Ο ελληνο-ευρωπαϊκός πόλεμος κατά των μεταναστών και το ρατσιστικό σύστημα συνόρων-κράτησης-φυλακών-στρατοπέδων-–εκμετάλλευσης
The Greek-European war against migrants and the Racist Border-Detention-Camp-Prison-Exploitation System
Scroll for English
Κείμενο εισήγησης σε αντιρατσιστική εκδήλωση για σύνορα-κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης και ελέγχου προσφύγων (Κυριακή 15 Δεκεμβρίου, Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής), που διοργάνωσαν οι συνελεύσεις που υπογράφουν.
Μίλησαν δεκάδες άτομα από το Σουδάν, τη Σομαλία, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, το Κουρδιστάν, το Κασμίρ και άλλες χώρες, άτομα που πέρασαν τα ελληνικά σύνορα βιώνοντας ρατσιστικές επιθέσεις και βασανιστήρια, άτομα από τα camps γύρω από την Αθήνα (Μαλακάσα, Ριτσώνα, Θήβα, Οινόφυτα), και άτομα που βρέθηκαν έγκλειστα σε κέντρα κράτησης (όπως η Αμυγδαλέζα, η Κόρινθος, το Παρανέστι), ή, τελικά, στην Αθήνα.
Στη συζήτηση, τέθηκαν ζητήματα όπως: η γενοκτονία στο Σουδάν και στην Παλαιστίνη, ο πόλεμος στη Συρία και στο Κουρδιστάν μέσα σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας ανόδου των πολεμικών ανταγωνισμών και του πολέμου κατά των μεταναστών, οι παραστρατιωτικές φασιστικές-ρατσιστικές ομάδες στα ελληνικά σύνορα κατά των μεταναστριών, οι ομοιότητες του ελληνικού αποικιακού-φυλακιστικού συστήματος των κέντρων κράτησης με τη φυλακή του Αμπού Γκραιμπ στο Ιράκ και τα ισραηλινά κατεχόμενα.
Πάνω από όλα, οι συμμετέχοντας/ουσες περιέγραψαν την καθημερινή πραγματικότητα του ρατσιστικού πολέμου κατά των μεταναστών/στριών στην Ελλάδα: τα προβλήματα στη διαδικασία ασύλου (με πιο πρόσφατο το μπλοκάρισμα του ασύλου για τους/τις Σύριους/ες πρόσφυγες/ισσες), τα προβλήματα εγκλεισμού, στέγασης, σίτισης, υγειονομικής περίθαλψης, εργασιακής υπερεκμετάλλευσης, έμφυλων, φυλετικών, και μισαναπηρικών αποκλεισμών από δομές και τη κοινωνία, αλλά και το ψυχικό τραύμα από το οποίο υποφέρουν άτομα μέσα σε αυτό το αποικιακό-ρατσιστικό σύστημα.
Το ελληνο-ευρωπαϊκό συνοριακό καθεστώς βασίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: την κράτηση/φυλάκιση και τις βίαιες επαναπροωθήσεις. Με πρόσχημα τον έλεγχο της μετανάστευσης, δημιουργήθηκε ένα σύστημα για την απομόνωση και την κράτηση των ανθρώπων που διασχίζουν τα σύνορα και την ποινικοποίηση της ελεύθερης μετακίνησης. Η πλήρης στρατιωτικοποίηση των συνόρων της Ελλάδας και η ποινικοποίηση της μετανάστευσης έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μια ανοιχτή φυλακή για τους ανθρώπους που αναζητούν ασφάλεια στην Ευρώπη, κάνοντας δύσκολη την είσοδο και σχεδόν αδύνατη την έξοδο.
Όπως μπορούμε να δούμε στη γενοκτονία στη Γάζα και στην κλιμάκωση των συγκρούσεων στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο, το Κουρδιστάν, το Σουδάν, το Κονγκό, την Ουκρανία, την Αρμενία και άλλα μέρη, υπάρχει μια παγκόσμια άνοδος των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Οι ζωές των ανθρώπων καταστρέφονται από ολοκληρωτικά καθεστώτα, που υποστηρίζονται από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και εξαιτίας της φτώχειας, της εργασιακής εκμετάλλευσης και των κλιματικών καταστροφών, συνθήκες για τις οποίες ευθύνονται οι παγκόσμιες ελίτ. Ο πόλεμος κατά της μετανάστευσης, επίσης, στοχεύει να διασφαλίσει τα αποικιακά συμφέροντα των οικονομικών ελίτ και να διατηρήσει τις υπάρχουσες ισορροπίες ισχύος μεταξύ του Παγκόσμιου Βορρά και του Παγκόσμιου Νότου. Στα πλαίσια αυτών των παγκόσμιων κρίσεων, το συνοριακό καθεστώς έρχεται να εξυπηρετήσει ακριβώς αυτούς τους στόχους.
