη διαμαρτυρία, τη συνεύρεση στους κοινωνικούς μας χώρους και στους δρόμους ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕ
Τα χρόνια κυλούν πιο γρήγορα από όσο φανταστήκαμε. Οι ρυτίδες και τα λευκά μαλλιά που αφήνουν στις περισσότερες από εμάς είναι ανασταλτικός παράγοντας για ευκαιρίες στηνεργασία, στον έρωτα και στη ζωή. Κι αυτό είναι το τίμημα του να ανήκεις στο λεγόμενο “ωραίο φύλο”. Όσο είσαι δροσερό φυλλαράκι μέντας, όλοι θέλουν να σε στριφογυρίσουν μέσα στο στόμα τους, χωνεύοντας το λουκούλλειο γεύμα της πατριαρχίας.
Στη συνθήκη της καραντίνας που βιώνουμε η διεκδίκηση των γυναικών του 1857 πουσηματοδότησε και την 8η Μάρτη για μείωση των ωρών εργασίας, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα στην εργασία μας, πρέπει να φροντίζουμε το σπίτι, να καθοδηγούμε τα παιδιά στην τηλεκπαίδευση, να λειαίνουμε τις γωνίες που οξύνονται -συχνά παίζοντας το ρόλο του σάκου του μποξ- λόγω της οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίσης.
Από την άλλη, έχουμε στους κόλπους μας εργαζόμενες σε χώρους που λειτουργούν στη δεδομένη συγκυρία (καταστήματα, νοσοκομεία, γηροκομεία, φροντίδα ηλικιωμένων και ασθενών) εκθέτοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο καθημερινά, χωρίς να είναι απαραίτητο πωςτυγχάνουν πλήρης και ικανής κάλυψης (τεστ, μεταφορά, υγειονομικός εξοπλισμός). Ακόμη κι αν έχει αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών στο εργατικό δυναμικό, οι χώροι που προορίζονται για εμάς στην πλειοψηφία τους μας στέλνουν βορά στην ανειδίκευτη εργασία.
Όσοι αναθάρρησαν πιστεύοντας ότι ήταν σημαντική στιγμή για το γυναικείο κίνημα η ανάληψη καίριων θέσεων από γυναίκες, όπως για παράδειγμα της Προέδρου της Δημοκρατίας,σήμερα έρχονται αντιμέτωποι μπροστά στο προφανές: δεν πρόκειται παρά από ανδρείκελα,λέξη που δεν κρύβει την τραγική της ειρωνεία.
Προσπαθώντας να χειριστούμε μια ζωή ανάμεσα σε πλυντηρία, τηλεργασία και κουζίνα, ήρθαν οι “αποκαλύψεις” για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις τραυματικές εμπειρίες να μας θυμήσουν όλες τις φορές που έπρεπε να απαντήσουμε σε σχόλια, να σκύψουμε το κεφάλι διότι μας έκαναν να πιστέψουμε ότι φοράμε κάτι προκλητικό ή να σταματήσει ο χρόνος γιατί κάποιος μας άγγιξε χωρίς τη θέλησή μας. Αλήθεια, τις ξεχάσαμε ποτέ;
Αλήθεια, αν οι αποκαλύψεις δεν κινούσαν το ντόμινο της παιδοφιλίας θα μας σόκαραν το ίδιο; Ή έχουμε ανάγει την παρενόχληση στη γυναίκα στο -όχι και τόσο- αθώο φλερτ του alpha male και του άνδρα παλιάς κοπής; Αλήθεια θα έρθει μια στιγμή που δε θα αναγκαστούμε να πούμε σε ένα παιδί “το έχω πάθει κι εγώ”;
ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ
ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ
Παραφράζοντας τη Γώγου λέμε σε όλους εκείνους που μας μείωσαν ότι:
Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω είναι δωδεκάποντο στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.
Η ΕΣΕ συμμετέχει στις συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 1μμ έξω απο το Υπουργείο Εργασίας(Σταδίου 29)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ(ΕΣΕ)
Δε φταίει η πανδημία. Δε φταίει η ανεργία. Φταίει ο ιός που λέγεται πατριαρχία.
Η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και το νόημά της δεν είναι τα δώρα και τα λουλούδια όπως προβάλλεται από τα κυρίαρχα μέσα προκειμένου να απονοηματοδoτήσουν κάθε μαχητική διεκδίκηση, κάθε ιστορική παρακαταθήκη και μνήμη. Το νόημα της είναι να τιμηθούν οι γυναικείοι αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση. Φέτος, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μία συνθήκη υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης.
Εδώ και ένα χρόνο από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος COVID-19, κράτος και κεφάλαιο έχει επιλέξει να διαχειριστεί την κατάσταση όχι με τον αυτονόητο και αναγκαίο τρόπο – την ενίσχυση δηλαδή του δημόσιου συστήματος υγείας – αλλά με lock down της κοινωνικής ζωής, εγκλεισμό, αστυνομοκρατία, καταστολή, πρόσληψη κάθε είδους μπάτσων, καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος, θεσμοθέτηση νόμων που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία με το ξέσπασμα της πανδημίας, οι γυναίκες επωμιστήκαμε για μια ακόμα φορά όλο το βάρος αυτής της κρίσης όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση όπου το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις γυναίκες. Έγκλειστες (και όχι ασφαλείς πολλές από εμάς) μέσα στο σπίτι να πρέπει να τηλεεργαστούμε -και όσες από εμάς δουλεύουμε με φυσική παρουσία να διακινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας- με εξαντλητικούς ρυθμούς και ξεχειλωμένα ωράρια για να μη σταματήσει η καπιταλιστική κερδοφορία, να “φροντίσουμε τα παιδιά”, να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα βασικά.
Ταυτόχρονα, ζούμε σε μία περίοδο που το ελληνικό #metoo έχει κάνει την εμφάνισή του με καταγγελίες από το χώρο του θεάτρου, του αθλητισμού και του θεάματος για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Οι καταγγελίες αυτές δε μας προκαλούν καμία εντύπωση και δε μας σοκάρουν. Παρουσιάζουν μια πραγματικότητα που ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει (αν δεν αντισταθούμε) για πολλές γυναίκες και θηλυκότητες, μια πραγματικότητα που δε παίρνει τις ίδιες διαστάσεις μόνο και μόνο γιατί αυτές οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στον δημόσιο διάλογο λόγω της θέσης τους. Είναι οι αφανείς εκείνες γυναίκες που αντιμετωπίζουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους υπό το φόβο της απόλυσης, είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας και τα κορίτσια που κακοποιούνται στο σπίτι από συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι οι μετανάστριες που βιώνουν τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βιάζονται στις φυλακές, που αφήνονται να πεθάνουν αβοήθητες όπως η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου που πέθανε στο κελί της, από Covid-19, ενώ ζητούσε επανειλημμένα επισκεφτεί γιατρό.
Το σώμα μας ανήκει σε εμάς, σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα.
Η έμφυλη βία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης παίρνει πολλές μορφές στα πρόσωπα των συντρόφων, της οικογένειας, των αφεντικών, των ανθρωποφυλάκων. Οι δολοφονίες των Κλειούς, Αδαμαντίας, Evin Ekrem Ali, Σβετλάνα-Φωτεινής από τους συζύγους τους (μαζί με άλλες πολλές που δεν μάθαμε) που έχουν συμβεί μόνο τον τελευταίο χρόνο, είναι κάποια από τα θύματα της πατριαρχίας και του σεξισμού επειδή όρθωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας τη ζωή τους. Οι περιγραφές των ΜΜΕ που αποδίδουν τους βιασμούς, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις γυναικοκτονίες στην «κακή στιγμή», στο “τι φορούσε”, στο “που ήταν οι γονείς” ή τα δικαιολογούν σαν εγκλήματα πάθους, εκλογικεύουν τον θάνατο και άμεσα ή έμμεσα αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα, παραβλέποντας την ισχύουσα πραγματικότητα: ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι εξαίρεση αλλά κοινωνική κανονικότητα. Γιατί οι βιαστές δεν είναι μόνο άγνωστοι σε σκοτεινά δρομάκια αλλά πολύ συχνά είναι άντρες που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και θεωρούν ότι μπορούν να μας εξουσιάζουν. Η έκφραση της βίας από τον άντρα θεωρείται φυσιολογική και ένδειξη ανδρισμού, την ίδια στιγμή που η γυναικεία υποταγή θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Στο πατριαρχικό σύστημα, το αρσενικό έχει την εξουσία να επιβάλλεται στο σώμα, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τη ζωή της γυναίκας είτε είναι εξουσιαστής, βιαστής, πατέρας, σύντροφος. Όταν η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που της έχει επιβληθεί έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους τιμωρία προς συμμόρφωση. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες των γυναικών αποτελούν την ακραία έκφραση “του δικαιώματος” που έχουν οι άνδρες πάνω στο γυναικείο κορμί, ακραία επίδειξη φυλετικής κυριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτού του «δικαιώματος» εντάσσεται και η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες για την απαγόρευση των εκτρώσεων (όπως στη Πολωνία αλλά και στην Ελλάδα με την καμπάνια που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο για «τα δικαιώματα» των αγέννητων παιδιών). Η έκτρωση είναι δικαίωμα που κερδήθηκε χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δεν ανεχόμαστε κανένα κράτος, εξουσία, παπαδαριό ή φασιστοειδές να έχει λόγο για το σώμα μας και τις επιλογές μας.
Σπάμε τη σιωπή ενάντια στην έμφυλη βία, σπάμε ό,τι έχτισε η πατριαρχία.
Οι πατριαρχικές πτυχές των κοινωνικών σχέσεων που μας θέλουν κλεισμένες στο σπίτι και ταυτισμένες με τον αναπαραγωγικό ρόλο, μας προκαλούν ασφυξία. Ο ηθικός πόλεμος για την πειθάρχηση των γυναικών αποτελεί μια διάρθρωση με καθαρά πολιτικό διακύβευμα, η οποία δεν υποβαθμίζει μόνο τη ζωή μιας γυναίκας σε ατομικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως προπομπούς μια ακραίας υποταγής σε συντηρητικά ιδεολογήματα, μιας επιστροφής στις βασικές αρχές του καπιταλισμού: στην πυρηνική οικογένεια και την εθνική ομοιογένεια.
Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες οφείλουμε να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις διεκδικήσεις μας, να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον “ρόλο” και θέση της γυναίκας πηγάζει από αυτήν. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τη ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε το παράδειγμα που μας δίνουν οι γυναίκες στην Ινδία που αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στους βιασμούς, τις γυναίκες στη Ροζάβα (Βόρεια Συρία) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, τις γυναίκες στην Τσιάπας του Μεξικού, τις γυναίκες στην Πολωνία και τις γυναίκες με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους και το παράδειγμα τόσων άλλων σε ελλαδικό και διεθνές επίπεδο που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις τους.
Ας παλέψουμε όλες και όλοι μαζί ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό, ενάντια στην αλλοτρίωση και τη βία, ενάντια στην αναπαραγωγή των έμφυλων στερεοτύπων, για την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας, για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.
Από τη Χιλή μέχρι την Πολωνία και από την Ελλάδα μέχρι το Μεξικό, αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση.
Συγκέντρωση 8 Μάρτη 2021, Σύνταγμα, 5:30µµ
Υ.Γ. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας δίνει μάχη για τη ζωή, βάζοντας το σώμα του μπροστά. Όσο και αν αυτός ο αγώνας μοιάζει ασύνδετος με τη γυναικεία χειραφέτηση, δεν είναι. Ας θυμηθούμε τη σουφραζέτα Μάριον Γουάλας-Ντάνλοπ η οποία ξεκίνησε την πρώτη πολιτική απεργία πείνας στην ιστορία, στις 5 Ιουλίου 1909 “απαιτώντας τα δικαιώματα που όλα τα πολιτισμένα έθνη αναγνωρίζουν σε όσους κρατούνται για πολιτικές πράξεις». Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι ένας αγώνας για την ίδια τη ζωή, για την ελευθερία, ενάντια στην καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και την τήρηση των νόμων που το ίδιο το κράτος ψηφίζει. Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλες και όλους.
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
8 Μάρτη απεργούμε και διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, την εργοδοτική βία, τους (εκ)βιαστές και την κυβέρνησή τους
Τα δικαιώματα των γυναικών είναι μάχη όλων των εργατών.
Όλες/οι στην απεργιακή συγκέντρωση (1:00 μ.μ. Κλαυθμώνος-Υπ. Εργασίας) και στην απογευματινή συγκέντρωση φεμινιστικών και εργατικών συλλογικοτήτων (5:30 μ.μ. Σύνταγμα).
Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.
Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.
Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.
Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.
Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.
Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.
Σ’ αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917.
Η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί όλα τα μέλη της, της Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές της, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της απεργίας και της απεργιακής συγκέντρωσης την 8η Μάρτη στην Αθήνα, (Κλαυθμώνος – Υπουργείο Εργασίας 1:00 μ,μ.) σε γειτονιές και σε σωματεία που δρουν. Στηρίζει την συγκέντρωση που καλούν φεμινιστικές και εργατικές συλλογικότητες την ίδια μέρα στις 5:30 στο Σύνταγμα.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Στις 8 Μάρτη η θέση μας είναι στο δρόμο της ισότητας
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα των γυναικών και κάθε τέτοια μέρα βλέπουμε happy hours σε μαγαζιά και λουλούδια που «τιμούν το ωραίο φύλο». Στις 8 Μάρτη, βέβαια, έλαβαν χώρα οι διαδηλώσεις των κλωστοϋφαντουργών εργατριών που ζητούσαν μείωση του ωραρίου και ίσα εργασιακά δικαιώματα, και οι οποίες σηματοδότησαν τις διεκδικήσεις των γυναικών για κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα τα οποία σήμερα διακυβεύονται εκ νέου και κανένα λουλούδι, κανένα δώρο δεν θα μας τα φέρει πίσω.
