Αντιφασιστική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Κομοτηνής μετά από τη εμφάνιση παρέας φασιστών νεαρής ηλικίας.
Την Τετάρτη 29/5 ανακαταλήφθηκε το αναρχικό στέκι UTOPIA A.D. και πραγματοποιήθηκε εκδήλωση – βιβλιοπαρουσίαση με τη συνέντευξη του Alfredo Cospito στην αναρχική ιταλική εφημερίδα Vetriolo.
Αντιφασιστική παρέμβαση και το κείμενο που δημοσιεύτηκε:
Τις τελευταίες βδομάδες παρέα ανήλικων ναζί ξετρυπώνει στα μουλωχτά, από τους υπονόμους, στους δρόμους της Κομοτηνής, καταστρέφοντας αντιφασιστικό υλικό, βάφοντας σβάστικες, χαιρετώντας ναζιστικά και φωνάζοντας ρατσιστικά συνθήματα σε μαθητ(ρι)ες.
Καθώς μας γνωστοποιήθηκαν τα στοιχεία τους αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον οικισμό Ροδίτη όπου μένουν και τα σχολεία που πηγαίνουν.
Την επόμενη φορά που θα εντοπίσουμε την παραμικρή κινητικότητα από μερίας τους, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα οι ίδιοι, αλλά κυρίως οι γονείς τους.
Ο λόγος που υπάρχει προειδοποίηση είναι το νεαρό της ηλικίας τους.
ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΟΒΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑΣ
ΦΑΣΙΣΤΑΚΙΑ ΨΟΦΙΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ‘ΣΤΕ ΠΙΟ ΑΣΠΡΑ ΑΠ’ΟΛΟΥΣ!
Αντιφασίστ(ρι)ες Ροδόπης
Φωτογραφίες και το κείμενο: https://athens.indymedia.org/post/1630616/
Εκδήλωση – Βιβλιοπαρουσίαστη της Τετάρτης 29/5
Την Τετάρτη 29 Μαΐου ανακαταλάβαμε το Αναρχικό Στέκι Utopia A.D όπου πραγματοποιήσαμε την προγραμματισμένη εκδήλωση με θέμα την βιβλιοπαρουσίαση της συνέντευξης του αναρχικού μηδενιστή Alfredo Cospito στην αναρχική ιταλική εφημερίδα Vetriolo, έγινε τηλεφωνική παρέμβαση και ενημέρωση από Ιταλίδα συντρόφισσα για το καθεστώς 41BIS και τη τρέχουσα κατάσταση στην Ιταλία, ενώ στάλθηκε κείμενο από σύντροφο της εφημερίδας Vetriolo το οποίο μεταφράσαμε στα ελληνικά και διαβάστηκε στην εκδήλωση, ακολούθησε ενημέρωση από συντρόφισσα ως αναφορά το νέο ποινικό κώδικα και η εκδήλωση έκλεισε με συζήτηση, αφού πρώτα προηγήθηκαν κάποιες ερωτήσεις και στην συντρόφισσα από Ιταλία.
Στον χώρο υπήρχαν τραπεζάκια με κείμενα, αυτοκόλλητα, αφίσες, μπροσούρες και βιβλία καθώς και έκθεση αφίσας, ενώ κρεμάστηκε πανό για τις καταλήψεις. Την εκδήλωση παρακολούθησαν 20 άτομα.
