Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μια δολοφονία η οποία χαρακτηρίζεται ως έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου παίρνει κοινωνικές, ακόμη και πολιτικές διαστάσεις και διαπερνάει την καθημερινότητα σχεδόν όλης της κοινωνίας. Αυτή είναι η εξουσία των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.
Το γεγονός ότι η γυναικοκτονία της Καρολάιν, χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για να μπουν για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο οι μετανάστες, και ιδιαιτέρα οι Αλβανοί μετανάστες, δεν μας εκπλήσσει. Απεναντίας εγείρει και ενισχύει την δική μας διάθεση και προσπάθειες ώστε να κατανοήσουμε τον κυρίαρχο ιδεολογικό χαρακτήρα αυτών των Μέσων και να αντιπαρατεθούμε σε κάθε βήμα των κοινών κοινωνικών μας αγώνων.
Για μια ακόμη φορά γίναμε μάρτυρες της λασπολογίας και προπαγάνδας από τα ΜΜΕ που με κάθε «ευκαιρία» ταυτίζουν και συνδέουν το έγκλημα με τους μετανάστες συγκεκριμένων εθνικοτήτων, δεν εκλαμβάνουν το έγκλημα ως ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο πηγάζει από τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις που ενυπάρχουν σε συγκεκριμένες κοινωνίες αλλά παίζουν το επικίνδυνο παιχνίδι της σύνδεσης του εγκλήματος «με το DNA του κάθε λαού». Έτσι ακούσαμε και διαβάσαμε «επιστημονικές» δήθεν αναλύσεις για τα διαφορετικά αξιακά συστήματα λαών, που «εισάγουν» στην ελληνική κοινωνία εγκλήματα «ανοίκειας» αγριότητας. Τέτοιου είδους θεωρήσεις και προσεγγίσεις δεν είναι παρά φασίζουσες.
Επί σχεδόν τριάντα χρόνια είμαστε μάρτυρες του προπαγανδιστικού μίσους που όπλιζε ακόμη με πιο πολλή ευκολία τα χέρια αστυνομικών, συνοριοφυλάκων και «αγανακτισμένων πολιτών» ώστε να φτάσουν στο σημείο να εξοντώσουν ανθρώπινες υπάρξεις και δη αλβανών μεταναστών. Πότε άραγε έγινε λόγος από τα ΜΜΕ για τις 172 δολοφονίες Αλβανών μεταναστών από τις αρχές του ‘90; Εδώ και τριάντα χρόνια έχουμε μάθει και συνηθίσει πλέον να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως «κατά τεκμήριο» δράστες εγκλημάτων στα δελτία ειδήσεων και εκπομπές. Για τη θυματοποίησή μας το μόνο που ακούγαμε ήταν «σιωπή». Ακόμη και όταν ένα έγκλημα έχει διαπραχθεί από έλληνες της μειονότητας, τους λεγόμενους «Βορειοηπειρώτες», τότε αυτοί «βαφτίζονται» Αλβανοί (αφού οι «δικοί μας Έλληνες» δεν κάνουν τέτοια εγκλήματα). Από την άλλη όμως, όταν η Αλβανική αστυνομία σκότωσε μέλος της ελληνικής μειονότητας σε ένοπλη συμπλοκή, τότε το θύμα βαφτίστηκε «Έλληνας πατριώτης», για τον οποίο έφτασε η Ελληνική Βουλή στο σημείο να κρατήσει ενός λεπτού σιγή. Ο τρόπος που παρουσιάστηκε το γεγονός όπλισε το χέρι του Έλληνα δολοφόνου του Πετρίτ Ζίφλε, Αλβανού μετανάστη στην Κέρκυρα. Οι 172 όμως Αλβανοί στην Ελλάδα δολοφονήθηκαν ανυποψίαστοι, όπως λέει μια δική μας παροιμία, «με το ψωμί στο στόμα».
Πολύ εύκολα στην περίπτωση της δολοφονίας στα Γλυκά Νερά, η άμεση δικαιολογία των ΜΜΕ θα ήταν ότι παρασύρθηκαν από τις μαρτυρίες του συζύγου ο οποίος όταν έστησε το σκηνικό της δολοφονίας στοχοποίησε και ενοχοποίησε ως εγκληματίες Αλβανούς ή Γεωργιανούς. Αντί να κρατήσουν τις ισορροπίες και να διαφυλάξουν τη δημοσιογραφική αντικειμενικότητα και δεοντολογία, ρίχνονται και υποσκάπτουν μια φιλολογία μίσους και ρατσισμού. Ακόμη χειρότερα με τον λόγο τους, τους μηχανισμούς και τα μέσα που έχουν, «υπαγορεύουν» αλλαγές στον ποινικό κώδικα γιατί δήθεν είναι «επιεικής».
Δεν είμαστε αφελείς. Δεν περιμένουμε τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι καναλάρχες τους να αλλάξουν στάση, να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας που θα στοχεύσει στην κοινωνική ειρήνη, συνύπαρξη και δικαιοσύνη. Απεναντίας η δουλειά τους είναι να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία του ρατσισμού και του εθνικισμού, να υποδαυλίσουν και να οξύνουν τις ενδοταξικές συγκρούσεις. Ως ιδεολογικός μηχανισμός που πλαισιώνουν την κυρίαρχη ιδεολογία, διέπονται από το πνεύμα των διαιώνισης αυτής της κυριαρχίας. Εκεί ποντάρουν για να φέρουν στην εξουσία δυνάμεις που θα παγιώνουν αυτή την ιδεολογία με πολιτικές ακραίου ρατσισμού και εθνικισμού.
Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το πώς χειρίζονται τώρα την εξουσία τους: Αφού ο δολοφόνος είναι τελικά ο Έλληνας πατριάρχης της διπλανής πόρτας, αρχίζουν να κυκλοφορούν οι «δημοσιογραφικές πληροφορίες» που προσπαθούν να θολώσουν την ευθύνη του: το θύμα ήθελε να τον χωρίσει, ήθελε να φύγει με το παιδί, το ζευγάρι «τσακωνόταν». Γιατί μας τα λένε όλα αυτά; Γιατί τώρα σειρά έχει η προπαγάνδα υπεράσπισης του «αρρενωπού» προτύπου, η συσκότιση της εξουσίας της πατριαρχίας, η υποτίμηση της γυναικοκτονίας ως γεγονότος «παρέκκλισης» και όχι ως φυσική συνέχεια της σεξιστικής νόρμας.
Σε αυτό το πεδίο οφείλουμε να πάρουμε θέση και να αντιπαρατεθούμε.
