Παρίσι. Ηρώ Σιαφλιάκη, Μπονίτα Παπαστάθη
Παρίσι, 29 Μάη, στο νεκροταφείο όπου βρίσκεται ο Tοίχος- μνημείο για την Κομμούνα όπου εκτελέστηκαν 147 από τους τελευταίους Κομμουνάριους την Ματωμένη βδομάδα. Είχε κάτι ιδιαίτερο η μέρα. Ένα πάθος που δεν ήταν μόνο νοσταλγία…
Οι περίπου 15.000 που συμμετείχαν, με ένα τρόπο δήλωναν τη σχέση τους με την Κομμούνα, με συνθήματα που έψαχναν τη σχέση ανάμεσα στην εποχή της Κομμούνας με το δικό μας σήμερα, σαν να έψαχναν στο παρελθόν όπλα για το μέλλον. Περισσότερες από 100 οργανώσεις είχαν καλέσει για αυτή την πορεία μνήμης των 150 χρόνων “για τις χιλιάδες γυναίκες και άνδρες που σφαγιάστηκαν, απελάθηκαν ή εξορίστηκαν επειδή έθεσαν την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη στον λόγο τους”. Ο Τύπος και τα ηλεκτρονικά μέσα -τα οποία μπορεί να αφιερώνουν σελίδες και χρόνο σε μικροεπεισόδια – αγνόησαν την πορεία αυτή, δεν μίλησαν καθόλου σχεδόν, με εξαίρεση την L’ Humanite και τη Liberation.
Ήμασταν όμως πολλοί κι ήταν όμορφη γιορτή…
Η Κομμούνα του Παρισιού ζει…
Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, είναι ακόμα ζωντανή. Είναι για να θυμίζει στον κόσμο τι σημαίνει «αστική τάξη». Παρά τα κόλπα και τις μεταμφιέσεις της, ακόμη και προς τα «αριστερά», αυτή η 
μπουρζουαζία θα φέρει για πάντα στο πρόσωπο και στα χέρια ίχνος από το αίμα των γυναικών, των ανδρών και των παιδιών της Κομμούνας. Η Κομμούνα έχει δείξει την αληθινή φύση αυτής της τάξης, ικανή να εξοντώσει μαζικά για να διατηρήσει τα προνόμιά της, σήμερα όπως χθες.
«Όταν βρέθηκε μπροστά στο δικαστήριο η Louise Michel εμβληματική φιγούρα της Κομμούνας είπε: «Δεν θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν θέλω να με υπερασπιστεί κανείς. Ανήκω στην Κοινωνική Επανάσταση, δηλώνω ότι αποδέχομαι την ευθύνη για όλες τις πράξεις μου. Και αν με αφήσετε να ζήσω, θα περάσω τη ζωή μου σε μάχη εναντίον σας. Αν δεν είστε δειλοί και υποκριτές, σκοτώστε με!
ΖΗΤΩ Η ΚΟΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ”
