Του Βαγγέλη Γλαντζή
Η πανεπιστημιούπολη χώρος συνεύρεσης, χαράς, ζωντάνιας.
Κι οι μπάτσοι δεν χρειάζονται για να γίνει αυτό.
Το αναγεννημένο φοιτητικό κίνημα πήρε την κατάσταση στα χέρια του και έκανε πράξη αυτό που από την αρχή έλεγε: Το πανεπιστήμιο χώρος ελεύθερης έκφρασης χωρίς αστυνόμευση.
Περιφρούρηση από την φοιτητική κοινότητα και δράσεις, χαλάρωση, κουβεντούλα (ναι γιατί όχι) και εάν περάσεις έστω και για λίγο από εκεί θα συναντήσεις: συνελεύσεις σχολών που 
τελούν υπό κατάληψη, συζητήσεις, προβολές, μουσικές να πλημμυρίζουν τον υπαίθριο χώρο, πρόβες για περφόρμανς που θα ακολουθήσουν, μικρά παιδιά με γονείς να παίζουν, αλλά και μεγάλους να παίζουν σαν παιδιά.
Κυρίως χαμογελαστά πρόσωπα και ευτυχισμένα!
Μην σε ξεγελούν οι εικόνες που θυμίζουν νεοχίπικη κατάσταση, και στους γεροντότερους Γούντστοκ…
Βαθύτατα πολιτικοποιημένα άτομα είναι και μάλιστα με έναν τρόπο που έχουν αφήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ξύλινο λόγο και τους ‘’ειδικούς’’ πολιτικάντιδες.
Αν δεις τις διαδικασίες τους εκπλήσσεσαι από τον αμεσοδημοκρατικό και δίχως ανάθεση σε κανέναν τρόπο που λειτουργούν.
Αυτό είναι που δεν ανέχεται το κράτος.
Αυτό είναι που θέλει να καταστείλει με λύσσα.
Όλα αυτά τα παιδιά δείχνουν έμπρακτα ποιόν τρόπο ζωής οραματίζονται. Δεν το κάνουν όμως μόνο εντός της φοιτητικής κοινότητας. Εδώ και ένα μήνα βγαίνουν διαρκώς, συχνά και δυο φορές την εβδομάδα στους δρόμους της πόλης βροντοφωνάζοντας για το δικαίωμα στη γνώση και αντιδρώντας στα μέτρα καταστολής που επιβάλλει το κράτος με πρόσχημα την πανδημία.
Αυτή η απεύθυνση και σύνδεση με την υπόλοιπη κοινωνία είναι που ενοχλεί.
Αυτή εγκυμονεί κινδύνους για την εξουσία.
Φαντάσου, εγώ ο μέσος πολίτης που δεν είμαι φοιτητής, δεν συχνάζω στα στέκια και στις παρέες τους, να αρχίσω να σκέφτομαι δημιουργικά και με εξεγερτική διάθεση έξω και πέρα από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης!
Θα βρει μεγάλο μπελά το κράτος.
Κι αυτό προσπαθεί να αποτρέψει…
