5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ Από τη συνθηκολόγηση του Φεβρουαρίου, στην προδοσία του Ιουλίου του 2015

ΔΕΝ υλοποίησαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ΔΕΝ συγκρούστηκαν με  ΕΕ και ΔΝΤ, ΔΕΝ προχώρησαν στη διαγραφή χρέους, ΔΕΝ απείλησαν με έξοδο από το ευρώ, ΔΕΝ στηρίχθηκαν στη λαϊκή κινητοποίηση, ΔΕΝ προετοιμάστηκαν για τίποτα! Οι ευθύνες της ηγετικής ομάδας υπό τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

 ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ 

Ο Ερίκ Τουσέν, συντονιστής της Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους της ελληνικής βουλής το 2015, στην τοποθέτησή  του στην εκδήλωση της ΔΕΑ: Υπήρχε άλλος δρόμος (29/6 στην Θεσσαλονίκη), με αφορμή την επέτειο του δημοψηφίσματος και την έκδοση του βιβλίου του: ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ.

[ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΟ]

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ

Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό σε αυτό το βιβλίο «Συνθηκολόγηση Ενηλίκων», που οι εκδόσεις redmarks εξέδωσαν στα ελληνικά, να σκεφτούμε πάνω στη στρατηγική που οδήγησε στην ήττα στην Ελλάδα το 2015 , να σκεφτούμε τους λόγους για τους οποίους αυτή η στρατηγική ήταν η κακή στρατηγική, ποιες ήταν οι ευθύνες του περιβάλλοντος Τσίπρα, ποια ήταν η ευθύνη του Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, μιας και ο Γιάννης Βαρουφάκης  δημοσίευσε τη δική του εκδοχή που αιτιολογούσε τον ρόλο του δείχνοντας, και δηλώνοντας ότι αν είχε ακολουθηθεί  η δική του κατεύθυνση, η αποτυχία που έλαβε χώρα δεν θα είχε γίνει και προφανώς το ζήτημα ήταν να αρνηθούμε το ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών που έκαναν τα πάντα για να παραχθεί αυτή η  αποτυχία, αλλά σε αυτό το τελευταίο σημείο προφανώς βρίσκεται ένα στοιχείο απολύτως καθαρό.

Δεν έπρεπε να υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τις προθέσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, για τις προθέσεις των κυβερνήσεων των διαφόρων χώρων. Όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά υπήρχαν εντελώς ίδιες προθέσεις από τη γαλλική κυβέρνηση από την ισπανική, από την πορτογαλική. Οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και Ισπανίας φοβόντουσαν ότι το ελληνικό παράδειγμα του 2015 μπορούσε να εξαπλωθεί στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Ήταν αυτές οι δύο χώρες που υπήρχε η μεγαλύτερη πιθανότητα η ριζοσπαστική αριστερά να βγει στη κυβέρνηση και έτσι αντέδρασαν αυτές  οι κυβερνήσεις μαζί με τη Γερμανία,  τη Φινλανδία , την Αυστρία , το Βέλγιο , την Ολλανδία,  τη Γαλλία και την Ιταλία οι οποίες ήθελαν όλες την αποτυχία του ελληνικού πειράματος. Αλλά αυτό θα έπρεπε να μπορεί να προβλεφθεί και η ηγεσία γύρω από τον Τσίπρα δεν το προέβλεψε.

Το  δεύτερο πράγμα που μου φαίνεται εξαιρετικά σημαντικό είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ανακοινώθηκε το Σεπτέμβριο του 2014 και με αυτό ο Τσίπρας οδήγησε  όλη την εκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό  είναι που οδήγησε και στη νίκη στις 25 Ιανουαρίου του 2015. Αυτό το πρόγραμμα είχε προφανείς αδυναμίες, αλλά ταυτόχρονα έτσι όπως παρουσιάστηκε στον ελληνικό πληθυσμό ήταν πολύ ριζοσπαστικό επειδή έλεγε τα εξής σημεία που συνοψίζω: ότι από την ημέρα που θα γίνουμε κυβέρνηση, την ίδια ή την επόμενη θα βάλουμε τέλος στο μνημόνιο και θα το αντικαταστήσουμε από ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης. Ήταν το βασικό σημείο, το πρώτο σημείο του προγράμματος.

Το δεύτερο σημείο που εμφανιζόταν αμέσως και βρισκόταν από κάτω από το πρόγραμμα και τους διαλόγους του Τσίπρα ήταν η  ακύρωση του μεγαλύτερου ποσοστού του ελληνικού χρέους. Το τρίτο σημείο, χρειάζονται μία σειρά από έκτακτα μέτρα ανάγκης. Να αυξηθούν οι μισθοί και να γυρίσουν στο επίπεδο του 2010, να επιστρέψουν οι συντάξεις στα παλιότερα επίπεδα, μέτρα για 300.000 νοικοκυριά των οποίων το ρεύμα είχε κοπεί, γενικότερα μία σειρά από κοινωνικά μέτρα τρομερά σημαντικά. Κατά τέταρτο λόγο το πρόγραμμα έλεγε ότι θα ξαναπάρουμε τον πλήρη έλεγχο των ελληνικών τραπεζών γιατί στην πραγματικότητα  το ελληνικό κράτος μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών από το ελληνικό δημόσιο ταμείο ήταν ο βασικός μέτοχος των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών και ήταν εύκολο στη πραγματικότητα να ξαναπάρεις τον έλεγχο. Επίσης υπήρχε η αναγγελία για μία τράπεζα ανάπτυξης αλλά τα μέτρα που ξεκίνησαν, λέω συνοπτικά, ήταν ριζοσπαστικά, ήταν μία ρήξη με την τρόικα , μία ρήξη με το μνημόνιο,

η επιστροφή στην αγοραστική δύναμη που είχε χτυπηθεί και στην ερώτηση του χρέους και των τραπεζών.

