Midnight Hammer, όχι και τόσο Νέα Μέση Ανατολή
Τα ξημερώματα ήχησαν οι κλήσεις · οι ΗΠΑ χτύπησαν εν τέλει απογειώνοντας τα βομβαρδιστικά B-2, ρίχνοντας διαδοχικά, επανειλημμένα και μαζικά τις κεφαλές CBU—57, με τη δυνατότητα να διεισδύουν βαθιά στο υπέδαφος – εκεί όπου φυλάσσονται, 90 μέτρα κάτω από τη γη, οι ιρανικές εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου, και αντίστοιχα το υλικό προπαγάνδισης ΗΠΑ και Ισραήλ. Επιχείρηση Midnight Hammer…
Κι ενώ η σιωπή της νύχτας έσπασε, δεν υπήρχε μεγάλη έκπληξη, παρά μόνο αγωνία για την πληθώρα πιθανών συνεπειών. Γιατί πράγματι, προφανώς και τώρα, 16 ώρες μετά, οι παράγοντες να συνυπολογίσουμε είναι πολλοί και μερικώς αστάθμητοι:
Το Ιράν έχει αποδυναμωθεί, αν κι η αμερικανική επίθεση πιθανότατα δεν κατέστρεψε ολικά το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, μια Νέα Μέση Αναστολή, βιαίως, και με αυτοκρατορικό τρόπο, αναδιαμορφώνεται. Ως εκ τούτου τα έτερα αντίπαλα των ΗΠΑ συμμαχικά μορφώματα, Κίνα, Ρωσία, προσαρμόζονται στις εξελίξεις με μικρή ή καθόλου συμμετοχή.
Ακόμη κι αν η Ρωσία αποπειράθηκε να διαμεσολαβήσει, οι ΗΠΑ της πήραν τον αέρα – μια κίνηση ενταγμένη σε έναν μεγεθυμένο, «παγκοσμιοποιημένο» πόλεμο. Προφανώς συνυπολογίστηκε από τους Αμερικανούς ότι, με τη ζαριά του βομβαρδισμού, είναι πολύ πιθανόν να καμφθεί η ρωσική επιρροή στη Μέση Ανατολή, αρχής γενομένης με τη «προσάρτηση» της Συρίας στη σφαίρα επιρροής της συλλογικής Δύσης.
Η Κίνα, με ισχυρό συμφέρον στην Κίνα, ελάχιστα μπορεί προς το παρόν να κάνει. Και μάλιστα ίσως να μη χρειαστεί, αφού το Αμερικανικό ναυτικό πιθανόν να αναλάβει τη δουλειά για εκείνη:
Κλείνοντας το στενό του Ορμούζ, το Ιράν ανταποδίδει τα κτυπήματα διαταράσσοντας την αγορά πετρελαίου, με πιθανό σενάριο, επίσης, πλήγματα σε γειτονικές πλην αντίπαλες αραβικές χώρες-αμερικανικές βάσεις – Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Μπαχρέιν –, ωστόσο την ίδια στιγμή προετοιμάζεται για ναυμαχία.
Επομένως, απ’ τη τέλος το φτηνό πετρέλαιο για τη Κίνα, όπως αντίστοιχα και τα υπαρξιακής σημασίας για την επιβίωση του Ιράν έσοδα, απ’ την άλλην όμως πιθανά πλήγματα στις πετρελαιικές εγκαταστάσεις άλλων αραβικών κρατών, θα διαταράξουν την αγορά, αλλά κι αυτό μέχρι την σχετικά σύντομη αποκατάστασή τους.
Υπ’ αυτή την έννοια, οι Αμερικανοί, και Ισραηλινοί επιθυμώντας την άμεση «απελευθέρωση» των εμπορικών δρόμων, θα παρέμβει στρατιωτικά, ξοδεύοντας μεν πόρους, κερδίζοντας δε επιρροή και αποδυναμώνοντας πλήρως το ιρανικό κράτος – πολιτικά και στρατιωτικά.
