Δεν κόβουν απλώς ένα λουλούδι — Θέλουν να εμποδίσουν τον ερχομό της άνοιξης
Αυτό το κείμενο είναι το δεύτερο που γράφεται για τη δίκη των 49 συλληφθέντων της εκκένωσης της Σ.Θ.Ε., γιατί ενώ οι θέσεις μας για τα φοιτητικά κινήματα και τους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες στα πανεπιστήμια μένουν απαράλλακτες, η κοινωνικοπολιτική συνθήκη διαφέρει από τον Νοέμβριο του 2024. Διαμεσολάβησε μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες κοινωνικές κινήσεις των τελευταίων ετών, που απαίτησε δικαιοσύνη για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών.
Ένας ακόμη λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο είναι η πρωτόγνωρη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν τα 49 συλληφθέντα άτομα και ο αλληλέγγυος κόσμος που συγκεντρώθηκε στα δικαστήρια κατά την πρώτη δικάσιμο. Εκείνη την ημέρα, με εισαγγελική εντολή, αποκλείστηκαν οι είσοδοι των δικαστηρίων από ΜΑΤ και τη δικαστική αστυνομία – η οποία μάλλον τότε έζησε το ζενίθ της μπατσικής καριέρας της – απαγορεύοντας την είσοδο στον κόσμο κι έχοντας λίστες με τα ονόματα των 49, οι οποίοι και μόνο θα μπορούσαν να εισέλθουν έπειτα από ταυτοποίησή τους.
Ενώ οι 49 είχαν δηλώσει ξεκάθαρα στο δικαστήριο ότι είναι κατά πλειονότητα παρόντες και ότι θέλουν να δικαστούν, η στάση του δικαστή και το κλίμα τρομοκρατίας που επέλεξε να στήσει το κράτος εκεί έκανε σαφές ότι δεν υπήρχε πρόθεση να τους δικάσουν, επεκτείνοντας την ηθική, πολιτική και οικονομική φθορά των συντρόφων μας. Η στάση αυτή δεν θεωρούμε ότι είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα της πίεσης που άσκησε ο συγκεντρωμένος κόσμος στα δικαστήρια και της ευρείας κοινωνικής αποδοχής που είχε το περσινό φοιτητικό κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια που έφερε ο νόμος Πιερρακάκη.
Το περσινό εαρινό εξάμηνο, για δύο και πλέον μήνες, δεν είχε την κλασική μορφή του. Τις πρώτες μέρες της εβδομάδας, αντί για μαθήματα, οι φοιτητές/ριες συναντιούνταν στα αμφιθέατρα για Γενικές Συνελεύσεις και συντονιστικά· στη μέση και το τέλος της εβδομάδας, αντί για εργαστήρια, έκαναν εξωστρεφείς παρεμβάσεις και εκδηλώσεις, και κάθε Πέμπτη έβγαιναν μαζικά στους δρόμους. Όλα αυτά για να μην περάσει το νομοσχέδιο Πιερρακάκη, που προέβλεπε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Πανελλαδικά, στη Σ.Θ.Ε., αλλά και στο Φυσικό, υπερασπιστήκαμε τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και διεκδικήσαμε δημόσια, δωρεάν παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς. Φυσικά, αυτός ο αγώνας στρεφόταν ενάντια σε όλη την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που συντελείται αυτά τα χρόνια με τη συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, με νόμους που αποσκοπούν στην επιχειρηματικοποίηση των πανεπιστημίων, την πειθάρχηση των μαθητών/φοιτητριών και όσων αγωνίζονται, και τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε εμπόρευμα για λίγους.
Ο πολιτικός ορίζοντας διευρύνθηκε περαιτέρω με τη συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στον νέο Ποινικό Κώδικα, στη διεθνιστική αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και την ανάδειξη του ρόλου του πανεπιστημίου στην εθνοκάθαρση και γενοκτονία του, καθώς και στο κίνημα που μέχρι σήμερα προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη για το κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Αυτή τη συνολική αντίληψη αγώνα πρόβαλαν όλοι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι που οργανώνονταν στη βάση, αντιιεραρχικά κι αδιαμεσολάβητα μέσω των ανοικτών πλαισίων, κάτι που έχει γίνει κουλτούρα αγώνα και στον δικό μας σύλλογο, τον Σύλλογο Φοιτητών Φυσικού.
Η αντίληψη αυτή είναι αποτέλεσμα χρόνιων πολιτικών ζυμώσεων και προσπαθειών, κληρονομήθηκε από παλιότερες συλλογικές εμπειρίες, αλλά παραμένει συνεχώς υπό διαμόρφωση, περνώντας από τα συλλογικά φίλτρα που αναπτύσσει η κοινότητα αγώνα βάσει της πολιτικής συγκυρίας, και εμπλουτίζεται με νέες θέσεις, ενώ φυσικά η πράξη παραμένει ο τελικός κριτής.
