Του Freddy GOMEZ
Για πολύ καιρό, οι λέξεις δίσταζαν – τώρα λείπουν. Κάθε μέρα που περνά σ’ αυτόν τον πόλεμο αχαλίνωτης εξόντωσης που διεξάγει η φασιστική ισραηλινή κυβέρνηση εναντίον της Γάζας δείχνει ότι καμία λέξη δεν μπορεί να εκφράσει μια πραγματικότητα που αψηφά κάθε λογική, κάθε ορθολογισμό, ακόμα κι αυτόν του πολέμου. Εξ ου και η αφωνία που κατέχει τις συνειδήσεις μας, ρημαγμένες από την πολυμορφία της απέραντης δυστυχίας που βιώνει ένας ολόκληρος άμαχος πληθυσμός που μαρτύρησε και τώρα πεινάει. Ναι, τα λόγια λείπουν. Και όμως πρέπει να εκφράσουμε, να μη σιωπήσουμε ελλείψει επαρκών λέξεων, την απείρως επαναλαμβανόμενη φρίκη που, για περισσότερες από εξακόσιες ημέρες, νιώθουμε κάθε πρωί μαθαίνοντας ότι ξεπεράστηκε ένα νέο επίπεδο στην επιχείρηση εξολόθρευσης του Νετανιάχου και των δολοφόνων του. Και το αύριο θα είναι χειρότερο και το μεθαύριο ακόμη χειρότερο, αν τίποτα δεν σταματήσει το, υπερεξοπλισμένο από τη Δύση, χέρι των εγκληματιών πολέμου, αυτούς τους μανιακούς ενός αυξημένου νόμου αντιποίνων που καμία ηθική ή θρησκευτική απαγόρευση δεν φαίνεται ικανή να συγκρατήσει. Μέσα σε αυτόν τον κολασμένο κύκλο της εξοντωτικής παράνοιας πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι κάτοικοι της Γάζας και οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης αντιστέκονται, όσο καλύτερα μπορούν και με όσα λίγα διαθέτουν, στην αποικιοκρατική θέληση των τρελών του Θεού που, αν ήταν οπαδοί του Ισλάμ, θα ήταν αμετάκλητα καταδικασμένοι στη λήθη των υπερασπιστών των δυτικών «αξιών».
Έτσι, μετά από περισσότερες από εξακόσιες ημέρες, αυτό που μας ανησυχεί, αυτό που εξοργίζει την ανικανότητά μας, είναι να βλέπουμε ότι, μέρα με τη μέρα, και χωρίς κανείς να το εμποδίζει, το κράτος του Ισραήλ, προκειμένου να σώσει την κλίκα που έχει καταλάβει τη χώρα, πέφτει σε μια λογική εξόντωσης ενός λαού που έχει ήδη εκδιωχθεί εν μέρει από τη γη του το 1948 [1], και που τώρα ζει τη δεύτερη Νάκμπα του. Αυτό που μας πληγώνει, και ανυπόφορα, είναι να πρέπει να υποστούμε, μέρα με τη μέρα, αυτό το συναίσθημα απέχθειας στην ιδέα ότι, παρά τις λίγες θαρραλέες φωνές διαφωνίας, ο ισραηλινός λαός, ο ίδιος γεννημένος από γενοκτονία (και τι γενοκτονία! ), μοιάζει να καλύπτει παθητικά μια διαδικασία εθνοκάθαρσης σε μαζική κλίμακα και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει στο όνομά του η κυβερνώσα κλίκα του, χωρίς κανείς, παρά τα όσα προκύπτουν από τις διαθέσεις ενός τμήματος της Μοσάντ και του στρατού, να σκέφτεται να καθαιρέσει τη συμμορία των δολοφόνων που τους κυβερνά – κάτι που δεν μοιάζει αδύνατο δεδομένης της πραγματικής δύναμης που διαθέτουν. Το χειρότερο για τους Ισραηλινούς θα είναι το αίσθημα της ντροπής που μια μέρα αναπόφευκτα θα τους κυριεύσει – και, ταυτόχρονα με τους Εβραίους της διασποράς, πολλοί από τους οποίους έχουν δεσμευτεί να αντισταθούν σε αυτό το κυνικό εγχείρημα – στην ιδέα ότι συναίνεσαν, άμεσα ή έμμεσα, σε μια γενοκτονία που σκέφτηκε, έπραξε και πραγματοποίησε μια κλίκα κακοποιών που θα τολμούσε να κάνει οτιδήποτε, ακόμη και