Καμία θέση για τους φασίστες στον δημόσιο λόγο και χώρο
Πριν από λίγες ημέρες φασίστες έγραψαν φασιστικά – ναζιστικά σύμβολα σε διάφορα μνημεία αγωνιστών στην πόλη της Πάτρας. Αρχικά στο μνημείο του Νίκου Τεμπονέρα έξω από το ομώνυμο σχολικό συγκρότημα, επίσης στο μνημείο των πεσόντων του Πολυτεχνείου στην παραλιακή αλλά και στο μνημείο των εκτελεσθέντων αγωνιστών από τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους στο Γηροκομειό. Τρεις ημέρες αργότερα βεβήλωσαν και το μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη στην πλατεία Παντοκράτορος. Τα φασιστικά – ναζιστικά σύμβολα σβήστηκαν αντανακλαστικά, ενώ την ώρα καθαρισμού ενός εκ των μνημείων, οι μπάτσοι προχώρησαν σε προσαγωγή αντιφασίστα που βρισκόταν εκεί. Φυσικά, το γεγονός αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση, μιας και οι δυνάμεις της καταστολής, ευθυγραμμισμένες με τις επιταγές του κρατικού μηχανισμού, προστατεύουν το (παρα)κράτος, εξασφαλίζοντας τον χώρο που επιθυμούν οι φασιστικές λογικές και πρακτικές. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε και το πρόσφατο παράδειγμα της 1ης Νοέμβρη του 2023 με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να προστατεύουν τα φασιστικά πανελλαδικά καλέσματα σε συγκεντρώσεις, πραγματοποιώντας παράλληλα επιθέσεις στους αντιφασίστες που απάντησαν με αντι-καλέσματα.
Εξάλλου, έχει καταστεί φανερό πως τα τελευταία χρόνια το πολιτικό τόξο στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει μετατοπιστεί προς τα ακροδεξιά, τόσο σε ένα επίπεδο λόγου, όσο και σε αυτό των πρακτικών. Αφενός, το ίδιο το κράτος έχει επιλέξει να διαχειρίζεται την ασφυκτική για πλατιά κοινωνικά κομμάτια πραγματικότητα με τρόπο ολοκληρωτικό, μέσα από το μοντέλο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που δικαιολογεί την επίθεση εναντίον όσων αγωνίζονται, για να πάψει η υποτίμηση των ζωών τους. Απεργίες κηρύσσονται παράνομες, διαδηλώσεις χτυπιούνται από τις δυνάμεις της καταστολής, κατειλημμένοι χώροι αγώνα εκκενώνονται σε μια προσπάθεια αφενός να περαστεί το μήνυμα πως όσοι / όσες αγωνίζονται θα πατάσσονται, αφετέρου προκειμένου να προωθηθεί το αφήγημα περί «ασφάλειας» προς τέρψιν ενός (ακρο)δεξιού κομματιού της κοινωνίας (αλλά και) για ψηφοθηρικούς λόγους. Ενδεικτική ως προς αυτό είναι η πρόσφατη επιχείρηση – σκούπα στο κέντρο της Αθήνας εναντίον μεταναστ(ρι)ών που οδήγησε στην σύλληψη 40 ανθρώπων και την προσαγωγή άλλων 189. Οι 38 από αυτούς πρόκειται να απελαθούν. Άλλωστε, ο θεσμικός – κρατικός – καπιταλιστικός ρατσισμός έχει προϊστορία στην ελλαδική επικράτεια. Χιλιάδες μετανάστριες και μετανάστες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, (είναι ακόμα πολύ νωπός ο μαζικός πνιγμός εκατοντάδων μεταναστών / στριών στα ανοιχτά της Πύλου, αποτέλεσμα των εγκληματικών ενεργειών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού) άλλοι δολοφονούνται στις νάρκες του Έβρου, αμέτρητοι έγκλειστοι σε στρατόπεδα κράτησης, καθώς και πλήθος άλλων φτωχοδιαβόλων ξεζουμίζονται καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα ή στα ματωμένα χωράφια της ελληνικής υπαίθρου για τα κέρδη των αφεντικών τους.
Εκτός όλων αυτών, παρατηρούμε ότι πληθώρα ακροδεξιών κομμάτων βρίσκουν πάτημα μέσα από μια ελαστική προς την ακροδεξιά αστική δημοκρατία, προκειμένου να μπορούν να διαχέουν το μισαλλόδοξο, εθνικιστικό και ομο / τρανσφοβικό λόγο τους. Τέτοιες, λοιπόν, φασιστικές δράσεις, όπως εκείνες της βεβήλωσης των μνημείων, δε λαμβάνουν χώρα σε μια ουδέτερη χρονική συγκυρία, αλλά αντιθέτως είναι άλλη μια απόδειξη πως ο φασιστικός λόγος και οι φασιστικές πρακτικές εκπορεύονται από την εξουσία και διαχέονται κάθετα προς την κοινωνία σε μια συγκυρία συστημικής νομιμοποίησης της ακροδεξιάς. Ως εκ τούτου, ο δικός μας ρόλος ως μέρος του αντιφασιστικού κινήματος της Πάτρας είναι διπλός: να αντιπαλεύουμε τον θεσμικό φασισμό του κράτους, αλλά και να μην αφήνουμε «ζωτικό χώρο» στους φασίστες της διπλανής πόρτας να διαχέουν το μίσος τους. Αυτό, δηλαδή, που κάνει επί σειρά ετών, το αντιφασιστικό κίνημα της Πάτρας, ήδη από την εποχή που η Χ.Α ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα κι επιχειρούσε να βρει πάτημα στο δημόσιο χώρο. Κι αν η Χ.Α δεν κατόρθωσε να ριζώσει στην Πάτρα, αυτό, εν πολλοίς, οφείλεται, στα οξυμμένα αντιφασιστικά αντανακλαστικά πολλών αντιφασιστριών / στών, που έδωσαν μάχες, για να τους κόψουν το δρόμο προς την κοινωνική γείωση του φασιστικού τους λόγου.
Σε κάθε περίπτωση, ο ακροδεξιός – φασιστικός λόγος συσκοτίζει κάθε πεδίο ταξικής εκμετάλλευσης στο όνομα της εθνικής ενότητας και της κρατικής συνοχής, τη στιγμή που η κοινωνική βάση είναι αντιμέτωπη με το αυξημένο κόστος ζωής, τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις πρώτης κατοικίας, την κατάρρευση και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων δομών και υπηρεσιών, τα εργατικά «ατυχήματα» – δολοφονίες, τις γυναικοκτονίες και την καθημερινή πατριαρχική απειλή, αλλά και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Προτάσσει, δηλαδή, την ενότητα ανάμεσα στους καταπιεζόμενους και τους ίδιους τους καταπιεστές τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο μπορεί το κεφάλαιο να κυκλοφορεί ελεύθερα και τα αφεντικά να πλουτίζουν στις πλάτες των από τα κάτω. Παράλληλα διαχέονται στον κοινωνικό ιστό επίπλαστες ανισότητες και διαχωρισμοί, όπως αυτοί του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της καταγωγής, της εθνικότητας και του θρησκεύματος, δημιουργώντας έτσι την ψευδαίσθηση για την ύπαρξη ενός «εσωτερικού εχθρού» στον οποίο καταλογίζονται τα δεινά της κρατικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ταυτόχρονα, η προσοχή των από τα κάτω αποτραβιέται από την ταξική εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας, αλλά και σε κάθε άλλο επίπεδο κοινωνικής και προσωπικής ζωής που ρυθμίζεται και διαμεσολαβείται από το κράτος και το κεφάλαιο, επιχειρώντας να διοχετευτεί η οργή της κοινωνικής πλειοψηφίας σε ανώδυνες ατραπούς για το σύστημα.
Συμπερασματικά, για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μια καθημερινή και πολυεπίπεδη σύγκρουση που πραγματώνεται ταυτόχρονα τόσο με ιδεολογικούς και κοινωνικούς όσο και με άμεσους φυσικούς όρους. Είναι ένας αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ένας αγώνας που στήνει αναχώματα στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσα από την σύσφιξη των κοινωνικών – ταξικών σχέσεων και την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών οριζόντια και συμπεριληπτικά, ένας αγώνας που δίνεται πλατιά, διαθεματικά και πολύμορφα. Μέσα από τον αντιφασιστικό αγώνα αρθρώνουμε αντιστάσεις απέναντι στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική επίθεση που δεχόμαστε. Οραματιζόμενες έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διακρίσεις, κράτη, έθνη, σύνορα, στρατούς και αφεντικά, προτάσσοντας την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, κάνουμε υπαρκτό τον αντιφασισμό στον δημόσιο λόγο και στις κοινωνικές μας σχέσεις και τον υπερασπιζόμαστε εμπράκτως στον δημόσιο χώρο.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟ – ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ανοιχτή Αντιφασιστική Συνέλευση Πάτρας