Και ποιες είναι οι συνθήκες που συνιστούν καταπίεση για όλες εμάς; Είναι η ανασφάλεια που νιώθουμε στο δρόμο και δυστυχώς πολλές φορές στον ίδιο τον χώρο εργασίας μας, εκτιθέμενες σε σχόλια και στις ορέξεις του καθενός, είναι η διαφορά που επικρατεί ακόμα μεταξύ των αποδοχών των γυναικών και των ανδρών για τις ίδιες θέσεις εργασίας, είναι οι συμβάσεις εργασίας που υπογράφουμε δηλώνοντας αν έχουμε σκοπό να κάνουμε οικογένεια στο εγγύς μέλλον, είναι οι απολύσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αν τυχόν μείνουμε έγκυες, ενώ παράλληλα ευθεία επίθεση δέχεται και η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας από αναχρονιστικές αντιλήψεις των δυνάμεων της συντήρησης σε σχέση με το δικαίωμα στην έκτρωση.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν βιώματα υπαρκτά σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας μας. Αποτελούν βιώματα στους χώρους εργασίας μας, στο δρόμο, στο σπίτι, στις γειτονιές που ζούμε και αναπνέουμε. Έτσι, και στον κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού αποτυπώνονται τα ίδια ελλείμματα και η ίδια εγκληματική αδιαφορία που ενυπάρχει και στο επίπεδο του κεντρικού κράτους. Δεν είναι λίγες φορές που συναδέλφισσες εξαναγκάζονται σε παραίτηση ή οδηγούνται σε απόλυση λόγω μιας εγκυμοσύνης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας που αντιμετωπίζουν τα γυναικεία σώματα ως αντικείμενα αλλά και ανοχής σεξιστικών συμπεριφορών μέσα στους χώρους δουλειάς. Επομένως το να είσαι γυναίκα και εργαζόμενη συνιστά συνθήκη διπλής καταπίεσης γιατί στη συνολικότερη επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση και τουριστικό κεφάλαιο απέναντι στους εργαζομένους/ες του κλάδου, στη περίπτωση των γυναικών προστίθενται και όλα τα παραπάνω.
Καλούμε, λοιπόν, το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου στις 8 Μάρτη να υιοθετήσει αγωνιστική στάση απέναντι στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συναδέλφισσες. Να σπάσουμε έμπρακτα τον έμφυλο διαχωρισμό εντός και εκτός των χώρων εργασίας.
Απαιτούμε την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας γύρω απ την προστασία της μητρότητας. Παλεύουμε για την εξάλειψη σεξιστικών συμπεριφορών και πρακτικών στους χώρους εργασίας. Παλεύουμε για ισότητα και χειραφέτηση ενάντια στην καταπίεση.
Στις 8 Μάρτη, λοιπόν, όλες και όλοι στο δρόμο της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης και της ισότητας.
Στηρίζουμε – συμμετέχουμε στις συγκεντρώσεις στη 13:00 στο Υπουργείο Εργασίας αλλά και στην πλατεία Κλαυθμώνος και 17:30 στο Σύνταγμα.
Αγωνιστική Έργατική Συσπείρωση στον Επισιτισμό-Τουρισμό (ΛΑΝΤΖΑ)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ :
Διαδήλωση για την 8η Μάρτη Ο Αγώνας μας είναι Δίκαιος, θα νικήσουμε
Ανακοίνωση της Κατάληψης Πρυτανείας
Η κατάληψη της Πρυτανείας μετράει σχεδόν δύο εβδομάδες ζωής. Σε αυτό το διάστημα, έχει καταφέρει να αποτελέσει ένα κέντρο αγώνα μέσα στο πανεπιστήμιο. Καθημερινά, στην πρυτανεία συναντιόμαστε φοιτητές/τριες από πολλές σχολές, ευρύτερος κόσμος και όποια άλλη ταυτότητα νιώθουμε ότι μας περιγράφει, συμμετέχουμε σε πολιτικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε μεταξύ μας και με άλλους φοιτητικούς συλλόγους, αποφασίζουμε για τον αγώνα μας και κυρίως υπάρχουμε μέσα στο campus. Η Κατειλημμένη Πρυτανεία, δηλαδή, αποτελεί το πεδίο μέσα στα πανεπιστήμια που δίνει ζωή στην επανοικειοποίηση του Ασύλου, αποδεικνύει καθημερινά με έμπρακτο τρόπο, ότι η ύπαρξη μας μέσα σε αυτό δεν έχει ανάγκη κανέναν φύλακα ή πανεπιστημιακό αστυνόμο. Η αυτοοργάνωση των φοιτητών/τριών είναι αυτή που δίνει ζωή στα πανεπιστήμια, τα οποία ένα χρόνο είναι εντελώς κλειστά λόγω της διαχείρισης της πανδημίας ενώ για χρόνια μεθοδεύονταν η επιχείρηση γκετοποίησής τους. Ως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί εκδηλώσεις με φοιτητικούς συλλόγους, καθηγητές και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, συζητήσεις με τους συλληφθέντες της 22/2 και δράσεις οικονομικής ενίσχυσης των εξόδων τους, καλλιτεχνικές και εικαστικές παρεμβάσεις. Το σημαντικότερο όλων, αυτό που επισφραγίζει την ανάγκη να παραμείνουμε στο κτήριο είναι η ίδια η κοινωνική δυναμική που εκφράζει στο δρόμο. Οι δύο τελευταίες πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις και το πλήθος του κόσμου που συμπορεύτηκε με το κοινό μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και της κατειλημμένης πρυτανείας αποδεικνύουν το δίκαιο του αγώνα μας. Ακόμη, διαρκώς όλο και περισσότεροι φοιτητικοί σύλλογοι μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις αποφασίζουν τη στήριξη και τη συμμετοχή τους στην Κατάληψη (μέχρι στιγμής 10 σύλλογοι του ΑΠΘ).
Οι λασπολογίες και τα ψέματα με τα οποία οι πρυτανικές αρχές από κοινού με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης επιχειρούν να λοιδορήσουν την κατάληψη από την πρώτη κιόλας μέρα, δεν μας προκαλούν καμία εντύπωση. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στον ρόλο του Παπαϊωάννου στη διάδοση ψευδών ειδήσεων σχετικά με την κατάσταση και τις φθορές του κτηρίου και για εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει λόγος, να επεκταθούμε επί του ζητήματος. Ίσως τα βίντεο και οι φωτογραφίες του κτηρίου, οι αντιδράσεις των υπαλλήλων που έχουν έρθει και έχουν δει την κατάσταση των γραφείων τους είναι οι πιο καλές απαντήσεις. Ας γίνει εδώ μια σημαντική διευκρίνηση. Το κτήριο τελεί υπό κατάληψη ως ύστατο μέσο πίεσης και διεκδίκησης των αιτημάτων μας. Η παύση των διοικητικών λειτουργιών της Πρυτανείας χρησιμοποιείται, για να προωθήσει τον αγώνα μας. Όποτε, όμως, έχει έρθει στο κτήριο κάποιος που χρειάζεται να διευθετήσει κάποιο σημαντικό ζήτημα δια ζώσης, όπως η μισθοδοσία των καθαριστών/στριών, του έχει επιτραπεί η είσοδος. Θεωρούμε, ότι ο αγώνας μας είναι κοινός μαζί με τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους συμβασιούχους που εργάζονται στην Πρυτανεία. Τονίζουμε, ότι αντιδρούμε εξ αρχής στη σκέψη για παύση πληρωμών των εργαζομένων ως μέσο καταστολής της Κατάληψής μας. Άμεσα, θα έρθουμε σε επαφή με τα συλλογικά όργανα των διοικητικών υπαλλήλων, για να διερευνήσουμε τις πιθανότητες ενός τέτοιου ενδεχομένου.
Τα αιτήματά μας είναι συγκεκριμένα, βρίσκονται σε πλήρη σύνδεση μεταξύ τους, και μπορούν σε μεγάλο βαθμό να συνοψιστούν στο Νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Η σύγκλητος, οι καθηγητές και όλοι όσοι μιλάνε για σχετικές υποχωρήσεις τους, χωρίς όμως να αρθρώνουν λέξη για τον ίδιο το νόμο, τις βίαιες πρακτικές που θεσμοθετεί και τις ατομικές ευθύνες του Παπαϊωάννου στην αστυνομική εισβολή και το όργιο καταστολής της προηγούμενης Δευτέρας, χάνουν την ουσία. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους/ες, ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να γυρίσουμε σε ένα πανεπιστήμιο που η αστυνομική παρουσία θα αποτελεί κανόνα και οι βίαιες πρακτικές τους, όπως τις είδαμε προσφάτως στο ΑΠΘ, θα αποτελούν θεσμοθετημένη πραγματικότητα. Όλοι αυτοί που επιλέγουν να μη μιλήσουν για τον Νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη κι ούτε καν να αναφερθούν στην εφαρμογή του, δηλαδή το ξυλοδαρμό, βασανισμό και τη σύλληψη φοιτητών/τριών, γίνονται συνένοχοι όσων συνέβησαν και αυτών που πρόκειται να συμβούν από την ένοπλη συμμορία της Ελ.Ας. Με λίγα λόγια, η «διερεύνηση των ευθυνών της αστυνομικών δυνάμεων στη χρήση βίας» και η «επιθυμία για απαλλαγή των 31 συλληφθέντων/εισσών» από μεριάς της Συγκλήτου σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωσή τους είναι κενές νοήματος, αν δεν εκφράζουν και την παράλληλη αντιπαράθεση στον νέο Νόμο, αφού αυτός θεσμοθετεί και υπαγορεύει τη νομιμότητα αυτών των πράξεων που σίγουρα θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Ο Παπαϊωάννου έχει συνειδητά επιλέξει από την πρώτη στιγμή, να βρίσκεται απέναντι από τους φοιτητές/τριες του και ταυτόχρονα αποποιείται τα όποια παιδαγωγικά καθήκοντα τον βαραίνουν, καθώς δεν τολμά καν να αναφερθεί στα γεγονότα ως έχουν. Επέλεξε με προσωπική του πρωτοβουλία, να είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει έναν από τους πιο επικίνδυνους νόμους των τελευταίων ετών και αυτό καθιστά και τον ίδιο άκρως επικίνδυνο. Όσο, λοιπόν, αυτό το άτομο δεν προχωρά σε δημόσια απολογία για τις εντολές και τις πράξεις στις οποίες προέβη και συνεπώς και στην άμεση παραίτησή του δεν μπορεί να υπάρξει καμία έκφραση πραγματικής μεταμέλειας και καλής θέλησης, πόσο μάλλον «εξάντλησης της ανοχής», όπως επιλέγουν να μας ενημερώσουν μέσα από γνωστό τοπικό μέσο. Η απάντηση μας είναι συγκεκριμένη, θα πάμε μέχρι τέλους, μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Δεν τρομοκρατούμαστε ούτε πτοούμαστε από τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους και την προετοιμασία μιας επικείμενης δεύτερης αστυνομικής εκκένωσης της Πρυτανείας. Σχετικά, δε με τις ζημιές και τις φθορές του κτηρίου ήρθε η ώρα να πάψουν πια να αναπαράγουν οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια ψέματα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Για οποιαδήποτε ζημιά ή φθορά μοναδικοί υπεύθυνοι θα είναι οι δυνάμεις καταστολής που θα έρθουν σε περίπτωση εκκένωσης και όχι οι καταληψίες.
Οι πρόσφατες καταλήψεις των πρυτανειών σε Γιάννενα, Κομοτηνή, το κέντρο αγώνα του Ναυπλίου και γενικά οι εστίες αγώνα και οι κινητοποιήσεις σε όλη την ελλάδα μας γεμίζουν αισιοδοξία. Οι ανακοινώσεις του Πρύτανη και της Συγκλήτου των Ιωαννίνων και η αποκάλυψη των μεθοδεύσεων της Κυβέρνησης για εισβολή της αστυνομίας συνηγορούν στην άποψη, ότι όλο αυτό που συμβαίνει αποτελεί ένα οργανωμένο κρατικό σχέδιο εις βάρος της πανεπιστημιακής κοινότητας που εκκινεί με την ψήφιση του Νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη. Θέλουμε, να καλέσουμε όλους τους φοιτητές/τριες σε κάθε μεριά της χώρας να συντονιστούν μεταξύ τους και να προβούν σε καταλήψεις των σχολών τους και των κτηρίων διοίκησης.
Καλούμε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους να λάβουν αγωνιστικές αποφάσεις και να στηρίξουν την κατάληψη πρυτανείας.
Καλούμε τους συλλόγους μεταπτυχιακών, διδακτορικών και καθηγητών να στηρίξουν και να κοινοποιήσουν τα αιτήματά μας. Να συναντηθούμε όλοι/ες φοιτητές/τριες, μεταπτυχιακοί/ες, διδακτορικοί/ρισσες, καθηγητές/τριες, εργαζόμενοι εντός και εκτός πανεπιστημίου και κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας στο Κατειλημμένο Κέντρο Αγώνα της Πρυτανείας, ώστε να υψώσουμε συλλογικές αντιστάσεις ενάντια στην Εκπαιδευτική Αναδιάρθρωση, την αυταρχικότητα και βία του Κράτους, της Αστυνομίας και των Πρυτανικών Αρχών.
Kαλούμε τους φοιτητές, τους κοινωνικούς φορείς και τα σωματεία, πολιτικές συλλογικότητες και κάθε αγωνιζόμενο/η της πόλης, να συμμετέχουν στον αγώνα ενάντια στις βίαιες τακτικές του κράτους, την καταστολή και την επιβολή μέτρων ολοκληρωτισμού.
Απαιτούμε:
Κατάργηση του Νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη
Καμία δίωξη στους 31 συλληφθέντες/συλληφθείσες της 22/2
Παραίτηση του Πρύτανη Παπαϊωάννου
Άνοιγμα των σχολών με τήρηση των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων και με μέριμνα της υγείας των φοιτητών και εργαζομένων
Διακοπή των εκπαιδευτικών διαδικασιών από τους καθηγητές
Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού πείνας – δίψας Δ.Κ.
