Την σημασία της ριζοσπαστικοποίησης της επιθυμίας για τις κινητοποιήσεις των Τεμπών, καθώς και την αντίπερα όχθη της δολοφονικής ταξικής αντίφασης, ανάμεσα στη κοινωνική αναπαραγωγή και την αναπαραγωγή του χρηματικού-ιδιωτικού κεφαλαίου, αναδεικνύει σε πρόσφατο άρθρο του ο Γ.Ε στις Ταξικές Μηχανές..
Γίνεται λόγος για την κεντρικότητα των πιέσεων, διεκδικήσεων, και ακούραστων μαχών που έδωσαν και δίνουν οι συγγενείς των θυμάτων, όπως και για τα θύματα που, καθότι μη-λευκά και προλεταριακά, δεν υπήρξαν το ίδιο υποκείμενα προς απόδοση τιμής και δικαιοσύνης. Σκιαγραφούνται κάποια βασικά σημεία που θεωρείται πως μπορούμε να φέρουμε στη συνείδησή μας και τις συλλογικές μας πρακτικές, αν θέλουμε την αναδιοργάνωση και κατίσχυση κοινοτήτων αγώνα, έναντι στη δολοφονική, αντεξεγερτική κρατική μηχανή.
Αναδημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο του Γ.Ε. το οποίο εκτιμούμε μπορεί να συνεισφέρει στον εμπλουτισμό του κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου για την υπόθεση των Τεμπών, όπως και στην διάρθρωση και διεκδίκηση όχι απλώς αιτημάτων, αλλά και γενικευμένης κοινωνικής οργάνωσης. Είμαστε με τα συναισθήματα και τις οργανωτικές και πολιτικές μεταποιήσεις αυτών.
Ολόκληρο το άρθρο:
“‘Ο Μοχάμεντ – Εντρίζ Μία ήταν 33 χρονών, υπήκοος Μπαγκλαντές, και διέμενε στη Θεσσαλονίκη. Ο Μοχάμεντ ήταν μικροπωλητής και επισκεπτόταν συχνά την Αθήνα λόγω δουλειάς. Ζούσε στην Ελλάδα εδώ και περίπου 15 χρόνια και βρισκόταν στο δεύτερο βαγόνι τη στιγμή της σύγκρουσης.
‘Τουλάχιστον 6 άτομα από την Αλβανία, ένα από τη Ρουμανία, ένα από τη Συρία και ένα από το Μπακλαντές, επέβαιναν στο βαγόνι τη στιγμή της μοιραίας σύγκρουσης’
‘Με ρωτάτε αν πιστεύω στην απάντηση των νομάδων. Ναι, την πιστεύω. Ο Τζένγκις Χαν είναι κατιτί.
Πρόκειται άραγε να αναδυθεί από το παρελθόν; Δεν το γνωρίζω, αλλά εν πάσει περιπτώσει θα είναι με μια καινούργια μορφή.
Όπως ο δεσπότης εσωτερικεύει τη νομαδική μηχανή πολέμου, η καπιταλιστική κοινωνία δεν παύει να εσωτερικεύει την επαναστατική μηχανή πολέμου
[…]
Αναρωτιόμουνα για ποιούς νομάδες, στην ανάγκη ανίκητους και επί τόπου, η κοινωνία μας είναι ικανή’.
Ζιλ Ντελέζ, στο Nietzsche aujourd’hui, τομ. 1: Intensités (Παρίσι: UGF, 10/18, 1973), στα ελληνικά περιλαμβάνεται στο Ζιλ Ντελέζ, Το Έρημο Νησί και άλλα κείμενα. Κείμενα και Συνεντεύξεις 1953-1974. Επιμέλεια Νταβιντ Λαπουζάντ, μετάφραση Κωνσταντίνος β. Μπουντάς, εκδόσεις Εκκρεμές, Αθήνα, Νοέμβριος 2023, σ. 295.
- Οι συγγενείς των νεκρών στα Τέμπη συγκρότησαν, με την ίδρυση του συλλόγου τους και τις πράξεις τους, μια νομαδική πολεμική μηχανή. Ακολουθώντας μια γραμμή πάθους για αλήθεια και δικαιοσύνη, γιατί αγάπησαν τους δικούς τους νεκρούς. Και αυτοί οι νεκροί και οι νεκρές δολοφονούνται ξανά και ξανά, από το Ελληνικό Κράτος.