Μεγάλη συμβολή στη διάχυση αυτών των εργαλείων έπαιξαν τα ιστορικά στέκια εντός της Σ.Θ.Ε.: το στέκι στο Βιολογικό, το στέκι του Μαθηματικού και το πρόσφατα εκκενωμένο, επανακαταληφθέν και ξανά εκκενωμένο Στέκι Φυσικού. Στην πράξη, αυτή η κουλτούρα της αντιιεραρχικής και άμεσης δράσης βρήκε εφαρμογή είτε μέσω αποφάσεων φοιτητικών συλλόγων, είτε μέσω ανοικτών συνελεύσεων και συνελεύσεων στεκιών/σχημάτων.
Παραδείγματα αυτής της δράσης είναι οι επιμέρους αγώνες για την ανοιχτότητα του ασύλου και ενάντια στα κλειδώματα, οι προσπάθειες για πρόσβαση όλων στη σίτιση στη λέσχη, αλλά και αγώνες-κινήματα όπως το 2021 ενάντια στον νόμο Κ-Χ, όπου αυτός ο τρόπος οργάνωσης και δράσης επανακαλύφθηκε από τις πολλές και διάφορες κοινότητες αγώνα που είχαν δημιουργηθεί σε κάθε σχολή.
Οι κοινότητες αγώνα εντός της Σ.Θ.Ε., όπως και σε άλλες σχολές, είναι δίκτυα σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που συναντιούνται – αρχικά ίσως βάσει της φοιτητικής τους ταυτότητας – αλλά εντέλει οργανώνονται βάσει της ταξικής τους θέσης, αναπτύσσοντας τις ανάλογες ιδεολογικές αιχμές και τρόπους δράσης που θα ριζώσουν εντός των σχολών και παράλληλα θα απλωθούν και προς την υπόλοιπη κοινωνική βάση εκτός πανεπιστημίου.
Αυτόν τον ιστορικό ρόλο που κατέχει το άσυλο και το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά – δηλαδή ενός σημαντικού σημείου συνάντησης, ζύμωσης και οργάνωσης των από τα κάτω – προσπαθούμε συνεχώς να τον επαναφέρουμε, ενώ το κράτος βάζει όλες του τις δυνάμεις για να ανακοινώσει το τέλος της μεταπολίτευσης. Παρόμοιες κοινότητες αγώνα χτίζονται μέσα σε στέκια και καταλήψεις που έρχονται σε πλήρη ρήξη με το κράτος και την αστική πολιτική, έχοντας αναπτύξει τα ανάλογα μέσα αγώνα που τις έχουν καταστήσει εσωτερικό εχθρό και στόχο.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίος ο διαρκής αποκλεισμός και πόλεμος που δέχεται το Α.Π.Θ. και άλλα πανεπιστήμια από μπάτσους και πρυτάνεις, η εκκένωση στεκιών και καταλήψεων πανελλαδικά, αλλά και της ίδιας της Σ.Θ.Ε. στις 16/3/2024 και η σύλληψη των 49, όπως και η φανερή στοχοποίηση της κοινότητας του Φυσικού.
Μετά το πέρας των δύο μηνών, όπου μαζικά η κοινωνική βάση σταμάτησε τα γρανάζια της παραγωγής και βρέθηκε, έπειτα από χρόνια, στην ιστορική της θέση – τον δρόμο – δείχνοντας ότι δεν έχει ξεχάσει τα μέσα πάλης που κληρονόμησε από τις προηγούμενες δεκαετίες, το κράτος, λαβωμένο και συνειδητοποιώντας ότι απειλείται περισσότερο από όσο θα ήθελε, περνά ξανά στην επίθεση.
Επιτίθεται στους συλλογικούς φορείς όπου οι άνθρωποι συναντήθηκαν, ένιωσαν το άδικο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης και επέλεξαν τον αγώνα: τα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους, κεκτημένα της τάξης μας από αιματηρούς αγώνες. Επιτίθεται στους χώρους όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν τους δικούς τους χωροχρόνους, βάζοντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους μπροστά, ακονίζοντας τις αρνήσεις τους και δίνοντας τρόπο στην οργή της αδικίας: τις καταλήψεις, τα στέκια και τους δημόσιους χώρους – με ξεχωριστή θέση να έχουν τα πανεπιστήμια και η γειτονιά των Εξαρχείων.
Επιτίθεται σε όσους, με σφιγμένες γροθιές, στέκονται στην καρδιά των κοινωνικών διεργασιών, οργανώνουν την κοινωνική αυτοάμυνα στην νεοφιλελεύθερη επέλαση, κρατούν ζωντανή την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, αποδίδουν δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών και στέκονται δίπλα στους πιο βαλλόμενους: μετανάστες, Ρομά, φυλακισμένους.
