Την Τετάρτη 22 Ιανουαρίου, οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών κάλεσαν σε συγκέντρωση για την Κυριακή 26 Ιανουαρίου στην πλατεία Συντάγματος (Αθήνα), με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο». Μία φράση που συγκλόνισε όλες και όλους όσες/ους άκουσαν τα ηχητικά των νεαρών ανθρώπων που ασφυκτιούσαν καθώς έχαναν τη ζωή τους όχι από τη σύγκρουση όπως προσπαθούσε να πείσει τους πάντες η κυβέρνηση της συγκάλυψης, αλλά από την ασφυξία που προκλήθηκε από τα εύφλεκτα υλικά που παράνομα μεταφέρονταν στην εμπορική αμαξοστοιχία με την οποία προσέκρουσε το μοιραίο τραίνο. Μια φράση που ξεσκέπασε με τον πιο φρικτό τρόπο το μέγεθος της συγκάλυψης του εγκλήματος που επιχειρείται μέχρι σήμερα.
Μέσα σε λίγες ώρες καλέσματα ξεπετάγονταν οργανωμένα ή αυθόρμητα σε κάθε πόλη της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, όπου υπάρχουν κοινότητες Ελλήνων μεταναστών. Μία θάλασσα καλεσμάτων οργανώσεων, συλλογικοτήτων, τοπικών συλλόγων, ποδοσφαιρικών ομάδων, κάθε λογής συλλογικού τόπου της κοινωνίας.
Την Κυριακή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, και σε μεγαλύτερους αριθμούς ακόμα και από τις πορείες που είχαν γίνει στην απεργία της 8η Μάρτη 2023, λίγες μέρες μετά το έγκλημα. Το συγκλονιστικό μέγεθος των πορειών καθιστά ακόμα και την καταμέτρηση των συμμετεχόντων δύσκολη. Μπορούμε με σιγουριά όμως να μιλήσουμε για πάνω από 100 χιλιάδες στην Αθήνα, πάνω από 80.000 στη Θεσσαλονίκη και πολλές χιλιάδες ανθρώπους στις υπόλοιπες πόλεις, που όλες βίωσαν την μεγαλύτερη πορεία της σύγχρονης ιστορίας τους.
Μπροστά σε αυτό το μωσαϊκό φωνών η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει την αναμενόμενη στάση: άκαμπτη αλαζονεία. Η ίδια κυβέρνηση που ευθύνεται για την εκχέρσωση και τσιμέντωμα του σημείου του ατυχήματος, τη διαγραφή του βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τη μεταφορά των εκχερσωμένων χωμάτων σε άλλο μέρος, την αλλοίωση των ηχητικών του σταθμάρχη, την απόκρυψη των ηχητικών των επιβατών, τις καθυστερήσεις και παρεμπόδιση της δικαιοσύνης, η ίδια κυβέρνηση που αρνήθηκε να συστήσει προανακριτική επιτροπή στη Βουλή, αυτή η ίδια κυβέρνηση έβγαλε σε όλα τα κανάλια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις πιο ελεεινές από όλες τις καρικατούρες της να υβρίσουν, να συκοφαντήσουν και να ειρωνευτούν τους συγγενείς των νεκρών που αγωνίζονται για δικαιοσύνη. Παράλληλα η ΕΡΤ αφιέρωσε 37 δευτερόλεπτα στα συλλαλητήρια (!) χωρίς καν να μεταδόσει εικόνες από το Σύνταγμα διαθέτοντας 1 συνεργείο και 1 ρεπόρτερ συνολικά (!) για την κάλυψη του στην Αθήνα. Και τα άλλα παπαγαλάκια στα υπόλοιπα κανάλια κάναν ότι μπορούσαν για να μιλήσουν για «θλίψη», και να κρύψουν ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για «οργή». Ενδεικτική της στάσης της κυβέρνησης ήταν και η στάση της αστυνομία που εισέβαλε σε συνεργατικό καφενείο στην περιοχή της Ροτόντας και υπό την απειλή ρίψης χειροβομβίδας κρότου λάμψης προσήγαγε 15 άτομα, 7 εκ των οποίων μέλη της συλλογικότητας Μαύρο & Κόκκινο.
