Απόδοση: Μαρίνα Γ. Μεϊντάνη
Ο ψυχολόγος Claude Baniam (ψευδώνυμο) από το νοσοκομείο της Μιλούζ εξοργίζεται εναντίον όλων εκείνων που κατέστρεψαν το σύστημα υγείας στο όνομα των περικοπών του προϋπολογισμού. Ο θυμός και η οργή του γάλλου ψυχολόγου θα μπορούσε να είναι θυμός και οργή του υγειονομικού δυναμικού όλων των χωρών του κόσμου που βρίσκεται αντιμέτωπο με τα ερείπια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στον τομέα υγείας. Αδύναμο σήμερα να βοηθήσει και να επιτελέσει το έργο του. Η φωνή και αγανάκτηση του γάλλου γιατρού είναι ίδια με αυτή του ιταλού, ισπανού, έλληνα συναδέλφου του. Στην επιστολή, που δημοσιεύει η Liberation, εξοργιζόμαστε όλοι μαζί του, και όπως ο ίδιος σημειώνει, με το τέλος της πανδημίας όλοι αυτοί που ευθύνονται για αυτά, αλλά και οι πολιτικές τους, δεν μπορεί παρά να λογοδοτήσουν:
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος με όσους παρελαύνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με όσους μας δείχνουν τη δυστυχία μέσα από τις οθόνες, με τις αυτάρεσκες φωνές τους που ακούμε στα ραδιόφωνα και με τα άρθρα τους που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Πάντα να μας μιλάνε για μια κατάσταση ιδιαίτερα επιβαρυντική, πάντα να ασχολούνται με το θέμα της ιθαγένειας, τον κίνδυνο της ύφεσης, τις ευθύνες των κατοίκων, των πολιτικών τους αντιπάλων, των αλλοδαπών… Ποτέ να μην απολογούνται σ’ εμάς, να μην ικετεύουν για τη συγχώρεσή μας, παρότι εν μέρει είναι υπεύθυνοι για αυτό που περνάμε.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, διότι ως ψυχολόγος στο πιο πολύπαθο νοσοκομείο, αυτό της Μιλούζ, βλέπω όλη την ημέρα δεκάδες ανθρώπους να έρχονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο νοσοκομείο μας και γνωρίζω ότι πολλοί από αυτούς δεν θα βγουν ζωντανοί, χαμογελαστοί, ανέμελοι, όπως πιθανόν θα συνέβαινε πριν από δύο εβδομάδες.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος γιατί γνωρίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα ζωντανά πλάσματα, αυτοί οι αδελφοί και αδερφές μας, πατέρες και μητέρες μας, γιοι και κόρες μας, παππούδες και γιαγιάδες μας, θα πεθάνουν μόνοι σε μια ξεπερασμένη υπηρεσία, παρά τις θαρραλέες προσπάθειες των φροντιστών. Μόνοι τους, χωρίς τη ματιά ή το χέρι εκείνων που αγαπούν και που τους αγαπούν.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος μπροστά σ’ αυτή την τρελή κατάσταση που θέλει να αφήσουμε τους μεγαλύτερους και τις μεγαλύτερες σε ηλικία, εκείνους που πάλεψαν για να μην είναι κόλαση το παρόν μας, εκείνους που κατέχουν γνώση και σοφία -που κανένας άλλος δεν έχει-, αυτούς λοιπόν να τους αφήσουμε να πεθαίνουν στα σπίτια χωρίς ουσιαστική σύνταξη και με ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνο κατ’ όνομα. Επειδή όπως λένε δεν μπορούν να σώσουν όλο τον κόσμο.
