Στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε ο διευθυντής της εφημερίδας “Ριζοσπάστης” και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Κύριλλος Παπασταύρου, ο οποίος μίλησε με δημοσιογράφους σχετικά με τα τρέχοντα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα και γνωστοποίησε την οπτική με την οποία το ΚΚΕ βλέπει τις εξελίξεις, την εσωτερική κατάσταση, τα διεθνή μέτωπα, τις κοινωνικές αντιδράσεις, την ανάγκη αντιστάσεων και συνεργασίας σε διάφορα ζητήματα.
Για τα εσωτερικά είπε ότι: Η πανδημία λειτούργησε ως καταλύτης, επιταχύνοντας τη βαθιά κρίση, στην οποία έχει οδηγήσει η υπερσυσσώρευση αδιοχέτευτων κεφαλαίων. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην εφαρμογή κεϋνσιανών πολιτικών, αναγκαστικά από νεοφιλελεύθερους, τις οποίες όμως θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Γι’ αυτό και η εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών, με ένα 5ο μνημόνιο, με εκ νέου διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου όπως επιτάσσει το κεφάλαιο. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η καταστολή, με αντιδραστικοποίηση του συστήματος.
Ενώ για τα διεθνή ανέφερε: Για πρώτη φορά αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, οι οποίες συγκροτούν μέτωπα αντιμετώπισης της Κίνας και της Ρωσίας. Μέσα σ’ αυτή τη σύγκρουση πρέπει να ιδωθούν οι εξελίξεις και η επίλυση εκκρεμών ζητημάτων. Αυτό όμως οδηγεί σε συγκρούσεις στην περιφέρεια, πιθανόν και στην περιοχή μας. Η χώρα έχει προσδεθεί στο αμερικανο-νατοϊκό σχέδιο και ειδικά για τα ελληνοτουρικικά είναι λάθος το δίλημμα “συνδιαχείριση ή πόλεμος”.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ:
Όπως ανέφερε ο κ. Παπασταύρου, ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους και δείχνει ότι ο λαός δεν θέλει το φίμωτρο, που του έχει επιβληθεί από την εργαλειοποίηση της πανδημίας εναντίον του εργατικού και λαϊκού κόσμου. Να περάσουμε την περίοδο του νεκροταφείου. Σε μία τέτοια κατάσταση πάμε προς το 21ο συνέδριο του ΚΚΕ και θέλουμε να αναφερθούμε σε δύο βασικά θέματα. Το ένα εστιάζει στις σημερινές εξελίξεις, εσωτερικές και εξωτερικές. Το δεύτερο, που είναι το τρίτο μέρος των θέσεων του συνεδρίου, αναφέρεται στο εργατικό και λαϊκό κίνημα που προσπαθεί να πάρει τα πάνω του.
Η πανδημία, και ό,τι έχει προκύψει από τη διαχείρισή της, πρέπει να ιδωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο. Κάτω από αυτήν σέρνεται η οικονομική κρίση. Η πανδημία λειτούργησε ως καταλύτης, επιτάχυνε τη βαθιά κρίση, υπό διεθνή συντονισμό. Μετά την ανάκαμψη του 2016 έχουμε ξανά κρίση.
Υπάρχουν συσσωρευμένα κεφάλαια που δεν μπορούν να παράγουν κέρδος. Αυτό φρενάρει την οικονομική δραστηριότητα. Γι’ αυτό και η ασθενική ανάκαμψη, με κεφάλαια που δεν πάνε σε επενδύσεις, γι’ αυτό και το πρόβλημα επενδύσεων. Με μαρξιστική ορολογία, υπάρχει υπερσυσσώρευση. Κάτι που οδηγεί σε νέα κρίση.
Σήμερα το μοντέλο διαχείρισης βασίζεται στη στήριξη της οικονομίας από το κράτος, ακολουθώντας μία κεϋνσιανή πολιτική. Θυμηθείτε που η ΝΔ έλεγε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι “ακολουθείτε μνημόνια άσχετα αν τα πιστεύετε” και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στη ΝΔ ότι “εφαρμόζετε κεϋνσιανή πολιτική άσχετα αν την πιστεύετε”.
Έτσι, επικεντρώνουν την οικονομική πολιτική τους στην πράσινη ανάπτυξη, στην ψηφιακή σφαίρα, στα δίκτυα υποδομών και μεταφορών. Με χρήμα που συγκεντρώνει το κράτος μέσα από τη δική μας φορολογία. Φυσικά με εγγυήσεις εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων. Γι’ αυτό και έχουμε μιλήσει για 5ο μνημόνιο. Το χρήμα αυτό θα διπλοπληρωθεί με πολλούς τρόπους, όπως με την περικοπή των «άχρηστων» δαπανών. Τα νέα μέτρα θα διευθετήσουν εκ νέου τον εργάσιμο χρόνο, με νέες μορφές εκμετάλλευσης.
Πάντως, ήδη δεν υπάρχει το 8ωρο. Δεν ισχύει αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή η ΝΔ έχει εμμονή με το 8ωρο. Δεν είναι έτσι, είναι η στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων. Θέλουν τον εργαζόμενο να δουλεύει όταν, όσο, όποτε θέλει ο εργοδότης. Γι’ αυτό και οι διευθετήσεις του εργάσιμου χρόνου απομακρύνονται από το συλλογικό επίπεδο στο ατομικό. Τα εργασιακά είναι το κερασάκι του αναπτυξιακού σχεδίου. Η πανδημία αποτελεί τον κρίκο μιας αλυσίδας. Δείχνει και τα όρια της οικονομικής – πολιτικής κυριαρχίας. Πώς το σύστημα τη βγάζει καθαρή.