Δευτέρα 8/3
11:00 Συγκέντρωση Υπεράσπισης της Κατάληψης της Πρυτανείας
12:00 έξω από την Πρυτανεία, Πρόβα για την περφόμανς με αφορμή την 10 Μάρτη, τη συμπλήρωση ενός χρόνου κλειστών σχολών και την τηλεκπαίδευση από πρωτοβουλία ατόμων της Κατειλημμένης Πρυτανείας.*
14:30 Συμμετοχή στην εκδήλωση της Κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης «Ο αγώνας της καθεμιάς να γίνει αγώνας όλων μας»
17:00 Άγαλμα Βενιζέλου, συμμετοχή στη Διαδήλωση της 8ης Μάρτη
19:00 Συντονιστική Συνέλευση της Κατειλημμένης Πρυτανείας
Αλληλεγγύη στις Καταλήψεις των Πρυτανειών σε Γιάννινα, Κομοτηνή και στο Κέντρο Αγώνα του Ναυπλίου.
10, 100 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
Συντονιστική Συνέλευση Κατειλημμένης Πρυτανείας
8 Μάρτη Παγκόσμια μέρα γυναικών – Απεργούμε και Διαδηλώνουμε
Οι καταγγελίες γυναικών για σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος τους ξεδιπλώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας τους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνηση τους να χάνουν τον ύπνο τους. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει το συσχετισμό των περιστατικών σεξιστικής βίας με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αναδεικνύεται ολοζώντανα ο ζωτικής σημασίας ρόλος των εργατικών σωματείων σε αυτή τη μάχη. Γι’ αυτό η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να αποτελέσει μία μαζική, συντονισμένη, απεργιακή γροθιά – απάντηση στους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις, την ανισότητα και τις σεξιστικές διακρίσεις.
- Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επιτρέπουν όχι μόνο την πράξη του βιασμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά και την επιβολή της σιωπής των θυμάτων είναι παρούσες και οξυμένες σήμερα. Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στην μακρόσυρτη περίοδο της καραντίνας εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία και στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρώπη. Οι γυναίκες φορτώθηκαν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στη φροντίδα των μελών της οικογένειας, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρίες. Ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και το κόμμα του είναι πρωτεργάτες στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν το σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών.
- Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιθέσεις των χρόνων της κρίσης αλλά και της πανδημίας χτυπάνε δυσανάλογα τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών, στα σούπερ μάρκετ, στον τουρισμό, στον επισιτισμό. Κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα, τώρα γίνονται κανόνας και στο δημόσιο. Από τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, ως τις τετραμηνίτισσες του COVID19 στα δημόσια νοσοκομεία, τις συμβασιούχες στους δήμους και παντού. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μόνιμη απειλή της απόλυσης, η τεράστια ανεργία γίνονται το τοξικό εκείνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς απειλούν τις εργαζόμενες.
- Αυτή η συνθήκη ενισχύεται από την αποδυνάμωση ελεγκτικών μηχανισμών είτε αφορά στην επιθεώρηση εργασίας είτε ακόμα περισσότερο το χτύπημα του συνδικαλισμού. Την ανυπαρξία δομών κακοποιημένων γυναικών και την διάλυση οργανισμών όπως η γραμματεία ισότητας που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε «οικογενειακής πολιτικής». Τώρα η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών για τα ζευγάρια που χωρίζουν.
- Χέρι χέρι με τις υλικές συνθήκες που αναπαράγουν το σεξισμό πάνε και οι ιδεολογικές επιθέσεις από τους μηχανισμούς τους κράτους που αναπαράγουν την αντίληψη περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου και εμπορευματοποίησης των σωμάτων των γυναικών. Δεν ξεχνάμε την πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κατέρρευσε κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή.
- Η απάντηση και η λύση απέναντι στους βιασμούς και συνολικά την καταπίεση και τη βία κατά των γυναικών πρέπει να είναι συλλογική για να είναι αποτελεσματική. Τα τελευταία χρόνια τα κινήματα των γυναικών έχουν πάρει νέα ορμή και ξεδιπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με φανταστική μαζικότητα. Αντίστοιχα και εδώ τα τελευταία δύο χρόνια στις 8 Μάρτη οργανώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις. Τέτοια είναι τα βήματα που χρειάζεται να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε, απέναντι σε ένα σύστημα που εκτός από πανδημίες, οικονομικές καταστροφές, ρατσισμό γεννάει και το σεξισμό.
- Η οργάνωση της φετινής απεργιακής 8 Μάρτη χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμό στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Συγκροτούμε παντού ομάδες και ξεσηκώνουμε το χώρο μας, οργανώνοντας συζητήσεις και διεκδικώντας αποφάσεις από σωματεία, ομοσπονδίες, φοιτητικούς συλλόγους για συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει και απλώνονται.
- Πλάι στα αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος αναδεικνύουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση, για ίση αμοιβή και σταθερή εργασία, για άπλωμα των κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών. Συλλογικά, απεργιακά και στο δρόμο μπορούμε να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας και να ανοίξουμε την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και εκμετάλλευση, κρατώντας το κόκκινο νήμα της παγκόσμιας μέρας των γυναικών από τις υφάντρες της Νέας Υόρκης αλλά και του Πειραιά που μας χάρισαν την παράδοση να παλεύουμε για Ψωμί και Τριαντάφυλλα.
Κίνηση για μια απεργιακή 8 Μάρτη
Σ.Ε.Ε.Υ.Α.Θ. – ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΥΔΡΕΥΣΗΣ-ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η καταγγελία για βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου από υψηλόβαθμο στέλεχος της ομοσπονδίας άνοιξε τον δρόμο για μια σειρά αποκαλύψεων που έφεραν στο φως τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας. Παράγοντες του αθλητισμού, αστέρες του θεάτρου και δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που βρέθηκαν μπλεγμένοι στις αποκαλύψεις προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη στα θύματα, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα και την πολιτική ευθύνη που η ίδια φέρει σε αρκετές περιπτώσεις για τη συγκάλυψή τους.
Πέρα από όσα έρχονται στο φως το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο: όπως αποκάλυπτε πριν μερικούς μήνες έρευνα της ActionAid, το 85% των γυναικών στην Ελλάδα δηλώνει πως έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ και του συνδικαλισμού είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Επιπλέον, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την οποία η σημερινή κυβέρνηση έχει στην προμετωπίδα της, σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης της γυναίκας. Ειδικά μέσα στην πανδημία και με την απόλυτη απουσία οποιαδήποτε κρατικής φροντίδας, οι γυναίκες καλούνται συνήθως να φορτωθούν πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, αναλαμβάνοντας ανάμεσα σε άλλα την εκπαίδευση των παιδιών που δεν μπορούν να πάνε σχολείο ή τη φροντίδα των ηλικιωμένων και των ατόμων με αναπηρίες.
Η έμφυλη βία και η σεξουαλική παρενόχληση, δεν είναι έννοιες άγνωστες για το εσωτερικό και της δικής μας εταιρείας μας.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος στον σεξισμό και τη βία που γεννά είναι οι συλλογικοί μας αγώνες. Τα αιτήματα για μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, γενναία χρηματοδότηση για την υγεία και την παιδεία είναι εκείνα που στηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο όσες και όσους παλεύουν κατά του σεξισμού που γεννάει το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Για όλους αυτούς τους λόγους συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις που θα γίνουν τη Δευτέρα 8 Μάρτη 2021, καλώντας σε στάση εργασίας από τη μια (13:00) το μεσημέρι και μέχρι τη λήξη του ωραρίου, καθώς και συμμετοχή στο απεργιακό κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ και λοιπών σωματείων στη 1:00 μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου.
Συγκέντρωση για την 8η Μάρτη
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια ιστορία αγώνων που ξεκίνησε από τις απεργίες εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Εκείνη τη μέρα κατέβηκαν σε απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών. Όπως και τώρα, έτσι και τότε, τα αιτήματα για αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, συνάντησαν την καταστολή της αστυνομίας με την παρότρυνση των ιδιοκτητών των εργοστασίων. Κάτι που συνέβη και το Φλεβάρη του 1910, έπειτα από μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση όπου συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες εργάτριες. Ένα χρόνο αργότερα, ξέσπασε η περίφημη φωτιά του τριγώνου.
Γυναίκες εργάτριες εγκλωβίζονται στους πάνω ορόφους μιας βιομηχανίας, βρίσκοντας σφραγισμένες τις πόρτες εξόδου, με αποτέλεσμα 146 θανάτους. Η πρώτη απάντηση στην αναλγητική στάση κράτους και αφεντικών, ήρθε το 1910 με την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη από τη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Οι αγώνες συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την σταδιακή θέσπιση της γυναικείας ψήφου ανά τα χρόνια, αναγνώριση πολιτικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενικότερη αυτοθέσμιση και χειραφέτηση της γυναίκας.
Όλοι αυτοί οι αγώνες όμως, είτε αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα είτε αφορούν τη γυναικεία χειραφέτηση εν γένει, αποκτουν νοηματοδότηση μόνο όταν έχουν ως στόχο την πάλη ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία της πατριαρχίας. Η πατριαρχία, ως ενα σύστημα ιδεών που προωθεί την έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις, έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα προσαρμοστική ούτως ώστε να επιβιώσει σε διαφορετικές πολιτικές και χρονικές συγκυρίες, πράγμα που και σήμερα είναι εμφανές, καθώς εδράζεται κεκαλυμμένα στις δυτικές φιλελεύθερες κοινωνίες. Απο την καταπίεση στην προσωπική ζωη, τη συστηματική βια στο σπίτι, τη δουλεία, το δρόμο, την έλλειψη αυτοδιάθεσης του σώματος μας, το εργασιακό μισθολόγικο χάσμα και τις συνολικοτερες διακρίσεις εις βάρος των γυναικών που υφίστανται στο ακέραιο μέχρι και σήμερα γίνεται σαφές ότι παρά τα μέχρι τώρα κεκτημένα υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν. Ενώ λοιπόν έχουν θεσμοθετηθεί κάποια δικαιώματα που επιφανειακά εξασφαλιζουν την ισότητα, παραμένουν ως επί το πλείστον αφηρημένα και δεν πλήττουν τον πυρήνα της πατριαρχίας. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αποτελεί το κίνημα #Metoo που στην Ελλάδα ξεκίνησε με μαζικές καταγγελίες παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών σε διάφορους χωρους (τέχνη, αθλητισμός), γεγονός που αποδεικνύει εκ νέου το εξουσιαστικό δίπολο άνδρας/εργοδότης (ενώ ήδη αποτελεί κοινό τόπο ότι κάθε είδους αφεντικά που παρενοχλούν γυναίκες υπαλλήλους). Ένα κίνημα που αποτελεί γροθιά στο φιλελεύθερο φεμινισμό και τις συντηρητικές προσεγγίσεις γύρω απο το φύλο, οι οποίες απέκρυπταν διαχρονικά την ύπαρξη του πατριαρχικού δόγματος προάγοντας μια τυπική ισότητα. Όταν αγνοείται η απαξία των διακρίσεων βασει φύλου συσκότιζεται η ιστορικότητά της καταπίεσης και η συστημική βία, κάνοντάς τες να φαντάζουν τυχαία γεγονότα και θέτοντας τη νομική οδό ως μοναδικο τρόπο στοχεύοντας στο να ικανοποιήσουν το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίζεται η ρίζα τους. Οι καταγγελίες των τελευταίων εβδομάδων δεν αποτελούν μεμονωμένα τυχαία περιστατικά έμφυλης βίας ούτε οι δράστες τους την εξαίρεση αλλά αποτυπώνουν μία ολόκληρη κουλτούρα
που ξεπλένει, κανονικοποιεί και αναπαράγει τις εξουσιαστικές τάσεις πάνω στα σώματα και τις ζωές μας, από το δρόμο και την οικογένεια μέχρι τη δουλειά. Η κουλτούρα του βιασμού, οι
“‘αντρες παλαιάς κοπής” και η γενικότερη κουλτούρα που προωθεί τη διασταση μεταξύ των φυλων προκρίνοντας έμμεσα την υπεροχή του ενος έναντι του άλλου δίνει χώρο σε εξουσιαστικές συμπεριφορες βίας συχνά πίσω απο τις κλειστες πόρτες της εργασίας ή του σπιτιού.
Από την πλευρά του το κράτος, τα στρατευμένα με αυτό ΜΜΕ και οι θεσμικοί παράγοντες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό συνενοχής στη διαιώνιση φαινομένων όπως η κουλτούρα του βιασμού με ερωτήσεις του τύπου “γιατί τώρα;” ή παρουσιάζοντας τις γυναικοκτονίες ως “εγκλήματα πάθους”. Με αυτό τον τρόπο θυματοποιείται το θύμα για δεύτερη φορά και αποθαρρύνεται κάθε γυναίκα ή Λοατκι+ άτομο από την καταγγελία περιστατικών βίας. Αφήνοντας τη λύση του φαινομένου στους συντηρητικούς κύκλους του κράτους, της εκκλησίας αλλά και των
κεφαλαιοκρατών που λειτουργούν με κάθετες ιεραρχικές σχέσεις και εχουν ως εσωτερικό τους παράγωγο την εξουσια, καμιά ελπίδα και ψευδαίσθηση δεν πρέπει να δημιουργείται στους από
τα κάτω προς την κατεύθυνση της αλλαγής. Οι ίδιοι θεσμοί που δημιουργούν τις διακρίσεις, τις χρησιμοποιούν ως όπλο καταπίεσης για την επιβολή και την κερδοφορία τους. Ειναι, λοιπον, τουλαχιστον υποκριτικό, αν όχι υστερόβουλο να παρουσιάζουν μια δήθεν μεταμέλεια και να προάγουν συμβιβασμούς. Απέναντι στα περίσσια λόγια και το υποκριτικο ενδιαφέρον όλων των καταπιεστών, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσους νόμους και αν ψηφίσουν ή όσες “μεμονωμένες περιπτώσεις” και αν δικάσουν, το πρόβλημα δε θα λυθεί. Η πατριαρχία και ο φασισμός λύνονται μέσα από τις σχέσεις που χτίζονται ερχόμενες η μία δίπλα στην άλλη αναζητώντας κουλτούρες κοινωνικής χειραφέτησης και αυτοθεσμισης από τα κάτω, με διαδικασίες ανοιχτές σε καθεμία και καθένα που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εσωτερικεύσουμε με τέτοιες συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας – να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και οχι γιορτής.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 8/3 ΣΤΙΣ 17:00, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
Η 8 ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείου
ΔΙΕΘΝΗΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Τον τελευταίο χρόνο, η πανδημία και η οικονομική κρίση έφεραν την κοινωνία αντιμέτωπη με νέες δυσκολίες και προκλήσεις, με την αγωνία της φυσικής και οικονομικής επιβίωσης και την εργοδοτική ασυδοσία. Ειδικά οι γυναίκες, που ήδη πριν την πανδημία αντιμετώπιζαν την καταπίεση και τα βαριά καθήκοντα των σεξιστικών αντιλήψεων, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν και τις ιδιαίτερες οικονομικές και υγειονομικές συνθήκες της πανδημίας. Αναγκάστηκαν να φροντίσουν μια έγκλειστη οικογένεια επί μήνες- αυξάνοντας τις ώρες της απλήρωτης εργασίας- και να εγκλωβιστούν κάποιες από αυτές για πολύ περισσότερο χρόνο σε ένα σπίτι με τους κακοποιητές τους.