Λοιπόν, μετά από μόλις τρεις βδομάδες, ο Βαρουφάκης και το περιβάλλον γύρω από τον Τσίπρα αρνήθηκαν στην ουσία όλα αυτά τα βασικά σημεία του προγράμματος. Το μνημόνιο το αποδέχτηκαν,  έγινε επιμήκυνση για 4 μήνες στις 20 Φεβρουαρίου του 2015. Στη συμφωνία που έγινε στο Eurogroup στις 20 Φλεβάρη, η Ελλάδα δεσμεύτηκε να αποπληρώσει όλους τους πιστωτές της εξολοκλήρου.  Έπρεπε να πληρώσει 7 δισεκατομμύρια ανάμεσα στις αρχές Φλεβάρη και στο τέλος  Ιουνίου,  ενώ για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει αλλά εφτά  δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα.

Τα μέτρα σχετικά με τις ελληνικές τράπεζες εγκαταλείφθηκαν και ο Βαρουφάκης αποδέχτηκε ένα μεγάλο τμήμα του μνημονίου και έλεγε ότι το 70% είναι αποδεκτό και μόνο ένα 30% ήταν κακό και ότι μπορούσαν να διατηρηθούν κάποιες ιδιωτικοποιήσεις. Όμως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης – δεν το είπα πριν σε αυτή τη σύνοψη των σημείων- έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να γίνει καμία νέα ιδιωτικοποίηση, ενώ θα πρέπει να παρθούν πίσω και αυτές που είχανε γίνει. Τα πράγματα λοιπόν έγιναν πάρα πολύ γρήγορα.

Αν συνοψίσω τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στις 4 Φεβρουαρίου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δηλώνει ότι θα μειώσει την ρευστότητα στην οποία οι ελληνικές τράπεζες έχουν πρόσβαση. Και πράγματι το έκανε που σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την δυνατότητα να χρηματοδοτεί αυτά που ήθελε.  Κατά πρώτον.

Κατά δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δηλώνει ότι δεν θα επέστρεφε 2 δις ευρώ κερδών από τους ελληνικούς τίτλους  που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε αγοράσει το 2011 και 2012. Τρίτον οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ανακοινώνουν ότι τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ που βρίσκονταν στο ταμείο ανακεφαλαιοποίησης  των τραπεζών θα επαναπατρίζονταν στο Λουξεμβούργο και έτσι η Ελλάδα δεν θα είχε πρόσβαση. Τρία μέτρα εκπληκτικά σκληρά που πάρθηκαν από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από τον Daiselbloom τον πρόεδρο του Eurogroup τον Ολλανδό και τον Σόιμπλε το Γερμανό κλπ. Υπήρχε λοιπόν μία τεράστια επιθετικότητα.

Για μένα λοιπόν οι αιτίες της αποτυχίας του 2015 είναι ότι σχεδόν αμέσως μετά την εκλογική νίκη, το περιβάλλον του Τσίπρα παίρνει την απόφαση να μην υπερασπιστεί καθόλου το πρόγραμμα, το οποίο ψήφισε ο ελληνικός λαός και για αυτό έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Και μ’ αυτό πετυχαίνει την πρώτη συνθηκολόγηση στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, δηλαδή η πρώτη μεγάλη συνθηκολόγηση γίνεται σε λιγότερο από ένα μήνα από τότε που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό τώρα, αυτά που θυμάμαι από εκείνη την εποχή, γιατί ο ίδιος έζησα τρεις μήνες στην Ελλάδα εκείνο το διάστημα, επειδή ήρθα στην Επιτροπή Χρέους κατόπιν προσκλήσεως της Προέδρου της Βουλής τότε, είναι ότι υπήρχε μία μερίδα αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγαν ότι εντάξει είναι αρχή, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης κάνουν κάποιες παραχωρήσεις, αλλά σε μία επόμενη στιγμή θα αλλάξουν κατεύθυνση θα πάρουν στροφή και θα ριζοσπαστικοποιηθούν όταν όλος ο κόσμος ανακάλυπτε ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν πρόκειται να κάνει καμιά  παραχώρηση, ότι  είναι πολύ κακή και τα λοιπά.

Και αυτό ήταν λάθος, να πιστεύει κανείς ότι ο Τσίπρας θα έκανε αυτή τη στροφή. Φυσικά δεν μπορούσε κανείς να το αποκλείσει, αλλά τώρα όπως το βλέπουμε μετά, όταν ξανά κοιτάμε πίσω τι έγινε, βλέπουμε σημάδια ότι όταν ο Τσίπρας έλεγε στην Αριστερή Πλατφόρμα ότι τώρα διαπραγματεύομαι αλλά μία δεδομένη στιγμή θα στρίψω το τιμόνι και θα κάνω άλλα πράγματα, αριστερά, αυτά δεν ήταν πάρα μόνο λόγια αφού ο Τσίπρας καθ’ όλη τη διάρκεια διαπραγματευόταν και υποχωρούσε στις Βρυξέλλες και επιπλέον ήταν σύμφωνος με τον Βαρουφάκη να διεξάγονται μυστικές κρυφές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις.