Πάντως, η περίοδος είναι πρωτοφανής για την εποχή μας, έρχεται κάθε 60 χρόνια. Πρώτη φορά αμφισβητείται η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ έναντι της Κίνας, που αποτελεί τη νέα δύναμη. Όμως τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ειρηνικά. Δεν υπάρχει δίκαιο σε κανέναν, ούτε στον απερχόμενο ούτε στον επερχόμενο. Και οι δύο είναι παγκόσμιοι ληστές, ποιος θα κλέψει περισσότερο τους λαούς, ποιανού μονοπώλια θα επικρατήσουν. Στην Ελλάδα έχουν επιλέξει να ταυτιστούν με το αμερικανο-νατοϊκό σχέδιο, που είναι το πώς θα αποκρουστεί η επιρροή Κίνας και Ρωσίας.
Οι εξελίξεις συνδέονται με αυτή τη σύγκρουση. Άρα πρέπει να λυθούν εκκρεμή ζητήματα, όπως τα ελληνοτουρκικά, το κυπριακό, το παλαιστινιακό κ.ά. Έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένας πιο συμπαγής συνασπισμός ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπιστεί η επιρροή Κίνας και Ρωσίας. Βλέπετε και στην Ουκρανία τι γίνεται, που δείχνει την κατάσταση. Είμαστε κι εμείς στο στόχαστρο, αφού η Ελλάδα έχει δώσει τόσες υποδομές. Τα ζητήματα όμως είναι δυνατόν να λυθούν και με πολεμικές αναμετρήσεις. Αυτά που το κεφάλαιο συσσώρευσε τα διοχετεύει μέσω πολέμου. Κι αν θέλουμε να βάλουμε έναν τίτλο για τις εξελίξεις: Αντιδραστικοποίηση του συστήματος.
Γι’ αυτό το σύστημα επιδιώκει τη συναίνεση. Κι έτσι ερμηνεύονται οι αλλαγές που έρχονται στη λειτουργία των συνδικάτων. Σε αυτό το πλαίσικο εντάσσεται και η καταστολή. Δεν είναι θέμα Χρυσοχοΐδη ή Μητσοτάκη. Αλλά κεντρικές πολιτικές επιλογές, με τους πιο κατάλληλους να τις υλοποιήσουν.
Όμως πρέπει να αλλάξει η κατάσταση, με το λαϊκό εργατικό κίνημα, τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα. Να συγκροτηθεί μία δυναμική που θα βάζει εμπόδια και θα δυσκολεύει τις πολιτικές τους. Από το Νοέμβρη δυναμώνουν οι κινητοποιήσεις και αναπτύσσονται αντιδράσεις, εκδηλώνεται οργή, αλλά αυτό ενέχει τον κίνδυνο ο κόσμος να ξανακρεμαστεί σε μια ψεύτικη ελπίδα. Δεν είναι λύση να πιέσει την κυβέρνηση της ΝΔ για να έρθει μία άλλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζει την πολιτική του στο να έρθει η ώρα να πέσει η κυβέρνηση και να αναλάβει αυτός.
Σχετικά με το πώς βλέπει ο κ. Παπασταύρου την αναγκαιότητα συνεργασίας ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, από τους εργασιακούς χώρους έως τους δρόμους, απάντησε: εμείς θέλουμε και πήραμε πρωτοβουλίες, όπως με τη συγκρότηση συντονιστικών φορέων σε διάφορα ζητήματα, π.χ. για το Τιτάν στη Θεσσαλονίκη ή την Αττική, τις χωματερές, τα αιολικά, την Εύβοια. Το λέμε και στο τρίτο μέρος των θέσεών μας για την ανάγκη συντονισμού φορέων για κοινή δράση. Πέρα φυσικά από τις διαφορές που υπάρχουν, αλλά μπορεί να υπάρξει κοινή πάλη. Γνωστοποίησε δε την κατεύθυνση των συνδικάτων για απεργία στις 6 Μαΐου.
Σε περιφερειακό επίπεδο θα δούμε συγκρούσεις, χωρίς να είναι απίθανη μία τέτοια και στην περιοχή μας. Δείτε τη συμμαχία με την Ινδία έναντι του Πακιστάν που παίζει με την Τουρκία. Μία τέτοια εξέλιξη μέσα στο πλαίσιο που οι ΗΠΑ επιδιώκουν. Και μέσα στο σχέδιο διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Έτσι επιδιώκεται και η συνεργασία του ΝΑΤΟ με μη νατοϊκά κράτη, από τον Περσικό Κόλπο μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό. Στοχεύοντας από τη μία το Ιράν και από την άλλη την Κίνα.
Ως προς τα ελλληνοτουρκικά, είναι πιθανά και τα δύο σενάρια: το σενάριο της συνεννόησης ή το σενάριο της πολεμικής σύγκρουσης. Μπορεί όμως στο καθένα να φθάσουμε μέσω του άλλου. Γι’ αυτό είναι λάθος το δίλημμα “συνδιαχείριση ή πόλεμος”.