να υποδαυλίσει εν γνώσει της τη φλόγα ενός νέου κύματος αντισημιτισμού σε όλο τον κόσμο. Η χονδροειδής βλακεία έκανε τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου, βυθισμένη την άνευ όρων υποστήριξή της του Ισραήλ, μετά τη σφαγή της 7ης Οκτώβρη του 2023 από την κλίκα των παλαβών της Χαμάς, η κυρίαρχη μιντιακή-πολιτική κάστα, η οποία ελέγχεται από τους « αντι – αντισημίτες », τόσο αξιόπιστοι όσο και εκείνοι που δηλώνουν ότι ανήκουν στο (ακροδεξιό) Rassemblement National, έχουν ντροπιαστεί σε τέτοιο βαθμό που κανένα μεταγενέστερο mea culpa δεν θα μπορέσει να ξεπλύνει το αρχικό σφάλμα της άνευ όρων υποστήριξής τους προς την Tsahal και τους φανατικούς εκφραστές της.
« Το κράτος του Ισραήλ -λέει η ιστορικός Sophie Bessis σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Mediapart – διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Από κληρονόμος των θυμάτων της γενοκτονίας, βρίσκεται στη διαδικασία να γίνει ο θύτης στα μάτια μεγάλου μέρους της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Όλα αυτά έχουν τεκμηριωθεί, αλλά παραμένουν σε άρνηση, αποσιωπημένα ή αποκρυμμένα από τους δυτικούς ηγέτες. Δεν έχουμε πάρει ακόμη το μέτρο αυτού του σεισμού. »2 Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν αυτή την εξέλιξη στη σάρκα τους – οι Ισραηλινοί, όσοι τουλάχιστον δεν έχουν χάσει τα λογικά τους τη βιώνουν στο μυαλό τους, όπως και πολλοί Εβραίοι της διασποράς. Σαν μια απέραντη τραγωδία που φτάνει στην ύψιστη έκφρασή της από έναν ακατάσχετο, εξοντωτικό και παθολογικό αποικιοκρατικό υπερεξουσιασμό, στον οποίο δεν απομένει τίποτα από την παραμικρή ανθρώπινη ενσυναίσθηση για την ετερότητα. Στο τέλος όλων αυτών, τα πάντα είναι το μηδέν. Ο θάνατος είναι η μόνη προοπτική. Θάνατος χωρίς προειδοποίηση, που ανοίγεται σε ένα πεδίο ερειπίων από το οποίο θα εξαλειφθεί οριστικά κάθε ελπίδα, έστω και μικρή, για πιθανή συμβίωση. Θα μπορούσαμε πάντα να πούμε ότι η Χαμάς ήταν η αιτία αυτού του σεισμού επειδή άνοιξε τις εχθροπραξίες στις 7 Οκτωβρίου 2023, αλλά αυτή η κοντόφθαλμη θεώρηση της ιστορίας θα πείσει μόνο τους σταυροφόρους της ισραηλινής υπεροχής, οι οποίοι γνωρίζουν, αν διαβάζουν έστω και βιαστικά την (ισραηλινή εφημερίδα) Haaretz, ότι αυτή η βάρβαρη επίθεση δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνενοχή – αντικειμενική ή υποκειμενική – με τη Χαμάς των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, των οποίων η θρυλική αποτελεσματικότητα έχει πιστοποιηθεί εδώ και καιρό. Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι η 7η Οκτωβρίου επινοήθηκε και ενθαρρύνθηκε από ψηλά, για να δοθεί στη φασιστική κλίκα στην εξουσία – Νετανιάχου-Σμότριχ-Μπεν Γκβίρ- ένα πρόσχημα και μια δικαιολογία για να διευθετηθεί μια για πάντα το ζήτημα της Γάζας και, πέρα από αυτή, με την πολεμική μανία που εξαπέλυσε αυτό το αποτρόπαιο γεγονός, αυτό της Δυτικής Όχθης, η οποία, στην κατακτητική σιωνιστική φαντασία, επρόκειτο να ξαναγίνει Ιουδαία-Σαμάρια, μια «εβραϊκή γη» απ’ όπου θα ξεριζωνόταν οριστικά οι γηγενείς Παλαιστίνιοι [3].
