Στις 20 Ιουλίου του 2001 ο 23χρονος Carlo Giuliani πέφτει νεκρός από το όπλο του αστυνομικού Mario Placanica στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα. Από τις 19 μέχρι τις 22 Ιουλίου ήταν προγραμματισμένη η σύνοδος των ηγετών της G8 και πραγματοποιούνταν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο στα πλαίσια των δράσεων του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης.
Για την “προστασία” των ηγετών των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, του Καναδά, της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας, χιλιάδες αστυνομικοί είχαν μετατρέψει τη Γένοβα σε αστυνομοκρατούμενη πόλη, εξάλλου τα προηγούμενα χρόνια είχαν πραγματοποιηθεί αντίστοιχες μαζικές διαδηλώσεις στο Σιάτλ, στην Πράγα, στη Νίκαια. Ένα μείγμα διαδηλωτών από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους με κοινή συνισταμένη την αντίθεση στον αδηφάγο καπιταλισμό, το συστηματικό ρατσισμό, τη φτώχεια και την επέλαση της λογικής του κέρδους πάνω από την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, βρέθηκε στους δρόμους και συγκρούστηκε δυναμικά με την αστυνομία. Δύο κόσμοι παράλληλοι, από τη μία πλευρά ο συσσωρευμένος πλούτος και οι αποφάσεις με γνώμονα την αύξηση των κερδών σε βάρος των πολλών και από την άλλη η λαϊκή αντίδραση και ο αγώνας για ελευθερία.
Ακολούθησαν ισχυρές συγκρούσεις με την αστυνομία η οποία προχώρησε στη χρήση χημικών και δακρυγόνων, καταστέλλοντας και ξυλοκοπώντας τους διαδηλωτές οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ότι μπορούσαν να βρουν μπροστά τους. Ο Carlo Giuliani συμμετείχε ενεργά στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, όταν από ένα όχημα της αστυνομίας το οποίο είχε εκλωβιστεί, ο επιβαίνοντας αστυνομικός Mario Placanica σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε τον Carlo στο κεφάλι αφήνοντάς τον νεκρό. Ο οδηγός του οχήματος για να βεβαιωθεί ότι είναι νεκρός ο Giuliani έκανε όπισθεν και πέρασε από πάνω του, για να βάλει ξανά μπρος στη συνέχεια και να περάσει για δεύτερη φορά πάνω από το σώμα του. Ήταν μία πράξη που περνούσε το μήνυμα για την κλιμάκωση της καταστολής απέναντι στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και ο Giuliani έμεινε στην ιστορία και έγινε σύνθημα στα χείλη διαδηλωτών για τα επόμενα χρόνια. Ήταν μία ημέρα που έμελλε να μείνει χαραγμένη στην ιστορία.
Η επίδειξη δύναμης των εξουσιαστικών μηχανισμών δεν σταμάτησε φυσικά εκεί. Στις δίκες που ακολούθησαν της δολοφονίας, ο αστυνομικός που πυροβόλησε κρίθηκε αθώος καθότι η σφαίρα “εξοστρακίστηκε”. Μετά από λίγα χρόνια και συγκεκριμένα το 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε πως ο Mario Placanica βρισκόταν σε “αυτοάμυνα”, οπότε απορρίφθηκε η κατηγορία της κατάχρησης εξουσίας. Αντίστοιχα και ο οδηγός δεν κρίθηκε ένοχος.
Στις 25 Ιουλίου πραγματοποιείται μαζική πορεία στην κηδεία του 23χρονου Giuliani. Η οργή του κόσμου είναι εμφανής απέναντι στην εξουσία που δολοφονεί και καταδικάζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Θ.Λ.
