Το Φαινόμενο ΒΦΛ στην Καβάλα.

“Σε ένα φαντασιακό ‘πράσινο’ καπιταλιστικό δίκτυο, δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό σε παραθαλάσσιες περιοχές, όπου υπάρχει αλιεία και τουρισμός, όπως τα χωριά της Ν. Καρβάλης και της Κεραμωτής, να βρίσκονται δίπλα σε βουνά από φωσφογύψο, φουγάρα και δυσωδία. Όταν μιλάνε για τουρισμό και έσοδα για το κράτος στην γλώσσα τους, η ρύπανση της ΒΦΛ και των υπόλοιπων βιομηχανιών, μένουν απλά εκτός λεξιλογίου”. Κείμενο σχετικά με τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων από το “ΑΚΑΝΘΙΝΟ” Καβάλας.

Επίκαιρο κείμενο που δημοσιεύτηκε στις 2 Ιουνίου στο “ΑΚΑΝΘΙΝΟ” και στην ιστοσελίδα ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΒΑΛΑΣ :

Βρισκόμαστε και επίσημα στην έναρξη της τουριστικής περιόδου, το κράτος μέσα από μία παντελώς αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και ενός πολύμηνου lockdown, στραγγάλισε οικονομικά και εργασιακά κάθε εργαζόμενο και ελεύθερο επαγγελματία, σάπισε στο ξύλο κάθε νεολαίο και έπειτα ελευθέρωσε τα πάντα στο βωμό του τουριστικού κέρδους. Ένα ξαφνικό γεγονός, αυτό του κλεισίματος του σταθμού εισόδου της Νυμφαίας Ροδόπης, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στους τοπικούς εξουσιαστές της Καβάλας, οι οποίοι έκριναν ότι από μια τέτοια κίνηση ο νομός θα αποκλειστεί από τις τουριστικές ροές, παρά το ότι υπάρχουν άλλες είσοδοι και περάσματα. Δήμαρχοι, περιφερειάρχες, μαζί και βουλευτάδες (ακόμα και ο υπουργός άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος), κίνησαν γη και ουρανό, εμφανίστηκαν με “μαχητικότητα” στα τοπικά ΜΜΕ, κι έστησαν με ταχύτητες κινέζικης παραγωγικότητας κέντρο δειγματοληπτικών ελέγχων covid-19, σε μία προσπάθεια να μη χαθεί άλλος τουριστικός εισπρακτικός χρόνος. Με την ταχεία αυτή παρέμβαση της οικονομικής & διοικητικής ελίτ της περιοχής, πέτυχαν τελικώς την άρση του αποκλεισμού της συγκεκριμένης εισόδου μέσα σε κυριολεκτικά σύντομο χρονικό διάστημα. Την επιτυχία αυτή επιστέγασαν οι εκατέρωθεν ευχαριστίες μεταξύ βουλευτάδων, υπουργών και λοιπών σαλτιμπάγκων που εκπροσωπούν τοπικά τη κεντρική κυβέρνηση, πλημμυρίζοντας τα τοπικά μέσα ενημέρωσης με τις αντίστοιχες αναρτήσεις.

Παράλληλα, στην πόλη κορυφώνεται ένα ακόμα γεγονός, του οποίου οι επιπτώσεις είναι ραγδαίες, σοβαρές και ανησυχητικές για την υγεία των πολιτών της Καβάλας. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο πρόβλημα της πόλης και της ευρύτερης περιοχής μόνιμης διαμονής μας και στην γιγαντιαία κινητοποίηση της Νυμφαίας, είναι πως στην περίπτωση αυτή ακολουθείται η συστηματική αποσιώπηση του γεγονότος από το σύνολο του τοπικού τύπου και από κάθε πολιτικό και διοικητικό φορέα της περιοχής. Μιλάμε για τη λιπασματοβιομηχανία Καβάλας (ΒΦΛ), για την οποία καταγγέλλουμε ότι, από τη μία, η μόλυνση του περιβάλλοντος από τα σάπια φουγάρα και χημικά απόβλητα του εργοστασίου της ξεπέρασαν κάθε όριο, και από την άλλη, η διοίκηση της ΕLFE ιδιοκτησίας Λαυρεντιάδη, με τη συγκάλυψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οδηγούν το εναπομείναν ειδικευμένο προσωπικό του εργοστασίου σε οριστική απόλυση.