Που σημαίνει ότι αντί να κάνει δημόσια γνωστό στο ελληνικό κοινό και στους ευρωπαϊκούς λαούς αυτό που γινόταν στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες  και να αρνηθεί σε κάθε πτυχή τους εκβιασμούς που εξαπέλυαν οι Βρυξέλλες και τα επιθετικά μέτρα που έπαιρναν οι Βρυξέλλες απέναντι στην Ελλάδα,  έλεγε ότι οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, φυσικά υπάρχουν δυσκολίες κατανόησης αλλά τα πράγματα προχωρούν με έναν τρόπο και κάτι θα γίνει στο τέλος.

Τα ίδια έλεγε και ο Βαρουφάκης ότι δηλαδή οι διαπραγματεύσεις παρά τις δυσκολίες πρέπει να είναι το πρώτο μας  μέλημα και στο τέλος θα προκύψει μία συμφωνία. Και φυσικά δεν κάλεσαν καθόλου σε κινητοποίηση τον ελληνικό λαό.  Δεν απευθύνθηκαν καν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης στις ευρωπαϊκές οργανώσεις, κυρίως στα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης που ήταν συγγενικά με το ΣΥΡΙΖΑ και πού έδειχναν συμπάθεια να συμπαρασταθούν με  κινητοποιήσεις, ούτε ακόμα και στις διάφορες επιτροπές αλληλεγγύης  που είχαν δημιουργηθεί σε πάρα πολλές χώρες δεν ζήτησαν επισήμως να κινητοποιηθούν για τη στήριξή του ελληνικού λαού απέναντι στις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς .

Στη χώρα μου, στο Βέλγιο υπήρχε μία τέτοια επιτροπή ενεργή. Κινητοποιήθηκε μόνη της και συγκέντρωσε 5.000 ανθρώπους.  Ακόμη και στη Γερμανία, στη Φρανκφούρτη και στο Παρίσι έγιναν κινητοποιήσεις χωρίς να έχουν ζητηθεί επίσημα από τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη. Στη Γερμανία  και στη Γαλλία γίνονταν κινητοποιήσεις κόντρα  στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Στο Παρίσι, στην Ισπανία και στην Ιταλία και στην Πορτογαλία έγιναν κινητοποιήσεις.

Επομένως δεν έχουμε κανένα σεβασμό στο  πρόγραμμα όπως είπα, δεύτερον μυστική διπλωματία, άρνηση να καλέσουν τον ελληνικό λαό σε κινητοποιήσεις αλλά και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη των λαών  που θα μπορούσε να έχει κάνει πολύ μεγάλες διαδηλώσεις με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες 40 και 50 χιλιάδες διαδηλωτές θα μπορούσαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό το Μάρτιο , τον Απρίλιο,  τον Μάιο,  τον Ιούνιο θα μπορούσαν να έχουν κινητοποιηθεί πάρα πολλοί διαδηλωτές στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δείχνοντας την αλληλεγγύη τους αν επίσης ταυτόχρονα έπαιρνε η κυβέρνηση και άλλα μέτρα στήριξης.

Αυτό που θα έπρεπε οπωσδήποτε και βασικά να κάνει η κυβέρνηση  ήταν να αναστείλει την πληρωμή του χρέους. Το όπλο που είχε στο χέρι της η ελληνική κυβέρνηση ήταν να πει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο οποίο έπρεπε να δώσει έξι δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του Ιουνίου και στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα στην οποία έπρεπε να δώσει 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Ιούλιο-Αύγουστο έπρεπε να πει με δεδομένα τα μέτρα που πήρε η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα στις 4 Φεβρουαρίου, επίσης με δεδομένο ότι θέλετε να επιμηκύνετε το μνημόνιο κάτι που είναι σε αντίθεση με τη θέληση του ελληνικού λαού αναστέλλουμε την πληρωμή του ελληνικού χρέους, ξαναρχίζουμε τη διαπραγμάτευση για το χρέος, και στη βάση των δικών σας αντιδράσεων αν κάνετε παραχωρήσεις αξιόλογες κι αν δεν κάνετε υποχωρήσεις εμείς θα ακυρώσουμε με μονομερή τρόπο τους τίτλους που η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα αξιώνει από την Ελλάδα, γιατί είναι στη δικαιοδοσία του ελληνικού κοινοβουλίου και της Ελλάδας και αυτό σήμαινε 30 δις ευρώ .

Έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορούσε πολύ καλά να πάει προς την αναστολή πληρωμής του ελληνικού χρέους αφού αυτοί οι τίτλοι ήταν ελληνικοί, να αναστείλει την πληρωμή και έτσι να δημιουργήσει και να υπολογίσει το συσχετισμό δυνάμεων. Αν πας σε μία μάχη και η μία  από τις δυνάμεις σ’ ένα πόλεμο δεν είναι ικανή να πάρει πρωτοβουλία να φέρει τον εχθρό στο έδαφος της μάχης στο σημείο που αυτή είναι δυνατή στην προκειμένη περίπτωση στην αναστολή πληρωμής του χρέους τότε προφανώς η μάχη είναι χαμένη.