Την ίδια στιγμή, τα επαγγέλματα που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της πανδημίας ασκούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από γυναίκες. Οι νοσηλεύτριες και οι γιατρέσσες, οι εργαζόμενες της υπηρεσίας «βοήθεια στο σπίτι», οι καθαρίστριες, οι δασκάλες και οι καθηγήτριες, οι τηλεφωνήτριες, οι ταμίες και οι εργαζόμενες στον επισιτισμό είναι εκείνες που στηρίζουν ολόκληρη την έγκλειστη κοινωνία.
Οι γυναίκες που εργάζονται στα επαγγέλματα του σεξ και ιδιαίτερα οι τρανς έφτασαν κυριολεκτικά στα όρια της επιβίωσης, χωρίς την παραμικρή κρατική οικονομική ενίσχυση. Οι κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές, όλο το διάστημα της πανδημίας είναι στοιβαγμένες σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά ευνοούν την υγειονομική αποστασιοποίηση και οι -κολασμένες της γης- μετανάστριες και προσφύγισσες βρίσκονται αντιμέτωπες για άλλη μια χρονιά με την αθλιότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Το τελευταία διάστημα βγήκε στην επιφάνεια και η λαίλαπα της βίας που καταγγέλλουν οι γυναικείες, φεμινιστικές και λοακτια +συλλογικότητες εδώ και πολλά χρόνια. Η πρόσφατη καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου πυροδότησε ένα μαζικό κύμα metoo και στην Ελλάδα. Έρευνες που ήρθαν στην δημοσιότητα φανερώνουν την έκταση του προβλήματος με το ποσοστό των κακοποιήσεων, των παρενοχλήσεων και των σεξιστικών συμπεριφορών εν γένει να αγγίζει το 80% στους χώρους εργασίας.
Συγχρόνως, σε εξέλιξη βρίσκεται η προσπάθεια αντιδραστικής μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου, με την επιβολή υποχρεωτικής συνεπιμέλειας των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου εγκλωβίζοντας έτσι τις γυναίκες σ`ένα κακοποιητικό περιβάλλον χωρίς να αναφέρεται στα δικαιώματα ομόφυλων οικογενειών. Ετοιμάζεται νομοσχέδιο με τη μείωση του ποσοστού εκπροσώπησης των γυναικών στους ΟΤΑ, αποτρέπονται οι αμβλώσεις στα δημόσια νοσοκομεία ενώ έχει μετατραπεί η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων σε Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, υποβαθμίζοντας το ζήτημα της ισότητας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, σας καλούμε να συμπορευτείτε με τις γυναίκες και τα λοατκια+ άτομα όλου του κόσμου στον αγώνα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τις ανισότητες, τον σεξισμό και την έμφυλη βία.
Η 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μέρα γιορτής, είναι μέρα διεκδίκησης και αγώνα!
Ο αγώνας μας είναι αγώνας όλων!
Δευτέρα 8 Μάρτη 5μμ Άγαλμα Βενιζέλου.
Η εκδήλωση στο facebook: https://www.facebook.com/events/4544392625732…
Καλούν φεμινιστικές συλλογικότητες, λοάτκια+ ομάδες, φοιτητικά σχήματα, αυτοδιοικητικές παρατάξεις και εργατικά σωματεία.
Φεμινιστική πορεία 8η Μάρτη…για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή!
Η δημόσια μαρτυρία της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίησή της και την κατ’ εξακολούθηση ψυχολογική βία από μεγαλοπαράγοντα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου άνοιξε έναν κύκλο μαρτυριών κακοποιητικών συμπεριφορών στο δημόσιο λόγο. Μέχρι σήμερα οι καθημερινές φωνές γυναικών που κατήγγειλαν βία και κακοποίηση είτε σκεπάζονταν από το αόρατο πέπλο του/ της μετανάστριας, του προσφυγόπουλου, της τοξικοεξαρτημένης, της φυλακισμένης είτε κάτω από τις ειδησεογραφικές λεζάντες για έγκλημα πάθους, προκλητική συμπεριφορά, απροσεξία επιλογών. Σήμερα οι μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών έγιναν από το χώρο της τέχνης, του αθλητισμού, της ακαδημαϊκής κοινότητας εκεί που όλα φάνταζαν ως άριστα. Όμως οι σιωπές που έσπασαν, ράγισαν την εικόνα του άριστου με μία ταυτόχρονη ρωγμή και στην πατριαρχία.
Ένα πρώτο χαρακτηριστικό μετά από τις μαρτυρίες ήταν ένα ερώτημα απορίας και έκπληξης: Γιατί τώρα; Ένα ερώτημα που ανέδειξε έναν αυτοματισμό της κοινής γνώμης να μεταθέτει την ευθύνη του βιασμού στα θύματα. Ένας αυτοματισμός που δείχνει πως τα αντανακλαστικά λειτουργούν για την προάσπιση των σχέσεων εξουσίας φέρνοντας στην επιφάνεια πως η κουλτούρα του βιασμού είναι διάχυτη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Και αυτό που υπονοείται, αν δεν διατυπώνεται ευθέως, είναι ότι το θύμα φταίει «ίσως να έδωσε το δικαίωμα, ίσως να πέρασε τα λάθος μηνύματα, ίσως να ήταν την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, ίσως τα ρούχα, τί περίμενε και δεν το είπε όταν έγινε». Ότι το θύμα ευθύνεται ακόμη και για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον εαυτό του. Να προσέχεις να μη βιαστείς, μην κακοποιηθείς. Γιατί τότε θα είσαι μόνη και αν μιλήσεις θα πρέπει να λογοδοτήσεις, θα εξοντωθείς, θα κακοποιηθείς για μία ακόμη φορά ως προσωπικότητα. Μία διαδικασία βάρβαρα ενοχοποιητική προς το άτομο που έχει υποστεί κακοποίηση μπολιάζοντας για τα καλά τον φόβο και την ανασφάλεια, αλλά κυρίως αυτό το «φταις» με το οποίο καλείσαι να συμβιώσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποίησης στο τώρα είναι τόσο εκκωφαντικές γιατί σπάνε τον κύκλο της ενοχής. Γι’ αυτό και γίνονται στο δημόσιο χώρο. Αφενός γιατί οι θεσμοί και οι επιτροπές για να ενεργοποιηθούν ζητούν διαπιστευτήρια κακοποιημένων σωμάτων. Μπορεί και να μην ενεργοποιηθούν και να χρειάζονται δολοφονημένα σώματα. Αλλά και τότε δεν είναι σίγουρο. Δεν αρκεί ότι δεν είχες την επιθυμία, ότι μπορεί να εκβιάστηκε η συναίνεση. Η απόδειξη είναι το σώμα. Είναι χαρακτηριστικές οι μαρτυρίες των φοιτητριών στο ΑΠΘ. Στην περίπτωση στο γεωλογικό είχαν γίνει καταγγελίες από φοιτήτριες σε δύο προέδρους του τμήματος, ωστόσο αυτό δεν αρκούσε για να γίνει κάτι. Στην αστυνομοδικαστική πραγματικότητα το μόνο πράγμα που μπορούσε να γίνει ήταν η φοιτήτρια να διακόψει τις σπουδές της και να περιμένει αυτός ο καθηγητής να βγει στη σύνταξη ώστε να μπορέσει να επιστρέψει και πάρει το πτυχίο της. Το «νίπτω τας χείρας μου» επικράτησε τότε και τώρα. Χρειάζεται επίσημη καταγγελία σε διάστημα μικρότερο των 15 ετών, είχα όλη την καλή διάθεση να προχωρήσω. Και βέβαια καμία δεν το πίστευε γιατί επί χρόνια όλοι γνώριζαν και όλα συνέχιζαν να συμβαίνουν κανονικά. Γι’ αυτό και ο πρύτανης δεν έπρεπε να απορεί γιατί δεν γίνονται καταγγελίες στα όργανα του πανεπιστημίου. Και γιατί δεν πρόκειται ούτε στο μέλλον να γίνουν. Ειδικά στη νέα συνθήκη των πανεπιστημίων με το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που επιβλήθηκε. Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα εγχειρίδιο της υποταγής. Της υποταγής της γνώσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, αποκομμένη από τις κοινωνικές ανάγκες. Της υποταγής του ατόμου στην εξουσία της γνώσης και στην καθηγητική αυθεντία νομιμοποιημένη να κάνει ό, τι θέλει. Και τελικά στην εντεινόμενη ιδρυματοποίηση του πανεπιστημίου που σπάει ο ομφάλιος λώρος με την κοινωνία.
Αφετέρου ο δημόσιος χώρος είναι εκεί που κατατίθενται οι σκέψεις και οι εμπειρίες των γυναικών και οποιουδήποτε ατόμου που δε χωρά στα έμφυλα στερεότυπα της πατριαρχίας, επιδιώκοντας να διεισδύσουν και να διαλύσουν κυρίαρχες αφηγήσεις σε μια πατριαρχική σφαίρα. Γιατί ο δημόσιος χώρος αποτελεί πεδίο παρέμβασης για αυτό που μπορεί να συμβεί, να σπάσει η επιβολή του κυρίαρχου που αναπαράγει αποκλεισμούς και θύματα. Οι δημόσιες μαρτυρίες κακοποιητικών συμπεριφορών άνοιξαν το δρόμο για ένα διάλογο στην κοινωνία ότι πρέπει να σπάσουν τα πλέγματα εξουσίας τα οποία κατασκευάζονται και αναπαράγονται απέναντι στο φύλο και τη σεξουαλικότητα και που ομαλοποιούν τη σεξουαλική βία. Να συναντηθούμε όλα μαζί και να περπατήσουμε το δρόμο της ορατότητας που άνοιξε. Να λυτρωθούμε από την ενοχή και να χτίσουμε τις αντιστάσεις του αύριο. Γιατί η πατριαρχία δολοφονεί σώματα και ψυχές. Για τον θάνατο της πατριαρχίας
Φεμινιστική πορεία 8η Μάρτη …για να μην θριαμβεύσει ξανά η σιωπή
Κάλεσμα: 8 Μάρτη 2021 στις 5μμ στο Άγαλμα Βενιζέλου
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
ΠΑΤΡΑ :
8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε το 1910 για να τιμηθούν οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τις απαρχές της ημέρας αυτής. Κάποιες από αυτές φαίνεται να είναι είτε η απεργία εργατριών ιματισμού το 1857 είτε μια διαδήλωση απεργών το 1908 στη Νέα Υόρκη. Η μαχητική απεργία και “η εξέγερση των 20.000” τον χειμώνα του 1910, η φωτιά της TriangleWaist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα, η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης το 1912 με τις γυναίκες να πρωτοστατούν δείχνουν όλα πως-όπως και να έχει- πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η Αμερική στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες.
Σήμερα, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να κρατήσουμε ζωντανά τα νοήματα των μαχητικών εργατικών γυναικείων αγώνων του χθες και να εμπνευστούμε για τους μαχητικούς ταξικούς αγώνες του αύριο. Εν μέσω πανδημίας η διαχείριση του κράτους οδηγεί όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των καταπιεζόμενων στην απομόνωση και το θάνατο. Απουσία υγειονομικών μέτρων, κατακερματισμός του ΕΣΥ, εξοντωτική και επισφαλής εργασία είναι η νέα κοινωνική πραγματικότητα που καλούμαστε να βιώσουμε. Με όχημα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης κράτος και κεφάλαιο αναγκάζουν τους από τα κάτω σε υποχρεωτικό εγκλεισμό με όποιο κόστος. Είναι σαφές πως ο στόχος δεν είναι η εξάλειψη της πανδημίας αλλά ο έλεγχος, η καταστολή και η καθυπόταξη.
Η διέξοδος που δίνεται, δηλαδή ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι, δεν είναι εφικτή και ασφαλής για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι άστεγοι, οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, οι κρατούμενες, οι τοξικοεξαρτημένοι κ.α. , που ωθούνται στο περιθώριο από το κράτος και το κεφάλαιο και παραμένουν αόρατοι από την κοινωνία καθώς χωρίς κατάλυμα ή στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οδηγούνται στην περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Συνθήκη συχνά απειλητική ακόμη και για την ίδια τους την επιβίωση. Παράλληλα για τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που εξαναγκάζονται να κλειστούν στο σπίτι η κατάσταση συχνά είναι κάθε άλλο παρά ασφαλής. Με την νέα πραγματικότητα που επιβάλει το κράτος, εντείνεται η έμφυλη βία, με όλο και περισσότερα περιστατικά κακοποίησης να έρχονται στο προσκήνιο.
Η πανδημία οριοθετεί μία ασφυκτική συνθήκη για τις εργαζόμενες γυναίκες, με εξοντωτικά κι ελαστικά ωράρια εργασίας, μηδαμινά μέτρα προστασίας, την τηλεργασία να αποτελεί τη νέα πραγματικότητα και τις συλλογικές λύσεις να δέχονται επίθεση όπως το νέο νομοσχέδιο ενάντια σε όποιον συνδικαλίζεται.
Mέσα σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος βρίσκει το έδαφος να επιβάλλει επιπλέον μέτρα καταστολής και καθυπόταξης ταυτόχρονα με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την περιστολή των διαδηλώσεων, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την εξαφάνιση όποιου επιχειρεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει όσα δικαιούται και του στερούνται για τη ζωή και την επιβίωσή του. Για τις γυναίκες αγωνιζόμενες το κράτος επιφυλάσσει ειδική μεταχείριση. Επιτιθέμενο στο φύλο τους, εξαπολύει έναν οχετό σεξιστικής λεκτικής και σωματικής βίας επιχειρώντας την κάμψη των αντιστάσεων και τον εξευτελισμό τους.