Αφίσα από το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ (Αύγουστος 2020).

Ας κάνουμε μια περιεκτική αναδρομή στις ρίζες του προβλήματος.

Είναι γνωστός πλέον σε όλους ο τρόπος με τον οποίο ο υπόδικος εφοπλιστής πήρε στα χέρια του τη λιπασματοβιομηχανία Καβάλας το 2013 και το πως επιχείρησε, από τότε μέχρι και σήμερα, με τη μεθοδολογία των παρένθετων εταιρειών να φορτώσει με χρέη το δημόσιο αλλά και να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι που υπέγραψαν συμβάσεις αορίστου χρόνου αντιστάθηκαν στις πρακτικές των παράνομων απολύσεων με αγώνες, αποκλεισμούς και απεργίες και οδηγήθηκαν σε δικαστικές διαμάχες με τον Λαυρεντιάδη και τη διοίκηση του εργοστασίου τις οποίες κέρδισαν, αλλά οι δικαστικές αποφάσεις ποτέ δεν εφαρμόστηκαν! Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια οι εγκαταστάσεις εγκαταλείφθηκαν συστηματικά, οι παρεμβάσεις συντήρησης αφορούσαν επιφανειακά μπότοξ, ενώ καμία επένδυση ασφαλείας δεν ανανεωνόταν. Τα στερεά απόβλητα του ραδιενεργού φωσφογύψου του εργοστασίου (βασικό υπόλειμμα από την παραγωγή φωσφορικών λιπασμάτων) σχημάτιζαν, και σχηματίζουν ακόμα, ολόκληρα βουνά πλησίον του εργοστασίου, εξαφανίζοντας οποιαδήποτε μορφή πρασίνου από γύρω τους. Παρόλο που η περιοχή μετατράπηκε σε μια χημική χωματερή, κανένας υπεύθυνος και κανένας ελεγκτικός μηχανισμός δεν κινητοποιήθηκε. Ποτέ δεν έγινε ουσιαστική αναφορά για τις επιπτώσεις και την ανεπανόρθωτη ζημιά που έχει υποστεί το περιβάλλον από τους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς του δήμου και της περιφέρειας, ενώ οι αγώνες των εργαζομένων, όσο και οι κινήσεις αλληλεγγύης των σωματείων και των φορέων, αρκέστηκαν στο να ασχοληθούν με την εργασιακή και βιοποριστική πλευρά του προβλήματος. Αυτό φυσικά ήταν αναμενόμενο, καθώς όλες οι μονάδες που απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων αποτελούν πεδίο δράσης για το πολιτικό σύστημα της χώρας, μετατρέποντας τες σε ψηφοθηρικές δεξαμενές όπου ανθούν παραπολιτικά ρουσφέτια. Η επιλογή όμως να εκπαραθυρώσουν το ειδικευμένο προσωπικό από μια χημική λιπασματοβιομηχανία και να προσπαθήσουν να το αντικαταστήσουν με ένα οικονομικότερο και πιο χειραγωγήσιμο εργατικό εργολαβικό δυναμικό, είχε ως αποτέλεσμα την ταχεία εξάπλωση της ρύπανσης στην ήδη επιβαρυμένη περιοχή, αλλά και την ανάδυση του κίνδυνου ενός ενδεχόμενου ατυχήματος μέσα στους χιλιάδες τόνους νιτρικής αμμωνίας που κατακλύζουν τις γέρικες εγκαταστάσεις, ιδιαίτερα μετά την τεράστια έκρηξη αποθηκών νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού το καλοκαίρι του 2020, η οποία μπορεί να μας δείξει το μέγεθος της καταστροφής που δύναται να προκαλέσει ένα ανάλογο ατύχημα.

