Καλοκαίρι 2025 στα Εξάρχεια! Η ζέστη γίνεται αποπνικτική σε μια πλατεία που μοιάζει πια με σκονισμένο οικόπεδο εξαιτίας ενός αντικοινωνικού έργου που δε θα γίνει, σε έναν λόφο με ξερόχορτα, σε δρόμους με κουτσουρεμένα δέντρα. Στις σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων ηχούν τα ροδάκια από εκατοντάδες βαλίτσες. Στο διπλανό διαμέρισμα δε μένει πια ο Γιώργος, έφυγε η Νούρα από τον πρώτο, έδιωξαν την οικογένεια του δεύτερου. Τα κουδούνια έχουν αριθμούς. Το στέκι μας έκλεισε και έγινε γκουρμέ εστιατόριο, το «μπακάλικο» πια έχει μόνο ακριβά τυριά και απλησίαστα φρούτα. Στην απέναντι πολυκατοικία που στην είσοδό της μοσχοβολούσε το γιασεμί και τα μπαλκόνια της είχαν βασιλικούς τώρα τοποθετήθηκαν μεταλλικά τραπεζάκια με δύο καρέκλες, αυξάνοντας το κόστος διαμονής για τους περιστασιακούς πελάτες του boutique hotel. Τα νέα καταφθάνουν καθημερινά «το αγόρασε ένα 
fund», «το νοίκιασαν Ισραηλινοί επενδυτές». Τη θέση της Κατερίνας και των υπόλοιπων γραφικών μας γειτόνων στις γωνίες της Στουρνάρη, της Σπ. Τρικούπη και της Σολωμού πήραν πράσινοι ρόμποκοπ, πάνοπλοι, ψυχροί, ανόητοι. Είναι εκεί για να μας παρακολουθούν, να μας περιφρουρούν, να μας επαναφέρουν με κάθε τρόπο στην τάξη όταν λέμε ότι δε μας αρέσει αυτό που ζούμε, ότι μας πνίγει.
Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτήν την κατάσταση;
Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να αλλάζει η ζωή μας από άλλους;
Εδώ και καιρό πολλοί και πολλές από εμάς οργανωνόμαστε και πράττουμε. Μέσα από συνελεύσεις, συλλογικότητες, ακόμα και μεμονωμένες δράσεις προσπαθούμε να σώσουμε τη ζωή και τον χαρακτήρα των Εξαρχείων. Την πλατεία της, τον λόφο της, τα σπίτια της, τα στέκια της, τις πρακτικές της, την πολιτική της ταυτότητα, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα.
Και έχουμε νίκες να απαριθμήσουμε.
Η απελευθέρωση μέρους του πεζόδρομου της οδού Θεμιστοκλέουςδεν κατέδειξε μόνο την παρανομία σε βάρος της ζωής μας, αλλά απέδειξε περίτρανα ότι το έργο κατασκευής σταθμού μετρό δε βγαίνει και ήταν απλώς ένας πολιτικός ρεβανσισμός απέναντι σε όλα τα Εξάρχεια. Ο λόφος του Στρέφη παρέμεινε ελεύθερος και δημόσιος και όχι η αυλή μιας επενδυτικής εταιρίας. Η κατάληψη Στέγης Προσφύγων και Μεταναστών Νοταρά 26 παραμένει όρθια, αλληλέγγυα και δυναμική μαζί με άλλες παλιότερες και νέες καταλήψεις. Η βία του στρατού κατοχής, πληρωμένου με δημόσιο χρήμα, που έχει στρατοπεδεύσει στη γειτονιά δεν μπόρεσε να κάμψει τις αντιστάσεις. Και οι σημαίες της Παλαιστίνης κυματίζουν στα μπαλκόνια μας, στολίζουν τους τοίχους και τις λαμαρίνες, φωνάζοντας στους δολοφόνους με μάσκα επενδυτή ότι είμαστε απέναντί τους για όλους τους λόγους του κόσμου.
Και τώρα… Πάμε να τα πάρουμε όλα πίσω!
Την Πέμπτη, 19/6, δίνουμε ραντεβού στις 7μ.μ. Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα.Όλοι και όλες στους δρόμους της γειτονιάς μας.
Η πλατεία στη γειτονιά
Η γειτονιάς στους ανθρώπους της.
Εμείς θα κερδίσουμε πάλι!
