Απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν προγραμματιστεί σε πάνω από 80 πόλεις ανά τη χώρα κατά την γενική απεργία της Τετάρτης 9 Απρίλη 2025, που έχουν προκηρύξει πλήθος εργατικών ομοσπονδιών, σωματείων, συλλογικοτήτων, οργανώσεων. Επικεντρώνουν στα αιτήματα για: καλύτερες συνθήκες εργασίας, συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς, μείωση των τιμών. Αλλά σε κύριο φόντο το εν δυνάμει κίνημα ενάντια στη συγκάλυψη του κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήμαυος των Τεμπών και τις δολοφονικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ:
Αθήνα, // Υπουργείο Οικονομικών – Σύνταγμα 10:30πμ // Προπύλαια 10:30πμ // Πλ. Κλάυθμωνος 11:00πμ // Άγαλμα Κολοκοτρώνη, Σταδίου 10:30πμ // Χαυτεία 11:00πμ // Πεζόδρομος Κοραή 11:00πμ // Πλατεία Μαρτάκη, Βύρωνας 10:00πμ // Πλατεία Κολιάτσου 09:45πμ
Θεσσαλονίκη, Καμάρα 10:30πμ // Άγαλμα Βενιζέλου 10:30πμ // Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης 10:30πμ
Πάτρα, Πλατεία Βασ. Γεωργίου Α’ 10:30πμ
Ξάνθη, Πλατεία Ελευθερίας 10:00πμ
Ηράκλειο, Άγαλμα Βενιζέλου 10:00πμ
Χανιά, Πλατεία Αγοράς 10:00πμ
Ρέθυμνο, Εργατικό κέντρο Ρεθύμνου 10:30πμ
Αλεξ/πόλη, Δημαρχείο Αλεξανδρούπολης 10:30πμ
Ιωάννινα, Εργατικό κέντρο Ιωαννίνων 11:00πμ
Τρίκαλα, Πλ. Ρήγα Φεραίου 11:00πμ
Πειραιάς, 10 π.μ., πλατεία Δημοτικού Θεάτρου
Άγιος Νικόλαος Λασιθίου, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Αγρίνιο, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Άρτα, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Αίγιο, 10.30 π.μ., Τρίγωνη πλατεία
Αλεξανδρούπολη, 10.30 π.μ., δημαρχείο
Αλιβέρι, 11 π.μ., άγαλμα Λιγνιτωρύχου
Αμαλιάδα, 9.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Άμφισσα, 11 π.μ., πλατεία Κεχαγιά
Αριδαία, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Άργος, 10.30 π.μ., πλατεία Αγίου Πέτρου
Αργοστόλι, 10.30 π.μ., πλατεία Βαλλιάνου
Αταλάντη, 11.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Βέροια, 11 π.μ., πλατεία Ωρολογίου
Βόλος, 10.30 π.μ., Θόλος
Δράμα, 11 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Γιαννιτσά, 11 π.μ., πλατεία ΕΠΟΝ (πεζόδρομος)
Γρεβενά, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Έδεσσα, 11 π.μ., μικροί Καταρράκτες
Ελασσόνα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Ελευσίνα, 10.30 π.μ., πλατεία Ηρώων
Ζάκυνθος, 10.30 π.μ., πλατεία Αγίου Μάρκου
Ηγουμενίτσα, 11 π.μ., πλατεία Δημαρχείου
Ηράκλειο, 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Θάσος, 11 π.μ., πλατεία Ηρώων (Λιμένας)
Θήβα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Ιεράπετρα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Ικαρία, 11 π.μ., πλατεία Ευδήλου
Ιστιαία, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Καβάλα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Καλαμάτα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Κάλυμνος, 10.30 π.μ., Πνευματικό Κέντρο
Καρδίτσα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Καρπενήσι, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Καστοριά, 11.30 π.μ., Περιφέρεια
Κατερίνη, 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Κέρκυρα, 11 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Κιλκίς, 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης
Κοζάνη, 10.30 π.μ., πεζόδρομος
Κομοτηνή, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Κόρινθος, 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο
Κως, 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Λαμία, 11 π.μ., πλατεία Πάρκου
Λάρισα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Λαύριο, 10.30 π.μ., Άγαλμα Μεταλλωρύχων
Λέρος, 10.30 π.μ., Πλάτανος
Λευκάδα, 11 π.μ., πλατεία Αγ. Μηνά
Λήμνος, 11 π.μ., παλιό λιμάνι Μύρινας
Λιβαδειά, 10.30 π.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης
Μαντούδι, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Μεσολόγγι, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Μολάοι, 10.30 π.μ. μπροστά από το Νοσοκομείο
Μυτιλήνη, 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς
Νάουσα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Ναύπακτος, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Πρέβεζα, 10.30 π.μ., δικαστήρια
Πολύγυρος, 11 π.μ., πλατεία δημαρχείου
Πτολεμαΐδα, 10.30 π.μ., παλιό πάρκο
Πύργος, 11.30 π.μ., κεντρική πλατεία
Σάμος, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο (Βαθύ)
Σέρρες, 11 π.μ., πλατεία Ελευθερίας
Σητεία, 11 π.μ., πλατεία συντριβάνι
Σκόπελος, 10.30 π.μ., παραλία
Σπάρτη, 10.30, πάρκο ΟΤΕ
Τρίπολη, 10.30 π.μ., πλατεία Πετρινού
Τύρναβος, 11 π.μ., κεντρική πλατεία
Φλώρινα, 11 π.μ., πλατεία Μόδη
Χαλκίδα, 11 π.μ., πλατεία Δικαστηρίων
Χίος, 11 π.μ., πλατεία Βουνακίου
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ:
Αθήνα,
ΓΣΕΕ:
ΑΔΕΔΥ:
ΠΑΜΕ:
Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε:
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΓΩΝΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ:
Απεργιακή προσυγκέντρωση την Τετάρτη 9/4 στις 10:00 στη Πλατεία Μαρτάκη στο Παγκράτι
ΔΕΝ ΕΧOYME ΟΞΥΓΟΝΟ!
Μετά τις μαζικές απεργιακές διαδηλώσεις της 28/2 σ’ όλη την χώρα, τίποτα πλέον δεν μπορεί να είναι το ίδιο.
Χιλιάδες εργαζόμενοι-ες σπάσαμε τον φόβο μας και συλλογικά ασκήσαμε το αυτονόητο δικαίωμά μας στην απεργίακάνοντας πράξη το σύνθημα “Τα κέρδη τους, οι ζωές μας”. Εκατοντάδες χιλιάδες κατακλύσαμε δρόμους και πλατείες σεδεκάδες πόλεις της χώρας δίνοντας ανάσες οξυγόνου και αισιοδοξίας σε όλους-ες μας ότι ενωμένοι μπορούμε νανικήσουμε. 2 χρόνια μετά την κρατική δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη και τα παραμύθια συγκάλυψης τωνπολιτικών-ποινικών ευθυνών τους, φωνάξαμε το αυτονόητο: “η ανάπτυξή τους με αίμα είναι βαμμένη, όλοι θαπληρώσετε το αίμα από τα Τέμπη!”.
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ,ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ
Έστω και για λίγο, ο φόβος άλλαξε πλευρά. Η κυβέρνηση θέλησε ν’αποκρούσει την κοινωνική δυναμική της 28/2 μεμια προανακριτική-παρωδία και έναν ανασχηματισμό-φιάσκο. Προπαγανδίζει την “αξιολόγηση στο δημόσιο” για ναβγάλει λάδι τις διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες στην υποβάθμιση των δημοσίων αγαθών και υποδομών:υγείας,παιδείας, μεταφορών κ.α. Η γνωστή τους τακτική: πρώτα μας στερούνε το «οξυγόνο» και μετά θέλουν να μας πείσουνπως δεν φταίνε. Πρώτα, βάφτισαν την ακρίβεια «εισαγόμενη» και μας κορόιδευαν κατάμουτρα με το «καλάθι τουνοικοκυριού», όταν διαπιστώσαμε πως οι «προσωρινές αυξήσεις» ήταν μόνιμες και ποτέ δεν «αυτορυθμίστηκαν από τηναγορά». Πόσες φορές είδαμε μπάτσους, κοράκια και δικαστές να πετάνε οικογένειες στον δρόμο για χρέη μερικώνχιλιάδων ευρώ ενώ απαλλάσσονταν από χρέη εκατομμυρίων διάφοροι άεργοι «επενδυτές» και «επιχειρηματίες».
Όμως, η ασφυξία της κοινωνίας είναι γενικευμένη. Μισθοί πείνας και αυξήσεις-κοροϊδία ενώ οι τιμές βασικά αγαθά/ρεύμα/καύσιμα μόνο ανεβαίνουν, ελαστικοποίηση της εργασίας και απολύσεις, τα ενοίκια στον ουρανό, 14 επιδόματαμειώνονται και μετατρέπονται κατά 50% σε “προπληρωμένες κάρτες”. Καθημερινά θρηνούμε τσακισμένους καινεκρούς συναδέλφους-ισσές μας στους χώρους δουλειάς, στοιβαζόμαστε στις εφημερίες των υποβαθμισμένωνδημόσιων νοσοκομείων, αναζητούμε χώρο και αναψυχή στους δημόσιους χώρους και τα πάρκα που απειλούνται από τατραπεζοκαθίσματα και τις αναπλάσεις δημάρχων και εργολάβων.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΕΣ
Αυτό το άδικο σύστημα που μας στερεί το οξυγόνο δεν μπορεί να δικαστεί σε καμιά δικαστική αίθουσα μεδικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς. Όλοι εμείς, οι άνθρωποι που μοχθούμε, είμαστε οι καθημερινοί μάρτυρεςτης “νόμιμης” αδικίας που μας περιβάλλει και με τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να αντισταθούμε και νααποδώσουμε την πραγματική δικαιοσύνη.
ΜΑΖΙ με τα εκατοντάδες σωματεία που διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις εργασίας και πραγματικές αυξήσεις σεμισθούς και συντάξεις, μ’ αυτούς και αυτές που στις 28/2 άσκησαν για 1η φορά το πιο σημαντικό δικαίωμα, τοδικαίωμα στην απεργία. Με τους κατοίκους των γειτονιών μας που αντιστέκονται στην ακρίβεια, τις εξώσεις και τουςπλειστηριασμούς
ΜΑΖΙ με τους συμβασιούχους εργαζόμενους-ες στον Δήμο Βύρωνα που αντιστέκονται στην ομηρία τους καιδιεκδικούν την μονιμοποίησή τους, με τους εργαζόμενους στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου που διεκδικούν ταΜΑΠ του 2024 που η δημοτική αρχή Ζωγράφου ακόμα τους στερεί
ΜΑΖΙ με τους κατοίκους της Καισαριανής που υπερασπίζονται έμπρακτα τον ελεύθερο και πράσινο χαρακτήρα τουΣκοπευτηρίου Καισαριανής, μαζί με τους κατοίκους σε Υμηττό-Δάφνη που αντιστέκονται στην ανέγερση ολόκληρηςΥπουργειούπολης στην έκταση της ΠΥΡΚΑΛ
ΜΑΖΙ μ’ όσους-ες στερήθηκαν φίλους, συμφοιτητές, συναδέλφισσες, παιδιά και συγγενείς στα δολοφονικάεγκλήματα κράτους και κεφαλαίου: στα Τέμπη, την Πύλο,το Μάτι, την Μάνδρα. Στους δρόμους των πόλεων και τουςχώρους δουλειάς…
Στις 28/2 συνειδητοποιήσαμε ποια είναι η δύναμή μας και τι μπορούμε να καταφέρουμε όταν κατεβαίνουμε στονδρόμο. Στις 9 Απρίλη συνειδητά να πράξουμε το ίδιο μετατρέποντας και πάλι τις γειτονιές μας σ’ έναν μεγάλοχείμαρρο που κατακλύζει τους δρόμους! Στην τοπική διαδήλωση της 5 Απρίλη να διασπείρουμε αυτό ακριβώς τομήνυμα αντίστασης! Χωρίς καμία αναμονή για αυτόκλητους προστάτες και σωτήρες, να οργανώσουμε συλλογικά τιςαντιστάσεις μας στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Με όπλα μας την οργάνωση και την αλληλεγγύη, ναμοιραστούμε τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του καθενός και της καθεμίας. Μόνο με τους συλλογικούς μαςαγώνες μπορούμε να διεκδικήσουμε και να επιβάλλουμε το δίκιο μας σε κάθε πτυχή της ζωής μας, να πάρουμεπίσω το οξυγόνο και όλα όσα μας στερούν οι δολοφονικές πολιτικές τους.
Υπόγειος Ιλισός – Αναρχική ομάδα στην Αθήνα:
ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ Ή ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ;
Στην απεργία στις 28 Φλεβάρη του 2025, 2 χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, σε πάρα πολλές πόλεις πανελλαδικά, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, ζητώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η μέρα αυτή γράφτηκε στην ιστορία μιας και δεν έχουν ξανασυμβεί ποτέ στην ελλάδα τόσο μαζικές συγκεντρώσεις σε όλη την επικράτεια. Ειδικά δε στην Αθήνα, ο κόσμος ήταν τόσο οργισμένος με όσα συμβαίνουν που με επιμονή παρέμενε συγκεντρωμένος στο Σύνταγμα παρά τις επιθέσεις των μπάτσων και παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ και της αριστεράς, να ονομάσουν την οργή «προβοκάτσια». Οι 57 αυτοί θάνατοι δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας τραγικής σύμπτωσης. Είναι το αποτέλεσμα της στρατηγικής για την «διάσωση» της οικονομίας, ή καλύτερα της κερδοφορίας, που νοιάζεται μόνο για τα κέρδη και λογαριάζει την ασφάλειά μας ως κόστος. Στις 28/02/25 το σύνθημα «οι ζωές μας ή τα κέρδη τους» εντυπώθηκε στις συνειδήσεις μιας τεράστιας μάζας ανθρώπων.
Στις 28/02 λοιπόν, όσο ετερόκλητοι άνθρωποι κι αν κατέβηκαν στις διαδηλώσεις, όλοι απαιτούσαν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη για ένα τέτοιο έγκλημα και αν ναι πως; Εάν αποδειχθεί από το αστικό δικαστήριο ότι υπάρχει συγκάλυψη και οδηγηθούν στην φυλακή όλοι οι υπαίτιοι, τότε θα έχει αποδοθεί δικαιοσύνη;
Ας ξεκινήσουμε από την εύρεση της αλήθειας. Είναι αλήθεια ότι από την στιγμή που συνέβη το έγκλημα και μετά υπάρχει μια μεθοδευμένη προσπάθεια συγκάλυψης (μπάζωμα, βίντεο, έκρηξη) με ενορχηστρωτές πολιτικά πρόσωπα, δημοσιογράφους, την ίδια την Hellenic train και πλήρης αποποίηση των ευθυνών μεταξύ των κυβερνόντων πετώντας το μπαλάκι το ένα κόμμα στο άλλο. Είναι ξεκάθαρη και η υποκρισία των αριστερών κομμάτων που όταν κυβερνούσαν ως ΣΥΡΙΖΑ, πούλησαν τα τρένα στην Hellenic Train και τώρα εμφανίζονται με θράσος στις συγκεντρώσεις. Είναι αλήθεια επίσης ότι χωρίς τον αγώνα του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών θα γνωρίζαμε πολύ λιγότερα για το τι πραγματικά συνέβη. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είναι σίγουρο ότι η αλήθεια θα προσεγγιστεί μέσω του αγώνα που δίνουν οι συγγενείς και όχι παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις των υπεύθυνων για το δυστύχημα στην τηλεόραση. Ωστόσο αν θέλουμε όντως να προσεγγίσουμε την αλήθεια πρέπει να πιάσουμε το νήμα του χρόνου από πολύ πριν συμβεί το δυστύχημα.
Οι πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στο έγκλημα βρίσκονται στον πυρήνα ενός συστήματος όπου το χρήμα και η εξουσία καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εκκινώντας από την πλήρη απαξίωση έως την επικίνδυνη εγκατάλειψη των δημόσιων αγαθών και υποδομών, που δεν περιορίζεται μονάχα στους σιδηρόδρομους αλλά επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας από την υγεία μέχρι την παιδεία, με την πρόφαση της κρίσης, οδηγηθήκαμε στις πολιτικές των μνημονίων (με αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις). Οι ιδιωτικοποιήσεις με συμβάσεις που έχουν σαν επίκεντρο την κερδοφορία έναντι της ασφάλειας ήρθαν σαν λύση στην υπολειτουργία ή και δυσλειτουργία των σιδηροδρόμων συγκεκριμένα. Οι ιδιωτικές εταιρείες, που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των σιδηροδρομικών γραμμών, δεν έχουν καμία πραγματική δέσμευση για την ασφάλεια των επιβατών, παρά μόνο για τα κέρδη τους. Τα θύματα, λοιπόν, δεν είναι απλώς στατιστικά, αλλά οι συνέπειες ενός ολοένα και πιο απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος.
Η υπεράσπιση της αλήθειας είναι μια μορφή δικαιοσύνης που επιβάλλουν οι συγγενείς και οι αγωνιστές. Από μια ελευθεριακή σκοπιά το επόμενο βήμα είναι η απονομή δικαιοσύνης. Η απονομή της δεν μπορεί να περιορίζεται στην τιμωρία των θυτών και μάλιστα για το παρόν έγκλημα, απαιτώντας οι υπαίτιοι να πάνε φυλακή, γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό δεν εξασφαλίζει την ασφάλειά μας στο μέλλον. Ακόμα κι αν πάνε φυλακή κομβικά πολιτικά πρόσωπα ή ακόμα κι αν αλλάξουν εντελώς οι διαχειριστές του κράτους γνωρίζουμε ότι θα εξυπηρετήσουν ακριβώς τα ίδια πολιτικά συμφέροντα και θα εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές με τους προηγούμενους. Το κράτος έχει συνέχεια για να μπορεί να διαιωνίζει το ρόλο του και όποιον κι αν στείλει φυλακή θα συνεχίσει να το κάνει. Εμείς από την άλλη επικεντρωνόμαστε στην αποκατάσταση της βλάβης μέσω της στήριξης της πλευράς που την υπέστη και φυσικά εξασφαλίζοντας ότι δεν θα ξανασυμβεί προκειμένου να έχει νόημα η απονομή δικαιοσύνης σαν έννοια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οφείλουμε να στηρίξουμε τον αγώνα που δίνουν οι συγγενείς των θυμάτων και ταυτόχρονα να παλέψουμε ώστε να μη χαθεί καμία άλλη ζωή στο βωμό του κέρδους.
Για να συμβεί όμως αυτό οφείλουμε να αγωνιστούμε ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας συνολικά. Ενάντια στην εκμετάλλευση που οδηγεί σε θύματα καθημερινά από την φτώχεια, τις εργατικές δολοφονίες, τις κρατικές δολοφονίες από πυρκαγιές σε όλη την ελλάδα, τις πλημμύρες στην Θεσσαλία, το ναυάγιο της Πύλου, κρατικές δολοφονίες από χέρι μπάτσων ειδικά αν είσαι Ρομά.
Να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση στον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται από τους ισχυρούς. Αν κάτι αποδεικνύει αυτή η τραγωδία, είναι η ανάγκη για μια κοινωνία χωρίς κράτος και κεφάλαιο, μια κοινωνία όπου οι ανάγκες των ανθρώπων και η προστασία της ζωής τους έρχονται πρώτες και όχι τα κέρδη των εταιρειών. Να αποφύγουμε αυταπάτες ότι ένα «καλύτερο κράτος» θα έλυνε το πρόβλημα. Πιο συγκεκριμένα για το ζήτημα των σιδηροδρόμων της χώρας που εξακολουθούν να είναι επικίνδυνοι πρέπει να προτάξουμε άμεσα την παύση της κερδοφορίας για την Hellenic train και για το ελληνικό κράτος και να διασφαλίσουμε ότι τα έσοδά τους θα δίνονται αποκλειστικά και μόνο στις διαδικασίες αυτές που απαιτούνται ώστε να γίνουν ασφαλή για τους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν και για τους εργαζόμενους.
Δικαιοσύνη μπορούμε να αποδώσουμε μόνο μέσα από τον αγώνα.
Η αλληλεγγύη, η αντίσταση και η κοινή δράση πρέπει να γίνουν η απάντηση στην κοινωνική αδικία.
Στηρίζουμε τα καλέσματα των αγωνιστών/ριών από τα ανατολικά για πορεία γειτονιάς το Σάββατο 05/04 12.00 στο Ταπητουργείο και την απεργιακή προσυγκέντρωση την Τετάρτη 09/04 στις 10.00 στην πλατεία Δεληολάνη.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων:
Απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 9/4 στις 10:30 στο άγαλμα Κολοκοτρώνη (Σταδίου)
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τους διαρκείς κοινωνικούς αποκλεισμούς, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα
Όλοι και όλες στη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη
Στις 28 Φλεβάρη 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία ΙC 62 της Hellenic Train, με εκατοντάδες επιβαίνοντες συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία, των ίδιων ιδιωτικών συμφερόντων, στα Τέμπη. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε στους 57, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι. Η ανείπωτη αυτή τραγωδία μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, τι σημασία δίνει το Κράτος και το Κεφάλαιο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμιση που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν, ενώ η σύμβαση 717 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες – ούτε για ατυχήματα, ούτε για “ανθρώπινα λάθη”, ούτε για “κακή στιγμή”.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα αφεντικά.
Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία, θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του. Όχι μόνο γιατί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή τη μαζική δολοφονία αλλά γιατί δυο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με σκοπό τη συγκάλυψη των ευθυνών τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι γίνεται καθαρό πως η διαμεσολάβηση συνολικά των κοινωνικών σχέσεων από το κράτος, ανεξάρτητα της πολιτικής διαχείρισής του, διαχρονικά δεν έχει προσανατολισμό και στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα προτεραιότητα πάντα των κρατικών θεσμών και μηχανισμών είναι η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η ενταντικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται. Η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα υπέρογκα ενοίκια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, την επισφάλεια και τη δυσκολία κάλυψης των βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα τα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια να αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της ανέχειας. Επιπλέον, είναι δεκάδες οι εργοδοτικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπως και οι τραυματισμοί, καθώς ακόμη και τα λιγοστά μέτρα προστασίας αποτελούν απλά αυξημένο κόστος για τις τσέπες των αφεντικών. Η εγκληματική συνθήκη των καθημερινών εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών είναι τόσο τραγικά εμφανής, όπου από τις αρχές του 2025 μετράμε περισσότερους από 40 νεκρούς εργάτες και πλέον των 200ων τραυματισμένων, και αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφαση του πρώην υπουργού παιδείας Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία την καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χ. Χότζογλου, βαφτίζοντας την αγωνιστική της δράση ενάντια στην αξιολόγηση “ανάρμοστη συμπεριφορά εντός υπηρεσίας” και παρακάμπτοντας την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου.
Μέσα σε μια συνθήκη όπου τα σχολεία καταρρέουν και υπολειτουργούν, όπου υπάρχουν ακόμη βασικές ανάγκες σε εκπαιδευτικούς -και όχι μόνο-, το κράτος επιχειρεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της. Έτσι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως τα ωνάσεια σχολεία, οι αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, το διεθνές απολυτήριο, οι εξετάσεις Pisa και επαγγελματικές ακαδημίες δεν έχουν άλλο στόχο παρά την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών στην εκπαίδευση, τον έλεγχο και την πειθάρχηση μαθητών και εκπαιδευτικών, την καταστολή όσων αντιστέκονται και την πλήρη κατάργηση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η κρατική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται με τα πειθαρχικά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, την αστυνομοκρατία μέσα στις σχολές, τις εκκενώσεις αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα στα πανεπιστήμια, την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την πολεμική βιομηχανία και το χτύπημα του ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος θωρακίζεται, ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο και εξοπλίζοντας διαρκώς τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, στην κατεύθυνση της προληπτικής αντιεξέγερσης και με στόχο να επιβάλλει το φόβο, τη σιωπή και την εξατομίκευση μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης, σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αναδιαρθρώσεις, που την οδηγούν στην όλο και αγριότερη εκμετάλλευσή της. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει την μνήμη αγώνων του παρελθόντος και να συντρίψει όποιον σήμερα ορθώνει ανάστημα στη διαρκώς κλιμακούμενη κρατική βία της εξαθλίωσης και της καταστολής. Η καταστολή των καταλήψεων, του αναρχικού κινήματος και οι διώξεις αγωνιστών/τριών, η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, η όξυνση του ελέγχου, η αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, η επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις, στο πανεπιστημιακό άσυλο και οι συνεχιζόμενες κρατικές δολοφονίες φτωχών, εργατών, ρομά και προσφύγων- μεταναστών αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Απέναντι στη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση και μια συνολική κοινωνική κριτική του αδιέξοδου και χρεωκοπημένου συστήματος, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, η συγκρότηση αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία κάθε δυνατού αναχώματος σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Αν μένει κάτι ακόμα να σωθεί από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που μας καταδικάζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, αυτό βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η μόνη λύση για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που η ζωή μας δεν θα παζαρεύεται και δεν θα εξαρτάται από τους υπολογισμούς των κυρίαρχων, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, λεηλασία της φύσης, ξεριζωμό, αρρώστιες και θάνατο είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ – ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση – Μεταφορές
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Χειραφέτηση:
Από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και τις εκδικητικές απολύσεις, την κρατική καταστολή, τους συνεχείς κοινωνικούς και ταξικούς αποκλεισμούς μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών και τα μαζικά κρατικά εγκλήματα στα Τέμπη και την Πύλο
ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΤΡΟΦΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!
Συγκέντρωση: Τρίτη 8 Απρίλη, Προπύλαια, 18.30
Γενική απεργία: Τετάρτη 9 Απρίλη, Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30
Αναρχική συλλογικότητα Acte:
Στη θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, οι μόνες απαντήσεις είναι αυτές που δίνονται ριζοσπαστικά, αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανωμένα και αντιθεσμικά στον δρόμο. Αυτοοργάνωση αντίσταση, αλληλεγγύη, πόλεμο ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας… για την Αναρχία! Τετάρτη 9 Απρίλη γενική απεργία όλοι/όλα/όλες στο δρόμο ενάντια στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου
Όλες/όλοι/όλα στους δρόμους στην απεργία της 9ης Απρίλη
Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια συστημική οικονομική κρίση χτυπά με μένος τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα σε όλο τον κόσμο. Οι κρίσεις στην οικονομία, στο περιβάλλον, οι πόλεμοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και η πολεμική προετοιμασία οδηγούν σε αλλεπάλληλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Τα κλειστά σύνορα και οι επαναπροωθήσεις μεταναστ(ρι)ών, οι καραντίνες και οι εγκλεισμοί στα σπίτια, τα lockout από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών ή με το φόβο αυτών, η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα και κώδικα ποινικής δικονομίας, οχύρωσαν και ισχυροποίησαν την καταστολή. Την ίδια στιγμή που οι εξουσιαστές ευαγγελίζονται την κοινωνική ειρήνη, η κοινωνική βάση συμπιέζεται ακόμα περισσότερο μέσω της εντατικοποίησης στους χώρους εργασίας και του δυσβάσταχτου κόστους διαβίωσης εξαιτίας της ακρίβειας, με συνέπεια να μην υπάρχει ελεύθερος χρόνος και χώρος ούτε καν για σκέψεις χειραφέτησης, κάτι που σε συνδυασμό με την παραίτηση και την αφομοίωση, που τα τελευταία χρόνια διαρκώς κερδίζουν έδαφος, οδηγεί στην αποστασιοποίηση από τα κοινά και στην οπισθοχώρηση των εργατικών αγώνων.
Τα αφεντικά κατάφεραν να προεκτείνουν τα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης και να πάρουν πίσω εργατικά κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος. Αγώνων που σημάδεψαν με την έντασή τους τις προηγούμενες δεκαετίες και διαμόρφωσαν/νουν συνειδήσεις εκατοντάδων αγωνιστριών και αγωνιστών μέχρι και σήμερα. Η 8ωρη εργασία σε κάθε εργατική νομοθετική ρύθμιση βρίσκεται υπό αίρεση, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι κλαδικές διεκδικήσεις τείνουν να εξαφανιστούν κάτω από τον ατομικό φάκελο προσόντων του εκάστοτε εργαζομένου. Η πριμοδότηση της ρουφιανιάς, η ελπίδα για ανέλιξη στην ταξική πυραμίδα και οι λογικές του «ο θάνατός σου, η ζωή μου», ή αυτές του ωχαδερφισμού στοχεύουν στη διάλυση της ταξικής συνείδησης και προωθούνται από όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους. Η κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, η επίθεση στην απεργία μέσω της αυστηροποίησης των όρων προκήρυξής της και η ευκολία δικαστικών αποφάσεων που θέτουν παράνομες κάποιες εξ αυτών, αποτελούν σημεία της κρατικής πολιτικής που δίνει γη και ύδωρ στα αφεντικά. Η υποτίμηση της εργασίας ολοένα και αυξάνεται, πηγαίνοντας παράλληλα με τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών των πιο περιθωριοποιημένων και εκμεταλλευόμενων κοινωνικών κομματιών. Οι θάνατοι στα αστυνομικά τμήματα, στα σύνορα, οι εργατικές δολοφονίες είναι πλέον καθημερινότητα, γεγονός που οδηγεί σταδιακά στο να συνηθίζουμε την είδηση της κάθε δολοφονίας.
Κάθε βδομάδα άλλο ένα ρεπορτάζ για ένα «τραγικό ατύχημα εργάτη/ριας» κατακλύζει τα ειδησεογραφικά δελτία. Άλλη μια βρέθηκε νεκρή σε ακόμα ένα κάτεργο και κάθε λογής αφεντικό τρέχει να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός. Όσο και αν προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους στην κακή τη μοίρα ή την κακιά στιγμή, η πραγματικότητα είναι ότι μπροστά στα κέρδη τους οι ζωές των εργατ(ρι)ών δεν κοστίζουν τίποτα. Είναι στο χέρι μας οι άνθρωποι αυτοί να μην καταλήξουν θλιβερά νούμερα στατιστικών στοιχείων, αλλά η μνήμη τους να μας οπλίσει με ορμή και αποφασιστικότητα για να αγωνιστούμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Η οπισθοχώρηση των εργατικών διεκδικήσεων συναντά σήμερα την έλλειψη πίστης στο ότι μέσω του αγώνα μπορεί να αλλάξει το οτιδήποτε. Η απαξία του μέσου της απεργίας σαν κάτι ξεπερασμένο και μόνο γραφειοκρατικό, η έλλειψη εργατικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και η μη συμμετοχή και οργάνωση σε σωματεία βάσης αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στον ταξικό εχθρό. Είναι κομβικής σημασίας να πιαστεί ξανά το νήμα των αγώνων, να οργανωθεί η αντίσταση και επίθεση σε κάθε είδους αφεντικό και εξουσιαστή. Η στήριξη και η οργάνωση σε σωματεία βάσης μακριά και ενάντια με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της αφομοίωσης και ενσωμάτωσης στην αστική νομιμότητα, είναι αυτή που θα ενισχύσει τις ταξικές εκείνες σχέσεις που θα φέρουν την ρήξη με το κυρίαρχο status quo. Η απεργία και το μποϊκοτάζ στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς είναι βαρύνουσας σημασίας για να ανακαλύψουμε ξανά το δρόμο, τη συγκρουσιακή πρακτική, εκείνη τη δράση που θα αντιπαρατεθεί με τα κυρίαρχα προτάγματα και από κάτι παλιό του μακρινού παρελθόντος θα προωθήσει την επαναστατική προοπτική.
Κράτος και αφεντικά περικόπτουν κάθε κοινωνική παροχή. Η συντήρηση και η κατασκευή απαραίτητων υποδομών, όπως αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, νοσοκομεία, δρόμοι, φαντάζουν στα μάτια τους περιττά. Βασικά και αναγκαία αγαθά δίνονται σε ιδιώτες για εκμετάλλευση, με συνέπεια την περεταίρω υποβάθμισή τους και τον αποκλεισμό για τα φτωχά άτομα. Διαμορφώνονται παράλληλα, τα κατάλληλα εκείνα νομικά πλαίσια, αλλά και μέσα συγκάλυψης και διαπλοκής προς αποφυγή κάθε επίπτωσης σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Μια στρατηγική που αδιαφορεί πλήρως για τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων ρεύματος, νερού, υγείας, μέσων μαζικής μεταφοράς κα, σε πλατειά κοινωνικά κομμάτια. Η μονοπωλιακή κατοχή σημαντικών για την επιβίωση τομέων ή η παραχώρησή τους σε μεγαλοεπιχειρηματίες οδηγεί ντετερμινιστικά σε υπέρογκες αυξήσεις των τιμών δυσκολεύοντας ή και αποκλείοντας από αυτούς τα πιο φτωχοποιημένα κοινωνικά κομμάτια. Μη ξεχνώντας το πως το ίδιο το κράτος διαχειρίζεται τις κρατικές υπηρεσίες (πχ δυσλειτουργίες σε ασανσέρ νοσοκομείων, έκρηξη λέβητα σε δημοτικό σχολείο, κατάρρευση οροφής ΠΑΔΑ κ.α.), το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνική οργάνωση, που θα επανεξετάσει και θα ορίσει τις επίπλαστες και μη ανάγκες, προκειμένου αυτές να δομηθούν με όρους ισοτιμίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, παραμένει πιο αναγκαίο από ποτέ.
Η δολοφονία στα Τέμπη συμπυκνώνει στην ουσία της το πως το κράτος και ο καπιταλισμός θεωρούν τις ζωές των από τα κάτω αναλώσιμες. Ήταν βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 όταν δύο τρένα, το ένα επιβατικό ιδιοκτησία της Hellenic Train και το άλλο εμπορικό, συγκρούστηκαν. Οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν δεκάδες. Τα αίτια της σύγκρουσης εκείνης της βραδιάς ξεκινούν χρόνια πριν. Ένα σιδηροδρομικό δίκτυο ήδη παρατημένο από το κράτος περνά στα χέρια ιδιωτικής εταιρίας σε εξευτελιστική τιμή. Εργαζόμενοι σε ωράρια λάστιχο, εκπαιδεύονται σε ελάχιστο χρόνο, για να μπορέσουν να στελεχώσουν βάρδιες μιας εταιρίας που επιλέγει να δουλεύει με χειροκίνητες ρυθμίσεις κυκλοφορίας. Συνδικαλιστικά όργανα που όταν απεργούσαν καταγγέλλοντας τη κατάσταση του σιδηροδρόμου και τις συνθήκες εργασίας είτε καταστέλλονταν, είτε οι απεργίες τους κηρύσσονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη. Και πριν καλά καλά παγώσει το αίμα των νεκρών, οι κρατικές γλώσσες εξαπέλυσαν την κρατική προπαγάνδα, επιστρατεύοντας όλα τα διαθέσιμα μέσα (ΜΜΕ, δικαστήρια), προκειμένου να μηδενίσουν τις ευθύνες του κράτους και του κεφαλαίου, για να κουκουλωθεί και να συγκαλυφθεί άλλη μια δολοφονία, ορίζοντάς τη ως ανθρώπινο λάθος. Να «αποκατασταθεί το πεδίο» με τόνους χώματος, να εξοβελιστούν οι ενδείξεις για ύπαρξη αρωματικών υδρογονανθράκων (τολουόλιο, ξυλόλιο, βενζόλιο) σε θεωρίες συνομωσίας, να προστατευτούν οι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνοι πίσω από το πέπλο της κακιάς στιγμής. 2 χρόνια μετά η κοινωνική οργή μεγεθύνεται, 2 χρόνια μετά πλατιά κοινωνικά κομμάτια πέρα από τη κυρίαρχη προπαγάνδα κατεβαίνουν στο δρόμο βιώνοντας το πως κράτος και κεφάλαιο μας θεωρούν αναλώσιμα.
Η απεργία στις 28 Φεβρουαρίου 2025 ήταν η μαζικότερη απεργιακή συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών, σε εκατοντάδες πόλεις σε όλον τον κόσμο οι πλατείες και οι δρόμοι πλημμύρισαν. Εργασιακοί χώροι έκλεισαν ή υπολειτούργησαν, κινητοποιήσεις απλώθηκαν στις φυλακές ανά τον ελλαδικό χώρο. Οι τεράστιες και δυναμικές συγκεντρώσεις στις 26/1, 05/03, 07/03, αλλά και η φεμινιστική πορεία για την 8η Μάρτη αποτέλεσαν πεδίο συνάντησης και αγώνα. Φωνές ενώθηκαν, ματιές γεμάτες δάκρυα και οργή συναντήθηκαν με μία κοινή σκέψη και υπόσχεση, αυτή η κρατική και καπιταλιστική δολοφονία να μην ξεχαστεί, να μην γίνει άλλη μια καθημερινή είδηση. Από τα συνθήματα ενάντια στους υπεύθυνους της σύγκρουσης και προσπάθειας συγκάλυψης των Τεμπών, τα πανό, τα τρικάκια, τα κείμενα, το τσάκισμα των φασιστών που επιδίωξαν να εμφανιστούν στις συγκεντρώσεις, τις πέτρες, τις σημαίες, τις μολότοφ η καθεμία, με κάθε μέσο αγώνα τράβηξε μια γραμμή. Μια γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται και στον κόσμο που αντιδρά, στον κόσμο που αγωνίζεται, στον κόσμο που επιδιώκει ίσως και για πρώτη φορά να αντισταθεί.
Τις στιγμές εκείνες που ο κόσμος επέστρεφε το ελάχιστο κομμάτι βίας που δέχεται καθημερινά με συγκρούσεις που κρατούσαν πολλές ώρες, έσπευσαν (κράτος, αφεντικά, κόμματα και ΜΜΕ) να μιλήσουν για προβοκάτορες και να ζητήσουν συλλήψεις, διαπομπεύσεις και κάθε λογής κατασταλτικό μέσο. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω οι δεκάδες συλλήψεις που στην πλειοψηφία τους αναβαθμίστηκαν σε κακουργηματικές διώξεις. Η έντονη προβοκατορολογία όλων αυτών των ημερών αποτυπώνει την σύμπνοια του συνόλου του επίσημου κομματικού συστήματος (από την αριστερά έως την άκρα δεξιά) προκειμένου να αποτραπεί ένας νέος κύκλος μαχητικών αγώνων, να εκτονωθεί η ένταση με ειρηνικές διαμαρτυρίες και οι μάχες στον δρόμο να αντικατασταθούν από κοινοβουλευτικές κόντρες στην αίθουσα της Βουλής. Να κυριαρχήσει η λογική της παραίτησης από τον δρόμο, της ανάθεσης και αναμονής κάποιου νέου «σωτήρα», μιας αλλαγής στην κρατική διαχείριση στοχεύοντας να ενσωματώσει τον αγώνα να αποσύρει τον κόσμο από τον δρόμο οδηγώντας τον στις κάλπες και από εκεί σπίτι του.
Οι δολοφονημένες και οι δολοφονημένοι στα Τέμπη δεν ήταν οι αναγκαίες θυσίες για να φτιαχτούν οι σιδηρόδρομοι στον ελλαδικό χώρο όπως χυδαία ειπώθηκε από μεγαλοδημοσιογράφο, είναι οι παράπλευρες απώλειες του κέρδους των καταπιταλιστών και των πολιτικών του κράτους. Είναι αυτές και αυτοί που βίαια θα συναντήσουν τις νεκρές της Πύλου, τις δολοφονημένες από την πατριαρχία, τους δολοφονημένους στα ΑΤ και τα σύνορα, τα άτομα που πνίγηκαν και κάηκαν τα τελευταία χρόνια ανά τον ελλαδικό χώρο. Εκείνες και εκείνοι που θα μας θυμίζουν πάντα τους λόγους για τους οποίους ο αγώνας για την καταστροφή του υπάρχοντος είναι η μόνη προοπτική. Για να τελειώσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του ανθρώπου στη φύση, για να μην υπάρχουν διευθυντές και διευθυνόμενοι, για μια αναρχική ανεξούσια κοινωνία, με κοινοκτημοσύνη και ισότητα. Όπου όλη η κοινωνία θα κατέχει τα μέσα παραγωγής και το καθένα θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές της και θα λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για έναν κόσμο που η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια θα αποτελούν βασικά πυρηνικά τους κομμάτια. Για αυτόν τον κόσμο θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους, για την κοινωνική και ταξική επανάσταση που θα απλωθεί σε όλο τον πλανήτη. Για την Αναρχία.