Στην Ευρώπη, ο κλιμακούμενος πόλεμος κατά της μετανάστευσης συμβαδίζει με την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση και την εργαλειοποίηση των αφηγήσεων των μέσων ενημέρωσης. Η συχνότητα των ειδικών μέτρων και περιορισμών που εφαρμόζουν τα έθνη-κράτη στα σύνορα αυξάνεται, ενώ παράλληλα νομιμοποιούνται και υποστηρίζονται από τις αφηγήσεις των μέσων ενημέρωσης που παρουσιάζουν τη μετανάστευση ως «απειλή κατά της ασφάλειας». Για παράδειγμα, μπορούμε να δούμε ότι πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, κλείνουν τα σύνορά τους. Η Ελβετία ετοιμάζεται περήφανα να αυξήσει τις απελάσεις και η Ιταλία άνοιξε στρατόπεδο κράτησης και απέλασης στην Αλβανία. Μία μέρα μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, πολλές χώρες της ΕΕ πάγωσαν τις διαδικασίες ασύλου για τους Σύρους, ανεξάρτητα από τις προσωπικές και τις κοινωνικές συνθήκες των τελευταίων. Αυτή η αντιμετώπιση περιλαμβάνει άτομα από τις περιοχές με κουρδική πλειονότητα υπό την Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας («Rojava») που έχουν μετατραπεί σε ενεργές εμπόλεμες ζώνες λόγω της εισβολής του υποστηριζόμενου από την Τουρκία «Συριακού Εθνικού Στρατού» και του ίδιου του Τουρκικού κράτους, εκτοπίζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Παράλληλα στην Ελλάδα, ο πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών, με βασικές στρατηγικές τις επαναπροωθήσεις και τη φυλάκιση, εντείνεται. Έχει γίνει η νέα κανονικότητα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του 2015 διατήρησε τον φράχτη του Έβρου (που εμπνεύστηκε από το τείχος των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού μετά τις συναντήσεις ΗΠΑ-Ελληνικού κράτους) και υποστήριξε την επέκταση του, ενώ αύξησε τον αριθμό των αποικιακών φυλακών. Ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε κάποια «ανθρωπιστική διαχείριση», η οποία τελικά συνέβαλε στην αποδυνάμωση των αυτοοργανωμένων αντιρατσιστικών κινημάτων, απέτυχε να εκπληρώσει την υπόσχεσή που είχε κάνει, να κλείσει φυλακές κράτησης όπως την Αμυγδαλέζα. Υπό τη Νέα Δημοκρατία, η ωμή κρατική βία κατά των φυλετικοποιημένων (racialized) ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των συστηματικών επαναπροωθήσεων, βασανιστηρίων, δολοφονιών, μαζικών φυλακίσεων και στέγασης σε συχνά απάνθρωπες συνθήκες, συνεχίστηκε και εντάθηκε. Ταυτόχρονα, τα ελληνικά σύνορα έχουν γίνει πεδίο πειραματισμού για τις δοκιμές στρατιωτικών τεχνολογιών και τεχνολογιών επιτήρησης, ενώ παράλληλα χτίζονται περισσότερες αποικιακές φυλακές στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα.
Το Ελληνικό Κράτος, μέσω των διαφορετικών κυβερνώντων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, έχει σχεδιάσει και αναπτύξει σιωπηλά ένα σύστημα καταπίεσης, το οποίο πλέον αποκτάει την ολοκληρωμένη του μορφή. Στα σύνορα προσπαθεί με όλα τα θανατηφόρα μέσα να ελέγξει ποιος μπαίνει στην Ελλάδα και στην ΕΕ, ενώ στο εσωτερικό της χώρας ελέγχει και καταπιέζει ανθρώπους που έχουν μεταναστεύσει στην Ελλάδα μέσω της απέλασης, του αποκλεισμού, της εκμετάλλευσης και της φυλάκισης.
Επαναπροωθήσεις και συνοριακή βία
Επαναπροωθήσεις – παράνομες και βίαιες αναγκαστικές επιστροφές ανθρώπων έξω από τα σύνορα χωρίς την καταχώρηση των περιστατικών σε επίσημα αρχεία ή την πραγματοποίηση αντίστοιχων ερευνών – έχουν καταγραφεί στα ελληνικά σύνορα από τη δεκαετία του 1980. Έκτοτε, οι επαναπροωθήσεις δεν σταμάτησαν ποτέ να συμβαίνουν – ούτε καν κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά την «αριστερή» ρητορική τους και την άρνηση όλων των σχετικών κατηγοριών. Από το 2019, η Νέα Δημοκρατία έχει καθιερώσει τις επαναπροωθήσεις ως μια συστηματική διαδικασία, ενταγμένη στον κλιμακούμενο πόλεμο κατά των μεταναστών, που διεξάγεται από το ελληνικό κράτος και την ΕΕ.
Οι βίαιες πρακτικές στις παραμεθόριες περιοχές έχουν επιδεινωθεί και έχουν κανονικοποιηθεί ως καθημερινή ρουτίνα. Αυτό περιλαμβάνει απαγωγές, κράτηση υπό απάνθρωπες συνθήκες χωρίς την δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών, επιβεβλημένη εξαφάνιση χωρίς καταγραφή της ύπαρξης των ανθρώπων στην Ελλάδα, βάναυσους ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, δολοφονίες μέσω βασανιστηρίων και ρίψης ανθρώπων στον ποταμό Έβρο και στη θάλασσα ώστε να πνιγούν και τέλος την εγκατάλειψη ανθρώπων σε νησίδες στον ποταμό Έβρο και στην ανοιχτή θάλασσα του Αιγαίου. Αυτά τα εγκλήματα διαπράττονται συστηματικά από την ελληνική αστυνομία, τους συνοριοφύλακες και το λιμενικό, και τις ένστολες παραστρατιωτικές συμμορίες που εργάζονται για αυτούς.