Κρίνουμε αναγκαία την αναφορά στο πλήθος των καταγγελιών που τίθενται στο δημόσιο διάλογο και στήνουν ανάχωμα στη σιωπή που επιβάλει το πατριαρχικό κι εξουσιαστικό οικοδόμημα. Ταυτόχρονα δεν περνά απαρατήρητη και η προσπάθεια από πλευράς κράτους να αφομοιώσει και δώσει θεσμικό χαρακτήρα στον αγώνα αυτό, μακριά από κάθε προοπτική πραγματικής χειραφέτησης.
Μόνη προοπτική για εμάς, είναι η οργάνωση και η συλλογικοποίηση σε όλους τους χώρους εργασίας και γενικότερα σε κάθε πεδίο ζύμωσης των από τα κάτω. Ενάντια στο κόσμο που αναπαράγει και βασίζεται στη πατριαρχία παλεύουμε για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, ένα κόσμο για όλους.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΤΗ ΒΙΑ
Συγκέντρωση-Πορεία: Δευτέρα 8/3, 12μ στην Πλ. Γεωργίου
Ανοιχτή συνέλευση αγώνα για την 8η Μάρτη
ΓΙΑΝΝΕΝΑ :
Κάλεσμα σε συγκέντρωση ενόψει της 8ης Μάρτη
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΛΕΥΡΑ
Περίπου ένα μήνα μετά την ανατριχιαστική αποκάλυψη της Σ. Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη στα 22 της χρόνια από τον παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, Αριστείδη Αδαμόπουλο , οι καταγγελίες για παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές φτάνουν να είναι αναρίθμητες, ενώ αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Κι ενώ η κοινωνία παρακολουθεί να αποκαλύπτονται βιασμοί , παρενοχλήσεις, σωματικές και λεκτικές επιθέσεις, συνειδητοποιεί πως η πατριαρχία λειτουργεί σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και την εξουσία. Βλέπει να ξεσκεπάζονται κάποια μοτίβα γνώριμα, αλλά μέχρι τώρα καλά κρυμμένα. Το μοτίβο των περιστατικών που έχουν καταγγελθεί παρουσιάζει άτομα από θέση κύρους και εξουσίας να νιώθουν πως είναι τόσο ακλόνητοι και υπεράνω υποψίας , ότι έχουν τόσο καλές διασυνδέσεις με τους εξουσιαστές και είναι τόσο διάσημοι και τρανοί που όλοι και όλες θα τηρήσουν σιγή ιχθύος, ενώ εκείνοι θα ασελγούν και θα παραβιάζουν ψυχές και σώματα ανενόχλητοι. Όμως η κοινή γνώμη πλέον δεν μπορεί να εξαπατηθεί ούτε τα στόματα θα μένουν κλειστά, αφήνοντας τα θύματα να περιφέρουν αιώνια το τραύμα τους. Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα…
Στον χώρο του θεάτρου υπήρξαν επώνυμες καταγγελίες προς το πρόσωπο του Γ. Κιμούλη για λεκτική και σωματική βία σε ηθοποιούς. Ο Κ. Σπυρόπουλος επίσης έχει καταγγελθεί για σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε συναδέλφους του, ο Π. Φιλιππίδης για σεξουαλική και ψυχολογική παρενόχληση και για βιασμό (έως 100 καταγγελίες παρενοχλήσεων), ο Π. Χαϊκάλης για σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρα βιασμού και η λίστα με το ονόματα πραγματικά είναι ατελείωτη. Ατέλειωτο βέβαια είναι και το θράσος των θυτών αλλά και όσων σπεύδουν να τους ξεπλύνουν. Όπως όπως τρέχουν να μαζέψουν τα σπασμένα οι ίδιοι και οι φίλοι τους , όπως ο Σταρόβας που δήλωσε ότι “ο Σπυρόπουλος είναι η φαντασίωση του μισού ελληνικού πληθυσμού”, ο Χαϊκάλης που έσπευσε να αρνηθεί όλες τις καταγγελίες εις βάρος του, τονίζοντας τη φράση “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” και ο Φιλιππίδης που γνωρίζοντας ο ίδιος τα αίσχη που έχει διαπράξει έστειλε προληπτικά εξώδικο σε όλα τα κανάλια να μην τον “τηλε-δικάσουν” και ταυτόχρονα, όπως ακούγεται, κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα στα θύματα για να “μην το συνεχίσουν”. Κι ενώ πραγματικά δεν προλαβαίνουμε να επεξεργαστούμε όλα τα ονόματα των θυτών που έχουν χαράξει ανεξίτηλα τις ψυχές και τα σώματα των θυμάτων με τις πράξεις τους, έρχονται αναρίθμητες καταγγελίες στην επιφάνεια οι οποίες αφορούν παιδοβιασμούς.
Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Σ. αποκάλυψε ότι το 2019 είχε βιαστεί , όταν βρισκόταν σε ηλικία 19 ετών , από γνωστό σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου και ενώ αρχικά δεν κατονόμασε τον Δ. Λιγνάδη οι πληροφορίες που έδινε τον φωτογράφιζαν σε τέτοιο βαθμό που λίγες ώρες μετά ο ίδιος υπέβαλλε τη παραίτηση του. Μέσω αυτής της αποκάλυψης άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την υπόθεση Λιγνάδη. Πρώτος κατέθεσε εναντίον του ο Β. Κυπαρισσόπουλος ο οποίος καταγγέλλει ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση όταν βρισκόταν στην ηλικία των 15. Ο Δ. Ανθής καταγγέλλει επίσης πως ο Λιγνάδης, τότε καθηγητής του, τον είχε καλέσει σπίτι του , τον χτύπησε και ασέλγησε πάνω του το 2006. Καταγγελία ήρθε επίσης στο φως για σεξουαλική παρενόχληση από τον Λιγνάδη στον Χ. Πέρρο όταν εκείνος βρισκόταν στην ηλικία των 14. Όπως έγινε έκδηλο όμως , όλα αυτά τα περιστατικά αποτελούσαν ένα ένοχο κοινό μυστικό το οποίο γνώριζαν πολλά άτομα , αφού έχει αναφερθεί πως είχε και συνεργούς. Η πρώτη καταγγελία εις βάρος του έχει γίνει ήδη από το 1984! Γεννάται εύλογα το ερώτημα πώς αφού πολλοί γνώριζαν (σε εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία εργαζόταν -Αρσάκειο, Κολλέγιο Ψυχικού , Δραματικές Σχολές- υπήρχαν, πέρα από ψίθυροι, και καταγγελίες) γιατί και πώς αυτός ο άνθρωπος συνέχιζε τις αναίσχυντες πράξεις του και ποιοι τον συγκάλυπταν.
Όλα αυτά δεν αναφέρονται γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που παρενοχλούν/ βιάζουν ή γιατί το ζήτημα αφορά την εγχώρια σόου-μπιζ και τις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν πάρει ρόλο εξομολογητή-ψυχολόγου για τα θύματα. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αναδεικνύεται η συσχέτιση της κοινωνικο-οικονομικής θέσης των θυτών, της διασημότητας τους και της εξουσίας που νομίζουν ότι έχουν πάνω στις ζωές των άλλων, με τις πράξεις τους. Το φαινόμενο Λιγνάδης έχει, βέβαια, και κάποιες ιδιαιτερότητες αφού σύσσωμη η κυβέρνηση – και τα μίντια τα οποία ελέγχει – έσπευσε να τον συγκαλύψει. Σύσσωμη η καλλιτεχνική κοινότητα αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, προβληματισμένη για τη σχέση που φαίνεται να είχε η Λ. Μενδώνη και ο Κ. Μητσοτάκης με τον βιαστή, έχουν αντιδράσει έντονα ζητώντας την άμεση παραίτηση της Υπουργού Πολιτισμού. Όχι μόνο δε φάνηκε ποτέ να είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί η υπουργός, αλλά η Ν.Δ. διατήρησε αρχικά υπερασπιστική γραμμή προς το μέρος του βιαστή ή προσπάθησε να βγάλει την ουρά της απ’ έξω, δηλώνοντας πως «Ο Λιγνάδης μας εξαπάτησε». Διαφαίνεται ένα ολόκληρο σύστημα διαπλοκών και συγκάλυψης στο οποίο συμμετέχουν και τα κυβερνητικά μίντια όπως για παράδειγμα το STAR το οποίο έβγαλε ρεπορτάζ με τίτλο: «Γνωστός καλλιτέχνης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα». Μόνο για το τίποτα δεν φαίνεται να έχει ανοίξει όλο αυτό το ζήτημα. Το τραύμα το οποίο φέρουν τα άτομα που έχουν υποστεί όλες αυτές τις συμπεριφορές τα ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή με πολλά από αυτά να το λένε ανοιχτά. Καταγγέλλουν αυτούς που τους κατηγορούν ότι τώρα το θυμήθηκαν λόγω #metoo, δηλώνοντας ότι είναι κάτι που δεν ξέχασαν ποτέ. Βέβαια ενώ το τραύμα δεν παραγράφεται οι καταγγελίες και οι πράξεις φαίνεται πως μπορούν να παραγραφούν ανάλογα με το ποια θέση φέρει ο θύτης και πόσες διασυνδέσεις έχει, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις όντως παραγράφονται βάσει της υπάρχουσας νομοθεσίας.
Κ ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο χώρο των διασήμων πραγματικά από τη πλευρά μας αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες , τι συμβαίνει στον δρόμο, τι συμβαίνει μέσα στα πλαίσια των εργασιακών-ακαδημαϊκών σχέσεων, στις ερωτικές, φιλικές καθημερινές αλληλεπιδράσεις των ατόμων μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία. Τι συμβαίνει για εκείνα τα άτομα με τα οποία τα κανάλια δεν θα ασχοληθούν ποτέ γιατί δεν είναι ονόματα «που πουλάνε». Βλέπουμε πώς σε ένα τέτοιο σύστημα οι εξουσιαστικές, παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές κανονικοποιούνται σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Έφτασε η στιγμή πλέον να σπάσει η σιωπή, τα στόματα να ανοίξουν και ο φόβος να αλλάξει πλευρά. Γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται να εναποθέτουμε τον λόγο για τις ζωές μας ούτε στους μπάτσους , ούτε στο δικαστικό σύστημα , ούτε σε κανέναν προστάτη. Γνωρίζουμε ότι σε μια καταγγελία η πρώτη αντίδραση τους θα είναι η αμφισβήτηση , η υποτίμηση του συμβάντος και η στοχοποίηση του θύματος. Τα καθιερωμένα αντανακλαστικά ψάχνουν να βρουν τι έκανε το θύμα για να προκαλέσει, πού έχει φταίξει εκείνο. Φτάνει πια! Στον δρόμο, τη δουλειά, το πανεπιστήμιο και στις σχέσεις μας θέλουμε να είμαστε ελεύθερα άτομα. Να σπάσουμε τον φόβο, να σπάσουμε την ανασφάλεια, μέσω της αλληλεγγύης και της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ μας. Να αλλάξει ο φόβος μεριά, να φύγει από μέσα μας και να αρχίσουν να φοβούνται εκείνοι που τολμάνε να κακοποιήσουν λεκτικά, ψυχικά και σωματικά. Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα όσων ατόμων βγήκαν μπροστά και μίλησαν. Να καταστρέψουμε όλα μαζί την κουλτούρα του βιασμού, την πατριαρχία και την εξουσία για μια κοινωνία ισότητας, αυτονομίας και αξιοπρέπειας. Να βρεθούμε σε κοινό τόπο και κοινούς αγώνες οι οποίοι θα βγαίνουν από οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες-συνελεύσεις.
Για την ισότητα , την χειραφέτηση και την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΠΛΕΥΡΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΕΣΠΑΣΕ.
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
8Η ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε το 1910 για να τιμηθούν οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τις απαρχές της ημέρας αυτής. Κάποιες από αυτές φαίνεται να είναι είτε η απεργία εργατριών ιματισμού το 1857 είτε μια διαδήλωση απεργών το 1908 στη Νέα Υόρκη. Η μαχητική απεργία και “η εξέγερση των 20.000” τον χειμώνα του 1910, η φωτιά της TriangleWaist με τις κλειδωμένες εργάτριες μέσα, η απεργία των κλωστοϋφαντουργών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης το 1912 με τις γυναίκες να πρωτοστατούν δείχνουν όλα πως-όπως και να έχει- πρόκειται για μια εποχή κατά την οποία η Αμερική στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες.
Σήμερα, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να κρατήσουμε ζωντανά τα νοήματα των μαχητικών εργατικών γυναικείων αγώνων του χθες και να εμπνευστούμε για τους μαχητικούς ταξικούς αγώνες του αύριο. Εν μέσω πανδημίας η διαχείριση του κράτους οδηγεί όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των καταπιεζόμενων στην απομόνωση και το θάνατο. Απουσία υγειονομικών μέτρων, κατακερματισμός του ΕΣΥ, εξοντωτική και επισφαλής εργασία είναι η νέα κοινωνική πραγματικότητα που καλούμαστε να βιώσουμε. Με όχημα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης κράτος και κεφάλαιο αναγκάζουν τους από τα κάτω σε υποχρεωτικό εγκλεισμό με όποιο κόστος. Είναι σαφές πως ο στόχος δεν είναι η εξάλειψη της πανδημίας αλλά ο έλεγχος, η καταστολή και η καθυπόταξη.
Η διέξοδος που δίνεται, δηλαδή ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι, δεν είναι εφικτή και ασφαλής για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι άστεγοι, οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες, οι κρατούμενες, οι τοξικοεξαρτημένοι κ.α. , που ωθούνται στο περιθώριο από το κράτος και το κεφάλαιο και παραμένουν αόρατοι από την κοινωνία καθώς χωρίς κατάλυμα ή στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οδηγούνται στην περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Συνθήκη συχνά απειλητική ακόμη και για την ίδια τους την επιβίωση. Παράλληλα για τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που εξαναγκάζονται να κλειστούν στο σπίτι η κατάσταση συχνά είναι κάθε άλλο παρά ασφαλής. Με την νέα πραγματικότητα που επιβάλει το κράτος, εντείνεται η έμφυλη βία, με όλο και περισσότερα περιστατικά κακοποίησης να έρχονται στο προσκήνιο.