Στην πραγματικότητα οι συνθήκες χειροτέρεψαν το Μάρτιο – Απρίλιο,  Μάιο,- Ιούνιο αφού η ελληνική κυβέρνηση για να χρηματοδοτήσει το χρέος άδειασε όλες των ελληνικές δομές. Υπήρχε μάλιστα η πίεση του Τσίπρα πάνω στον υπεύθυνο υπουργό για τις συντάξεις υπουργό εργασίας το Δημήτρη Στρατούλη να μεταφέρει τα λεφτά  που υπήρχαν στις ελληνικές τράπεζες για τις συντάξεις στη χρηματοδότηση του χρέους. Στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την πρόεδρο του Κοινοβουλίου, ο Τσίπρας ζήτησε να μεταφέρει τα χρήματα που υπήρχαν στο ελληνικό κοινοβούλιο πάλι για την πληρωμή του χρέους και έτσι άδειασαν τα ταμεία.

Και έτσι τα μέτρα που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό να αυξήσει τους μισθούς, τις συντάξεις για να τα οδηγήσει σταδιακά στα επίπεδα του 2010 δεν πάρθηκαν ποτέ. Υπήρξε ένα καλό που παραχωρήθηκε. Τα μέτρα για το ηλεκτρικό ρεύμα κλπ, αλλά τελικά ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος από αυτά που αναφέρονταν και που ανακοινώθηκαν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης έκαναν πάρα πολύ καιρό να πραγματοποιηθούν.

Και στη συνέχεια υπήρξε στην πραγματικότητα μία στροφή, δεν τη λέω στο βιβλίο μου αλλά μπορούμε να μιλήσουμε για μία θεατρική παράσταση. Είναι η θεαματική στροφή του Τσίπρα στα τέλη Ιουνίου.  Ο Τσίπρας ενώ πραγματοποιούσε μία σειρά παραχωρήσεων οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το ΔΝΤ ήθελαν ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις. Γιατί όταν κάνεις παραχωρήσεις ο εχθρός  ζητάει ακόμα περισσότερες και αυτό έγινε.

Σε αυτό το σημείο ο Τσίπρας κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να έχει ένα μέσο να κάνει την τελική διαπραγμάτευση μετά από 4 μήνες  μία συμφωνία. Για αυτό εξήγγειλε το δημοψήφισμα. Έχουμε συζητήσει αρκετά για το ποια ήταν η πραγματική πρόθεση του Τσίπρα.  Ο Βαρουφάκης στο βιβλίο του γράφει ότι ο Τσίπρας εξήγγειλε το δημοψήφισμα αφού είχε πειστεί ότι θα το χάσει.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων θα ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ , το Ποτάμι και τη Νέα Δημοκρατία και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και θα ψήφιζε ναι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε για το όχι. Όπως λέει ο Βαρουφάκης λοιπόν ο Τσίπρας εξήγγειλε το δημοψήφισμα έχοντας τη σιγουριά ότι θα το χάσει και έτσι θα είχε τη δικαιολογία,  θα είχε τη νομιμοποίηση για να συνθηκολογήσει.

Υπάρχουν όμως και άλλες πληροφορίες. Εγώ λοιπόν προσωπικά έχω την τάση να πιστεύω ότι ο Τσίπρας εξήγγειλε το δημοψήφισμα και γιατί σε κάποιο μέρος του κεφαλιού του είχε μπουχτίσει είχε αγανακτήσει με αυτό που συνέβαινε στις διαπραγματεύσεις και με την κακομεταχείριση την οποία ασκούσαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί – γιατί ήταν κακομεταχείριση- και έτσι προκάλεσε το δημοψήφισμα.

Όμως στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μέχρι το δημοψήφισμα και ενώ δεν διεξήγαγε η κυβέρνηση και οι υπουργοί της μία δυναμική καμπάνια υπέρ του όχι, παρόλο που παντού όπου πήγαιναν γίνονταν  μεγάλες συγκεντρώσεις, θυμάστε πολύ καλά, υπήρξε μία πάρα πολύ μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Ο Τσίπρας ήταν έκπληκτος από το μέγεθος της συγκέντρωσης και συντόμευσε  την ομιλία του και έτσι όλη αυτή η καμπάνια των στελεχών της κυβέρνησης  δεν χαρακτηριζόταν από μία μεγάλη μαχητικότητα.

Έτσι πιστεύω ότι ο Τσίπρας έχοντας κάνει και μία  τέτοιου τύπου χλιαρή καμπάνια τελικά πίστευε ότι θα χάσει το δημοψήφισμα και θα ψηφίσει ο κόσμος ναι. Έτσι θα είχε πολύ καλούς λόγους για να συνθηκολογήσει. Έχουμε σαν απόδειξη ότι το βράδυ της νίκης, δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, αλλά η πρόεδρος της Βουλής μου μετέφερε, ότι όταν μπήκε στο γραφείο του Τσίπρα στο οποίο βρισκόταν ο Παπάς,  ο Παπαδημούλης και άλλοι, αντί να γιορτάζουν για τη νίκη είχαν μία θλιμμένη έκφραση γιατί ήταν ένα πρόβλημα για αυτούς  η νίκη του όχι που ήταν η νίκη του λαού του ελληνικού λαού που είχε αποφασίσει να αντισταθεί στη δικτατορία των πιστωτών.