Για τους ανθρώπους που τρέπονται σε φυγή ώστε να αποφύγουν την δίωξη από το καθεστώς του Ερντογάν, οι επαναπροωθήσεις προς την Τουρκία αντιπροσωπεύουν έντονο κίνδυνο βασανιστηρίων, δολοφονιών ή φυλάκισης στην Τουρκία. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες Κούρδοι και αριστεροί αντιφρονούντες και επαναστάτες από την Τουρκία, στους οποίους στερήθηκε η ασφάλεια στην Ελλάδα και απωθήθηκαν στην Τουρκία, έχουν φυλακιστεί, ορισμένοι από αυτούς/ες σε ισόβια κάθειρξη.
Είναι προφανές και αποδεδειγμένο ότι η μαζική επέκταση και στρατιωτικοποίηση του συνοριακού ελέγχου και η κλιμάκωση της βίας στα σύνορα οδηγούν σε μαζικούς θανάτους στις μεταναστευτικές οδούς. Ωστόσο, οι άνθρωποι που αναζητούν ασφάλεια είναι αυτοί που ποινικοποιούνται, κατηγορούνται για «λαθρεμπόριο» και θεωρούνται υπεύθυνοι για το μαζικό θάνατο σε ναυάγια, με αποτέλεσμα τη μαζική φυλάκιση μεταναστών που τιμωρούνται ισόβια κάθειρξη, ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες χαίρουν ατιμωρησίας.
Το ρατσιστικό σύστημα φυλακών-κράτησης
Στην Ελλάδα, φυλετικοποιημένοι άνθρωποι φυλακίζονται μέσω δύο συστημάτων, βάσει του ποινικού και του διοικητικού δικαίου. Όσοι στοχοποιούνται από το ποινικό δίκαιο τοποθετούνται σε κρατικές φυλακές, μετά από δικαστικές διαδικασίες εντός ενός θεσμικά ρατσιστικού συστήματος δικαιοσύνης. Όσοι στοχοποιούνται από το διοικητικό δίκαιο κρατούνται σε «προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης» (άλλος τύπος φυλακής) χωρίς δίκη. Ενώ οι διοικητικές αποφάσεις μπορούν να αμφισβητηθούν σε (κλειστά) διοικητικά δικαστήρια, πολλοί από αυτούς που κρατούνται δεν έχουν πρόσβαση σε καμία πληροφορία ή δικηγόρο, κι έτσι αποκλείονται από οποιαδήποτε διαδικασία προσφυγής.
Στις ποινικές γενικές φυλακές, το 60% από τους περίπου 11.500 κρατούμενους δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα. Στις φυλακές Κορυδαλλού, ένα επιπλέον 11% εκτιμάται ότι προέρχεται από κοινότητες Ρομά, μια άλλη ομάδα που στοχοποιείται και καταπιέζεται από το ελληνικό κράτος (δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία σε όλη την επικράτεια). Στην Ελλάδα, ένας στους πέντε κρατούμενους κατηγορείται ως διακινητής, εκ των οποίων το 90% έχει μεταναστευτικό υπόβαθρο. Κατά μέσο όρο, οι δίκες για διακίνηση διαρκούν 37 λεπτά, διάρκεια που μειώνεται στα 17 λεπτά σε δίκες με κρατικά διορισμένους δικηγόρους και οδηγούν σε μέση ποινή φυλάκισης 46 ετών και πρόστιμο 332.209 ευρώ.
Στα Προαναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης, κρατήθηκαν 2.500 άτομα το 2023. Εκείνο το έτος εκδόθηκαν εντάλματα απέλασης σε 24.000 άτομα, με την απειλή κράτησης ή απέλασης εάν δεν έφευγαν από τη χώρα εντός ορισμένης προθεσμίας. Στα πλαίσια της συνεργασίας του Ελληνικού Κράτους με το Ισραήλ στην διεξαγωγή του γενοκτονικού πολέμου του τελευταίου στη Γάζα, από τις 12.772 επίσημες εντολές κράτησης κατά το πρώτο εξάμηνο του 2024, 623 άτομα από την Παλαιστίνη αντιμετωπίστηκαν με «απέλαση και επιστροφή» και 607 άτομα από την Παλαιστίνη υποβλήθηκαν σε «διοικητική κράτηση»Επιβλήθηκε «προαναχωρησιακή κράτηση» παρόλο που δεν υπάρχει προοπτική απομάκρυνσής τους ούτε προς την χώρα καταγωγής τους ούτε στην Τουρκία. Την ίδια περίοδο, 1.249 Παλαιστίνιοι ζήτησαν άσυλο από το ελληνικό κράτος και 790 έγιναν δεκτοί, μόνο λίγοι περισσότεροι από τον αριθμό των Παλαιστινίων που κρατούνταν.
Το ρατσιστικό σύστημα φυλακών-στρατοπέδων και ασύλου
Εκτός από τις φυλακές και τα κέντρα κράτησης, οι άνθρωποι που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα αναγκάζονται να εισέλθουν σε ένα άλλο, συμπληρωματικό ρατσιστικό κρατικό σύστημα ελέγχου και περιορισμού της κυκλοφορίας: το καθεστώς ασύλου και το σύστημα των στρατοπέδων για τους αιτούντες άσυλο.