Ανοιχτή Συνέλευση “Όχι μετρό στην πλ. Εξαρχείων”
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΣΤΡΕΦΗ
Συγκέντρωση – πορεία Πέμπτη, 19/6, 19:00, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα
Από τις 26 Απριλίου 2025, ο Λόφος του Στρέφη είναι υπό αστυνομική κατοχή, έπειτα από 14 μήνες κανονικής ζωής του, που ακολούθησαν την εκδίωξη της Prodea και την κατάρρευση των σχεδίων Μπακογιάννη για την ανάπλασή του. 
Προστίθεται δηλαδή στα σημεία ελέγχου και κατοχής (πλατεία Εξαρχείων, Πολυτεχνείο, Χ. Τρικούπη, Ακαδημίας, Καλλιδρομίου, Ιπποκράτους) που έχει επιβάλλει στη γειτονιά το τουριστικό και κτηματομεσιτικό κεφάλαιο. Η παρουσία της αστυνομίας αποτελεί τον απαραίτητο μοχλό υλοποίησης ενός σχεδίου που επιδιώκει να μετατρέψει τον δημόσιο χώρο σε ζώνη κέρδους και κατανάλωσης. Είναι η συνέχεια του σχεδίου που έχει μετατρέψει από το 2022 τη γειτονιά των Εξαρχείων σε στρατικοποιημένη ζώνη, με παρελάσεις ανά δίωρο ειδικών δυνάμεων σε δρόμους και στενά, κόψιμο κλήσεων παρουσία ΟΠΚΕ και επιθέσεις ακόμα και σε θαμώνες μαγαζιών, που μάλλον δεν πληρούν τα κριτήρια της κοσμογονίας που επαγγέλλεται ο Χρυσοχοΐδης. Η προστασία που παρέχουν στους επενδυτές και τους τουρίστες είναι εμφανής καθώς επιχειρούν να διασφαλίσουν μια «αστικά αποδεκτή» εικόνα, εξοντώνοντας κάθε ίχνος κοινωνικής ζωής, αυτοοργάνωσης ή πολιτικής έκφρασης που δεν εναρμονίζεται με τα εμπορεύσιμα ιδεώδη. Η παρουσία τους δεν στοχεύει στην ασφάλεια των κατοίκων, αλλά στη συστημική και συστηματική εκτόπισή τους, καθαρίζοντας τον χώρο για πελάτες airbnb, χιπστερομάγαζα και “χώρους τέχνης”.
Ο Λόφος Στρέφη δεν είναι ούτε στρατόπεδο, ούτε τουριστικό πάρκο για λίγους και εκλεκτούς. Είναι ένας ζωντανός, ανοιχτός δημόσιος χώρος, ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης, συλλογικής δημιουργίας και αυτοοργάνωσης, όπου οι σχέσεις ανάμεσα στα άτομα βασίζονται στην αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό και τη φροντίδα. Η Συνέλευση του Λόφου, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, διεκδικεί την υπεράσπιση του Στρέφη ως κοινό αγαθό, ενάντια σε κάθε μορφή εμπορευματοποίησης και ελέγχου. Οραματίζεται έναν λόφο που, πέρα από τις συνηθισμένες δραστηριότητες εντός πρασίνου χώρου, φιλοξενεί αυτοδιαχειριζόμενες δομές, πολιτιστικές εκδηλώσεις, παιδικά παιχνίδια, καλλιτεχνικά εργαστήρια, συλλογικές κουζίνες και ανοιχτές συναντήσεις. Καταλήψεις όπως ο «Εξωστρεφής» είναι οργανικό κομμάτι αυτής της αντίληψης: δημιουργούν χώρους συνάντησης και ζύμωσης, χτίζουν κοινότητες που αντιστέκονται στις λογικές του κέρδους και της απομόνωσης.
Η καθημερινή παρουσία ανθρώπων από τη γειτονιά, οι πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες, οι άτυπες σχέσεις αλληλοστήριξης που αναπτύσσονται στον Λόφο, αποτελούν ανάχωμα στην επιβολή μιας αποστειρωμένης τουριστικής «ανάπλασης». Σε μια εποχή που οι ελεύθεροι χώροι λιγοστεύουν και η ζωή στα Εξάρχεια ασφυκτιά κάτω από την καταστολή και την εμπορευματοποίηση, το όραμα για έναν αυτοοργανωμένο Στρέφη παραμένει βαθιά πολιτικό, είναι διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη και στον συλλογικό τρόπο ζωής, κόντρα στην αποξένωση που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο.