Έπειτα ήρθαν οι γνωστές τριμερείς συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων, διοίκησης και κυβερνήσεων, μία επί Σύριζα και μία επί ΝΔ. Μέσω των πρακτικών των συμφωνιών αυτών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το πρόβλημα των εργαζομένων, να καταστείλουν τις αντιδράσεις και να εξαφανίσουν το φαινόμενο ΒΦΛ από το προσκήνιο -ιδιαίτερα αυτό της ρύπανσης του αέρα- που ήταν έντονο. Ο Σύριζα πέτυχε ως ένα βαθμό την προσωρινή αποκλιμάκωση, χωρίς να λύσει κανένα πρόβλημα, ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ επέλεξε να πάρει ανοιχτά το μέρος του Λαυρεντιάδη, καλώντας τους εργαζόμενους να συμμορφωθούν στις απαιτήσεις της διοίκησης του εργοστασίου. Οι εργαζόμενοι από την άλλη, εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες τους στις συμφωνίες αυτές, προσπαθώντας να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, ενώ γίνονταν ηθελημένα ή μη, μπαλάκι των πολιτικών σκοπιμοτήτων και αντικείμενο αντιπαράθεσης στη Βουλή, χωρίς να δίδεται καμία ουσιαστική λύση. Στην ουσία οι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί, τους οποίους κέρδισαν οι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου, είναι αυτοί που δέσμευσαν ΒΦΛ και κυβερνήσεις, εμποδίζοντάς τες να απαλλαγούν μια και καλή από το σωματείο των εργαζομένων και τις ανάγκασε να προχωρήσουν στον προσωρινό συμβιβασμό των συμφωνιών αυτών.

Η μηνυτήρια αναφορά της Alpha Bank που προηγήθηκε, απέδειξε πως οι θυγατρικές εταιρίες ΕΛΛΑΓΡΟΛΙΠ, ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΝΕΑΣ ΚΑΡΒΑΛΗΣ, PFIC και CENTROFARO αφορούν την ίδια εταιρεία,την ELFE, και το ΚΕΑΟ (Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών) επιβεβαίωσε ότι οι εν λόγω εταιρίες εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Οι αναφορές στην καταστροφή του περιβάλλοντος συνέχιζαν να έχουν παρασκηνιακό ρόλο, ενισχύοντας απλά την επιχειρηματολογία των εργαζόμενων αορίστου χρόνου, οι οποίοι τις εξωτερίκευαν επιπλέον λόγω γνώσεων και εξειδίκευσης, δείχνοντας τις αδυναμίες των εγκαταστάσεων, αλλά και τους κινδύνους που παραμόνευαν τόσο για το περιβάλλον, όσο και για τους ίδιους τους ανειδίκευτους εργαζόμενους. Η σιωπή τους όμως ήταν και είναι ηχηρή για τον ήδη επιβαρυμένο περιβάλλοντα χώρο που κατακλύζεται από τα βουνά του πεταμένου φωσφογύψου μέχρι και σήμερα.

Από την έναρξη του πρώτου lockdown τον Μάρτιο του 2020, έγινε υπερβολικά αισθητή και ορατή η αέρια ρύπανση του εργοστασίου. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση κλείδωνε τον κόσμο στα σπίτια του και επέβαλλε πρόστιμα σε επιχειρήσεις και πολίτες με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, στα χωριά Χαλκερό, Νέα Καρβάλη και στην ανατολική πλευρά της Καβάλας χιλιάδες πολίτες πνίγονταν καθημερινά από τα φουγάρα της ΒΦΛ. Το καλοκαίρι του 2020 οι αντιδράσεις αυξήθηκαν αρκετά, ενώ πραγματοποιήθηκε και πορεία στη Ν. Καρβάλη, καθώς και αρκετές εξορμήσεις, μοιράσματα και παρεμβάσεις μέσα στην Καβάλα. Σε μία παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε από συντρόφους/ισσες και άλλους/ες διαμαρτυρόμενους/ες στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης, το σύνολο των μελών του, επιχείρησε να υποβαθμίσει το γεγονός, ενώ έγινε μεγάλη προσπάθεια από μέρους του να μην τοποθετηθούν οι πολίτες, πράγμα που τελικώς δεν κατάφεραν.