Το 1871 ήταν οι συγγενείς των ληστών. Το 1930 ήταν οι συγγενείς των κομμουνιστριών. Το 1944 ήταν οι συγγενείς των ανταρτών. Το 1965 ήταν οι συγγενείς των αριστερών και δημοκρατών. Το 1990 και το 2000 και επ. ήταν οι συγγενείς των εξεγερμένων μαθητών και φοιτητών.
- Η νομαδική πολεμική μηχανή δεν έχει μονοσήμαντο πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο. Υπάρχουν τέτοιες μηχανές που περνάνε από ένα απελευθερωτικό σε ένα αντιδραστικό γίγνεσθαι, υπάρχουν ακόμα και μοριακές φασιστικές πολεμικές μηχανές, με νομαδικά χαρακτηριστικά.
Κάποια από τα χαρακτηριστικά της νομαδικής πολεμικής μηχανής, είναι η σχετική ανεξαρτησία και αυτονομία της από τον Κρατικό Μηχανισμό, οι νέες παθιασμένες επιθυμητικές συναρμογές που πετυχαίνει, η ικανότητα διασποράς και διάχυσης στο κοινωνικό πεδίο, η πολεμική διαίρεση αυτού του πεδίου, η ευελιξία και η επινοητικότητα ως προς τα νόμιμα και τα παράνομα μέσα που η νομαδική πολεμική μηχανή μπορεί να χρησιμοποιεί, για να πετύχει το στόχο της. Ο υβριδικός χαρακτήρας της νομαδικής πολεμικής μηχανής, την κάνει δύσκολα ταυτοποιήσιμη ή και εντοπίσιμη από τον Κρατικό Μηχανισμό, που προσπαθεί να ηγεμονεύσει και να ενσωματώσει παρεμβαίνοντας τόσο στο εσωτερικό της, όσο και στο περιβάλλον της ύπαρξής της.
- Η συμμοριοποίηση του Ελληνικού Κράτους, όπως έγινε ακόμα πιο ορατή με τη κρατική δολοφονία των Τεμπών, εκφράζει την ελληνική περίπτωση μιας γενικότερης ανταγωνιστικής τάσης: η τάση αυτονόμησης του ιδιωτικού χρηματικού – πλασματικού κεφαλαίου συγκρούεται με τις απαιτήσεις της κοινωνικής αναπαραγωγής. Όταν η διαλεκτική αυτή διαρρηγνύεται, τότε εντείνεται ο κοινωνικός πόλεμος. Το καπιταλιστικό Κράτος μετατρέπεται όλο και πιο ανοιχτά σε βοναπαρτική συμμορία, σπείρα, κλίκα, όλο και πιο ανοιχτά σε στρατηγική επικράτησης ιδιωτικών και μερικών συμφερόντων, και όχι ως στρατηγική υπηρέτησης γενικών συμφερόντων.
Η σύγκρουση της επιβατικής με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, συμπυκνώνει ακριβώς αυτή την αντίφαση, ανάμεσα στην κοινωνική αναπαραγωγή (επιβατική αμαξοστοιχία), και στην αναπαραγωγή του ιδιωτικού – χρηματικού κεφαλαίου (εμπορική αμαξοστοιχία).
Το περιεχόμενο του εμπορικού φορτίου, αφορά το συγκεκριμένο χαρακτήρα της συγκεκριμένης φράξιας του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας, που το Κράτος θέλησε να συγκαλύψει, συγκαλύπτοντας την στρατηγική ουσία του. Λαθρέμποροι, στρατιωτικό-πολεμικό υλικό, ή ο,τιδήποτε άλλο.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ αποτελεί απλά τον πιο πρόσφατο στρατηγικό φορέα αυτής της ιστορικής διαδικασίας συμμοριοποίησης του Κράτους και στεγανοποιησής του από τις κοινωνικές ανάγκες και επιθυμίες των καταπιεσμένων και υποτελών. Και πρέπει να πληρώσει.
- Αμέσως μετά τη κρατική δολοφονία των Τεμπών, η Ελληνική Αριστερά υποτίμησε, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, ορισμένα θεμελιώδη στοιχεία:
α) Ανάμεσα στους/τις νεκρούς/ές, ήταν και μη λευκοί/ες μετανάστες/στριες. Το ”Εμείς” της συλλογικής ψυχικής ταύτισης που υπερίσχυσε, αυθόρμητα αλλά και με τη μεσολάβηση των κυρίαρχων ΜΜΕ, απέκλειε τα μη λευκά και μεταναστευτικά προλεταριακά σώματα, και προωθούσε τη μικροαστική λευκή ηγεμονία της αναπαράστασης των νεκρών, και άρα του ”Εμείς” που αυτό το συμβάν συγκρότησε.