Στην ίδια μηδενιστική προοπτική θα πρέπει να εντάξουμε και τις πληροφορίες – που επιβεβαίωσε στις 7 Ιουνίου ο πρώην υπουργός Άμυνας Avigdor Lieberman – σύμφωνα με τις οποίες το ισραηλινό κράτος προμηθεύει όπλα σε αντίπαλες πολιτοφυλακές της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που συνδέονται με μαφιόζικες δραστηριότητες και κάνουν δουλειές με τον ISIS, προκειμένου να λεηλατήσουν, υπό την προστασία της Tsahal, τα σπάνια αποθέματα τροφίμων που θα έπρεπε να φτάσουν σε έναν πεινασμένο πληθυσμό. Ακριβώς αυτό είναι το ανείπωτο. Μια τέλεια αυταρέσκεια μέσα στην αισχρότητα. «Το Ισραήλ εργάζεται για να νικήσει τη Χαμάς με διάφορα μέσα», δήλωσε πρόσφατα ο Νετανιάχου σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα. Και όλα τα μέσα είναι αρκετά καλά γι’ αυτόν τον εγκληματία πολέμου. Αυτό ακριβώς είναι το ανείπωτο. Μια τέλεια αυτοϊκανοποίηση μέσα στην ατίμωση. «Το Ισραήλ εργάζεται για να νικήσει τη Χαμάς με διάφορα μέσα», δήλωσε πρόσφατα ο Νετανιάχου σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα. Και όλα τα μέσα είναι αρκετά καλά γι’ αυτόν τον εγκληματία πολέμου. Με τον τρόπο του, αυτόν του ανενδοίαστου φασίστα, ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων του, οι οποίοι, εδώ και αρκετές δεκαετίες, στοιχημάτιζαν τακτικά στο χειρότερο: δημιουργώντας τη Χαμάς για να αντιμετωπίσει τη Φατάχ, εκμεταλλευόμενοι τις εσωτερικές διαιρέσεις εντός της PLO για να την αποδυναμώσουν, αναθέτοντας το κυνήγι της Χαμάς σε δωροδοκούμενες συμμορίες μισθοφόρων. Όλες αυτές οι πρακτικές ορίζουν ένα κράτος-γκάνγκστερ στο δρόμο προς το χειρότερο, όταν το χειρότερο είναι η προϋπόθεση για τη συντριβή κάθε ελπίδας, έστω και μικρής: να πάρεις ένα σακί αλεύρι για να θρέψεις την οικογένειά σου. Όλα τα όρια του αίσχους έχουν πλέον ξεπεραστεί.
Εξάλλου, τι σημασία έχει για αυτή την κλίκα των τρελών επικυρίαρχων ρατσιστών, των παράφρονων πιστών και των αστείρευτων μαζικών δολοφόνων που διοικούν το ισραηλινό κράτος το γεγονός ότι, υπό την εξουσία τους, η εικόνα της χώρας τους επιδεινώνεται κάθε μέρα λίγο περισσότερο στα μάτια του κόσμου; Τι τους νοιάζει που ο στρατός τους, που αυτοανακηρύσσεται ως ο «πιο ηθικός» στον κόσμο, έχει γίνει, υπό τις διαταγές τους, η ίδια η ενσάρκωση της βαρβαρότητας εν δράσει; Τι τους νοιάζει αν καταπατά τους κανόνες του διεθνούς δικαίου του πολέμου, τις πιο στοιχειώδεις ηθικές αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ; Ο κυνισμός της κλίκας είναι τέτοιος που τίποτε δεν αρκεί, εκτός από τις κυρώσεις, την επιβολή στρατιωτικού εμπάργκο και την άμεση διεθνή αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους.