Επιτίθεται σε όσους, σε πείσμα των καιρών, κάνουν τις αξίες τους πράξη – και οι αξίες τους δεν είναι αποτέλεσμα πράξεων: στον κόσμο του αγώνα, τις αναρχικές ομάδες, τις ελευθεριακές και κομμουνιστικές οργανώσεις, συνελεύσεις και δομές στα κοινωνικά πεδία που βάζουν το λιθαράκι τους στην προετοιμασία της επόμενης ταξικής αντεπίθεσης.
Θέλουν να κάνουμε πίσω. Να γίνουν οι αγώνες και τα κινήματα αξιόποινες πράξεις που οδηγούν σε εξευτελιστικές ποινές και φυλακή. Να γίνουν οι ζωές μας μόνιμα επιτηρούμενες και δέσμιες του κράτους.
Η δίκη των 49 έρχεται σε συνέχεια δύο εξοργιστικών δικαστηρίων: αυτό της δεύτερης πρυτανείας, όπου καταδικάστηκαν όλα τα άτομα σε 6 μήνες (με αναστολή) με τη λογική της «συλλογικής ευθύνης», χωρίς να εξεταστεί ουσιαστικά το κάθε άτομο ξεχωριστά· και αυτό της κατάληψης του Χημικού, όπου συντρόφια μας επωμίστηκαν βαριές, πολύμηνες κι εκτίσιμες ποινές.
Ξέρουμε ότι τα δικαστήρια στη Θεσσαλονίκη έχουν κατά βάση μάρτυρες κατηγορίας κοσμήτορες και πρυτάνεις του Α.Π.Θ. – εκτός αν έχουν προλάβει και έχουν γίνει βουλευτές της Ν.Δ. Οι 49 είναι μία πρώτη απόπειρα να ποινικοποιηθεί ένα ολόκληρο δίμηνο φοιτητικό κίνημα. Να καταδικαστούν 49 πρόσωπα για τη δίμηνη ύπαρξή τους. Η κατηγορία της «σοβαρής διατάραξης δημόσιας υπηρεσίας» έχει ημερομηνία από 8/1/24 μέχρι 16/3/24 – δηλαδή από τη μέρα που ο Σύλλογος Φοιτητών Φυσικού αποφάσισε μαζικά κατάληψη μέχρι την ημέρα της σύλληψης.
Πώς άραγε πιστεύουν ότι 49 άτομα ευθύνονται για δύο ολόκληρους μήνες κατάληψης, ενώ η Σ.Θ.Ε. συνέχιζε να είναι κατειλημμένη όσο οι 49 ήταν στα κρατητήρια; Δεν το πιστεύουν. Ξέρουν ότι είναι παράλογο. Θέλουν να κάνουν τους 49 παράδειγμα – να δείξουν πως αυτό είναι το τίμημα της συμμετοχής σε κινήματα, ώστε κάθε αίσθημα κοινωνικού δικαίου, κάθε σκέψη για συλλογική διεκδίκηση να πνίγεται στον φόβο.
Στο εδώλιο δεν θα καθίσει η εμπροσθοφυλακή του περσινού κινήματος, ούτε οι ηθικοί αυτουργοί του. Αυτά τα φαντάζονται οι μπάτσοι και οι δικαστές που βλέπουν τα κοινωνικά κινήματα και τις αγωνίστριες ως εγκληματικές συμμορίες κι οργανώσεις. Στο εδώλιο θα κάτσουν όσα συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα. Θα έχουν όμως δίπλα τους και πίσω τους όλο τον κόσμο του αγώνα: όσους βάδισαν μαζί τους σε πορείες, άραξαν στα σκαλιά της Σ.Θ.Ε., συζητούσαν επί ώρες στις συνελεύσεις και βρέθηκαν πλάι τους σε συγκρούσεις με τα ένστολα καθάρματα.
Δεν κόβουν απλά ένα λουλούδι, θέλουν να εμποδίσουν τον ερχομό της άνοιξης.
Θέλουν να κάνουμε βήμα πίσω, να θαμπώσουν τα μάτια μας από τον φόβο και να σκύψουμε τα κεφάλια μας στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Ούτε βήμα πίσω. Το βλέμμα μπροστά και οι γροθιές υψωμένες.
Αλληλεγγύη στα 49 συλληφθέντα της Σ.Θ.Ε.
Αλληλεγγύη στον 34χρονο ερευνητή του Ε.Μ.Π. και τους 7 συλληφθέντες της Νομικής Αθήνας
Αλληλεγγύη και δύναμη στον Ρουβίκωνα που διώκεται ως εγκληματική οργάνωση
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στις καταλήψεις και τη γειτονιά των Εξαρχείων που βαστά επάξια την βαριά κληρονομιά της
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα 49
27/5, 9:00, Δικαστήρια
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού
