Το σαξόφωνο του Manu Dibangο σίγησε χθες. Ο 86χρονος σαξοφωνίστας της jazz, funk και της παραδοσιακής μουσικής του Καμερούν έφυγε χτυπημένος από τον κορονοϊό, όπως ανακοίνωσαν οι συγγενείς του στην επίσημη ιστοσελίδα του στο fb. Στο σημείωμα αναφέρεται ότι η κηδεία του θα είναι μεταξύ των στενών συγγενών, αλλά καλούνται οι φίλοι του να στέλνουν τα συλλυπητήριά τους στο manu@manudibango.net.
Με την επιτυχία του “Soul Makossa” το 1972 κατάφερε να κάνει Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη και Αφρική να χορέψουν στον ίδιο ρυθμό, παρόλο που το όνομά του το τραγούδι το πήρε από το makossa, ένα μουσικό στιλ του Καμερούν, και οι στίχοι ήταν στη γλώσσα douala του Καμερούν. Ο ίδιος μέσα από τη μουσική του πορεία κατάφερε να κινηθεί και να συνδυάσει με μοναδική δεξιοτεχνία την παραδοσιακή αφρικανική μουσική με την jazz, τη soul, τη reggae, το afrobeat, τα gospel, τα γαλλικά τραγούδια, την κονγκολέζικη rumba, τη salsa.
Το πιο σημαντικό όμως, ήταν ιδρυτής της funk και ένας από τους κύριους εκπροσώπους που άνοιξαν την αφρικανική μουσική στη Δύση, αποδεικνύοντας ότι η μουσική δεν χωρά σε σύνορα. Ο ίδιος άλλωστε δήλωνε περισσότερο μουσικός παρά Γάλλος, Αφρικανός ή μαύρος. “Οι Αφρικανοί μουσικοί διατηρούν τις ρίζες τους, αλλά είναι σαν το σπίτι τους πλέον παντού στον κόσμο. Παντού και πουθενά” είχε πει σε συνέντευξή του στο NYT το 2015.
Στηλιτεύοντας τη γαλλική πολιτική “μηδενικής μετανάστευσης” τόνισε πως πλέον η καλλιτεχνική μετανάστευση ανοίγεται και προς αλλού, Λονδίνο, Νέα Υόρκη. “Δεν μπορείτε να διαχωρίσετε τον πολιτισμό από την πολιτική” τόνισε σημειώνοντας πως “το γαλλο-αφρικανικό πολιτικό παιχνίδι αλλάζει τους όρους. Η Αφρική δεν αποτελεί πλέον μια συλλογή πρώην αποικιών. Η Αφρική είναι Αφρική”.