Να σημειωθεί πως όταν προσεγγίσαμε τον χώρο, υπήρχαν περίπου 10 άτομα της τεχνική υπηρεσίας με σκοπό την αποτροπή της ανακατάληψης και της εκδήλωσης. Φυσικά και δεν τα καταφέρανε. Αυτό που τους ξεκαθαρίσαμε είναι πως δεν είναι μόνο ο πρύτανης και οι μπάτσοι εχθροί μας αλλά και όποιοι άλλοι στέκονται απέναντι μας. Το ζήτημα της εκκένωσης του στεκιού είναι ξεκάθαρα πολιτικό και προκλητικό αφού στον χώρο μας τοποθέτησαν του φύλακες. Οι αργάτες της τεχνική υπηρεσίας δεν έχουν καμία δουλειά να εμπλέκονται σε πολιτικά ζητήματα.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πως εκτελούν εντολές και φοβούνται μη απολυθούν, ούτε και μας ενδιαφέρει μιας και ούτε κανείς από τους εργάτες της τεχνικής υπηρεσίας μπαίνει στον κόπο να μας καταλάβει τι στιγμή που ζητάν να τους καταλάβουμε. Αν έχουν εργασιακά προβλήματα με τα αφεντικά τους μπορούν να βρουν τρόπους αγώνα της τάξης τους, δεν θα λυπηθούμε κανένα φοβισμένο τσιράκι του εχθρού.
Από δω και στο εξής όποιος μπει απέναντι μας θα αντιμετωπίζετε όπως επέλεξε ο ίδιος να είναι…
Τίποτα Δεν Τελείωσε Όλα Συνεχίζονται
Ακολουθούν η εισήγηση του στεκιού και το κείμενο του συντρόφου από Vetriolo καθώς και κάποιες φωτογραφίες.
Ο Alfredo Cospito βρίσκετε αιχμάλωτος του ιταλικού κράτους από τις 14 Σεπτέμβρη του 2012. Τον Μάιο του 2012 πυροβολείται στα γόνατα ο 0διευθυντή της Ansaldo Nucleare και θυγατρική της Finmeccanica, Roberto Adinolfi, μια ενέργεια της οποίας την ευθύνη αναλαμβάνει μαζί με τον Nikola Gai και για την οποία έχει καταδικαστεί. Την ανάληψη ευθύνης υπέγραψε ο «Πυρήνα Όλγα – FAI/IRF.
Το 2016 όντας ήδη προφυλακισμένος κατηγορήθηκε για βομβιστικές επιθέσεις αναφορικά με την επιχείρηση της Scripta Manent. Το 2020 καταδικάστηκε για 2 βόμβες που στάλθηκαν στα εκπαιδευτήρια των carabinieri στο Fossano, από την FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία.Το 2021 τον Νοέμβρη κατηγορήθηκε για ηθική αυτουργία στα πλαίσια της επιχείρησης “Sibilla”, για την οποία αθωώθηκε το Δεκέμβρη του 2021.
Από τις 5 Μαΐου του 2022 και αφού έχει υποστεί για μήνες αυστηρή λογοκρισία στην αλληλογραφία του ο Cospito εν τέλει μεταφέρεται από τις φυλακές Υψίστης Ασφαλείας σε καθεστώς ακραίας απομόνωσης (41BIS) όπου στις 20 Οκτώβρη του ίδιου έτους ξεκίνησε μια πολυήμερη απεργία πείνας.
Ένας από τους λόγους που το ιταλικό κράτος επικαλέστηκε ώστε να στείλει τον Alfredo Cospito στο καθεστώς 41 BIS είναι και η συνέντευξη – συζήτηση με τίτλο “ΠΟΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ” που έκανε ο σύντροφος στην αναρχική εφημερίδα Vetriolo, προσάπτοντας του τις κατηγορίες “συγκρότηση ή συμμετοχή σε ανατρεπτική συνεργασία με σκοπό την τρομοκρατία και την υπονόμευση της δημοκρατικής τάξης” και για ηθική αυτουργία σε “διάπραξη εγκλήματος, με επιβαρυντικό παράγοντα τον σκοπό της τρομοκρατίας”.
Τα όσα είπε ο A. Cospito στη συνέντευξή, ενόχλησαν το κράτος τόσο πολύ με αποτέλεσμα να στείλει τον σύντροφο στο ποιο ακραίο καθεστώς φυλάκισης, προσπαθώντας να τον φιμώσει αλλά και να τον εξοντώσει, μιας και το 41BIS δεν είναι μια σκληρή απομόνωση αλλά ένας παρατεταμένος βασανισμός, πνευματικής και σωματικής εξόντωσης.
