Κραυγή για τις άθλιες συνθήκες στους ελληνικούς προσφυγικούς καταυλισμούς

14 Απρίλη 2025

Με βάση την προσωπική μου εμπειρία σε διάφορους προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλη την Ελλάδα -όπως στη Μαλακάσα, στα Διαβατά και στις Σέρρες- και μέσα από τη συνεχή επικοινωνία με φίλους σε άλλα camp όπως στη Ριτσώνα, στη Δράμα, στην Αλεξάνδρεια και αλλού, θέλω να μοιραστώ μια ειλικρινή και οδυνηρή περιγραφή της σκληρής πραγματικότητας που ζούμε καθημερινά. Αυτά τα camp μπορούν να περιγραφούν μόνο ως φυλακές – ή ακόμα χειρότερα.

Στη Μαλακάσα, δεν μας επιτρεπόταν να φύγουμε καθόλου από το στρατόπεδο κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα. Αργότερα, η περιορισμένη έξοδος επιτρεπόταν μόνο κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων ωρών, από το μεσημέρι μέχρι λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Ακόμα και τότε, οι κανόνες ήταν ασυνάρτητοι και άλλαζαν συνέχεια. Μερικές φορές μας αρνούνταν την έξοδο χωρίς λόγο. Όταν μας επέτρεπαν να βγούμε, μας εξευτέλιζαν – μας ανάγκαζαν να περιμένουμε για ώρες, μας απαγόρευαν να μιλήσουμε ή ακόμα και να χαμογελάσουμε. Αν το κάναμε, μπορούσε να μας απαγορευτεί η έξοδος ή ακόμη και η επιστροφή στο camp.

Η ζωή μέσα στο camp ήταν χαοτική και απάνθρωπη:

Το φαγητό ήταν απαίσιο – μερικές φορές ακόμη και ληγμένο.

Υπήρχε σοβαρή έλλειψη βασικών ειδών πρώτης ανάγκης: δεν υπήρχαν κατάλληλα είδη καθαρισμού, θερμάστρες, κουβέρτες ή ασφαλές και μόνιμο ηλεκτρικό ρεύμα.

Η ιατρική περίθαλψη ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις ασθένειας, δεν καλούνταν ασθενοφόρα, εκτός αν διαμαρτυρόμασταν ή φωνάζαμε για πολλή ώρα. Και αν κάποιο άτομο μεταφερόταν σε νοσοκομείο, έπρεπε να επιστρέψει μόνο του, πληρώνοντας το κόστος.

Όταν διαμαρτυρηθήκαμε στη διοίκηση, η απάντησή τους ήταν: «Εδώ δεν είναι ξενοδοχείο. Αν δεν σας αρέσει, μπορείτε να φύγετε». Αυτά τα λόγια βάρυναν τις καρδιές μας και μας έκαναν να νιώσουμε κάτι λιγότερο από άνθρωποι.

Όταν μεταφερθήκαμε στα Διαβατά, αντιμετωπίσαμε τους ίδιους περιορισμούς. Μας κλείδωσαν μέσα για άλλον έναν ολόκληρο μήνα, παρά την υπόσχεση του διευθυντή του camp της Μαλακάσας ότι στα Διαβατά θα είχαμε την ελευθερία να βγαίνουμε έξω. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι νεοφερμένοι στα Διαβατά είχαν τη δυνατότητα να φύγουν, ενώ εμείς παραμέναμε κλεισμένοι μέσα.

Στις Σέρρες, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Το φαγητό έφτανε συχνά ληγμένο ή γεμάτο σκουλήκια.

Δεν υπήρχε καμία μέριμνα για την υγεία, την υγιεινή ή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Όλα αυτά τα δεινά τα βιώνουν όχι μόνο νέοι άνδρες ή ενήλικες, αλλά και παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες γυναίκες και θηλάζουσες μητέρες. Φανταστείτε τον ψυχολογικό και σωματικό πόνο που υφίστανται καθημερινά αυτές οι ευάλωτες ομάδες, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να κλαίνε σιωπηλά.

Το σύστημα των ελληνικών προσφυγικών καταυλισμών δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα άθλιο σύστημα φυλακών. Είναι χτισμένο πάνω στην παραμέληση, τον εξευτελισμό και την παντελή έλλειψη ανθρωπιάς. Αυτά τα camp συνθλίβουν την ψυχή, εξαπλώνουν σωματικές και ψυχικές ασθένειες και στερούν από τους ανθρώπους ακόμη και την πιο στοιχειώδη αίσθηση αξιοπρέπειας.

Δεν ζητάμε πολυτέλειες – θέλουμε απλώς να μας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους. Ζητάμε αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και στοιχειώδη σεβασμό. Ζητάμε ανθρώπινες συνθήκες, σωστό φαγητό, υγειονομική περίθαλψη και το δικαίωμα να αναπνέουμε ελεύθερα.

Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Και πρέπει να ειπωθεί – έτσι ώστε ίσως, απλά ίσως, κάποιος την ακούσει. Ίσως κάποιος ενδιαφερθεί.

2025/04/14

Based on my personal experience in several refugee camps across Greece—such as Malakasa, Diavata, and Serres—and through ongoing communication with friends in other camps like Ritsona, Drama, Alexandria, and more, I want to share a truthful and painful account of the harsh reality we live through every day.

In Malakasa, we were not allowed to leave the camp at all during the first month. Later, limited exit was permitted only during certain hours, from noon until just before sunset. Even then, the rules were inconsistent and unpredictable. Sometimes we were denied exit for no reason. When we were allowed out, we were humiliated—forced to wait for hours, forbidden to talk or even smile. If we did, we could be banned from going out or even from re-entering the camp.

Life inside the camp was chaotic and dehumanizing:

The food was terrible—sometimes even expired.

There was a severe lack of basic necessities: no proper cleaning supplies, heaters, blankets, or reliable electricity.

Medical care was almost nonexistent. Even in extreme cases of illness, ambulances were not called unless we protested or argued for a long time. And if someone was taken to a hospital, they had to return on their own, paying the cost.

When we complained to the administration, their response was: “This is not a hotel. If you don’t like it, you can leave.” These words crushed our spirit and made us feel less than human.

When we were moved to Diavata, we faced the same restrictions. We were locked inside for another full month, despite being promised by the Malakasa camp director that we would have freedom to go out. Ironically, newcomers to Diavata were allowed to leave while we remained confined.

In Serres, things were even worse. The food often arrived expired or infested with worms. There was no consideration for health, hygiene, or human dignity.

All of this suffering is shared not just by young men or adults, but by children, elderly people, pregnant women, and nursing mothers. Imagine the psychological and physical pain these vulnerable groups endure every day, with nothing to do but cry in silence.

The Greek refugee camp system is nothing short of a notorious prison system. It is built on neglect, humiliation, and a total lack of humanity. These camps crush the soul, spread physical and mental illness, and deny people even the most basic sense of dignity.

We are not asking for luxury—we are simply asking to be treated as human beings. We ask for dignity, fairness, and minimal respect. We ask for humane conditions, for proper food, for healthcare, and the right to breathe freely.

This is our reality. This is the truth. And it must be told—so maybe, just maybe, someone will listen. Someone will care.