Ακολούθησε η παραίτηση του Βαρουφάκη, αλλά αν ο Βαρουφάκης δεν είχε παραιτηθεί θα  τον έδιωχναν έτσι κι αλλιώς,  θα του έλεγε ο Τσίπρας να παραιτηθεί, γιατί στην πραγματικότητα ο Βαρουφάκης δεν αποτελούσε πλέον μέρος της διαπραγματευτικής ομάδας.

Το βράδυ της 6ης Ιουλίου κιόλας ο Τσίπρας συναντήθηκε με τις τρεις πλευρές που έχασαν το δημοψήφισμα. Το ξέρετε πολύ καλά και έκανε μία συμφωνία με αυτές τις τρεις πλευρές και σε αυτό το σημείο δεν πρόκειται απλώς για μία συνθηκολόγηση αλλά πρόκειται για μία προδοσία.  Μία προδοσία, γιατί είχε ζητήσει από τον ελληνικό λαό να ψηφίσει όχι, ο ελληνικός λαός ψήφισε όχι.  Είχε πει ότι θα σεβαστώ τη θέληση του λαού και προδίδει την θέληση του λαού. Βρίσκεται μαζί με τις πλευρές που έχασαν το δημοψήφισμα και υποβάλλει ένα νέο σχέδιο το οποίο είναι καταστροφικό, που πήγαινε ακόμη πιο μακριά και από το σχέδιο που ήθελαν οι δανειστές.

Υιοθετήθηκε από την ελληνική βουλή με τη δεξιά που ψήφισε υπέρ και την επόμενη Δευτέρα πηγαίνει στις Βρυξέλλες και υπογράφει αυτή την συμφωνία που είναι μία συνθηκολόγηση, προδοσία ολοκληρωτική. Θυμάμαι καλά ήμουν στο κοινοβούλιο το βράδυ της 15ης – 16ης Ιουλίου  που υπήρχε ένα κάλεσμα για να ψηφίσουν υπέρ της συμφωνίας και οι 30 βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης ψήφισαν όχι στη συμφωνία που θα οδηγούσε στο νέο μνημόνιο.

Δεν θα ξεχάσω την ώρα της ψηφοφορίας που ήταν πριν να φύγει ο Τσίπρας για τις Βρυξέλλες, δεν θυμάμαι αν ήταν 9 ή 10 Ιουλίου, εκεί ο Βαρουφάκης απείχε από την ψηφοφορία με το πρόσχημα ότι ήθελε να δει την κόρη του και έτσι δεν ψήφισε ενάντια στην εντολή που είχε δοθεί από τη δεξιά, από ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ και από τους ΑΝΕΛ στον Τσίπρα, για να διαπραγματευτεί μία συμφωνία πραγματικά απαράδεκτη. Επίσης, αν θυμάμαι καλά στις 23 Ιουλίου όταν ήταν να ψηφιστούν κάποια μέτρα στο ελληνικό κοινοβούλιο που αφορούσαν τη δικαιοσύνη ο Βαρουφάκης δυστυχώς ψήφισε υπέρ, ενώ ευτυχώς οι βουλευτές της αριστερής πλατφόρμας ψήφισαν όχι.

Αν συνοψίσω τους λόγους της ήττας είναι: ο μη σεβασμός του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Επαναλαμβάνω ότι  το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να είναι καλύτερο και πιο ριζοσπαστικό. Αυτό είναι σίγουρο. Όμως ήταν ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό  και είχε απήχηση στον ελληνικό λαό και έπρεπε να το έχουν σεβαστεί και έτσι να καταργήσουν το μνημόνιο και να ξεκινήσει το σχέδιο της ανασυγκρότησης και επειδή υπήρχαν μέτρα ενάντια στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και για αυτό έπρεπε να γίνει αναστολή πληρωμής του χρέους , να δοθεί μεγάλη προσοχή  στον έλεγχο του χρέους και έπρεπε η κυβέρνηση να μπει σε μία κατάσταση συγκρουσιακή  ταυτόχρονα με κινητοποιήσεις, και έτσι να αρνηθούν τη μυστική διπλωματία και να χτίσουν μία σχέση δυνάμεων που θα συνδύαζε την αναστολή πληρωμής του χρέους με την λαϊκή κινητοποίηση και την αυτό-οργάνωση. Λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα και εκτός Ελλάδας.

Οι άλλοι λόγοι είναι η απόλυτη έλλειψη από την πλευρά του πυρήνα γύρω από τον Τσίπρα  που  ήταν ο Πάπας , ο Δραγασάκης και άλλοι, οι οποίοι στην πλάτη της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ελληνικού λαού διεξάγουν μία πολιτική λέγοντας ψέματα για αυτά που πραγματικά κάνουν και έλεγαν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και θα ριζοσπαστικοποιούσαν την πολιτική τους. Και σε αυτό το σημείο επίσης έπρεπε  να αρνηθούν τη μυστική διπλωματία και τη χειραγώγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Προσθέτω κάτι που είχα την ευκαιρία να το πω και σε ένα καλοκαιρινό camp της Λαϊκής Ενότητας τον Ιούλιο του 2016. Είπα λοιπόν εκεί ότι αυτό που πραγματικά δεν έγινε και είναι κακό που δεν έγινε,  είναι ότι οι υπουργοί της Αριστερής Πλατφόρμας δεν είπαν δημόσια ήδη από τον Απρίλιο και το Μάιο ότι δεν ήταν σύμφωνοι, και έτσι να δείξουν στον ελληνικό λαό ότι χρειαζόταν μία μεγάλη διαμάχη και έτσι να προκαλέσουν μία μεγάλη σύγκρουση μέσα στην ελληνική κυβέρνηση. Η αριστερή πλατφόρμα δρούσε πολύ διακριτικά, πολύ πειθαρχημένη  και το πάλευε μόνο στο εσωτερικό της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβόταν επίσης να χάσει τις θέσεις των υπουργών, ενώ θα έπρεπε να ήταν έτοιμη να χάσει τις θέσεις των υπουργών, αν η κυβέρνηση συνέχιζε  να έχει αυτή την κακή πορεία. Όπως και ο Βαρουφάκης αν ήθελε να είναι συνεπής με αυτό που λέει ότι ήταν οι πραγματικές του θέσεις, αφού δηλώνει ότι ήταν υπέρ της αναστολής πληρωμής του χρέους αλλά δεν το δήλωσε ποτέ ξεκάθαρα όσο ήταν υπουργός, αν λοιπόν πραγματικά ήταν συνεπής και είχε το κουράγιο, θα έπρεπε να το έχει πει δημόσια στον ελληνικό πληθυσμό και να πιέσει τον Τσίπρα να απαντήσει σε αυτό και να παραιτηθεί αν δεν μπορούσε να κάνει την πολιτική που πίστευε.

