Σκίτσο: Γιώργος Κωνσταντίνου
Την Πέμπτη 20/03 πραγματοποιήθηκε η δίκη των 15 συλληφθέντων από την εκκένωση του κτιρίου πίσω από το χημικό στο ΑΠΘ, που καταδικάστηκαν σε εξοντωτικές ποινές, με ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την έφεση.
Ειδικότερα, σε τέσσερις από τους κατηγορούμενους επιβλήθηκε φυλάκιση 61 μηνών, σε οχτώ κατηγορούμενους, φυλάκιση 46 μηνών λόγω ελαφρυντικού μετεφηβικής ηλικίας, σε έναν φυλάκιση 13 μηνών με αναστολή και σε δύο, 4 μηνών με αναστολή. Οι ποινές των 61 και 46 μηνών, επιβλήθηκαν ως εκτίσιμες, αλλά με ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την έφεση.
Η αρχή έγινε το 1987, όταν καταλαμβάνεται το “Στέκι στο Βιολογικό ” το οποίο παραμένει για 34 χρόνια ένας κοινωνικός χώρος έκφρασης, πολυμορφικός, ένα στεκι σημείο αναφοράς για δεκαετίες για τον αντιεξιουσιαστικό/αναρχικό χώρο της Θεσ/νίκης. Το “Βιολογικό” στήριζε όλα αυτά τα χρόνια διαφορετικούς αγώνες, συστέγαζε δομές και ομάδες και αποτελούσε σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης, αλληλεγγύης, αντίστασης. Εντός των τοιχών του λάμβανε σάρκα και οστά διαχρονικά η κουλτούρα της αυτοοργάνωσης των συναυλιών με εκατοντάδες μπάντες από όλο το κόσμο να έχουν περάσει απ το stage του.
Στις 31/12/21 το κράτος θέτει σε εφαρμογή τον σχεδιασμό του για απαλλαγή από αυτό το “αγκάθι” εντός του κάμπους,ευελπιστώντας σε γενικευμένη αποστείρωση του πανεπιστημιακού χώρου και φίμωση οποιασδήποτε έκφρασης αποκλίνει από την κυρίαρχη, εκκενώνοντας το “Στέκι του Βιολογικού”.
Ως άμεση απάντηση της εκκένωσης αυτής, πλήθος ατόμων καταλαμβάνει το παντελώς εγκαταλελημμένο εργαστήριο πίσω από το χημικό, δέκα ημέρες μετά την εκκένωση του Βιολογικού. Δύο μέρες μετά η αστυνομία επιτίθεται με όλες της τις δυνάμεις συλλαμβάνοντας 15 άτομα. Στην επιχείρηση αυτή, που μόνο ως δολοφονική μπορεί να χαρακτηριστεί, χρησιμοποιούνται χημικά σ’ έναν κλειστό χώρο λίγων τετραγωνικών μέτρων, ενώ δεν απουσιάζουν φθορές στο κτίριο, ακόμα και γκρέμισμα τοίχου από την ΕΛΑΣ. Αποκορύφωμα της επιχείρησης αποτελούν οι πλημμεληματικού τύπου, αλλά πολύ σοβαρές και πολλαπλές κατηγορίες που επιδίδονται στους συλληφθέντες.
Πιο συγκεκριμένα, κατηγορούνται για διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας, διατάραξη της κοινής ειρήνης, απείθεια, βία κατά υπαλλήλων, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συρροή, οπλοκατοχή, καθώς και κατηγορίες που εμπίπτουν στην παράβαση των νόμων περί όπλων και ραδιοσυχνοτήτων.
Η διαδικασία της δίκης(τριμελές πλημμελειοδικείο), την Πέμπτη 20/03/25, διήρκησε λιγότερο από τέσσερις ώρες, ενώ από πολύ νωρίς φάνηκε η αρνητική προδιάθεση της έδρας. Παρόλο που οι κατηγορίες είχαν ρεβανσιστικό χαρακτήρα και δεν ανταποκρίνονταν στην ακροαματική διαδικασία όπως αυτή εξελισσόταν, οι καταθέσεις μαρτύρων και κατηγορουμένων, όπως και οι αγορεύσεις και οι ενστάσεις των δικηγόρων, δεν κατάφεραν να ανατρέψουν μια προαποφασισμένη καταδίκη. Από την πλευρά της κατηγορίας(ΕΛΑΣ, Πανεπιστημιακά θεσμικά όργανα) παρ΄όλο που υπήρχαν καραμπινάτες αντιφάσεις και ανύπαρκτα αποδεικτικά στοιχεία που να ανταποκρίνονται έστω και κατ επίφαση στις κατηγορίες και την ίδια τη δικογραφία, αυτό δε συγκίνησε την έδρα η οποία ήταν αρνητικός πρωταγωνιστής σε μια δίκη η οποία εξελίχθηκε ουσιαστικά σε δίκη πολιτικού/φρονηματικού χαρακτήρα.
Οι ποινές που τελικά επιβλήθηκαν, για όλες τις κατηγορίες εκτός από αυτές της οπλοκατοχής και της παράβασης των νόμων περί όπλων και ραδιοσυχνοτήτων, μόνο ως εξοντωτικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και επισύρουν μερική έκτιση ποινής αν δεν πέσουν στο εφετείο για μια εκκένωση κατάληψης στην οποία η ΕΛΑΣ ξεπέρασε πραγματικά τον εαυτό της.
Βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο που η συζήτηση για την αστική δικαιοσύνη είναι πια κυρίαρχη στο δημόσιο διάλογο. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καθεστωτικά ΜΜΕ, διατρανώνουν την εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη παρουσιάζοντας την ως ανεξάρτητη και αμερόληπτη. Οι αντιφάσεις όμως είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας μας. Βουλευτές, υπουργοί, στελέχη μεγαλοεταιριών, αν ποτέ φτάσουν να δικαστούν, αντιμετωπίζονται με ποινές-χάδια ενώ όσοι και όσες αντιστέκονται στις εργατικές-ταξικές δολοφονίες, στις εξώσεις λαϊκών κατοικιών, στους πολέμους και την φτώχεια, καθώς και όσοι διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, αντιμετωπίζονται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ως εχθρός που χρειάζεται να παταχθεί.
Δυστυχώς το χιλιοειπωμένο ρητό επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά, επιβεβαιώνεται σε ακόμη μια δίκη πολιτικοποιημένων ατόμων:
Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους.