Αυτοοργάνωση, Αντίσταση, Αλληλεγγύη
Πόλεμο ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες
Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών):
ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ [Όλοι/ες στη Γενική Απεργία Τετάρτη 09/04 | Σάββατο 05/04 Μοτοπορεία Σταθμός Λαρίσης 12μμ]
Σε συνέχεια των ιστορικών διαδηλώσεων για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, καλείται στις 9 Απριλίου από συνδικάτα, σωματεία, εργατικά κέντρα και μαζικούς φορείς νέα πανελλαδική – πανεργατική απεργία. Λίγες μόνο μέρες μετά την ανακοίνωση (κοινωνικό εμπαιγμό) του πρωθυπουργό για την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50 ευρώ και ενώ η κυβέρνηση προαναγγέλλει νέες στρατιωτικές νατοϊκές δαπάνες και παροχές δεκάδων δις στο μεγάλο κεφάλαιο εγκρίνοντας ταυτόχρονα τα νέα αντικοινωνικά/πολεμοκάπηλα δημοσιονομικά προγράμματα της ΕΕ του Rearm Europe, ο κόσμος της εργασίας βγαίνει ξανά δυναμικά στους δρόμους σε μια απεργία ταξικής διεκδίκησης και αγώνα, σε μια απεργία απάντηση στην εξελισσόμενη κυβερνητική επιχείρηση συκοφάντησης-καταστολής του κινήματος των Τεμπών. Η ασφυκτική καθημερινότητα της φτώχιας, η αδυσώπητη πραγματικότητα των αλλεπάλληλων εργατικών δολοφονιών, η καθημερινή ταξική βία της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων και της συνεχούς απαξίωσης των βασικών δημοσίων αγαθών (μεταφορές, υγεία, παιδεία, νερό, στέγαση), η στοίχιση του ελληνικού κράτους στο πλευρό των σιωνιστών και των ΗΠΑ, η όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας θέτουν εμφατικά την ανάγκη της συνέχειας και της κλιμάκωσης των ταξικών αγώνων, θέτουν εμφατικά την ανάγκη της ευθείας αναμέτρησης με το κεφάλαιο, το κράτος και τους μηχανισμούς τους.
Η αναγγελία του πρωθυπουργού, την Τετάρτη 26/03, για αύξηση του κατώτατου μισθού σε περίπου 740 ευρώ (καθαρά), στα πλαίσια της εφαρμογής του ψηφισμένου από τον περασμένο Δεκέμβρη αντεργατικού νόμου για τον μονομερή καθορισμό του κατώτατου μισθού μέσω «ειδικών αλγορίθμων», δεν ξεγελά τα κόσμο της δουλειάς και του μεροκάματου που βιώνει για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία τις μνημονιακές και μεταμνημονιακές πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων. Τα παραμύθια της κυβέρνησης για οικονομική ανάπτυξη της χώρας, μείωση της ανεργίας και πέρασμα σε μια εποχή ευημερίας δεν πείθουν πλέον κανέναν. Τα επικοινωνιακά παιχνίδια περί τεράστιας ποσοστιαίας αύξησης του μισθού από το ξέσπασμα της κρίσης το 2010-2012 γκρεμίζονται πάνω στην πραγματικότητα της αύξησης των φορολογικών δεικτών, του διαρκώς διογκωμένου πληθωρισμού και της πρωτοφανούς ακρίβειας σε όλα τα βασικά αγαθά. Οι αδιάκοπες αυξήσεις στις τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ, στα καύσιμα, στο ρεύμα και τα ενοίκια, οι οποίες φυσικά δεν μπλοκάρονται από καμία κυβερνητική πολιτική, αλλά αντιθέτως αβαντάρονται για χάρη των «ιερών αξιών» της ανταγωνιστικότητας και της ελεύθερης αγοράς, σφίγγουν ακόμα περισσότερο τη θηλιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης. Την ώρα μάλιστα που η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ψηφίζει στην Ευρωβουλή και σε συνεργασία με τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις των υπόλοιπων χωρών νέα μεσοπρόθεσμα προγράμματα ματωμένων- πρωτογενών πλεονασμάτων, και συνάπτει συμφωνίες εκατοντάδων εκατομμυρίων με το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ για να προωθήσει, μέσω αυτών τις business του ελληνικού κεφαλαίου και τους πολεμοκάπηλους μεγαλοϊδεατισμούς του στην Ν/Α Μεσόγειο – ξεπλένοντας έτσι πλήρως τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού -, την ώρα που ανακοινώνει νέες αυξήσεις στις στρατιωτικές δαπάνες (πάνω από το 2% του ΑΕΠ) μέσα στους νέους όρους (του Rearm Europe) που τίθενται για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και τις στρατηγικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αντιστοιχία της αύξησης του βασικού μισθού σε 1 ευρώ περίπου την ημέρα δεν μπορεί παρά να μας εξοργίζει περισσότερο.
Παράλληλα, η κλιμακούμενη επίθεση κράτους και κεφαλαίου στα εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα μέσα από τους συνεχείς αντεργατικούς νόμους μετατρέπει καθημερινά τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων σε αγώνα επιβίωσης. Οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε ταξικά σφαγεία, με τα νούμερα στα εργατικά «ατυχήματα» και τις δολοφονίες να ξεπερνούν κάθε χρονιά τα υπάρχοντα «ρεκόρ». Αντίθετα από ότι η καθεστωτική προπαγάνδα ισχυρίζεται, οι συνεχείς θάνατοι στις σκαλωσιές, στα ναυπηγεία, στους δρόμους δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, ούτε βέβαια αποτέλεσμα του ανθρώπινου λάθους, αλλά εργοδοτικά εγκλήματα που πραγματοποιούνται στο αδιάκοπο κυνήγι του μέγιστου κέρδους. Για τους «τυχερούς» και τις «τυχερές», πάλι, που δεν τραυματίζονται ή δεν αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους χώρους δουλειάς τους, η υπερεργασία, τα ελαστικά ωράρια, οι συρρικνωμένοι μισθοί, η επισφάλεια και οι απολύσεις είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν μέσα στην καπιταλιστική κόλαση που αποτελεί πλέον καθημερινότητα για τον καθένα και την καθεμία μας. Η απεργία της 9ης Απριλίου, λοιπόν, όπως και κάθε απεργία, ως ένα από τα ισχυρότερα όπλα στη φαρέτρα της εργατικής τάξης, οφείλει να καταδείξει εμφατικά τις παραπάνω συνθήκες αρένας που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους και να αποτελέσει ένα ακόμα πεδίο ευθείας αντιπαράθεσης μας με τον ταξικό εχθρό, ένα ακόμα πεδίο εκδίπλωσης των εργατικών στόχων διεκδίκησης και πάλης, που οι δυναμικοί αγώνες της τελευταίας περιόδου (Τeleperformance, ΕFood, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί) έχουν αναδείξει πολύμορφα : Συλλογικές συμβάσεις, πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, μείωση ορίων συνταξιοδότησης, μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας, κατάργηση των αντεργατικών νόμων και της ποινικοποίησης του συνδικαλιστικής δράσης άρση των ιδιωτικοποιήσεων, δημόσιες δωρεάν υποδομές).
Η απεργία της 9ης Απριλίου είναι ταυτόχρονα κι ένας σταθμός του μεγαλειώδους κινήματος ενάντια στο κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Ένα έγκλημα που δύο χρόνια μετά και -παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια του αστικού μπλοκ να το αποπολιτικοποιήσει και να το κάνει να ξεχαστεί – παράγει τεκτονικούς τριγμούς, αναδεικνύοντας τις κυρίαρχες (και ανειρήνευτες) ταξικές αντιθέσεις και αντιφάσεις που διαπερνούν τον ελληνικό καπιταλισμό. Δύο χρόνια μετά τις 28/2/2023 και τη δολοφονία των 57 συνανθρώπων μας στα Τέμπη, ο λαός βγήκε ξανά, ίσως πιο δυναμικά από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες στους δρόμους, συγκρουόμενος πολύπλευρα με το κράτος και τις παραφυάδες του, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο ξανά στο τραπέζι ζωτικά πολιτικά και ταξικά επίδικα. Όπως τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, την ανυπαρξία ασφάλειας στις δημόσιες συγκοινωνίες, τη δολοφονική φύση του κεφαλαίου, τη λειτουργία του κράτους στην καπιταλιστική αναπαραγωγή, τον ρόλο της ΕΕ και του ξένου κεφαλαίου, το χαρακτήρα της αστικής Δικαιοσύνης, την κραυγαλέα κυβερνητική συγκάλυψη. Όπως επίσης το ζήτημα της ταξικής οργάνωσης, των μορφών πάλης, της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Σε αυτό ακριβώς το έδαφος απελευθερώθηκαν τεράστιες λαϊκές και ταξικές δυναμικές αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, που όξυναν και διεύρυναν τα -πάντα υπαρκτά- κοινωνικά ρήγματα.
Η απεργία της 9ης Απριλίου αποτελεί ένα κάλεσμα όξυνσης των ρηγμάτων αυτών, κάλεσμα αναβάθμισης (πολιτικής και οργανωτικής) του αντικαπιταλιστικού αγώνα, κάλεσμα για τη συνολική αντεπίθεση της τάξης μας. Η αδυσώπητη αντεργατική -αντικοινωνική επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, όσο και ο νέος γύρος της που προετοιμάζεται εντατικά για τους αμέσως επόμενους μήνες να μας βρει σε θέσεις μάχης! Άλλος δρόμος δεν υπάρχει: μοναδική διέξοδος για τους εργαζόμενους -ες, τους άνεργους – ες , τις νέες και τους νέους, για όλους εμάς που βλέπουμε το παρόν μας συνθλίβεται μέσα στην ανέχεια, τη φτώχεια, την κρατική τρομοκρατία και το μέλλον μας να υποθηκεύεται -ακόμα και ως κρέας για κανόνια – στο όνομα αστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών, είναι αυτή του ανυποχώρητου και συγκρουσιακού κοινωνικού και ταξικού αγώνα.
Του αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς και περιφρούρηση των εργατικών κατακτήσεων. Του αγώνα για κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Του αγώνα για κοινωνική ασφάλιση, δωρεάν δημόσια υγεία και μεταφορές, για στέγαση, τροφή, νερό και ρεύμα απέναντι στην ταξική βία της ακρίβειας και την τρομοκρατία της ανέχειας. Του αγώνα για -προλεταριακή- δικαιοσύνη για τα Τέμπη και την Πύλο.
Ενός αγώνα που επικοινωνεί και αλληλεπιδρα με τον αγώνα ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τον πόλεμο, τον εθνικισμό, τον φασισμό, την πατριαρχία και ο οποίος οριοθετεί αυτή τη στιγμή τα αντίπαλα ταξικά μέτωπα και τις αντιτιθέμενες ταξικές στρατηγικές στην ελληνική κοινωνία.
Από την μια το μέτωπο της εργατικής τάξης, της νεολαίας, της κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης. Το μέτωπο των σακατεμένων από τα εργατικά δυστυχήματα, το μέτωπο των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Το μέτωπο της απεργίας, της μαχητικής διαδήλωσης, του αντιφασιστικού αγώνα.
Και από την άλλη το μέτωπο του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, το μέτωπο αυτών που δολοφονούν στα Τέμπη την Πύλο, την Παλαιστίνη, το μέτωπο των ληστών του κοινωνικού πλούτου, των σύγχρονων τοκογλύφων και μαυραγοριτών, το μέτωπο του πολέμου και της κρατικής τρομοκρατίας.
Αυτή η ιστορικού χαρακτήρα αντίθεση θέτει σήμερα εμφατικά την ανάγκη επαναστατικής υπέρβασης της!
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους εργατικούς αγώνες και σε κάθε εστία εργατικής αντίστασης
Ταξικό μέτωπο ενάντια στο εργασιακό σφαγείο, τις ιδωτικοποίησεις, τις καπιταλιστικές αναδιάρθρωσεις, για τις σύγχρονες κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες
Τεμπή -Πύλος – Παλαιστίνη Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη
Όλοι/ες στη Γενική Απεργία Τετάρτη 09|04 (Συμετέχουμε στο μπλοκ της Ανοιχτης Συνέλευσης Αναρχικών & Κομμουνιστ(ρι)ών για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη) | Σάββατο 05/04 Μοτοπορεία Σταθμός Λαρίσης 12μμ
Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ):
Έπειτα από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις της Γενικής Απεργίας της 28ης Φλεβάρη ενάντια στη συγκάλυψη του κεφαλαιοκρατικού εγκλήματος των Τεμπών που -παρά την εργοδοτική τρομοκρατία- πραγματοποιήθηκε με πρωτοφανή μαζικότητα στους χώρους δουλειάς όλης της χώρας, την Τετάρτη 9 Απρίλη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ:
Γιατί η ακρίβεια που θερίζει τα πάντα όλα, τελειώνει τους μισθούς πριν από τα μισά του μήνα και η αύξηση – ψίχουλο των 34 ευρώ του κατώτατου μισθού -που ανακοινώθηκε με τυμπανοκρουσίες από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια- είναι μια ξεδιάντροπη κοροϊδία για όλον τον κόσμο της δουλειάς.
Γιατί ο επανεξοπλισμός – μαμούθ της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και οι αντίστοιχα υπέρογκες “αμυντικές δαπάνες” του ελληνικού κράτους, ισοδυναμούν για όλους και όλες εμάς -την ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο- με την περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης μας και την -ολοένα και πιο ξεκάθαρη- μετατροπή μας σε πιθανό κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Γιατί η θανατοπολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, συνεχίζει να δολοφονεί συγκαλύπτωντας τα εγκλήματα της στα Τέμπη και το Μάτι, την Πύλο και τα ελληνικά σύνορα της Ευρώπης – Φρούριο, τα ΑΤ, τις φυλακές και τα στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, στις οικοδομές και τ’ άλλα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Γιατί η Συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ που ψηφίστηκε από τους Τσιπροκαμμένους και εμπεδώνεται όλο και περισσότερο από τον Μητσοτάκη τον (υ)ιό, αποτελεί κομμάτι της νεοαποικιοκρατικής πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη Μέση Ανατολή και σημαίνει συνενοχή στο γενοκτονικό έγκλημα πολέμου που διαπράττεται από το σιωνισμό και τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό -μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου- ενάντια στον μαρτυρικό και αδούλωτο λαό της Παλαιστίνης.
Γιατί η εργατική υποτίμηση και η επισφάλεια, η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, παγιώνονται και βαθαίνουν παράλληλα με την όξυνση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας, με την αυταρχικοποίηση και την αστυνομοκρατία, με τις πειθαρχικές διώξεις και τις πολιτικές απολύσεις αγωνιζόμενων εργαζομένων, με την ευθεία επίθεση ενάντια στα εργατικά σωματεία και το -κατακτημένο με αίμα- δικαίωμα μας στη συναδελφική – συνδικαλιστική οργάνωση και την Απεργία.
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΑΠΕΡΓΟYΜΕ & ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ & ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ!
ΑΜΕΣΗ ΛΗΨΗ & ΤΗΡΗΣΗ ΜΕΤΡΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!
ΔΗΜΟΣΙΕΣ, ΔΩΡΕΑΝ & ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΔΑΠΑΝΩΝ & ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ & ΠΑΙΔΕΙΑ & ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ & ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ – ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ: ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!
Το Σάββατο 5 Απρίλη στηρίζουμε – συμμετέχουμε στην Μοτοπορεία Αγώνα & Μνήμης που καλείται από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστ(ρι)ών ενάντια στο κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στο πλαίσιο Πανελλαδικού Καλέσματος: Συγκέντρωση στο Σταθμό Λαρίσης στις 12.00
Τετάρτη 9 Απρίλη. 24ωρη Γενική Απεργία. Κανένας & Καμία στη δουλειά. Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα, τις απεργιακές διαδηλώσεις & τις περιφρουρήσεις στους χώρους δουλειάς.
Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας:
ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Όλες οι πτυχές της ζωής μας, όλα τα κοινωνικά πεδία στα οποία ζούμε και δραστηριοποιούμαστε δέχονται τη συνεχή επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η ίδια η ουσία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου βρίσκεται στην μεταστροφή του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων προς την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό, εκμηδενίζοντας κάθε συλλογικό όραμα και υπονομεύοντας κάθε προοπτική αντίστασης και διεκδίκησης, κάνοντας τις να φαντάζουν παρωχημένες εν μέσω μιας όλο και σκληροτερης επέλασης των αντικοινωνικών θανατοπολιτικών.
Έτσι, βιώνοντας μια εξατομίκευση, ουσιαστικά επιβεβλημένη, εκατομμύρια άνθρωποι ανήμποροι ακόμα και να σκεφτουν να αντιδράσουν στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής,παρακολουθούν καθηλωμένοι την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα να παίρνει την πιο κτηνώδη μορφή της. Ο αριθμός των νεκρών παρελαύνει στους δέκτες μας, μετρώντας τους νεκρούς στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, τους δολοφονημένους στις μαζικές σφαγές και τις γενοκτονίες στην Παλαιστίνη, το Σουδάν και τη Συρία, τους πνιγμένους και διαμελισμένους στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο, όσους χάνουν τη ζωή τους στα διαλυμένα νοσοκομεία, τους εργάτες που σκοτώνονται στα σύγχρονα εργατικά κάτεργα, τους Ρομά που εκτελούνται από τους ένστολους δολοφόνους, τους άστεγους που πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους.
Τα εγκλήματα αυτά είναι η φυσική κλιμάκωση όλων των αναδιαρθρώσεων που έχουν επιβληθεί σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής, αποσκοπώντας στον όλο και μεγαλύτερο έλεγχο τους από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι, οικοδομείται ένα σύμπλεγμα εξουσίας όπου ολα τα κοινωνικά αγαθά περνούν στα χέρια κάποιων οικονομικών και πολιτικών ελίτ, μετατρεπόμενα από τη μια σε εργαλεία επιβολής και αναπαραγωγής της εξουσίας και από την άλλη πεδία κερδοφορίας και “επιχειρηματικότητας”. Χαρακτηριστική αυτού είναι η ευρύτερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που βλέπουμε να επελαύνει στις σχολές μας εδώ και χρόνια καθώς και το επιστέγασμα αυτής, ο νόμος Πιερρακακη για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ουσιαστικά το πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται δεν προσαρμόζεται απλά στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων αλλά επιχειρηματικοποιείται το ίδιο. Από τη μία μετατρέπεται σε έναν προθάλαμο της αγοράς εργασίας και δημιουργεί τους εξειδικευμένους εργάτες που αυτή χρειάζεται, ενώ παράλληλα παράγει ερευνητικό έργο για το όφελος του κεφαλαίου, με κάθε στοιχείο αμφισβήτησης, κριτικής σκέψης, αυτοοργάνωσης και αγωνιστικής διάθεσης εντός του να ξεριζώνεται εν τη γεννέσει του. Το πανεπιστήμιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο όπου υψώνονται ταξικά και κοινωνικά αναχώματα, πολιτικής ζύμωσης και συλλογικόποιησης ή γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των αξιών ενός κόσμου αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ισότητας. Κάθε τι που έρχεται σε αντιπαράθεση με το υπάρχον πρέπει να τσακίζεται.
Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος και το κεφάλαιο χωρίς να έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από τη συνέχιση και την αναβάθμιση της συνολικής βίας την οποία δεχόμαστε, θωρακιζονται αναβαθμίζοντας το κατασταλτικό και νομικό οπλοστάσιο τους. Από τις νέες προσλήψεις ένστολων από κοινού με τις αναγγελίες περί εκ νέου αυξήσεων στους μισθούς τους και τις δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε όλους/-ες τους αγωνιζόμενους/-ες στους δρόμους ως την επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και στο μέσο της απεργίας, τα πειθαρχικά των εκπαιδευτικών, τις απειλές σε μαθητές/-τριές που συμμετέχουν στις καταλήψεις των σχολείων και τις συλλήψεις και διαγραφές φοιτητών/-τριών το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οποιοσδήποτε επιλέγει να αγωνιστεί ενάντια στον ζωφο που μας περιβάλλει θα έρθει αντιμέτωπος με την κρατική μηχανή.
Η στρατηγική αυτή, η οποία επικρατεί ανεξαρτήτως της πολιτικής διαχείρισης του κράτους καταδεικνύει και την πραγματική του φύση ως αυτή του κυρίαρχου που δεν “αδιαφορεί” απλώς για την ευημερία του κοινωνικού σώματος αλλά αντιθέτως από τα ίδια του τα δομικά χαρακτηριστικά δε θα μπορούσε παρά να δρα αντικοινωνικά. Έτσι, εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το Μάτι και η Πύλος τα οποία έρχονται ως η οξυμένη μορφή της καθημερινής βίας την οποία δεχόμαστε, αποτελούν απλώς την αποκρυστάλλωση του πολέμου που ζούμε, εγκλήματα που δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την αξία που θεωρούν οι δυνάστες μας πως έχει η ανθρώπινη ζωή.
Εν όψει μιας νέας γενικής απεργίας λοιπόν, έναν μήνα μετά την 28η Φλεβάρη και τις μέρες που την ακολούθησαν όταν και ολόκληρη η χώρα σειόταν από την κοινωνική οργή που θέριεψε από το θράσος των κρατικών επιτελείων που δε δίστασαν να σπιλώσουν ακομα και τους συγγενείς των δολοφονημένων προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημα που διέπραξαν στα Τέμπη, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση μας δε μπορεί να είναι παρά στους δρόμους του αυτοοργανωμένου αγώνα. Και αυτό γιατί το πάνδημο πλέον αίτημα για δικαιοσύνη μπορεί να βρει δικαίωση μόνο μέσα από τη συλλογική διάσταση αυτής -την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη αυτή που θα έρθει μονάχα με τον εκμηδενισμό των τάξεων και των προνομίων, της καταπίεσης, και του καταναγκασμού, όταν όλα τα κοινωνικά αγαθά, η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές θα βρίσκονται στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας συλλογικά. Από μεριάς μας συνεπώς, γνωρίζουμε πως ο αγώνας αυτός δε θα λήξει ούτε άμα παραπεμφθεί στα δικαστήρια κάποιος υψηλόβαθμος ούτε με κάποια αλλαγή της κρατικής διαχείρισης, οπότε και οφείλουμε να είμαστε σε θέση να εντείνουμε την οργανωμένη παρέμβασή μας στα κοινωνικά πεδία όπου ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, δραστηριοποιούμαστε, να πολιτικοποιήσουμε τις αντιστάσεις και τους αγώνες που αναδύονται προτάσσοντας την άμεση συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στις κοινές υποθέσεις και οικοδομώντας τις δομές αυτές που θα προωθούν τη συλλογική δράση, θέτοντας στο εδώ και στο τώρα τα θεμέλια της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε. Μια κοινωνία Ισότητας, Ανθρωπισμού, Δικαιοσύνης, Αλληλεγγύης. Την κοινωνία της Αναρχίας και του Ελευθεριακού Κομμουνισμού.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Μικροφωνική Συγκέντρωση: 7 Απρίλη, Νομική 12.00
Γενική Απεργία: 9 Απρίλη, 10.30, Πλ. Κολοκοτρώνη
Δομή Υγείας της Κοινότητας των Προσφυγικών & ΑΔΥΕ:
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9/4
Ως αυτοοργανωμένες δομές υγείας των απο τα κάτω Στηρίζουμε τα καλέσματα των διάφορων συλλογικοτήτων και οργανώσεων, στις 10.30, πλατεία κολοκοτρώνη
Διαρκής αγώνας για την ταξική απελευθέρωση:
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ης ΑΠΡΙΛΗ
2 χρόνια μετά το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη
2 χρόνια μετά το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και εξακολουθούν να μην έχουν αποδοθεί ευθύνες. Εξακολουθούν να θυσιάζονται ζωές στο βωμό του κέρδους και η ζωή μας, η ζωή της τάξης μας και του λαού, να υποτιμάται καθημερινά. Ενώ, η κυβέρνηση προσπαθεί μανιωδώς να παρουσιάσει το έγκλημα ως ατύχημα, τα ίδια τα γεγονότα καταδεικνύουν πως πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, το οποίο διέπραξαν από κοινού, η ΕΕ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και η ντόπια αστική τάξη μέσω του πολιτικού τους προσωπικού.
Το έγκλημα στα Τέμπη δεν μπορεί να ιδωθεί ως κάτι ξέχωρο από τις πολιτικές της εξαθλίωσης του κεφαλαίου και του κράτους του, δεν μπορεί να αποδοθεί ως μια «κακιά στιγμή» ή ένα «ανθρώπινο λάθος». Μέσα στις εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων, χαρακτηριστική ήταν και αυτή του ΟΣΕ, με επακόλουθο την υποβάθμιση των σιδηροδρόμων και την πλημμελή συντήρηση των γραμμών, με απολύσεις και μειώσεις μισθών, με αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, αλλά και ελλιπή μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και των επιβατών, με πολλαπλασιασμό εργατικών ατυχημάτων, καθυστερήσεων και όπως αποδείχτηκε, θανατηφόρων δυστυχημάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση και η υποχρηματοδότηση των δημόσιων υποδομών δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα, αλλά δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού. Το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν αφέθηκε στην τύχη του, δεν ήταν αποτέλεσμα απλής αδιαφορίας, αλλά στρατηγική επιλογή: οι αστικές κυβερνήσεις από κοινού με τους επιχειρηματικούς ομίλους εξακολουθούν να βάζουν το κέρδος πάνω από τις ζωές μας, να εξυπηρετούν τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού, συντελώντας στην πλήρη υποτίμηση της ζωής της εργατικής τάξης και έπειτα, να συγκαλύπτουν με κάθε μέσο τα δολοφονικά τους εγκλήματα.
Η επίθεση στην εργατική τάξη: Φτώχεια, ακρίβεια, εξώσεις
Η υποτίμηση της ζωής μας όμως, δεν σταματά στους σιδηροδρόμους. Η καθημερινότητα που βιώνουμε αντικατοπτρίζει τη σκληρή και ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν το κεφάλαιο και το κράτος του σήμερα: Μια επίθεση που εκδηλώνεται με τους πετσοκομμένους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι παρά τις αυξήσεις-κοροϊδία του κατώτατου, καθώς η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά αυξάνονται διαρκώς. Που εκδηλώνεται με τις δραματικές αυξήσεις των ενοικίων και την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και των εξώσεων να θέτουν υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα στην στέγαση. Με αντεργατικά νομοσχέδια που νομιμοποιούν την δραματική εντατικοποίηση της εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, τα μειωμένα ή μηδενικά ένσημα και τα ανύπαρκτα μέσα προστασίας και υγιεινής. Νομοσχέδια τα οποία ταυτόχρονα διαμορφώνουν το κατασταλτικό πλαίσιο ενάντια στον συνδικαλισμό, ενάντια στις φωνές και τις κινήσεις αντίστασης μέσα στους εργατικούς χώρους με ηχηρά παραδείγματα τα νομοσχέδια που περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία, που ποινικοποιούν την απεργιακή περιφρούρηση και θεσπίζουν ποινικές διώξεις και πειθαρχικές ποινές για εργατικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχοποίηση συνδικαλιστών με απολύσεις και διώξεις σε διάφορους εργασιακούς κλάδους το τελευταίο διάστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι κατασταλτικές κινήσεις εναντίον εργαζομένων στην εκπαίδευση με αφορμή τους αγώνες τους ενάντια στην αξιολόγηση και τις πολιτικές υποτίμησης των όρων ζωής και εργασίας και υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, τη βιομηχανία πειθαρχικών διώξεων που έχει στηθεί εναντίον τους και την πρόσφατη επιβολή αργίας σε αγωνιζόμενη εκπαιδευτικό .
Την ίδια ώρα τα εργατικά «ατυχήματα» και οι εργατικές δολοφονίες συνεχίζονται αδιάκοπα για μια ακόμα χρονιά. Από την αρχή του έτους μέχρι σήμερα, ήδη 42 εργάτες και εργάτριες έχασαν τη ζωή τους σε «ατυχήματα» που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η εργοδοσία δεν θεωρούσε τα μέτρα ασφαλείας περιττό κόστος. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν σε κάθε εργάσιμη μέρα αντιστοιχεί ένας νεκρός εργάτης/τρια. Στο μεταξύ, τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία είναι υποστελεχωμένα και η δημόσια Υγεία και Παιδεία βρίσκονται υπό κατάρρευση με παραδείγματα όπως η πτώση ασανσέρ στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά ακόμα και το ταβάνι που έπεσε κυριολεκτικά στα κεφάλια μαθητών, να αποδεικνύουν ότι η αξία της ζωής μας χάνεται μπροστά στο κέρδος. Και όλα αυτά, όταν αντί να δοθούν χρήματα στις δημόσιες μεταφορές, την παιδεία και την υγεία, για να μην πεθαίνουμε στα Τέμπη, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς μας, τα δημόσια κονδύλια προορίζονται για τις πολεμικές δαπάνες, το ΝΑΤΟ, τις τραπεζικές ανακεφαλαιοποιήσεις, τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα οι λαϊκές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως περιττή δαπάνη.
Είναι γεγονός πως το τελευταίο χρονικό διάστημα η ΕΕ έχει αλλάξει την πολιτική της στάση, ενισχύοντας τις στρατιωτικές δαπάνες. Ήδη από το 2020, οι εισαγωγές εξοπλισμών αυξήθηκαν κατακόρυφα από τα μέλη του ΝΑΤΟ, γεγονός που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο τη φετινή χρονιά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά τις τελευταίες κινήσεις του Τραμπ, επιβάλλοντας τους εμπορικούς δασμούς, στοχεύει στη στρατιωτική τους απεξάρτηση από τις ΗΠΑ. Αυτή η πολιτική του ανταγωνισμού των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν αποσκοπεί προφανώς στην «ασφάλεια» των λαών της Ευρώπης, αλλά στην υπεράσπιση των συμφερόντων των κυρίαρχων δυνάμεων του κεφαλαίου. Είναι γεγονός, πως για άλλη μια φορά, το βάρος θα το επωμιστεί η εργατική τάξη και ο λαός, οι οποίοι θα αναγκαστούν να επιβιώσουν σε ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, δεχόμενοι ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις ανάγκες τους.
Ούτε βήμα πίσω!
Οι ιστορικές και μαχητικές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη που πραγματοποιήθηκαν σε πάνω από 350 πόλεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και οι επόμενες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων στη γενική απεργία – πολλοί εκ των οποίων έκαναν το απεργιακό βήμα για πρώτη φορά και θυσίασαν το μεροκάματο ή ρίσκαραν μέχρι και την δουλειά τους – με χιλιάδες νέους και νέες-μαθητές, μαθήτριες, φοιτητές και φοιτήτριες-να δίνουν τον δικό τους παλμό και τη ζωντάνια με δεκάδες αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων για συμμετοχή στις διαδηλώσεις και μαθητές, μαθήτριες να κατεβαίνουν στον δρόμο, αποτυπώθηκε ξεκάθαρα πως η κοινωνία δεν θα αποδεχτεί τη συγκάλυψη και την κοροϊδία. Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας.
Όσοι και όσες βρέθηκαν στους δρόμους, θυμήθηκαν αυτό που είχε χρόνια να ζήσει ο λαός μας. Επιβεβαίωσαν πως η «λαϊκή μνήμη» είναι ζωντανή και θα εκδηλώνεται εμφατικά μαζί με το αντίστοιχο κοινωνικό δυναμικό. Ότι η ανάγκη για μία αξιοπρεπή ζωή μπορεί να κινητοποιήσει κρίσιμες μάζες. Επιβεβαίωσαν πως η αντιπολίτευση τα επόμενα χρόνια θα ξεπηδήσει από τον δρόμο, από την εργατική τάξη, τον λαό και τις οργανώσεις του που θα τολμούν όλο και πιο συχνά και με όλο και πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά να αντιστέκονται.
Γιατί οι τελευταίες κινητοποιήσεις είναι αποτέλεσμα της αδιάκοπης και συντονισμένης προσπάθειας δύο χρόνια τώρα από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών να αναδείξει την αλήθεια και να απαιτήσει δικαιοσύνη. Είναι αποτέλεσμα της μοριακής δουλειάς που έχει προηγηθεί από τα ταξικά συνδικάτα και τα οργανωμένα κομμάτια του λαού μέσα στα σωματεία, τις ομοσπονδίες, μέσα στους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Κινητοποιήσεις που μπορούν πλέον να ξεπηδούν όλο και πιο συχνά και να προετοιμάζονται μεθοδικά, χωρίς να χρειάζονται την εμπλοκή της αστικοποιημένης ΓΣΕΕ που, μέσω του ειδικού ρόλου που πρόθυμα παίζει η πλειοψηφία της, μαζί με τον ΣΕΒ, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, συναινεί σε κάθε αντεργατικό και αντιλαϊκό μέτρο.
Η πάλη για την υπεράσπιση της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης πρέπει να συνδεθεί με τους καθημερινούς μας αγώνες. Πρέπει να συνδέσουμε τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη που ξεπήδησε με αφορμή το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών με τους αγώνες ενάντια στις πολιτικές που διαλύουν τα δημόσια αγαθά και τα λαϊκά κεκτημένα. Τους αγώνες ενάντια στις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Στις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων που διαλύουν τις δημόσιες υπηρεσίες και οδηγούν σε εγκλήματα όπως αυτό των Τεμπών, στην ακρίβεια που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά τα οποία πλέον δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα, στις πολιτικές που καταπατούν τις νίκες του εργατικού κινήματος και ανοίγουν τον δρόμο για εργοδοτικές αυθαιρεσίες και εργατικά ατυχήματα. Στις πολιτικές αυτού του αστικού κράτους, που την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω συνεχίζουν να δίνουν υπέρογκα ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και να εμβαθύνουν την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενάντια σε αυτή τη πραγματικότητα μόνη λύση είναι οι συλλογικοί αγώνες μέσα από τη συμμετοχή μας στα ταξικά σωματεία και στις πολιτικές οργανώσεις. Γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν οργανωθούμε, για να συγκρουστούμε με τις πολιτικές της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης. Αν δεν διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς, δημόσιες και ασφαλείς μεταφορές, δημόσια και ουσιαστική παιδεία, αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Αν δεν βάλουμε ταξικό μπλόκο στην επίθεση που δεχόμαστε.
Το δικό μας καθήκον ως εργάτριες, εργαζόμενοι και νεολαία είναι να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί, να οργανώσουμε τον αγώνα της τάξης μας, για να νικήσει η ζωή τον θάνατο.
Μαζική οργάνωση – Μαχητική διεκδίκηση – Ταξικός αγώνας
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών, Κομμουνιστ(ρι)ών ενάντια στο κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη:
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9/4
Το κύμα της δίκαιης λαϊκής οργής που διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη τη χώρα, έπειτα από την ιστορικά μαζική και μαχητική Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη -στους δρόμους και τις πλατείες, τους χώρους δουλειάς και τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τις φυλακές- δεν λέει να καταλαγιάσει.
Ένα παλιό ρητό λέει πως “υπάρχουν μέρες που μετράνε όσο ολόκληρα χρόνια” και όλα γύρω μας μαρτυρούν ότι όντως ζούμε τέτοιες μέρες. Μέρες που ο “εχθρός προβοκάτορας λαός” αναπνέει και βγαίνοντας και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο, σπέρνει εφιάλτες στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα και σ’ όλο το πλέγμα εξουσίας του πενηντάχρονου μεταπολιτευτικού – “δημοκρατικού” καθεστώτος.
Η κρατική τρομοκρατία και η κυβερνητική προπαγάνδα, οι αντιπολιτευτικοί πολιτικαντισμοί και το κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών, η προβοκατορολογία και η παραπληροφόρηση των καθεστωτικών ΜΜΕ, η αστυνομικοδικαστική καταστολή και οι μεθοδεύσεις της αστικής “δικαιοσύνης”, δεν καταφέρνουν να τερματίσουν αυτόν το κοινωνικό ξεσηκωμό.
Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός της ντόπιας & πολυεθνικής εργατικής Τάξης και της χειμαζόμενης λαϊκής βάσης, ο οποίος έχοντας στην πρώτη γραμμή την αγωνιζόμενη νεολαία, τροφοδοτείται όχι μονάχα από τη Μνήμη των 57 νεκρών στα Τέμπη αλλά και από εκείνη όλων των νεκρών της Τάξης μας, από το Μάτι ως την Πύλο, από τα ΑΤ και τις φυλακές μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών και τα εργασιακά κάτεργα.
Μια Μνήμη που παραμένει αδικαίωτη και ζητάει Εξέγερση & Εκδίκηση.
Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός που εναντιώνεται συνολικά στο Κράτος και το Κεφάλαιο και περιέχει μέσα του δυνητικά “όλους τους λόγους του κόσμου”. Τους πενιχρούς μισθούς και την εργοδοτική τρομοκρατία. Τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών από τα κοράκια των τραπεζών και των funds. Tην ακρίβεια που θερίζει τα πάντα όλα. Την πλήρη απαξίωση και το ξεχαρβάλωμα των ΜΜΜ, του ΕΣΥ και της Παιδείας, μέσα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποίησεων των Συγκοινωνιών, της Υγείας και της Εκπαίδευσης. Την αυταρχικοποίηση και την αστυνομοκρατία. Την μιλιταριστική προπαρασκευή και τα εξοπλιστικά προγράμματα – μαμούθ του ελληνικού Κράτους που -από την Παλαιστίνη ως την Ουκρανία- έχει αναλάβει πρόθυμα το ρόλο του πειθήνιου φιλοσιωνιστικού – ΝΑΤΟϊκού φαντάρου.
Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός που σταδιακά θέτει στο στόχαστρο του συνολικά τη θανατοπολιτική που μας επιφυλλάσεται από τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές των ζωών μας, τις οποίες και θεωρούν ξεδιάντροπα ως στατιστικούς αριθμούς και ενίοτε ως “παράπλευρες απώλειες” της διαχρονικά εγκληματικής δράσης τους.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ! Χάρη στην επίμονη δράση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023 ενάντια στη συγκάλυψη αυτού του προαναγγελθέντος κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήματος, αυτές οι τραγικές λέξεις που πρόλαβε ν’ αρθρώσει η νεαρή Φραντσέσκα Μπέζα πριν αφήσει την τελευταία της πνοή εκείνη την εφιαλτική νύχτα μέσα στην επιβατική αμαξοστοιχία IC62, στάθηκαν ικανές για να βγάλουν εκατομμύρια διαδηλωτ(ρι)ες στους δρόμους του Αγώνα και να τρομοκρατήσουν τους πραγματικούς τρομοκράτες.
Η μαζική και πολύμορφη συνέχιση αυτού του δίκαιου Αγώνα δεν αποτελεί μονάχα χρέος απέναντι στους νεκρούς και τις νεκρές της Τάξης μας. Αποτελεί συνάμα καθήκον για όσους και όσες δεν συνηθίζουμε το θάνατο και δεν σκοπεύουμε να ζήσουμε σαν πειθήνιοι υπήκοοι και εθελούσιοι σκλάβοι.
Το Δίκιο δεν θα κριθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες των ανακριτικών γραφείων, τις εισαγγελικές έρευνες και τις δικαστικές αίθουσες της δήθεν “αδέκαστης” αστικής “δικαιοσύνης”, η οποία διαχρονικά άλλωστε αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες άσκησης εξουσίας αυτού του Κράτους – Δολοφόνου. Το Δίκιο θα κριθεί στους δρόμους του Αγώνα.
Οι αδιάκοπες και μαζικές κινητοποίησεις στη γειτονική Σερβία, με τα εκατομμύρια των διαδηλωτ(ρι)ών που εδώ και μήνες κατακλύζουν το Βελιγράδι, ενάντια στη συγκάλυψη του πολύνεκρου κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήματος στον σιδηροδρομικό σταθμό στο Νόβι Σαντ, μας δείχνουν το δρόμο που οφείλουμε να διαβούμε.
Τέμπη – Πύλος – Παλαιστίνη – Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη!
Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία & τη συκοφαντική προβοκατορολογία – Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και τις συλληφθείσες της ιστορικής 28ης Φλεβάρη και όλων των κινητοποιήσεων ενάντια στη συγκάλυψη του κρατικού – καπιταλιστικού εγκλήματος των Τεμπών.
Ενάντια στις κοινοβουλευτικές & δικαστικές αυταπάτες – Μόνη δικαιοσύνη η προλεταριακή.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ!
ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ 2025
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!
10:30 Άγαλμα Κολοκοτρώνη, Σταδίου
Σωματείο Βάσης Ενοικιαστών Αθήνας:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 11:00 στη Χαυτεία (Σταδίου και Αιόλου)
ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΙΚΙΩΝ ΤΩΡΑ!