Τίποτα, όμως, δεν δείχνει πιο εμφατικά την αλαζονία της κυβέρνησης και την πλήρη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή που έχει η (κάθε) εξουσία όσο το γεγονός ότι σήμερα, δύο ολόκληρα χρόνια μετά, συνεχίζει να μην έχει τοποθετηθεί τηλε-διοίκηση στα τραίνα. Το συνολικό κόστος της τηλε-διοίκησης θα ήταν μόλις 80.000 €. Αλλά ούτε αυτήν την αυτοννόητη κίνηση για να εξευμενίσει την κοινωνική αγανάκτηση δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει η κυβένρηση, την ίδια στιγμή που – για παράδειγμα- δίνει 90.000 € για να ανακαινίσει το γραφείο της Κεφαλογιάννη. Κάθε μέρα λοιπόν, εκατοντάδες άνθρωποι μπαίνουν στα τραίνα ρισκάροντας τη ζωή τους με τον ίδιο τρόπο. Και αυτό είναι το πιο τρανό παράδειγμα του τι σημαίνει “ιδιωτικοποίηση”: κέρδη για τους ιδιώτες, υποβάθμιση και θάνατος για εμάς.
Τα τελευταία χρόνια όποιος ζει σε αυτή τη χώρα καταλαβαίνει ότι η ζωή του/της, οι ζωές μας δεν μετράνε. Καθημερινά εργατικά ατυχήματα, ουρές 12ώρου στα επείγοντα των νοσοκομείων, σχεδόν πλήρη απουσία ασθενοφόρων, χειρουργεία επί πληρωμή ή … μετά θάνατον, ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια μαθητών, γυναικοκτονίες, δολοφονίες μεταναστών στο Αιγαίο. Ένα σκηνικό καθημερινού θανάτου για τους ανθρώπους της τάξης μας.
Μόνο εμείς με τη στάση μας μπορούμε να σταματήσουμε τα σχέδια για συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπτη που επιχειρείται εδώ και δύο χρόνια, σε μία χώρα που οι μάρτυρες για σκάνδαλα βρίσκονται κατηγορούμενοι, που εισαγγελείς φεύγουν από τη χώρα για να μη βρεθούν νεκροί, που κομβικά πρόσωπα για δικαστικές υποθέσεις απλά εξαφανίζονται, που η φράση «απόδοση δικαιοσύνης» αποτελεί το πιο σύντομο αστείο, στη χώρα της Greek Mafia.
Είτε θα αποδεχθούμε ότι οι ζωές μας μετράνε λιγότερο από τα κέρδη του κεφαλαίου -τόσο της «νόμιμης» όσο και της παράνομης δραστηριότητας του- είτε θα αγωνιστούμε. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι πολυμέτωπος και δύσκολος. Απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια, την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τον εργασιακό μεσαίωνα και την ανεργία πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη, να ανασυντάξουμε τα συλλογικά μορφώματα της εργατικής τάξης, να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας και να θέσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Να διεκδικήσουμε την απεμπορευματοποίηση και κοινωνικοποίηση των βασικών αναγκών όπως το ρεύμα, το νερό, τη στέγαση, την επικοινωνία και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συνταξιούχοι/ες, αποκλεισμένοι/ες, ντόπιοι και μετανάστες/ριες μαζί, πρέπει να σηκώσουμε μαζί το κεφάλι, να οργανωθούμε, να παλέψουμε μαζί και να επιτεθούμε στο κράτος και το κεφάλαιο.
Μόνο ο λαός σώζει το λαό.
Εάν δεν βάλουμε εμείς το ανάχωμα σε αυτή την ισοπέδωση της αξίας της ζωής, δεν θα το κάνει κανείς.
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