Φυσικά δεν περιμέναμε και πολλά από ένα δημοτικό συμβούλιο που αρκετοί από αυτούς που το απαρτίζουν, εξαργυρώνουν την εκλογή τους κάνοντας τα στραβά μάτια σε αυτή την καταστροφή, από όλες τις απόψεις, που εξελίσσεται.

Οι πιέσεις και οι διαμαρτυρίες ανάγκασαν τελικώς τον δήμαρχο να κινηθεί, τουλάχιστον προσχηματικά, απέναντι στην εταιρία. Έτσι υποχρεώθηκε να στείλει επιστολή στην εισαγγελέα Καβάλας, με αφορμή τη λήξη της προθεσμίας που είχε πάρει η λιπασματοβιομηχανία για την τοποθέτηση ειδικών φίλτρων – πλυντηρίων στα φουγάρα της . Δηλαδή, από το 2015 που αδειοδοτήθηκε κανονικά η ΒΦΛ, τόσο από την περιφέρεια όσο και από την πολεοδομία, δεν ελέγχθηκε ποτέ από κανέναν αρμόδιο φορέα η υγειονομική νομιμότητα της λειτουργίας της, χωρίς φίλτρα, χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό, και το ότι επέτρεπε οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής να παίζουν κορώνα γράμματα με την υγεία και τη ζωή τους, μέσα σε μια πραγματική βόμβα χιλιάδων τόνων νιτρικής αμμωνίας.

Ως αποτέλεσμα, η διοίκηση της βιομηχανίας προχώρησε σε ένα σόου δήθεν αποκατάστασης της αλήθειας και της νομιμότητας, με πρωταγωνιστές ακόμα και τους ίδιους τους τοπικούς εξουσιαστές. Αγόρασε προστατευτικό εξοπλισμό και φίλτρα αξίας 5 εκατομμυρίων ευρώ, όπως η ίδια υποστηρίζει, ενώ νοικιάστηκε ένας περιβαλλοντολογικός κινητός σταθμός μέτρησης ρύπων σε Χαλκερό από την περιφερειακή ενότητα Καβάλας. Η παράσταση στήθηκε και όλα τα τοπικά ΜΜΕ διαφήμιζαν τις κινήσεις της εταιρείας με περισσή προθυμία.

Ως “επίτιμος προσκεκλημένος” σ’ αυτή τη στημένη φαρσοκωμωδία εμφανίστηκε ο ίδιος ο αντιπεριφερειάρχης, παίζοντας άρτια τον ρόλο του αυλικού του Λαυρεντιάδη, ως εγγυητής της λειτουργίας των σταθμών μέτρησης ρύπων και συμπληρώνοντας απ’ τη μεριά του την απαξιωτική στάση που τηρούν όλοι οι αρμόδιοι φορείς απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου για την ρύπανση της βιομηχανίας. Η διοίκηση του εργοστασίου, προσπαθώντας να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του πρωταγωνιστικού ρόλου, ως γνήσια Μήδεια που τρώει τα παιδιά της, ξεσπά απέναντι στους περιβαλλοντολόγους που θέλουν το κλείσιμο της κατά τα άλλα υγιούς χημικής βιομηχανίας, και με μπόλικη αλαζονεία διαφημίζει τα αποτελέσματα των μετρήσεων που παρουσιάζονται να είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα οποιουδήποτε άλλου σημείου στη χώρα. Δεν πέρασε απαρατήρητο όμως, πως η ένταση λειτουργίας της ΒΦΛ την ίδια περίοδο που τοποθετήθηκαν οι σταθμοί μέτρησης μειώθηκε σημαντικά και οι κάτοικοι του Χαλκερού και της Ν. Καρβάλης “είδαν” για πρώτη φορά το νησί της Θάσου.