Η πανδημία οριοθετεί μία ασφυκτική συνθήκη για τις εργαζόμενες γυναίκες, με εξοντωτικά κι ελαστικά ωράρια εργασίας, μηδαμινά μέτρα προστασίας, την τηλεργασία να αποτελεί τη νέα πραγματικότητα και τις συλλογικές λύσεις να δέχονται επίθεση όπως το νέο νομοσχέδιο ενάντια σε όποιον συνδικαλίζεται.
Mέσα σε αυτή τη συγκυρία, το κράτος βρίσκει το έδαφος να επιβάλλει επιπλέον μέτρα καταστολής και καθυπόταξης ταυτόχρονα με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την περιστολή των διαδηλώσεων, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την εξαφάνιση όποιου επιχειρεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει όσα δικαιούται και του στερούνται για τη ζωή και την επιβίωσή του. Για τις γυναίκες αγωνιζόμενες το κράτος επιφυλάσσει ειδική μεταχείριση. Επιτιθέμενο στο φύλο τους, εξαπολύει έναν οχετό σεξιστικής λεκτικής και σωματικής βίας επιχειρώντας την κάμψη των αντιστάσεων και τον εξευτελισμό τους.
Κρίνουμε αναγκαία την αναφορά στο πλήθος των καταγγελιών που τίθενται στο δημόσιο διάλογο και στήνουν ανάχωμα στη σιωπή που επιβάλει το πατριαρχικό κι εξουσιαστικό οικοδόμημα. Ταυτόχρονα δεν περνά απαρατήρητη και η προσπάθεια από πλευράς κράτους να αφομοιώσει και δώσει θεσμικό χαρακτήρα στον αγώνα αυτό, μακριά από κάθε προοπτική πραγματικής χειραφέτησης.
Μόνη προοπτική για εμάς, είναι η οργάνωση και η συλλογικοποίηση σε όλους τους χώρους εργασίας και γενικότερα σε κάθε πεδίο ζύμωσης των από τα κάτω. Ενάντια στο κόσμο που αναπαράγει και βασίζεται στη πατριαρχία παλεύουμε για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, ένα κόσμο για όλους.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΤΗ ΒΙΑ
Συγκέντρωση-Πορεία: Δευτέρα 8/3, 12μ στην Πλ. Γεωργίου
Ανοιχτή συνέλευση αγώνα για την 8η Μάρτη
ΗΡΑΚΛΕΙΟ :
Συγκέντρωση για την 8η Μάρτη
Συμμετέχουμε στη στάση εργασίας του Πανελλαδικού ΣΜΤ από τις 12:00 έως τη λήξη του ωραρίου
Απεργιακή συγκέντρωση ώρα 13:00 στην πλατεία Ελευθερίας μαζί με άλλα σωματεία εργαζομένων λαμβάνοντας όλα τα μέτρα προστασίας της υγείας μας
Η φετινή 8η Μάρτη βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Η διαχείριση της πανδημίας σε συνθήκες κρίσης του συστήματος πιέζουν αφόρητα τις ζωές των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων και ευάλωτων όπως είναι οι γυναίκες, οι μετανάστριες-προσφύγισσες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για να περισώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου θυσιάζουν κάθε είδους δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος, δημιούργησαν στρατιές ανέργων, ανασφαλών γυναικών, που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει ακόμη χαμηλότερα.
Την περίοδο της πανδημίας η εργασιακή επισφάλεια των γυναικών οξύνεται, ενώ η τηλεεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης. Παράλληλα αυξάνεται η επιβάρυνση της εργασίας στο σπίτι με την φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, καθώς και η ενδοοικογενειακή βία. Οι εργαζόμενες μητέρες ή εγκυμονούσες δεν έχουν καμία προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις. Οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης, ενώ όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους είναι σε ακόμα δυσμενέστερη θέση. Οι προσφύγισσες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες στους προσφυγικούς καταυλισμούς, ενώ τα πολυάριθμα περιστατικά βιασμών και γυναικοκτονιών είναι η καθημερινότητα για πολλές γυναίκες σήμερα. Την ίδια στιγμή τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αντιμετωπίζουν φοβερές διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Χαρακτηριστική είναι η υποβάθμιση του αρμόδιου κρατικού φορέα, της ΓΓ Ισότητας των Φύλων, την οποία η κυβέρνηση επέλεξε επί της ουσίας να καταργήσει, προχωρώντας στην μετονομασίας της και συγχωνεύοντας τις πολιτικές για την ισότητα με τις πολιτικές για την οικογένεια και το δημογραφικό. Αναγνωρίζουμε ότι είναι μία συνειδητή αντιστροφή του στόχου της Ισότητας των Φύλων, μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση που συνδέει μονοσήμαντα τις γυναίκες με τον αναπαραγωγικό τους ρόλο και όλα τα στερεότυπα που έχουν συνδεθεί με το ρόλο αυτό.
Η προσπάθεια του συστήματος να αλώσει όλες τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος φέρνουν την προσπάθεια απαγόρευσης των εκτρώσεων στην Πολωνία κ.α. και την «μεταρρύθμιση» επί το χείρον του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα. Η πολιτική αυτή ενσωματώνει πατριαρχικές σχέσεις και οξύνει την έμφυλη βία. Οι αποκαλύψεις μέσω του ελληνικού #metoo αναδεικνύουν την βρωμιά ενός συστήματος που σαπίζει σε όλους τους τομείς ακόμη και σ’ αυτούς που προβάλλονται από αυτό ως πιο εξευγενισμένοι όπως ο αθλητισμός και ο πολιτισμός. Παράλληλα το κύμα των αποκαλύψεων εξαπλώνεται σε χώρους εργασίας με γυναίκες να καταγγέλλουν την έμφυλη βία και την παρενόχληση (σεξουαλική παρενόχληση, mobbing, bullying κ.λπ.).
Η υπόθεση «Λιγνάδη» όπως και οι άλλες περιπτώσεις δείχνουν τον κυνισμό, την διαπλοκή, την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, την πολιτική συγκάλυψη. Μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ και υπουργοί της να παρίσταναν τους ανήξερους και στην συνέχεια να έτρεξαν εκ των υστέρων να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα, όμως η αλήθεια δεν κρύβεται κάτω από το χαλί των επιχορηγούμενων με δημόσιο χρήμα ΜΜΕ. Οι πρωταγωνιστές των εγκληματικών πράξεων δρούσαν για χρόνια ασύδοτοι και ανενόχλητοι κοντά στην πολιτική εξουσία. Στην θέση των θυμάτων βρίσκονται γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, παιδιά και προσφυγόπουλα, γεγονός που αναδεικνύει με εκκωφαντικό τρόπο το αποκρουστικό πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων χωρίς συγκαλύψεις ,καταδικάζουμε την πολιτική της της κυβέρνησης της ΝΔ και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Παλεύουμε για να βελτιωθεί άμεσα η θέση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, σεξιστικές, βίαιες και προσβλητικές συμπεριφορές, αλλά και για την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης που αναπαράγουν και οξύνουν τέτοια προβλήματα.
Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών καλεί τα μέλη του, τις εργαζόμενες και εργαζόμενους του κλάδου να απευθυνθούν στο σωματείο για κάθε αντεργατική, παραβιαστική, κακοποιητική και σεξιστική συμπεριφορά στους χώρους εργασίας. Στηρίζει τα θύματα παρενόχλησης και βίας στους εργασιακούς χώρους στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι η 8η Μάρτη πρέπει να αποτελέσει έναν απεργιακό σημαντικό σταθμό στην πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στην γυναικεία εκμετάλλευση, τις έμφυλες διακρίσεις, την ανισότητα, τη βία και τον σεξισμό. Σε αυτό το πλαίσιο το Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών κάλεσε τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ) και τα σωματεία-μέλη του, να λάβουν απόφαση για 24ωρη απεργία για εκείνη την ημέρα. Το ΕΚΑ τελικά προκήρυξε στάση εργασίας την οποία το Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών επεκτείνει έως το τέλος του ωραρίου.
Καλούμε όλες και όλους σε μαζική και αγωνιστική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
Διεκδικούμε:
- Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις.Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία. Κατάργηση των νόμων που προωθούν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις που καταδικάζουν τις γυναίκες στην ανασφάλεια και στην φτώχεια.
- Απαγόρευση των απολύσεων. Ουσιαστικά μέτρα προστασίας κατά της ανεργίας που πλήττει σημαντικά τις γυναίκες ειδικά την περίοδο της πανδημίας.
- Δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Αποφασιστική ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης Υγείας. Πλήρη δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Κάλυψη όλων των εξόδων προγεννητικού ελέγχου, ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τοκετού από το κράτος.
- Πλήρη προστασία της μητρότητας με απαγόρευση της απόλυσης. Άδειες επιμέλειας και φροντίδας των παιδιών και για τους δύο γονείς, επιδόματα για όλες τις οικογένειες που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Πλήρη προστασία και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μητέρων με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (άδειες, επιδόματα κ.ά.). Επίδομα γέννας και άδειες μητρότητας σε όλες τις γυναίκες ντόπιες και μετανάστριες χωρίς αποκλεισμούς. Όχι στους εργοδοτικούς εκβιασμούς προς τις εργαζόμενες ώστε να μην κάνουν χρήση των γονικών αδειών που προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία.
- Καμία ανοχή στην παρενόχληση, στη βία και στην αυθαιρεσία στους εργασιακούς χώρους. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από την σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται μία γυναίκα να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.
- Μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς για την προστασία των εργαζόμενων και της μητρότητας.
- Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (γηροκομεία, παιδικοί σταθμοί, πρωτοβάθμια περίθαλψη), ώστε να απαλλαγούν οι γυναίκες από υπηρεσίες, οι οποίες πρέπει να παρέχονται από το κράτος.
- Όχι στην μονιμοποίηση της τηλεργασίας που πλήττει κυρίως τις εργαζόμενες γυναίκες.
- Κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων των Π.Ν.Π. για τις άδειες ειδικού σκοπού που οδηγούν τους εργαζόμενους γονείς και κυρίως τις γυναίκες σε στέρηση της κανονικής άδειας ή σε άδειες άνευ αποδοχών. Να δοθούν άδειες «ειδικού σκοπού» για όσο διάστημα απαιτηθεί με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση.
- Πλήρη δικαιώματα των μεταναστών και μεταναστριών στη μετακίνηση, στο άσυλο, σε στέγη, υγεία, παιδεία, εργασία. Προστασία των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων.
- Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος και στην έκτρωση. Οι εκτρώσεις να είναι προσβάσιμες για όλες τις γυναίκες, να είναι δωρεάν, ασφαλείς και να καλύπτονται από το κράτος.
- Να αναγνωριστεί νομικά η γυναικοκτονία και το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σε περιπτώσεις έμφυλης βίας.
- Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία σε κάθε νομό ιατροδικαστικών κέντρων και δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών για την πρόληψη του φαινομένου της βίας και για τη στήριξη των θυμάτων της έμφυλης βίας (ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές, νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης κ.ά).
- Να επιταχθούν τώρα ξενοδοχεία για την ασφαλή διαμονή των γυναικών, παιδιών, αναπήρων και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων που αντιμετωπίζουν έμφυλη ή/και ενδοοικογενειακή βία. Να ενισχυθούν οι κακοποιημένες γυναίκες οικονομικά ώστε να μπορούν να φύγουν, διασφαλίζοντας αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης.
- Καμία σκέψη για αντιδραστική αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου. Όχι στην υποχρεωτική επιβολή συνεπιμέλειας σε περιπτώσεις διαζυγίου και στην εναλλασσόμενη κατοικία απευθείας από το δικαστήριο, χωρίς συναίνεση των γονιών ή των παιδιών.
Παλεύουμε συνολικά για ένα κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
ΧΑΝΙΑ :
Απεργούμε και διαδηλώνουμε : Χανιά Πλατεία Αγοράς 2μμ
Οι καταγγελίες γυναικών για σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος τους ξεδιπλώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας τους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνηση τους να χάνουν τον ύπνο τους. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει το συσχετισμό των περιστατικών σεξιστικής βίας με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αναδεικνύεται ολοζώντανα ο ζωτικής σημασίας ρόλος των εργατικών σωματείων σε αυτή τη μάχη. Γι’ αυτό η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να αποτελέσει μία μαζική, συντονισμένη, απεργιακή γροθιά – απάντηση στους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις, την ανισότητα και τις σεξιστικές διακρίσεις.
• Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επιτρέπουν όχι μόνο την πράξη του βιασμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά και την επιβολή της σιωπής των θυμάτων είναι παρούσες και οξυμένες σήμερα. Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στην μακρόσυρτη περίοδο της καραντίνας εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία και στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρώπη. Οι γυναίκες φορτώθηκαν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στη φροντίδα των μελών της οικογένειας, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρίες. Ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και το κόμμα του είναι πρωτεργάτες στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν το σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών.
• Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιθέσεις των χρόνων της κρίσης αλλά και της πανδημίας χτυπάνε δυσανάλογα τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών, στα σούπερ μάρκετ, στον τουρισμό, στον επισιτισμό. Κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα, τώρα γίνονται κανόνας και στο δημόσιο. Από τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, ως τις τετραμηνίτισσες του COVID19 στα δημόσια νοσοκομεία, τις συμβασιούχες στους δήμους και παντού. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μόνιμη απειλή της απόλυσης, η τεράστια ανεργία γίνονται το τοξικό εκείνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς απειλούν τις εργαζόμενες.
• Αυτή η συνθήκη ενισχύεται από την αποδυνάμωση ελεγκτικών μηχανισμών είτε αφορά στην επιθεώρηση εργασίας είτε ακόμα περισσότερο το χτύπημα του συνδικαλισμού. Την ανυπαρξία δομών κακοποιημένων γυναικών και την διάλυση οργανισμών όπως η γραμματεία ισότητας που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε «οικογενειακής πολιτικής». Τώρα η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών για τα ζευγάρια που χωρίζουν.