Θα ήταν λίγο να πούμε, περισσότερες από εξακόσιες ημέρες μετά την έναρξη αυτής της δολοφονικής επίθεσης, ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να σταματήσει, με κάθε δυνατό μέσο, η απίστευτη σφαγή που έχει ήδη προκαλέσει αυτός ο πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το ισραηλινό κράτος. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: σε σύνολο 2 εκατομμυρίων κατοίκων, 54.000 παλαιστινιακά λείψανα έχουν καταγραφεί δεόντως στη Γάζα – ο πιθανότερος αριθμός είναι περίπου 100.000 θύματα, ή το 5% του πληθυσμού της Γάζας. Αυτός ο αποτρόπαιος απολογισμός θανάτων μιλάει από μόνος του, ειδικά επειδή αφορά αποκλειστικά έναν άμαχο πληθυσμό που στοχοποιείται άμεσα από ελεύθερους σκοπευτές ή δολοφονικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που πιλοτάρονται από τη θυσιαστική νοημοσύνη της Tsahal. Όσον αφορά τα στοιχεία για τους αγνοούμενους, τους τραυματίες, τους ακρωτηριασμένους και τους μόνιμα ανάπηρους, είναι τόσο χαμηλά που δεν είναι δυνατόν να προκύψουν στατιστικά στοιχεία.
Πώς έχουν φθάσει οι κυβερνήτες του κόσμου και οι εκπρόσωποί τους στα μέσα ενημέρωσης σε τέτοιο σημείο απανθρωποποίησης και πολιτικής εκμαυλισμού ώστε, στο όνομα καθαρά εμπορικών επιταγών ή στρατηγικών συμφερόντων, να ακυρώνουν το μόνο ερώτημα που πρέπει να τεθεί : το πώς θα σταματήσει το έγκλημα και πως θα απομονωθεί ταυτόχρονα η φατρία των εγκληματιών. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο επείγον. Ωστόσο, αυτό το ερώτημα εξακολουθεί να μην είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ η Γάζα καίγεται και η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη με τη χρήση βαρέων όπλων από το στρατό και τις μεθόδους πολέμου από τους εποίκους, τον αναγκαστικό εκτοπισμό πληθυσμών, τις απαγωγές και τις κατεδαφίσεις σπιτιών. Όλα είναι ανησυχητικά ζοφερά. Η γραμμή έχει τραβηχτεί από την ισραηλινή φασιστική κλίκα που βρίσκεται στην εξουσία. Θα είναι μέχρι το πικρό τέλος. Χειρότερα από ό,τι το 1948. Γιατί αυτή τη φορά το ζητούμενο είναι να μπει ένα τέλος στους Παλαιστίνιους. Και με κάθε μέσο. Η Χαμάς, που θρέφεται από τα μαρτυρολόγια δεν ενδιαφέρεται αν τα θύματα είναι 50.000, 100.000 ή 200.000. Αντιθέτως, όσο περισσότερους μάρτυρες έχει, τόσο καλύτερα πάνε οι δουλειές της και τόσο περισσότερους στρατολογεί. Αυτό είναι ένα άλλο γεγονός αυτού του δράματος με διπλό αποτέλεσμα. Ευνοούμενη, ακόμη και χειραγωγούμενη, από τις ισραηλινές αρχές, η Χαμάς μπορεί να ευημερήσει μόνο σε κατάσταση πολέμου. Είναι η άλλη πλευρά της τρομοκρατίας που πέφτει βροχή στους Παλαιστίνιους, η ένοπλη πτέρυγά της και η αστυνομία της. Όταν το μόνο που θέλουν – οι Παλαιστίνιοι – είναι να ζήσουν, απλά να ζήσουν, στη δική τους γη.
Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι, παραδομένο σε εγκληματίες πολέμου τόσο παράφρονες όσο ο Νετανιάχου, ο Σμότριτς και ο Μπεν Γκβίρ, το Ισραήλ έχει ξεπεράσει κάθε όριο αθλιότητας. Πηγαίνοντας από το καθεστώς ενός λαού που υπέστει γενοκτονία σε αυτό μιας γενοκτόνου δύναμης, το «κράτος των Εβραίων» θα έχει επιφέρει ένα πιθανότατα θανατηφόρο πλήγμα στον Ιουδαϊσμό και στην ιστορία της αντίστασής του στην καταπίεση που υπέστη ανά τους αιώνες. Αυτό που επίσης καταλάβαμε, τις τελευταίες εξακόσιες ημέρες, είναι ότι εκείνοι που, ως ασήμαντοι πολιτικοί και πληρωμένοι συντάκτες, έπαιξαν το αντισημιτικό χαρτί με τόσο αηδιαστικό τρόπο εναντίον εκείνων που αντιτάχθηκαν στους Ισραηλινούς εγκληματίες πολέμου ως ειρηνιστές, ευτελίζουν την εξαιρετικότητά του για πολύ καιρό ακόμη. Και αυτό είναι σοβαρό. Φέρουν πλήρη και ολοκληρωτική ευθύνη. Είναι τόσο βαριά που αργά ή γρήγορα θα γυρίσει μπούμερανγκ πάνω τους.
Τέλος, λίγο χαμένοι σε αυτή την ανείπωτη κατάσταση που μας κατακλύζει, συντετριμμένοι από την παθητικότητα των ισχυρών σε όλο τον κόσμο που συνεχίζουν να τροφοδοτούν το μαζικό έγκλημα εξοπλίζοντας τους δολοφόνους, αξίζει, κλείνοντας, να χαιρετίσουμε το ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη που αναπτύσσεται στην κοινωνία των πολιτών σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Όπως θα πρέπει να τιμήσουμε τις πρωτοβουλίες για τον αποκλεισμό φορτίων με στρατιωτικά εξαρτήματα που κατευθύνονται προς το Ισραήλ -όπως αυτές των λιμενεργατών του Fos-sur-Mer και της Γένοβας– και τη ναύλωση ανθρωπιστικών στολίσκων, όπως το Madleen, για να σπάσουν τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας.
Όταν το έγκλημα είναι ανώνυμο, η αντίσταση στον εξευτελισμό παραμένει το πιο ιερό καθήκον. Να κρατήσουμε ζωντανή στις καρδιές μας την ελπίδα για έναν κόσμο που θα είναι απλά βιώσιμος, δηλαδή απαλλαγμένος από όλους τους εμπόρους του μίσους. Το διακύβευμα είναι σοβαρό. Για την ίδια την ύπαρξη της Παλαιστίνης, για να πάψει ο Ιουδαϊσμός να εξισώνεται με τους δήμιους που τον διαστρέφουν, και για εμάς τους ίδιους.
—-
1 Μεταξύ 1947 και 1949, περίπου 800.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους από τις ισραηλινές δυνάμεις μετά την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. «Η Νάκμπα – που στα αραβικά μεταφράζεται ως “καταστροφή” – είναι η ονομασία που έδωσαν οι Παλαιστίνιοι στο γεγονός ότι εκδιώχθηκαν μαζικά από τα σπίτια τους κατά τη διάρκεια του πολέμου που ξεκίνησε με το σχέδιο διαίρεσης στις 29 Νοεμβρίου 1947 και έληξε το καλοκαίρι του 1949 με τις ισραηλινο-αραβικές ανακωχές» (Dominique Vidal).
