Του Philippe Tancelin
Στα περίχωρα της Γάζας “μια ζώνη θανάτου”, λένε οι στρατιώτες…” Όποιος διασχίζει αυτή τη ζώνη θεωρείται απειλή και καταδικάζεται σε θάνατο.
Όταν μια τέτοια ζώνη, που ορίζεται από τον στρατό κατοχής, αντιπροσωπεύει το 35% της γεωργικής γης της Γάζας, ο συμβολισμός δεν είναι πλέον μια «νεκρή ζώνη» αλλά η προεικόνιση της εξαφάνισης για κάθε τι που είναι ζωή, αλλά ακόμη περισσότερο μια πηγή ζωής και μνήμης, πέρα από τη ζώνη, με μοναδικό σκοπό την αναπόφευκτη αντικατάσταση που φαντάζεται ένα εγκληματικό παραλήρημα.
Η καταστροφή σπιτιών, εγκαταστάσεων υποδομής, η μετατροπή ολόκληρων πόλεων σε ερείπια, με όλες τις φρικαλεότητες που αυτό συνεπάγεται σε βάρος των ενδιαφερόμενων πληθυσμών, εξακολουθεί να παράγει μια εικόνα πολέμου…
Αλλά…
Η καταστροφή της γης σε σημείο που να την μετατρέψει σε ένα σεληνιακό τοπίο, απαγορεύοντας της να επιτρέψει στο παραμικρό χορτάρι ή στο παραμικρό φυτό να αναπτυχθεί, δεν είναι τίποτε άλλο από το να την μετουσιώνει, να μην την αναγνωρίζει πλέον ως μια φυσική γη για την ανθρωπότητα και με την ανθρωπότητα, από την ανθρωπότητα. Η απαγόρευση της σποράς είναι μια πραγματική “γαιοκτονία”, την οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε: για όλους τους γήινους, και ιδιαίτερα για τους Παλαιστίνιους, αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή το άπειρο της σκληρότητας, η οποία δεν μπορεί να εξιλεωθεί από κανένα σχέδιο, όσο αδιαπέραστο και αν είναι.
Σε αυτούς τους καιρούς της υποτιθέμενης επιστροφής στη φύση, του σεβασμού σε ό,τι περιβάλλει φυσικά τον άνθρωπο στη γη, του πρασίνου των αστικών περιοχών, της προστασίας των δέντρων… τι πλέγμα παραφροσύνης βλέπουμε να υψώνεται ως λάβαρο του πολιτισμού και της προστασίας του πλανήτη!
Όταν δεν υπάρχει καμία σκιά που να απλώνεται από δέντρο σε δέντρο
Όταν δεν υπάρχει καμία σιλουέτα που να ενώνεται με τον ορίζοντα
Όταν ο άνεμος φυσάει μόνο τη σιωπή της ακινησίας
Όταν η έρημος δεν είναι παρά ένα άψυχο προαύλιο
Ποιο πουλί θα περάσει από εδώ, με τις φωλιές του σβησμένες,
σε κάποιο άλλο μέρος που τίποτα δεν καλεί;
Ποια παρουσία θα δραπετεύσει για να ενωθεί με το ακατανόητο της;
Ποιος ουρανός θα δει την πτώση του στα βάθη του μυστηρίου του;
Τότε θα ξέρουμε, ταπεινά, ότι ένα παλαιστινιακό χέρι εξακολουθεί να υψώνεται για να σπείρει τους ονειρικούς σπόρους της γης του.