• Χέρι χέρι με τις υλικές συνθήκες που αναπαράγουν το σεξισμό πάνε και οι ιδεολογικές επιθέσεις από τους μηχανισμούς τους κράτους που αναπαράγουν την αντίληψη περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου και εμπορευματοποίησης των σωμάτων των γυναικών. Δεν ξεχνάμε την πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κατέρρευσε κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή.
• Η απάντηση και η λύση απέναντι στους βιασμούς και συνολικά την καταπίεση και τη βία κατά των γυναικών πρέπει να είναι συλλογική για να είναι αποτελεσματική. Τα τελευταία χρόνια τα κινήματα των γυναικών έχουν πάρει νέα ορμή και ξεδιπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με φανταστική μαζικότητα. Αντίστοιχα και εδώ τα τελευταία δύο χρόνια στις 8 Μάρτη οργανώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις. Τέτοια είναι τα βήματα που χρειάζεται να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε, απέναντι σε ένα σύστημα που εκτός από πανδημίες, οικονομικές καταστροφές, ρατσισμό γεννάει και το σεξισμό.
• Η οργάνωση της φετινής απεργιακής 8 Μάρτη χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμό στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Συγκροτούμε παντού ομάδες και ξεσηκώνουμε το χώρο μας, οργανώνοντας συζητήσεις και διεκδικώντας αποφάσεις από σωματεία, ομοσπονδίες, φοιτητικούς συλλόγους για συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει και απλώνονται.
• Πλάι στα αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος αναδεικνύουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση, για ίση αμοιβή και σταθερή εργασία, για άπλωμα των κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών. Συλλογικά, απεργιακά και στο δρόμο μπορούμε να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας και να ανοίξουμε την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και εκμετάλλευση, κρατώντας το κόκκινο νήμα της παγκόσμιας μέρας των γυναικών από τις υφάντρες της Νέας Υόρκης αλλά και του Πειραιά που μας χάρισαν την παράδοση να παλεύουμε για Ψωμί και Τριαντάφυλλα.
Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη – Χανιά
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά μέρα μνήμης και συνεχούς αγώνα
Η Rosa Nera στηρίζει και συμμετέχει στην διαδήλωση της 8ης Μάρτη στα Χανιά.
Αναδημοσιεύουμε την αφίσα και το κείμενο που δημοσιοποίησαν οι “Έμφυλες Αταξίες”.
Την 8η Μάρτη ενώνουμε φωνές απέναντι στην εργασιακή υποβάθμιση,
καθώς και απέναντι σε κάθε μορφής βία και σεξισμού
Η 8η Μάρτη γιορτάζεται ως η παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Η μέρα αυτή αναφέρεται στο 1857, μέρα όπου ξεκίνησαν να ξεσηκώνονται εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, οι οποίες υπολογίζεται ότι δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, με πολύ χαμηλότερους μισθούς από τους άντρες. Την 8η Μάρτη γυναίκες στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα ξεσηκώθηκαν κάνοντας διαδηλώσεις, οι οποίες καταστάλθηκαν άγρια με ξυλοδαρμούς και αιματοχυσίες, απαιτώντας ισότιμους μισθούς με τους άντρες, την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, το δικαίωμα στη ψήφο, και τη μείωση του εργασιακού 16ωρου σε 10ωρο.
Στην ελληνική πραγματικότητα του 2021, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει σε μια περίοδο δεύτερης καραντίνας, που ξεκίνησε για όλες μας με ήδη συσσωρευμένο άγχος και φόβο, έντονο στρες, σωματική κούραση και οικονομική ανησυχία. Τους τελευταίους τρεις μήνες βρισκόμαστε σε μια δεύτερη μακρόσυρτη περίοδο lockdown, η οποία μάλλον θα διαρκέσει αρκετό καιρό ακόμη. Αυτή η περίοδος της υγειονομικής κρίσης συνοδεύεται από πολλούς θανάτους και από μια έντονη και ξεκάθαρη αδιαφορία από τη μεριά του κράτους για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας. Το κράτος αδιαφορεί όσον αφορά το ελλιπές υγειονομικό σύστημα και έχει ως μοναδική του στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας, τις χρονικές περιόδους που θα επιβάλλεται καραντίνα. Έτσι, ειδικά την περίοδο του δεύτερου lockdown είναι ξεκάθαρο πως οι τρύπες στη διαχείριση της κρίσης είναι εσκεμμένες και αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει την τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση είναι η στελέχωση κάθε γειτονιάς, πανεπιστημίου, δρόμου, και εν τέλη σκέψης, με μπάτσους, ώστε να γίνονται αλλαγές σε νόμους χωρίς καμία αντίρρηση. Οι διαδηλώσεις έχουν ποινικοποιηθεί στο όνομα της διάδοσης του ιού ώστε να περνιούνται ανενόχλητα όλα τα νέα νομοσχέδια που εισηγείται η κυβέρνηση, ενώ οι ατελείωτες ουρές στα μαγαζιά επιτρέπονται στο όνομα της κατανάλωσης. Ψηφίζονται νόμοι που υποβαθμίζουν τη φύση και τον τρόπο ύπαρξή μας στο χώρο, τις συνθήκες εργασίας μας, τη διαμαρτυρία μας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει αντιμέτωπες με κυβερνήσεις που θέλουν ακόμη να ελέγξουν το σώμα μας και τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα. Στην Πολωνία ο αγώνας αυτός βρίσκεται σε εξέλιξη, εφόσον η έκτρωση είναι ποινικοποιημένη, ενώ στην Αργεντινή μετά από μακροχρόνιο αγώνα των κινημάτων κερδήθηκε το δικαίωμα στη διακοπή της κύησης.
Στην περίοδο της καραντίνας η έμφυλη βία είναι όλο και πιο δύσκολο να ακουστεί, καθώς πολλές θηλυκότητες είναι μόνες τους. Βλέποντας πως η καραντίνα δεν έχει τελειωμό, οι ανησυχίες εντείνονται συνεχώς. Κι έτσι αυτή τη μέρα συνεχίζουμε να είμαστε παρούσες, καθώς:
Στο χώρο εργασίας,
συνεχίζει να διαιωνίζεται ο εργασιακός μεσαίωνας, χτυπώντας τις ταξικά αδύναμες και κοινωνικά ασθενέστερες, αφού υποχρεώνονται σε συστηματική και εντατικοποιημένη εργασία από 8 έως 12 ώρες, ενώ τις υπόλοιπες ώρες πρέπει να είναι έγκλειστες στο σπίτι. Μάλιστα με τη συνθήκη της τηλεργασίας πολλές αναγκάζονται να παραμένουν έγκλειστες στο σπίτι όλο το 24ωρο. Η καταπίεση ασκείται μικρομοριακά και καθημερινά αφού ο χώρος εργασίας συνοδεύεται από τη λογική πως μια γυναίκα πρέπει να πληρεί τα δεδομένα πρότυπα του ρόλου της, του ρόλου της περιποιημένης πωλήτριας, της ακούραστης νοσηλεύτριας ή και φροντίστριας κλπ. Ακόμη, η μετακίνηση στο δρόμο για τη δουλειά είναι δύσκολη για πολλές, ιδίως τις μετανάστριες, καθώς δουλεύουν πολλές ώρες και ανασφάλιστες, ενώ πολλά αφεντικά δεν διατίθενται σε καμία περίπτωση να πληρώσουν ένα ενδεχόμενο πρόστιμο.
Στο σπίτι (για όποιες έχουν),
η κατάσταση του εγκλεισμού είναι τεταμένη. Συνήθως όλη την αποσυμφόρηση πρέπει να τη διαχειριστεί η μητέρα δίνοντας μια εθελοντική εργασία καθημερινά, για την τροφή, τον ανεφοδιασμό, την παρηγοριά, και την εκπαίδευση των παιδιών, εργασία που κρίνεται απαραίτητη ώστε να λειτουργεί σωστά ο καπιταλιστικός μηχανισμός. Ακόμη, δεν ισχύει για όλες το μένουμε ασφαλείς, καθώς πολλές μένουν με τους κακοποιητές τους. Στις 17 Γενάρη είδαμε να δολοφονείται από το σύντροφό της άλλη μια γυναίκα στην Κρήτη, στα Μεσκλά Χανίων.
Στα κέντρα κράτησης μεταναστριών και μεταναστών,
γυναίκες κρατούνται έγκλειστες χωρίς τις στοιχειώδεις παροχές υγιεινής, διατροφής και ασφάλειας και χωρίς καμία πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και την εργασία. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα γίνονται θύματα βιασμού, ξυλοδαρμού ή και trafficking. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες μια έγκυος αναγνωρισμένη ως προσφύγισσα αυτοπυρπολήθηκε μέσα στη σκηνή της όταν έμαθε πως το αίτημά της για τη μετάβασή της, από τη Λέσβο στη Γερμανία, απορρίφθηκε. Οι αρχές αντί να μεριμνήσουν για τα εγκαύματα και την προχωρημένη εγκυμοσύνη της, την κατηγόρησαν για απόπειρα εμπρησμού από πρόθεση.
Στις φυλακές,
όπου μένουν μητέρες με παιδιά και βρέφη, ασθενείς και ηλικιωμένες, δεν υπάρχει καμία φροντίδα παρά μόνο συνεχίζει να υπάρχει έντονη συμφόρηση. Η κατάσταση που επικρατεί αποσιωπάται από το κράτος, παρ’ ότι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνείς οργανισμοί έχουν ζητήσει από το Μάρτη του 2020 να αποσυμφορηθούν. Η εκδικητική τακτική του κράτους είναι να χρησιμοποιεί την πανδημία ως άλλοθι για να περιστέλλει τα δικαιώματα (όπως έξοδοι, επισκεπτήρια και άδειες) των κρατουμένων που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα συνεχόμενο εγκλεισμό, ξεκομμένες από τον κόσμο, ενώ τα κρούσματα εξαπλώνονται και μέσα στις φυλακές.
Πολλές ακόμα δεν έχουν χώρο,
οι αόρατες αδερφές μας, οι σεξεργάτριες, οι μετανάστριες, οι χρήστριες, που βιώνουν ακόμα πιο έντονα το ζήτημα του εγκλεισμού, της απομόνωσης, του αποδιοπομπαίου τράγου.
Στον δρόμο και παντού,
υπάρχουν μπάτσοι 1., οι επίσημοι εθνικοί φορείς διαχείρισης του ιού. Τους βλέπουμε ακόμη και στα όνειρά μας να περιπλανιούνται ελεύθεροι στην πόλη τραμπουκίζοντας αυτές που τραμπούκιζαν ούτως ή άλλως, τις μετανάστριες, τις εργάτριες, τις νέες, τις αγωνίστριες.
Στα μέσα ενημέρωσης,
βλέπουμε τον Μητσοτάκη να δέχεται το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού προβάλλοντας για άλλη μια φορά το στήθος του, θέαμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία προβάλλουν τέτοιες εικόνες σε μια κοινωνία που ενοχοποιεί το γυναικείο στήθος, κατακρίνοντας ακόμα και τον θηλασμό σε δημόσια θέα.
Από την άλλη, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μια περίοδο που αρχίζουν επιτέλους να ανοίγουν ρωγμές στην άθλια ελληνική πραγματικότητα όσον αφορά τη σεξουαλική παρενόχληση, κυρίως στο χώρο εργασίας. Το metoo2. έρχεται στην Ελλάδα μέσα από την αποκάλυψη της πρωταθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για να δώσει το θάρρος σε πολλές μαρτυρίες γυναικών από διαφορετικούς επαγγελματικούς, και όχι μόνο, κύκλους, να αποκαλύψουν τη σκατίλα των παραβιαστικών συμπεριφορών που διαδραματίζονται εντός τους. Βέβαια, όπως πάντοτε, δε λείπουν οι δηλώσεις που ρίχνουν τις ευθύνες στα θύματα, όπως η δήλωση της Σοφίας Αξιόγλου3. η οποία δήλωσε πως “οι κυρίες, αν δεν έχουν ευαρέσκεια, δεν μπαίνουν ποτέ στα δωμάτια μοναχικών ανδρών στις εκδρομές, στα συνέδρια και εξωσπιτικές διανυκτερεύσεις κλπ“, δικαιολογώντας έτσι τις κακοποιητικές συμπεριφορές και ρίχνοντας το βάρος της κακοποίησης στις αποδέκτριες των συμπεριφορών αυτών. Παράλληλα, βλέπουμε το ωφελιμιστικό και υποκριτικό πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που κυνηγώντας τα νούμερα, ασχολούνται με το ζήτημα της κακοποίησης μόνο όταν αφορά τον χώρο της show biz. Ακόμη, στο μενού τον τηλεοπτικών εκπομπών δε λείπει και η υποκριτική συμπαράσταση και τα κροκοδείλια δάκρυα που συντάσσονται υπέρ των κακοποιημένων γυναικών. Ενώ σε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι παρουσιαστές αναπαράγουν κάθε μορφή σεξιστικής ρητορείας. 4.
Η κίνηση metoo 2. αφορά ένα πολύ θετικό μοίρασμα της εμπειρίας διάφορων επιζήσαντων κακοποιήσεων, αποδίδει ένα αίσθημα δικαιοσύνης στα θύματα, καθώς η δικαιοσύνη όταν της ζητείται είναι ανίκανη συνήθως να τους το αποδώσει. Όμως, στοχοποιώντας συγκεκριμένα πρόσωπα, συνήθως έπειτα από λίγο καιρό ξεθυμαίνει και στα κανάλια και στις συζητήσεις, καθώς δεν καθιστά αντιληπτό πως οι περιπτώσεις που καταγγέλλονται αφορούν συγκεκριμένες εκφράσεις της βίας, μη μεμονωμένα περιστατικά που υπάρχουν όχι μόνο στον χώρο της show biz που τρέφει με lifestyle, αλλά γενικότερα αποτελούν θεμέλιο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Τέτοιες αντίστοιχες μαζικές καταγγελίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από φοιτήτριες του ΑΠΘ που ξεσκέπασαν καθηγητή του τμήματός τους που παρενοχλούσε κοπέλες προκειμένου να τις περάσει στο μάθημά του, άλλες καταγγελίες για καθηγητή γυναικολογίας που παρενοχλούσε, την ώρα της γυναικολογικής εξέτασης, της φοιτήτριες του τμήματός του, καταγγελίες που έγιναν με αφορμή το me too από φοιτήτριες στην Καλών Τεχνών, και οι οποίες ακούστηκαν πολύ λιγότερο συγκριτικά με αυτές στον χώρο του θεάματος. Ακόμη λιγότερο ακούγονται οι καταγγελίες που αφορούν συχνά φαινόμενα, όπως παρενοχλήσεις στη σχολή, στη δουλειά, στο δρόμο, στο λεωφορείο και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οποίες παίρνουν ελάχιστη και λανθασμένη προσοχή όταν συμβαίνουν, ενώ πολλές φορές τα άτομα που καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές στοχοποιούνται.