Έτσι πιστεύω ότι οι αριστεροί υπουργοί σε μία αριστερή κυβέρνηση όταν βλέπουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά πρέπει να το πούν δημόσια και πρέπει να είναι έτοιμοι να παραιτηθούν αφού θα έχουν δώσει τη μάχη προφανώς. Γιατί πρέπει να δίνεις τη μάχη πρώτα. Γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι αν οι αριστεροί υπουργοί είχαν πιέσει να γίνει μεγάλη διαμάχη στην κυβέρνηση από τον Απρίλιο – Μάιο και αρχές Ιουνίου, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι αυτή η δημόσια διαμάχη θα είχε πιέσει τον Τσίπρα να πάρει μία στροφή και να δώσει μία άλλη τροπή στην ελληνική κρίση.

Έτσι το ζήτημα του προγράμματος είναι σημαντικό, το ζήτημα της μυστικής διπλωματίας που έπρεπε προφανώς να την έχουν αρνηθεί είναι τρομερά σημαντικό,  το ζήτημα των θετικών μέτρων που είχαν αναγγελθεί έπρεπε να τεθούν άμεσα σε εφαρμογή, η σύγκρουση με την Ευρώπη, το ζήτημα δηλαδή της σύγκρουσης με την Ευρώπη έπρεπε να έχει έρθει γρήγορα και έπρεπε να υπάρχει προετοιμασία για να διεξαχθεί αυτή η μάχη και να κερδηθεί στην κοινή γνώμη. Να υπάρχουν συγκεκριμένες δράσεις. Και οπωσδήποτε ή η λαϊκή κινητοποίηση και αυτό-οργάνωση. Αυτά είναι τα μεγάλα μαθήματα για μένα.

Και αν έγραψα αυτό το βιβλίο είναι βέβαια για την Ελληνική Δημοκρατία, αλλά και για την αριστερά στην Ευρώπη. Να σκεφτούν πάνω στα μαθήματα της Ελλάδας , να καταλάβουν πραγματικά τι συνέβη και έτσι η ριζοσπαστική αριστερά στην υπόλοιπη Ευρώπηνα πάρει μαθήματα ώστε να μην επαναλάβει τα λάθη που έγιναν στην Ελλάδα, την προδοσία που έγινε στην Ελλάδα το 2015.

Έγραψα αυτό το βιβλίο ώστε οι αγωνιστές της Αριστεράς, οι Αντικαπιταλίστας για παράδειγμα που βρίσκονται στο Podemos να το διαβάσουν, για να το διαβάσουν επίσης οι σύντροφοι που βρίσκονται στο Μπλόκο της Αριστεράς και στο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Πορτογαλία, για να το διαβάσουν οι αγωνιστές στην Aνυπότακτη Γαλλία, στο NPA και των συνδικαλιστικών οργανώσεων της Γαλλίας, για  να το διαβάσει ακόμα και για να μάθει η νεολαία τι έγινε αλλά και για να είμαστε δίκαιοι με τον ελληνικό λαό γιατί υπήρξαν πάρα πολύ μεγάλα ψέματα στην πλάτη του ελληνικού λαού που ειπώθηκε ότι είναι τεμπέλης και πρέπει πραγματικά κάποια στιγμή να ειπωθεί η αλήθεια για όσα επιβλήθηκαν με δραματικό τρόπο στον ελληνικό λαό.

Και τώρα για να τελειώσω με την πραγματικότητα, είμαστε σε μία κατάσταση εκπληκτική. Θα μπορούσατε να φανταστείτε,  θα ήσασταν ικανοί να φανταστείτε το 2015 ότι η διεύθυνση της ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας θα έλεγε το 2020, κοιτάξτε το δημόσιο έλλειμμα δεν είναι και τόσο σημαντικό, μπορείτε να έχετε δημόσιο έλλειμμα,  μπορείτε να αυξήσετε το δημόσιο χρέος χωρίς να το υπολογίζετε γιατί η προτεραιότητα είναι να σωθεί η  Ευρωπαϊκή οικονομία.