Το 2023, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου κατέγραψε συνολικά 55.875 άτομα στις διαδικασίες υποδοχής και ταυτοποίησης: 5.310 στην περιοχή του Έβρου, 36.480 στις «Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές» (ΚΕΔ) των νησιών και 14.085 στην ενδοχώρα.
Από αυτούς που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα, πάνω από 17.000 άτομα συνεχίζουν να μένουν σε φυλακές-στρατόπεδα στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο, την Κω και τη Λέρο, και πάνω από 23.000 ζουν σε 27 φυλακές-στρατόπεδα στην ηπειρωτική χώρα. Συνολικά, περισσότεροι από 38.000 άνθρωποι ζουν μέσα στο σύστημα των φυλακών-στρατοπέδων, όπου οι άνθρωποι επιτρέπεται να βγαίνουν αλλά εξακολουθούν να ζουν υπό συνεχή έλεγχο και επιτήρηση.
Στις ΚΕΔ, οι άνθρωποι συχνά περνούν από έλεγχο ταυτότητας κατά την είσοδο και την έξοδο από τις φυλακές-στρατόπεδα. Οι φυλακές-στρατόπεδα φυλάσσονται από φράχτες, συρματοπλέγματα και προσωπικό ασφαλείας. Άτομα που δεν είναι εγγεγραμμένα ως κάτοικοι των =στρατοπέδων πρέπει να ακολουθήσουν τις καθορισμένες διαδικασίες για να εισέλθουν, λαμβάνοντας άδεια από τη διεύθυνση του στρατοπέδου. Οι συνθήκες διαβίωσης στις συχνά υπερπλήρεις και πρόχειρες εγκαταστάσεις είναι υποτυπώδεις. Οι κάτοικοι περιγράφουν κακές υγειονομικές συνθήκες και απαίσιο φαγητό, ενώ δεν μπορούν να μαγειρέψουν μόνοι τους. Επιπλέον, οι φυλακές-στρατόπεδα βρίσκονται συνήθως μακριά από πόλεις σε βιομηχανικές ζώνες, απομονώνοντας τους κατοίκους και εμποδίζοντάς τους από την πρόσβαση σε καταστήματα, εργασία, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, νομική υποστήριξη, μαθήματα γλωσσών και άλλες πτυχές της κοινωνικής ζωής. Οι άνθρωποι που ζουν σε στρατόπεδα περιγράφουν τις εμπειρίες τους ως συνθήκες φυλάκισης, καθώς είναι χωρισμένοι και απομονωμένοι από την κοινωνία και στερημένοι κάθε ευκαιρίας για αυτοδιάθεση και αυτοκυριαρχία.
Περισσότεροι από 68.000 φυλετικοποιημένοι άνθρωποι ζουν υπό διαφορετικές μορφές ρατσιστικής φυλάκισης και απομόνωσης
Για το 2023, αν υπολογίσουμε τους φυλετικοποιημένους ανθρώπους στις ελληνικές φυλακές, τα άτομα υπό εντολές κρατήσεως και όσα άτομα βρίσκονται υπό περιορισμό στο σύστημα φυλακών-στρατοπέδων, φτάνουμε σε έναν αριθμό περίπου 70.000+ που ζουν υπό συνθήκες διαφορετικών μορφών ρατσιστικής φυλάκισης και ελέγχου. Αν λάβουμε υπόψη περίπου 56.000 αιτούντες άσυλο κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, θα έχουμε πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων στην Ελλάδα που βρίσκονται υπό ρατσιστικό-αποικιακό έλεγχο. Αυτό γίνεται χωρίς να περιλαμβάνονται φυλετικοποιημένα άτομα που δεν είναι μετανάστ(ρι)ες, όπως οι Ρομά και άλλες καταπιεσμένες μειονότητες, που αντιμετωπίζουν παρόμοιες μορφές συστηματικών διακρίσεων και ποινικοποίησης.
Στην Ελλάδα και αλλού ο καπιταλισμός είναι φυλετικός καπιταλισμός
Είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε ότι η ρατσιστική-αποικιακή φυλάκιση είναι συστηματική. Από τη μία πλευρά, είναι μια στρατηγική για να παραμείνει ο μεταναστευτικός πληθυσμός απομονωμένος και λιγότερο ορατός στην κοινωνία. Από την άλλη, αυτό το σύστημα επιτρέπει τον εκτεταμένο έλεγχο και την εργασιακή εκμετάλλευση από τα ελληνικά αφεντικά και το κράτος. Για να διευκολυνθεί αυτό, ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες όπως οι GIO Express, Zara, Lidl κ.λπ. συνεργάζονται με το σύστημα φυλακών-στρατοπέδων, εκμεταλλεύονται τους αιτούντες άσυλο αξιοποιώντας τους ως φτηνό εργατικό δυναμικό με την υποστήριξη των εθνικών αρχών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσφυγικοί καταυλισμοί-φυλακές στην περιοχή της Αττικής τοποθετούνται σκόπιμα σε βιομηχανικές και αγροτικές ζώνες, κοντά σε κόμβους εργοστασίων και χωραφιών.
Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός δεν είναι μόνο κοινωνικός και θεσμικός, η λευκή-ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι ιστορικά ριζωμένη στην αποικιοκρατία και παραμένει ενσωματωμένη στον φυλετικό-αποικιακό καπιταλισμό. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τον πόλεμο κατά των μεταναστών και την εκμετάλλευση φυλετικοποιημένων πληθυσμών. Η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική και γνωσιολογική βία της αποικιοκρατίας και τα εδραιωμένα συστήματα ρατσισμού, πατριαρχίας και οικονομικής εξόρυξης, που διατηρούν και αυξάνουν την ανισότητα, συνεχίζουν να διασφαλίζουν τις πηγές εκμεταλλευόμενης εργασίας που απαιτούνται για το κέρδος των κυρίαρχων τάξεων και ελίτ.
Αυτό το βλέπουμε στην εκμετάλλευση των αιτούντων άσυλο που ζουν σε στρατόπεεδα-φυλακές από πολυεθνικές εταιρείες, καθώς αναγκάζονται να εργάζονται με χαμηλούς μισθούς επειδή είναι απομονωμένοι και στερημένοι κάθε άλλης ευκαιρίας. Το βλέπουμε στα συστήματα κράτησης που χρησιμοποιούν τον φόβο και την πραγματική φυλάκιση για να καταπιέζουν τους φυλετικοποιημένους ανθρώπους, εμποδίζοντάς τους γίνουν κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και να βρουν τρόπους για να αποφύγουν την χείριστη μορφή εκμετάλλευσης. Το βλέπουμε στα σύνορα, όπου τα ευρωπαϊκά κράτη εμποδίζουν βίαια τους φυλετικοποιημένους ανθρώπους να αποκτήσουν πρόσβαση στους πόρους μιας κοινωνίας που βασίζεται στα κέρδη του καπιταλισμού και των εξορυκτικών σχέσεων της διεθνούς αγοράς, σε μια βάναυση προσπάθεια να περιοριστούν οι άνθρωποι από τον Παγκόσμιο Νότο στον ρόλο των εκμεταλλευόμενων εντός του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Για να αντιμετωπίσουμε και να καταργήσουμε το αποικιακό σύστημα των συνόρων, της φυλάκισης και της εκμετάλλευσης, πρέπει να κατανοήσουμε τη συστημική και οικονομική ατζέντα που έχει.
Τα αφεντικά της Ελλάδας και της Ευρώπης χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους, κατηγορώντας τους ως υπαίτιους για τις διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες και την επαναλαμβανόμενη κρίση του καπιταλισμού, ώστε να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, να κατευθύνουν την προσοχή μακριά από τα πραγματικά προβλήματα και να προστατευθούν στα πλαίσια των εντεινόμενων ταξικών συγκρούσεων. Ταυτόχρονα, εργαλειοποιούν τη μεγάλη μάζα των ανέργων, που συνεχώς δημιουργεί ο καπιταλισμός, ως απειλή για τους εργαζόμενους των επιχειρήσεών τους, για να τους κάνουν να νιώθουν αναλώσιμοι και να ασκούν πίεση για χαμηλότερους μισθούς. Όταν οι μετανάστες στερούνται πρόσβασης στην επίσημη αγορά εργασίας, γίνονται μέρος αυτής της δεξαμενής ανέργων που μπορούν να επιλεγούν από τα αφεντικά για περισσότερη εκμετάλλευση στη γκρίζα οικονομία. Συνεπώς, σε όλα τα φυλετικοποιημένα άτομα παρουσιάζονται περιορισμένες και σε κάθε περίπτωση βίαιες επιλογές: είτε ο ρατσιστικός πόλεμος, η δολοφονία και η καταστολή, είτε η ρατσιστική κράτηση και η απέλαση, ή, στην καλύτερη περίπτωση, η εκμετάλλευση.
Τί μπορούμε να κάνουμε
Θέλουμε να χαρτογραφήσουμε το φυλετικό-αποικιακό σύστημα στην Ελλάδα, όχι απλώς για να καταδείξουμε μια φριχτή κατάσταση, αλλά για να πλοηγηθούμε μέσα σε αυτό το ρατσιστικό-αποικιακό έδαφος, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε δεσμούς με τους φυλετικοποιημένους ανθρώπους που καταπιέζονται, και να δημιουργήσουμε νέες κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ μας.
Η χαρτογράφηση του συστήματος καταπίεσης –σε συνεργασία με τους ανθρώπους που πλήττονται περισσότερο από αυτό– και η κατανόηση των βασικών λειτουργιών του μπορεί να μας βοηθήσουν να συνδεθούμε με φυλετικοποιημένα άτομα, να δημιουργήσουμε κοινές κοινότητες αγώνα και να παράξουμε τις κοινές μας αφηγήσεις, τις τακτικές και τις στρατηγικές μας ενάντια σε αυτό το ρατσιστικό-καπιταλιστικό-σωφρονιστικό σύστημα. Πρέπει να γεφυρώσουμε το χάσμα που μας χωρίζει, τόσο σε επίπεδο υλικής υποστήριξης και αλληλεγγύης, όσο και σε επίπεδο οργάνωσης σε κοινές συνελεύσεις, οργανώσεις και πρωτοβουλίες. Πρέπει επίσης να υποστηρίξουμε τους αυτο-οργανωμένους αγώνες των φυλετικοποιημένων ανθρώπων μέσα σε αυτές τις δομές καταπίεσης και να καταστήσουμε σαφές στους υπόλοιπους ανθρώπους ότι έχουν πολλά να μάθουν από τους πρώτους. Τέλος, πρέπει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε το σύμπλεγμα των πυλώνων καταπίεσης φυλής-τάξης-φύλου, εντός Ελλάδος και διεθνώς, ώστε να κάνουμε την ανάλυση και τους αγώνες μας, ενάντια στο καπιταλιστικό κρατικό σύστημα, πιο διαθεματικούς.