Η 8η Μάρτη, για εμάς αποτελεί μέρα κατά της κακοποίησης που ασκείται στη γυναίκα και οποιαδήποτε θηλυκότητα, ημέρα ενάντια στη βία οποιασδήποτε μορφής (λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής) και σε οποιοδήποτε περιβάλλον (εργασιακό, εκπαιδευτικό, φιλικό, ακαδημαϊκό, συγγενικό, οικογενειακό). Η βία είναι άσκηση εξουσίας. Η βία δεν έχει φύλα, τάξεις και ηλικία. Αφορά μια παραβιαστική συμπεριφορά, με διαφορετικής έντασης έκφραση και διαφορετική κατεύθυνση. Αφορά την επιβολή εξουσίας από το ένα στο άλλο άτομο και συνδέεται με οποιαδήποτε παραβιαστική συμπεριφορά.
Για να εξαλειφθούν οι διακρίσεις στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο και παντού, πρέπει να γίνει κατανοητό πως αυτές οι συμπεριφορές διαιωνίζονται από το πατριαρχικό σύστημα, μέσα από την αφομοίωσή τους, την αναπαραγωγή τους και την αποσιώπησή τους.
Αυτές οι συμπεριφορές αναπαράγονται εκκινώντας από τις σχέσεις γονιών και παιδιών, εξαπλώνονται στις σχέσεις καθηγητών και μαθητριών, κι έπειτα εγκαθίστανται στις σχέσεις αφεντικών και εργατών, νομοθετών και πολιτών. Οι σχέσεις αυτές φροντίζουν να πλάθονται σωστά οι ρόλοι του πατριαρχικού και του καπιταλιστικού συστήματος που έτσι μπορεί πιο εύκολα να ελέγχει τα σώματά μας. Τέτοιοι ρόλοι είναι αυτοί της περιποιημένης και υποτακτικής γυναίκας, της γυναίκας-αντικείμενο πόθου, της γυναίκας-μητέρας, ενώ στοχοποιούνται άλλες ταυτότητες όπως των χρηστριών, των φυλακισμένων, των χωρισμένων και οποιασδήποτε θηλυκότητας βρίσκεται εκτός των χαρτογραφημένων ταυτότητων. Από την άλλη, προωθούνται οι ρόλοι του σκληρού άντρα, του άντρα που παίρνει αυτό που θέλει με κάθε κόστος και αποτέλεσμα και περιθωριοποιούνται οι θηλυπρεπείς, οι εκφραστικοί, οι συνεσταλμένοι άντρες που εκφράζουν χαρακτηριστικά θηλυκότητας.
Για να σπάσει αυτή η νόρμα παραβιαστικών συμπεριφορών χρειάζεται να απεμπλακούμε από τους καθιερωμένους ρόλους στην καθημερινότητα και τη δράση μας, να μη σιωπάμε απέναντι στην κακοποίηση ακόμη κι αν δεν είμαστε εμείς οι αποδέκτες της, αλλά να καταδεικνύουμε τα περιστατικά στο περιβάλλον που συμβαίνουν, να αντιδρούμε, να μη νιώθουμε ενοχές όταν μας συμβαίνουν κακοποιητικά περιστατικά, να μη θάβουμε τοξικές συμπεριφορές, να είμαστε η μια δίπλα στο άλλο, να διεκδικούμε να μην υπάρχουν εξουσιαστικές συμπεριφορές σε κάθε περιβάλλον που ζούμε.
Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά μέρα μνήμης και συνεχούς αγώνα και επαναπροσδιορισμού της θυληκότητας. Την 8η Μάρτη θυμόμαστε και επανανοηματοδοτούμε, λέγοντας πως δεν είμαστε της οικογένειάς μας, της σχέσης μας, της δουλειάς μας, ή της ακαδημαϊκής μας ταυτότητας, αλλά του εαυτού μας.
Την 8η Μάρτη δε γιορτάζουμε, αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο, ενάντια στον εγκλεισμό, την καταπίεση, τη σιωπή και τη συνενοχή, με νοιάξιμο για να βρεθούμε η μια δίπλα στην άλλη.
πορεία 8 Μάρτη στις 14:00, στην πλατεία Αγοράς έμφυλες αταξίες, 8η Μάρτη 2021
[email protected] emfylesataksies.wordpress.com
- Μέσα σε αυτήν την περίοδο βλέπουμε μπάτσους στο Ηράκλειο να προσαγάγουν γυναίκες που κυκλοφορούσαν μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας (έχοντας βεβαίωση μετακίνησης) και ως ένδειξη τιμωρίας, χωρίς καμία δικαιολογία και παράνομα, να τις πηγαίνουν στο τμήμα, να φωτογραφίζουν τα προσωπικά τους αντικείμενα, να τους κάνουν σωματικό έλεγχο, να τις αναγκάζουν να αφαιρέσουν τα εσώρουχά τους και έπειτα να τις θέτουν σε δίωρη κράτηση.
- Το metoo ξεκίνησε διαδικτυακά το 2017, όπου η Alyssa Milano ανάρτησε στο twitter “Εάν έχετε κακοποιηθεί σεξουαλικά, γράψτε Me Too ως απάντηση σε αυτό το ‘tweet”. Δηλαδή, «Και Εγώ». Έπειτα, μέσα σε μια μέρα απάντησαν 12 εκατομμύρια, κατά συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες, καταγγέλλοντας είτε ανώνυμα είτε επώνυμα, περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης στο χώρο της εργασίας, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο δημόσιο χώρο. Το metoo παρόλα αυτά ξεκίνησε από την Tarana Burke στις αφροαμερικανικές γειτονιές του 2006, που πρότεινε αυτήν την κίνηση σα μέσο απελευθέρωσης των ¨επιζήσαντων” κακοποίησης δημιουργώντας μικρές ομάδες αυτοσυνείδησης.
- Η Σοφία Αξιόγλου είναι υποψήφια βουλευτής της ΝΔ και τωρινή πρόεδρος του Συλλόγου Πρόληψης και Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών στη Λάρισα.
- Τέτοιο παράδειγμα βιώματος που γίνεται αντικείμενο περίγελου, αφορά την αντίδραση του Γιώργου Λιάγκα πριν από έναν χρόνο, για το περιστατικό της φοιτήτριας στο ΑΠΘ που ο συμφοιτητής της εκσπερμάτωσε πάνω της.
ΚΑΡΔΙΤΣΑ :
8 Μάρτη ημέρα μνήμης, αντίστασης & αγώνα
Eνάντια:
- Στην απονοηματοδότηση των γυναικείων αγώνων του χθες & την αφομοίωση των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους.
- Στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, την εξόντωση εκατομμυρίων εργαζόμενων γυναικών, τις δολοφονίες και τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού των κρατουμένων, των προσφύγων και των μεταναστριών.
- Στην έμφυλη βία και το σύστημα που την γεννά και την θρέφει.
- Στην κρατική καταστολή και τον επιχειρούμενο εξευτελισμό εις βάρος των αγωνιζόμενων γυναικών από την αστυνομία.
Να πιάσουμε το νήμα των αγώνων του χθες και να δώσουμε όλες και όλοι μαζί τους μαζικούς, μαχητικούς αγώνες του αύριο!
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ & ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 8/3 13:00 στην πύλη Παυσιλύπου
Πρωτοβουλία αγωνιζόμενων γυναικών για την 8η Μάρτη
8 Μάρτη: Παγκόσμια ημέρα αντίστασης & αγώνα των γυναικών της τάξης μας
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 8/3 13:00 στην πύλη Παυσιλύπου
Έναν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 η συστημική κρίση εντείνεται όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα οξύνονται οι επιθετικές πολιτικές που επιχειρείται να επιβληθούν σε όλα τα πεδία της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και ενώ κράτος και κυβέρνηση έχουν καταδικάσει εκατομμύρια ανθρώπους, στο θάνατο, τη φτώχεια και την πείνα, έρχονται στο φως περιστατικά και συμπεριφορές βίας και παρενόχλησης ειδικά απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Οι άνθρωποι που υπέστησαν αυτές τις συμπεριφορές βρίσκουν το θάρρος να τις καταγγείλουν, κατορθώνουν να ακουστεί η φωνή τους αποτελώντας παραδείγματα γενναιότητας και συμβάλλουν καθοριστικά με τη στάση τους αυτή ώστε να αναδειχτεί η πραγματική διάσταση και η τεράστια έκταση του ζητήματος, ανοίγουν τον δρόμο ώστε να σπάσει η σιωπή και ο φόβος.
Δεν παραβλέπουμε όμως, πως την ίδια στιγμή που πολλές γυναίκες φιλοξενούνται στα δελτία ειδήσεων για να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους στους χώρους εργασίας τους, χιλιάδες μετανάστριες βιάζονται έγκλειστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα αστυνομικά κρατητήρια (βλέπε καταγγελίες για βιασμούς στην Πέτρου Ράλλη), χιλιάδες γυναίκες βιώνουν ενδοοικογενειακή βία, χιλιάδες εργαζόμενες υπομένουν κακοποιητικές συμπεριφορές για να μην χάσουν την δουλειά τους από την οποία εξαρτώνται για να ζήσουν.
Η υπόθεση “Λιγνάδη” όπως και οι άλλες περιπτώσεις δείχνουν τον κυνισμό, την διαπλοκή, την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, την πολιτική συγκάλυψη. Μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ και υπουργοί της να παρίσταναν τους ανήξερους και στην συνέχεια να έτρεξαν εκ των υστέρων να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα, όμως η αλήθεια δεν κρύβεται κάτω από το χαλί των επιχορηγούμενων με δημόσιο χρήμα ΜΜΕ. Οι πρωταγωνιστές των εγκληματικών πράξεων δρούσαν για χρόνια ασύδοτοι και ανενόχλητοι κοντά στην πολιτική εξουσία. Στην θέση των θυμάτων βρίσκονται γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, παιδιά και προσφυγόπουλα, γεγονός που αναδεικνύει με εκκωφαντικό τρόπο το αποκρουστικό πρόσωπο που επιβάλει ο καπιταλισμός στη σύγχρονη κοινωνία. Αυτό, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και των ανισοτήτων. Αυτό, που για τα κέρδη του κεφαλαίου αλλά και τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας, θυσιάζονται δικαιώματα και κατακτήσεις του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος.
Την περίοδο της πανδημίας, η εργασιακή επισφάλεια των γυναικών οξύνεται, ενώ η τηλεεργασία ενοποίησε τον χώρο του σπιτιού με τον χώρο της δουλειάς διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης. Παράλληλα αυξάνεται η επιβάρυνση της εργασίας στο σπίτι με την φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, καθώς και η ενδοοικογενειακή βία. Οι εργαζόμενες μητέρες ή εγκυμονούσες δεν έχουν καμία προστασία απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απολύσεις. Οι άδειες και τα επιδόματα μητρότητας είναι συνεχώς υπό διαπραγμάτευση και αντικείμενο διεκδίκησης, ενώ όσες εργάζονται με ελαστικούς όρους είναι σε ακόμα δυσμενέστερη θέση. Οι προσφύγισσες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες στους προσφυγικούς καταυλισμούς, οι κρατούμενες στοιβάζονται χωρίς μέτρα πρόληψης, ενώ τα πολυάριθμα περιστατικά βιασμών και γυναικοκτονιών είναι η καθημερινότητα για πολλές γυναίκες σήμερα. Την ίδια στιγμή τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αντιμετωπίζουν φοβερές διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Η προσπάθεια του συστήματος να αλώσει όλες τις κατακτήσεις των γυναικείων αγώνων του χθες περνά εκτός των άλλων και μέσα από την πρόσφατη προσπάθεια απαγόρευσης των εκτρώσεων στην Πολωνία και αλλού και την «μεταρρύθμιση» επί το χείρον του οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα. Νομοσχέδια, τα οποία έρχονται να επιβάλουν και να διαιωνίσουν την πατριαρχική βία, τιμωρώντας και εγκλωβίζοντας τις γυναίκες για μια ακόμη φορά.
Απέναντι στο σάπιο σύστημα της πατριαρχίας και του καπιταλιστικού κόσμου, ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, σεξιστικές, βίαιες και προσβλητικές συμπεριφορές, να παλέψουμε όλες και όλοι μαζί για να βελτιωθεί άμεσα η θέση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ στους χώρους δουλειάς, στην κοινωνία, στη ζωή. Να παλέψουμε για τη μέρα της πραγματικής χειραφέτησης των ανθρώπων, τη μέρα που θα απαλλαγούμε από τον κόσμο που γεννά τη βία και την εκμετάλλευση. Τον κόσμο που η ταξική εκμετάλλευση και η κοινωνική καταπίεση που αναπαράγουν και οξύνουν τέτοια προβλήματα, δεν θα έχουν καμία θέση.
Στο δρόμο για όλους τους λόγους.
Δίπλα σε καθένα και καθεμία που αγωνίζεται να δημιουργήσει αυτό που ακόμα δεν υπάρχει, ένα κόσμο ισότητας, χειραφέτησης και ελευθερίας!
Δίκτυο αλληλεγγύης και αγώνα Καρδίτσας – Για υγεία, ζωή και ελευθερία
*Στο χώρο της συγκέντρωσης θα συλλέγονται τρόφιμα & είδη πρώτης ανάγκης για τους κατοίκους των περιοχών που χτύπησε ο σεισμός (ξηρά τροφή, εμφιαλωμένα νερά, σερβιέτες, πάνες).