Η Κίνα, ως αντίπαλο, ισοδύναμο δέος στη παγκόσμια κρατική διαμάχη, χάνει όχι μόνο την επιρροής της, με την κατίσχυση των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στο Ιράν, αλλά και χρήματα, όπως και επενδυτικά project, συνδεδεμένα με τον νέο δρόμο του μεταξιού, belt and road initiative, όπου το Ιράν επρόκειτο να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο. Χάνοντας το εκπτωτικό πετρέλαιο, χάνει την ανταγωνιστικότητα στη παραγωγή, ακριβαίνουν τα προϊόντα της στη παγκόσμια και εγχώρια αγορά, ενώ μια πιθανή αλλαγή καθεστώτος κάλλιστα δύναται να ακυρώσει τα συμφωνηθέντα γεωστρατηγικά δημόσια έργα.
Πολλές αναλύσεις, συνεντεύξεις και προσεγγίσεις υπάρχουν για το πώς τα δημόσια έργα, κι ειδικά τα γιγάντιας κλίμακας, διαμορφώνουν υποκείμενα, πολιτικές συνειδήσεις, σφαίρες επιρροής και ελέγχου – δεν μπορούμε εδώ να τις αναπτύξουμε.
Οι εμπλοκές του ελληνικού κράτους
Ενδιαφέρον, πάντως, έχει η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στον παγκοσμιοποιημένο ανταγωνισμό, που σταδιακά μετεξελίσσεται σε ενεργό, διαχυμένο πόλεμο, κυρίως μέσω της βάσης στη Σούδα, που πολύ πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε για τον ανεφοδιασμό της αμερικανικής αεροπορίας.
Η Σούδα, ακόμη, αποδείχθηκε χρήσιμη για τη μεταφορά ΝΑΤΟϊκού πολεμικού υλικού, αναφερόμενες συστοιχίες Patriot, όπως ακόμη και κατασκοπευτικά αεροσκάφη RC-135.
Κι όσο για τη Κύπρο, που πια λειτουργεί ως καταφύγιο για τους Ισραηλινούς, είναι αυταπόδεικτη η ανυπαρξία διάθεσης εμπλοκής με κάποιο διαμεσολαβητικό, κι επομένως «αυτοπροστατευτικό» τρόπο στη σύγκρουση.
Κατακλείδα κινηματική
Συμπερασματικά, επανεπιβεβαιώνεται σκληρά και άτεγκτα, ό,τι διαμηνύεται από μερίδες πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων εδώ και κάποιο διάστημα: Ο πόλεμος παγκοσμιοποιείται, εμφανίζεται σε πολλαπλές κοιτίδες, ενταγμένος σε αλυσίδες βίας, όχι αιτιακές, αλλά συνδεδεμένες με τις πρακτικές και βλέψεις αυτοκρατοριών δυνάμεων, και σε αυτή τη πορεία βίαιης αναδιαμόρφωσης της πολιτικής – κι επομένως του τι γνωρίζουμε ως κοινή γνώση, ως πραγματικότητα – δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο ισορροπίες κι ανισορροπίες καταστροφής, ισχύος, διάλυσης.
Αντιπολεμικό κίνημα τώρα ισοδυναμεί με υπαρξιακή κίνηση, λογική, δίκαιη – με άμεσο αντίκρισμα στους από τα κάτω. Εξάλλου, αν κάτι σήμανε η 28η Φλεβάρη 2025, ακολουθώντας τους γονείς, μα κυρίως ό,τι αυτοί έχουν αναδείξει, είναι ότι μαίνεται παράλληλα κι ο εσωτερικός πόλεμος – και πως κοινωνικές ομάδες αντιτάσσονται πια μαζικά σε αυτόν.
Μπορούμε κάλλιστα να βρούμε κάθε αναγκαίο νόημα στη Παλαιστίνη, εκεί όπου παραμένουν τα βλέμματα. Όπως έχει ξαναγραφεί, η συμμετοχή στη προσπάθεια τερματισμού της γενοκτονίας, και της αποκατάστασης της αξιοπρεπούς ζωής στη παλαιστινιακή γη, απελευθερώνει και παύει τον εσωτερικό, προσωπικό εκβαρβαρισμό. Μιλιταρισμός, κρατικός επεκτατισμός, αυτοκρατορία, γενοκτονία, αποικιοκρατία — έννοιες, ανείπωτες πραγματικότητες που κατανοούνται κι αντιπαλεύονται με την τοποθέτηση στο πλευρό της Παλαιστίνης.
Η κίνηση προς την συγκροτημένη, δημιουργική αντιπαλότητα είναι εδώ. Κι είναι εδώ, υπό διαμόρφωση, καιρό τώρα.
Κ.Κ.