Αδύνατο πένθος για τις οικογένειες
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, όταν σκέπτομαι όλες αυτές τις οικογένειες που θα ζήσουν με τον τρομερό πόνο ενός αδύνατου πένθους, ενός αδύνατου αποχαιρετισμού, μιας αδύνατης δικαιοσύνης. Αυτές τις οικογένειες που δεν μπορούν να είναι κοντά στο αγαπημένο τους πρόσωπο, αυτές τις οικογένειες που καλούν συνεχώς στο νοσοκομείο για να λάβουν νέα και στους οποίους κανείς δεν μπορεί να απαντήσει, καθώς είναι πολύ απασχολημένοι (γιατροί και νοσοκόμοι) προσπαθώντας να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία. Αυτές τις οικογένειες που είναι ή θα μπορούσαν να είναι οι δικές μας…
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος όταν βλέπω τους συναδέλφους μου νοσηλευτές να παλεύουν κάθε μέρα, κάθε λεπτό, να προσπαθούν να βοηθήσουν όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αναπνευστική δυσχέρεια, να χάνουν πολλή ενέργεια εκεί, αλλά να επιστρέφουν πίσω, κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος για τις συνθήκες εργασίας των συναδέλφων μου τραυματιοφορέων, του διοικητικού προσωπικού, των βοηθών νοσηλευτών, των νοσηλευτών, των γιατρών, των ψυχολόγων, των κοινωνικών λειτουργών, των φυσιοθεραπευτών, των επαγγελματιών ασφαλείας… γιατί λείπουν τα πάντα, κι όμως πρέπει να επιστρέφουν εκεί.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, γιατί όταν πάω στη δουλειά και όταν φεύγω συναντάω τρία ή τέσσερα ασθενοφόρα μέσα σε λίγα λεπτά, τα οποία μεταφέρουν ανθρώπους γεμάτους ελπίδα να σωθούν… Πώς (φτάσαμε) να μην μπορούμε να εμπιστευθούμε τα νοσοκομεία μας; Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, είναι σε άριστη κατάσταση για να λειτουργήσουν, να προστατεύσουν, να θεραπεύσουν… και πόσα όμως απ’ αυτά τα ασθενοφόρα δεν μεταφέρουν τους επιβάτες τους στην τελευταία τους στάση; Πόσοι απ’ αυτούς τους ασθενείς θα βγουν (τελικά) από την πόρτα καλά;
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, διότι εδώ και χρόνια εκφράζαμε την ανησυχία μας, τη μη κατανόησή μας, την αηδία μας, τη δυσαρέσκειά μας μπροστά στις πολιτικές για την υγεία που εφαρμόζουν οι διάφορες κυβερνήσεις, οι οποίες θεωρούσαν ότι το νοσοκομείο ήταν μια επιχείρηση όπως κάθε άλλη, ότι η υγεία θα μπορούσε να είναι ένα κερδοσκοπικό προϊόν, ότι η οικονομία έπρεπε να υπερισχύσει της περίθαλψης, ότι η ζωή μας είχε αγοραστική αξία.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος όταν γνωρίζω πως οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης απηύθυναν έκκληση βοήθειας εδώ και πολύ καιρό, όταν οι άνθρωποι που φτάνουν εδώ με το SAMU (σ.σ. Service d’Aide Médicale Urgente) στις “ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ”, όπως αναφέρει η ταμπέλα, τη θεραπεία τους αναλαμβάνουν γιατροί προς συνταξιοδότηση λόγω της απομάκρυνσης των εργαζομένων έκτακτης ανάγκης – αυτών των ειδικών έκτακτης ανάγκης που τόσο απαραίτητοι θα ήταν αυτές τις σκοτεινές μέρες…
Εκμετάλλευση των φοιτητών νοσηλευτικής
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος με τον τρόπο που εκμεταλλεύονται τους νοσηλευτές ή τους βοηθούς νοσηλευτών, οι οποίοι βρίσκονται σε δυσμενή θέση, που δεν θα ήθελα να είναι ούτε ο χειρότερος εχθρός μου, οι οποίοι, μόλις είκοσι ετών, πρέπει να βάλουν τα σώματα των νεκρών μας σε σάκους, χωρίς προετοιμασία, χωρίς υποστήριξη, χωρίς να μπορούν να φωνάξουν εθελοντές. Ρωτάω, Γιατί; Αυτό είναι μέρος της εκπαίδευσής τους, για να δούμε! Και θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους-τυχερούς, (επειδή) λαμβάνουν μερικά εκατοντάδες ευρώ, δεδομένου ότι ενεργούν ως πρακτικάριοι.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, γιατί η παρούσα κατάσταση είναι αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών – τα άδεια κρεβάτια, όπως τα αποκαλούν, ξεχνώντας ότι σ’ αυτά τα κρεβάτια υπήρχαν άνθρωποι που τους χρειάζονταν, αυτά τα γαμημένα κρεβάτια! Οι περικοπές σε θέσεις εργασίας, επειδή μια νοσοκόμα κοστίζει και υπολογίζεται στον εκτιμώμενο προϋπολογισμό, η εξωτερική ανάθεση όλων των επαγγελμάτων περίθαλψης, δεδομένου ότι κάθε άτομο που δεν προσλαμβάνεται να εργαστεί στο νοσοκομείο (ASH) είναι πάντα ένας δημόσιος υπάλληλος λιγότερος, κάτι για το οποίο μπορούν να είναι περήφανοι.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, γιατί κάποιοι εργάζονται καθημερινά, παρά τον φόβο που διεισδύει μέσα τους ότι θα μολυνθούν, ότι θα μεταδώσουν τον ιό στους αγαπημένους τους, ότι θα μεταδώσουν τον ιό σε άλλους ασθενείς, ότι θα δουν έναν συνάδελφο στο κρεβάτι στον θάλαμο 10.
Όλοι αυτοί που για χρόνια πολιτικολογούσαν στερούνται αξιοπρέπειας όταν ζητούν από δύο επαγγελματίες να φέρουν εις πέρας όλη τη φροντίδα, κόντρα σε κάθε επαγγελματική ηθική και δεοντολογία και υπό τα αντιφατικά και απίστευτα αιτήματα της διοίκησης. Και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν καθημερινά το αυτοκίνητο, το ποδήλατό τους, τα πόδια τους, παρά τον συνεχή κίνδυνο να χτυπηθούν από τον ιό, ενώ εκείνοι που κακοποίησαν (ένα ολόκληρο σύστημα) μένουν ασφαλείς στο σπίτι ή στο ακριβό διαμέρισμά τους.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, γιατί σήμερα το νοσοκομείο μου αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου κρίση, ενώ εκείνοι που ευθύνονται για αυτό κοιτούν από μακριά. Επειδή το νοσοκομείο μου είχε καταστεί ένα εφαλτήριο καριέρας για προσωρινούς και ανίκανους διευθυντές που τους ενδιέφερε μόνο η διοίκηση ενός πανεπιστημιακού νοσοκομείου (CHU) και που πέρασαν από το Μιλούζ μόνο για να αποδείξουν ότι γνώριζαν πώς να ακολουθήσουν μια ηλίθια πολιτική λιτότητας και αθλιότητας… Επειδή το νοσοκομείο μου αποτέλεσε τον στόχο αυτών των παράλογων εντολών στο όνομα μιας θολής πιστοποίησης, όπου ήταν πολύ πιο σημαντικό να πληρούνται κάποια τυπικά στάνταρντ και όχι η ποιότητα στην ανθρώπινη φροντίδα.
Επειδή, πολύ απλά, το νοσοκομείο μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πειραματόζωο για τους διοικητές, για τους οποίους το μόνο που μετρούσε ήταν η εγωιστική αυτοαξιολόγησή τους. Επειδή, πέραν του νοσοκομείου μου, και οι άνθρωποι τους οποίους υποδέχεται θεωρούνται αμελητέες αξίες, ή απλές μεταβλητές στην εξίσωση εσόδων – εξόδων. Επειδή στο ηλίθιο λογιστικό πνεύμα της γενικής διοίκησης της οργάνωσης περίθαλψης οι ασθενείς και οι φροντιστές είναι όλοι στο ίδιο καλάθι, στην πιο αηδιαστική άκαμπτη διαχείριση…
«Πρώτοι στο σχοινί» (*) και ο αναπνευστήρας
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος όταν θυμάμαι ότι οι «πρώτοι στο σχοινί», που υποτίθεται ότι κρατούν τη χώρα μας, υποτίθεται ότι είναι η αιχμή του δόρατος της χώρας μας, ότι θα μας φέρνουν, εμάς τους ανθρώπους, ψηλά. Από την άλλη, οι μικροί άνθρωποι, οι ταμίες των σούπερ μάρκετ, οι σκουπιδιάρηδες στους δρόμους μας, οι εργαζόμενοι και το υγειονομικό προσωπικό (ASH) στα νοσοκομεία μας, οι αγρότες στα χωράφια, αυτές οι Αμαζόνες εργάτριες, οι φορτηγατζήδες, οι γραμματείς στην υποδοχή και πολλοί άλλοι που επιτρέπουν στους πολίτες να συνεχίσουν να ζουν, να τρέφονται, να ενημερώνονται, να αποφεύγουν άλλες επιδημίες… Ενώ «οι πρώτοι στο σχοινί» βλέπουν στον προσωπικό τεχνητό αναπνευστήρα τους το ενημερωτικό δελτίο της υπερσύγχρονης κλινικής υψηλής τεχνολογίας που θα τους σώσει σε περίπτωση νόσησης. Αυτοί θα βλέπουν διακυμάνσεις της χρηματιστηριακής αγοράς την ώρα που άλλοι μετράνε πτώματα στην υπηρεσία τους.