– Πλαφόν στα νοίκια
– 6 χρόνια ελάχιστος χρόνος μίσθωσης
– Ένταξη των AirBNB στα τουριστικά καταλύματα
– Ενιαία συνδικαλιστικά δικαιώματα
Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Αγροδιατροφικό Κλάδο και στις Υπηρεσίες Πρασίνου:
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ 2025, 11:00, Χαυτεία
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ – ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του Φλεβάρη και του Μάρτη που προκλήθηκαν από την ανάδειξη στη δημόσια σφαίρα των συνθηκών μέσα από τις οποίες συνέβη το κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και των χειρισμών συγκάλυψής του, προκαλώντας ένα ρήγμα στην δυνατότητα του καθεστώτος να συνεχίζει απρόσκοπτα την πολιτική του ενάντιά μας, απεργούμε ξανά στις 9 Απρίλη και κατεβαίνουμε μαζικά στους δρόμους.
Γιατί αυτή η πολιτική επιχειρεί να ορίσει όλες τις πτυχές της ζωής μας και να επιβληθεί πάνω μας ως μια διαρκή συνθήκη υποταγής της τάξης μας προς όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κερδοφορίας των αφεντικών. Μια συνθήκη που έρχεται ως επιστέγασμα της υποτίμησης της εργασίας μας, των δημόσιων δομών και υπηρεσιών και της ίδιας της ζωής μας, μέσα από τις συνεχείς αναδιαρθρώσεις στο εργασιακό και κοινωνικό πεδίο που επιβάλλονται με καταιγιστικό τρόπο εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Μια συνθήκη θανάτου και σακατέματος των ανθρώπων της τάξης μας που γίνεται πλέον ορατή καθημερινά. Από τα Τέμπη, το Μάτι, την Πύλο… μέχρι τα ράντζα των νοσοκομείων, τα αστυνομικά μπλόκα, της γυναικοκτονίες, τα εργατικά ατυχήματα.
Το σωματείο μας συγκροτείται τα τελευταία τρία χρόνια απέναντι σε αυτή τη συνολική συνθήκη θέλοντας να συμβάλει στην ανατροπή της μέσα από την ουσιαστική και συμμετοχική οργάνωση στη βάση των εργαζομένων του κλάδου μας, στους χώρους δουλειάς. Εκεί που επιβάλλονται ολοένα και σκληρότεροι όροι εκμετάλλευσης. Εκεί που πουλάμε καθημερινά την εργατική μας δύναμη, τον χρόνο και την δημιουργικότητά μας με αντάλλαγμα πενιχρούς μισθούς αναξιοπρεπούς διαβίωσης. Εκεί που γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ολοένα και πιο συχνών εργατικών ατυχημάτων συναδέλφων και συναδελφισσών μας.
Στις 9 Απρίλη ενώνουμε τη φωνή μας με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους όλων των κλάδων που απεργούν, με όλες και όλους όσοι αγωνίζονται από τα κάτω με αξιοπρέπεια και καλούμε κάθε συναδέλφισσα και κάθε συνάδελφο να οργανωθεί στο σωματείο. Για να βαθύνουμε μεταξύ μας τις σχέσεις ταξικής αλληλεγγύης. Για να διαμορφώσουμε βήμα βήμα τους όρους ανάπτυξης αδιαμεσολάβητων εργατικών αγώνων και πραγματικά επικίνδυνων απεργιών οργανωμένων από τη βάση. Για να κάνουμε πράξη το πρόταγμα: «ότι έχουμε είναι ο ένας την άλλη». Για να συμβάλουμε στην ταξική αντεπίθεση της εποχής μας.
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ
-Για αποτροπή των καθημερινών εργατικών ατυχημάτων.
-Για ουσιαστική αύξηση των μισθών, λιγότερες ώρες εργασίας και αξιοπρεπείς συνθήκες.
-Για πλήρη ασφάλιση όλων των εργαζομένων.
-Για βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα στους χειρωνακτικούς και επικίνδυνους τομείς του κλάδου.
-Για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
-Για κατάργηση των αντεργατικών νόμων Χατζηδάκη-Γεωργιάδη.
-Για άρση όλων των διώξεων εργαζομένων εξαιτίας της συνδικαλιστικής τους δράσης.
ΚΛΑΔΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ
ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού:
Απεργιακή Συγκέντρωση Χαυτεία
9 Απρίλη απεργιακή συγκέντρωση στα Χαυτεία και πορεία
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Σωματείο Εργαζομένων Βιβλιοπωλείου Πολιτεία:
«αξιολογήσεις» εκπαιδευτικών; «Google reviews» πελατών σε υπαλλήλους;
Κάτω τα χέρια από την Χρύσα Χοτζόγλου, Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους
Με μία εξωφρενική, πρωτοφανή απόφαση ο πρώην υπουργός Παιδείας έθεσε σε δυνητική αργία την εκπαιδευτικό Χρύσα Χοτζόγλου, παρά την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου που κατ’ εντολή του συγκροτήθηκε. Το παράπτωμα που οδηγεί στην απόλυση της εκπαιδευτικού (θα είναι πρώτη απόλυση εκπαιδευτικού από δημόσιο σχολείο μετά την Χούντα) είναι η συνδικαλιστική της δράση. Η Χρύσα οδηγείται σε απόλυση για να περάσει το υπουργείο ένα παραδειγματικό μήνυμα στους χιλιάδες υπόλοιπους εκπαιδευτικούς που διώκονται γιατί απεργούν, εκφράζουν την γνώμη τους και εναντιώνονται στα ισοπεδωτικά σχέδια της κυβέρνησης για την δημόσια Παιδεία.
Η συμμετοχή στους κοινούς αγώνες εκπαιδευτικών-μαθητών ενάντια στην διαδικασία αξιολόγησης που προσπαθεί το υπουργείο να εισάγει ήταν η αφορμή για την παραδειγματική τιμωρία της Χρύσας, όπως είχε γίνει και μερικά χρόνια νωρίτερα στον εκπαιδευτικό Δημήτρη Αντωνίου, που είχε συμμετάσχει στους κοινούς αγώνες φοιτητών-καθηγητών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η σημασία της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα κρίσιμων υπηρεσιών και αγαθών όπως υγεία παιδεία μεταφορές έχει γίνει πλέον προφανής σε όλους μας, εμείς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ξέρουμε πολύ καλά το τι πραγματικά σημαίνουν για τον κόσμο της εργασίας οι διαδικασίες αξιολόγησης των εργοδοτών, δημόσιων ή ιδιωτικών.
Ο διακηρυγμένος σκοπός των διαδικασιών αυτών είναι πάντα η διόρθωση των «λαθών» και η «βελτιστοποίηση» των υπηρεσιών ή της παραγωγής αντίστοιχα, αν κοιτάξουμε όμως πιο προσεκτικά το ποιος είναι ο ενεργός φορέας των διαδικασιών αυτών θα δούμε μια διαφορετική εικόνα. Είτε δημόσιος είτε ιδιωτικός τομέας, την αξιολόγηση αναλαμβάνει διοικητικό προσωπικό πολλές φορές με ελάχιστη ή μηδενική επαφή με το αντικείμενο της εργασίας. Την αργία της εκπαιδευτικού την επέβαλε υπουργός που δεν έχει διατελέσει ποτέ είτε εκπαιδευτικός ή έστω σύμβουλος σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ενώ αντίστοιχα στον ιδιωτικό τομέα εδώ και χρόνια έχει στηθεί “βιομηχανία παραγωγής στελεχών”, προάγοντας ανθρώπους που, ανεξαρτήτως κλάδου, το πεδίο ειδίκευσής τους είναι η συνεχής επιτήρηση και αξιολόγηση του προσωπικού χωρίς να είναι απαραίτητη (ή καν να ζητείται μερικές φορές) η βαθύτερη γνώση του πραγματικού αντικειμένου της εργασίας. Όλοι όσοι έχουμε εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα έχουμε συναντήσει αναπόφευκτα τέτοια παραδείγματα. Παραδείγματα που στο τέλος σε κάνουν να αναρωτιέσαι «τελικά σε τι αποσκοπεί πραγματικά η αξιολόγηση;»
Δεύτερος παράγοντας αξιολόγησης και σημείο των καιρών είναι η εμπειρία του επισκέπτη είτε πρόκειται για παροχή υπηρεσιών ή αγορά αγαθών, φαινόμενο που έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις λόγω της χρήσης μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Με ολοένα και αυξανόμενη ευκολία αναρτώνται βιτριολικά σχόλια δημόσια σε κοινή θέα, στοχοποιώντας ανθρώπους που απλά κάνουν την δουλειά τους. Μονόπλευρες, ατομικές και μη αντικειμενικές αφηγήσεις που πραγματικό στόχο έχουν μάλλον να εκδικηθούν τον εργαζόμενο που θεωρούν ότι δεν τους εξυπηρέτησε με τον τρόπο που αυτοί θα ήθελαν, παρά κάποια αόριστου τύπου βελτίωση. Ο πελάτης που θέλει να ζήσει την «αγορά-εμπειρία» εκείνη την ώρα δεν βλέπει τίποτα άλλο, παρά την ικανοποίηση, το χάιδεμα του «εγώ» του. Το μόνο που εξυπηρετείται από τέτοιου τύπου πρακτικές είναι ο σχεδιασμός του κάθε εργοδότη και οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε το βάρος αλλά και τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένα τέτοιο σχόλιο, είτε βρισκόμαστε σε έναν χώρο εργασίας ως εργαζόμενοι είτε ως επισκέπτες.
Και οι δύο αυτοί αξιολογικοί παράγοντες αγνοούν το πλαίσιο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι εργαζόμενοι ασκούμε κάθε φορά τα καθήκοντά μας. Αυτό που ζητά ο εκάστοτε εργοδότης (Δημόσιο ή ιδιώτης, δεν έχει σημασία) θέτει αυτόματα (και εν τέλει αυθαίρετα) την βάση και το μέτρο του φυσιολογικού. Η εντατικοποίηση της εργασίας δεν λαμβάνεται σχεδόν ποτέ υπόψη, είτε αυτή έχει την μορφή αυξημένου φόρτου ή της ελαστικής και επισφαλούς σχέσης εργασίας (όπως είναι τα αυξημένα ποσοστά των συμβάσεων ημιαπασχόλησης ή συμβάσεων ορισμένου χρόνου). Κάθε στιγμή είναι σα να συμβαίνει “στο κενό” με το ζητούμενο να είναι η ίδια και απαράλλαχτη αντίδραση, σα να μην υπάρχει κόπωση, ένταση, φθορά ή μία παράλογη οδηγία την οποία εμείς σαν εργαζόμενοι πρέπει να ακολουθήσουμε ακόμα και αν εν τέλει δημιουργήσει τριβές και επιπλέον προβλήματα. Ακόμα και η ανάγνωση ουδέτερων υποτίθεται στατιστικών και αριθμών εάν δεν λάβει υπόψη της το πραγματικό πεδίο άσκησης της εργασίας (την σχολική τάξη, την αποθήκη, το ταμείο λιανικής, τον υπολογιστή ή τον δρόμο) δεν οδηγεί σε κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα. Η αδυναμία συμμόρφωσης με τα παραπάνω πάντα αποδίδεται σε κάποιο ατομικό παράπτωμα ή λάθος και ποτέ δεν εξετάζεται το πλαίσιο εντός του οποίου αυτό συμβαίνει.
Ο πραγματικός στόχος των διαδικασιών αξιολόγησης είναι να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις του εκάστοτε εργοδότη, να εξομαλύνει τις αντιδράσεις των εργαζομένων αλλά και να καταστήσει την πειθάρχησή τους ευκολότερη για την όποια εξουσία. Όταν όλα τα «παραπτώματα» των εργαζομένων λογίζονται ως αποκλειστικά δική τους ευθύνη και τα λάθη τους αυστηρά ατομικά, ο κάθε εργοδότης διατηρεί για τον εαυτό του το δικαίωμα άφεσης εργασιακών αμαρτιών, ένα διαχρονικά πολύ χρήσιμο εργαλείο ελέγχου. Ταυτόχρονα αυτές οι διαδικασίες χρησιμοποιούνται και για να δικαιολογήσουν σκληρές αποφάσεις που οδηγούν εργαζόμενους είτε σε δυσμένεια είτε και εκτός εργασίας. Αυτές οι αποφάσεις περιβάλλονται μεσω της αξιολόγησης με μία αύρα αντικειμενικότητας, διευκολύνοντας έτσι το εκάστοτε στέλεχος να αποποιηθεί των ευθυνών του.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που οι διαδικασίες αυτές οδηγούν σε επιβράβευση εργαζομένων, αυτό που πραγματικά είναι το ζητούμενο είναι η νομιμοποίηση, από τους εργαζόμενους που δεν έτυχαν της εύνοιας, των αποφάσεων του εργοδότη, καθώς αυτές βασίστηκαν πάνω σε αντικειμενικά, όπως παρουσιάζονται, κριτήρια. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι κινδυνεύουμε να κανονικοποιήσουμε εντός μας αυτόν τον αποκλεισμό και να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας ως τους μόνους υπαίτιους που δεν λάβαμε αύξηση/μπόνους. Αποσιωπάται ωστόσο το γεγονός ότι και στην μία και την άλλη περίπτωση, τα κριτήρια, οι όροι και οι ίδιοι οι φορείς της αξιολόγησης (στελέχη ή επισκέπτες) είναι εξ’ ορισμού υποκειμενικά. Ορίζονται πάντα «από τα πάνω» και αυτός που τα ορίζει τελικά φέρει και το βάρος της όποιας απόφασης. Για τους εργαζόμενους αυτή είναι η πραγματικότητα της αξιολόγησης στο υπάρχον σύστημα. Ανεξάρτητα από την δημόσια ή ιδιωτική φύση του εργοδότη (εξάλλου ανοιχτή παραδοχή του συστήματος είναι πως τα κράτη θα πρέπει να διοικούνται όπως οι μεγάλες κερδοφόρες Α.Ε) το σύγχρονο μοντέλο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων παράγει συγκεκριμένα πρότυπα διαδικασιών: σκληρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, διοικητικό αυταρχισμό από τους επόπτες τους, ατομικότητα και ανταγωνισμό ανάμεσα σε εργαζόμενους καθώς διαφορετικά δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Στο βαθμό λοιπόν που κάποιος υιοθετεί αυτό το πρότυπο, “κληρονομεί” και αυτά τα χαρακτηριστικά. Η κατά τόπους διαχείριση και τα επίπεδα της έντασης μπορεί να διαφέρουν ανάμεσα στους εργοδοτικούς φορείς, το γενικότερο πλαίσιο όμως παραμένει σταθερό.
Ως εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουμε για ένα εργασιακό περιβάλλον ανθρώπινο τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Για να εκλείψουν τα φαινόμενα αυταρχισμού εις βάρος των εργαζομένων. Να παρθεί πίσω η αργία για τους εκπαιδευτικούς που παλεύουν για τη δημόσια παιδεία. Για εργασιακά περιβάλλοντα όπου δεν θα υπάρχει χώρος για ένα σωρό «στελέχη», ειδικούς και υπευθύνους να αξιολογούν και να διατάζουν συχνά στον ιδιωτικό τομέα με ειρωνεία, έπαρση και εκφοβισμό ούτως ώστε να βιώνει ο εργαζόμενος ότι πάντα κάνει κάτι λιγότερο, κάτι λάθος, κάτι στραβά. Πρέπει να παλέψουμε και να μην επιτρέψουμε τη δυσοσμία του ατομικοποιημένου ανθρώπου με το πληγωμένο «εγώ» να αναδυθεί, όταν αυτός φοράει την ιδιότητα του πελάτη (επιτέλους λίγη εξουσία!) και αξιολογεί ανενόχλητα εργαζόμενους παίζοντας έτσι ρόλο στο μέλλον τους.
Για ένα περιβάλλον με συναδελφικότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων. Στήριξης όταν ο συνάδελφός μας διώκεται, γιατί απήργησε στην εκπαίδευση, γιατί αντιτάχτηκε στα σχέδια της κυβέρνησης, στο νεοφιλελευθερισμό, στον αυταρχισμό. Στήριξη όταν στοχοποιείται από εργοδότες, προϊσταμένους και αξιολογητές-πελάτες.
Κάτω τα χέρια από τους εκπαιδευτικούς, Κάτω τα χέρια από τους εργαζόμενους
Όλοι όλες στην εργατική απεργία 09/04/2025
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΝΟΠΕ ΠΑΔΑ ΠΑΝΤΕΙΟΥ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Το αίμα των δηλωμένων 57 θυμάτων της δολοφονίας των Τεμπών, κυρίως νέων και φοιτητ(ρι)ών, από την θανατοπολιτική Κράτους και Καπιταλισμού φαίνεται πως εξακολουθεί, ακόμα και δύο χρόνια μετά, να ποτίζει με οργή την κοινωνία. Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία που βασίζεται στις ιδιωτικοποιήσεις με την ευρύτερη έννοια της εκμετάλλευσης κοινωνικών αγαθών και στην έντονη ενίσχυση των οργάνων καταστολής, χάνει το κάθε “δημοκρατικό” της προσωπείο. Ναι μεν διάχυτη και όχι τόσο συγκροτημένη, η συνειδητοποίηση πως το Κράτος δολοφονεί είναι παρόλα αυτά πλέον έντονα διαδεδομένη. Αυτό αποδείχθηκε και από την γενική απεργία της 28/2/2025, μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά διαδηλώσεις στην χώρα, που ανέδειξε την δυνατότητα της κοινωνικής βάσης να αμφισβητεί τα θεμέλια της εξουσίας. Επιστρέφοντας τη βία στο σύστημα με μαζικότατες συγκρούσεις διαρκείας σε πολλαπλά μέτωπα και διατηρώντας την παρουσία τους στο δρόμο, οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου αντεπιτέθηκαν στην θανατοπολιτική Κράτους και Κεφαλαίου. Αυτή που εφαρμόζεται είτε μαζικά στα τρένα, στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε καθημερινά στα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά, στους χώρους εργασίας μας, καθώς και έμμεσα από την ακρίβεια, τα υψηλά νοίκια, το κόστος φοίτησης, τις αναπλάσεις και τις ευρύτερες ταξικές καταπιέσεις. Η αντίσταση της κοινωνίας σε όλη αυτή την νεοφιλελεύθερη επέλαση δεκαετιών έφτασε σε μια ακραία κλιμάκωση όταν η διάχυτη οργή αυτή την ημέρα γέμισε τους δρόμους δημιουργώντας εξεγερσιακό κλίμα που στράφηκε κατά της Βουλής, δηλαδή του βασικού κέντρου της εξουσίας, ενώ εξακολούθησε να βρίσκεται στους δρόμους στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν με τον ίδιο συγκρουσιακό χαρακτήρα.
Η απάντησή και το πρόταγμα μας απέναντι σε ένα σύστημα που θέτει τις ζωές μας στο βωμό του κέρδους και της κυριαρχίας, δεν μπορεί παρά να είναι ο άμεσος κοινωνικός έλεγχος των αγαθών, των υπηρεσιών και κάθε κοινωνικής δομής. Η αυτοδιαχείριση των τρένων από τα ίδια τα εργαζόμενα, των πανεπιστημίων από την φοιτητική κοινότητα, των νοσοκομείων από το ιατρικό προσωπικό και κάθε πτυχή της κοινωνίας σε τελική ανάλυση από την ίδια, βάσει των αναγκών και των δυνατοτήτων μας, αποτελεί για εμάς τη μόνη διέξοδο από το ψευτοδίλημμα ιδιωτική ή κρατική διαχείριση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αυτοοργανωμένες δράσεις πυρόσβεσης, οι οποίες αποδεικνύουν ότι η αυτοδιαχείριση μπορεί να επιτευχθεί στο εδώ και το τώρα, όσο το κράτος αφήνει βουνά να καίγονται όπως στην Πεντέλη, στην Εύβοια, στον Έβρο. Ενάντια στο κράτος, το οποίο ούτως ή άλλως αμελεί κι τις κοινωνικές ανάγκες, η δυνατότητα να αποφασίζουμε οριζόντια για σημαντικά ζητήματα δεν είναι ουτοπική αλλά ρεαλιστική λύση. Την αυτοδιεύθυνση των ζωών μας προτάσσουμε και μεταξύ άλλων εντός πανεπιστημιών με τη δημιουργία εστιών αγώνα, όπου οργανωνόμαστε και δρούμε οριζόντια και αντιιεραρχικά.
Η απόδοση “δικαιοσύνης” ήταν ένα από τα πιο σημαντικά αιτήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων, τόσο από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων όσο και από τους “αγανακτισμένους πολίτες” και τους κρατικούς-κομματικούς παράγοντες. Η δικαιοσύνη γίνεται αντιληπτή ως μια ανώτερη έννοια, ως κάτι αόριστο που θα αποδοθεί “θεϊκά” από τα αστικά δικαστήρια ή/και με την πτώση της κυβέρνησης. Είναι όμως σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η αστική δικαιοσύνη, ως αναπόσπαστο μέρος συντήρησης και αναπαραγωγής του κράτους και της εξουσίας, δεν πρόκειται να αποδώσει καμία ευθύνη, ειδικά στο ίδιο το κράτος που την κατευθύνει και παρεμβαίνει σε αυτή. Άλλωστε, όλο αυτό το διάστημα το παρακολουθεί αμέτοχη να συγκαλύπτει το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη και να είναι συμμέτοχο στην εξαφάνιση κομβικών στοιχείων, στην δολοφονία προσώπων που συνδέονται κατά τρόπο τινά με την υπόθεση και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να συνεχίσει την πολιτική του με κάθε κόστος. Πρόκειται για τον ίδιο κρατικό μηχανισμό -και όλες τις δομές εξουσίας του- που πραγματοποιεί εξώσεις πρώτης κατοικίας, ο οποίος ξεπλένει βιαστές και κυκλώματα trafficking, δολοφονεί σε ΑΤ, σύνορα, νοσοκομεία, λιμάνια και βουνά, διώκει όσα αντιστέκονται έμπρακτα στην καταπίεση που βιώνουμε, ενώ ταυτόχρονα μεταχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο κάθε είδους καταπιεστή, από τους μπάτσους-δολοφόνους μέχρι τα αφεντικά και τις κάθε λογής διαθέσεις του κεφαλαίου για κέρδος σε βάρος της κοινωνίας. Δεν ζητάμε να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, καθώς την πραγματοποιεί με τεράστια επιτυχία. Η “δηκεοσινη” θα αποδοθεί στους δρόμους, από τα εξεγερμένα άτομα, απ’ όσα βιώνουν την καταπίεση και αντιστέκονται σε αυτήν, από τους κοινωνικούς μας αγώνες.
Ως σχήματα που οργανώνονται στη βάση και δρούν οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, τα κυριότερα για μας μέσα πάλης-αντίστασης και κλιμάκωσης είναι οι καταλήψεις, οι συγκεντρώσεις-πορείες και οι απεργίες με ταξικά αιτήματα βάσει των κοινωνικών μας αναγκών. Επιδιώκουμε αυτός ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας να πάρει μεγαλύτερες εκτάσεις και οι αποφάσεις εντός και εκτός σχολών να λαμβάνονται όσο πιο μαζικά μέσω συλλογικών διαδικασιών, από τα κάτω και για τα κάτω, ακηδεμόνευτα, χωρίς την παρέμβαση συστημικών δυνάμεων που αποσκοπούν στην κατάκτηση της εξουσίας και στην πυρόσβεση των κινημάτων, με τις “ρεαλιστικές” λύσεις της ανάθεσης, του “δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω” ή “δεν είναι ώριμες οι συνθήκες”. Τα μέσα πάλης μας δεν περιορίζονται από την νομιμότητα και τα συντεχνιακά όρια που τίθενται, αλλά διαμορφώνονται από τις δικές μας ανάγκες ταξικά και κοινωνικά, από τα συνθήματα μας σε μία πορεία εώς τον τρόπο με τον οποίο θα κάνουμε κατάληψη. Θέλουμε οι αποφάσεις να διαμορφώνονται συλλογικά και δεν αντιλαμβανόμαστε τα μέσα πάλης μας εργαλειακά και ευκαιριακά, ώστε να κερδίσουμε κάποιο μικροπολιτικό όφελος, αλλά για την δημιουργία κινημάτων επικίνδυνων για το κράτος και το κεφάλαιο. Προτάσσουμε καταλήψεις και προλεταριακές απεργίες διαρκείας, οι οποίες όχι μόνο αποσταθεροποιούν το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα πραγματικά και όχι συμβολικά, αλλά συγκροτούν πόλους αντίστασης, ριζοσπαστικές και μαχητικές κοινότητες αγώνα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης. Σκοπός μας είναι η συνεχής κλιμάκωση με ανταγωνιστικά αιτήματα και όχι η μετάβαση σε “εξανθρωπισμένα” συστήματα καταπίεσης. Σε κάθε είδους κράτος και σύστημα που χτίζεται πάνω και διατηρείται μέσω της βίας, το να την επιστρέφεις με την μορφή της αντιβίας δεν είναι απλά επιλογή, αλλά αναγκαιότητα.
Ενόψει της μεγαλειώδους συγκέντρωσης ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπων, ο κρατικός μηχανισμός προσπάθησε να περιορίσει την μαζική προσέλευση του κόσμου στους δρόμους. Έτσι, επιστρατεύοντας κάθε μέσο, από τις προηγούμενες ημέρες της συγκέντρωσης είχε ήδη ξεκινήσει να στήνεται η ρητορική της προβοκάτσιας στα μίντια, μέσω ανακοινώσεων της ΕΛΑΣ που έκαναν λόγο για ασφαλίτες ανάμεσα στους διαδηλωτές με σκοπό να διασπαστεί το κοινωνικό σώμα και η οργή να μεταβληθεί προς αυτά που θα συγκρουστούν. Αυτό αποτέλεσε έναυσμα κυρίως για το δήθεν ριζοσπαστικό και επαναστατικό κομμάτι της αριστεράς να καταδικάσει τις πρακτικές της αντιβίας ενάντια στην εξουσία και να σπείρει ακόμα περισσότερο τη ρητορική της προβοκατορολογίας, προφανώς προς δικό του όφελος.
Από τη δικιά μας σκοπιά, η ρητορική αυτή δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω, παρά μια ακόμη μορφή καταστολής. Στοχοποιεί εκείνα που επιλέγουν να αναπτύξουν οποιαδήποτε μορφή συγκρουσιακής δράσης και να επιστρέψουν έστω και στο ελάχιστο τη βία που βιώνουμε από το σύστημα όλα μας καθημερινά σε όλες τις πτυχές των ζωών μας. Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι και διαχρονικά οι μόνοι αγώνες που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν στα ίσα το σύστημα είχαν συγκρουσιακή μορφή, με παραδείγματα την εξέγερση του ’08, το κίνημα ενάντια στα μνημόνια του 2011-2012 και διεθνώς στο τώρα στην Τουρκία και στο Μπαγκλαντές.
Παρ’όλα αυτά η τακτική της προβοκατορολογίας δεν μπορεί να μας επηρεάσει και έτσι θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε δυναμικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που μας καταπιέζει και μας στερεί την ελευθέρια μας.
ΟΛΑ/ ΟΛΕΣ/ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9/4 ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΑ ΧΑΥΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ-ΤΑΞΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ
ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΕΣ, ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΜΜΕΝΕΣ
ΤΕΜΠΗ, ΠΥΛΟΣ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥH
Αναρχική πρωτοβουλία Ascaso:
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/4 Χαυτεία 11πμ
επικοινωνία: f.ascaso@espiv.net
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ – ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ – 9 ΑΠΡΙΛΗ 11πμ ΧΑΥΤΕΙΑ
Σαν Αναρχική πρωτοβουλία αντίστασης και δράσης “Fransisco Ascaso”, καλούμε στην πανεργατική απεργία της 9 Απρίλη και στηρίζουμε την προσυγκέντρωση στις 11πμ στα Χαυτεία.
Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26/1 και της 28/2, καθώς και η επιμονή των μαζών της κοινωνικής βάσης να βγαίνουν στους δρόμους, η επιμονή μεγάλου κομματιού του κόσμου να συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής, συμπυκνώνουν το ρηξιακό πεδίο που ενώνει το κοινωνικό με το πολιτικό, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις και πορείες να αποτελούν τους κεντρικούς πυλώνες πάνω στους οποίους συγκροτείται το νέο κοινωνικό κίνημα. Ενώ πλησιάζουμε στην πανεργατική απεργία της 9 Απρίλη, είναι ξεκάθαρο στην πλειοψηφία του λαού πως οι εντολοδόχοι των 57 δολοφονιών στα Τέμπη έχουν όνομα: Κράτος-Κεφάλαιο (“νόμιμο” και μη) και διεύθυνση: Βουλή, υπουργεία, Hellenic Train.
Όλοι και Όλες λοιπόν, συλλογικά και μαχητικά απεργούμε και βγαίνουμε στους δρόμους.
Απεργούμε γιατί εμείς, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, γνωρίζουμε τι σημαίνει να κινδυνεύεις για τα κέρδη των αφεντικών. Το ζούμε καθημερινά, στις ατελείωτες βάρδιες που μας αφήνουν με σπασμένες μέσες και τρεμάμενα χέρια, στις διανομές με συναδέλφους μας να πεθαίνουν στους δρόμους, στις σκαλωσιές και στα εργοστάσια με τους νεκρούς εργάτες και εργάτριες.
Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε οι εργαζόμενοι και οι εργάτριες σήμερα δεν ήρθαν απλά και μόνο από κάποια κακή “περίοδο” του καπιταλισμού, ή από κάποια ακόμα χειρότερη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Δεν φταίει ο “κακός μας ο καιρός”, ή η άσχημη περίοδος που γεννηθήκαμε. Οι μισθοί μας μειώνονται, οι ώρες που δουλεύουμε αυξάνονται (πολλές-οι από εμάς κάνουμε 2 και 3 δουλειές για να επιβιώσουμε), τα λεφτά που βγάζουμε δεν μας φτάνουν ούτε για τον μισό μήνα. Ποιος ωφελείται? Τα αφεντικά, που αυξάνουν το κέρδος τους από την εργασία μας, που χρησιμοποιούν την υπεραξία προϊόντων και υπηρεσιών που εμείς παράγουμε για να την “επενδύουν” ξανά και ξανά, δημιουργώντας νέες στρατιές εργαζομένων, εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Από τα σχολικά χρόνια μας πειθαρχούν στην λογική της εξειδίκευσης και του ανταγωνισμού, για να εξελιχθούμε σε ειδικευμένους εργάτες, αποξενωμένους ο ένας με την άλλη και αλλοτριωμένους από τα εμπορεύματα και τις υπηρεσίες που οι ίδιοι παράγουμε. Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας: πουλάμε τα σώματά μας, την φυσική και διανοητική μας δύναμη για να πλουτίζουν τα αφεντικά και να αναπαράγεται το καπιταλιστικό σύστημα.
Απεργούμε γιατί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα μέσω τραπεζών και funds, γνωρίζει πολύ καλά την αύξηση του κέρδους μέσω της επέκτασης του σε κάθε τομέα της ζωής μας. Δεκάδες χιλιάδες σπίτια στα οποία κατοικεί η τάξη μας, βγαίνουν σε πλειστηριασμούς ανακατανέμοντας έτσι τα συνολικά κοινωνικά κεκτημένα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, κομμάτι των οποίων είμαστε και εμείς, είτε κινδυνεύει είτε βρίσκεται ήδη χωρίς σπίτι, χωρίς δηλαδή τρόπο να καλύψει βασικές ανθρώπινες ανάγκες, όπως η στέγαση και η υγιεινή. Η αντικειμενική αυτή συνθήκη, αποδεικνύει περίτρανα ότι τα φτωχά στρώματα που ζουν από την εργασία τους, δεν έχουν καμία ιδιοκτησία καθώς κάθε κομμάτι της ζωής τους, από τα σπίτια που κατοικούν μέχρι τα σώματα τους, αποτελούν μέσα για την ανάπτυξη του κεφαλαίου και την κερδοφορία των αφεντικών.
Όλα αυτά δεν αποτελούν αόριστες θεωρίες, αλλά σάρκα από τη σάρκα της πραγματικότητας που βιώνουμε εδώ και χρόνια, συλλογικά ως εργαζόμενοι και εργάτριες. Συνάδελφοι και συναδέλφισσές μας πεθαίνουν κάθε βδομάδα εξαιτίας της εντατικής υπερεργασίας, των κερδών που καρπώνονται τα αφεντικά από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, θάνατοι που βαφτίζονται “εργατικά ατυχήματα”. Εκτοπιζόμαστε από τις περιοχές που ζούμε, τα νοίκια αυξάνονται, για να κερδίζουν τα αφεντικά των μεσιτικών εταιρειών ακινήτων και οι πλούσιοι “επενδυτές”. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούμε υποβαθμίζονται διαρκώς για να γλιτώνουν λεφτά οι εταιρείες ενώ ταυτόχρονα το κράτος προστατεύει και συγκαλύπτει οποιαδήποτε δολοφονία γίνεται στο όνομα της “ανάπτυξης”. Δε θέλουμε λοιπόν να πεθάνουμε σε κάποια σκαλωσιά, στην άσφαλτο ενω δουλεύουμε, σε κάποιο βαγόνι τρένου ενώ ταξιδεύουμε. Θέλουμε να ζήσουμε για να αγωνιστούμε, για να πάρουμε στα χέρια μας τον κόσμο που εμείς χτίζουμε, τον κόσμο που ζει από την δουλειά μας. Απεργούμε λοιπόν.
Απεργούμε γνωρίζοντας πως οι 57 νεκροί των Τεμπών ήταν οι φίλες μας, οι συνάδελφοι μας, άνθρωποι που δεν γνωρίσαμε ποτέ και όμως τους νιώθουμε κομμάτι της συλλογικής μας ύπαρξης σαν κοινωνική βάση.
Απεργούμε γνωρίζοντας, ότι τα αφεντικά δεν έχουν σχέση με τα συμφέροντα μας. Αυτοί πλουτίζουν καθημερινά στις πλάτες μας, στις απλήρωτες υπερωρίες, στα μαύρα μεροκάματα, στα εξαντλητικά ωράρια. Δεν απεργούμε λοιπόν μαζί με τα αφεντικά, αλλά ενάντια στα αφεντικά.
Δεν απεργούμε απλα: Κλείνουμε τα μαγαζιά, διαδηλώνουμε, οργανωνόμαστε στα σωματεία μας.
Την μέρα της απεργίας, μένουμε στο Σύνταγμα, οργανώνουμε την μαχητική αυτοάμυνα στης κοινωνικής βάσης.
ΟΤΑΝ Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ
ΣΕ ΤΡΕΝΑ – ΘΑΛΑΣΣΕΣ – ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ):
Όταν δεν αλλάζει τίποτα,
πρέπει να αλλάξουν τα πάντα!
Η δολοφονία 57 συνανθρώπων μας πριν δύο χρόνια στα Τέμπη ως απόρροια της γενικής θάνατοπολιτικής όλων των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια και η προσπάθεια τους να την συγκαλύψουν αποτέλεσε το έναυσμα για μια λαϊκή κατακραυγή, που κρύβει χρόνια οργής και αγανάκτησης ενάντια στην πιο λαομίσητη κυβέρνηση που έχει ζήσει ποτέ η χώρα, μαζί με την άλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε καθημερινά.
Οι ίδιοι που ιδιωτικοποιούν τα τρένα και όλα τα δημόσια αγαθά, αυτοί που για χάρη του κέρδους, ξεπούλησαν την ηλεκτρική ενέργεια και εποφθαλμιούν το νερό, αυτοί που διαλύουν τη ζωή μας με την ακρίβεια, την ανεργία και τα πανάκριβα ενοίκια, που εξανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό, είναι οι ίδιοι που συμμετέχουν στο πλευρό του Ισραήλ στο γενοκτονικό πόλεμο κατά του λαού της Παλαιστίνης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, που έστειλαν φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα και μετέτρεψαν την Αλεξανδρούπολη σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ και για αποστολή οπλισμού στον πόλεμο στην Ουκρανία. Στα Τέμπη κάψανε τουλάχιστον 30 ανθρώπους, σκότωσαν 57, τραυμάτισαν πάνω από 85. Για τα καπιτα-ληστρικά κέρδη και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν θα διστάσουν να οδηγήσουν όλη την κοινωνία στην καταστροφή.
Παρόλα αυτά δεν είναι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα που έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Πέραν της ανάγκης του ελληνικού κράτους για συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και εύρεση κερδών με την διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού -ώστε να βρεθούν τα περιβόητα 25 δις ως το 2027 για τους Ευρωπαίους δανειστές – βρισκόμαστε σε μια εκρηκτική παγκόσμια κατάσταση. Μετά από τρία χρόνια πολέμου στην ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να έχει ηττηθεί η νατοϊκή φασιστική μαριονέτα του ΝΑΤΟ, κυβέρνηση Ζελενσκι και ο Ντόναλντ Τραμπ να ανακοινώνει την αποχώρηση του στρατού των ΗΠΑ από την Ουκρανία, παράλληλα όμως, με μια σύνοδο κορυφής των αρχηγών των 27 κρατών μελών της ΕΕ, συμφωνήθηκε ομόφωνα πως οι στρατιωτικές δαπάνες της ΕΕ πρέπει να αυξηθούν εκθετικά. Το ελληνικό κράτος υπηρετεί από χρόνια προς αυτή την κατεύθυνση, αυξάνει διαρκώς τις στρατιωτικές του δαπάνες, συνδράμει με πολεμικό υλικό τους πολέμους και την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και κάνει τον συνοριοφύλακα-δολοφόνο της Ε.Ε. πνίγοντας μετανάσ-τες/τριες στο Αιγαίο, την Μεσόγειο και κλείνοντας πρόσφυγες σε δομές που μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ για το έγκλημα στα Τέμπη και για όλα “τα Τέμπη”, για την ακρίβεια που χτυπάει κάθε καταπιεσμένο νοικοκυριό, την λεηλασία και την ιδιωτικοποίηση της ζωής μας, της δημόσιας παιδείας και της υγείας.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Για κάθε καπιταλιστικό έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά εις βάρος μας μπορεί να έρθει μόνο με την ανατροπή των παρασίτων που ζουν κλέβοντας την υπεραξία που παράγουμε καθημερινά.
Η απάντησή μας με αυτοοργάνωση της πάλης των καταπιεσμένων για μια άλλη κοινωνία αλληλεγγύης και χειραφέτησης, για την προετοιμασία της κοινωνικής επανάστασης !
Δημόσια βασικά κοινωνικά αγαθά υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, ενέργεια, ρεύμα, νερό.
Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ζωής μας ! Δεν ξεχνάμε, Τιμούμε τους νεκρούς μας !
Οι “από τα πάνω” δεν μπορούν να δώσουν οξυγόνο ζωής. Οι “από τα κάτω” δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς οξυγόνο.
Άμεση απαλλοτρίωση των μεταφορών κάτω από εργατικό έλεγχο!
Όλοι/ες στους δρόμους σε κάθε συγκέντρωση και πορεία ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος.
Όλοι/ες στην Απεργιακή συγκέντρωση της 9 Απρίλη 2025 11:00 στα Χαυτεία και την μετατροπή της σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης !
Αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική οργάνωση:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 11:00 στο πεζόδρομο Κοραή (Μετρό Πανεπιστήμιο)
Θεσσαλονίκη,
ΓΣΕΕ:
ΠΑΜΕ:
Τα Σωματεία και οι φορείς της Θεσσαλονίκης, οργανώνουν προσυγκεντρώσεις, προκειμένου συγκροτημένα να συμμετέχουν στην απεργιακή συγκέντρωση,
Οι προσυγκεντρώσεις έχουν οριστεί για τις 9.45 π.μ.:
- Στη συμβολή Τσιμισκή – Αριστοτέλους για τα Σωματεία στους κλάδους του Εμπορίου, του Επισιτισμού, του Τουρισμού και των Υπηρεσιών και τους Συλλόγους Αυταπασχολούμενων.
- Στη συμβολή Βενιζέλου- Ερμού για τα Σωματεία στους κλάδους των Κατασκευών, των Μεταφορών, των Τροφίμων, της Χημικής Βιομηχανίας, της Ενέργειας και λοιπά σωματεία του ιδιωτικού τομέα.
- Στη συμβολή Καρόλου Ντηλ και Ερμού για τα Σωματεία στον κλάδο της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών, και τους Συλλόγους Γυναικών (μέλη της ΟΓΕ).
- Στην πλατεία Αγίας Σοφίας, για τα Σωματεία στους κλάδους της Υγείας, των Εκπαιδευτικών, του Δημοσίου, τους Φοιτητικούς Συλλόγους και τους Συλλόγους γονέων.
Πικετοφορίες, περιοδείες και εξορμήσεις πραγματοποίησαν σε χώρους δουλειάς και γειτονιές
Το Σάββατο με πικετοφορίες και εξορμήσεις, μετέφεραν και στις γειτονιές το κάλεσμα της συμμετοχής στην απεργία ενώ συνεχίστηκαν οι παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας.