Δεν ξεκινάμε αυτόν τον αγώνα από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια, αυτό-οργανωμένοι αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, την οικονομική εκμετάλλευση, τις φυλακές, τα κέντρα κράτησης και το άδικο σύστημα ασύλου και φυλακών-στρατοπέδων, έχουν διεξαχθεί σε πολλαπλές τοποθεσίες που αποτελούν τον χάρτη του φυλετικού-αποικιακού συστήματος στην Ελλάδα. Στον Ελαιώνα, τη Ριτσώνα, τη Μαλακάσα, το Σχιστό, την Κόρινθο, την Αμυγδαλέζα και την Πέτρου Ράλλη έχουμε συμμετάσχει σε διαδηλώσεις, ατομικούς και συλλογικούς αγώνες για δικαιοσύνη και αξιοπρεπή ζωή. Έχουμε υποστηρίξει δημόσια τις απεργίες πείνας εντός των κέντρων κράτησης και έχουμε συμμετάσχει ως αλληλέγγυοι στις εργατικές απεργίες φυλετικοποιημένων ανθρώπων ενάντια σε μεγάλες και μικρές εταιρείες γύρω από τα στρατόπεδα-φυλακές. Είναι ξεκάθαρο ότι οι μεταναστευτικοί αγώνες στην Ελλάδα βρίσκονται σε έξαρση, τόσο στα κέντρα κράτησης όσο και στους χώρους εργασίας, όπως βλέπουμε από τις πρόσφατες απεργίες πείνας στην Κόρινθο και την Αμυγδαλέζα και τις απεργίες κατά εταιρειών όπως η GIO Express, η TELEPERFORMANCE, η Efood και η Wolt.
Πρέπει να συνεχίσουμε να χτίζουμε τις συλλογικές μας δυνάμεις, να αναπτύσσουμε τις αναλύσεις, τις τακτικές και τις στρατηγικές μας και να αγωνιζόμαστε μαζί για κοινωνική δικαιοσύνη ενάντια στο ρατσιστικό, αποικιακό, πατριαρχικό, γενοκτονικό και καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Κείμενο των Συνελεύσεων: Open Assembly Against Pushbacks and Border Violence, Assembly Against Detention Centers, Solidarity With Migrants
(English)
The Greek-European War Against Migrants
and the Racist Border-Detention-Camp-Exploitation System
Text of a presentation at an anti-racist event on borders-detention centers-refugee concentration and control camps (Sunday, December 15, Self-Managed Canteen of Law), organized by the undersigned assemblies.
Many people from Sudan, Somalia, Syria, Palestine, Iraq, Kurdistan, Kashmir and other countries spoke, people who crossed the Greek borders experiencing racist attacks and torture, people from the camps around Athens (Malakasa, Ritsona, Thiva, Oinofyta), and people who found themselves confined in detention centers (such as Amygdaleza, Korinthos, Paranesti), or, ultimately, in Athens.
In the discussion, issues such as: the genocide in Sudan and Palestine, the war in Syria and Kurdistan within a context of a global rise in military antagonisms and the war against immigrants, the paramilitary fascist-racist groups on the Greek borders against female immigrants, the similarities of the Greek colonial-prison system of detention centers with the Abu Ghraib prison in Iraq and the Israeli-occupied territories were raised.
Above all, the participants described the daily reality of the racist war against immigrants in Greece: the problems in the asylum process (most recently the blocking of asylum for Syrian refugees), the problems of incarceration, housing, food, healthcare, labor overexploitation, gender, racial, and disability exclusion from structures and society, but also the psychological trauma from which individuals suffer within this colonial-racist system.
The Greek-European border regime is built on two main pillars: detention/imprisonment and violent pushbacks. Under the pretext of migration control, a system was created to isolate and detain people on the move and to criminalize the freedom of movement. The complete militarization of Greece’s borders and the criminalization of migration have turned the country into an open prison for people seeking safety in Europe, difficult to enter and nearly impossible to leave.
As we can see in the genocide in Gaza and the escalation of conflicts in Palestine, Lebanon, Kurdistan, Sudan, Kongo, Ukraine, Armenia, and other places, there is a global rise in imperialist wars. People’s lives are being destroyed by totalitarian regimes, supported by imperialist powers, poverty and labor exploitation, and climate catastrophes, for which the global elites are responsible. The war on migration, too, aims to secure the colonial interests of the economic elites and maintain the power dynamics between the Global North and the Global South. In the context of these global crises, the border regime comes to serve exactly these goals.