Σήμερα παντού στην Ευρώπη όλα τα εμπόδια, όλες οι κλειδαριές ασφαλείας για την δημοσιονομική πειθαρχία υπερπηδήθηκαν. Το δημόσιο έλλειμμα δεν το υπολογίζουν σε πάρα πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Πάρα πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουνε 8-10%  δημόσιο έλλειμμα από τώρα μέχρι το τέλος της χρονιάς, ενώ είχαν επιβάλει στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και σε άλλες χώρες το δημόσιο έλλειμμα να είναι κάτω από 3% και να έχουν επιπλέον ένα πλεόνασμα 3,5% αυτές οι χώρες.

Έτσι βλέπουμε ότι όταν πρόκειται να σωθεί το μεγάλο κεφάλαιο γιατί αυτό είναι το ζήτημα

η διεύθυνση της ευρωπαϊκής κεντρικής Τράπεζας σήμερα το 2020 και η αγωνία  της ευρωπαϊκής επιτροπής και της προέδρου της Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν δεν είναι βέβαια η υγεία των ευρωπαϊκών λαών. Θέλουν να ξαναβάλουν στη δουλειά τους πληθυσμούς της Ευρώπης. όλων των  μεγάλων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και αυτές είναι που θέλουν να σώσουν Αυτό που πραγματικά τους απασχολεί είναι η υγεία της Volkswagen, της Siemens, της Τίσεν, η υγεία της Airbus, της Renault με εκατοντάδες δισεκατομμύρια και νέα μεγάλα δημόσια χρέη που έρχονται  και δημιουργούνται για να βοηθηθούν οι μεγάλοι καπιταλιστές.

Αυτό που θα γίνει λοιπόν σε πάρα πολλές χώρες είναι νέες περικοπές στους εργαζόμενους. Φαντάζομαι θα έχετε ακούσει την περίπτωση της Ryanair που πραγματοποιεί πτήσεις στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Η Ryanair λοιπόν έχει ήδη επιβάλει σε θυγατρική της μείωση των μισθών κατά 30% του προσωπικού. Ακόμα και στους πιλότους των γραμμών της έχει επιβάλει να χρηματοδοτήσουν ένα τμήμα του μισθού τους κατά τη διάρκεια των δύο τριών μηνών του εγκλεισμού. Οι επιθέσεις λοιπόν θα είναι εκπληκτικά σκληρές σε όλη την Ευρώπη με την αύξηση του δημόσιου χρέους.

Έτσι αυτό το βιβλίο που μιλάει για την Ελλάδα του 2015, τα συμπεράσματα, γιατί θυμίζω ότι όλα τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου  αναφέρονται σε αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει και που τώρα το λέω συνοπτικά και προφορικά αλλά εκεί το περιγράφω με ένα τρόπο πολύ πιο λεπτομερή.

Οπωσδήποτε υπάρχει το ερώτημα του ευρώ που ήταν ένα ζήτημα πολύ σημαντικό. Όπως ξέρετε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να μη βάλει στο πρόγραμμα του το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ. Έτσι δεν ήταν απόφασή του, δεν ήτανε στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης η έξοδος από την ευρωζώνη. Ωστόσο έλεγε για το χρέος και τις τράπεζες. Έπρεπε λοιπόν κατά τη γνώμη μου να υλοποιηθεί το πρόγραμμα,  να γίνει αναστολή πληρωμής του χρέους και να υπάρχει ο έλεγχος των τραπεζών. Αν γίνονταν αυτά θα οδηγούμασταν στην περίπτωση της σύγκρουσης και στην απειλή για έξοδο από το ευρώ.

Κατά τη γνώμη μου ένα κόμμα της αριστεράς πρέπει να είναι έτοιμο όταν πάρει την κυβέρνηση της αριστεράς να βγει από την ζώνη του ευρώ. Πρέπει να είναι έτοιμο, πρέπει να προετοιμάζεται, πρέπει να εξασφαλίζει τη λαϊκή υποστήριξη για να το κάνει. Και αντίθετα με κάποιους που σκέφτονται ότι δεν υπάρχει παρά το ζήτημα του ευρώ,  αντίθετα λοιπόν με αυτούς που σκέφτονται ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε μία θέση σχετικά με το ευρώ, που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα, για μένα τα ζητήματα του χρέους, της κινητοποίησης, της λαϊκής κινητοποίησης και των τραπεζών είναι τα πρωταρχικά σημεία. Και στη συνέχεια έρχεται το ευρώ.

Που σημαίνει ότι αν παίρνονταν μέτρα πάνω στο χρέος για να χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες, για να βρεθούν δηλαδή τα χρήματα για τις ανάγκες του λαού, έτσι μπαίνεις σε μία στρατηγική, σε μία διαδικασία για να βγεις από τη ζώνη του ευρώ. Δεν πρέπει να φοβάται κανείς να βγει από τη ζώνη του ευρώ γιατί είναι πάρα πολύ εφικτό. Είναι λοιπόν δυνατό έχοντας βγει από τη ζώνη του ευρώ να συνεχίζεις να λειτουργείς ως οικονομία. Ως ελληνική οικονομία, ως οικονομία πορτογαλική, ισπανική ή  ιταλική ή άλλης ευρωπαϊκής χώρας.

Έτσι συνοψίζοντας, αυτό που θέλω να πω προσπαθώντας να σας πείσω να διαβάσετε το βιβλίο μου «Συνθηκολόγηση Ενηλίκων», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις redmarks που θέλουν να τους ευχαριστήσω, γιατί έκαναν την προσπάθεια να μεταφράσουν στα ελληνικά το βιβλίο μου. Θέλω να σας πω επίσης ότι αυτό το βιβλίο μεταφράστηκε στα ισπανικά. Παρουσιάζεται επίσης το Μάρτιο στα γαλλικά, θα εμφανιστεί σε κάποιους μήνες στο Λονδίνο στα αγγλικά, ενώ μεταφράσεις και σε άλλες γλώσσες έχουν προγραμματιστεί σε όλο τον πλανήτη, μάλιστα αυτό το διάστημα συζητάμε και για μία έκδοση στην Αργεντινή.

Θυμίζω επίσης ότι από τις εκδόσεις redmarks έχει εκδοθεί και ένα άλλο βιβλίο που δημοσιεύτηκε το  2017, το οποίο αναλύει το ελληνικό χρέος, όπως δημιουργήθηκε από την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους, δύο αιώνες πριν, μέχρι το μνημόνιο και μέχρι την πολιτική που εφαρμόστηκε το 2015.

Αυτά λοιπόν , καλή ανάγνωση σας χαιρετώ και ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.

Η παραπάνω τοποθέτηση του Ερίκ Τουσέν αναπτύχθηκε μαγνητοσκοπημένη στην εκδήλωση της ΔΕΑ: 5 χρόνια από το δημοψήφισμα του Ιούλη 2015 – Υπήρχε άλλος δρόμος. [Δευτέρα 29/6 στο αίθριο του δημαρχείου Θεσσαλονίκης – ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ].

Ο Ερίκ Τουσέν είναι μαρξιστής ακτιβιστής με διεθνή δράση ενάντια στο χρέος φτωχότερων χωρών και την εργαλειοποίησή του για την επιβολή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Υπήρξε ο συντονιστής της Επιτροπής Ελέγχου του Χρέους που συγκροτήθηκε από τη βουλή τον Ιανουάριο του 2015. Είναι ο  συγγραφέας του βιβλίου: «Συνθηκολόγηση  Ενηλίκων» (εκδόσεις Red Marks), εναλλακτική αφήγηση στα όσα λέει στο βιβλίου του ο Γ. Βαρουφάκης για τα γεγονότα χειμώνα-άνοιξη του 2015 (πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ), υποστηρίζοντας ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών χρησιμοποιήθηκε από τον Τσίπρα.

Κατ’ αυτόν, οι βασικοί λόγοι της ήττας του «ελληνικού παραδείγματος» ήταν: η απόφαση να μην προχωρήσει ο Τσίπρας μονομερώς στις πράξεις ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής, ο εγκλωβισμός στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, η υπογραφή εκείνον τον Φεβρουάριο της συνθηκολόγησης και της παραίτησης από τη διαγραφή χρέους, η άρνηση κινητοποίησης του κόσμου στο εσωτερικό και  των αλληλέγγυων στην Ευρώπη, η ανοιχτή προδοσία με την ανατροπή του Όχι σε Ναι στο δημοψήφισμα, η άρνηση της σύγκρουσης με την ΕΕ και της μη προετοιμασίας για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Επίσης, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είχε εργαλεία, ενώ μέμφεται τα στελέχη της τότε εσωκομματικής αντιπολίτευσης (ΛΑΕ) που δεν αντέδρασαν από τον Μάρτιο ώστε να πιέσουν και αποτρέψουν τον Τσίπρα από τη μνημονιακή στροφή. Ένα κόμμα της αριστεράς πρέπει να είναι έτοιμο να αποχωρήσει από το ευρώ, λέει. Τέλος, υπογραμμίζει και τις συνέπειες της συνθηκολόγησης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της ήττας στην Ελλάδα, για τις εξελίξεις σε Ισπανία και Πορτογαλία, αλλά και  γενικότερα στην Ευρώπη.

Στην ίδια εκδήλωση μίλησε και ο Χρήστος Λάσκος, ο οποίος επισήμανε ότι υπήρχε άλλος δρόμος, ακόμη και τον Ιούλιο. Να είχε τηρηθεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, να είχαν ληφθεί μέτρα ενάντια στους καπιταλιστές και να είχαν απευθυνθεί  στον ελληνικό λαό αλλά και τους ευρωπαϊκούς. Ανέφερε μάλιστα το παράδειγμα της Ισλανδίας, αλλά και τις αρνητικές επιδράσεις στην ευρωπαϊκή αριστερά. Η ήττα μας αφορά όλους, κατέληξε.

Ο Αντώνης Νταβανέλλος μεταξύ άλλων ανέφερε πως πρέπει να γίνει αυτοκριτική των εσωκομματικών δυνάμεων που δεν αντέδρασαν έγκαιρα, ούτε γιατί δεν αξιοποιήθηκε εκείνη η πρωτοφανής κινητοποίηση από τα κάτω με κορύφωση το 2010-11. Υπήρχαν στοιχεία που θα έπρεπε να κινητοποιήσουν όσους διαφωνούσαν (συνεργασία με ΑΝΕΛ, εκλογή Παυλόπουλου στην προεδρία, συμφωνία με Ευρωπαίους και δανειστές Φεβρουαρίου 2015, νόμος Κατρούγκαλου κ.α.). Αργήσαμε πολύ να κινηθούμε, είπε χαρακτηριστικά.

[ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ και την ΕΚΔΗΛΩΣΗ στην εφημερίδα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ στο διαδικτυακό rproject και στο redmarks].

Μοιραστείτε το άρθρο