Σήμερα ο έλλην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης μεταβαίνει στο «γειτονικό» Ισραήλ. Χαρακτηρίζεται «στρατηγικής σημασίας» συνάντηση, και, πράγματι, η «στρατηγική» είναι η λέξη κάτω από την οποία καλούμαστε όλοι να υποκλιθούμε. Καλούμαστε να κάνουμε πέρα κάθε λογικό ή ηθικό συλλογισμό και συναισθηματισμό. Εξάλλου, αν μη τι άλλο, ο Μητσοτάκης «θα υπογραμμίσει την κρισιμότητα» της επιστροφής των ομήρων, τη «σταθερότητα στην περιοχή», αλλά και την δημιουργία δύο κρατών, με την «διασφάλιση της ασφάλειας» για το Ισραήλ.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση Νεντανιάου, κάλεσε αυτές τις ημέρες ημερίδα αντισημιτισμού, με εξέχοντες καλεσμένους: Τον Μπαρντελά, συνεργάτη της Λεπέν στον Εθνικό Συναγερμό της Γαλλίας, την πολύ φιλική στις ετερότητες Μελόνι, ιταλίδα πρωθυπουργό, τον αξιαγάπητο πριονοφόρο Μιλέι που ξυλοφορτώνει συνταξιούχους στην Αργεντινή, όπως και στελέχη του εθνικιστικού, αντι-ισλαμιστικού Κόμματος Ελευθερίας της Oλλανδίας.
Βεβαίως, η λίστα των συμμετεχόντων δεν τελειώνει εδώ, ωστόσο αρκεί για να αποτυπώνει τις ποιότητες των ισραηλινο-ευρωπαϊκών σχέσεων.
Επίσης, τις τελευταίες μέρες, μέχρι και τη στιγμή της σημερινής επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού, το Ισραήλ ψάχνει να βρει χώρες που θα δεχθούν τους εκτοπισμένους Παλαιστίνιους, αντιλαλώντας τις βλέψεις Τραμπ για την χωρίς Παλαιστίνιους μεσανατολίτικη ριβιέρα στη Γάζα, όπως και δηλώσεις ανώτατων κυβερνητικών στελεχών για μονιμότερη κατάληψη της Γάζας. Από τις πρώτες επαφές της Μοσάντ είναι η… Ινδονησία, που κλονίζεται από αγωνιστές/στριες μαχόμενους ενάντια στην στρατιωτικοποίηση του καθεστώτος.
Η κυβέρνηση Νεντανιάου συνεχίζει την εθνοκάθαρση, παραβιάζοντας την συμφωνία εκεχειρίας κατά την διαδικασία υλοποίησης της δεύτερης φάσης, στην οποία προδιαγράφεται ακριβώς η σταδιακή αποχώρηση των IDF. Θερίζει νοσοκομεία, γυναικόπαιδα, μπλοκάρει την ανθρωπιστική βοήθεια, γεμίζει τον τόπο με κρατήρες βομβών γεμάτες σώματα.
Ανάμεσα στις όχι και τόσο απρόσμενες πρακτικές εκ μέρους του Ισραήλ, ο έλληνας πρωθυπουργός θα μιλήσει εκ μέρους όχι μόνο των «ελληνικών συμφερόντων», αλλά και της Ινδίας, και της μισής Ευρώπης, στο πλαίσιο συνεννοήσεων για την συγκρότηση του εμπορικού επικοινωνιακού Διαδρόμου Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης (IMEC).
Πρόκειται για δίκτυο-ανταγωνιστή του νέου κινεζικού δρόμου του μεταξιού, μέσω και εξαιτίας του οποίου βαθαίνουν οι ελληνο-ισραηλινές σχέσεις, με τις ευλογίες, μάλιστα, μιας «ευρύτερης γεωπολιτικής κατάστασης», όπως αρέσκονται να σχολιάζουν «αναλυτές», καλώντας μας να είμαστε «αντικειμενικοί», και να «αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα» της φρίκης.
Η Τουρκία αντέδρασε στην δημιουργία του (IMEC), αφού δεν την συμπεριλαμβάνει, και εξ αιτίας της ενόχλησής της, γεράκια του πολέμου μας κλείνουν το μάτι, υπονοώντας τη σημασία της εμβάθυνσης των ελληνο-ισραηλινών σχέσεων και στο στρατιωτικό/αμυντικό τομέα, με συμπαραγωγή πολεμικού εξοπλισμού, αγορές όπλων, όπως και τη περιβόητη εγκατάσταση του δικού μας «σιδερένιου θόλου» από τους Ισραηλινούς.
Είναι σαφές πως ο πόλεμος και η γενοκτονία στη Γάζα μας έφεραν κοντύτερα το Ισραήλ, ενόσω η Τουρκία εχθρεύεται το Ισραήλ έως και το απειλεί, με δεδομένη την εκτελούμενη εθνοκάθαρση. Η Ινδία, ως πρωτεργάτρια του τιτάνιου έργου-ανταγωνιστική της Κίνας, σε μια στροφή στην εξωτερική της πολιτική, στηρίζει άνευ προηγουμένου το Ισραήλ, όχι μόνο σε επίπεδο λόγου, αλλά με την εξαγωγή εξοπλισμού.
Η «στρατηγική», λοιπόν, παρασέρνει στο διάβα της κάθε ηθικό συλλογισμό, αναδεικνύοντας απλώς τον κυνισμό μιας καλλιεργούμενης βαρβαρότητας, που ολοένα και περισσότερο πλαισιώνεται ως «πραγματικότητα», την οποίαν καλούμαστε να αποδεχθούμε «αν θέλουμε να επιβιώσουμε». Καλεί σε «συμμαχίες» και τοποθέτηση στον άξονα των «σωστών της ιστορίας», βουτώντας τους αδύναμους στα βάθη του σκότους.
ΚΚΟΚ