In Europe, the escalating war on migration goes hand in hand with rising militarization and the weaponizing of media narratives. The frequency of special measures and restrictions that nation-states apply at the borders is increasing, and it is accompanied and supported by media narratives that present migration as a “security threat.” For instance, we can see that many countries, including Germany, are closing their borders; Switzerland is proudly preparing to increase deportations; Italy has opened a detention and deportation camp in Albania. One day after the fall of Assad’s regime in Syria, many EU countries paused the asylum procedures for Syrian people regardless of their personal and social circumstances. This includes people from the Kurdish-majority areas under the Autonomous Administration of North and East Syria (“Rojava”) that have been turned into active war zones by the invasion of the Turkish-backed “Syrian National Army” and Turkey, displacing tens of thousands of people.
In Greece, the war on migrants with pushbacks and imprisonment as its main strategies is also intensifying. It has become the new normality. The 2015 Syriza-Anel government maintained the Evros border fence (which was inspired by the USA-Mexico border wall after the meetings between the USA and the Greek State) and supported its expansion, while increasing the number of colonial prisons. While the Syriza government offered some “humanitarian management,” which ultimately contributed to the weakening of the self-organized anti-racist movements, it failed to deliver on their promise to close detention prisons such as Amygdaleza. Under the New Democracy, brutal state violence against racialized people, including systematic pushbacks, torture, murder, and mass imprisonment and housing in often dehumanizing conditions has continued and multiplied. At the same time, the Greek borders have become a playground for the testing of military and surveillance technologies, and more colonial prisons are being built on the islands and the mainland.
The Greek State, through its different ruling parties of the last decades, has quietly designed and developed a system of oppression, which is now taking full shape. At the borders, it tries with all deadly means to control who is entering Greece and the EU; inside the country, it controls and oppresses people who have migrated to Greece through expulsion, exclusion, exploitation, and imprisonment.
Pushbacks and border violence
Pushbacks – illegal and violent forced returns of people back across the border with no official records or investigation of their circumstances – have been recorded at Greek borders since the 1980s. Since then, pushbacks have never really stopped happening – not even during the Syriza-Anel government, despite their “leftist” rhetoric and denial of all such accusations. Since 2019, the New Democracy has established pushbacks as a systematic procedure, embedded within the escalating war against migrants, waged by the Greek State and the EU.
Violent practices in border regions have worsened and become normalized as daily routines. This includes kidnapping, detention in dehumanizing conditions with no access to basic needs, enforced disappearance with no record of people’s existence in Greece, brutal beatings and torture, murder by torture and by throwing people into the Evros river and the sea to drown, and abandoning people on river islets in the Evros river and in the open sea in the Aegean to perish. These crimes are routinely committed by the Greek police, border guards and coast guards, and the paramilitary gangs in uniforms that work for them.
For the people who flee from persecution by Erdogan’s regime, pushbacks to Turkey represent acute danger of torture, murder, or imprisonment in Turkey. Hundreds, if not thousands of Kurdish and left-wing dissidents and revolutionaries from Turkey that were denied safety in Greece and pushed-back to Turkey have been imprisoned, some of them for life.
It is obvious and proven that the massive extension and militarization of border control and the escalation of border violence lead to mass death on the migration routes. Yet, it is the people seeking safety who are being criminalized, charged with “smuggling,” and held responsible for the mass death in shipwrecks, resulting in the mass imprisonment of migrants with life-long sentences, while the real criminals enjoy impunity.
The racist prison-detention system
In Greece, racialized people are imprisoned through two systems, based on criminal and administrative law. Those targeted by criminal law are placed in government prisons, after court proceedings in an institutionally racist justice system. Those targeted by administrative law are incarcerated in “pre-removal detention centers” (another type of prison) without a trial. While administrative decisions can be challenged in (closed) administrative courts, many of those detained do not have the access to any information or a lawyer, excluding them from any appeal process.
In criminal general prisons, 60% out of around 11,500 prisoners have non-Greek nationality. In Korydallos prison, further 11% are estimated to be from Romani communities, another group targeted and oppressed by the Greek state (state-wide data is not available). In Greece, one in five prisoners are accused of smuggling, of whom 90% have a migration background. On average, smuggling trials last for 37 minutes, which drops to 17 minutes in trials with state-appointed lawyers, and lead to an average prison sentence of 46 years and a fine of 332,209 Euros.
In Pre-Removal Detention Centers, 2,500 people were detained in 2023. That year, 24,000 people were issued deportation orders, threatening them with detention or deportation unless they leave the country by a certain deadline. In the context of the Greek State’s cooperation with Israel’s genocidal war in Gaza, out of 12,772 official detention orders during the first half of 2024, 623 people from Palestine received “deportation and return” and 607 people from Palestine were “administratively detained.” “Pre-departure detention” was imposed even though there is no prospect of their removal either to their country of origin or to Turkey. In the same period, 1,249 Palestinians requested asylum from the Greek State and 790 were accepted, only slightly more than the number of Palestinians detained.
The racist refugee camp-asylum system
Alongside prisons and detention centers, people seeking asylum in Greece are forced to enter another, complementary racist state system of control and restriction of movement: the asylum regime and the prison-camp system for asylum seekers.
In 2023, the Ministry of Immigration and Asylum registered a total of 55,875 people in reception and identification procedures: 5,310 in the Evros region, 36,480 in the Closed Controlled Access Centers (CCACs) of the islands, and 14,085 in the inland.
Of those seeking asylum in Greece, over 17,000 people continue to stay in prison-camps (CCACs) on Lesvos, Chios, Samos, Kos, and Leros islands[41] and over 23,000 live in 27 camps on the mainland. In total, more than 38,000 people live within the camp system, where people are allowed to exit but still live under constant control and surveillance.