Με βάση τα παραπάνω γίνετε απολύτως ξεκάθαρη η σημαντικότητα της συγκεκριμένης μετάφρασης στα ελληνικά και της έκδοσης του βιβλίου “ΠΟΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ;” Από το Αναρχικό εγχείρημα Ragnarok και το Αναρχικό στέκι Ναδίρ.
Η ανάλυση που κάνει ο Alfredo Cospito στη συγκεκριμένη συνέντευξη για την τεχνοεπιστήμη το παγκόσμιο σύστημα και τον ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου είναι εύστοχη και πολύ σημαντική να την κατανοήσουμε, μα ποιο σημαντικά είναι τα όσα αναφέρει για την κατάσταση της αναρχίας στα νέα δεδομένα της καταστολής, του ελέγχου και της επιτήρησης, αλλά κυρίως τα “πρέπει” της αναρχικής πράξης και θεωρίας.
Δεν είναι τυχαίο το ότι η πράξη αναφέρεται πριν τη θεωρία, η κατάσταση η οποία βιώνουμε δε μας δίνει την πολυτέλεια των μακρόσυρτων θεωρητικών τοποθετήσεων σε πολύωρες και ενίοτε βαρετές εκδηλώσεις. Είναι ώρα για πράξεις, πράξεις άμεσης δράσης στο εδώ και στο τώρα αλλά και στήριξη τους και από ομάδες που δραστηριοποιούνται στο δημόσιο χώρο. Να ανοίξει ξανά ένας δίαυλος επικοινωνίας και διαλόγου και σε διεθνές επίπεδο μέσω αναλήψεων ευθύνης αλλά και τοποθετήσεις ατομικότατων και συλλογικοτήτων οι οποίες δεν δρουν στην παρανομία. Όλα αυτά σε διεθνές επίπεδο δημιουργώντας έτσι έναν παγκόσμιο ιστό.
Τα τελευτά χρόνια η κυριαρχία του ρεφορμισμού στα ριζοσπαστικά κινήματα σε συνδυασμό με τον δικαιωματισμό έχουν ως αποτέλεσμα την οπισθοχώρηση της αναρχίας, για κάθε ένα βήμα πίσω τα κράτη κάνουν δύο βήματα μπροστά, έτσι πέρασε και το κατά τα άλλα προσωρινό καθεστώς 41BIS στην Ιταλία, έτσι πέρασε και ο νέος ποινικός στην Ελλάδα παρ όλη την αντίδραση που υπήρχε από τους δικηγορικούς συλλόγους και γενικότερα τον νομικό κόσμο.
Όσο γίνονται πίσω βήματα και εναπόθεση της ελπίδας σε θεσμικά όργανα κόμματα κτλ η εξουσία θα επιτίθεται, ότι προσωρινό έρχεται θα ναι δοκιμαστικό για το μόνιμο και όσες θεσμικές και ακίνδυνες αντιδράσεις και να υπάρξουν το αποτέλεσμα θα είναι υπέρ του υπάρχοντος συστήματος, πλέων ούτε τα συντάγματα έχουν σημασία.
Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, η θεωρία έχει περισσότερο ενδιαφέρων όταν συζητιέται συνωμοτικά και στα οδοφράγματα.
Αναρχικό Στέκι Utopia A.D
Ποια διεθνής; Μερικές σκόρπιες σκέψεις ξεκινώντας από την ελληνική έκδοση της συνέντευξης.