β) Οι συγγενείς και οικείοι/ες των κρατικά δολοφονημένων, ήταν η ατμομηχανή του πάθους και της αλήθειας στον αγώνα για δικαιοσύνη, όπως και σε άλλες κρατικές δολοφονίες (π.χ της κρατικής δολοφονίας του Φύσσα, του Ρομ Σαμπάνη κλπ),
γ) Οι εργαζόμενοι/ες στο σιδηρόδρομο έπρεπε να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στον αγώνα για την υπόθεση,
δ) Η ιδιωτική ταυτότητα και το περιεχόμενο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, ήταν από την αρχή σημαντικό κομμάτι του πάζλ, τόσο της αλήθειας για τη διαλεύκανσης της υπόθεσης, όσο και της κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης αυτού του αγώνα απέναντι στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, που είναι ένα σύμπλεγμα κράτους και κεφαλαίου, απέναντι σε μια minimum απαίτηση της κοινωνικής αναπαραγωγής: να μπορούμε να κυκλοφορούμε ζωντανοί/ες.
Και τα 4 στοιχεία, τα ΜΜΕ τα υποβάθμισαν συστηματικά, προβάλλοντας μια τελείως διαφορετική αφήγηση (πως το βασικό αίτιο του “ατυχήματος” ήταν ο μακροχρόνιος και ελλιπής ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός της Ελλάδας) ενώ και η Αριστερά τα υποτίμησε, μάλλον λόγω της γραφειοκρατικής ρουτίνας της. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο που υποτίμησε και την κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών για την Παλαιστίνη, αρνούμενη να συμμετάσχει σε αυτή.
Έτσι, στο κοινωνικό πεδίο των Τεμπών υπάρχει ήδη μια μικροαστική, λευκή, αντιπολιτευτική ηγεμονία, είτε κεντροαριστερή είτε στα δεξιά της Ν.Δ, χωρίς κεντρικό πολιτικό εκφραστή, από την οποία η νομαδική πολεμική μηχανή των Τεμπών υπαρξιακά και προς το παρόν διαφεύγει.
- Το Ελληνικό Κράτος ήδη ετοιμάζει τη στρατηγική του αντι-εξέγερσης: από τη μία θα δαιμονοποιήσει και θα καταστείλει τα κομμάτια που θεωρεί πιο ”εξτρεμιστικά” και ”ριζοσπαστικά”, από την άλλη θα προσπαθήσει να ”εκπροσωπήσει” μέσα στο Κράτος τις πιο ”μετριοπαθείς” στάσεις, αναδιαρθρώνοντας το πολιτικό σύστημα. Είτε με εσωτερικές μεταβολές στη Ν.Δ και θυσίες ορισμένων στελεχών ή του πρωθυπουργού, είτε με την προώθηση κάποιας κεντροαριστερής αντιπολίτευσης για να εξημερώσει τα πάθη και τα πνεύματα υποσχόμενη δικαιοσύνη, είτε με κάποια τεχνοκρατική κυβέρνηση.
- Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η νομαδική πολεμική μηχανή θα παραμείνει σχετικά έστω ανεξάρτητη από τις στρατηγικές επιχειρήσεις καταστολής και ενσωμάτωσης από το ελληνικό Κράτος, αφού ήδη στο εσωτερικό της, και αναπόφευκτα, εμπεριέχει την τάση της συνεργασίας και του συμβιβασμού με το Κράτος που δολοφονεί. Η πρακτική επιμονή στα παραπάνω 4 σημεία είναι ένας τρόπος αντίστασης στις κρατικές επιχειρήσεις, αν και δεν αρκεί.
Μέτρο της ανάπτυξής της, κοινωνικά και πολεμικά, είναι η ανασύνθεση των υποκειμένων που εμπλέκει, η επιμονή στη ριζοσπαστικοποίηση της επιθυμίας, το άνοιγμά της προς όλες τις κοινωνικές αδικίες, και άρα, η οργανωτική της ανάπτυξη και ενδυνάμωση.
Η νομαδική πολεμική μηχανή στον ελλαδικό χώρο, θα αναπτυχθεί ανταγωνιστικά προς το Κράτος στο βαθμό που θα ακολουθήσει την ριζική της επιθυμία για ανατροπή, θα διευρύνει την κοινωνική της βάση, θα ανασυνθέσει τις πολυεθνικές της κοινότητες αγώνα, και θα στρατηγικοποήσει τους μυριάδες αγώνες της.
Όταν η νομαδική πολεμική μηχανή αντιδραστικοποιείται, είναι καλύτερο να διασπάται, να κόβεται σε δύο ή πολλά κομμάτια, συνδεόμενη με άλλες, νέες δυνάμεις του έξω.
- Aπό τη κρατική δολοφονία των Τεμπών και της Πύλου μέχρι την Παλαιστίνη, μπαίνοντας σε ένα αντάρτικο γίγνεσθαι ανεξαρτησίας των καταπιεσμένων.
Ακολουθώντας επίμονα το δρόμο της ανασύνθεσης μιας πολυεθνικής, προλεταριακής και φεμινιστικής κοινότητας των παθών, της αγάπης και του μίσους, της πολεμικής πράξης και του πολεμικού λόγου απέναντι στους κρατικούς δολοφόνους.
Nα έχεις υπερβολικό πάθος για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, να έχεις ισχυρή κοινωνική και κοινοτική βάση, να αποκτάς πολιτική ανεξαρτησία και αυτονομία, και άρα τη πρωτοβουλία των κινήσεων, να επιβάλλεις τους δικούς σου όρους στον κοινωνικό ανταγωνισμό.
”[…] Είναι σαν την πάλη του καλού με το κακό κάπως.
Θα κερδίσουμε βέβαια.
Γιατί το καλό, κερδίζει.
Θα τον αναγκάσουμε βέβαια, τον ανακριτή, να κάνει τη δουλειά του.
Διαφορετικά, θα μηνυθεί και θα εξαιρεθεί.
Είμαστε αμείλικτοι.
Οποιοσδήποτε μπαίνει εμπόδιο στην απόδοση δικαιοσύνης, μπαίνει στο κάδρο των ενόχων, ξεκάθαρα
[…]
Θεωρώ ότι προχωράμε καλά.
Μας ζορίζει, ήταν αναμενόμενο. Το ξέραμε ότι θα δυσκολευτούμε.
Από κει και πέρα, η στήριξή σας, και η γνώση, ότι είστε δίπλα μας,
είναι αυτό που τους ζορίζει, και από την άλλη, εμάς μας βοηθάει πάρα πολύ.
Άρα αυτό που θέλουμε είναι να παραμείνετε δίπλα μας.
Γιατί ο αγώνας μας, πλέον, είναι για όλους μας.
Για τους ανθρώπους μας, για τα παιδιά μας, για τα εγγόνια μας”
Μαρία Καρυστιανού, 27 Νοεμβρίου 2024, Γιάννενα.
[Για την άρνηση του ανακριτή να εξετάσει στοιχεία για τη δολοφονία στα Τέμπη]
Και κάτι ακόμα:
Στην Ελλάδα τώρα θυμηθήκαμε την απαίτηση για δικαιοσύνη απέναντι στις κρατικές δολοφονίες, που συμβαίνουν καθημερινά. Χάρη στους συγγενείς των θυμάτων, και τη θέση τους στην ελληνική κοινωνία.
Kανένας δεν θέλησε για τα Τέμπη αρκετά τη δικαιοσύνη, εκτός από όσες και όσους αγαπήσανε το νεκρό
Κανείς αναρχικός, κανείς αριστερός, καμία οργάνωση και κανένα μέτωπο δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να ”πολιτικοποιήσει τα Τέμπη”, μέχρι τη στιγμή που η ανίκητη επιθυμία όσων αγαπήσανε το νεκρό, έριξε νέο φως.
Αντί να περιμένουμε την ”πολιτικοποίηση των Τεμπών”, ή κάποιου άλλου κρατικού εγκλήματος, καλό θα ήταν να πολεμικοποιηθούμε εμείς πρώτα από αυτό το κάπως άγριο συναίσθημα.
Να προσπαθήσουμε να αισθανθούμε κάτι πέρα από τους φίλους, τις παρέες μας και την οικογένειά μας. Ίσως έτσι μάθουμε και εμείς εδώ πως είναι να πολεμάς απέναντι σε σίριαλ κίλερς.
28 Φεβρουαρίου, απεργία και όλοι, όλες, όλα στους δρόμους – χωρίς καμία αφέλεια.
Γ.Ε”