In CCACs, people often go through an ID-check when entering and leaving the camps. Camps are guarded by fences, barbwire, and security personnel. People not registered as residents of the camps have to follow designated procedures to enter, obtaining permission from the camp management. The living conditions in the often overcrowded make-shift facilities are substandard. The residents describe low hygiene standards and awful food, while they are unable to cook for themselves. Moreover, camps are usually located far away from cities in industrial zones, isolating residents and preventing them from accessing shops, work, education, medical care, legal support, language lessons, and other aspects of social life. People living in camps describe their experiences as imprisonment, as they are separated from society and any chance of a self-determined life.
More than 68,000 racialized people under different forms of racist incarceration and isolation
For 2023, if we count racialized people in Greek prisons, people under detention orders and people being restricted in the camp system, we reach a number of around 70,000+ living under the conditions of different forms of racist imprisonment and control. If we take into consideration around 56,000 asylum seekers during this year, we get a much bigger number of people in Greece that are under racist-colonial control. This is without having included non-migrant racialized people like Roma and other oppressed minorities, who face similar forms of systematic discrimination and criminalization.
In Greece and elsewhere, capitalism is racial capitalism
It is crucial to understand that racist-colonial imprisonment is systematic. On the one hand, it is a strategy to keep the migrant population isolated and less visible within the society. On the other, this system enables extensive control and labor exploitation by Greek bosses and the state. To facilitate this, Greek and multinational companies like GIO Express, Zara, Lidl, etc. are collaborating with the camp system, exploiting asylum seekers as a cheap labor force with the backing of the national authorities. It is not a coincidence that the refugee camps in the Attica region are purposefully placed in industrial and agricultural zones, close to factory hubs and farms.
European racism is not only social and institutional; White-European identity is historically rooted in colonialism and remains embedded in racial-colonial capitalism. Greek and European capitalism cannot function without the war on migrants and the exploitation of racialized populations. The economic, political, cultural, and epistemic violence of colonialism, and entrenched systems of racism, patriarchy, and economic extraction that maintain and increase inequality continue to secure the sources of exploited labor required for the profit of the ruling classes and elites.
We see this in the exploitation of asylum seekers living in camps by multinational companies, as they are forced to work for low wages because they are isolated from any other opportunities. We see it in the systems of detention that use fear and actual imprisonment to oppress racialized people, preventing them from living as part of Greek society and finding ways to avoid the worst exploitation. We see it on the borders, where European states violently prevent racialized people from accessing the resources of a society built on the profits of capitalism and extractivist international market relations, in a brutal attempt to confine the people from the Global South to the role of the exploited in the global capitalist system. In order to confront and abolish the colonial system of bordering, imprisonment, and exploitation, we have to understand the systematic and financial agenda it holds.
The Greek and European bosses are using migrants as scapegoats for the ever-worsening conditions and recurring crisis of capitalism, to divert attention away from the real problems and to defend themselves against the rising class struggle. At the same time, they instrumentalize the big mass of unemployed people capitalism constantly creates as a threat towards the employed workers in their businesses, to make them feel replaceable and to pressure for lower wages. When migrants are denied access to the official labor market, they become part of this pool of unemployed people who can be selected by the bosses for extra exploitation in the grey economy. Thus, all racialized people are presented with limited violent options: either racist war, murder, and repression, or racist detention and deportation, or, in the best case, exploitation.
What can we do
We want to map the racial-colonial system in Greece, not just to demonstrate a terrible situation, but to navigate ourselves inside this racist-colonial territory, to be able to establish connections with the racialized people under oppression and create new social and political relations between us.
Mapping the system of oppression – in collaboration with the people who are affected by it the most – and understanding its main functions can help us to connect with racialized people, create common communities of struggle, and produce our common narratives, tactics, and strategies against this racial-capitalist-prison system. We need to bridge the barriers and borders that separate us, both in terms of material support and solidarity, and in terms of organizing in common assemblies, organizations, and initiatives. We also need to support the self-organized struggles of racialized people inside those structures of oppression and make clear to the people outside that they have much to learn from them. Finally, we need to work on the race-class-gender complex of oppression inside Greece and internationally, to make our analysis and struggles against the capitalist state system more intersectional.
We are not starting this struggle from scratch. During the past years, self-organized struggles against state repression, economic exploitation, prisons and detention centers, and the unjust asylum-camp system have been undertaken in multiple locations that constitute the map of the racial-colonial system in Greece. In Eleonas, Ritsona, Malakasa, Schisto, Korinthos, Amygdaleza and Petrou Ralli we have participated in demonstrations, individual and collective struggles for justice and dignified life. We have publicly supported hunger strikes inside detention centers and we have joined as solidarians labor strikes of racialized people against the big and small companies around the camps. It is clear that the migrant struggles in Greece are on the rise, both in detention centers and at workplaces, as we can see from the recent hunger strikes in Korinthos and Amygdaleza, and the strikes against companies like GIO Express, TELEPERFORMANCE, Efood and Wolt.
We must continue to build up our collective forces, develop our analysis, tactics and strategies, and fight together for social justice against the racist colonial patriarchal genocidal capitalist system in Greece and Europe.
Text written by the following assemblies:
Open Assembly Against Pushbacks and Border Violence
Assembly Against Detention Centers
Solidarity With Migrants