Το Συνδικάτο Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, τη Δευτέρα περιόδευσε στο εργοτάξιο του Fly Over και μίλησε με τους εργαζόμενους που δηλώνουν ικανοποιημένοι από την υπογραφή της Κλαδικής Σύμβασης Εργασίας και αποφασισμένοι να μπουν μαχητικά στον αγώνα για την υποχρεωτική εφαρμογή της παντού. Στη συζήτηση που άνοιξε αναδείχθηκε η θετική πείρα από τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος και η ανάγκη να κλιμακωθεί η πάλη για το σύνολο των αναγκών της εργατικής τάξης και των οικογενειών της. Τονίστηκε ότι η απόφαση για συμμετοχή στην απεργία περιλαμβάνει την απαίτηση το έγκλημα στα Τέμπη να μην συγκαλυφθεί, να αναδειχθούν οι αιτίες και να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται, αλλά παράλληλα εκφράζει και την αγανάκτηση απέναντι στην πολιτική της πολεμικής οικονομίας, της ακρίβειας, την εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, την επίθεση της εργοδοσίας, κ.α..
Το Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού (ΣΕΤΕΠΕ) το Σαββατοκύριακο πραγματοποίησε μαζικές εξορμήσεις στα επισιτιστικά της Λαμπράκη (Ανω Τούμπα), της Καμάρας, στο Καζίνο και επίσης σύσκεψη με εργαζόμενους στη σεζόν. Σήμερα πραγματοποίησε περιοδεία στην Κάτω Τούμπα και αύριοΤρίτη 8/4 οργανώνει σύσκεψη στα Νέα Μουδανιά με εργαζόμενους στην Χαλκιδική.
Το προηγούμενο διάστημα έκανε περιοδείες σε πιάτσες στον Εύοσμο, στην Αριστοτέλους, σε ξενοδοχεία του κέντρου, στην Φοιτητική Λέσχη του ΑΠΘ και σε παρασκευαστήρια στην Νέα Ραιδεστό.
Σε Γενικές Συνελεύσεις έχουν προχωρήσει τα σωματεία εργαζομένων του ξενοδοχείου ΜΕΤ, της Wolt και της efood.
Το Συνδικάτο Εργαζομένων στην Αστική Συγκοινωνία Θεσσαλονίκης συμμετέχει στην 24ωρη Γενική Πανελλαδική Απεργία, και θα διαθέσει προσωπικό ασφαλείας για την δρομολόγηση 50 λεωφορείων.
Συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση στο Άγαλμα Βενιζέλου ανακοίνωσε η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των συνταξιουχικών σωματείων της Θεσσαλονίκης. «Στεκόμαστε στο πλευρό των εργαζόμενων, των παιδιών και των εγγονών μας, στηρίζουμε τα αιτήματά τους για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους δουλειάς, για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, οι οποίες θα διασφαλίζουν την πλήρη κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών τους.
Συγχρόνως αναδεικνύουμε το σύνολο των διεκδικήσεων του συνταξιουχικού κινήματος και απαιτούμε άμεσες λύσεις σε όλα μας τα προβλήματα. Διεκδικούμε: Την άμεση καταβολή, με νόμο, της 13ης και της 14ης σύνταξης. Την καταβολή των αναδρομικών σε όλους τους συνταξιούχους, χωρίς δικαστήρια, προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Την λήψη άμεσων μέτρων προστασίας από την ακρίβεια. Την επαρκή χρηματοδότηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, την επαναλειτουργία των νοσοκομείων που έκλεισαν και την άμεση πρόσληψη του απαραίτητου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού», σημειώνει.
Ζ΄ ΣΕΠΕ “ΦΙΛΙΠΠΟΣ”:
Τετάρτη 9 Απριλίου: ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ για το ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ,
ενάντια στην ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ και τα ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ, για ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους μισθούς-
συντάξεις και επιστροφή 13ου-14ου μισθού κ.ά. – Συγκέντρωση, 10.30πμ,
στο Ε.Κ.Θ.
Συνάδελφοι/ισσες,
Το Δ.Σ. του Ζ΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Θεσσαλονίκης καλεί όλους και όλες τους/τις
εκπαιδευτικούς να συμμετέχουν μαζικά στην πανεργατική απεργία στις 9 Απριλίου. Μετά τις
μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 28 Φεβρουαρίου –με τη συμμετοχή και δεκάδων
χιλιάδων εκπαιδευτικών– η κυβέρνηση και η πολιτική της δεν έχει τη λαϊκή
νομιμοποίηση. Λαός και νεολαία απαίτησαν την τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος των
Τεμπών και της συγκάλυψής του κα ταυτόχρονα να φύγει η Ηellenic Τrain για σιδηρόδρομο
δημόσιο, φτηνό και ασφαλή για το λαό.
Το έγκλημα στα Τέμπη λειτούργησε σαν σπίθα και έφερε συνολικά στην επιφάνεια
την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που δολοφονεί και συνθλίβει την ζωή μας. Ο
λαός και η νεολαία ήδη βιώνουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα από την
ιδιωτικοποίηση του ρεύματος και την ενέργειας που οδηγούν σε απλησίαστες τιμές ή
την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας, των συγκοινωνιών και κάθε δημόσιου
αγαθού που οδηγούν σε υποβάθμιση και διάλυση. Ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται και η
ποιότητα της ζωής για την κοινωνικη πλειοψηφία υποβαθμίζονται για τα κέρδη μιας
χούφτας εταιρειών και επενδυτών!
Στην εκπαίδευση η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει με κάθε τρόπο την ιδιωτικοποίηση και
ταυτόχρονα να καταστείλει με μέτρα ολοκληρωτικού τύπου την αντίσταση των εκπαιδευτικών
σ’ αυτό. Παράλληλα με τη υποβάθμιση της εκπαίδευσης μέσω συγχωνεύσεων τμημάτων και
σχολείων, τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών από την έναρξη της χρονιάς μέχρι σχεδόν και το
τέλος της, την υποχρηματοδότηση των σχολείων κ.ά. η κυβέρνηση επιδιώκει να επιβάλλει την
αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση και ιδιωτικοποίηση των σχολείων αλλά και την άμεση και
απροκάλυπτη παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο και την ένταση των ταξικών φραγμών με
τα Ωνάσεια σχολεία, το Διεθνές Απολυτήριο, τη γονεϊκή επιλογή σχολείου κ.ά. Γι αυτό και τα
πειθαρχικά και οι διώξεις στην εκπαίδευση λαμβάνουν πλέον διαστάσεις πογκρόμ ενάντια
στους εκπαιδευτικούς που απεργούν-απέχουν από την αξιολόγηση και εκφράζουν τη συλλογική
αντίθεση του κλάδου στα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να ανακόψουν
την αγωνιστική διάθεση των εκπαιδευτικών που για Πέμπτη χρονιά αντιστέκονται στην
αξιολόγηση, καταστρατηγούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα όπως η απεργία και
επιτρατεύουν όλη την εκπαιδευτική ιεραρχία που με απειλές, παρατυπίες, παρανομίες και
αυταρχισμό προσπαθεί να επιβάλλει την αξιολόγηση για όλους! Προχωρούν σε πρωτοφανή
δίωξη, θέτοντας σε δυνητική αργία τη συναδέλφισσα Χρύσα Χοτζόγλου, γιατί υλοποιεί τις
αποφάσεις του εκπαιδευτικού κινήματος γιατην αξιολόγηση.
Η χρόνια καθήλωση μισθών και συντάξεων από την άλλη μεριά σε συνδυασμό με την
ανεξέλεγκτη ακρίβεια οδηγεί σε καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Οι
κυβερνητικές δηλώσεις περί αδυναμίας επαναφοράς του 13 ου και 14 ου μισθού των δημοσίων
υπαλλήλων αλλά και ο απροκάλυπτος ο εμπαιγμός της κυβέρνησης για τις δήθεν
αυξήσεις από 1/4/2025, περίπου 18 ευρώ τον μήνα ή 60 λεπτά την ημέρα –που κι
αυτές θα τις πάρουν πίσω τόσο με τους φόρους. Στο ίδιο μήκος κύματος και εξαγγελία από τον
Μητσοτάκη συνταγματικής αναθεώρησης για την άρση της μονιμότητας στο δημόσιο μέσω της
αξιολόγηση, οι εξαγγελίες για «αξιολόγηση του Δημοσίου από τους πολίτες», που
καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό και επιχειρούν να νομιμοποιηθεί το παραμύθι
του ανθρώπινου λάθους στα Τέμπη, για να απαλειφθούν οι κυβερνητικές ευθύνες. Τα
ερωτηματολόγια, η ψηφιοποίηση της αξιολόγησης και η αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης
–εργαλεία επιτήρησης, εκφοβισμού, δημιουργίας μιας δυστοπικής πραγματικότητας όπου οι
εργαζόμενοι θα βρίσκονται μονίμως υπό απειλή– δεν είναι παρά το όχημα για την άρση
μονιμότητας, τη σύνδεση μισθού-αξιολόγησης και απολύσεων.
Συνάδελφοι/ισσες,
Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Με μαζικό δυναμικό ανυποχώρητο αγώνα να
ανατρέψουμε τις πολιτικές που γεννούν “Τέμπη”!
Στις 9 του Απρίλη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ και ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ για:
ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΡΕΥΜΑ, ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ,
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ
ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΩΡΑ Η ΙΤΑΛΙΚΗ HELLENIC TRAIN ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ Ο
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
–ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ 13ου-14ου ΜΙΣΘΟΥ – ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ
ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ -ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Ζ’ Σ.Ε.Π.Ε. Θεσ. :
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:
http://paremvaseisdimosiou.
ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ 2025!
Για να αναπνεύσουμε να τους Ανατρέψουμε!
Η μόνη αντιπολίτευση είναι οι αγώνες των εργαζομένων!
Όχι άλλα Τέμπη! Τιμωρία των ενόχων για τη δολοφονία και τη συγκάλυψη!
Απεργιακή συγκέντρωση στην Καμάρα, 10πμ
Συναδέλφισσες/οι,
Η ρωγμή της 28ης Φεβρουαρίου και η απεργιακή λαοθάλασσα που κατέκλεισε τους δρόμους είναι υπαρκτή και βαθαίνει καθημερινά, αναδεικνύοντας το τεράστιο πολιτικό κενό, την συναίνεση μέσα στο κοινοβούλιο, ρωγμή απέναντι στην δικαστική εξουσία, αστικό κράτος και σύστημα εκμετάλλευσης. Ο λαός και οι εργαζόμενοι επιμένουν να ανατραπεί αυτή η εγκληματική πολιτική που συνθλίβει τις ζωές μας και ο γνήσιος εκφραστής της, η κυβέρνηση της ΝΔ, της συγκάλυψης των δολοφονιών στα Τέμπη, στην Πύλο, στην πανδημία, στα εργατικά «ατυχήματα – δολοφονίες». Για όλη την εργαζόμενη κοινωνία που στενάζει από την ακρίβεια, από την ανεργία, τη λεηλασία του ελεύθερου χρόνου και την εργοδοτική αυθαιρεσία, από την κρατική καταστολή, από την εξυπηρέτηση του «δημοσίου χρέους» για την σωτηρία των τραπεζών και των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, από την ανάπτυξη για τους λίγους, την «απελευθέρωση των αγορών», τις ιδιωτικοποιήσεις και τις δυσθεώρητες πολεμικές δαπάνες Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.
Εμείς, οι εργαζόμενοι που διεκδικούν και αγωνίζονται, είμαστε η μόνη αντιπολίτευση, εμείς θα τους κλονίσουμε πολιτικά – θα τους ανατρέψουμε με συνολικό περιεχόμενο και αιτήματα, απέναντι στην στρατηγική τους επίθεση. Αυτή είναι και η νοητή γραμμή που συνδέει όλα τα παραπάνω. Αυτό λέει και το σύνθημα “ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ” της νέας γενιάς για όλες τις πτυχές της ζωής μας!
Η ανάπτυξη τους θέλουν να μην διαταραχθεί – Ένταση της επίθεσης
Μηνύματα από παντού! Η απονομιμοποιημένη κυβέρνηση της ΝΔ σε προσπάθεια σταθεροποίησης για να αποφύγει περαιτέρω κλονισμό της, δηλώνει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, οξύνοντας την επίθεση στο Δημόσιο, παζαρεύοντας στις πλάτες των νεκρών των Τεμπών την αξιολόγηση, την άρση μονιμότητας και τη σύνδεσή της με τους μισθούς.
Οι εξαγγελίες Μητσοτάκη για «αξιολόγηση του Δημοσίου από τους πολίτες», γίνονται για να νομιμοποιηθεί το παραμύθι του ανθρώπινου λάθους και να απαλειφθούν οι ευθύνες για τη συγκάλυψη στα Τέμπη. Σε όλες τις μεγάλες υποθέσεις «διαφθοράς στο δημόσιο» που έσκασαν τον τελευταίο χρόνο, τα βασικά στελέχη των κυκλωμάτων είναι διευθυντικά στελέχη και κάτοχοι θέσεων ευθύνης που σημαίνει θέση αξιολογητή με βάση το σύστημα αξιολόγησης. Τα ερωτηματολόγια, η ψηφιοποίηση της αξιολόγησης και η αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης είναι εργαλεία επιτήρησης, εκφοβισμού, δημιουργίας μιας δυστοπικής πραγματικότητας όπου οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται μονίμως υπό αξιολόγηση και απειλή.
Σε σύμπλευση όλοι μαζί δηλώνουν: Ο Στουρνάρας Διοικητής Τρ. Ελλάδος: “Ξεχάστε 13ο – 14ο μισθό, προέχουν τα δημοσιονομικά”. ΔΝΤ έκθεση 30/1/2025: Ξεχάστε αυξήσεις. “Να διασφαλίσουμε την τάση του κέρδους των τραπεζών για ισχυρή δυναμική ανάπτυξης”. ΝΑΤΟ: Απαρέγκλιτη καταβολή 7,5 δις ευρώ το χρόνο με την συστημική κοινοβουλευτική ψήφο όλων. Ε.Ε.: Αποπληρωμή χρέους 2,5%, εφαρμογή Μεσοπρόθεσμου Συμφώνου με νέους κόφτες στις κοινωνικές δαπάνες, 800 δις πολεμική οικονομία και αμυντικό επενδυτικό ΣΟΚ είτε με πετσόκομμα κοινωνικών δαπανών είτε με νέο δάνειο στις πλάτες των επόμενων γενιών εργαζομένων. Μητσοτάκης: “o 13ος μισθός έχει ήδη δοθεί”.
Σε όλο τον χορό δισεκατομμυρίων, την τεράστια συγκεντροποίηση του πλούτου, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα κέρδη τους μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για αυξήσεις στους μισθούς, επιστροφή τους 13ου – 14ου μισθού και σύνταξης, εργασία για όλους, παρά μόνο λίγα ευρώ καθαρά ψίχουλα στους εργαζόμενους.
Να σπάσει ΤΩΡΑ η αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της φτώχειας και του πολέμου! Απελευθέρωση της αγοράς της ΕΕ – Η ακρίβεια είναι τα καθαρά κέρδη των εταιριών!
Η λαϊκή οικογένεια φοβάται να πάει super market, τρέμει αν θα βρει σπίτι, στοιχειώνει αν αρρωστήσει! Η πραγματικότητα αμείλικτη, όπου σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο Μ.Ο. ρυθμός αύξησης των τιμών καλπάζει στην υπάρχουσα ακρίβεια κατά 3,2% μηνιαίως το Μάρτιο, δηλαδή πάνω από τις πενιχρές αυξήσεις.
Να τι σημαίνει ενδεικτικά η απελευθέρωση της αγοράς και η καπιταλιστική λογική που λέει ότι δεν μπορεί ο λαός να έχει ρεύμα, Υγεία, Παιδεία, Τρόφιμα, αγροτική παραγωγή, συγκοινωνίες, καθαριότητα αν δεν μπει ιδιώτης, εταιρία ή εργολάβος! Να τι σημαίνει η είσοδος funds με δρομολόγηση χιλιάδων πλειστηριασμών κατοικιών και συγκέντρωση κεφαλαίου, να τι σημαίνει είσοδος στο χρηματιστήριο για τις τιμές αλλά και τα δις κερδών των εισηγμένων εταιριών στις πλάτες των εργαζομένων!
Αύξηση 60 λεπτά την μέρα στο Δημόσιο, ενώ η αγοραστική αξία του εισοδήματος έχει πέσει κατά 50% τα τελευταία χρόνια.
Ο κυνισμός της κυβερνητικής πολιτικής συνεχίζεται. Μετά το νομοσχέδιο για τον κατώτατο μισθό που εισάγει αλγόριθμο καθορισμού του μισθού με παράγοντες την παραγωγικότητα της οικονομίας και τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, ανακοινώνει αυξήσεις μισθών όσο ένα κουλούρι τη μέρα! Αυτά είναι τα σταθερά βήματα “ενίσχυσης” του εισοδήματος ως απάντηση στις μνημονιακές περικοπές των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και όλη την συστημική συναινετική αντιπολίτευση, εμπαίζοντας τους εργαζόμενους που αναμετριούνται ταυτόχρονα με την επισφάλεια, τις συμβάσεις, τα μηδαμινά δικαιώματα και μέτρα ασφαλείας στους χώρους εργασίας, χωρίς ελεύθερο χρόνο κάνοντας δυο και τρεις δουλειές!
Ανατροπή των Ιδιωτικοποιήσεων ΤΩΡΑ – Εξω οι Ιδιώτες Hellenic Train, Ωνάσηδες, Βαρδινογιάννηδες – Όχι νέα Τέμπη στα αποκαΐδια των πεδίων κερδοφορίας
Η πολιτική της επιχειρηματικής στροφής, λειτουργίας και ιδιωτικοποίησης των δημοσίων αγαθών με ενορχηστρωτές κυβέρνηση, άθλια κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, Ε.Ε., Κομισιόν είναι η αιτία για τους νεκρούς και την ζωή αβίωτη συνολικά. Οι σιδηροδρομικοί είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα, οι γιατροί καταγγέλλουν τις ελλείψεις και την διάλυση του ΕΣΥ καθημερινά και αδιάλειπτα από την εποχή Covid, ενώ οι εκπαιδευτικοί διώκονται με πειθαρχικά και καθαιρέσεις γιατί απεργούν, τρώνε δακρυγόνα και κλομπ, βγαίνουν ακόμη και σε δυνητική αργία γιατί διεκδικούν ένα δημόσιο & δωρεάν σχολείο. Όλοι και όλες από την σκοπιά υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών, για ΠΑΙΔΕΙΑ – ΥΓΕΙΑ – ΡΕΥΜΑ – ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ αποκλειστικά Δημόσια με έλεγχο των εργαζομένων.
Η ΕΕ στα χακί – οι ανάγκες μας επικίνδυνες για τα δημοσιονομικά
Ο πόλεμος έχει μπει στην ημερήσια ατζέντα όλης της Ε.Ε. και των χωρών μελών της. Μια πολεμική στροφή για το Κεφάλαιο όπου προσβλέπει, πέρα από την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής παγκόσμια (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Κίνα-Ρωσία) με κίνδυνο γενίκευσης των συγκρούσεων, επενδύσεις και δημιουργία αγοράς για αμυντικούς εξοπλισμούς, στρατιωτικές καινοτομίες (τεχνητή νοημοσύνη, κβαντική τεχνολογία κ.α.). Το κόστος για την πολεμική στροφή και το αιματοκύλισμα των λαών είναι 800δις για 4 χρόνια, με την Ελλάδα να ανεβάζει τον πήχη της διάθεσης του ΑΕΠ από το 3% στα 4,5-5%. Η ανάγκη διεθνιστικού αντιπολεμικού εργατικού μετώπου και φραγμού είναι επιτακτικό απέναντι και στον ντόπιο ανταγωνισμό Ελλάδας –Τουρκίας.
Η 9 Απρίλη να είναι Μαζική Πολιτική ΑΠΕΡΓΙΑ
Το δικό μας μήνυμα είναι σαφές! Ανατροπή της πολιτικής τους με το σύνολο της αντιπαράθεσης και πολιτικούς στόχους. Η κυβέρνηση, η εξουσία των μονοπωλίων και το κράτος πρέπει να κλονιστούν ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη ζωή που μας αξίζει! Η ξευτίλα των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και ο πήχης του προγράμματος, των αιτημάτων και του σχεδίου που προβάλλουν αυτή την κρίσιμη περίοδο είναι κάτω από το όποιο αναμενόμενο. Χωρίς συνολικό διεκδικητικό πλαίσιο και συνεκτικό πρόγραμμα πάλης καλούν στην απεργία 9/4, μόνο με οικονομικά υποβαθμισμένα αιτήματα, σιωπώντας για το έγκλημα στα Τέμπη και την συγκάλυψή του, εξαφανίζοντας τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, αλλά και την ανάγκη απεργίας-αποχής σε όλο το δημόσιο και παρουσιάζουν το κύμα των πρωτοφανών διώξεων ως σκέτο αυταρχισμό, δεν βγάζουν άχνα για την εμπορευματοποίηση-
Το ΠΑΜΕ προσανατολισμένο στη μέση συνείδηση των χαμηλών προσδοκιών, κι ενώ έχει χρεοκοπήσει η λογική ότι δεν μπορεί ο κόσμος, αναδεικνύεται σε συμπλήρωμα των προηγούμενων, όσο δεν καταθέτει στην βάση των εργαζόμενων πρόγραμμα και πλαίσιο αιτημάτων-πάλης αντίστοιχο με την άνοδο της ταξικής σύγκρουσης αυτή την περίοδο, όσο μεταφέρει στο απώτερο μέλλον την νικηφόρα έκβαση των αγώνων, με την γνωστή εκλογική κοινοβουλευτική τακτική του. Η ΔΑΣ-ΠΑΜΕ παρόλο που υποχρεώνεται να μιλήσει για δημόσιες μεταφορές και κοινωνικά αγαθά, αρνείται να θέσει πλαίσιο και αιτήματα διεκδίκησης στο σήμερα που να οδηγούν σε ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων και σύγκρουση με τις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής κυβέρνησης- Ε.Ε.-κεφαλαίου.
Συγκρουόμαστε με την καρδιά της οικονομικής πολιτικής και παλεύουμε για αιτήματα που υπερβαίνουν το σφαγείο που ετοιμάζουν ως μέλλον για τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά!
Διαμορφώνουμε Ενωτικό Εργατικό Μέτωπο Αγώνα για Ρήξη και Ανατροπή.
Για Υγεία-Παιδεία-μισθούς-εργασία-
-
Κάτω η κυβέρνηση του εγκλήματος, της συγκάλυψης, του αυταρχισμού και της καταστολής- συνολικά η αντιλαϊκή πολιτική και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, από το εργατικό κίνημα. Καμία συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη. Να τιμωρηθούν οι ένοχοι (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί) και όσοι συνέργησαν στη συγκάλυψη.
-
Να φύγει τώρα η ιταλική HELLENIC TRAIN χωρίς αποζημίωση. Ενιαίος, αποκλειστικά δημόσιος σιδηρόδρομος με τον έλεγχο των εργαζόμενων για να είναι ασφαλής και φτηνός για το λαό. Διπλασιασμός των δαπανών για τα κοινωνικά αγαθά. Κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων, της ανταποδοτικότητας και της επιχειρηματικής λειτουργίας των «κοινωφελών επιχειρήσεων». Αποκλειστικά στο Δημόσιο συγκοινωνίες, ρεύμα, νερό, Παιδεία, Υγεία, ασφάλιση και όλα τα κοινωνικά αγαθά.
-
Λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες, όχι για το «χρέος», το σύμφωνο σταθερότητας της Ε.Ε. και τους πολεμικούς εξοπλισμούς.
-
Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Κατώτατος μισθός και σύνταξη 1.200 ευρώ καθαρά, αντίστοιχες αυξήσεις σε όλα τα κλιμάκια και αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή. Επιστροφή 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης. Γνήσιες ελεύθερες ΣΣΕ. Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια, την ενεργειακή και διατροφική φτώχεια, την έλλειψη στέγης. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες. Δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου – άμεσα 7ωρο 5νθήμερο 35ωρο.
-
Κάτω οι αντεργατικοί νόμοι και η καταστολή. Κάτω τα χέρια από την απεργία.
-
Κατάργηση των νόμων της αξιολόγησης. Τέρμα στις διώξεις και τις απολύσεις. Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση. Κατάργηση του ν. Χατζηδάκη, Γεωργιάδη.
-
Μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, που έχουν γίνει κάτεργα εκμετάλλευσης. Να μπει τέλος στα εργοδοτικά εγκλήματα-εργατικά “ατυχήματα”, στα μικρά και μεγάλα «Τέμπη».
Όλοι/ες στην απεργιακή συγκέντρωση στην Καμάρα, 10πμ
Πρωτοβουλία Εργαζόμενων στον Επισιτισμό-Τουρισμό:
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ 10:30 ΚΑΜΑΡΑ
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΥΡΝΑ
Δύο χρόνια μετά από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στις 28/2 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή η μέρα ήταν μια μέρα απεργίας, συντονισμένη από τα κάτω. Στην απεργιακή διαδήλωση της 9ης Απριλίου, κατεβαίνουμε στο δρόμο, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε έκφανση του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος που εντείνει την εκμετάλλευση για εμάς, τους/τις εργαζόμενους/ες και αδιάκοπη κερδοφορία για την εκάστοτε εργοδοσία.
Εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστον, η γενικευμένη ακρίβεια έχει δημιουργήσει μια οριακή κατάσταση στην οποία οι εργαζόμενοι καλούνται να βιοποριστούν με ελάχιστα. Οι αυξήσεις των ενοικίων και των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης καθιστούν αδύνατη την κάλυψη των βασικών αναγκών από τους εργαζόμενους.
Ειδικά στον κλάδο του επισιτισμού/ τουρισμού, βλέπουμε τα αφεντικά μας να πλουτίζουν από τζίρους που αυξάνονται στα μαγαζιά στα οποία δουλεύουμε. Οι περισσότεροι χωρίς ολόκληρα ένσημα, με τα αφεντικά να χτυπάνε τα ίδια τις κάρτες εργασίας μας, χωρίς τις προσαυξήσεις αργιών, βραδινής και κυριακάτικης εργασίας, και κάποιες φορές χωρίς δώρα και άδειες. Με την εντατικοποίηση της εργασίας φυσικά να μας καταπονεί ψυχικά και σωματικά, σε υποστελεχωμένα πόστα και αρκετές φορές χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Οι συνάδελφοι/ίσσες διανομείς κινδυνεύουν στην άσφαλτό για το μεροκάματο. Αλλά και στις κουζίνες, δεν τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι συγκεκριμένα, δύο συνάδελφοι μάγειρες τραυματίστηκαν όταν έσκασε μπουκάλα υγραερίου στο εστιατόριο Hide and Seek. Τα εργοδοτικά εγκλήματα προκύπτουν από τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας, δηλαδή την ιεράρχηση του κέρδους ως σημαντικότερο από την ανθρώπινη ζωή. Η απάντηση μας θα δοθεί μέσα από την αλληλεγγύη και τους αγώνες που δίνουμε για την υπεράσπιση των αναγκών της τάξης μας.
Οι εξαγγελίες για αύξηση του κατώτατου μισθού, μόνο αστείο θα μπορούσε να είναι, αφού σε σχέση με τον πληθωρισμό αλλά και τον φορολογικό νόμο, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν θα δουν αύξηση των εισοδημάτων, αλλά μερική μείωση αυτών. Οποτεδήποτε γίνεται λόγος για πραγματική αύξηση μισθών (και όχι οι εικονικές αυξήσεις που ανακοινώθηκαν πρόσφατα), το πολιτικό προσωπικό εγχώριας αστικής τάξης και των καρτέλ της ακρίβειας σπεύδει να εξηγεί πως αυτό είναι αδύνατο, λόγω προκαθορισμένων δημοσιονομικών περιθωρίων. Φυσικά, αυτό οι περιορισμοί δεν ισχύουν όταν οι αυξήσεις αφορούν τους μπάτσους που τους προστατεύουν, ειδικά σε μια περίοδο όπου επικρατεί αναβρασμός σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας. Δύο χρόνια μετά από το έγκλημα στα Τέμπη, το κράτος συνεχίζει να δείχνει τις προτεραιότητες του. Όταν δεν δολοφονεί μετανάστες/στριες στα σύνορα, επενδύει στον πόλεμο και την καταστολή.
Κανένας πόλεμος μεταξύ λαών, καμία ειρήνη μεταξύ τάξεων
Μετά από τις πρώτες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη πολλοί θα περίμεναν την εξαγγελία μέτρων για την αναβάθμιση του σιδηροδρόμων, την βελτίωση των υποδομών, την αναστολή της ιδιωτικής λειτουργίας του ΟΣΕ κ.α. Μόνο αυτό δεν συνέβη, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν αυξηθέι συνδυαστικά με απόπειρες διάλυσης της παιδείας και της υγείας, στα πλαίσια της ασυδοσίας από πλευράς καπιταλιστικής εξουσίας. Πρόσφατα μάλιστα ανακοινώθηκε και δαπάνη 800 δις για της ανάγκες της «Ευρωπαϊκής Άμυνας». Αντί για νοσοκομεία, σχολεία και ασφαλείς μεταφορές, το κράτος κλέβει τους μισθούς μας προκειμένου να αγοράσει όπλα και υποβρύχια, να χρηματοδοτήσει τον στρατό και να υψώσει νέα τείχη στα σύνορα με θύματα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους
Η «κανονικότητα» που αμφισβητήθηκε στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη είναι μια πραγματικότητα όπου διαπράττονται καθημερινά δολοφονίες. Δολοφονίες που οφείλονται στην ασυδοσία του κεφαλαίου και την στενή του σχέση με τον κρατικό μηχανισμό ως μέσο επίτευξης των σκοπών του. Η συνθήκη αυτή μόνο οργή μας προκαλεί και δεν είμαστε διατεθειμένοι να συναινέσουμε σε μια κανονικότητα όπου η βία της εκάστοτε εργοδοσίας και η εγκατάλειψη κ το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών θα θέτει σε κίνδυνο τις ζωές και τα σώματα μας. Αντιπαραβάλλουμε σε αυτή την συνθήκη, την οργάνωση και την ζύμωση μας στους χώρους εργασίας και στα σωματεία, την ταξική αλληλεγγύη.
Διεκδικούμε:
– Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας , Αυξήσεις μισθών
– Κατάργηση όλων των ευέλικτων μορφών εργασίας
– Κοινωνικοποίηση- αυτοδιαχείριση των σιδηροδρόμων από τους εργαζόμενους με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.
– Άμεση παύση των πολεμικών επιχειρήσεων.
– Λεφτά για την υγεία, την παιδεία, τους ανέργους, τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για όπλα
Ταξική Πρωτοβουλία Βάσης Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική:
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9/4
Κατά τους προηγούμενους μήνες οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για τα Τέμπη έβγαλαν στους δρόμους όλης της χώρας κυριολεκτικά εκατομμύρια ανθρώπους. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και της εργατικής τάξης ξεκίνησε να αμφισβητεί ακόμη πιο ενεργά, όχι μόνο την σημερινή κυβέρνηση, αλλά γενικότερα την ουσία και την λειτουργία αυτού του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος που ευθύνεται για το έγκλημα, μέσω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων και της υποβάθμισης των δημοσίων υποδομών. Έστω και σε πρωτόλειο βαθμό, η άρρηκτη σχέση μεταξύ κράτους και κεφαλαίου που επιβεβαιώνεται από την προτεραιοποίηση των κερδών των αφεντικών έναντι των ζωών μας έχει ξεκινήσει να γίνεται κοινό κτήμα στις συνειδήσεις όλο και μεγαλύτερης μερίδας των από-τα-κάτω.
Από την μεριά της, η Κυβέρνηση της ΝΔ, ως ο πιο αυθεντικός εκφραστής των συμφερόντων του κεφαλαίου (που φυσικά όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπηρέτησαν) αλλά και ως η πιο βαθιά διεφθαρμένη παράταξη στην χώρα, συνεχίζει απτόητη την αλαζονική της στάση αλλά και την επίθεση της στα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, παριστάνοντας ότι δεν κατάλαβε την κύρια ουσία των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη, ή απλά διαστρεβλώνοντας το νόημα τους. Αλλάζει, δε, σαν τα πουκάμισα ακόμη και τη στάση που κρατάει απέναντι στο ζήτημα, αναλόγως της συγκυρίας: Την μία μέρα πολιτικοί εκπρόσωποί της επιτίθενται ανοιχτά στους Συγγενείς των θυμάτων, ενώ την άλλη παριστάνουν πως καταλαβαίνουν τον πόνο τους και “αγωνίζονται για να χυθεί άπλετο φως στη υπόθεση”, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται πως φέρουν την όποια ευθύνη και πως έχει πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε συγκάλυψη. Έφτασαν μέχρι και να δηλώσουν με θράσος, δια στόματος πρωθυπουργού μάλιστα, πως “τα τρένα θα είναι ασφαλή σε δύο χρόνια”! Μέχρι τότε μάλλον, αν κάποιο δυστύχημα ξανασυμβεί, είμαστε καλυμμένοι από την δήλωση αυτή!
Ο πιο πρόσφατος ανασχηματισμός έφερε στο προσκήνιο και σε θέσεις ευθύνης όλη την ακροδεξιά πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος, ενώ η εκλογή του Τασούλα, ενός υπερσυντηρητικού αντικομμουνιστή, στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας δίνει κι αυτή το στίγμα της.
Η Κυβέρνηση, αν και βρίσκεται σε περίοδο πλήρους κοινωνικής απονομιμοποίησης, χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να περνάει ένα σωρό αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα, όπως η πρόσφατη ρύθμιση για τις ασφαλιστικές εισφορές των υπερωριών, νυχτερινών, αργιών και Κυριακών. Επίσης, ψηφίστηκε ο νέος νόμος που συνδέει τον κατώτατο μισθό με την “ανάπτυξη” της οικονομίας μέσω κάποιου αλγόριθμου. Αυτός ο νόμος χτυπάει άμεσα τις διεκδικήσεις των εργαζομένων μέσα από τα Σωματεία τους και τους συλλογικούς τους φορείς. Πέραν του γεγονότος πως η αξία της εργασίας μας πλέον καθορίζεται άμεσα από τα κέρδη των αφεντικών – καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι δείκτες της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν εξυπηρετούν παρά μονάχα τα συμφέροντα του Κεφαλαίου – στον ίδιο αυτόν νόμο έχουν προβλεφθεί και μια σειρά από “δικλείδες ασφαλείας” για να κρατούν τους μισθούς μας παγωμένους, ακόμη κι αν αυτή η… πολυπόθητη “ανάπτυξη” καταστεί εφικτή αλλά ακόμα και να τους μειώνουν ανάλογα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Την ίδια ώρα, συνεχίζει να συνδράμει υλικά και πολιτικά στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις της Δύσης στην Μέση Ανατολή, σε Γάζα, Υεμένη κλπ, όσο το βάρος στην πλάτη της εργατική τάξης μεγαλώνει και φέρνει νέα κινήματα στους δρόμους, όπως παρατηρήθηκε όχι μόνο εδώ με την οργή για τα Τέμπη, αλλά και με τις τεράστιες κινητοποιήσεις Σερβία/Βόρεια Μακεδονία, οπου αντιμετωπίζουν σχεδόν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια αντίστοιχα δυστυχήματα που φέρουν πολλούς νεκρούς, λόγω των ίδιων πολιτικών αποφάσεων του κεφαλαίου. Και όσο περισσότερο βάρος βάζουν, τόσο περισσότερο θράσος έχουν να συνεχίζουν τις βάρβαρες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στην Μέση Ανατολή, επικαλούμενοι ασφάλεια, και δανείζοντας δισ. σε εξοπλιστικές δαπάνες, τα οποία θα πληρώσει η εργατική τάξη σε λιτότητα, και τραβώντας μας όλο και πιο κοντά σε πολέμους για τα δικά τους συμφέροντα.
Μπροστά σε αυτή την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ κεφαλαίου και κράτους από την μία και εργαζομένων και ευρύτερης κοινωνικής βάσης από την άλλη, οι οργανωμένες δυνάμεις της τάξης μας πρέπει να βάλουν πλάτη και να συνεχίσουν τον αγώνα σε κάθε μέτωπο.
Ενάντια στις απολύσεις συναδέλφων, κάποιες μάλιστα με εντελώς αυθαίρετες πρακτικές και αφορμές – όπως αυτές πρόσφατα στην TaskUs με πρόσχημα τις αναρρωτικές άδειες ή τον έλεγχο των εργαζομένων κατά την είσοδο στα κτίρια. Ενάντια στην οικονομική εξαθλίωση και την εργασιακή αβεβαιότητα, που αναγκάζουν ανθρώπους 70 χρόνων να δουλεύουν σε οικοδομές, καθώς και τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας που τους οδηγούν σε δήθεν “εργατικά ατυχήματα”, δηλαδή δολοφονίες – όπως πρόσφατα στην Φωκίδα. Ενάντια στους πλειστηριασμούς των λαϊκών και εργατικών κατοικιών και τις εξώσεις των οικογενειών της τάξης μας.
Είναι ανάγκη η εργατική τάξη, μέσα από τους μαζικούς της φορείς, να βγει στους δρόμους και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, αλλά και να περάσει στην επίθεση: Απαιτούμε μισθούς που όχι απλά θα καλύπτουν οριακά τις ανάγκες μας αλλά θα μας προσφέρουν και μια ποιοτική ζωή. Να έρθουμε σε σύγκρουση με τα καπιταλιστικά καρτέλ που με τη συνεργασία της κυβέρνησης εντείνουν την ακρίβεια. Απαιτούμε σημαντική μείωση των ωρών εργασίας, κάτι που η τεχνολογική πρόοδος, αν τεθεί στα χέρια των εργαζομένων, μπορεί να εξασφαλίσει αύριο κιόλας. Στο σήμερα, θεωρούμε πως αυτό αποτυπώνεται στο αίτημα για 4ημερο/ 8ωρο καθώς αυτό εξασφαλίζει και τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων τον οποίο θα μπορούν να διαχειρίζονται εντελώς ελεύθερα, πέρα από τις δεσμεύσεις της εργάσιμης ημέρας, μέσω της προσθήκης μιας επιπλέον μη εργάσιμης, ελεύθερης ημέρας στην εβδομάδα. Δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, όλα τα αγαθά και οι υποδομές να περάσουν στα χέρια της κοινωνίας με εργατικό έλεγχο, μακριά από το κεφάλαιο και την εμπορευματοποίηση. Εξασφαλισμένη στέγαση για όλους και όλες. Άμεση παύση όλων των πολέμων μέσω της συναδέλφωσης των λαών και όχι των ιμπεριαλιστικών συμφωνιών των κυβερνήσεων και των κρατών.
Και φυσικά, απαιτούμε να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών. Να αποδοθούν οι ευθύνες που αναλογούν σε κάθε φυσικό πρόσωπο, πολιτικό ή μη.
Διεκδικούμε:
– Συλλογική σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου για όλες και όλους τους/τις εργαζόμενους/ες του κλάδου μας
– Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
– Καλύτερες συνθήκες εργασίας, παύση της εντατικοποίησης μέσω μαζικών προσλήψεων
– Να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις συναδέλφων (στον κλάδο και γενικότερα)
– Ασφαλείς, δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες, μέσω της απο-εμπορευματοποίησής τους, με ταυτόχρονο εργατικό & κοινωνικό έλεγχο μέσα από τις δομές και τις διαδικασίες των εργαζομένων σε αυτές.
– Δημόσια υγεία, παιδεία, ενέργεια , νερό
– Άμεση απεμπλοκή του ελληνικού κράτους από κάθε πόλεμο – Λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλληλεγγύη στον λαό της Υεμένης
– 4ήμερο/8ώρο – να απαντήσουμε στην κατάργηση του 5ήμερου/8ώρου, διεκδικώντας περισσότερα
Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση | ΕΣΤΟΒ:
Όλοι/ες στον δρόμο στη Γενική Απεργία 9 Απριλίου! 10:30 ΚΑΜΑΡΑ
Τον περασμένο Δεκέμβρη ψηφίστηκε άλλος ένας αντεργατικός νόμος που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων, αυτή τη φορά με επίκεντρο τον κατώτατο μισθό. Ο νέος αυτός νόμος αποτελεί συνέχεια και ουσιαστικά μονιμοποίηση του μνημονιακού νόμου που έδωσε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να καθορίζει τον κατώτατο μισθό μονομερώς, κάτι που ως τότε καθοριζόταν μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν νέο μηχανισμό συμπίεσης των μισθών που παράλληλα χτυπάει περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Σύμφωνα με τον νέο νόμο λοιπόν, με κατεύθυνση εφαρμογής το 2028 και ύστερα, ο κατώτατος μισθός που θα αποφασίζεται από την κυβέρνηση θα υπολογίζεται μέσω ενός αλγορίθμου. Με απλά λόγια, νομοθετείται μια διαδικασία αυτόματου υπολογισμού του μισθού, χωρίς καμία συμμετοχή των εργαζομένων. Βέβαια, τα κριτήρια με τα οποία θα αποφασίζεται τελικά ο κατώτατος μισθός παραμένουν τα ίδια, καθώς και σήμερα ουσιαστικά η παραγωγικότητα της οικονομίας και η κερδοφορία των αφεντικών λαμβάνονται υπόψη. Έτσι, λοιπόν, ο νέος αυτός αλγόριθμος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νομοθετικό και επικοινωνιακό εργαλείο που χρησιμοποιείται από μεριάς του κράτους, ώστε να διασφαλιστεί ότι από τη μια οι μισθοί συνολικά θα παραμένουν καθηλωμένοι ή ακόμη και θα μειώνονται αν αυτό εξυπηρετεί το κεφάλαιο, ενώ από την άλλη, μέσω της επίκλησης στην δήθεν «αντικειμενικότητα» των οικονομικών δεικτών και του αλγορίθμου που επιλέγονται για τον υπολογισμό -που βέβαια αποτελούν ξεκάθαρη πολιτική επιλογή- επιχειρείται να παρουσιαστούν τα συμφέροντα των αφεντικών και η εξυπηρέτησή τους ως «αντικειμενικά» και ταυτόχρονα να μπει ουσιαστικά μια ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων για τον μισθό μας.
Παράλληλα ο νέος νόμος προβλέπει και μια σειρά εξαιρέσεων. Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται, οι περιπτώσεις που προβλέπονται είναι: Αν η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση ή αν υπάρχει σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού από τον στόχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή αν υπάρχει σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ή αν υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας ή αν η αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις (…) και υπάρχει απόκλιση του κατώτατου μισθού από το εξήντα τοις εκατό (60%) του ακαθάριστου διάμεσου μισθού ή αν υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας ή αν δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις. Στις παραπάνω περιπτώσεις, η κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να μην αυξηθεί ο κατώτατος μισθός βάση του αλγορίθμου ή ακόμα και να τους μειώσει αν η οικονομία το «απαιτεί», διαμορφώνοντας έτσι ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας.
Από τη μεριά μας, ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες ξέρουμε πως τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα με αυτά των αφεντικών και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να διαμορφώνονται οι μισθοί μας με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι τις δικές μας. Συμπερασματικά, είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως ο νέος νόμος δημιουργεί έναν μηχανισμό που θα συμπιέζει διαρκώς το εισόδημά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου, χτυπώντας παράλληλα περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις μας, που είναι και ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Για μας το ύψος του κατώτατου μισθού δεν είναι ζήτημα που επαφίεται στο πόσο αντέχουν να δώσουν τα αφεντικά, αλλά στις δικές μας ανάγκες. Γι’ αυτό διεκδικούμε την ανατροπή αυτού του νόμου και την επαναφορά του καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσω των συλλογικών διεκδικήσεων!
Δεν ήτανε τα Τέμπη, ούτε η κακιά στιγμή – Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν!
Η λογική πίσω και από αυτόν το νόμο, όπως σε μια σειρά άλλων αντεργατικών νόμων, δεν είναι άλλη από αυτή που διέπει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, που δίνει προτεραιότητα στα κέρδη των αφεντικών και αντιμετωπίζει τις ζωές των ανθρώπων της εργατικής τάξης -αλλά και ευρύτερα των καταπιεσμένων- ως αναλώσιμες και ευτελείς. Δεν είναι τυχαίο πως η πραγματικότητά μας απαρτίζεται από διαρκή φτωχοποίηση, ακρίβεια και ανατιμήσεις, αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών για μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης, υποβάθμιση βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και εμπορευματοποίηση τους (παιδεία, υγεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές), πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εργατικές δολοφονίες και ταυτόχρονα συνεχείς επιθέσεις σε κεκτημένα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και στα μέσα πάλης μας, διώξεις αγωνιστών και ευρύτερα περισσότερη καταστολή. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως την ίδια περίοδο βλέπουμε τα αφεντικά να παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών σε μια σειρά κλάδων.
Είναι ακριβώς αυτή η φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που οδήγησε σε χιλιάδες νεκρούς την περίοδο της πανδημίας, σε ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, σε χιλιάδες νεκρούς/ες μετανάστες και μετανάστριες στα σύνορα και στις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες (μετράμε ήδη 45 θανάτους και 66 βαρείς τραυματισμούς μόνο μέσα στο 2025), και που βέβαια οδήγησε και στο τραγικό βραδύ των Τεμπών. Ειδικότερα για το ζήτημα των Τεμπών, είναι ξεκάθαρο ότι όσο και αν το κράτος και το τωρινό πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών προσπαθούν να συσκοτίσουν τα πραγματικά αίτια της προδιαγεγραμμένης αυτής κρατικής-καπιταλιστικής δολοφονίας, οι πρωτοφανείς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, οι χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο ζητώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών, δείχνουν ξεκάθαρα πως οι προσπάθειες δεν αποδίδουν. Η κοινωνική οργή είναι διάχυτη και ο βασιλιάς γυμνός.
Σε αυτή τη συγκυρία, με ένα τέτοιο ρήγμα να έχει ανοίξει ως προς τους θεσμούς του κράτους, με την κοινωνική οργή να ψάχνει έκφραση, είναι απαραίτητο να μπορούμε να καταδείξουμε ξεκάθαρα τα αίτια που μας οδήγησαν σε ένα τόσο τραγικό γεγονός κοιτώντας στο μετά. Ως αναρχικές και αναρχικοί, το λέμε ξεκάθαρα: κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν! Το έγκλημα στα Τέμπη, όσο και ευρύτερα η διαρκής υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας για χάρη του κέρδους των αφεντικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι παράγωγα της φύσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος.
Γι’ αυτό και το επόμενο διάστημα χρειάζεται να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο, να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές και ευρύτερα σε κάθε πεδίο, απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Να συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων που παλεύουν για δικαιοσύνη. Να αγωνιστούμε για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής, για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις ανάγκες μας, για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τον ελεύθερο χρόνο, μέσω Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Με από τα κάτω συλλογικούς αγώνες και ταξική οργάνωση στη βάση, ενάντια σε εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και κάθε λογής πολιτικούς καιροσκόπους, να αντεπιτεθούμε στην επέλαση του κράτους και του καπιταλισμού, να αντιπαλέψουμε την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής προτάσσοντας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις πανανθρώπινες συλλογικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Για έναν κόσμο εν τέλει ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ | 10:30 ΚΑΜΑΡΑ
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ:
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Αθήνα: 10:30, Πλ. Κλαυθμώνος
Θεσσαλονίκη: Προσυγκέντρωση 10:00, Μητροπολίτου Γενναδίου με Εγνατία
Μετά τη μεγαλειώδη απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση εξήγγειλε αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50 ευρώ μεικτά. Εργαζόμενοι, φτωχά λαϊκά στρώματα και νεολαία γνωρίζουμε καλά πως αυτή η «αύξηση» δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να βελτιώσει ούτε στο ελάχιστον τις συνθήκες διαβίωσής μας. Στις 9 Απριλίου 2025, οι εργαζόμενοι καλούμαστε να συμμετέχουμε μαζικά στην πανελλαδική απεργία, διεκδικώντας τα δικαιώματά μας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης που έχουν καταστρέψει κάθε διεκδίκηση και κατάκτηση των αγώνων μας τα προηγούμενα χρόνια.
Η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοίνωσε την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ από 830 ευρώ μεικτά, δηλαδή στα 743 ευρώ καθαρά από 709 ευρώ (1,1 ευρώ την ημέρα). Για άλλη μια φορά, επιχείρησε να πανηγυρίσει αυτή την πενιχρή αύξηση. Η πραγματικότητα όμως πέφτει βαριά στις πλάτες των εργαζομένων.
– Η ακρίβεια έχει εξελιχθεί σε πραγματική απειλή για εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα. Ο βασικός μισθός μόλις καλύπτει τα έξοδα για τις πρώτες 15 με 20 ημέρες του μήνα. Έχουμε φτάσει να είμαστε οι τελευταίοι σε αγοραστική δύναμη στην ΕΕ ενώ η κερδοφορία του κεφαλαίου έχει ξεπεράσει κάθε όριο.
-Έχουμε το υψηλότερο κόστος στέγασης στην ΕΕ
– Οι φορολογικές κλίμακες δεν έχουν αλλάξει, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό να ανεβαίνουν κλιμάκιο και να φορολογούνται με συντελεστή 22% αντί για 9%, εξαλείφοντας και πρακτικά το όφελος της αύξησης.
– Το δημόσιο σχολείο, πανεπιστήμιο διαλύεται από την συνεχή παραμέληση, υποβάθμιση και υποχρηματοδότηση. Διαλύονται τα δημόσια νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας και κάθε δημόσια υποδομή. Ιδιωτικοποιείται η δημόσια περιουσία όπως έγινε με τους σιδηροδρόμους που ξεπουλήθηκαν (από τον ΣΥΡΙΖΑ) μόλις 45 εκ. ευρώ! Την ίδια ώρα, δίνονται δεκάδες δισ. ευρώ για εξοπλισμούς, λεφτά που αρπάζονται από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Παράλληλα, η κυβέρνηση εφάρμοσε αυξήσεις 20% στους στρατιωτικούς και σχεδιάζει να επεκτείνει αυτή την αύξηση και στα υπόλοιπα σώματα ασφαλείας (Αστυνομία, λιμενικό κλπ.) δείχνοντας ότι προτεραιότητα της είναι η καταστολή και η αφαίμαξη των εργαζομένων.
Ως εδώ- Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες
Μπροστά σε αυτή την επίθεση, δεν μπορούμε να περιμένουν λύσεις ούτε από κοινοβουλευτικούς μεσσίες ούτε από την γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ, που συχνά αδρανούν ή υπονομεύουν τους αγώνες
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει χάσει την ισχύ της. Οι ρωγμές που έχουν δημιουργηθεί στο πολιτικό σύστημα είναι εμφανείς. Η πολιτική τους έχει αποδειχθεί επικίνδυνη και δολοφονική. Η ανατροπή τους απαιτεί αποφασιστικούς και ανυποχώρητους αγώνες, όχι απλώς λόγια στη Βουλή από κόμματα που ψήφισαν μνημόνια ή επιδίδονται σε αγωνιστικά κρεσέντα ενώ προηγουμένως έχουν στηρίξει κυβερνητικά νομοσχέδια. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών και κυρίως η μεγαλειώδης απεργία της 28ης Φεβρουαρίου δείχνουν τον δρόμο.
Η δύναμή μας είναι στις κινητοποιήσεις και τη μαζική αντίσταση. Η οργή που εκφράστηκε στην πανεργατική απεργία της 28ης Φεβρουαρίου δεν έχει σβήσει. Η ενότητα των εργαζομένων είναι η βασική μας δύναμη. Να χτίσουμε την αντίσταση στο νέο σύστημα εκμετάλλευσης, στην εργοδοτική αυθαιρεσία και στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα σωματεία να γίνουν εργαλεία αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Μόνο με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο ύψος των αναγκών μας μπορούμε να καλύψουμε το κόστος διαβίωσης. Η ενότητα και η δράση μας είναι το κλειδί για την ανατροπή τους. Πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε.
- Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς
- Κατάργηση των αντεργατικών εκτρωμάτων Χατζηδάκη- Γεωργιάδη- ΣΣΕ για όλους
- Δημόσια και δωρεάν Υγεία- Παιδεία- Κοινωνική Ασφάλιση- Ακύρωση των Ιδιωτικοποιήσεων
- Κάτω η δολοφονική κυβέρνηση Μητσοτάκη
Αντιεξουσιαστές/Αναρχικοί(ες/α):
Απεργιακό κάλεσμα για τις 9/4 στις 11:00,Καμάρα
Γιατί επιλέγουμε να απεργουμε ;
Απεργούμε στο σήμερα γιατί τίποτα στο παρελθόν δεν έχει χαριστεί από τους καταπιεστές μας και τίποτα δεν έχει κατακτηθεί με παρακάλια και από ελεημοσύνη.Η επίθεση στις απεργίες από τους θεσμούς, κηρύσσοντάς τες παράνομες και ανούσιες, είναι τακτική που καταστέλλει τις συνειδήσεις για τους ταξικούς αγώνες, που υποθάλπει την ιστορικότητα των κεκτημένων των από τα κάτω, διεκδικήσεις που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες, αλλά ανά πάσα στιγμή οι κυρίαρχοι είναι σε θέση να απονομιμοποιήσουν/ απονοηματοδοτήσουν και να διαστρεβλώσουν με στόχο τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα,τις πολιτικές στρατηγικές και τις διακρατικές τους συμφωνίες. Οι γενικές απεργίες είναι μέσο πίεσης, αντίστασης και αγώνα.Οφείλουν να είναι μαζικές και απαιτείται να είναι πολυήμερες και παραλυτικές απέναντι την ομαλή λειτουργία του κράτους και του κεφαλαίου. Γιατί τίποτα δεν πάει καλά με την λογική του κέρδους για τις ζωές μας και τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν ταραχθουν τα νερά αυτού που αποκαλούν κοινωνική ειρήνη και σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Η εξαθλίωση και η υπονόμευση της ποιότητας των ζωών μας διαφαίνεται από το διαρκές κλίμα ανασφάλειας και ανεπάρκειας στους εργασιακούς χώρους,την αύξηση των ενοικίων,την υπερκοστολογηση των αγαθών,την υποβάθμιση του συστήματος υγείας,την υπονόμευση της δημόσιας παιδείας,την αύξηση του ορίου ηλικίας στην συνταξιοδότηση,την μαύρη εργασία, τις εργατικές δολοφονίες και η λίστα δε σταματάει…Υπάρχουν άπειρες αναφορές παραδειγμάτων• από την εργατική δολοφονία του 70χρονου οικοδόμου στη Φωκίδα,του 66χρονου οδηγου βητιοφορου μεταφορας τροφιμων στην Αχαΐα,την έλλειψη προσωπικού και την παραμέληση των υποδομών σε υγεία και εκπαίδευση,το σχέδιο μετατροπής συνολικά 12 δημοσίων Γυμνασίων-Λυκείων σε “Ωνάσεια”,τη δυσμενή άνοδο της ακρίβειας να καθιστά απρόσιτα βασικά αγαθά.
Πώς βλέπουμε τα κοινωνικά αγαθά ;
Αναγνωρίζουμε οτι μας παρουσιάζεται ενα ψευτοδιπολο: ιδιωτικό-δημοσιο. Η κρατικοποίηση έναντι της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων αγαθών δεν εγγυάται την ασφάλεια και την ομαλή λειτουργία των κοινωνικών παροχών(υγειονομικό σύστημα,εκπαίδευση,μεταφορές)καθώς προτεραιοποιεί και συμπλέει με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η παντοδυναμία και η διαιώνιση κράτους και καπιταλισμού δεν συμπορεύονται με την βελτίωση των συνθηκών επιβίωσης της κοινωνικής βάσης, η οποία έρχεται σε δεύτερη μοίρα όταν η εμπορευματοποίηση των πάντων κυριαρχεί και προτάσσεται ως λογικό και αναγκαίο επακόλουθο. -Παράλληλα η ιδιωτικοποίηση των βασικων αγαθών που αναφέρθηκαν, αποδεικνύει πως μέσα απο το κράτος ενδυναμωνεται η εκμετάλλευση τους με ξεκάθαρο σκοπό το κέρδος.Ζωντας μέσα στα όρια του κρατικοπατιλαστικου συστήματος, η δημόσια χρήση των αγαθών αποτελεί ψευδαισθηση καθώς επέρχεται με τη κρατική διαμεσολάβηση. Πέρα από το ότι είναι πολύ σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε ότι το δημόσιο, δεν σημαίνει και δωρεάν αλλά διακατέχεται και αυτό από τους ταξικούς περιορισμούς, γνωρίζουμε πως τα κέρδη πηγαίνουν είτε στα δημόσια ταμεία για τη στήριξη και την ενίσχυση της κρατικής μηχανής είτε σε ιδιώτες ακολουθώντας το απόλυτο ξεπούλημα της ζωής μας στο βωμό του κέρδους των εκάστοτε εταιριών και επιχειρηματιών. Αυτό που σε τελική ανάλυση αποζητάμε , είναι η αυτοδιαχείριση των αγαθών, η αυτοοργάνωση των από κάτω, καθώς είμαστε αυτοί με πραγματικό κίνητρο και στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση μας.
Τι συμβαίνει με τη δικαιοσύνη;Ποιους πλήττει; Πώς αυτή σχετίζεται με την υπόθεση των Τεμπών και με άλλες κρατικες- καπιταλιστικές δολοφονίες ;
Η δικαστική εξουσία συνιστά ένα κομβικό κομμάτι στο «παζλ» που ονομάζεται κρατικός μηχανισμός. Έχουμε πάμπολλους λόγους να εναντιωνόμαστε σε αυτή και προσπαθούμε καθημερινά να τους αναδείξουμε, διότι δεν υπάρχει κάποια μαγική ανεξάρτητη δικαιοσύνη η οποία λειτουργεί με γνώμονα το καλό των πολιτών, αλλά στην πραγματικότητα αποτελείται από γραβατωμενους σκυθρωπους ελιτιστες οι οποίοι σε πλήρη συνεργασία με πολιτικά πρόσωπα, αστυνομία , και καπιταλιστές, αποφασίζουν για τη ζωή μας χωρις καμιά επαφή με την κοινωνία και χωρις να τους έχουμε ποτέ επιλέξει για ρυθμιστές της καθημερινότητας μας.
Ό,τι παρουσιάζεται λοιπόν ως αστική νομιμότητα είναι στην πραγματικότητα η βία της εκμεταλλευτικής κυρίαρχης τάξης.Ταυτοχρονα, ένα σημαντικό ρόλο που επιτελει η αστική δικαιοσύνη, είναι οτι αποτελεί θεσμικό εργαλείο για τη διαιώνιση του αφηγήματος “νομιμότητα,ασφάλεια και τάξη” και τελικά την εκπλήρωση της πειθαρχιας της κοινωνιας. Οι νόμοι που δημιουργούνται στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του ευρύτερου δικαστικού συστήματος, αποτελούν μέγιστο ιδεολογικό όπλο του κράτους προς επιβολή του κοινωνικού ελέγχου.Η εξουσία ορίζει το νόμιμο και το παράνομο, αλλά και το για ποιους θα ισχυει αυτο κατα το δοκούν. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις παρουσιάζονται σαν να είναι ίσες για όλους αλλά παρακολουθουμε την καταπίεση που γεννούν να φτάνει φυσικά μόνο στα κατώτερα ταξικά στρώματα, σε περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες και σε όσους αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωη.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα βλέπουμε καθημερινά. Κρίνονται παράνομοι οι κοινωνικοί αγώνες(ποινικοποίηση συνδικαλισμού και της απεργίας), διώκονται οι εξεγερμένες, οι αγωνιστές και όσα άτομα κινούνται στην σφαίρα που χαρακτηρίζεται από την θεσμική ρητορική προπαγάνδα ως επικίνδυνα, παραβάτες,τρομοκράτες, καθώς και όσα περισσεύουν για τον καπιταλισμο και τον εθνικό κορμό αφου δε μπορει να τα αφομοιώσει/ υποτάξει, όπως ρομά και μετανάστριες.Από την άλλη,κράτος και μαφία αγκαλιά με τα μεγάλο αφεντικά συσπειρώνονται και συγκαλύπτουν μαζικά εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά εντός και εκτός συνόρων.Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις καθημερινές δολοφονίες κι επαναπροωθήσεις μεταναστριών στα σύνορα και στο Αιγαίο,με τη μαζικότερη δολοφονία 600 μεταναστών στη Πύλο τον Ιούνιο του 2023, τα κυκλώματα trafficking και (παιδο)βιασμών στα οποία εμπλέκονται “επιφανείς” πολιτικοι, δικαστές, μπάτσοι και άλλα πρόσωπα των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, εως τη στρατιωτική κι υλική συμμετοχή σε γεωπολιτικούς πολέμους.Δε μπορούμε να παρελείψουμε απο τις φρικαλεότητες του ελληνικού κρατους και την ενεργή συμμετοχή του ως μέρος της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ στη κλιμακώμενη και συνεχιζόμενη γενοκτονία της Παλαιστίνης που συντελείται απο το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ.Χιλιάδες βομβαρδισμένα σπίτια εκτοπισμένοι και δολοφονημένοι παλαιστίνιοι είναι το τραγικό απότοκοτης γενοκτονίας που πραγματοποιείται εδώ και δεκαετίες απο το σιωνιστικό Ισραήλ με σύμμαχο τη Δύση.
Έχοντας στο νου όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ο ρόλος του κράτους κι αρα η πολιτική ατζέντα κάθε κυβέρνησης που έρχεται να το διαχειριστεί.Αυτές οι πολιτικές είναι πάγιες και κανένα δικαστικό σύστημα δε πρόκεται να τις αμφισβητήσει και να στραφεί ενάντια στη καπιταλιστική, πατριαρχική, πραγματικότητα την οποία η δικαστική εξουσία αναπαράγει και αποτελεί συστατικό της στοιχειο.
Ερχόμαστε τώρα και στην κρατική καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη για να πούμε ότι όσα γράφτηκαν παραπάνω εφαρμόζονται αντίστοιχα και σε αυτή τη συνθήκη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο βωμό του κέρδους , δολοφονήθηκαν για να γίνουν κάποιο άνθρωποι ακόμα πλουσιότεροι και μάλιστα έρχεται όλος ο κρατικός μηχανισμός(πολιτικοί , αστυνομία, δικαστικοί) με στόχο την αποσιώπηση και την καταστολή της οργής του κόσμου, όπως προσπαθεί να κάνει και για όλα τα παραπάνω εγκλήματα καθώς όλα μαζί βρίσκονται ενεργά στην ίδια σφαίρα του εξουσιαστικό συμπλεγμα. Όταν αναφερόμαστε στην συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών παρακολουθούμε τον κόσμο να απαιτεί από την δικαστική εξουσία να κάνει “σωστά την δουλειά της” επειδή είναι πλέον κοινή παραδοχή ότι ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς. Οι αυταπάτες με τα χρόνια φαίνεται να πέφτουν, και η αντίληψη της ταξικοτητας της αστικής δικαιοσύνης φαίνεται να γίνεται πιο ευρεία και πιο αποδεκτή. Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι η δικαστική εξουσία θα τάσσεται πάντα υπέρ της προάσπισης των ισχυρών, με τις περισσότερες φορές να μην τους πλησιάζει καν το πεπλο της, άλλες φορές αποδίδοντας μηδαμινής σημασίας για αυτούς ποινικές κυρώσεις, όσο παράλληλα θέτει στο στόχαστρο ομάδες ανθρώπων που στα πλαίσια του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος εκτοπίζονται στο κοινωνικό περιθώριο.
Τι σημαίνει κοινωνική ειρήνη και τι πολιτική αντιβία; Μια μικρή αναφορά στην σημασία της προβοκατορολογιας.
Η κοινωνική ειρήνη συνιστά μια ιδεολογικη ψευδαίσθηση που προβάλλεται από την εξουσία με στόχο την ομαλή λειτουργία της καθημερινότητας και την πρόληψη απέναντι σε ριζοσπαστικές ενέργειες και κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να διαταράξουν την ιεραρχική πυραμίδα. Με βάση αυτό το αφήγημα, καταπιεστές και καταπιεσμένα συνυπάρχουν και συντηρούν μια υποτιθέμενη ομαλότητα,με τους καταπιεστές να ζουν τις ζωές τους πλουσιοπάροχα χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, και τα καταπιεζόμενα πηγαίνοντας καθημερινά στις δουλειές τους, προσπαθώντας να πληρώνοντας φόρους, λογαριασμούς και ενοίκια,σε μια καθημερινότητα που όλα κοστολογούνται. Όταν έρχεται η ώρα του κόσμου να αγωνιστεί και να διεκδικήσει η κοινωνική συνοχή πρέπει να παραμείνει με ελεγχόμενες και στημένες “ειρηνικές” διαμαρτυρίες, στις οποίες κάθε φιλήσυχος πολίτης εχει το δικαίωμα να συμετέχει παντα στα πλαισια του “νομιμου” μέχρι και αυτό βέβαια να σταματήσει να είναι νόμιμο. Γιατί έτσι συμβαίνει όταν η ζωή σου καθορίζεται από άλλους , κάτι που μέχρι σήμερα μπορεί να είναι δεδομένο ή απαραίτητο για την ύπαρξη σου την επόμενη μπορεί να διακοπεί χωρίς να σε ρωτήσει.
Η αποδόμηση λοιπόν της κοινωνικής ειρήνης είναι αναγκαία για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε μέσα στον κοινωνικό ιστο.
Αντιλαμβανομαστε την απόλυτη υποκρισία των εξουσιαστών να μιλάνε για κοινωνική ειρήνη όταν είναι αυτοί που σπέρνουν όλη αυτή τη βία στην κοινωνική βαση. Και η βία έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι έμμεση ή άμεση, σωματική ή ψυχική. Ασκείται στα κελιά της εξουσίας, είτε αυτά ειναι νοητά όπως τα σύνορα, είτε είναι υλικά οπως τα ψυχοκελια, τα camps, οι φυλακές. Βία είναι η καθημερινή εξαθλίωση, το να μην έχεις λεφτά να βγάλεις τον μήνα, το να δουλεύεις για 4 ευρώ την ώρα, τα εργατικά ατυχήματα,οι καθημερινοί βιασμοί και οι γυναικοκτονιες, το ξυλο των μπάτσων,η καταστολή των συνειδήσεων και των σωμάτων μας, χώνονται κάτω απο το χαλάκι που βαφτίζεται κοινωνική ειρήνη. Καλούμαστε επομένως να διαλεξουμε μερια. Είτε να αγνοήσουμε τη βία που δεχομαστε και να ξεχάσουμε το αίμα που χύνεται στο βωμό του κέρδους και να γινουμε με χαρά και πατριωτισμό αναλώσιμοι στη βιομηχανία διακρατικών πολέμων, είτε να δρασουμε όπως αρμόζει ιστορικά: Να αντεπιτεθουμε στους καταπιεστές μας.
Απέναντι στο ψέμα της κοινωνικής ομαλότητας και ισορροπίας, οι πρακτικες του αντιεξουσιαστικού/ αναρχικού χώρου συχνά περιλαμβάνουν το μέσο της αντιβίας, δηλαδή τη συγκρουσιακή πολιτική στάση απέναντι στους καταπιεστές μας, οχι μονο με το λόγο αλλα και σπάζοντας στην δράση το ιδεολογικό αφήγημα του κρατικού μονοπωλίου βίας.
Στις μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών για τα Τέμπη παρατηρήσαμε να ανακύπτει το ζήτημα της πολιτικης βίας στην κοινωνική σφαίρα, επικαλυπτομενο από την προβοκατορολογια( με λίγα λόγια ότι τις συγκρούσεις τις κάνει η αστυνομια και μυστικοί πράκτορες). Αυτη η γνωστή διαχρονικά ρητορική εμφάνιζεται έντονα σε περιόδους που απειλείται η κοινωνική συνοχή που επιδιώκει τόσο σθεναρά το κράτος να διατηρήσει και υπάρχει έντονα μαχητική στάση στο δρόμο με εξεγερσιακα χαρακτηριστικά. Θα αναπαραχθεί από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στις πορείες και κατεβαίνουν πρώτη φορά στους δρόμους, από άγνοια και αφέλεια, ή από έντονη σκοπιμότητα,από φασίστες, αριστερούς ρεφορμιστες και κοινοβουλευτικά κομματα ο καθένας φυσικά για την δική του σκοπιμότητα. Κυρίως όμως αναπαράγεται από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και από συστημική προπαγάνδα καθώς εξυπηρετεί το κράτος ώστε να απονοηματοδει και να αποπολιτικοποει τα μέσα κινηματικής βίας, αλλά και για να επιτυγχάνει το διαχωρισμό των διαδηλωτών ώστε να καταφέρει και την καταστολή των κινημάτων.
Κόντρα λοιπόν στη λογική που μας θέλει υποταγμένα στην κυριαρχία, αγωνιζομαστε μαχητικά για την ανατροπή του κόσμου της εξουσίας.
Δεν έχουμε εθνικό πένθος , έχουμε ταξικό πόλεμο : Η πλάνη της εθνικής ενότητας και η δική μας επιλογή.
Τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και διεθνώς παρατηρούμε την ανησυχητική αύξηση της ακροδεξιάς, σε κοινοβουλευτικά επίπεδα, σε επίπεδα πολιτικής ρητορικής και πρακτικής. Παρακολουθούμε την προσπάθεια της ακροδεξιάς και των φασιστών από τη μία να παρουσιάζονται ως αντισυστημικη επιλογή εργαλειοποιωντας την φτώχεια, την αγανάκτηση αλλά και τα εγκλήματα που συντελούνται(βλέπουμε την προσπάθεια πολιτικής υπεραξίας στα Τέμπη ) και από την άλλη να αποτελουν τις νέες κυβερνήσεις σε πολλές χώρες του πλανήτη. Εμείς από την πλευρά μας ξέρουμε πολύ καλά ότι η φασιστικοποιηση της κοινωνίας δεν αποτέλεσε ποτέ λύση στα κοινωνικά αδιέξοδα , αφού κάθε λογής ακροδεξιοί συνιστούν το δεκανικι της αστικής τάξης. Για την ακρίβεια αποτελούν ενεργό και καίριο μέρος της εξουσίας που προσπαθει να διασπείρει το δηλητήριο στις τάξεις μας και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από τις εθνικές ιδέες. Το κάνουμε ξεκάθαρο ότι δεν θα τους αφήσουμε. Εχουμε πόλεμο με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου. Αστοί , φασίστες , κράτος , πατριάρχες , θα μας βρίσκετε πάντα μπροστά σας να παλεύουμε ενάντια στην κυριαρχία για ένα καλύτερο κόσμο.Θα βγαίνουμε στους δρόμους να εκδηλώνουμε την οργή μας , να συνεχίσουμε τον αγώνα μας , να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας. Απεργουμε, μαχόμαστε, για να μην υπάρξουν άλλα Τέμπη, άλλη Πύλος , για να σταματήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, για να ζήσουμε ελεύθερα , από τις φυλακές μέχρι τα εργασιακά κάτεργα δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ,
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ,
ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΤΕΜΠΗ ΠΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ,
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ – ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ:
Γιατί να απεργήσεις;
Για όλους τους λόγους του κόσμου. Γιατί δεν σου κολλάνε ένσημα. Γιατί δεν παίρνεις καν τα νόμιμα (Προσαυξήσεις Κυριακών, νυχτερινού, αργιών, δώρο Χριστουγέννων/Πάσχα, επίδομα αδείας) Γιατί δουλεύεις σε πολλαπλά πόστα ταυτόχρονα υπό εξοντωτικές συνθήκες χωρίς διάλειμμα και πληρώνεσαι για το μίνιμουμ. Γιατί το αφεντικό σου βαράει την κάρτα σου από το σπίτι του. Γιατί καθημερινά μπορεί να δέχεσαι προσβλητικές, σεξιστικές, ρατσιστικές συμπεριφορές είτε από την ίδια την εργοδοσία, είτε με την ανοχή της.
Πλέον για οτιδήποτε χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε (νοίκι, ρεύμα, νερό, υγεία, εκπαίδευση) απειλείται από κράτος και κεφάλαιο. Όλα κοστίζουν-όλα αυξάνονται, αλλά οι μισθοί μας παραμένουν το ίδιο, με αποτέλεσμα να μην μας βγαίνει ο μήνας. Το μεροκάματο βάρβαρο, στις γειτονιές των airbnb, στα εναλλακτικά μαγαζιά της εκμετάλλευσης και στα κυριλέ εστιατόρια, συζητώντας ακόμη αν θα πάρουμε 4,5 ή 5 ευρώ την ώρα.
Όταν το κράτος μας εκθέτει σε αυτές τις τακτικές, φυσικά και δεν περιμένουμε να μας προστατέψει από τις αυθαιρεσίες των αφεντικών. Έτσι και αλλιώς η σχέση μεταξύ κράτους-κεφαλαίου ήταν ανέκαθεν αλληλοστηριζόμενη. Σε αυτή την σχέση <<εξάρτησης>> μεταξύ τους, δομούνται και ψηφίζονται νομοσχέδια <<ταφόπλακες>> για τα εργαζόμενα, που μας επιστρέφουν συνεχώς σε εργασιακούς μεσαίωνες . (16ωρα, κάρτες εργασίας στις οποίες η εργοδοσία έχει άμεση πρόσβαση, ποινικοποίηση απεργιών, ατομικές συμβάσεις απεργίας κ.α.) Η χειρότερη ένδειξη της υποτίμησης των ζωών μας είναι τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα και οι νεκροί εργάτες . Η επισφάλεια αυτών των νομοσχεδίων σε συνδυασμό με την εργοδοτική απληστία διαμορφώνουν και εισάγουν το πλαίσιο των εξοντωτικών και δολοφονικών εργασιακών συνθηκών. (delivery σε συνθήκες κακοκαιρίας, έλλειψη μέτρων προστασίας στις οικοδομές και σκαλωσιές κ.α.)
Οι κρατικές δολοφονίες όμως δεν σταματούν στους χώρους εργασίας. Η ξεκάθαρη στάση του κράτους-δολοφόνου, για το οποίο η ζυγαριά κλίνει προς το κέρδος έναντι της ανθρώπινης ζωής, σημείωσε στις μνήμες μας τα πολύνεκρα εγκλήματα σε Τέμπη και Πύλο. Παρ’ όλα αυτά, η δολοφονική πολιτική του κράτους δεν σταματάει εκεί αφού συμμετέχει φανερά στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, που εξαθλιώνουν συστηματικά την ζωή μας και την θέτουν σε κίνδυνο, εμείς, οι εργαζόμενες στον κλάδο του επισιτισμού, δεν βρίσκουμε άλλο τρόπο να εναντιωθούμε σε όλα αυτά πέρα απ’ την αυτοοργάνωση, την συλλογικοποίηση και την αλληλεγγύη στους χώρους της δουλειάς και στις γειτονίες μας. Η συλλογική μας δύναμη και οι αγώνες μας είναι η απάντηση και το όπλο μας. Έχουμε ταξικό πόλεμο.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΑΤΣΕΣ
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΑΠΟΛΑΒΩΝ
ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ:
ΤΕΤΑΡΤΗ 09/04 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 10:30
*ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΒΑΣΗΣ ΣΤΡ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ 7
Ταξική Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση:
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ – ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ – ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – 10:00 – ΚΑΜΑΡΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ – ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ
Μετά από δύο χρόνια συγκάλυψης και κοροϊδίας, οι τεράστιες κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που ποτέ δεν ξέχασαν το έγκλημα στα Τέμπη, όπως και οι πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις, τάραξαν τα νερά της «σταθερότητας» και της συναίνεσης. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός του μπαζώματος και της συγκάλυψης, ταρακουνήθηκαν και προσπαθούν να περιορίσουν τη ζημιά που έχουν ήδη υποστεί, καθώς και την φρικώδη έκταση ενός κρατικού και καπιταλιστικού εγκλήματος.
Είναι πλέον δεδομένο ότι η συγκάλυψη και η ατιμωρησία των ενόχων είναι βαθιά και πολυπλόκαμη. Αφορά τόσο στη συσκότιση των πραγματικών αιτιών για την ανυπαρξία μέτρων ασφάλειας, όσο και στο δολοφονικό φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Η κυβέρνηση, η Hellenic Train, η αστική δικαιοσύνη και οι κρατικές αρχές φρόντισαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος. Και αν δεν ήταν αυτή η πρωτοφανής μαζικότητα των κινητοποιήσεων καμία αλήθεια δεν θα είχε έρθει στο φως.
Το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο καιρό πριν. Οι ένοχοι είναι πολλοί και πρέπει να πληρώσουν:
· Είναι όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ακροδεξιά) που από το 2011 και μετά, προώθησαν την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, οδήγησαν στην πολυδιάσπαση, στην υποστελέχωση και οδήγησαν τον σιδηρόδρομο σε αυτή την ολέθρια ιδιωτικοποίηση. Είναι τα κόμματα και οι κατασκευαστικοί όμιλοι που υπέγραψαν τις χρυσοφόρες συμβάσεις (όπως η διαβόητη σύμβαση 717) και τελικά άφησαν τον ελληνικό σιδηρόδρομο χωρίς τηλεδιοίκηση και συστήματα ασφαλείας. Είναι όλοι όσοι υπηρέτησαν την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της «απελευθέρωσης των αγορών», όσοι συναίνεσαν και προωθήσαν τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Όλοι αυτοί ευθύνονται για τα εγκληματικά κενά στην ασφάλεια, την απαξίωση του σιδηρόδρομου και το έγκλημα των Τεμπών.
· Είναι το ιταλικό μονοπώλιο της Hellenic Train, που παρά τις προφανείς ευθύνες για το έγκλημα συνεχίζει να λαμβάνει ζεστό κρατικό χρήμα! Την ώρα που ο πρωθυπουργός δήλωνε, τάχα, ότι μάλλον τον εξαπάτησε! Η κυβέρνηση ενέκρινε νέα αποζημίωση με άλλα 60 εκατ. €. Όλα τα χρόνια που η Hellenic Train χρησιμοποιεί το σιδηροδρομικό δίκτυο υποβάθμισε ακόμα περισσότερο τους συρμούς, δεν έκανε εργασίες συντήρησης, αύξησε τα εισιτήρια, μείωσε το προσωπικό, δεν πήρε στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας, με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα ατυχήματα. Και όταν οι απεργίες των μηχανοδηγών, προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο, βρέθηκαν στο στόχαστρο της Hellenic Train, της κυβέρνησης και των δικαστηρίων.
· Είναι το κράτος – κατά συρροή δολοφόνος- και η σάπια δικαστική εξουσία που δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ανεξάρτητη. Ο ρόλος τους είναι να συγκαλύπτουν και να υπηρετούν το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Γι’ αυτό η πραγματική δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών θα έρθει μέσα τους αγώνες μας για να αποδοθεί η τιμή που πρέπει στους ανθρώπους που χάθηκαν. Για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, όλοι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, αλλά και να παρθούν τα αναγκαία μέτρα, έτσι ώστε να μην επαναληφθεί κανένα τέτοιο δυστύχημα.
Όλες και όλοι στον δρόμο για την ανατροπή!
Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που διαδήλωσαν ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών εξέφρασαν ταυτόχρονα και την μεγάλη αγανάκτησή τους απέναντι στην κυβέρνηση και στην αντιλαϊκή πολιτική της ακρίβειας, των εξευτελιστικών μισθών, των πλειστηριασμών και των μεγάλων καπιταλιστικών κερδών. Την πολιτική που ξεπουλάει το δημόσιο πλούτο και τα κοινωνικά αγαθά λόγω του αντιλαϊκού «Συμφώνου Σταθερότητας» της ΕΕ, του χιλιοπληρωμένου χρέους και των γιγάντιων εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Σήμερα με τον αγώνα μας μπορούμε να προκαλέσουμε ρήγματα και ανατροπή στην πολιτική της κυβέρνησης και των μεγάλων εταιρειών. Μπορούμε να πλήξουμε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων κυβέρνησης – ΕΕ, να υπερασπίσουμε τα δημόσια αγαθά, επιβάλλοντας να φύγει εδώ και τώρα η Hellenic Train, να περάσει ο σιδηρόδρομος στο δημόσιο. Η Hellenic Train, όχι μόνο δεν πρέπει να πάρει καμία αποζημίωση, αλλά οφείλει να πληρώσει για το έγκλημα!
Σήμερα μπορούμε να μετατρέψουμε την οργή σε οργανωμένο μαχητικό αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης που οδήγησε στο έγκλημα που γεννάει μικρά και μεγάλα Τέμπη.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία, το ζωντανό εργατικό κίνημα μπορεί να υπερβεί την ενσωμάτωση και την υποταγή στην πολιτική των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, που σταθερά υπηρετεί η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ ενώ είχε προκηρύξει την απεργία για 9 Απρίλη χωρίς να λαμβάνει υπόψη την κοινωνική αγανάκτηση, υποχρεώθηκε να συρθεί σε 24ωρη απεργία στις 28 Φλεβάρη, κάτω από την κατακραυγή των εργαζομένων και όταν πια είχαν πάρει απόφαση για την απεργία όλοι!
· Στις 9 Απρίλη κανείς και καμία για δουλειά. Να βουλιάξουν δρόμοι και πλατείες, να υπάρξει πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός. Καμία παράταση ζωής στην εγκληματική κυβερνητική πολιτική!
· Κλιμακώνουμε και συνεχίζουμε τους αγώνες μας και μετά την απεργία. Με αγώνες στα χέρια μαζικών γενικών συνελεύσεων, με κίνημα βάσης και ταξικής αλληλεγγύης!
Τα κέρδη τους – οι ζωές μας. Όταν η βαρβαρότητα γίνεται νόμος ο ταξικός αγώνας είναι καθήκον!
· Καμία συγκάλυψη! Να αποδοθούν όλες οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες και να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Να παρθούν όλα τα μέτρα για να μην ξαναγίνει.
· Ενιαίος δημόσιος σιδηρόδρομος, δημόσια περιουσία χωρίς αποζημίωση με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Να φύγει τώρα η ιταλική Hellenic Train. Απειθαρχία στις κατευθύνσεις της ΕΕ που επιβάλλουν την απελευθέρωση των αγορών και την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών.
· Να είναι αποκλειστικά δημόσια τα βασικά κοινωνικά αγαθά η υγεία, η παιδεία, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια, το ρεύμα, το νερό, ο πολιτισμός. Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων, της επιχειρηματικής λειτουργίας και της ανταποδοτικότητας. Διπλασιασμός των κοινωνικών δαπανών ενάντια στο χρέος, τα ματωμένα πλεονάσματα, τους εξοπλισμούς, τους κόφτες των αντιλαϊκών προγραμμάτων σταθερότητας.
· Τώρα μέτρα ασφάλειας και προστασίας στους χώρους δουλειάς. Όχι στα εργοδοτικά εγκλήματα, στα μικρά και μεγάλα «Τέμπη» στους εργασιακούς χώρους. Να σταματήσει να αντιμετωπίζεται η προστασία της εργασίας και της ζωής ως κόστος
· Κάτω η κυβέρνηση και η διαχρονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του κεφαλαίου που βάζει τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη.
· Να πάρουμε από τα κέρδη του κεφαλαίου. Τώρα κατώτατος εργατικός μισθός 1200 ευρώ καθαρά παντού. Συλλογικές Συμβάσεις παντού, με ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και καθολική υποχρεωτική εφαρμογή τους. Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο. Μόνιμη και σταθερή δουλειά. Δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου. 6ωρο 5νθήμερο 30ωρο. Όχι δουλειά την Κυριακή.
· Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και διατίμηση στις τιμές στα βασικά αγαθά.
· Μέτρα ενάντια στην στεγαστική κρίση. Κατάργηση των πλειστηριασμών και των εξώσεων σε λαϊκές οικογένειες. Προστασία της λαϊκής κατοικίας και διασφάλιση του αγαθού της στέγης σε όλους/ες.
· Κατάργηση του ν Χατζηδάκη, Γεωργιάδη. Κάτω οι αντεργατικοί νόμοι και η καταστολή. Κάτω τα χέρια από την απεργία. Τέρμα στις διώξεις και τις απολύσεις. Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης:
Τέμπη – Πύλος – Παλαιστίνη
Τα δολοφονημένα αδέρφια μας βρίσκονται διασκορπισμένα σε ράγες, θάλασσες και κάτω από τα συντρίμμια του πολέμου.
Να σπάσουμε τον κύκλο της υποταγής
Παίρνοντας τις ζωές μας στα χέρια μας
Απεργιακή συγκέντρωση/πορεία:
Τετάρτη 09/04, 11:00, Καμάρα
Αναρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης:
Κάλεσμα στην απεργιακή πορεία, Τετάρτη 9/4, 11 πμ, Καμάρα
Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες μετά από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις που διαδραματίστηκαν σε όλη την χώρα με αφορμή το ζήτημα των Τεμπών. Αρχής γενομένης από τις 26/1 και εν συνεχεία με την γενική απεργία στις 28/2 καθώς και τις επόμενες πορείες όπου πλήθος κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους έχοντας ως βασικό αίτημα, στην πλειονότητα του, τουλάχιστον στην μεγάλη εικόνα, την απόδοση δικαιοσύνης για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.
Ο πραγματικός λόγος όμως των μαζικών διαδηλώσεων, κατά την γνώμη μας, ξεπερνάει το παραπάνω αίτημα. Το αφήγημα αυτό, που προπαγανδίζεται συνεχώς από τα Μ.Μ.Ε. δίνει το απαιτούμενο πάτημα που χρειάζεται αυτή την στιγμή το κράτος ώστε να λειτουργήσει πυροσβεστικά προς αυτή την μεγάλη κοινωνική κίνηση που δημιουργήθηκε. Μια κοινωνική κίνηση που δεδομένα αφορμάται από το ζήτημα των Τεμπών και τα νέα ηχητικά που ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά τα αίτια της θεωρούμε ότι είναι πολύ βαθύτερα και πηγάζουν από τις καθημερινές καταπιέσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Σε αυτές λοιπόν τις καταπιέσεις είναι που βρίσκουμε την σύνδεση και με το έγκλημα στα Τέμπη. Ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι κοινός παρονομαστής και πηγή δημιουργίας τους είναι η λογική του κέρδους. Το έγκλημα των Τεμπών είναι η κορυφή του παγόβουνου όλων αυτών στα οποία οφείλουμε να αντιστεκόμαστε καθημερινά. Από την διαρκή υποτίμηση του σιδηροδρόμου όσο ήταν υπό την αιγίδα του κράτους (υποτίμηση που κορυφώθηκε στα χρόνια των μνημονίων) φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, όπου ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με μια τρόπον τινά συνεργασία ιταλικού και ελληνικού κρατικού κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, τα τρένα που χρησιμοποιούνται σήμερα ανήκουν στην ιταλική Hellenic train, ενώ ο Ο.Σ.Ε. παραμένει υποστελεχωμένος υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους. Φυσικά, όλες οι κινήσεις που έγιναν ανά τα χρόνια στον σιδηρόδρομο από το κράτος και το κεφάλαιο, που κινούν τα νήματα στην διαμόρφωση της κοινωνικής πραγματικότητας, ήταν για να συνεχίσει αυτός να αποτελεί εύφορο πεδίο κερδοφορίας για την αστική τάξη σε βάρος της κοινωνικής βάσης.
Το κεφάλαιο όμως, με στόχευση αφενός στην διατήρηση και αφετέρου στην αύξηση των κερδών του, μεταφέρει τις παραπάνω πρακτικές σε όλες τις πτυχές της ζωής. Στους χώρους δουλειάς η επισφάλεια, η εντατικοποίηση και η έλλειψη βασικών μέτρων ασφαλείας έχουν γίνει δεύτερη φύση των εργαζόμενων σήμερα. Κατακτήσεις, αποκυήματα αγώνων της εργατικής τάξης στο πέρασμα των αιώνων, έχουν πάει περίπατο στο όνομα μιας εντατικής και ραγδαία αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αυτό που καθημερινά ακούμε ως ‘ανάπτυξη’ από τα ΜΜΕ-φερέφωνα της αστικής εξουσίας. Τα εργατικά δυστυχήματα έχουν γίνει πλέον άλλο ένα δίλεπτο στα δελτία των 8, ενώ όσοι/ες δεν θυσιάζουν τη ζωή τους για τα κέρδη των αφεντικών, τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ σε 2 και 3 δουλειές για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες. Σε όλη αυτή την περίσταση, το κράτος ως αρωγός στις βλέψεις της αστικής τάξης έχει περάσει μια σειρά από αντεργατικά νομοσχέδια που στην πραγματικότητα λύνουν τα χέρια των αφεντικών στην επιθυμία τους για ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Παρουσιάζονται μάλιστα με ένα “φιλικό” πρόσημο για εμάς, θέλοντας έτσι να χτιστεί το προφίλ ενός κράτους που υπερασπίζεται τα κεκτημένα της εργατικής τάξης ενάντια στις πιθανές ατασθαλίες των αφεντικών. Η συγκεκριμένη βλέψη βέβαια έχει ξεκάθαρη στόχευση αφού το κράτος γνωρίζει πολύ καλά την εν δυνάμει ικανότητα της κοινωνικής βάσης να αγωνιστεί και να ανατρέψει τους υπάρχοντες συσχετισμούς οπότε έχει ως στόχο να προσπαθεί να την πείσει ότι “δουλεύει γι’ αυτήν”.
Αναφερόμενοι/ες στην κοινωνική συγκυρία, δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφερθούμε στην, επί μήνες πλέον, ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας της Παλαιστίνης. Η συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια γενοκτονία έχει πάρει πλέον -μετά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη- ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Βομβαρδισμένα σπίτια και νοσοκομεία, εκατόμβες νεκρών παιδιών και αμάχων, ένας ολόκληρος λαός εκτοπισμένος από τον τόπο διαμονής του είναι μερικά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Δεξί χέρι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ στην γενοκτονία, είναι φυσικά οι στρατιωτικοί του σύμμαχοι, δηλαδή οι ΗΠΑ και τα δυτικά κράτη. Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτά, κατέχει προφανώς το ελληνικό κράτος, το οποίο συμμετέχει ενεργά στο σχεδιασμό των πλάνων της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ειδικά στη γεωπολιτική “γειτονιά” του και προς ανατολάς, βάζοντας φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στα λουτρά αίματος των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων.
Δεν περιμέναμε βέβαια τα παραπάνω για να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για το ελληνικό κράτος. Πέρα από την διαχρονική του συμμετοχή αλλά και αυτόνομη τέλεση εγκλημάτων κατά του πολυεθνικού προλεταριάτου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου ( τις τελευταίες δεκαετίες και μέσω του ΝΑΤΟ), το ελληνικό κράτος διεξάγει έναν κανονικό ,κυρηγμένο νεοαποικιακό “μικρό πόλεμο” στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς τόσο στο εσωτερικό όσο και στα σύνορα της επικρατείας άμυνας/ασφάλειας του. Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων του και οι επαναπροωθήσεις στα ανοιχτά του Αιγαίου είναι το πρώτο καλωσόρισμα για όσους/ες μετανάστριες αναζητούν ενα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Η Πύλος και η δολοφονία τουλάχιστον 600 μεταναστών εκεί από το ελληνικό λιμενικό είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που όμως έχει και άλλα συστατικά: καθημερινές δολοφονίες είτε με εν ψυχρώ πυροβολισμούς, είτε με μικρότερα ναυάγια από τα pushbacks γεμίζουν τις ελληνικές θάλασσες με άψυχα σώματα μεταναστριών. Οσους/ες δε καταφέρουν να μπουν τελικά στο ελληνικό κράτος, περιμένει μια επίγεια κόλαση: Κέντρα κράτησης με στοιβαγμένους ανθρώπους και άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ατέρμονες διαδικασίες ασύλου, σε έναν πρωτόγνωρο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η στέρηση βασικής ιατρικής περίθαλψης οδηγεί σε θανάτους μεταναστριών (κάτω από ‘ άγνωστες- αδιευκρίνιστες’ συνθήκες όπως διαβάζουμε στα καθεστωτικά μέσα), και άλλες που άνθρωποι αυτοκτονούν αδυνατώντας να διαχειριστούν τις παραπάνω συνθήκες και την κατάφωρη αδικία του να είσαι κάπου φυλακισμένος/η απλά και μόνο επειδή θέλησες ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο.
Το διάχυτο αυτό μίσος που θέτει τις μεταναστριες στο στόχαστρο για κάθε κρίση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, οργανώνει την αγρια εκμετάλλευση τους στα σύνορα, τα κέντρα κράτησης, τα χωράφια και όλους τους υπόλοιπους χώρους εργασίας.Οι δηλώσεις των φασιστών που κατηγορούν τους μετανάστες για τα χαμηλά μεροκάματα, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τη γενικότερη εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά είναι ενδεικτικές των σκοπών του εθνικισμού/φασισμού, ο οποίος ανάγει την εργασία σε προνόμιο και την εργατική δύναμη σε κάτι ανεξάρτητο από τα αφεντικά. Με αυτό τον τρόπο, οι φασίστες αποκρύπτουν ότι η εργασία είναι η παραγωγική σχέση του κεφαλαίου με την εργατική τάξη με σκοπό την επικυριαρχία του πρώτου επί του τελευταίου, όπως επίσης αποκρύπτουν την ταξική κοινότητα των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων εργατών, κεντροβαρίζοντας στην εθνική ενότητα μεταξύ εργατών και αφεντικών.
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να είναι μία και μοναδική: η από τα κάτω οργανωμένη αντίσταση του προλεταριάτου. Η αδιαμφισβήτητη αλληλεγγύη μας στις/στους Παλαιστίνιες/ους περνά τόσο μέσα από την αλληλεγγύη μας στις μετανάστριες στα κέντρα κράτησης και εκτός αυτών, όσο και στην προσπάθεια για μπλοκάρισμα της έμπρακτης συμμετοχής του ελληνικού κράτους στην γενοκτονία.
Η απεργία αποτελεί λοιπόν, ένα διαχρονικά , πολύ δυνατό όπλο της εργατικής τάξης στον αδιάλειπτο αγώνα που αυτή καλείται να δίνει απέναντι σε όσους την αφαιμάσσουν καθημερινά. Το χτίσιμο προλεταριακής-ταξικής συνείδησης, η διαπίστωση τελικά ότι εχθρός δεν είναι αυτός που έρχεται σε σωσίβιες λέμβους αλλά αυτός που κατέχει τα μέσα παραγωγής και δίνει εντολές μέσα από το γραφείο, είναι η σκέψη που προκαλεί τον τρόμο κράτους και αφεντικών. Οι καρποί- όσοι έχουν απομείνει- αγώνων στους χώρους εργασίας είναι αυτοί που γευόμαστε ακόμα και σήμερα ως τα δικαιώματα μας. Τίποτα παραπάνω δεν μας έχει χαριστεί, απ΄όσα έχουμε κερδίσει με τους αγώνες μας.
Είναι σίγουρο ότι ο θεσμοθετημένος/εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν συναντάει σε κανένα του σημείο την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε να έχουν οι ταξικοί μας αγώνες. Κινήσεις-πυροτεχνήματα, καθοδηγούμενες από τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου δεν συμβάλλουν σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από την δημιουργία μιας ψευδούς αίσθησης, ενός μάχιμου συνδικαλισμού που παλεύει για εμάς. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο είναι αδύνατον να φτιαχτούν πραγματικά επικίνδυνες – για την αστική κυριαρχία – κοινότητες αγώνα στους χώρους εργασίας. Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να ενισχύσουμε με την παρουσία μας τα εργατικά σωματεία και να μπολιάσουμε σε αυτά τα αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά που θεωρούμε ότι τελικά καθιστούν απειλητικούς τους αγώνες μας για το κράτος και τα αφεντικά.
Καθώς η 28η Φλεβάρη πλησίαζε και η κυβέρνηση συνειδητοποιήσε ότι το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα που διέπραξε θα κατεβάσει χιλιάδες στους δρόμους, ότι η οργή ήταν διάχυτη σε όλη την κοινωνία και στο μυαλό όλων μας επαναλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, συνειδητοποίησε δηλαδή, ότι είναι απέναντί του όλη η κοινωνία. Έτσι λοιπόν, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους λειτούργησαν ρολόι, καθώς προκειμένου να οριοθετήσουν την κοινωνική οργή στον δρόμο, αναπαρήγαγαν το αφήγημα ότι ο κόσμος που θα αποφασίσει να συγκρουστεί, είναι προβοκάτορες και μπάτσοι, απονοηματοδοτώντας πλήρως τα εργαλεία και τους λόγους επίθεσης απέναντι στο κράτος, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και πείθοντάς την, ότι ο μόνος τρόπος να διαμαρτύρεσαι είναι ο ειρηνικός. Απέναντι σε ένα κράτος δολοφόνο, που δολοφονεί στα σύνορα, χτυπάει διαδηλωτές, εκκενώνει καταλήψεις, κάνει εξώσεις πρώτης κατοικίας, η μόνη απάντηση είναι η συλλογικοποίηση των αρνήσεων μας.
Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή, μαχόμαστε διαρκώς ενάντια στην πατριαρχία, τον καπιταλισμό, το κράτος, το κεφάλαιο, μαχόμαστε διαρκώς για να ζήσουμε στιγμές ελευθερίας. Ούτε σκέψη για βήμα πίσω.
ΟΥΤΕ 1 ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΏΣΕΙΣ
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ
ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€
ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης:
Κάλεσμα στην Γενική Απεργία | 9 Απριλίου | 10:30 | Καμάρα
Στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία στην ιστορία της χώρας. Εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στη Γενική Απεργία και στις πορείες σε όλη τη χώρα, που συνεχίστηκαν, μαζικές και μεγαλειώδεις τις εβδομάδες που ακολούθησαν. 57 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες αποτέλεσμα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που συντελείται σταδιακά από το 2010 και μετά. Δύο χρόνια από ένα στυγερό κρατικό έγκλημα με διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν την καπιταλιστική κρίση στην χώρα. Ένα έγκλημα το οποίο συγκαλύφθηκε μεθοδικά με μπαζώματα, με απόκρυψη στοιχείων, με κατευθυνόμενη δημοσιογραφική προπαγάνδα, με βίντεο που εμφανίζονται δύο χρόνια μετά και με άλλες πρακτικές ενός κράτους που λειτουργεί όλο και περισσότερο ξεκάθαρα με όρους και πρακτικές μαφίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη δεν είναι “ατύχημα” αλλά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της συστηματικής απαξίωσης των δημόσιων σιδηροδρομικών μεταφορών, του τεμαχισμού και της ξεπουλήματος των δημόσιων υποδομών σε ιδιώτες, δηλαδή τελικά η επικράτηση της λογικής του κέρδους έναντι της ασφάλειας και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ένοχοι για το έγκλημα είναι τόσο το πολιτικό προσωπικό που εφάρμοσε τις συγκεκριμένες πολιτικές όσο και οι εταιρείες που ενεπλάκησαν με κάθε τρόπο σε αυτή τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
Απέναντι στη φτώχεια και την ανέχεια, την ακρίβεια, την εξαθλίωση, τον εργασιακό μεσαίωνα και την ανεργία πρέπει να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη, να ανασυντάξουμε τα συλλογικά μορφώματα της εργατικής τάξης, να προτάξουμε τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας και να θέσουμε τις συλλογικές μας διεκδικήσεις.
Να διεκδικήσουμε την απεμπορευματοποίηση και κοινωνικοποίηση των βασικών αναγκών όπως το ρεύμα, το νερό, τη στέγαση, την επικοινωνία και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συνταξιούχοι/ες, αποκλεισμένοι/ες, ντόπιοι και μετανάστες/ριες μαζί, πρέπει να σηκώσουμε μαζί το κεφάλι, να οργανωθούμε, να παλέψουμε μαζί και να επιτεθούμε στο κράτος και το κεφάλαιο.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ, ΗΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ-ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 10:30, ΚΑΜΑΡΑ
*Στηρίζουμε τα μπλοκ των σωματείων βάσης.
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
e-mail επικοινωνίας: lib_thess@wordpress.com
blog: libertasalonica.wordpress.com
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:30 στη Καμάρα (Εγνατία 121)
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη μέχρι τις καθημερινές δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και τους διαρκείς κοινωνικούς αποκλεισμούς, την κρατική τρομοκρατία και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα και μπλόκα
Όλοι και όλες στη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη
Στις 28 Φλεβάρη 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία ΙC 62 της Hellenic Train, με εκατοντάδες επιβαίνοντες συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία, των ίδιων ιδιωτικών συμφερόντων, στα Τέμπη. Ο αριθμός των νεκρών έφτασε στους 57, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν αγνοούμενοι. Η ανείπωτη αυτή τραγωδία μας θυμίζει, με τον χειρότερο τρόπο, τι σημασία δίνει το Κράτος και το Κεφάλαιο στην ανθρώπινη ζωή. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν μια προαναγγελθείσα δολοφονία με υπαίτιους το ελληνικό κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Με το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς επενδυτές (επί ΣΥΡΙΖΑ) και την επαναφορά τραίνων που είχαν αποσυρθεί στην Ελβετία, ακολούθησαν οι κυβερνητικοί διθύραμβοι σχετικά με την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών μέσων. Η αναβάθμιση που διαφήμιζαν περιλαμβάνει: απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα συστήματα συντήρησης και ελέγχου και υποστελέχωση του εργατικού δυναμικού. Κι ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει μέσω δελτίων τύπου και εξωδίκων προς τους αρμόδιους και είχαν κάνει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και απεργίες (οι οποίες κρίνονταν παράνομες και καταχρηστικές από την αστική δικαιοσύνη), για τη βελτίωση του δικτύου και για επιπλέον προσλήψεις, τα πράγματα έμειναν ως είχαν, ενώ η σύμβαση 717 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όταν λοιπόν οι ζωές μας λογίζονται ως ένα ακόμα έξοδο στον προϋπολογισμό του κράτους και του κεφαλαίου μιλάμε για προδιαγεγραμμένες δολοφονίες – ούτε για ατυχήματα, ούτε για “ανθρώπινα λάθη”, ούτε για “κακή στιγμή”.
Ποιος ευθύνεται λοιπόν; Μήπως δεν ευθύνονται όλοι αυτοί που άφησαν δίχως καμία σήμανση τον βασικότερο σιδηροδρομικό άξονα της χώρας; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που καρπώθηκαν κονδύλια για έργα τηλεματικής που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν; Μήπως δεν ευθύνονται αυτοί που παραχώρησαν τον δημόσιο σιδηρόδρομο σε ιδιωτικές εταιρείες που ασφαλώς και υποστελέχωσαν το απαραίτητο εργατικό δυναμικό; Εμείς λέμε η ακόρεστη δίψα για παραπάνω κέρδος των εταιρειών και του κεφαλαίου, το οποίο λειτουργεί υπό την απόλυτη κρατική προστασία διότι ο κρατικός μηχανισμός, οι άνθρωποί του, οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι δικαστικοί και τα ένστολα σώματα αποτελούν το άλλο μισό της συμμαχίας που συγκροτούν με τα αφεντικά.
Οι εγκληματίες του υπουργείου μεταφορών, της διοίκησης της Hellenic Train και όλου του κρατικού μηχανισμού, που συνέβαλαν σε αυτή τη δολοφονία, θα λογαριαστούν με όλη την κοινωνική βάση, το οργανωμένο κίνημα και τις αντιστάσεις του. Όχι μόνο γιατί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή τη μαζική δολοφονία αλλά γιατί δυο χρόνια μετά το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, με σκοπό τη συγκάλυψη των ευθυνών τους, συνεχίζουν να λοιδορούν και να χλευάζουν τις οικογένειες των θυμάτων και να επιτίθενται σε όσους αναδεικνύουν αγωνιζόμενοι στους δρόμους τη συνολική δολοφονική φύση του συστήματος εξουσίας.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη 2 χρόνια πριν, αλλά και η εμπειρία από προηγούμενα μαζικά κρατικά εγκλήματα, όπως στη Ρικομέξ, το Σάμινα, την Ηλεία, τη Μάνδρα, το Μάτι και την Πύλο καταδεικνύουν την αθεράπευτα αντικοινωνική και δολοφονική φύση του επιβαλλόμενου εξουσιαστικού και ιεραρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι γίνεται καθαρό πως η διαμεσολάβηση συνολικά των κοινωνικών σχέσεων από το κράτος, ανεξάρτητα της πολιτικής διαχείρισής του, διαχρονικά δεν έχει προσανατολισμό και στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών αλλά αντίθετα προτεραιότητα πάντα των κρατικών θεσμών και μηχανισμών είναι η διαιώνιση και η αναπαραγωγή της παρασιτικής σχέσης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ εις βάρος της κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη διαρκώς κλιμακούμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, όπως η εργασία, η υγεία, η εκπαίδευση. Η ποινικοποίηση των εργατικών κινητοποιήσεων, της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, τα ελαστικά ωράρια, η κατάργηση του 8ώρου και η θέσπιση 6ήμερης και 13ώρης εργασίας, η ενταντικοποίηση των συνθηκών εργασίας και η συρρίκνωση στην πραγματικότητα του κατώτατου μισθού αποτελούν μέρη των αντικοινωνικών και αντεργατικών αναδιαρθρώσεων για την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση των από τα κάτω, η επιβολή των οποίων έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης που εκδηλώνεται. Η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με τα υπέρογκα ενοίκια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, την επισφάλεια και τη δυσκολία κάλυψης των βασικών αναγκών, με αποτέλεσμα τα φτωχότερα κοινωνικά κομμάτια να αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της ανέχειας. Επιπλέον, είναι δεκάδες οι εργοδοτικές δολοφονίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς όπως και οι τραυματισμοί, καθώς ακόμη και τα λιγοστά μέτρα προστασίας αποτελούν απλά αυξημένο κόστος για τις τσέπες των αφεντικών. Η εγκληματική συνθήκη των καθημερινών εργατικών δολοφονιών και τραυματισμών είναι τόσο τραγικά εμφανής, όπου από τις αρχές του 2025 μετράμε περισσότερους από 40 νεκρούς εργάτες και πλέον των 200ων τραυματισμένων, και αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου της άγριας ταξικής εκμετάλλευσης. Χαρακτηριστικό όλης της προαναφερθείσας κατάστασης είναι βέβαια και η προσπάθεια καταστολής τόσο διοικητικά όσο και ποινικά της οποιασδήποτε εργατικής κινητοποίησης με απολύσεις εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή ακόμη και αντίστοιχες πειθαρχικές διώξεις χιλιάδων απεργών εκπαιδευτικών, με αποκορύφωμα την πρόσφατη απόφαση του πρώην υπουργού παιδείας Πιερρακάκη να θέσει σε δυνητική αργία την καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Χ. Χότζογλου, βαφτίζοντας την αγωνιστική της δράση ενάντια στην αξιολόγηση “ανάρμοστη συμπεριφορά εντός υπηρεσίας” και παρακάμπτοντας την ομόφωνη αθωωτική απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου.
Μέσα σε μια συνθήκη όπου τα σχολεία καταρρέουν και υπολειτουργούν, όπου υπάρχουν ακόμη βασικές ανάγκες σε εκπαιδευτικούς -και όχι μόνο-, το κράτος επιχειρεί τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή της. Έτσι οι προωθούμενες αναδιαρθρώσεις, όπως τα ωνάσεια σχολεία, οι αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, το διεθνές απολυτήριο, οι εξετάσεις Pisa και επαγγελματικές ακαδημίες δεν έχουν άλλο στόχο παρά την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αποκλεισμών στην εκπαίδευση, τον έλεγχο και την πειθάρχηση μαθητών και εκπαιδευτικών, την καταστολή όσων αντιστέκονται και την πλήρη κατάργηση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Παράλληλα η κρατική επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνεχίζεται με τα πειθαρχικά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, την αστυνομοκρατία μέσα στις σχολές, τις εκκενώσεις αυτοοργανωμένων χώρων αγώνα στα πανεπιστήμια, την επιχειρούμενη κατάργηση του άρθρου 16, τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την πολεμική βιομηχανία και το χτύπημα του ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος θωρακίζεται, ενισχύοντας το νομικό του οπλοστάσιο και εξοπλίζοντας διαρκώς τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, στην κατεύθυνση της προληπτικής αντιεξέγερσης και με στόχο να επιβάλλει το φόβο, τη σιωπή και την εξατομίκευση μέσω της καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και να αποτρέψει κάθε πιθανότητα κοινωνικής έκρηξης, σε μια περίοδο όπου η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αναδιαρθρώσεις, που την οδηγούν στην όλο και αγριότερη εκμετάλλευσή της. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας του επιχειρεί να διαρρήξει καθετί συλλογικό, να σβήσει την μνήμη αγώνων του παρελθόντος και να συντρίψει όποιον σήμερα ορθώνει ανάστημα στη διαρκώς κλιμακούμενη κρατική βία της εξαθλίωσης και της καταστολής. Η καταστολή των καταλήψεων, του αναρχικού κινήματος και οι διώξεις αγωνιστών/τριών, η απαγόρευση των διαδηλώσεων και το χτύπημά τους, η όξυνση του ελέγχου, η αστυνομοκρατία στο κέντρο των πόλεων, η επίθεση στην απεργία και τις εργατικές κινητοποιήσεις, στο πανεπιστημιακό άσυλο και οι συνεχιζόμενες κρατικές δολοφονίες φτωχών, εργατών, ρομά και προσφύγων- μεταναστών αποτελούν μέρη του κατασταλτικού πλέγματος του κράτους για την καθυπόταξη της κοινωνίας και των ανιστάσεών της.
Απέναντι στη συνθήκη της γενικευμένης επίθεσης, λεηλασίας και καταστροφής, απαιτείται μια πλατιά κοινωνική αφύπνιση και μια συνολική κοινωνική κριτική του αδιέξοδου και χρεωκοπημένου συστήματος, το ξεπέρασμα της ανάθεσης, της διαμεσολάβησης και της αδράνειας, το δυνάμωμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, η συγκρότηση αυτοοργανωμένων, αντιθεσμικών μετώπων αντίστασης και η δημιουργία κάθε δυνατού αναχώματος σε κάθε σημείο που εκδηλώνεται η κρατική και καπιταλιστική επιθετικότητα. Απέναντι στο δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, υπάρχει η επιλογή της συλλογικής αντίστασης και του αγώνα. Να τους θυμίσουμε τι μπορεί να συμβεί όταν η κοινωνία των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων ανθρώπων παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αντιστέκεται μαζικά και μαχητικά στους σχεδιασμούς τους. Αν μένει κάτι ακόμα να σωθεί από τη φρίκη και τη βαρβαρότητα που μας καταδικάζει το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα, αυτό βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η μόνη λύση για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, για έναν κόσμο που η ζωή μας δεν θα παζαρεύεται και δεν θα εξαρτάται από τους υπολογισμούς των κυρίαρχων, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, φτώχεια, λεηλασία της φύσης, ξεριζωμό, αρρώστιες και θάνατο είναι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ – ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Υγεία – Παιδεία – Τροφή – Στέγαση – Μεταφορές
ΟΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Αθήνα: Πλ. Κολοκοτρώνη (Σταδίου), 10.30 | Θεσσαλονίκη: Καμάρα, 11.00
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα:
Κάλεσμα στην απεργιακή πορεία 09/04 11:00 Καμάρα
Η οργή για τη κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, μετά από δύο χρόνια, δεν σβήνει αλλά μεγαλώνει και αυτό επιβεβαιώθηκε στις 26/1, αλλά και στις 28/2 με την πρωτόγνωρα μαζική συμμετοχή σε απεργιακή πορεία. Πολύς κόσμος κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος αμφισβήτησε το εδραιωμένο και το γνώριμο. Έγινε ξεκάθαρο στην κάθε μία ότι οι ζωές μας και τα σώματά μας δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για το κεφάλαιο και την εξουσία, παρά μόνο ως μηχανές παραγωγής και κέρδους.
Η συνθήκη του σιδηροδρόμου ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε και δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά της. Διαχρονική υποστελέχωση (κατά 50% κάτω του απαιτούμενου), διπλές βάρδιες, υπερεργασία και ελλειπής εκπαίδευση, ενώ κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτούργησε ποτέ, αφού δεν ολοκληρώθηκε η εγκατάστασή του από τους κρατικούς μηχανισμούς. Παράλληλα, γινόταν καταγγελίες για μεταφορά παράνομων φορτίων, αδήλωτων βαγονιών και “μαύρων” δρομολογίων. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν αυτή τη κατάσταση και, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, έστελναν υπομνήματα, προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες. Ο ΟΣΕ χαρακτήριζε τα σωματεία και τον κόσμο που διαμαρτύρονταν ως συκοφάντες και απαντούσε με απαξίωση και εξώδικα, ενώ τα αστικά δικαστήρια κήρυτταν τις απεργίες τους παράνομες. Ακόμη και μετά από μια από τις μεγαλύτερες εργατικές δολοφονίες (11 εργαζόμενοι/ες) η Hellenic train, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, συνεχίζει την επιθετική της στάση. Δίχως κανέναν δισταγμό, η εταιρεία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων, ώστε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της.
Εξάλλου, για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη η απεργία πρέπει να είναι εργαλείο στα χέρια των εργατών για να ασκούν πίεση προς τους εργοδότες τους. Μέσω αυτής, συσπειρώνονται οι ταξικοί αγώνες και παγώνουν έστω και για λίγο τα κέρδη του κεφαλαίου. Δεν είναι ο ρόλος των, ξεπουλημενων στα αφεντικά, συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) να κυρήττουν αυτά όποτε θέλουν απεργία και να διαμεσολαβούν στα αιτήματα και στις ανάγκες μας. Προσπαθούν να απομαζικοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες και να τους στρέψουν προς μια κατεύθυνση που βολεύει το κεφάλαιο και που σίγουρα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης. Έτσι, τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, η μαύρη εργασία, η επίθεση που δέχεται σαν μέσο αγώνα η απεργία τα τελευταία χρόνια, το μαύρο κεφάλαιο που ρέει πανω στα σώματα των πιο υποτιμημένων κομμάτιων της κοινωνίας είναι υπολογισμένα κι αναγκαία για την κεφαλαιοκρατία προκειμένου να συντηρείται και να αναπαράγεται. Θεωρούμε αναγκαίο μια απεργία να συνδέεται με όλα τα απότοκα του καπιταλισμού που υποτιμούν τις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο δε μπορεί να μη συμπεριληφθεί κι η μαζική δολοφονία των Τεμπών που αποτελεί ταυτόχρονα και πολύνεκρο εργατικό ατυχημα.
Η επιβάρυνση της καθημερινότητάς μας μέσα από την ακρίβεια, τη φτωχοποίηση, το προνόμιο της υγείας για τους εκλεκτούς που μπορούν να την πληρώσουν, την αυστηροποιήση των νόμων και της καταστολής, δημιουργεί ένα πλέγμα αγανάκτησης και θυμού. Στο αφήγημα ότι πενθούμε βουβά στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι στην ΄τραγωδία΄, διακρίνουμε την προσπάθεια των κυρίαρχων μηχανισμών να αποκρύψουν την ταξική διάσταση του εγκλήματος, να μας πουν πως “όλοι οι Έλληνες είμαστε στην ίδια πλευρά”, δίχως να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, για να κατευνάσουν την αναδυόμενη οργή και να την αποπροσανατολίσουν.
Από τα Τέμπη, την Πύλο, την Παλαιστίνη, τις γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ κατά των ρομά, ζούμε σε ένα κράτος επικίνδυνο και δολοφονικό. Είναι το ίδιο σύστημα που αφήνει ελεύθερους μπάτσους-βιαστές (Μπουγιούκος), επιφανείς επιχειρηματίες και πλούσιους βιαστές (Λεύκοβιτς, Λιγνάδης) και φυλακίζει με μακροχρόνιες και εξοντωτικές ποινές πολιτικούς κρατούμενους και κόσμο του αγώνα. Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε, λοιπόν, στη δικαιοσύνη και κανέναν δικαστή δεν περιμένουμε να κρίνει ένοχο το χέρι που τον ταΐζει. Ξέρουμε ποιοί έχουν τις πολιτικές ευθύνες και αυτοί δεν είναι άλλοι από το ίδιο το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο.
Η μόνη δικαιοσύνη για εμάς είναι αυτή που αποτυπώνεται στους δρόμους και στον αγώνα του καταπιεσμένου κόσμου ενάντια σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν δεχόμαστε το κράτος να ορίζει πώς θα αγωνιστούμε θέτοντας τα όρια που μπορούμε να κινούμαστε, ώστε να μην γίνουμε επικίνδυνα για αυτό. Επιλέγουμε τον πολύμορφο και πολυποίκιλο αγώνα με όλα τα μέσα και υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές αντιστάσεις και την αντιβία, πάντα απέναντι σ’ αυτούς που εξαθλιώνουν και κοστολογούν την αξία των ζωών μας, που μας θέλουν υποταγμένες, που μας δολοφονούν σε τραίνα, ναυάγια, σε βενζινάδικα, μέσα και έξω από ΑΤ, σε “τυχαίους” ελέγχους, σε “λάθος” στροφές έξω απ’ τη βουλή. Ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ…
“Σ’ αυτή τη πλατεία
Σ’ αυτούς τους δρόμους
Στη χώρα αυτή σ’ όλο τον κόσμο
Η γενιά μας είναι μία.
Αυτή που πολεμάει για να νικήσει”
ΤΕΜΠΗ ΠΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΖΩΗ
Σάββατο 05/04 συγκέντρωση στο πλαίσιο πανελλαδικής μέρας δράσης για το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών 18:00 Πάρκο αγίου θεράποντα
Τετάρτη 09/04 όλα στην απεργιακή πορεία στις 11:00 Καμάρα
Οριζόντια Κίνηση – για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΧΗΣ!
Η απεργία της 9ης Απριλίου, αποτελεί μια ακόμα ευκαιρία για να αναδείξουμε την ωμή πραγματικότητα του καπιταλισμού: Ένα σύστημα βασισμένο στη διαρκή εκμετάλλευση, την καταπίεση και τις δολοφονίες εργατ(ρι)ών.
Από τις δολοφονίες που βαφτίζονται “εργατικά ατυχήματα” μέχρι τους καθηλωμένους μισθούς και την ακραία ακρίβεια, κάθε πτυχή της ζωής μας εξαθλιώνεται μέρα με την μέρα.
❌Εργοδοτικές Δολοφονίες
Οι εργοδοτικές δολοφονίες -που βαφτίζονται «ατυχήματα»- πληθαίνουν, αποδεικνύοντας πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία για το κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, πάνω από 100 εργάτες έχασαν την ζωή τους το προηγούμενο έτος, ενώ μόνο τον Ιανουάριο του 2025 έχασαν την ζωή τους 17 άνθρωποι εν ώρα εργασίας. Στον βωμό του κέρδους, τα αφεντικά μειώνουν το κόστος των μέτρων ασφαλείας, επιβάλλουν εξαντλητικά ωράρια και εκβιάζουν τους εργαζόμενους να αποδεχτούν άθλιες συνθήκες. Έτσι, οι θάνατοι εργατ(ρι)ών δεν αποτελούν ούτε ατυχήματα ούτε συμπτώσεις. Είναι μια συνειδητή επιλογή του κεφαλαίου, την οποία ένθερμα υποστηρίζουν όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά και την επικυρώνουν μέσω των αντεργατικών νομοσχεδίων που ψηφίζουν.
❌Η ψευδαίσθηση της αύξησης του βασικού μισθού
Η κυβέρνηση και οι εργοδότες πανηγυρίζουν για την «αύξηση» του βασικού μισθού, που πλέον αγγίζει μετά βίας τα 743 ευρώ καθαρά. Στην πραγματικότητα, αυτή η «αύξηση» δεν καλύπτει ούτε τον πληθωρισμό, ούτε τις τεράστιες ανατιμήσεις στα βασικά αγαθά. Οι εργαζόμενοι/ες εξακολουθούν να αμείβονται με ψίχουλα, να ζουν με ενοίκια που καταλαμβάνουν το 50% του μισθού τους, να πρέπει να επιλέξουν αν θα πληρώσουν το ρεύμα ή αν θα φάνε.
Επιτομή αυτής της κοροϊδίας αποτελεί το γεγονός ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού θα απορροφηθεί από φόρους και εισφορές, αφού πλέον ο/η εργαζόμενος/η θα αλλάζει φορολογική κλίμακα, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης να μη το δει ποτέ. Την ίδια στιγμή το κράτος δείχνει ξεκάθαρα τις ευαισθησίες του, επιλέγοντας τις αυξήσεις στους μισθούς των ενστόλων και την δαπάνη πολλών δις σε στρατιωτικό εξοπλισμό.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος (που θα ισχύσει από το 2027) ο οποίος συνδέει το ύψος του βασικού μισθού με κάποιου είδους “αλγόριθμο”, αναλογικά με την οικονομική “ανάπτυξη”. Ουσιαστικά αυτός ο νόμος καθορίζει την αξία της εργασίας μας ανάλογα με τα εκάστοτε κέρδη των αφεντικών. Φυσικά, έχουν προβλεφθεί οι απαραίτητες “δικλείδες ασφαλείας” που θα μπορούν να κρατούν τον βασικό μισθό παγωμένο, ακόμη και σε περίοδο οικονομικής “ανάπτυξης”. Μας λένε πως αυτός ο νόμος συνδέει το ύψος του μισθού με “αντικειμενικά κριτήρια”. Τους απαντάμε πως εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι διάφοροι δείκτες της οικονομίας είναι φτιαγμένοι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Κεφαλαίου.