Όλη αυτή την περίοδο, οι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου, οι οποίοι αποτελούν και το σύνολο του εξειδικευμένου προσωπικού του εργοστασίου, πληρώνονται περίπου ανά εξάμηνο υπό μορφή δανεισμού, δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση στο εργοστάσιο, ενώ έχουν εγκλωβιστεί σε μια εργασιακή ομηρία μεταξύ εξωδικαστικών συμβιβασμών και κυβερνητικών συμφωνιών. Το εργοστάσιο στα χέρια του ανειδίκευτου εργολαβικού προσωπικού δουλεύει με διπλάσιους ρυθμούς, ενώ μονάδες του απομονώνονται λόγω βλαβών και φθορών από την υπερβολική παραγωγή. Σημειωτέον ότι και την περίοδο που τοποθετούνται τα φίλτρα στα φουγάρα της ΒΦΛ, η παραγωγή δε σταματάει, απλώς ελαττώνεται για τους ευνόητους καταγραφικούς λόγους.

Η αυλαία της παράστασης Λαυρεντιάδη πέφτει άδοξα, παρά τις διαφημιστικές καμπάνιες και τις διαβεβαιώσεις περί ασφαλείας του εργοστασίου. Προτού αναγκαστεί η εταιρία να τοποθετήσει τα φίλτρα και να προχωρήσει σε αυτό το επικοινωνιακό σόου που αναφέραμε, είχε προηγηθεί εισαγγελική παρέμβαση τον Αύγουστο του 2020 λόγω των έντονων αντιδράσεων και κινητοποιήσεων του κόσμου, που οδήγησε στην αναγκαστική αυτοψία του εργοστασίου των λιπασμάτων από υπαλλήλους της διεύθυνσης περιβάλλοντος. Στα τέλη του Σεπτέμβρη η εταιρία επιχείρησε να υποβαθμίσει το γεγονός της ρύπανσης για άλλη μια φορά, καταθέτοντας την άποψη της για την αυτοψία, και με μια δόση υπεροψίας προσπάθησε να απαξιώσει τις μετρήσεις και τον ρόλο του ελεγκτικού φορέα. Τον Νοέμβριο έγινε γνωστό πως η ΒΦΛ δεν έχει εφαρμόσει κανένα μέτρο για την μείωση των εκπομπών οξειδίων του αζώτου (NOx) στην απαέρια μονάδα παραγωγής του νιτρικού οξέως και της επιβλήθηκε πρόστιμο 40.000 ευρώ. Με άλλα λόγια, όλη αυτή η διαφημιστική καμπάνια για τα φίλτρα και τους σταθμούς μέτρησης καταρρέει, αφού πλέον δεν γνωρίζει κανείς σε μια τέτοια βαριά βιομηχανία, αν ελέγχεται και από ποιον φορέα η λειτουργία του εργοστασίου, αν εφαρμόζονται τα μέτρα και οι διατάξεις ασφαλείας, ποιοι ρύποι πρέπει να μετριούνται και ποια τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται.

Ενδεικτικό της σοβαρότητας της κατάστασης, είναι το ότι οι ρύποι αυτοί των NOx που παράγονται από την μονάδα νιτρικού οξέος, όταν βρίσκονται σε κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας, πίεσης και σε υψηλές συγκεντρώσεις (όπως παρατηρείται από τις γνωστές αιθαλομίχλες του εργοστασίου), προκαλούν μη αναστρέψιμες ασθματικές και αναπνευστικές παθήσεις και δυσλειτουργίες, ενώ συμβάλλουν σημαντικά στη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου. Αυτομάτως ξεκίνησαν να παρέχονται ανταλλάγματα από την διοίκηση του εργοστασίου προς τους ιθαγενείς της Καβάλας -κατά την προσφιλή συνήθεια των αποικιοκρατών- με διάφορες δωρεές σε εκκλησίες και νοσοκομεία. Την ίδια περίοδο ο Λαυρεντιάδης αθωώθηκε για το σκάνδαλο της Proton Bank και τις ποινικές κατηγορίες για υπεξαίρεση 800 εκατομμυρίων, ενώ δικάστηκε μόνο για απιστία σε βαθμό πλημμελήματος…! Σε αντιστάθμισμα τον γεγονότων και με μια βιομηχανία ξεφτιλισμένη στα δημόσια μέσα, ο Λαυρεντιάδης, προχώρησε σε αγωγή απέναντι στην ΟΕΧΒΕ (Ομοσπονδία Εργαζομένων Χημικών Βιομηχανιών Ελλάδος) ζητώντας δύο εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση για δυσφήμηση στο πρόσωπο του, δείχνοντας πως η παρτίδα δεν έχει χαθεί, και, με αρωγό την Κυβέρνηση Μητσοτάκη και το δικαστικό μηχανισμό πέρασε στην αντεπίθεση.

Ο Λαυρεντιάδης δεν είχε παίξει ακόμα το τελευταίο του χαρτί και έτσι η διοίκηση της ΒΦΛ τον Μάιο του 2021, ζήτησε μια νέα τριμερή συνάντηση, υπό την αιγίδα του υπουργείου εργασίας με μόνο θέμα τη μαζική απόλυση των εργαζομένων που υπέγραψαν σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου. Αυτή η πρωτόγνωρη επίθεση του κεφαλαίου, να εκμεταλλευτεί τη μέθοδο των τριμερών συναντήσεων που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι ως μοχλό πίεσης, χρησιμοποιώντας το κράτος ως εγγυητή για την εφαρμογή των νόμων και των δικαστικών αποφάσεων, έρχεται την ώρα που το υπουργείο εργασίας προωθεί το νέο απαράδεκτο εργασιακό νομοσχέδιο, αποδεικνύοντας σε όλους όσοι αντιστέκονται και διεκδικούν τα αυτονόητα, πως απέναντί τους έχουν πλήρως εναρμονισμένο και ταυτισμένο το κεφάλαιο με την εξουσία. Οι εργαζόμενοι μέσα από διαμαρτυρίες δέχθηκαν να παρευρεθούν, ζήτησαν όμως την ηχογράφηση των πρακτικών της διαδικασίας, αίτημα που έγινε δεκτό από την μεριά του υπουργείου, αλλά όχι από τους εκπροσώπους της εργοδοτικής πλευράς. Έτσι η νέα αυτή πρωτοβουλία τελείωσε επίσης πριν καν ξεκινήσει με άλλη μια ήττα να προστίθεται στο βιογραφικό του Λαυρεντιάδη και της διοίκησης της ΒΦΛ.

Σε όλη τη διάρκεια και του δεύτερου lockdown, η πόλη δεν σταμάτησε στιγμή να καλύπτεται από το πέπλο δυσοσμίας του εργοστασίου. Η αδιαφορία και η απαξίωση των υπευθύνων αυτού του πολιτικού και περιβαλλοντολογικού εγκλήματος συνεχίζει να εξελίσσεται μέχρι και σήμερα. Το αποκορύφωμα της πολιτικής αλαζονείας και αμοραλισμού που χαρακτηρίζει τους ηθικούς και φυσικούς υπεύθυνους της κατάστασης αυτής, εκφράστηκε τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2021. Οι περιβαλλοντολογικοί μετρητές των ρύπων ( ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε ποιοι πρέπει να μετριούνται απέναντι από μια χημική βιομηχανία), άρχισαν να καταγράφουν μετρήσεις ρύπων που ξεπερνούσαν επισήμως ακόμη και αυτά τα απροσδιόριστα όρια που ποτέ δεν συγκεκριμενοποιήθηκαν, ενώ οι υπεύθυνοι των περιβαλλοντολογικών σταθμών της περιφέρειας τους έθεταν απλώς και με περίσσιο θράσος εκτός λειτουργίας, όταν αυτό κρινόταν απαραίτητο.

Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση επιβεβαιώνεται και με τον πιο απίθανο τρόπο, πως τόσο η ρύπανση του περιβάλλοντος, όσο και η αντιμετώπισή της, είναι ζήτημα πολιτικό. Ο τρόπος με τον οποίο ένας ελεγκτικός φορέας εξετάζει μια περιβαλλοντολογική αυθαιρεσία, είτε αυτή σημειώνεται εις βάρος του περιβάλλοντος, είτε εις βάρος ανθρώπων που εκτίθενται σε αυτή, εξαρτάται από το πόσο αυτή η αυθαιρεσία προσβάλλει την αποδοτικότητα της εκάστοτε οικονομίας σε σχέση με το κέρδος και το κεφάλαιο. Όμοια, το παράδειγμα για τον τρόπο που διαχειρίστηκε σύσσωμος ο πολιτικός φορέας της πόλης την περίπτωση του σταθμού εισόδου της Νυμφαίας, σε σχέση με το διαχρονικό πρόβλημα της ΒΦΛ, δείχνει το πώς αντιλαμβάνεται ο εξουσιαστικός μηχανισμός την τοπική κοινωνία με όρους ελεύθερου εμπορίου και αγοράς. Πόσο μάλλον, η γενικότερη ενεργειακή πολιτική, στο όνομα της οποίας ο πράσινος πλέον καπιταλισμός, μετατρέπει τους ρύπους και την προστασία του περιβάλλοντος σε χρηματιστηριακό παράγοντα, που μεταλλάσσει τις βαριές βιομηχανίες από ρυπογόνες εστίες σε νέες φιλικές για το περιβάλλον τεχνολογίες και την οικονομία σε επενδύσεις.

Προέκταση της ρύπανσης της λιπασματοβιομηχανίας αποτελεί και το εργασιακό καθεστώς που επιχειρεί να περάσει η διοίκηση του εργοστασίου με την πλήρη στήριξη και συγκάλυψη των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης, εκβιάζοντας εργάτες και πολίτες με κριτήρια βιοποριστικά, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ό,τι δεν καταστράφηκε από την οικονομική κρίση, ήρθαν να το αποτελειώσουν οι επιλογές της διαχείρισης της πανδημίας.

Ο τουρισμός ως οικονομικό υποκείμενο της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των θεμελίων που το στηρίζουν, δηλαδή το περιβάλλον και τους εργαζόμενους. Σε ένα φαντασιακό “πράσινο” καπιταλιστικό δίκτυο, δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό σε παραθαλάσσιες περιοχές, όπου υπάρχει αλιεία και τουρισμός, όπως τα χωριά της Ν. Καρβάλης και της Κεραμωτής, να βρίσκονται δίπλα σε βουνά από φωσφογύψο, φουγάρα και δυσωδία. Όταν μιλάνε για τουρισμό και έσοδα για το κράτος στην γλώσσα τους, η ρύπανση της ΒΦΛ και των υπόλοιπων βιομηχανιών, μένουν απλά εκτός λεξιλογίου. Η ποιότητα της ζωής και η καθημερινότητα των πολιτών και των εργαζομένων περνούν σε δεύτερη μοίρα, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει αποκλειστικά το τουριστικό κεφάλαιο και η είσοδος αυτού από τον σταθμό της Νυμφαίας στην Ροδόπη, και ας έχουν επιβληθεί δεκάδες πρόστιμα και απαγορεύσεις με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας.

Η μόνη ρεαλιστική αντιμετώπιση που μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της φύσης και των εργατικών κεκτημένων, είναι οι κινηματικές διαδικασίες και οι εργατικοί αγώνες όταν αυτοί είναι απόλυτα αλληλοεξαρτώμενοι και συνδεμένοι μεταξύ τους. Ο σεβασμός στη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι προέκταση της καθημερινής μας πολιτικής συμπεριφοράς απέναντι στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η εργατική μας συνείδηση πηγάζει από τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη μας στις αντιστάσεις αγώνα χωρίς ανταλλάγματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ πράσινη ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον που να ελέγχεται από το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όταν αυτή χειραγωγείται και διαμορφώνεται από τις κυβερνήσεις.