Η δημοσίευση στα ελληνικά της συνέντευξης «Ποια διεθνής;» είναι μια επιπλέον σημαντική ευκαιρία για την υποστήριξη των αναρχικών προπαγανδιστικών πρωτοβουλιών με σκοπό τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των συντρόφων/ισσων, καθώς και μια στιγμή συνέχισης των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης κατά το διάστημα 2022-’23 ώστε να σπάσει το καθεστώς απομόνωσης που επιβλήθηκε για πάνω από δύο χρόνια εναντίον του Αλφρέντο Κοσπίτο. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Δεδομένων των θεμάτων που θίγονται στο κείμενο, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία με την οποία μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός για τη συνέχιση μιας σε βάθος μελέτης υποθέσεων και οργανωτικών εννοιών που διακρίνουν τους αναρχικούς, με σκοπό να εμβαθύνουμε στη συζήτηση που έχει αναπτύξει το διεθνές αναρχικό κίνημα από τις πρώτες κιόλας δεκαετίες του περασμένου αιώνα σχετικά με τη φύση της συγκεκριμένης αναρχικής οργάνωσης, τις λειτουργίες και τις προοπτικές της.
Το κουβάρι των φιλοδοξιών που συνδέονται με αυτήν την συζήτηση εξακολουθεί να αντανακλά μια επείγουσα ανάγκη και μια ελπίδα: αναπτύξτε νέες ενέργειες για μια ανανεωμένη ώθηση στη δράση
Η ανάπτυξη και δημοσίευση της συνέντευξης-διαλόγου «Ποια διεθνής;», που έγινε μαζί με τον Αλφρέντο μεταξύ 2018 και 2020 στις σελίδες της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo» (η οποία ακολούθησε εκδόσεις τόμου που δημοσιεύθηκαν το 2021 και το 2022, συνοδευόμενες από ένα σημαντικό παράρτημα, συμπεριλαμβανομένων των πιο πρόσφατων που βγήκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας του Κόσπιτο).
Πριν από έναν αιώνα, οι όροι αντιπαράθεσης μεταξύ των αναρχικών ήταν οι ίδιοι, δηλαδή μεταξύ των «οργανωτικών» και των «αντιοργανωτικών». Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980 – με την καθοριστική συμβολή των συντρόφων που εμψύχωσαν τον «αναρχισμό» και την «πρόκληση» – τοποθετήθηκαν μεταξύ μιας οργάνωσης σύνθεσης (κρυσταλλώνεται σε μόνιμες δομές και περιοδικά συνέδρια, με ποσοτική ανάπτυξη μεταξύ των κυρίων σκοπών) και άτυπη οργάνωση (με βάση τις ομάδες συγγένειας και τους συντρόφους που αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον σε μια υπόθεση ή μια περιοχή σχεδιασμού, που έχει τη δράση ως προωθητική πτυχή). Με τον τερματισμό οποιασδήποτε επαναστατικής λαχτάρας ή ριζικής μεταμόρφωσης της κοινωνικής πραγματικότητας από την πλευρά των περισσότερο ή λιγότερο ιστορικών οργανώσεων σύνθεσης, η σημερινή συζήτηση μπορεί να οριστεί ως όρους μιας αναγκαίας σε βάθος μελέτης των αποκλίσεων που έχει λάβει ανεπίσημα τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, επομένως στα διαφορετικά θεωρητικά-πρακτικά μονοπάτια που οι σύντροφοι έκριναν κατάλληλα να αναλάβουν σε αυτόν τον τομέα. Αφενός ο προβληματισμός πάνω σε αυτό το ερώτημα σίγουρα έχει καθορίσει τη βλάστηση αμέτρητων επαναστατικών ορμών. Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά, το ιταλόφωνο αναρχικό κίνημα, έχει προκύψει απροθυμία, παρεξηγήσεις και συγκρούσεις που οδήγησαν στην εμπέδωση μιας χρόνιας δυσκολίας στην αντιμετώπιση του ζητήματος. Σε αυτά έχει προστεθεί η ανάγκη να βάλει το κράτος ένα τέλος σε κάθε εις βάθος ανάλυση από άποψη προοπτικής, απομονώνοντας και προσπαθώντας να δώσει μια προειδοποίηση για αυτό, καθώς και να δαιμονοποιήσει την υποστήριξη της επίθεσης κατά του κράτους και του κεφαλαίου (βλ. την επιχείρηση Scripta Manent, Sibilla και Scripta Scelera σχετικά με τις κατηγορίες για υποκίνηση και διάπραξη εγκλήματος με την περίσταση επιδεινώνει τον σκοπό της τρομοκρατίας).
Με την αναρχική εφημερίδα «Vetriolo», στην οποία συμμετείχε και ο Αλφρέντο, είχανε αποφασιστικότητα να την καταστείλουν, προσπαθώντας να συμβάλουν στη συζήτηση για τα οργανωτικά μέσα στο αναρχικό κίνημα, καθώς και σε ορισμένες πτυχές της αναρχικής θεωρίας, έχοντας επίγνωση που – όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της πρώτης έκδοσης του «Ποια Διεθνής;» – «Η υπογράμμιση της σημασίας της δράσης, του καταστροφικού γεγονότος που κατανοείται γενικά, δεν αρκεί για να μας βγάλει από αυτήν από τα ρηχά της έλλειψης προοπτικής». Ειδικότερα, οι σελίδες της εφημερίδας απευθύνονταν στην αντίληψη των αναρχικών για την ταξική πάλη, πέρα από τις παρεξηγήσεις που συχνά οδηγούν στην πεποίθηση ότι η Η έννοια της «τάξης» είναι ένα είδος μαρξιστικής χειραγώγησης ή ένα αναχρονιστικό θεωρητικό φούσκωμα και επομένως πρέπει να παραμεριστεί. Το «Vitriolo», παρ’ όλους τους περιορισμούς του, αντιπροσώπευε λοιπόν έναν χώρο όπου εμβαθύνει στις επιπτώσεις των αλλαγών που συνέβησαν στην κοινωνική πραγματικότητα εκείνων των χρόνων και στη διαδικασία η τεχνολογική πρόοδος έχουν καθοριστεί στον αγώνα. Λ
Η μεταγωγή του Alfredo Cospito στο 41 bis (5 Μαΐου 2022) υποκινήθηκε ιδιαίτερα από τα αποτελέσματα της δίκης Scripta Manent στο Εφετείο του Τορίνο και από τις ερευνητικές δραστηριότητες που συγχωνεύτηκαν στις διαδικασίες Sibilla, η τελευταία αφορούσε ιδίως τη δημοσίευση του “Vitriolo”.
«Ποια διεθνής;». Όσον αφορά τη Scripta Manent, η απόφαση στο Ακυρωτικό Δικαστήριο σε εναντίον των είκοσι κατηγορουμένων συντρόφων έγινε λίγους μήνες μετά τη μεταφορά του Αλφρέντο στο 41 δις (και αυτή η πρόταση ακολουθήθηκε από μια σειρά ακροάσεων σχετικά με τον ορισμό της έκτασης των ποινών κατά της συντρόφου του Anna Beniamino και κατά του ίδιου του Alfredo), Αυτή η ιστορία χρησιμοποιήθηκε ξεδιάντροπα για να δικαιολογήσει την κράτηση του συντρόφου στο 41 bis και μαζί της, καθώς και μέσω των άλλων διαδικασιών που έχουν ήδη αναφερθεί, οι νέοι ιεροεξεταστές σκόπευαν, μεταξύ άλλων, να το διατηρήσουν οι αναρχικοί είναι «υποκινητές».
Θα ήθελα να εστιάσω σε αυτό το σημείο, όχι τόσο λόγω μιας ανύπαρκτης ανάγκης να «αντιπαρατεθεί», αλλά μάλλον επειδή μου φαίνεται ότι το θέμα αξίζει ακόμα να αναφερθεί. οι επαναστάτες και οι αναρχικοί δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη του Κράτους και δίνουμε ουσία στη δική μας ιδέες, στο συγκεκριμένο όραμά μας για τον κόσμο, ώστε αυτό να αποτελέσει ερέθισμα για αυτονομία της σκέψης και της δράσης. Υποστηρίζουμε λοιπόν τους λόγους της επίθεσης και δεν «υποκινούμε» ούτε «κατευθύνουμε» τίποτα. Οπως και
επιβεβαιώθηκε σε πολλαπλές πρωτοβουλίες κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης αλληλεγγύης προς τον Αλφρέντο και τους άλλους επαναστάτες κρατούμενοι, υπο το καθεστώς 41 βις και ισόβια κάθειρξη, όσοι ενεργούν κατά του Κράτους και του κεφαλαίου έχουν έχει αναπτύξει τέτοια αποφασιστικότητα που δεν χρειάζεται να υποκινηθεί. Είναι επομένως αυτή η αυτονομία της σκέψης και της δράσης που πρέπει να εκφραστούν, όχι η συλλογικότητα και η υποταγή στις εντολές.
Οι φυλακισμένοι αναρχικοί είναι επαναστάτες που, όπως πολλοί άλλοι σύντροφοι, βρίσκονται φυλακισμένοι επειδή το κράτος πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δώσει μια προειδοποίηση ενάντια στον αγώνα μας, μια προειδοποίηση πάνω από όλα προς τις επαναστατικές διαδρομές και εμπειρίες. Κάθε κατασταλτική επίθεση –μεγάλη ή μικρή– από το κράτος πρέπει να κατανοηθεί μέσα στη συνεχιζόμενη σύγκρουση, να διαμορφώνεται ανάλογα με την πρόοδό του, και εφαρμόζεται από τον κατασταλτικό μηχανισμό προκειμένου να αποτρέψουν την ανάγκη της δράσης, προσπαθώντας να αποθαρρύνει κάθε ωρίμανση προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαστε σε μια στιγμή που καθιστά όλο και πιο σαφές πώς ο πόλεμος είναι η συστατική ουσία του κράτους, όπου το κράτος και οι καπιταλιστικές σφαγές – είναι η ημερήσια πραγματικότητα, όπου οι εκμεταλλευόμενοι σφαγιάζονται στη δουλειά, όπου οι κυβερνήσεις προχωρούν απτόητες στη δική τους σπείρα. Εξ ου και η μεταφορά του Alfredo Cospito στο 41bis ήταν επίσης μια έκφραση πολεμικών πολιτικών και θα έπρεπε να γίνει κατανοητή ως μια πράξη εσωτερικού πολέμου, με όλα όσα την συνοδεύουν. Στο πλαίσιο αυτό, η σημερινή εξέλιξη των συνθηκών εκμετάλλευσης, παράγουν μια ανθρωπότητα πάντα πιο υποταγμένη στις τεχνικές του κεφαλαίου και στερούμενη από κάθε υπόλειμμα αξιοπρέπειας, καλείται να καθορίσει νέες ανάγκες για σύγκρουση. Η ελπίδα που περιγράφεται στην αρχή αυτής της συνεισφοράς – η ανάπτυξη νέων ενεργειών για μια ανανεωμένη ώθηση στη δράση – φαίνεται απαραίτητη, τόσο άμεσα όσο και στο μέλλον. Πέρα από τις γρήγορες αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, ένα κείμενο όπως «Ποια διεθνής;» παραμένει επίκαιρο και μπορεί να γίνει μια πολύτιμη ευκαιρία για προβληματισμό με αυτή την έννοια.
Χαιρετισμούς σε όλους τους παρευρισκόμενους συντρόφους και ιδιαίτερες ευχαριστίες στους συντρόφους που προώθησαν τις πρωτοβουλίες.
Φραντσέσκο Ρότα