❌Ακρίβεια και οικονομική εξαθλίωση:
Η λεηλασία των ζωών μας
Την ώρα που τα αφεντικά θησαυρίζουν έχοντας τεράστια κέρδη (ειδικά από τον κόβιντ και έπειτα), η εργατική τάξη πνίγεται στα χρέη και ο μισθός δεν φτάνει ούτε για να καλύψει τις βασικές ανάγκες. Έρευνες δείχνουν ότι ο μισθός τελειώνει πριν συμπληρωθούν καν οι 20 μέρες του μήνα. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ αυξάνονται ανεξέλεγκτα. Τα ενοίκια απλησίαστα. Η τιμή του ρεύματος το ίδιο. Το κράτος προσφέρει επιδόματα-κοροϊδία, μιλάει για «ανάπτυξη», ενώ στην πραγματικότητα η φτώχεια γενικεύεται και η κοινωνία οδηγείται στην εξαθλίωση.
❌Το έγκλημα των Τεμπών: Το κράτος δολοφονεί
Η τραγωδία στα Τέμπη, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, είναι άμεσα συνδεδεμένη με αυτές τις πολιτικές. Το κυνήγι του κέρδους πάση θυσία οδήγησε σε αυτό το έγκλημα, για το οποίο Hellenic Train και Κράτος φέρουν από κοινού την ευθύνη. Δεν ήταν «ανθρώπινο λάθος», όπως μας έλεγαν οι κυβερνητικοί παράγοντες, αλλά ένα προμελετημένο έγκλημα, για το οποίο είχαν προειδοποιήσει οι εργαζόμενοι στα τρένα μέσω του Σωματείου τους καιρό πριν. Ήταν μια ακόμα κρατική δολοφονία, αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης, της διάλυσης των δημόσιων υποδομών, της υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής μπροστά στο κέρδος. Όπως και στα “εργατικά ατυχήματα”, το κράτος και το κεφάλαιο θεωρούν εμάς, τους/τις εκμεταλλευόμενους/ες, αναλώσιμους/ες.
Η δικαίωση φυσικά δεν θα έρθει από δικαστικές αποφάσεις ή «εξεταστικές επιτροπές». Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στους δρόμους μέσα από τους συλλογικούς αγώνες μας για ασφαλείς μεταφορές, για αυξήσεις στους μισθούς, για μείωση των ωρών εργασίας, για μείωση των ενοικίων, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα ξαναπεθάνει κανένας άνθρωπος της τάξης μας για τα κέρδη των αφεντικών.
Δεν έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο της ΓΣΕΕ, που λειτουργεί ως μηχανισμός εκτόνωσης και συνδιαλλαγής μεταξύ αφεντικών και εργαζόμενων. Όμως κάθε απεργία μπορεί να γίνει πεδίο ριζοσπαστικοποίησης, να ξεφύγει από τα όρια που θέτουν οι γραφειοκράτες. Το στοίχημα δεν είναι απλά η προκήρυξη μιας απεργίας. Είναι η οργάνωση της αντίστασης, η δημιουργία και η ενδυνάμωση των δομών που θα σπάσουν την κυριαρχία των αφεντικών, η συνολική αμφισβήτηση του συστήματος.
✊🏼Δεν θέλουμε απλά καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης. Θέλουμε την καταστροφή του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος. Θέλουμε έναν κόσμο χωρίς αφεντικά, χωρίς κράτος, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Όλα θα τα πάρουμε με τον αγώνα μας.
✊🏼Όλοι και όλες στην Γενική Απεργία, Τετάρτη 9/4, 10.30 Καμάρα
⚙️Στηρίζουμε τα μπλοκ των Σωματείων Βάσης και των Ταξικών Πρωτοβουλιών.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ:
Ελευθεριακό Σχήμα Πα.Μακ. :
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ
Στηρίζουμε τα καλέσματα στις 11:00 στην καμάρα
Το τελευταίο διάστημα σημαδεύτηκε από την μεγαλειώδης πορείες και απεργιακές συγκεντρώσεις ενάντια στο κρατικοκαπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη στο οποίο οι ανάγκες του κεφαλαίου για κέρδη οδήγησε στην δολοφονία 57 ανθρώπων.Ταυτόχρονα,η πραγματικότητα με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η κοινωνική βάση και η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητρι)ών δεν είναι άλλη από την διαρκώς οξυμένη επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στις ζωές μας.
Το πανεπιστήμιο έχει μετατραπεί από χώρο αγώνα και διεκδίκησης σε ένα αποστειρωμένο κτήριο όπου η πολιτική και συνδικαλιστική δράση συνεχώς διώκεται με όλο και κλιμακούμενους ρυθμούς.Από την εγκατάσταση καμερών στο ΕΜΠ,την μόνιμη καταπάτηση του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής μέχρι τις προσπάθειες απονομιμοποίησης των συλλογικών μας διαδιακασιών και τις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων, η στρατηγική της προληπτικής αντιεξέγερσης από την πλευρά του κράτους επιθυμεί την πλήρη αλλαγή παραδείγματος στον πανεπιστημιακό χώρο με το ξεχαρβάλωμα κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης,επιχειρώντας να τρομοκρατήσει όποιον/α αγωνίζεται.
Όπως το κράτος έτσι και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως έχει συνέχεια. Η επέλαση του κεφαλαίου σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης συνεχίζει με αμείωτους ρυθμούς. Την ίδια στιγμή που επιχειρείται η επιβολή του νόμου για το όριο φοίτησης,μιας διάταξης ενός νόμου βαθιά αντικοινωνικού και ταξικού με μοναδικό σκοπό την αύξηση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση,ο αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στην “αξιολόγηση” και την ίδρυση Ωνάσειων Σχολείων βρίσκει μπροστά του την κρατική καταστολή και τις διώξεις,κάνοντας ξεκάθαρο πως η σήψη του υπάρχοντος συστήματος μετατρέπει κάθε αγωνιστική αντίσταση σε απειλή που πρέπει να κατασταλθεί.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κράτος,ως “στρατηγικός σύμμαχος” του Ισραήλ,συνεχίζει τα ερευνητικά προγράμματα στα πανεπιστήμια που ως στόχο δεν έχουν την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών αλλά την εξυπηρέτηση των στρατιωτικών αναγκών της γενοκτονικής πολιτικής που μέχρι και σήμερα υφίσταται ο Παλαιστινιακός λαός.Μπροστά στο ξαναζέσταμα της πολεμικής μηχανής σε όλη την Ευρώπη δεν πρέπει να αφήσουμε τα πανεπιστήμιά μας να γίνουν καύσιμο για τα κανόνια των καταπιεστών μας αλλά να ορθώσουμε μπλόκο στην εξαθλίωση που μας καταδικάζει το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα.
Οργανωνόμαστε αντιερχικά και οριζόντια, αποστρεφόμαστε την ανάθεση, συνδιαμορφώνουμε αναμεταξύ μας και ορίζουμε τα μέσα του αγώνα εμείς οι ίδιοι/ες ενάντια στον υποταγμένο στείρο συνδικαλισμό και με όπλο μας την άμεση δράση.Ορθώνουμε ανάστημα ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό,την καταστολή,την επέλαση του κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο και την εμπορευματοποίηση της γνώσης.Καλούμαστε λοιπόν για άλλη μια φορά να προασπίσουμε της ίδιες μας τις ζωές δομώντας τις απαντήσεις μας μέσω οριζόντιων διαδικασιών στις γενικές συνελεύσεις ,να κάνουμε κάθε σχολή κέντρο αγώνα με καταλήψεις και βγαίνοντας στον δρόμο να συγκρουστούμε μαχητικά υπερασπιζόμενοι/ες τα κεκτημένα μας και ό,τι μας αξίζει. Ενάντια σε λογικές ανάθεσης,διαχείρησης και συμβιβασμού να ορθωθεί ένα φοιτητικό κίνημα με προοπτικές όχι μόνο προάσπισης αλλά και διεκδίκησης.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗ 13:00 08/04, ΣΤΟ ΑΜΦ.3
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ:
Από την 28η Φεβρουαρίου στην 9η Απριλίου και μετά τι ;
Ούτε εμείς γνωρίζουμε να σας πούμε, αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι μόνο συλλογικά μπορούμε να βρούμε απαντήσεις…
Έγινε η αρχή γεμίζοντας δρόμους, λεωφόρους με κόσμο, διαδηλώνοντας και ζητώντας τα αυτονόητα σε μια υποτίθεται πολιτισμένη χώρα της Δύσης… Για μας το επόμενο βήμα είναι όλος αυτός ο κόσμος να κατανοήσει ότι μόνο συνειδητοποιημένα και αυτοοργανωμένα θα μπορεί να συνεχίζει να διεκδικεί.
Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή.
Εσύ συνάδελφε, συναδέλφισσα που θα πάρεις αυτό το κείμενο στα χέρια σου, γνωρίζουμε την εικόνα που έχεις για το συνδικαλιστικό κίνημα, την καχυποψία, την απαξίωση που ίσως έχεις για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά. Από την άλλη πλευρά, ούτε εμείς ξυπνήσαμε μια μέρα και είπαμε “δεν πάμε να κάνουμε ένα σωματείο να γεμίζουμε τον χαμένο χρόνο μας….”.
Η ανάγκη για επιβίωση στην εργασιακή ζούγκλα, για αξιοπρέπεια, για ανθρώπινους μισθούς, η ανάγκη να σε αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο, ως εργαζόμενο, ως συνάδελφο, μας οδήγησε στη δημιουργία αυτών των ανεξάρτητων σχημάτων, των σωματείων βάσης. Η ελπίδα να συσπειρωθούμε ως εργαζόμενα άτομα και μέσα από την ισότιμη συμμετοχή όλα μαζί να μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι στην εκμετάλλευση της τάξης μας.
Το σωματείο βάσης εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας συμμετέχει στην γενική απεργία την Τετάρτη 9 Απριλίου, ενάντια στην ακρίβεια, στη στεγαστική κρίση, για αξιοπρεπείς μισθούς και συλλογικές διαπραγματεύσεις. Η απεργία αυτή είναι μια καλή αφορμή να βρεθούμε όλες και όλοι μαζί να συζητήσουμε για τα προβλήματα που μας απασχολούν και να βρούμε τρόπο να παλέψουμε από κοινού.
Δεν αξίζει να σταθούμε στα 50 ευρώ αύξηση που με υποκρισία η κυβέρνηση διατυμπανίζει στα κανάλια, όταν ο μισθός μας δεν φτάνει να καλύψει τα βασικά και όταν πλέον ένας αλγόριθμος θα υπολογίζει τον κατώτατο μισθό με κριτήρια την παραγωγικότητα της οικονομίας και την κερδοφορία των αφεντικών, ανεξαρτήτως των αναγκών μας.
Αυτά είναι τα «αντικειμενικά» κριτήρια των οικονομικών δεικτών και του αλγορίθμου, χωρίς βέβαια να υπολογίζεται το κόστος ζωής, η ακρίβεια, το ύψος των ενοικίων, η ανεργία, η φτωχοποίηση των πιο αδύναμων κομματιών της κοινωνίας.
Η περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως κανονικότητα. Κρατικός μηχανισμός και κεφάλαιο καταπατούν αδιάκοπα και καθημερινά τα εργασιακά μας δικαιώματα αδιαφορώντας για την ίδια μας τη ζωή. Τα εργατικά ατυχήματα και η ακρίβεια αυξάνονται, ενώ οι μισθοί δεν φτάνουν για τις βασικές ανάγκες και οι απλήρωτες υπερωρίες παραμένουν. Συμβάσεις μετατρέπονται σε μερικής απασχόλησης, εκφοβισμοί και απολύσεις συνεχίζονται και οι συνθήκες διαβίωσης μας παρακμάζουν όσο η φορολογία διαρκώς ανεβαίνει και οι εξώσεις, οι πλειστηριασμοί και τα ενοίκια κατοικιών συνεχώς αυξάνονται. Ταυτόχρονα παιδεία και υγεία υποβαθμίζονται και ιδιωτικοποιούνται με νομοσχέδια για ιδιωτικά πανεπιστήμια και διάλυση της δημόσιας απεξάρτησης να έχουν ήδη ψηφιστεί, με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να κερδοφορεί περισσότερο και τις κοινωνικές ανισότητες να οξύνονται.
Απέναντι στην καταπίεση, την εξαθλίωση και τον θάνατο, απέναντι στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής και δραστηριότητάς μας, θα συνεχίσουμε να οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς μας, σε σωματεία, να απεργούμε και να διεκδικούμε αξιοπρεπείς συνθήκες για τη ζωή και την εργασία μας. Διεκδικούμε μέσα από ισότιμες και συμμετοχικές διαδικασίες βάσης ασφαλείς και δημόσιες μεταφορές ώστε κανένας εργοδότης, κανένας επιχειρηματίας και καμιά κυβέρνηση να μην παίζει με τις ζωές μας. Αγωνιζόμαστε για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία, σταθερό ωράριο εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει φύλου, φυλής και σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙΑ + κοινότητας.
ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΣΤΙΣ 10:30
ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Αναρχική συνέλευση φοιτητών/τριων Quieta Movere:
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ
Για μια ζωή αξιοπρέπειας, ισότητας και ελευθερίας
Μικροφωνική συγκέντρωση
Δευτέρα 7/04 11:00 Γρασίδια ΦΛΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 9/04 11:00 Καμαρα
Φάμπρικα Υφανέτ:
Να δώσουμε διάρκεια στους αγώνες μας.
Να μην αφήσουμε την κανονικότητα να πάρει το πάνω χέρι.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις του Φλεβάρη για το έγκλημα των Τεμπών δημιούργησαν ρωγμές στην κανονικότητα καθώς έσπασαν το κλίμα κοινωνικής συναίνεσης απέναντι στον θάνατο και την υποτίμησή μας. Η καθημερινότητά μας για κάποιες μέρες άλλαξε και έβαλε μπροστά άλλες προτεραιότητες πέρα από το κυνήγι της επιβίωσης και της εργασίας. Μας γέμισαν με αισιοδοξία για τις δυνατότητες που ανοίγονται στο σήμερα να αμφισβητήσουμε το σύστημα εκμετάλλευσης που γεννάει τον θάνατο. Μας έδωσαν τη δύναμη να οραματιστούμε και να αγωνιστούμε για ένα μέλλον που δεν διαφεντεύεται από το κέρδος.
Αυτή η αλλαγή κλίματος κατέστη δυνατή τώρα, γιατί η ιστορία των Τεμπών έδειξε εκκωφαντικά πως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες ζωής μας. Μας πέταξε στα μούτρα, ότι οι ζωές μας δεν έχουν σημασία μπροστά στα κέρδη τους και ότι ο ρόλος του κράτους είναι η διαφύλαξη αυτής της κανονικότητας. Συγκάλυψε το έγκλημα, κατέστειλε τις όποιες αντιδράσεις και θα κάνει τα πάντα για να μην διαταραχθούν τα κέρδη των αφεντικών. Τα Τέμπη συμπυκνώνουν δύο δεκαετίες λιτότητας η οποία έχει οδηγήσει τις υποδομές σε οριακό σημείο αν όχι σε κατάρρευση, το κόστος ζωής στον θεό και συνολικά την αξία της ζωής στα τάρταρα. Όλη αυτή η φτωχοποίηση ήταν γνωστή. Αυτό που άλλαξε είναι ότι πλέον αποτελεί μια πλειοψηφική κοινωνική συνειδητοποίηση, διαταράσσοντας την κοινωνική νομιμοποίηση.
Στο τώρα, έχει σημασία αυτή τη δύναμη και όρεξη που έχουμε αποκτήσει να μην εξαφανιστεί, αλλά να δώσουμε διάρκεια στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη με ξεκίνημα την απεργία της 9 Απριλίου και να απλώσουμε το κύμα αμφισβήτησης σε κάθε πτυχή της υποτίμησης. Να αγωνιστούμε για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής μας. Να μην αφήσουμε την κανονικότητα να πάρει το πάνω χέρι.
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο:
ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Στις 28 Φλεβάρη γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτοφανούς συνθήκης των τελευταίων δεκαετιών, είδαμε την τρανταχτή απόδειξη ότι η απεργία και η διαδήλωση είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία της κοινωνίας και των εργαζομένων για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας. Είδαμε την “αριστοκρατία” της κυβέρνησης να αλλάζει στάση απέναντι στην κοινωνική κατακραυγή και να προσπαθεί να κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να φτιάξει την εικόνα της. Παρ’ όλα αυτά, οι αντικοινωνικοί νόμοι συνεχίζονται, όπως και η διαδικασία συνεχούς συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών.
Παρατηρούμε συνεχώς την κατάσταση επιβίωσής μας όλο και να δυσχεραίνει, η ακρίβεια, που μας έλεγαν ότι είναι παροδική, καλπάζει ανοδικά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Ενώ η κυβέρνηση με μεγαλοστομίες ανακοινώνει την αντιμετώπισή της με μέτρα αστεία, στην πραγματικότητα το κράτος στρώνει το δρόμο για μεγαλύτερη αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, επιτελώντας άριστα τον πραγματικό του ρόλο σε αυτό το σύστημα. Τελευταίο τραγικό μέτρο που παίρνει τον δρόμο της εφαρμογής του, ο συντελεστής αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού με σκοπό την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Κάπου ανάμεσα στα μικρά γράμματα που δεν θα ανακοινώσει ποτέ κανένας υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι και η πιθανότητα με αυτό τον συντελεστή ο μισθός μας να μειωθεί για το “καλό της εθνικής οικονομίας”. Εξάλλου η αύξηση είναι τέτοια που όχι μόνο δεν βοηθά πραγματικά στη βελτίωση της επιβίωσής μας, αλλά είναι τόση ώστε να ανεβαίνουμε κλίμακα φορολόγησης και να τα παίρνει πίσω το κράτος μέσω των επιπλέον φόρων. Παράλληλα, ειδικές αυξήσεις ανακοινώθηκαν για τις ένοπλες δυνάμεις με σκοπό, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, να δωθεί προτεραιότητα στην “εθνική κυριαρχία”. Όσο δηλαδή εμείς μοχθούμε για την επιβίωση, να καλούμαστε να υπερασπιστούμε τους πολέμους που συμμετέχει το ελληνικό κράτος χωρίς καμία κοινωνική αποδοχή.
Η υποβάθμιση των ζωών μας όμως δεν αφορά μόνο το μισθολογικό, αλλά και τα δημόσια αγαθά και την ποιότητα τους. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων 15 ετών έχουν μεταφέρει τη διαχείρισή τους από το κράτος σε ιδιώτες και εκεί φάνηκε ξεκάθαρα ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του συστήματος, το κέρδος. Η ανθρώπινη ζωή έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, αν όχι τριτοτέταρτη, και έτσι καταλήγουμε να έχουμε ΜΕΘ σε ράντζα και διαδρόμους, 100% αύξηση στην τιμή του ρεύματος, 100% συνολικές αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στα ενοίκια, τραίνα να πηγαινοέρχονται πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν λόγω κάποιων κακών διαχειριστών ή κάποιας κακής κυβέρνησης, αλλά αυτή είναι η ουσία του κράτους και του καπιταλισμού. Η νομοθέτηση πάντα υπέρ του κεφαλαίου και η έλλειψη ελέγχου εκ μέρους της κοινωνίας, δίνουν τη δυνατότητα για δημιουργία μονοπωλίων όπου το κοινωνικό όφελος πάει περίπατο.
Πέραν των οικονομικών αντιθέσεων και προβλημάτων, το σύστημα και η άρχουσα τάξη μας επιβάλουν και όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές διαιρέσεις και αντιθέσεις που σε συνδυασμό με το οικονομικό ζήτημα καταλήγουμε σε ένα καταστροφικό κοκτέιλ διαβίωσης. Οι γυναίκες εκτός του de facto χαμηλότερου μισθού, είτε εντός οικογενίας είτε εκτός, είτε σε μονογονεϊκή είτε με σύντροφο, καλούνται να τα βγάλουν πέρα με μία έξτρα 8ωρη (πολλές φορές και παραπάνω) δουλειά, τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού. Και στην τελική αν τα βροντήξουν και φύγουν, αν πουν ΟΧΙ, τότε τις βρίσκουμε δολοφονημένες όπως δεκάδες άλλες αδερφές μας τα τελευταία χρόνια. Οι μετανάστες που ψάχνουν μία καλύτερη μοίρα από τις βόμβες και την εξαθλίωση, καταλήγουν εκμεταλλευόμενοι από ντόπια ή και ομοεθνή τους αφεντικά, πλήρως αποξενωμένοι, χωρίς πρόσβαση σε βασικές ανάγκες, κυνηγημένοι από κάθε λογής φασιστοειδή και τα κράτη να τους εργαλειοποιούν για τα “εθνικά” τους συμφέροντα κατά πώς τους βολεύει στην εγχώρια παραγωγή με εγκλεισμούς σε camp ή ακόμα και δολοφονία χιλιάδων στο Αιγαίο και την Πύλο. Άτομα τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, που μια ζωή βιώνουν την καταπίεση από οικογένεια, περίγυρο, εργασιακό περιβάλλον, κοκ., μετά από χρόνια αγώνων κέρδισαν μία διεκδίκησή τους, αυτή του γάμου, και αμέσως με έναν κάθετα ομοφοβικό νόμο απαγορεύουν στα ζευγάρια αντρών να κάνουν παιδί, με σκοπό να το “προστατέψουν” από τα ανώμαλα χέρια και σκέψεις. Άτομα περιθωριοποιημένα, άτομα της ρομά κοινότητας που ποτέ χωρίς καμία κρατική ή κοινωνική μέριμνα, χωρίς βλέψη ισότητας καλούνται να σηκώσουν όλο το βάρος του κοινωνικού και οικονομικού ρατσισμού. Και μέσα στην πάλη τους για επιβίωση οι μπάτσοι με όλο το ρατσιστικό τους μένος θα τους σκοτώσουν για 20€.
Έτσι με μία κοινωνία πλήρως αποξενωμένη και αδύναμη, φτάσαμε και στο κρατικοκαπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Κρατική υποβάθμιση με σκοπό το ξεπούλημα σε ιδιώτες, μηδενικός έλεγχος των ιδιωτών, μηδαμινή ασφάλεια, επιδοτήσεις στους ιδιώτες, εργαζόμενοι με συνεχείς διπλοβάρδιες, υπέρογκοι μισθοί και αυξήσεις σε στελέχη και στελέχη τριπλοθεσίτες τόσο σε ελεγκτικούς μηχανισμούς όσο και στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων. Όλα αυτά είναι η συνταγή για να καταφέρουν δύο τραίνα να κινούνται αντίθετα σε μία γραμμή, για μία πύρινη σφαίρα που προσπαθούν να μην μάθουμε ποτέ ποια ήταν η πραγματική της προέλευση, για να μην δώσουν την ηθική δικαίωση στους συγγενείς των θυμάτων και την κοινωνία ότι κάποιος υπεύθυνος καταδικάζεται πραγματικά. Ενώ εδώ και χρόνια τα σωματεία των εργαζομένων μιλούσαν ανοιχτά για την υπάρχουσα κατάσταση και ένα πιθανό πολύνεκρο ατύχημα. Πλέον όμως, έχουμε και την επιβεβαίωση από τα χείλη του πρωθυπουργού ότι τραίνα ασφαλή ΘΑ έχουμε μετά το 2027. Ζωή σε λόγου μας…
Όλα αυτά συνοψίζουν την πολιτική θανάτου που επιλέγεται πλέον από τα κράτη τα οποία όμως δεν αφήνουν ασυγκίνητη την εκάστοτε κοινωνία. Σε Σερβία και Μακεδονία οι δρόμοι αντίστοιχα κατακλύζονται από την κοινωνία που αντιλαμβάνεται τις συστημικές αντιθέσεις που βιώνουμε όλες μας. Έτσι κι εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε τους αγώνες μας, να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο, να σηκώνουμε αναχώματα κοινωνικής και ταξικής αντίστασης, να αυτοοργανωνόμαστε και να δημιουργούμε νέους κοινωνικούς δεσμούς, δομές και θεσμούς. Θεσμοί που θα δίνουν τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια μας και όχι σε στυγνούς καπιταλιστές και τους πολιτιακούς τους εκπροσώπους, την εκάστοτε κυβέρνηση, είτε είναι τα τραίνα είτε το ρεύμα είτε τα ενοίκια είτε η εργασία μας. Η απεργία την Τετάρτη 9 Απριλίου είναι το μέσο για να σταθούμε εμπόδιο και να ανατρέψουμε όλα αυτά που μας καταστρέφουν τη ζωή. Για να διεκδικήσουμε μία ζωή που αξίζει να βιωθεί ελεύθερη από καταπιέσεις, να προωθήσουμε τον κοινωνικό έλεγχο των δημοσίων αγαθών και των ζωών μας ευρύτερα. Για μια ζωή που είναι ζωή και όχι επιβίωση.
Libertatia, συλλογικότητα για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό:
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ – ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Απεργιακή πορεία: Τετάρτη 09/04, 10.30, Καμάρα
Το βράδυ της 28/2 του 2023 δύο τραίνα της Hellenic Train, ένα επιβατικό και ένα εμπορικό, συγκρούονται στα Τέμπη με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων, δεκάδων αγνοούμενων και τραυματισμένων, ενώ μέχρι σήμερα ο αριθμός των επιβαινόντων συνολικά παραμένει ανακριβής. Τις επόμενες ημέρες το κράτος και τα φερέφωνά του προσπαθούν να θολώσουν τα νερά σχετικά με το συμβάν, επιχειρώντας να αποκρύψουν την εγκληματική διάσταση της σύγκρουσης των αμαξοστοιχιών και βέβαια την άμεση εμπλοκή τους σε αυτή.
Παρά τις μεγάλες προσπάθειές τους να δώσουν στην σύγκρουση τον χαρακτήρα του δυστυχήματος, της κακιάς στιγμής και του ανθρώπινου λάθους, γίνεται ολοφάνερο πως τα Τέμπη δεν ήταν σε καμία περίπτωση ατύχημα. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη κρατική καπιταλιστική δολοφονία στο βωμό του κέρδους και της εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, άλλο ένα έγκλημα σε βάρος της κοινωνικής βάσης για την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστροφής και του θανάτου. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πριν λίγα χρόνια πέρασε από το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά συμφέροντα, που φρόντισαν να στελεχώσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο με παλιές αμαξοστοιχίες και ελλιπή ή ανύπαρκτα συστήματα ελέγχου και συντήρησης παρά τις δεκάδες προειδοποιήσεις των εργαζομένων.
Τον καιρό που ακολούθησε τη δολοφονία στα Τέμπη, το κράτος φρόντισε να καλύψει τα χνάρια του, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά και αριστερά για το συμβάν και μπαζώνοντας την περιοχή της σύγκρουσης, ένα σημείο-σταθμό στην έρευνα των εμπειρογνωμόνων για το ζήτημα καθώς εκεί βρισκόντουσαν τα μόνα υπαρκτά αποδεικτικά στοιχεία. Σε επίσημες ανακοινώσεις της η εξουσία αποκλείει τη μεταφορά παράνομων, εύφλεκτων υλικών από την εμπορική αμαξοστοιχία, κάτι που θα εξηγούσε τη φωτιά που ξέσπασε λίγο μετά την σύγκρουση. Και ενώ επί δύο χρόνια κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους και χλευάζει τους συγγενείς των θυμάτων, έρχεται στο φως ένα πόρισμα των ειδικών και ηχητικό απόσπασμα του 112 από τα κινητά των θυμάτων, που αποδεικνύουν πως πράγματι, η εμπορική αμαξοστοιχία κουβαλούσε παράνομο χημικό, εύφλεκτο φορτίο το οποίο στοίχισε τη ζωή στα 30 από τα 57 θύματα των Τεμπών.
Το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη δεν άφησε την κοινωνία ανεπηρέαστη. Η οργή για τη δολοφονία τουλάχιστον 57 ανθρώπων οδήγησε μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης στους δρόμους, απαλλαγμένα από τη λογική της ηττοπάθειας και τη συνήθεια του θανάτου, με μεγάλες διαδηλώσεις να γίνονται σχεδόν καθημερινά σε ολόκληρη τη χώρα, με ξέσπασμα του φοιτητικού αγώνα με καταλήψεις σχολών -σε μια περίοδο που το κράτος περνούσε μεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση – με καταλήψεις σχολείων και γενικές απεργίες, σε μια περίοδο έντονου αναβρασμού που διήρκησε εβδομάδες με σαφή ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Το ζήτημα των Τεμπών, από το 2023 έως και σήμερα παραμένει στα χείλη της κοινωνίας που μάχεται για την απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα που στέρησε τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.
Την Παρασκευή 28/02 του 2025 πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις εν όψει της καλεσμένης γενικής απεργίας σε όλη τη χώρα για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη. Τις συγκεντρώσεις στήριξαν πλήθος εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, ταξικών σχημάτων, πολιτικών πρωτοβουλιών και οργανώσεων, μαθητών αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης, άνθρωποι όλων των ηλικιών που στάθηκαν απέναντι στην εξουσία και διαδήλωσαν απαιτώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα. Η πραγματικά μεγαλειώδης προσέλευση του κόσμου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε επαρχιακές πόλεις, χωριά και νησιά αλλά και σε διεθνές επίπεδο σε δεκάδες πόλεις του εξωτερικού με νούμερα που δεν έχουμε μέχρι στιγμής ως κινήματα αντικρύσει ξανά, απέδειξε την μεγάλη κοινωνική οργή που έχει πυροδοτηθεί από τη συγκάλυψη του κράτους δολοφόνου. Ενός κράτους που συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποποιείται τις ευθύνες του, να χλευάζει τους συγγενείς των θυμάτων και να απομειώνει τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται, με μοναδικό αποτέλεσμα να μας πεισμώνει περισσότερο.
Μπροστά στα συγκεντρωμένα πλήθη, η εξουσία τρομοκρατημένη από τη συσσωρευμένη οργή και τη μαζική προσέλευση, προσπάθησε για άλλη μια φορά να καταστείλει τον κόσμο του αγώνα. Συγκεκριμένα, πριν την έναρξη της συγκέντρωσης στην Πάτρα, η κρατική ασφάλεια με παρουσία εισαγγελέα και συνοδεία των ΜΑΤ εισέβαλαν στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω, προσήγαγαν τρεις αγωνιστές που περιφρουρούσαν τον χώρο και λίγο αργότερα αποχώρησαν, αφού δεν βρήκαν τίποτε άλλο παρά μονάχα πολιτικό υλικό. Την ίδια στιγμή σε παρόμοια επιχείρηση προχώρησαν και στην κατάληψη του Παραρτήματος. Παράλληλα, στην Αθήνα προσήγαγαν 25 μέλη του Ρουβίκωνα, επειδή ανάρτησαν γιγαντοπανό στα κεντρικά γραφεία της Hellenic Train, ενώ συνολικά προχώρησαν σε 46 προσαγωγές στη Θεσσαλονίκη και 77 στην Αθήνα. Όσες προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις, τους αποδόθηκαν πλημμεληματικού αλλά και κακουργηματικού τύπου ποινές, ενώ το δικαστήριο δεν δίστασε να κρατήσει τους συλληφθέντες μέχρι και την Τρίτη 4/3 στα κρατητήρια, ως μια επίδειξη ισχύος που τίποτα άλλο δεν δείχνει παρά τον τρόμο της εξουσίας απέναντι στον κόσμο που αγωνίζεται. Ο κρατικός μηχανισμός, αντί να αποδώσει τις ευθύνες στους υπαίτιους του εγκλήματος των Τεμπών, οι οποίοι κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς καμία παρέμβαση της αστικής δικαιοσύνης, συλλαμβάνει και φορτώνει βαριά κατηγορητήρια στον κόσμο που εξεγείρεται απέναντι στην αδικία. Όσοι μπάζωσαν τον χώρο του εγκλήματος και συνέβαλαν στην συγκάλυψή του, παραμένουν στο απυρόβλητο.
Οι συγκρούσεις που διαδέχτηκαν τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας μπροστά από τη Βουλή αλλά και σε άλλες περιοχές της πόλης, στο Μεταξουργείο, στην Πατησιών, στο πάρκο του Ευαγγελισμού, πυροδότησαν την ήδη έντονη τάση που κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες για ύπαρξη προβοκατόρων, οι οποίοι πληρώνονται για να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις. Φυσικά, όσοι πιστεύουν πως οι μπάτσοι επί ώρες συγκρούονταν με άλλους μπάτσους σε κάθε στενό της πόλης, διαλύονταν και έπειτα συγκεντρώνονταν για το κάνουν πάλι από τη αρχή και αυτό για 1000 ευρώ, είναι εμφανώς γελασμένοι. Η οργή του κόσμου είναι η μοναδική απάντηση και ο άνθρωπος που εξεγείρεται η μοναδική ελπίδα απέναντι στον θάνατο που σκορπούν κράτος και κεφάλαιο.
Στις 1 Νοεμβρίου 2024 στο Νόβι Σαντ της Σερβίας, η στέγη πάνω από την κύρια είσοδο του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης κατέρρευσε, οδηγώντας στον θάνατο 15 ανθρώπων, ενός στεγάστρου υποτιθέμενα προσφάτως ανακαινισμένου από ιδιωτικές εταιρείες σε συνεργασία με το Σερβικό κράτος. Η ξεκάθαρη κρατική δολοφονία οδήγησε τον λαό της χώρας σε μια μακρά περίοδο κοινωνικής αναταραχής που διαρκεί μέχρι σήμερα. Ο κόσμος βρίσκεται καθημερινά στον αγώνα πραγματοποιώντας τεράστιες πορείες και κινητοποιήσεις, καταλαμβάνοντας τα 2/3 των πανεπιστημίων της χώρας, προχωρώντας σε γενικές απεργίες και συγκρούσεις με τις δυνάμεις της καταστολής, απαιτώντας δικαίωση.
Ως αναρχικοί/ες αναγνωρίζουμε πως σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πραγματικός εχθρός είναι ένας: το κράτος και το κεφάλαιο, που για χάρη του κέρδους εξαθλιώνουν την κοινωνική βάση, υποβαθμίζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αδιαφορώντας σε εγκληματικό βαθμό για την ανθρώπινη ζωή. Στον αντίποδα του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος βρισκόμαστε όλοι εμείς, προτάσσοντας την οργάνωση των από τα κάτω για να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε είδους εξουσία που μας στερεί τη ζωή και την ελευθερία. Με όπλο μας την διεθνιστική αλληλεγγύη να οργανώσουμε τις ταξικές μας αντιστάσεις και να υψώσουμε αναχώματα απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να παλέψουμε για την ανατροπή κράτους, κεφαλαίου και καπιταλισμού.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ – ΗΤΑΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΏΞΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΈΝΤΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ – ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΌΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΙΣ 9/4
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ:
Απεργιακή πορεία, Τετάρτη 9/4 στις 11:00 στην Καμάρα
Η καθημερινότητα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής βάσης ολοένα και δυσχεραίνει δεχόμενη την ολομέτωπη επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο. Συνεχόμενες αυξήσεις σε βασικά αγαθά στα ράφια των σουπερμάρκετ ( ενώ οι τσαρλατάνοι της κυβέρνησης υπερηφανεύονται για την αύξηση του κατώτατου μισθού), πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων στην υγεία, την παιδεία και τις συγκοινωνίες, εργοδοτικές δολοφονίες που βαφτίζονται ως εργατικά δυστυχήματα, συνεχείς κρατικές δολοφονίες εις βάρος μεταναστών σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα, πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών ανθρώπων της τάξης μας για μικρά χρέη είναι κάποια λίγα παραδείγματα που αποτυπώνουν την εξαθλίωση που έχει επιβάλει η αστική τάξη εναντίον μας.
Η συγκεκριμένη συνθήκη λοιπόν που μας έχουν αναγκάσει να βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα μιας “κακής και μη λειτουργικής κυβέρνησης” αλλά η ουσία του καπιταλιστικου τρόπου οργάνωσης που βάζει πάντα τα κέρδη πάνω από τις ζωές μας. Είναι το σύστημα το οποίο αποξενώνει τους εργάτες και τις εργάτριες από τα αγαθά τα οποία οι ίδιοι και οι ίδιες παράγουν μιας και τους επιστρέφεται στο ελάχιστο η αξία αυτών. Είναι το σύστημα που με κάθε τρόπο προωθεί την ατομική ανέλιξη και επιτυχία θέλοντας να νεκρώσει τις συλλογικές αντιστάσεις που ξεκινάν και οργανώνονται στην βάση διεκδικώντας καλύτερους όρους ζωής. Η ουσία αυτού του συστήματος ήρθε στην επιφάνεια ξανά 2 χρόνια πριν με ένα τραγικό τρόπο, όταν συγκρούστηκαν μια εμπορική με μια επιβατική αμαξοστοιχία αφαιρώντας την ζωή σε 57 ανθρώπους. Εκείνη η μαύρη μέρα ξερασε με τον πιο άσχημο τρόπο τις προτεραιότητες του κεφαλαίου που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τις ζωές μας. Δύο τρένα εν έτη 2023 βρισκόταν στην ίδια γραμμή πορείας για παραπάνω από 12 λεπτά, ενώ δεν υπήρχε κανένα σύγχρονο τεχνολογικό μέσο να ειδοποιήσει για την επικείμενη σύγκρουση. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν οι προηγούμενες κυβερνήσεις όπως και η σημερινή υλοποιούσε την πλεον πολύ γνωστή σε όλους σύμβαση 717.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένες και υποβαθμισμένες ξεπουλώντας τες η τότε “προοδευτική κυβέρνηση” ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ για ψίχουλα στην ιδιωτική εταιρία Hellenic train. Αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα τρένα, όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, είναι συνεχή υποστελέχωση του προσωπικού αναγκάζοντας τους να δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια, ακόμα και μετά το πολύνεκρο έγκλημα των Τεμπών δεν έχει παρθεί κανένα μέτρο ασφαλείας αφήνοντας τα τρένα να πηγαίνουν στα τυφλά. Η απάντηση στις καταγγελίες και τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων είναι η κήρυξη των απεργιών που διεκδικούν τα στοιχειώδη ως παράνομες. Η συμπόρευση του (παρά)κράτους του κεφαλαίου και της αστικής “δικαιοσύνης” είναι ξεκάθαρη και δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Αυτή η συνειδητοποίηση οδήγησε πριν 2 μήνες τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας να βγει στον δρόμο να καταδείξει τους υπεύθυνους αυτού του εγκλήματος και να απαιτήσει δικαιοσύνη.
Η εικόνα εγκατάλειψης των δημοσίων υπηρεσιών με κατεύθυνση την ιδιωτικοποίηση τους μόνο πρωτόγνωρη δεν είναι. Η κατάσταση στην δημόσια υγεία είναι εμφατικό παράδειγμα της λογικής αυτής, τεράστιες λίστες αναμονής για χειρουργεία, ανεπαρκής αριθμός κλινών με αποτέλεσμα ο κόσμος να στοιβάζεται στους διαδρόμους και πτώσεις ασανσέρ με νοσηλευτές και νοσηλευόμενους που μόνο από τύχη δεν πέθαναν μέσα σε αυτά, δημιουργούν μια εφιαλτική συνθήκη στους από τα κάτω. Παράλληλα τα τελευταία δύο χρόνια αμφισβητείται έμπρακτα ο δημόσιος χαρακτήρας της παιδείας. Από τα Ωνάσεια σχολεία, που στην θέση των δημόσιων σχολείων βάζουν “πρότυπα ιδρύματα” με χορηγία του ιδρύματος Ωνάση, ενώ η είσοδος σε αυτά θα γίνεται μέσω εξετάσεων (ήδη λοιπόν τα φροντιστήρια τρίβουν τα χέρια τους), μέχρι την παράκαμψη του άρθρου 16, που αφορά την αποκλειστικότητα της δημόσιας και δωρεάν ανώτερης εκπαίδευσης, με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, το κράτος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να υποβαθμίσει τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας αντικαθιστώντας την με τα ιδιωτικά συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου.
Για άλλη μια φορά στις 9 Απριλίου ο κόσμος της εργασίας θα σταματήσει για λίγο την καπιταλιστική κανονικότητα και θα βγει στους δρόμους. Είναι μια μέρα που έρχεται σε συνέχεια των τεράστιων διαδηλώσεων για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα τρένα, και για αυτό το λόγο αντιλαμβανόμαστε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθούμε στον δρόμο οργανωμένα. Θέτοντας έναν αντικρατικό χαρακτήρα την μέρα αυτή ενάντια στον κόσμο της μισθωτής σκλαβιάς, τον κόσμο της αποξένωσης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πρέπει να συγκρουστούμε έμπρακτα με τα συμφέροντα των αφεντικών που ολοένα και μας βυθίζουν στην φτώχεια και την εξαθλίωση και να αντιπροτάξουμε την οργάνωσή και την μαχητική υπεράσπιση των κεκτημένων μας. Από την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία βάσης μέχρι τις διάχυτες συγκρούσεις στα κέντρα των μητροπόλεων πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να υφάνουμε τον ιστό της συνολικής ανατροπής αυτού του γερασμένου κόσμου. Μέχρι να ζήσουμε μια ζωή που την αξίζουμε
Μέχρι την αναρχία.
ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΜΕΤΩΠΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΘΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Πάτρα,
Αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος:
Απεργιακή πορεία τη Τετάρτη 9/4 στις 10:30 στη πλατεία Βασ.Γεωργίου Α’
Σάββατο 5 Απριλίου Συγκέντρωση στις 12:00 στην πλ. Τριών Συμμάχων Στο πλαίσιο της Πανελλαδικής ημέρας πολιτικών δράσεων
Τετάρτη 9 Απριλίου Όλοι στην Γενική Απεργία
Προσυγκέντρωση στο Παράρτημα 09.30 και πορεία 10.30 από την πλατεία Γεωργίου
Ξάνθη,
Ανοιχτή Συνέλευση για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:00 στη πλατεία Ελευθερίας
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ, ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ
ΣΑΒΒΑΤΟ 5/04 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 12:00 | ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ (Κ. ΠΛΑΤΕΙΑ)
ΚΥΡΙΑΚΗ 6/04 ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ/ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΣΤΙΣ 19:00 ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 9/04 ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10:00 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Ακολουθεί σχετική ανακοίνωση της “Ανοιχτής Συνέλευσης ενάντια στο κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη” που συγκροτήθηκε την προηγούμενη περίοδο:
ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ: ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τις 28/02/2023, ημέρα όπου στα Τέμπη η σύγκρουση του επιβατικής αμαξοστιχοίας με ένα εμπορικό τρένο, καθώς και οι εκρήξεις που ακολούθησαν εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών που μετέφερε το δεύτερο, κόστισαν τις ζωές τουλάχιστον 57 ανθρώπων. Δεν ήταν ούτε η «κακιά στιγμή» ή απλά το λάθος ενός σταθμάρχη, όπως έσπευσαν να διαδώσουν για να καταπνίξουν οποιοδήποτε αίσθημα αδικίας και οργής. Παρά την ενορχηστρωμένη απόπειρα συγκάλυψης του τραγικού εγκλήματος από κράτος και ΜΜΕ, η δολοφονική λειτουργία του κρατικού/καπιταλιστικού συστήματος, και οι καθεστωτικοί μηχανισμοί συγκάλυψης του, είναι πλέον εξόφθαλμοι σε όλη την κοινωνία.Οι πραγματικοί δολοφόνοι έχουν όνομα και επίθετο. Είναι όλο το πολιτικό προσωπικό που υποβάθμισε το σιδηρόδρομο σε επίπεδα παρακμής, η Ε.Ε. και οι μνημονιακές επιταγές για το ξεπούλημα του στην Ιταλική Ferrovie, που εφάρμοσαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η Ν.Δ. με τη στήριξη όλων των αστικών κομμάτων. Είναι οι μεγαλοεργολάβοι, τα αρπακτικά των κολοσσών στις κατασκευές (συγκεκριμένα η πολυεθνική Alstom, θυγατρική 100% του Άκτορα, νυν Ελλάκτωρ), που δεν περιέδωσαν ποτέ τη μοιραία σύμβαση 717, που αφορούσε συστήματα ασφαλείας όπως η τηλεδιοίκηση και η φωτοσήμανση, όσο ταΐζονταν τσουβάλια δημόσιου χρήματος. Υπεύθυνο είναι το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, η ίδια η δολοφονική φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που μπροστά στη μεγιστοποίηση των κερδών η ανθρώπινη ζωή λογίζεται ως κόστος. Είναι η ίδια καπιταλιστική στρατηγική που δολοφονεί καθημερινά. Στα καθημερινά «εργατικά ατυχήματα», στα κάτεργα των αφεντικών, όπου λόγω των ελλιπών μέτρων ασφαλείας σε συνδυασμό με την πίεση να βγει γρήγορα η δουλειά για να μεγιστοποιήσουν τα αφεντικά τα κέρδη τους, μετράμε, από τις αρχές του 2025, 25 θύματα, και πάνω από 300 εργαζόμενους τα τελευταία τρία χρόνια που δε γύρισαν ποτέ σπίτι από τη δουλειά. Από τους χιλιάδες νεκρούς την περίοδο της πανδημίας και τις λίστες αναμονής του ΕΣΥ, και όσους δεν έφτασε ποτέ το ΕΚΑΒ να παραλάβει.Από τις δολοφονίες της ΕΛ.ΑΣ. μέσα και έξω από τα αστυνομικά τμήματα, τις δολοφονίες ανήλικων ρομά. Τους 18 μετανάστες που βρέθηκαν απανθρακωμένοι στο δάσος της Δαδιάς τον Αύγουστο του 2023.Από τους 700 πνιγμένους μετανάστες από το ελληνικό λιμενικό στα ανοιχτά της Πύλου, τα καθημερινά ναυάγια από τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις, μέχρι την ενεργό στήριξη στο γενοκτόνο πόλεμο που διαπράττει το Ισραήλ εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού.Από τις πλημύρες, τις φωτιές, τις καταστροφές κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν. Οι ίδιες εγκληματικές πολιτικές υποτίμησης των ζωών της κοινωνικής βάσης είναι που στοίχισαν τις ζωές συνανθρώπων μας από το Μάτι μέχρι τη Θεσσαλία και από τον Έβρο μέχρι τη Ρόδο. Το ερώτημα που τίθεται πλατιά στην κοινωνία, είναι ποιος θα αποδώσει δικαιοσύνη, αλλά και ποια θα είναι αυτή. Δεν περιμένουμε από το ίδιο το σύστημα των δολοφόνων να θέσει ειδώλιο κανέναν από αυτούς. Το κράτος τα προστατεύει τα παιδιά του και το γνωρίζουμε πλέον καλά. Από το καθεστώς ατιμωρησίας και επιβράβευσης των αστυνομικών που δολοφόνησαν τους ανήλικους ρομά Μιχαλόπουλο, Φραγκούλη και Σαμπάνη που γάζωσαν με 38 σφαίρες. Την ατιμωρησία των βασανιστών του Βασίλειου Μάγγου. Την υπόθεση των κυκλωμάτων μαστροπείας, με την εμπλοκή αστυνομικών, της 19χρονης και της 12χρονης στον Κολωνό, που ο μπάτσος μαστροπός επέστρεψε στα καθήκοντα του με το όπλο στη ζώνη. Την εμπλοκή της αστυνομίας στη διακίνηση ναρκωτικών και στα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών». Τη διασύνδεση με τη μαφία και τα κυκλώματα προστασίας. Την υπόθεση «Greek Mafia». Τη συγκάλυψη του Λιγνάδη και κάθε κακοποιητή. Από τα «τι φορούσε» το θύμα και «τι δουλειά είχε έξω τέτοια ώρα» των δικαστών, μέχρι το «τα περιπολικά δεν είναι ταξί» των μπάτσων. Την υπόθεση των υποκλοπών, την υπόθεση των offshore κεφαλαίων που αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια στο 1/10 του χρέους για να πλειστηριάσουν τα σπίτια των πιο ευάλωτων. Τον – αντίστοιχο με των Τεμπών – μηχανισμό συγκάλυψης που εφαρμόστηκε στην μαζική δολοφονία στην Πύλο. Και η λίστα αυτή θα μπορούσε να μην έχει τελειωμό.Το κράτος, οι θεσμοί του, η αστική δικαιοσύνη, αποτελούν φορείς αναπαραγωγής και έκφρασης των συμφερόντων του ίδιου, και της οικονομικής ελίτ που εξυπηρετεί.Το ίδιο αστυνομικό/δικαστικό σύμπλεγμα που «έχασε» το υλικό από τις κάμερες στα Τέμπη, που αλλοιώνει απροκάλυπτα ένα ολόκληρο τόπο εγκλήματος και δεν αρκείται σε ένα καμένο βαγόνι να βγάλει συμπεράσματα, αρκείται σε ένα μέρος δαχτυλικού αποτυπώματος πάνω σε σακούλα μέσα σε ένα γκρεμισμένο από έκρηξη διαμέρισμα, και στέλνει στη φυλακή τον Νίκο Ρωμανό και όσους διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων. Το ίδιο σύστημα φυλάκισε τον Τ. Θεοφίλου, την Ηριάννα, το Βαγγέλη Σταθόπουλο, τον λεγόμενο «Ινδιάνο» της Νέας Σμύρνης, μέχρι τα κινήματα αλληλεγγύης και το σαθρό κατηγορητήριο να τους αθωώσει πανηγυρικά. Η ίδια αστική δικαιοσύνη φορτώνει όλο τον ποινικό κώδικα σε όποια αντιστέκεται στην κρατική θανατοπολιτική. Η ίδια δικαιοσύνη που έκρινε και κρίνει μέχρι και σήμερα παράνομες τις απεργίες των εργαζομένων στο σιδηρόδρομο, που κατήγγειλαν τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας και προμήνυαν το έγκλημα που έρχεται. Επομένως, οφείλουμε να το γνωρίζουμε καλά, και αντίστοιχα να σκεφτούμε τα καθήκοντα και την ευθύνη απέναντι στην ιστορία που καταγράφεται και μας μετρά σήμερα, και μας μετρά καθημερινά.Δικαιοσύνη θα έρθει μόνο με το μαχαίρι στο λαιμό. Η μόνη προοπτική για δικαίωση βρίσκεται στους συλλογικούς και μαχητικούς αγώνες. Βρίσκεται στη σύγκρουση με κράτος και τους μηχανισμούς του. Εμείς γνωρίζουμε το δίκιο μας και εμείς θα το επιβάλουμε στους δρόμους. Το κράτος και ο καπιταλισμός, αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι περισσότερος θάνατος, επόμενα Τέμπη, πόλεμο, οικολογική καταστροφή και η αντίσταση σε όλα τα επίπεδα αποτελεί μονόδρομό. Από την οργάνωση και τον δυναμικό αγώνα σε κάθε πεδίο, τις απεργίες διαρκείας σε κάθε κλάδο για το σαμποτάζ των αιματοβαμμένων κερδών των αφεντικών και τη δημιουργία κέντρων αγώνα σε κάθε πόλη. Για να διευρύνουμε στις διαδικασίες αγώνα κάθε ρωγμή που ανοίγεται στην εξουσία τους μέχρι την τελική αποσάθρωση της. Για την κοινωνική αυτοάμυνα και επιβίωση. Για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας αναλογούν. Για να αναπνεύσουμε επιτέλους οξυγόνο, για μια ζωή που θα αξίζει να τη ζεις.
Ηράκλειο,
Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπόθεση των Τεμπών:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:00 στο άγαλμα Βενιζέλου
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 09/04
- Πορεία Γειτονιάς: Σάββατο 05/04 στις 12:00 – Λαϊκή Πατελών
- Απεργία: Τετάρτη 09/04 στις 10:00 – Άγαλμα Βενιζέλου
- Συνέλευση: Αμέσως μετά την λήξη της πορείας – Πάρκο Γεωργιάδη
Χανιά,
Ανοιχτή συνέλευση για τη δημιουργία αναρχικού μπλοκ στην πορεία των Τεμπών:
Κάλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:00 στη πλατεία Αγοράς
Κάλεσμα στην απεργία της 9ης Απριλίου
“Ο βάτραχος όταν τοποθετηθεί σε νερό που θερμαίνεται σταδιακά, προσπαθεί συνεχώς να προσαρμόσει τη θερμοκρασία του για να ανταπεξέλθει στην αυξανόμενη θερμοκρασία του νερού. Το νερό αρχίζει να φτάνει στο σημείο βρασμού. Τότε ο βάτραχος προσπαθεί να βγει έξω από το νερό, αλλά έχει εξαντλήσει όλη του την ενέργεια για να προσαρμοστεί στη θερμοκρασία. Δε μπορεί να βγει και εν τέλει βράζει στο νερό. Αυτό που τελικά σκότωσε τον βάτραχο δεν είναι το βραστό νερό, αλλά η απόφασή του να προσπαθεί να προσαρμοστεί. “Olivier Clerc, “Σύνδρομο του βραστού βατράχου”
Κατά την περίοδο της ύστερης καπιταλιστικής νεωτερικότητας στην οποία βρισκόμαστε, οι απο τα κάτω είναι αυτοι που βιώνουν πρώτα και κυρίως τις συνέπειες των διαφόρων εκφάνσεων της συστημικής κρίσης ενός καθεστώτος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Πόλεμοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη με σφαγές άμαχων πληθυσμών όπως στην Ουκρανία, στην Υεμένη και γενοκτονίες όπως στην Παλαιστίνη. Κλειστά σύνορα, δολοφονίες και επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών. Η συνεχόμενη αναδιάρθρωση των εργασιακών κεκτημένων και η εντατικοποίηση της εργασίας, οι εργατικές δολοφονίες και η συνολική υποτίμηση των ζώων μας. Όλα τα παραπάνω αποτελούν πλέον κανονικότητες του σύγχρονου καπιταλιστικού μοντέλου.
Αντίστοιχα, στον ελλαδικό χώρο, μια σειρά από γεγονότα αντικατοπτρίζουν την όλο και πιο βίαιη διαχείρηση της συνολικής κρίσης από κράτος και κεφάλαιο. Ιούνιος του ’23 λιμενόμπατσοι με έδρα τα Χανιά βυθίζουν αλιευτικό σκάφος στα ανοιχτά της Πύλου που εκτιμάται ότι μετέφερε 750 μετανάστες. Ελλιπείς κρατικές πολιτικές πάνω στη συντήρηση και κατασκευή αντιπλημμυρικών και αντιπυρικών έργων έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 104 ανθρώπων λόγω πυρκαγιάς στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018 και δεκάδες ακόμα από τις πλημμύρες στη Θεσσαλία τον Σεπτέμβρη του ’23. Υποβάθμιση δομών μέσων μαζικής μεταφοράς με σκοπό την ανεξέλεγκτη κερδοφορία οδηγούν σε ακόμα ένα κρατικό έγκλημα που συνέβη στα Τέμπη μετά τη σύγκρουση δύο τρένων με απολογισμό 57 επιβεβαιωμένων νεκρών συνανθρώπων μας. Επίσης, δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες νεκρούς από την νεοφιλελεύθερη κρατική διαχείριση της πανδημίας COVID-19. Στο μωσαϊκό της καθημερινής βίας και φτωχοποίησης έρχονται να προστεθούν δολοφονίες Ρομά από χέρι μπάτσων, “εργατικά ατυχήματα” (45 ήδη το 2025) παράλληλα με την ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου και την ανυπαρξία των συλλογικών συμβάσεων. Καταστροφή φυσικού περιβάλλοντος με τη δημιουργία αιολικών πάρκων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας,η αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό…
Σε πείσμα λοιπόν του κόσμου που επιλέγει να σκύβει το κεφάλι, να γυρνάει από την άλλη και να καταφάσκει στην εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα και την υποτίμηση του διπλανού, ευελπιστώντας στην κοινωνική του ανέλιξη, απέναντι στην θανατοπολιτική του κέρδους, ωφείλουμε να θέσουμε αναχώματα και πρωτίστως να εξερευνήσουμε την υλική μετουσίωση της οργής και του πόνου. Για την αξιοπρέπεια εκείνων που συνεχίζουν να αγωνίζονται ένας είναι ο δρόμος… ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Να περάσουμε το σημείο απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή
Όλοι, όλες, όλα στον δρόμο στις 9 Απρίλη 10:00πμ στην πλατεία Αγοράς
Κατάληψη Rosa Nera:
Όλες και όλοι στην Απεργία! Τετάρτη 9 Απριλίου, 10 π.μ., πλ. Αγοράς
Όλες και όλοι στην Απεργία!
Η Κατάληψη Rosa Nera καλεί στην απεργιακή συγκέντρωση της 9ης Απριλίου, ώρα 10 π.μ. στην Πλατεία Αγοράς.
Απεργίες διαρκείας για μειώσεις στα ωράρια και στα ενοίκια, για αυξήσεις στους μισθούς.
Κείμενο από την Κατάληψη Rosa Nera για την πολιτική συγκυρία:
Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους
Ρέθυμνο,
ΕΣΕ ΡΕΘΥΜΝΟΥ:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:30 στο Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου
AΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Δίχως ντροπή και με περίσσιο θράσος, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τον κατώτατο μισθό που θα ανέρχεται στα 830,00 ευρώ, δηλαδή μία προκλητική κοροϊδία, αφού επίσης, διπλασιάζεται και ο συντελεστής με τον οποίο φορολογούμαστε.
Αύξηση μαϊμού σε έναν μισθό τον οποίο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ματώνουμε για να τον εισπράξουμε, αφού τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους έχουν γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Μετράμε 150 (καταγεγραμμένα) εργατικά ”δυστυχήματα” για το 2024 και κάθε δύο μέρες, ένα/μία νεκρό/η εργάτη/τρια για το 2025.
Ενώ δουλεύουμε αμέτρητες ώρες, τα χρήματα δεν φτάνουνε ούτε καν για την επιβίωση μας, ενώ ταυτόχρονα τα αφεντικά πλουτίζουν περισσότερο από ποτέ.
Στην δημόσια εκπαίδευση, η λεγόμενη «αξιολόγηση» δεν αφορά καμία ουσιαστική κτιριακή αναβάθμιση, ούτε κάποια σοβαρή συζήτηση για το πρόγραμμα σπουδών των σχολείων. Είναι απλά ένα εργαλείο υποταγής των εκπαιδευτικών και εκφασισμού της σχολικής κοινότητας συνολικά. Απώτερος στόχος είναι οι κατηγοριοποίηση σχολείων και τμημάτων ώστε να δρομολογείται η ελάχιστη κρατική χρηματοδότηση σε όσους δήθεν το «αξίζουν», αφήνοντας τα φτωχότερα κοινωνικά στρώμματα με εκπαιδεύση χαμηλού μπάτζετ. Γνωρίζουν βέβαια πως ουσιαστική εκπαίδευση για όλους σημαίνει πολύ κρατικό χρήμα για την παιδεία. Προσπαθούν όμως να απεμπλέξουν το κράτος από την ευθύνη για την χρηματοδότηση. Αυτό μας δείχνουν και με τα Ωνάσεια σχολεία που τόσο πολύ τα πανηγηρίζουν. Θέλουν να στρέψουν όλο το κρατικό χρήμα στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις των αφεντικών τους και φυσικά τις τράπεζες.
Οι εκπαιδευτικοί που μαχητικά αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στην επιστροφή μας σε σκοτεινές περιόδους “επιθεωρητών” στα σχολεία αντιμετωπίζουν καθημερινά τον εκφοβισμό. Πειθαρχικές διώξεις και δυνητική αργία είναι η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας. Η πολιτική του ηγεσία αγωνιά να επιβάλλει έναν αυταρχισμό ως κανονικότητα.
Η Χρύσα Χοτζόγλου και ο Δημήτρης Χαρτζουλάκης (μέλη της ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ) παραπέμφθηκαν σε πειθαρχικό και δυνητική αργία με άνωθεν παρέμβαση του υπουργού Παιδείας, επειδή φώναξαν συνθήματα στο σχολείο, την ώρα που αξιολογητής/επιθεωρητής είχε έρθει για να αξιολογήσει νεοδιόριστη συναδέλφισσά τους.
Θεωρούν ότι με τις πειθαρχικές διώξεις των εκπαιδευτικών – οι οποίες ανέρχονται πλέον σε πάνω από 1000 σε όλη την Ελλάδα- θα κάμψουν το κύμα της αντίστασης των εργαζομένων.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι ζωές μας συντηρούνται “από τύχη” αφού οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία είναι επικίνδυνες, ενώ τα κτίρια καταρρέουν μαζί με τους υγειονομικούς, οι οποίοι είναι ελάχιστοι και εξουθενωμένοι.
Στο μέτωπο των μεταφορών/συγκοινωνιών, ιδιωτικοποιήσεις, υποστελέχωση και απαρχαιωμένες υποδομές συγκροτούν μια πολιτική θανάτου, ενώ έχουν φαγωθεί εκατομμύρια δημόσιου χρήματος για τη συντήρηση και τον εκσυγχρονισμό των τελευταίων.
Αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις των συνδικάτων και κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο, λέγοντας πως ”διασφαλίζουμε την ασφάλεια”, είχαμε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 57 ανθρώπων. Στα σύνορα, στις θάλασσες και στον δρόμο βλέπουμε τα εγκλήματα να συνεχίζονται σε βάρος μεταναστών/μεταναστριών, τόσο από κρατικούς θεσμούς όσο και από παρακρατικές οργανώσεις, όπως για παράδειγμα, το τραγικό έγκλημα της Πύλου με 600 πνιγμένους ανθρώπους ή την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν από φασίστες.
Ως πότε θα ανεχόμαστε τόσο θάνατο; Απέναντι στη θανατοπολιτική του κέρδους τους, πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Μεταμορφώνουμε το θρήνο μας σε οργή και αγώνα, διευρύνουμε τις αντιστάσεις μας, βγαίνουμε στο δρόμο, ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ.
Δεν πείθουν κανέναν και καμιά μας. Η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς. Οργανώνουμε συλλογικά τις δυνάμεις μας, στους χώρους εργασίας, στα σωματεία, στις γειτονιές και στις κοινότητές μας.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ
Αλεξανδρούπολη,
Ανοιχτή Συνέλευση Αλεξανδρούπολης για το Έγκλημα στα Τέμπη:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 10:30 στο Δημαρχείο Αλεξανδρούπολης
Κάλεσμα της Ανοιχτής Συνέλευσης για το έγκλημα στα Τέμπη στην Γενική Απεργία της 9 Απριλίου
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10:30 ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ
Επόμενη Ανοιχτή Συνέλευση Δευτέρα 7 Μαρτίου 19:30 στο Αναγνωστήριο (Ι.Καβύρη 6)
Πρωτοβουλία Φοιτητών Αλεξανδρούπολης:
9 ΑΠΡΙΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10:30 ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ – Κάλεσμα Πρωτοβουλίας Φοιτητών Αλεξανδρούπολης
Γιατί είναι σημαντικό να συνεχίσει ο αγώνας για το έγκλημα στα Τέμπη:
Ο αγώνας για δικαίωση δεν συνοψίζεται στις 28 Φλεβάρη, αλλά είναι και πρέπει να είναι ένας αγώνας διαρκείας. Ο λαός ήδη αντιλήφθηκε με μαζικούς όρους ποιοι είναι οι υπεύθυνοι: Κράτος – Κυβέρνηση – Ιδιώτες. Το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν απλά μία άτυχη στιγμή, αλλά το αποτέλεσμα χρόνων διαφθοράς και πολιτικών επιλογών που ευνοούν τον ιδιωτικό τομέα. Μέσα από τους αγώνες των συγγενών των θυμάτων και των ανεξάρτητων ερευνών, αποδείχτηκε ότι για τα Τέμπη δεν ευθύνεται ένα άτομο αλλά η σήψη του κρατικού μηχανισμού. Η πιθανή διακίνηση παράνομων φορτίων, η κακή κατάσταση του σιδηρόδρομου λόγω των πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων, η εξεταστική επιτροπή «μαϊμού» που είχε σκοπό να διαστρεβλώσει το τι πραγματικά συνέβη, συνθέτουν το προφίλ αυτού του παρακμάζοντος συστήματος. «Μικρά» Τέμπη συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, γι’ αυτό είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι πραγματική δικαιοσύνη θα δώσουν οι αγώνες μας. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η οργάνωση μας. Καλούμε σε συνέχιση του αγώνα, με κλιμάκωση, για δωρεάν δημόσιες ασφαλείς μεταφορές.
Γιατί στηρίζουμε την Γενική Απεργία 9 Απρίλη
Μπλοκάροντας την παραγωγική διαδικασία και προτάσσοντας συλλογικά αιτήματα, η απεργία αποτελεί το ισχυρότερο μέσο πίεσης και διαμαρτυρίας που διαθέτουν οι εργαζόμενοι. Δείχνει ξεκάθαρα τη δύναμη της εργατικής τάξης, στην εκμετάλλευση της οποίας βασίζεται το κεφάλαιο και το κράτος. Ως φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι, γιατί γνωρίζουμε πως ό,τι κατακτούν οι εργαζόμενοι τώρα διαμορφώνει και το δικό μας μέλλον. Κρίνουμε, λοιπόν, απαραίτητο να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα και να δείξουμε ότι δεν αποδεχόμαστε ούτε το παρόν της εκμετάλλευσης αλλά ούτε και ένα μέλλον καταπίεσης. Στις 9 Απρίλη αγωνιζόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους για αξιοπρέπεια-όλοι στην απεργία!
Γιάννενα,
Απεργειακή πορεία τη Τετάρτη 9/4 στις 11:00 στη Καλλάρη και Ανεξαρτησίας
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ
Δύο χρόνια από το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, ζούμε τον κανιβαλισμό μιας εξουσίας που προσπαθεί με κάθε μέσο να νομιμοποιήσει τη θέση της διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Οι 57 νεκροί των Τεμπών είναι ένα ακόμα στιγμιότυπο της δολοφονικής φύσης του κράτους. Οι 650 νεκροί στο ναυάγιο της Πύλου, οι 480 νεκροί της τελευταίας τετραετίας από εργατικά «ατυχήματα» στα κολαστήρια της μισθωτής σκλαβιάς, οι νεκροί σε φωτιές και πλημμύρες μας δείχνουν την παντελή αποτυχία του θεσμού. Δολοφονίες από μπάτσους μέσω κι έξω από τμήματα, επαναπροωθήσεις και δολοφονίες μεταναστών από μπάτσους και φασίστες, νεκροί σε ψυχιατρεία και φυλακές, εκτελέσεις της Greek mafia… και η λίστα μεγαλώνει.
Για εμάς τα αναρχικά, το κράτος είναι ο συλλογικός εκφραστής της κυριαρχίας, o κοινός παρονομαστής κάθε μορφής εξουσίας. Σκοπός του η διατήρηση και διασφάλισή του με κάθε μέσο. Επομένως, η αιτία του εγκλήματος στα Τέμπη, όπως και οι προσπάθειες συγκάλυψής του, δεν μας ξαφνιάζουν. Η αδιαφορία του κράτους για την ασφάλεια των επιβατών είναι διαχρονική και φέρει την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων. Το μοτίβο της κρατικής εξουσίας δεν αλλάζει ούτε με εκλογές, ούτε με ηγέτες. Η συγκάλυψη τροφοδοτείται από το κράτος και αναπαράγεται από τα ΜΜΕ. Αρχικά, στοχοποιώντας μεμονομένους ανθρώπους ως υπαίτιους, το κράτος και το κεφάλαιο αποποιούνται τις ευθύνες τους. Έτσι, τα λάθη μετατρέπονται σε ανθρώπινα και διορθώνονται αντικαθιστώντας ανθρώπους στον μηχανισμό. Η προανακριτική της Βουλής, με μια γενική εσάνς «Ομερτά», τα «τυχαία τροχαία» του διευθυντή του ΟΣΕ και του πρώην σταθμάρχη Βόλου, τα απειλητικά μηνύματα στην εισαγγελέα της υπόθεσης και η απαγωγή με κατάληξη τη δολοφονία του γιου της επιβεβαιώνουν την προσπάθεια του κράτους για την διατήρηση της εξουσίας με κάθε κόστος, αλλά και τη σαπίλα του πολιτικού γίγνεσθαι.
Στον καπιταλισμό, το κράτος με το κεφάλαιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, με το πρώτο να φροντίζει για τη μακροημέρευση του δεύτερου και τη διατήρηση της ταξικής διαστρωμάτωσης στον κοινωνικό ιστό. Το κεφάλαιο συγκροτείται γύρω απ’ τη χρηματοπιστωτική διαχείριση γιγαντώνοντας τον εαυτό του συσσωρεύοντας, διανέμοντας και κυκλοφορώντας χρήμα, κάνοντας τα πάντα για την διατήρηση της παραγωγικής ροής. Ο φαύλος κύκλος μεταξύ υπερσυσσώρευσης -χρεωκοπίας είναι μια ασταθής ισορροπία που από τη μία φέρνει ακρίβεια και καρτελοποίηση τον αγορών και από την άλλη οικονομικές κρίσεις και μνημονιακές καθεστωτικές πολιτικές. Σε κάθε περίπτωση, το προλεταριάτο φτωχοποιείται και εξαθλιώνεται. Ζεις για να δουλεύεις, δουλεύεις για να ζεις. Στον βωμό της παραγωγικής διαδικασίας και της καταναλωτικής επιθυμίας το κάθε άτομο χωράει μόνο σαν αριθμός· οι ανθρώπινες ζωές παραμερίζονται στην «αντικειμενική» νομισματική τους αξία. Εταιρίες με εξοπλιστικά προγράμματα για τον στρατό, που χτίζουν φράχτες στα σύνορα και camp μεταναστών, που αποκομίζουν υπερκέρδη στην ενεργειακή αρένα, τη συνολική ακρίβεια και στην εκμετάλλευση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, επενδυτές που ασυδοτούν τουριστικοποιώντας (εξευγενίζοντας) περιοχές σαν εμπορικές ζώνες. Εταιρείες σαν την Blue Horizon, την Hellenic Train και τον ΟΣΕ δεν ενδιαφέρθηκαν, δεν ενδιαφέρονται και δεν θα ενδιαφερθούν ποτέ για τις ανθρώπινες ζωές (ίσως μόνο για τις ανέσεις του καταναλωτή).
Δικαιοσύνη από ποιους και για ποιους; Στην αστική δημοκρατία τα δικαστήρια αποτελούν τον πρόδρομο για τα κολαστήριά της. Η επιλεκτική στάση της δικαιοσύνης απέναντι στο σύνολο του κοινωνικού περιθωρίου, κάνοντας πλάτες σε μπάτσους, φασίστες, βιαστές, γυναικοκτόνους και άτομα με κοινωνικό και οικονομικό status επαληθεύει ότι η αστική δικαιοσύνη δεν είναι παρά ένα άδειο πουκάμισο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου η λεγόμενη «καταδίκη» των φασιστών, απλά τους έδωσε το βήμα να ανακυκλωθούν μες στο σύστημα που τους γεννάει και τους θρέφει, να ξεπηδήσουν με νέες ονομασίες αλλά με τον ίδιο ιδεολογικό οχετό. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, λοιπόν, ούτε και γι’ αυτή την υπόθεση. Για τη διατήρηση της κοινωνικής ισορροπίας και την αποσυμπίεση της κοινωνικής οργής οι πιο αδύναμοι κρίκοι θα φύγουν απ’ τη μέση, ώστε τα παράσιτα να ανακυκλωθούν και να παραμείνουν στο πολιτικό προσκήνιο.
Αυτό το κρατικό έγκλημα πρέπει να χαραχτεί στην ιστορική μνήμη και πλατιά στην κοινωνική συνείδηση. Δεν περιμένουμε κανέναν ακριβοδίκαιο δικαστικό φωστήρα. Ας γιγαντώσουμε τις αρνήσεις μας απέναντι στο σύστημα με όλα τα μέσα.
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ TV ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ:
Απεργιακή συγκέντρωση τη Τετάρτη 9/4 στις 11:00 στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων
-Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, όχι στης βουλής τους διαδρόμους-
Ένα μήνα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα στην πόλη μας. Υπήρξε μια τέτοια κοσμοπλυμμήρα, από το κατειλημμένο Δημαρχείο μέχρι και το ύψος της Ακαδημίας, που κανενός φωτογράφου η κάμερα δεν θα μπορούσε να την απαθανατίσει, αλλά και τα λόγια κανενός δημοσιογράφου δεν θα μπορούσαν να την αποτυπώσουν. Σε μια μέρα γενικής απεργίας, ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, όχι λόγω κάποιου συνδικαλιστικού αγώνα, αλλά λόγω του χωρίς έλεος αγώνα των συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη. Σε μια εποχή που η κοινωνία μας αποτελεί μια χωρίς βούληση μαριονέτα όσων έχουν την εξουσία, απογυμνώνοντάς την πλήρως και από το μικρότερο δείγμα αξιοπρέπειας οι συγγενείς έδωσαν το παράδειγμα του πώς την διεκδικείς αυτήν την αξιοπρέπεια, λειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός που οδήγησε όλη την κοινωνία να βγει στο δρόμο και να πει ένα φτάνει πια, ως εδώ!
Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι ένα απομονωμένο παράδειγμα. Παντού γύρω μας στα Βαλκάνια βλέπουμε κράτη που εγκληματούν και μια κοινωνία να κοχλάζει. Μαζικές δολοφονίες που πηγάζουν από μια κρατική αδιαφορία είδαμε προσφάτως και στην Σερβία και στην Βόρεια Μακεδονία, με τον κόσμο να αντιδρά άμεσα. Βλέποντας αυτή την βαλκανική διαφθορά να αναβλύζει, κοινό νήμα σε όλη την χερσόνησο, η κοινωνία έχει παύσει να εμπιστεύεται τους ανεπαρκείς και διεφθαρμένους κρατικούς φορείς. Γιατί αυτό που συνδέει τις δολοφονίες στα Τέμπη, στο Νόβι Σαντ και στην Κότσανη είναι η κρατική αδιαφορία και τα ιδιωτικά συμφέροντα. Στη χερσόνησο του ρουσφετολογίου και της λαμογιάς, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι.
Αυτή η «πολιτική» δεν αναπτύχθηκε πρόσφατα και δεν φάνηκε μόνο στα Τέμπη. Υπάρχει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά στην Ελλάδα. Το 1972, εν μέσω χούντας και ενώ ο ΟΣΕ είχε μόλις ενοποιηθεί, δύο τρένα συγκρούονται στο Δοξαρά της Λάρισας με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Η αιτία; Η παντελής έλλειψη συστήματος ενδοεπικοινωνίας, διαχρονική συνθήκη η αποφυγή των πιο απλών συστημάτων ασφαλείας απ’ ό,τι φαίνεται. Ενώ και σε άλλη μια περίπτωση μαζικής κρατικής δολοφονίας, αυτής του Σάμινα, οι παραλείψεις όσον αφορά τα συστήματα ασφάλειας είναι τόσες πολλές, που θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτές για να τις αποτυπώσουμε. Ο λόγος που δεν υπήρχαν διαχρονικά ο ίδιος, μια λογική μεγιστοποίησης των κερδών και ελαχιστοποίησης των ζημιών, μια λογική του πάμε και όπου βγει.
Όμως, ο λόγος που φτάσαμε εδώ είναι συγκεκριμένος και στόχαστρο έχει ένα μέσο που κυρίως εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τον σιδηρόδρομο. Στην Ελλάδα ανέκαθεν, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανύπαρκτο και τα λίγα κομμάτια που βρίσκονται σε χρήση ως υποβαθμισμένα. Στην περίοδο της αρχικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους και μέχρι και τις θητείες του Τρικούπη, οι σιδηρόδρομοι βίωσαν μια επιφανειακή άνθιση, κυρίως για εμπορικούς λόγους. Εκεί ανέλαβε δράση μια απο τις μεγαλύτερες συντεχνίες της χώρας, τα ΚΤΕΛ. Θέλωντας να μην χάσουν το μονοπώλιο που είχαν στις μεταφορές, τα ΚΤΕΛ άσκησαν τεράστιες πιέσεις σε όλες τις κυβερνήσεις έτσι ώστε ο σιδηρόδρομος να μείνει υποβαθμισμένος, αναγκάζοντας τον κόσμο να βασίζεται στα λεωφορεία, ένα πιο ακριβό και λιγότερο ασφαλές μέσο. Ο μαφιόζικος τρόπος που λειτουργεί αυτή η συντεχνία μπορεί να φανεί και στον τρόπο που λειτουργεί στην πόλη μας. Το 2009 κατάφερε εν μια νυκτί να μετακομίσει σε καινούριο κτίριο, επί της οδού Παπανδρέου, εντός της περιοχής του Μάτσικα, ενός προστατευόμενου κομματιού της λίμνης Παμβώτιδος. Το κτίριο αυτό εν τέλει κρίθηκε αυθαίρετο, χωρίς όμως να πτοείται ιδιαίτερα η διοίκηση των ΚΤΕΛ από αυτήν την είδηση.
Δεν πλήττονται, βέβαια, μόνο τα συμφέροντα των ΚΤΕΛ απο την ύπαρξη ενός άρτιου σιδηροδρομικού δικτύου. Οι αυτοκινητόδρομοι και το όλο σύμπλεγμα που υπάρχει για να τους συντηρεί, είναι άμεσα ωφελούμενοι από έναν κατακερματισμένο σιδηρόδρομο. Οι αυτοκινητόδρομοι, από μόνοι τους, συντηρούν μια ολόκληρη οικονομική μικροκλίμακα, με διόδια, εργολαβίες, φόρους κλπ. Αυτή η οικονομική μικροκλίμακα έχει δοθεί, φυσικά, γεναιόδωρα σε κοντινά πρόσωπα τον αρχιλαμόγιων αυτού του τόπου, της Νέας Δημοκρατίας. Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ιδιοκτησίας του Περιστέρη πεθερού του Γεραπετρίτη, έχει καταφέρει να τις παραχωρηθεί με συνοπτικές διαδικασίες η διατήρηση της Νέας Οδού ΑΕ, ενώ στις εργολαβίες είναι πρώτοι πρώτοι. Η διαφορά σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την οικονομικότητα των δύο μέσων, του αυτοκινήτου και του τρένου, είναι χαοτικές.
Ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως ενός μέσου που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι ιστορικά αποδεδειγμένος, ενώ ακόμη και σήμερα σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης αποτελεί κτήμα κοινωνικών αγώνων που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Σε μια ανατροπή του πώς ξεκίνησαν να χτίζονται οι σιδηρόδρομοι, συνήθως απο βαρόνους, καπιταλιστές και εφοπλίστες, κυρίως για εμπορικούς λόγους, δημιουργήθηκε μια τέτοια κοινωνική πίεση που οι σιδηρόδρομοι κρατικοποιήθηκαν με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ στις χώρες που μεσουράνισε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, χτίστηκε ένα δίκτυο που ακόμα εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.
Η περίπτωση κοινωνικού ελέγχου στον σιδηρόδρομο δεν είναι κάτι ουτοπικό. Όταν εξεγέρθηκαν οι αναρχικοί εργάτες στην Βαρκελώνη, πραγματοποιώντας την κοινωνική επανάσταση του 1936, ένα απο τα πρώτα μέρη που καταλήφθηκαν και πέρασαν σε κοινωνικό έλεγχο ήταν ο σιδηρόδρομος. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει επικρατήσει μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του πέρατος της σοσιαλδημοκρατίας, όμως, έχει επηρεάσει και τον σιδηρόδρομο σε διάφορες χώρες, όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων να αναδύεται τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι ο σιδηρόδρομος δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο, ήταν ανέκαθεν υποβαθμισμένος για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω.
Αυτό που μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε να αναδύεται στα απόνερα των μεγάλων κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη, είναι ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα με αυτά τα απανωτά χτυπήματα και να υποχωρεί από μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή υπεράσπισης της συγκάλυψης και των υπόλοιπων θεμάτων, γύρω από την δολοφονία στα Τέμπη. Ταυτόχρονα, από την μεριά της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εναλλακτική. Ο δρόμος του κοινοβουλευτισμού αποτελεί ένα ψευτοδίλημμα, ένα αδιέξοδο που εξουσιάζει τις ζωές μας με δήθεν δημοκρατικές προφάσεις. Όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα, μαθηματικά θα οδηγούμαστε σε νέα «Τέμπη». Αυτό το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο δημιούργησε ένα κενό εξουσίας και είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία αυτό το κενό να το γεμίσει η κοινωνία με το πρόταγμα της αυτονομίας, της κοινωνικής αντιεξουσίας και της αυτοκυβέρνησης.
Η στροφή της κοινωνίας προς μια τέτοια μορφή αυτοκυβέρνησης, θέτει ξεκάθαρα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Η διαχείριση των ζώων μας περνάει στα δικά μας χέρια και η εξουσία καθίσταται μη αναπαραστάσιμη από ηγέτες, από οργανωτικές, αυτοαναφορικές και ιδεολογικές ηγεμονίες. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ούτε να ξέρουμε τι μέλει γενέσθαι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να διεκδικήσουμε τον δημόσιο χώρο με την δική μας ενσώματη συμμετοχή και παρουσία σε αυτόν. Άλλωστε, ο αγώνας της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης αποτελεί ένα μαραθώνιο και μόνο μια αυτόβουλη δυναμική κοινωνία μπορεί να τον κερδίσει.
ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΚΑΡΔΙΤΣΑ,
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΌΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ:
Τετάρτη 09/04/25 γενική απεργία. Συγκέντρωση Κεντρική Πλατεία Καρδίτσας στις 10:30.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΕΠΙΘΕΣΗ
