Γιορτή δρόμου και επανοικειοποίησης της πλατείας και της γειτονιάς στην Ξηροκρήνη πραγματοποιήθηκε σήμερα, με την μορφή ενός πολυεθνικού- αντιρατσιστικού γλεντιού από αλληλέγγυο κόσμο πολιτικών ομάδων που εδώ και μήνες στηρίζουν τον αγώνα για επιβίωση των μικροπωλητών της περιοχής. Γειτονιές ζωντανές με μουσική, φαγητό και επανοικειοποίηση δημόσιου χώρου.
Αναλυτικά το κείμενο:
“Ντόπιοι, μετανάστριες, Ρομά και μπαλαμές, θα ζήσουμε μαζί στις γειτονιές μας!
Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από το ναυάγιο στην Πύλο, όπου 600+ μετανάστες πνίγηκαν στα ελληνικά σύνορα. Ο θάνατος τους μάλιστα, δεν ήταν ατύχημα, αλλά δολοφονία. Διεπράχθη από το ελληνικό κράτος και το λιμενικό, στο όνομα της προστασίας των συνόρων. Οι ζωές αυτών των ανθρώπων κρίθηκαν ανάξιες να βιωθούν, αφού οι ίδιοι είχαν κατασκευαστεί ως “απειλή για το έθνος”.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η μεγαλύτερη κρατική δολοφονία των τελευταίων χρόνων δεν άφησε πίσω της μόνο οργή και απελπισία, αλλά και απάθεια και αδιαφορία. Άφησε πίσω της νέα σύνορα, στην σκέψη, στις γειτονιές, στην καθημερινότητα μας. Το συμβάν στην Πύλο νομιμοποίησε κοινωνικά τον ισχυρισμό ότι οι ζωές όσων κρίνονται περιττοί, θεωρούνται αναλώσιμες. Διέδωσε ακόμη περισσότερο την πεποίθηση ότι στον αγώνα για επιβίωση ισχύει “ο θάνατος σου η ζωή μου”¨. Εδράιωσε ακόμη περισσότερο την αντίληψη ότι στην καλύτερη περίπτωση οι μετανάστ(ρι)ες μπορούν να αποτελέσουν υπερεκμεταλλευόμενα εργατικά χέρια για τα πλούτη των ντόπιων αφεντικών. Ενίσχυσε την ιδέα ότι μπορεί κανείς να μισεί με όλη του την δύναμη τους “διαφορετικούς”, για να μην χρειαστεί να εξεγερθεί απέναντι σε όσους του κλέβουν την ζωή. Και όλο αυτό το συνονθύλευμα από αντιλήψεις, συμπεριφορές και στάσεις ζωής που συναντάμε στην καθημερινότητα μας, είναι που προετοιμάζει το έδαφος για τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια και τα pushbacks στα σύνορα, στον Έβρο και στο Αιγαίο. Ας μην το κουράζουμε παραπάνω: η βία και η απανθρωπιά των συνόρων αποτελούν μια αντανάκλαση των διαχωρισμών που έχουν επιβληθεί στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Στην γειτονιά της Ξηροκρήνης για παράδειγμα, έχουμε πάρει μια καλή γεύση από αυτά τα “σύνορα της καθημερινής ζωής”. Δεκάδες μετανάστες και Ρομά προσπαθούν να επιβιώσουν, στήνοντας πάγκους πλησίον της λαϊκής και πουλώντας πράγματα που μάζεψαν από τα σκουπίδια , για να έρθουν αντιμέτωποι με την αστυνομία και τους ρατσιστές της γειτονιάς. Οι συλλήψεις, τα υπέρογκα πρόστιμα και η καταστροφή της πραμάτειάς τους δικαιολογείται μέχρι στιγμής με ένα σωρό τρόπους: “το παρεμπόριο απειλεί την οικονομία”, “κάνουν σκουπίδια”, “κάνουν φασαρία”, “είναι κέφτες”, “είναι παράνομοι”. Αν μη τι άλλο, ο ρατσισμός είναι από εύπλαστο υλικό και είναι εύκολο να τον προσαρμόσει ο καθένας στα γούστα του: από τον δήμαρχο που καμώνεται ότι λύνει τα προβλήματα της πόλης, μέχρι τους γείτονες που δεν είναι και πολύ σίγουροι γιατί δεν θέλουν αυτούς τους ανθρώπους δίπλα τους. Το δύσκολο είναι να δει κανείς ότι το φάσμα όσων περισσεύουν και κρίνονται αναλώσιμοι, διευρύνεται με ταχείς ρυθμούς: πρώτα ήταν οι Ρομά και οι μετανάστριες, μετά οι φτωχοί, οι γέροι, οι άνεργοι, όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι σε ότι τους επιβάλλουν.
Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν πρόκειται να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να βουλιάξουμε στον βούρκο της απάθειας. Στηρίζουμε τους μικροπωλητές της Ξηροκρήνης και γκρεμίζουμε μαζί τα τείχη που έχει ορθώσει ο ρατσισμός στις γειτονιές μας, Οι κοινότητες που χτίζουμε, μαζί με όσες βιώνουν τον αποκελισμό, είναι η άμυνα μας απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Οι γιορτές μας κουβαλάνε μέσα τους όλα όσα κρίνονται ως περιττά σε αυτόν τον άκαρδο κόσμο: την αλληλεγγύη, τις σχέσεις μοιράσματος, την φροντίδα, τους αγώνες. Μια εικόνα από το μέλλον!
Διεκδικούμε πίσω τις πλατείες από τους μπάτσους και τους ρατσιστές!
Έξω ο ρατσισμός από τις γειτονιές!
Stop war on migrants.”
