Μπορούμε, αν θέλουμε, να περιγράψουμε την «επανοικειοποίηση» ή και να δώσουμε έναν ορισμό, μιας που μερικές έννοιες δεν έχουν ρόλο μονάχα να εγκιβωτίζουν νοήματα, αλλά και εμπειρίες, πρακτικές, συναισθήματα.
Η επανοικειοποίηση [του ΑΠΘ], είναι μια από αυτές τις έννοιες: Εμπνέουν, θυμίζουν, κινητοποιούν και προσαρμόζονται στην εκάστοτε πολεμική συγκυρία, όπου ορισμένες έτερες δυνάμεις επιθυμούν την αντι-οικειοποίηση, ή, καλύτερα, την εξάλειψη της δυνατότητας να οικειοποιηθούμε το ΑΠΘ, και κατ’ επέκταση κάθε άλλο κέντρο, σημείο, ή χώρο συνάντησης.
Αριστερά, πανό της κατάληψης στη ΣΘΕ, ενάντια στον ν.4777 και την ιδιωτικοποίηση της (ανώτατης) εκπαίδευσης, στην ακμή του κινήματος, δεξιά φωτοστιγμιότυπα με απόπειρες επανοικειοποίησης κατόπιν της εκκένωσης ΣΘΕ, στην εκπνοή του κινήματος.Η επανοικειοποίηση μπορεί να είναι μια συλλογική διαδικασία παραγωγής απειρίας δυνατοτήτων, η αναδιάταξη ενός τόπου, τόσο νοηματικά (μα τι έκανα μέχρι τώρα εδώ – και τι κάνω μαζί σας τώρα;), όσο και υλικά (δείτε πώς μοιάζει τώρα η πρυτανεία, δείτε τι φτιάξαμε στα γρασίδια, ή τι έχει στηθεί στη πλατεία χημείου – το αποτύπωμα ενός άλλου ρόλου-μέσα στον χώρο, κι ενός άλλου ρόλου του ίδιου του χώρου).
Θα λέγαμε, επομένως, πως η παύση της συνηθισμένης ροής των πραγμάτων [στο ΑΠΘ], διανοίγει ένα κενό, το οποίο είναι το δικό μας κενό, που πρέπει να καλύψουμε ή και να οργανωθούμε πέριξ αυτού, επειδή υπάρχει.
Μια κατάληψη, δηλαδή, δημιουργεί ένα κενό, γιατί παύει μια ακαδημαϊκή και κοινωνική διαδικασία, αλλά ταυτόχρονα το ίδιο το κενό επιτάσσει μια άλλη οργάνωση, γύρω από αυτό το κενό.
Εκεί είναι που διανοίγεται το πεδίο για μια πληθώρα πρακτικών, από τις συγκρούσεις μέχρι το παιχνίδι και την κυκλοφορία μιας άλλης μορφής γνώσης και τέχνης (πχ εργαστήρια ψηφιακών παρεμβάσεων, ομάδες που συγκροτούν πολιτικό-κοινωνικό λόγο αξιοποιώντας δεδομένα, στοιχεία, έρευνες).
Ωστόσο η επανοικειοποίηση δεν ταυτίζεται με την κατάληψη, ακόμη κι αν μια κατάληψη είναι ισχυρή ένδειξη οικειοποιημένου χώρου – επομένως ενός χώρου-τόπου δυνατοτήτων.
Οι δραστηριότητες που ανακοινώνονται από τη διασυλλογική συνέλευση για το τετραήμερο επανοικειοποίησης καλούν για μεγάλη συμμετοχή, εν μέρει πλάι σε μια κανονική ροή της ακαδημαϊκής και κοινωνικής, αφού δεν γίνεται εντός και εξαιτίας ενός καταληψιακού δικτύου.
Γίνεται πλάι, κλείνοντας, όμως, το μάτι: Δείτε, κι εμείς θα δούμε μαζί σας, τι μπορεί να συμβεί εδώ και τώρα, σε έναν χώρο που αναγνωρίζουμε ως δικό μας, κι ως μη-αποκλειστικό προς κανένα πρόσωπο ή ομάδα – παρεκτός αν είναι εθνικοφασιστάκια διαφόρων μορφών.
Χρειάζεται να ζούμε μέσα στο ΑΠΘ, ακόμη κι ως μη φοιτητές, για να μπορούμε να το καταλάβουμε. Είναι πολύ περισσότερο δύσκολο, τόσο πολιτικά, όσο και πρακτικά, να το καταλάβουμε (και) για να ζήσουμε (σ)το ΑΠΘ.
Σε αυτή την διάνοιξη δυνατότητας, γιατί η επανοικειοποίηση, προσβλέπει στην οικειοποίηση, κι επομένως όχι σε μια στιγμή, αλλά σε μια συνθήκη, σε μια αλλαγή στις ισορροπίες δυνάμεων, εμπλέκεται το συλλογικό τραύμα, όπως κι η επιθυμία να μπει κάτι άλλο από πάνω του, κάτι δικό μας.
Το συλλογικό τραύμα των εκκενώσεων, της μπατσικής βίας, των συλλήψεων, κι οι συνεχείς επιπτώσεις του ας ξεδιαλυθούν.
ΚΚΟΚ