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος απέναντι σ’ αυτούς τους άνδρες και γυναίκες που δεν σταμάτησαν ποτέ να καταστρέφουν το κοινωνικό και υγειονομικό μας σύστημα, οι οποίοι δεν σταμάτησαν ποτέ να μας εξηγούν ότι έπρεπε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια προκειμένου να επιτευχθεί η ιερή δημοσιονομική ισορροπία (με ποιο κόστος;); ότι «τα επαγγέλματα φροντίδας είναι λειτουργήματα»-επαγγέλματα. Αυτοί οι πολιτικοί που τολμούν σήμερα να μας λένε ότι δεν είναι η ώρα των καταγγελιών και των κατηγοριών, αλλά η ώρα της ιερής ένωσης και του κατευνασμού… Σοβαρά; Πιστεύετε πραγματικά ότι θα ξεχάσουμε ποιος μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση; Ότι θα ξεχάσουμε ποιοι άδειασαν τα αποθέματα από μάσκες, τεστ, γυαλιά ασφαλείας, υδροαλκοολικά διαλύματα, παπούτσια, ιατρικές ποδιές, γάντια και αναπνευστήρες; Ότι θα ξεχάσουμε ποιος μας είπε να μην ανησυχούμε, ότι επρόκειτο απλώς για μια γρίπη, ότι δεν θα ερχόταν ποτέ στη Γαλλία, ότι δεν είχε νόημα να προστατευτούμε, ότι ακόμα και για τους επαγγελματίες υπήρχε υπερεπάρκεια σε μάσκες.
(Πιστεύετε) ότι θα ξεχάσουμε την αδιαφορία και την περιφρόνηση για ό,τι συνέβαινε στους κινέζους αδελφούς και αδελφές μας, στους ιρανούς αδελφούς και αδελφές μας, στους ιταλούς αδελφούς και αδελφές μας και το τι θα συμβεί σύντομα στις αδελφές μας και τους αδελφούς μας στην αφρικανική ήπειρο και στις αδερφές και αδελφούς μας στη Λατινική Αμερική; Δεν θα ξεχάσουμε! Πάρτε το ως δεδομένο…
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, διότι μένω για μια εβδομάδα μ’ αυτό το βρόμικο κομμάτι στο λαιμό, με την ανάγκη να κλειστώ στον εαυτό μου, να κλάψω με όλα τα δάκρυα του σώματός μου, όταν ακούω την αγωνία και τα βάσανα των συναδέλφων μου, όταν λένε πως δεν μπορούν να φιλήσουν τα παιδιά τους επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν είναι φορέας του ιού, όταν έρχονται οι στιγμές κατάρρευσης στο αυτοκίνητο και εκφράζονται πριν και μετά τη βάρδια, όταν σκέφτομαι την ψυχική καταστροφή που έρχεται όταν όλα αυτά θα είναι πίσω μας και θα υπάρξει χρόνος να σκεφτείς .
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, αλλά πάνω απ’ όλα έχω μια βαθιά απόγνωση, μια απέραντη θλίψη…
Είμαι θυμωμένος και εξοργισμένος, και δεν μπορώ να τα αφήσω αυτά να βγουν προς τα έξω τούτη τη στιγμή. Κρύβονται βαθιά στην ψυχή μου και με κατατρώνε. Σύντομα όμως, μόλις έρθει η ηρεμία, θα τα αφήσω να βγουν, αυτόν τον θυμό και αυτή την οργή, όπως όλοι εκείνοι που τα έθαψαν. Και πιστέψτε με, αυτή η ώρα θα έρθει. Θα ξεσηκωθούμε και θα απαιτήσουμε δικαιοσύνη, θα ζητήσουμε εξηγήσεις από όλους εκείνους που μας οδήγησαν σ’ αυτό το φοβερό αδιέξοδο. Χωρίς βία. Όχι, με μια ανθρωπιά και μια σοφία που τους λείπει.
Ακούστε αυτή τη μικρή μουσική; Αυτός που σιγοψιθυρίζει αλλά κερδίζει σε δύναμη; Το ρεφρέν από τους Fugees: «Ready or not, here I come! You can hide! Gonna find you and take it slowly!» Ερχόμαστε… (Nous arrivons…)
https://www.liberation.fr/debats/2020/03/24/j-ai-la-rage_1782912
(*) «Premier de cordée» πρόκειται για την αγαπημένη φράση του Μακρόν, πρόκειται κυρίως για ορειβατικό όρο που ορίζει τον μπροστάρη που οδηγεί την ομάδα και χάρη στο σχοινί του εξασφαλίζει αυτούς που τον ακολουθούν σε περίπτωση πτώσης.
