Του Θάνου Λεύκου Παναγιώτου
Εν μέσω του δεύτερου κύματος πανδημίας που έπληξε σφοδρά πολλές χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα όσες δεν είχαν πληγεί σε μεγάλο βαθμό από το πρώτο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κυβερνητική εργαλειοποίηση μίας πρωτόγνωρης κατάστασης και ταυτόχρονα μία συνθήκη παράνοιας που έχει δημιουργηθεί και αγγίζει σε πολλές περιπτώσεις τα όρια της παρωδίας.
Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις Γεραπετρίτη. Στην προσπάθειά του να καλύψει την εγκληματική διαχείριση του δημοσίου συστήματος υγείας, παρά τους μήνες που είχαν περιθώριο ώστε να προετοιμαστούν για το δεύτερο κύμα, δηλώνει πώς αν υπήρχαν περισσότερες κλίνες ΜΕΘ θα ήταν περισσότεροι και οι θάνατοι, μιας και το ποσοστό των διασωλυνωμένων που καταλήγει είναι πολύ μεγάλο… Θυμίζοντας το αν δεν κάνουμε τεστ δεν θα υπάρχουν και κρούσματα, το οποίο φαινόταν να είναι η κυβερνητική στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας για αρκετούς μήνες. Παρά την προσπάθειά του στο δεύτερο σκέλος της απάντησής του να αιτιολογήσει αυτή την παράλογη δήλωση, δημιουργεί τα ερωτήματα του κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί ακόμα και να αντιληφθούν με λογική την κρισιμότητα της κατάστασης είτε και πιθανότερο κατά πόσο υποτιμούν την κοινωνία ώστε να θεωρούν ότι θα δεχόμαστε σαν λογικά επιχειρήματα παράλογες δηλώσεις. Ένα ακόμη παράδειγμα πέρα από την ανεκδιήγητη τακτική του Άδωνι Γεωργιάδη να αλλάζει το αφήγημα κάθε εβδομάδα, απορρίπτοντας τις κυβερνητικές ευθύνες, ήταν το σχεδιάγραμμα που παρέθεσε ο υπουργός Βασίλης Κικίλιας κατά την ενημέρωση που έκανε προ ολίγων ημερών. Ένα σχεδιάγραμμα που αφορούσε την πορεία διάθεσης των εμβολίων, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό ένα σκίτσο που θα έκανε ένα παιδί δημοτικού σε εργασία για το σχολείο.
Γίνεται πλέον φανερό μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, ότι η κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με μία πανδημία που προκαλεί καθημερινά πολλούς θανάτους και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία ορισμένων νοσούντων, μία κυβέρνηση που άφησε το δημόσιο σύστημα υγείας ανοχύρωτο, εργαλειοποίησε το λοκντάουν ενισχύοντας την καταστολή και περνώντας νομοσχέδια γνωρίζοντας ότι η αντίσταση που θα βρει μπροστά της θα ήταν αδύναμη λόγω των συνθηκών. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιδεικνύει καθημερινά μία εγκληματική ανικανότητα να διαχειριστεί αυτά που σε μεγάλο βαθμό και κατ΄ευθύνη της δημιουργήθηκαν, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Μέσα σε αυτό το παιχνίδι ευθυνών πολλοί νοσούντες βρέθηκαν αντιμέτωποι σε πολλές των περιπτώσεων με ένα αφήγημα που παραβλέπει όλα τα κυβερνητικά λάθη και δημιουργεί ένα ενοχικό σύνδρομο σε αυτούς, ακόμη και αν πρόσεχαν και τηρούσαν τους κανόνες υγιεινής αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούσαν να αποφύγουν τη διασπορά όταν αναγκάζονταν να συνωστίζονται στα ΜΜΜ, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και πάει λέγοντας.
Ένα ακόμα στοιχείο που δεν πρέπει να παραβλέπουμε είναι τις ψυχολογικές επιπτώσεις των λοκντάουν για ανθρώπους που υφίστανται την απομόνωση, την ανεργία, την απόλυση, τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, τις δύσκολες συνθήκες στα σπίτια τους ανάμεσα σε πολλά άλλα. Άνθρωποι οι οποίοι ζουν με τον φόβο ότι μπορούν να νοσήσουν αλλά και να μεταδώσουν τον ιό σε κοντινά τους πρόσωπα τα οποία είτε είναι μεγαλύτερης ηλικίας είτε πάσχουν από υποκείμενα νοσήματα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν κινδυνεύουν και άτομα νεότερα, όπως αποδείχθηκε ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες. Ένα μείγμα δύσκολων συνθηκών που επιβαρύνει την ψυχική τους κατάσταση και βλέπουν καθημερινά την κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ να τους επιρρίπτει τις ευθύνες και να επιβάλλονται αφηγήματα που ξεπερνούν την κοινή λογική.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν ακόμα και κατηγορίες ανθρώπων που αρνούνται την ύπαρξη του ιού, κατηγορούν όσους νόσησαν ή έχασαν συγγενικά τους πρόσωπα ότι πήραν χρήματα για να βγουν και να πουν ότι ο κορονοϊός είναι επικίνδυνος και ότι πεθαίνει κόσμος από αυτόν ή περνάει την ασθένεια νοσώντας βαριά. Υπάρχουν ακόμα και κατηγορίες ανθρώπων που συνεχίζουν να τον συγκρίνουν με τις εποχικές γρίπες, παρά το γεγονός ότι μπορούν να γκουγκλάρουν και να δουν τους ετήσιους θανάτους από γρίπες τα προηγούμενα έτη και φυσικά αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτοί που πέθαναν θα πέθαιναν έτσι κι αλλιώς, αγγίζοντας τα όρια του κοινωνικού και υγειονομικού δαρβινισμού και αποφασίζοντας πότε και ποιες ζωές έχουν λιγότερη σημασία. Φυσικά για να αποφεύγονται διάφορες παρεξηγήσεις πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχουν οι θάνατοι που οφείλονται στον κορονοϊό και αυτοί όπου ο ιός λειτούργησε επικουρικά επιβαρύνοντας την κατάστασή τους, κάτι που αφορά την σωστή καταγραφή των θανάτων αλλά δεν αμφισβητεί σε καμία των περιπτώσεων την επικινδυνότητα ενός ιού που δεν ξέρουμε ακόμα πώς να τον αντιμετωπίσουμε επιτυχώς και φαίνεται από τις διαφορετικές εκδοχές που ακούγονται από την επιστημονική κοινότητα αλλά και την αναίρεση πολλών προβλέψεων που έχουν γίνει κατά καιρούς.
Απέναντι σε ένα απαξιωμένο δημόσιο σύστημα υγείας όπου η εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης το οδήγησε στα όριά του, με τους υγειονομικούς να έχουν καθημερινά να αντιμετωπίζουν την εξάντληση, τον κίνδυνο να νοσήσουν και ταυτόχρονα να βλέπουν να χάνονται ανθρώπινες ζωές, τα μόνα όπλα της κοινωνίας είναι η αλληλεγγύη, η προσοχή και φυσικά η διεκδίκηση να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει και να αντιμετωπιστεί με δραστικά μέτρα αυτή η κατάσταση και όχι να εργαλειοποιείται σε βάρος μας.