Η δημιουργία μετρό στη μοναδική πλατεία της γειτονιάς έχει εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κατοίκων και όσων εργάζονται εδώ, στις κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες που δρουν, σε όσα άτομα νοικιάζουν κατοικία στην περιοχή, σε όσους και όσες την επέλεξαν για τον πολιτισμικό και κοινωνικό της πλούτο. Ο σταθμός μετρό στην πλατεία, οι εργασίες για τον οποίο έχουν ήδη καταστρέψει έναν από τους ελάχιστους δημόσιους χώρους που υπάρχουν στην γειτονιά, έχει διπλή χρήση. Αφενός είναι το βασικότερο εργαλείο των πολιτικών κυριλοποίησης και της συνεπαγόμενης κερδοφορίας του τουριστικού κεφαλαίου, των κτηματομεσιτικών και των μαγαζιών της εστίασης, αφετέρου, στοχεύει να τσακίσει την ιστορία της περιοχής. Μια περιοχή η οποία, απέναντι στην πολεμική που έχει δεχτεί από το gentrification και τις κρατικές πολιτικές, έχει καταφέρει να γεννήσει εγχειρήματα αυτοοργάνωσης, κοινωνικές αντιστάσεις, και εξεγέρσεις. Έχει καταφέρει να αποτελεί έναν ζωντανό πόλο αντίστασης απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα.
Στη γενικότερη επίθεση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, μέσω των μεγάλων έργων, των αναπλάσεων και των ιδιωτικοποιήσεων ή των αποκλεισμών των ελεύθερων δημόσιων χώρων στον Δήμο Αθηναίων, τα Εξάρχεια κατέχουν κομβικό ρόλο, εξαιτίας του ανολοκλήρωτου πόθου μετατροπής της γειτονιάς σε τουριστικό προορισμό και της κρατικής ανάγκης για πολιτική σιγή νεκροταφείου. Η προκλητική συμπεριφορά των ΜΑΤ και ΟΠΚΕ δεν αποτελεί αποτέλεσμα ατομικών υπερβολών, αλλά εντεταλμένη και σχεδιασμένη τακτική. Στόχος της είναι η δημιουργία κλίματος τρόμου που θα αποθαρρύνει κατοίκους και θαμώνες από τη χρήση του δημόσιου χώρου, μετατρέποντάς τον σε “ζώνη μηδενικής κοινωνικότητας”. Η εσκεμμένη προκλητικότητα (αυθαίρετοι έλεγχοι, σεξιστικές φράσεις, φασιστική φρασεολογία, εκτόξευση χημικών σε παιδικές εκδηλώσεις) επιδιώκει να προκαλέσει είτε φόβο, είτε αντίδραση, ώστε να παραποιηθεί η κοινωνική αντίσταση ως “βίαιη” και “αντίθετη στην ηρεμία”. Στην πραγματικότητα, η μόνη βία, προέρχεται από την κεντρική εξουσία, από το κράτος που τρομοκρατεί ολόκληρες γειτονιές, εξυπηρετώντας τη μετατροπή του δημόσιου χώρου σε εμπορεύσιμο αγαθό.
Η καταστροφή της ιστορικής πλατείας της γειτονιάς θα οδηγήσει στην αντικατάστασή της από ένα σημείο μετάβασης, που θα εξυπηρετεί την ανεμπόδιστη ροή της κατανάλωσης και της παραγωγής. Τα δέντρα ήδη καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και ακολουθεί για μια δεκαετία τουλάχιστον, εργοτάξιο με λαμαρίνες, θόρυβο και περιβαλλοντική επιβάρυνση, αλλαγές εμπορικών χρήσεων πέραν από τις ανάγκες των κατοίκων. Ευτυχώς, οι επίμονοι αγώνες για τη διάσωση της πλατείας, έχουν οδηγήσει σε περιορισμό του εργοταξίου εντός ορίων που μάλλον καθιστούν απαγορευτικό το έργο και για αυτόν τον λόγο η εταιρία τραβάει για πολλοστή φορά τους κατοίκους στα δικαστήρια, με σκοπό να βρει τον πρόθυμο δικαστή για την εκ νέου επέκταση των λαμαρινών.
Δεν θέλουμε τις γειτονιές μας κατεχόμενες ζώνες, αντικείμενα εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, ούτε περιοχές κατανάλωσης και τουριστικά αξιοθέατα.
Θέλουμε τους χώρους μας ανοιχτούς και ελεύθερους, όπου θα κοινωνικοποιούμαστε, θα οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας, θα ορίζουμε εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι τις ανάγκες μας.
Την Πέμπτη, 19/6, δίνουμε ραντεβού στις 7μ.μ. Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα της Ανοιχτής Συνέλευσης «Όχι μετρό στην πλατεία Εξαρχείων» για να διεκδικήσουμε τα Εξάρχεια της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης.
Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη
